Review Light Novel โดยอคติล้วนๆ

ลำดับตอนที่ #446 : 8 นงคราญที่อยากรวบรวมไว้ในฮาเร็ม

จริงๆผมคิดจะเขียนบทความ 10 อันดับตัวละครหญิงในไลท์โนเวลที่ชื่นชอบมากที่สุดมานานแล้ว แต่ติดที่ว่าจะเฟ้นจะเค้นยังไง ผมก็เลือกตัวละครได้ไม่ครบ 10 ตัวซะที แต่เนื่องจากช่วงนี้งานยุ่งไม่ค่อยมีเวลาอ่านนิยายมารีวิว ผมก็เลยตัดสินใจเขียนบทความ  แสดงความคิโม่ยของตัวเอง เป็นบทความ 8 นงคราญที่อยากรวบรวมไว้ในฮาเร็ม ที่จะกล่าวถึงตัวละครหญิง 8 คนจากไลท์โนเวล 8 เรื่อง ที่ผมหลงรักซะจนอยากเอามาไว้ในฮาเร็มของตัวเอง

ก่อนที่ไปดูรายชื่อตัวละครทั้ง 8 ขอให้ผู้อ่านทำความเข้าใจข้อตกลงเบื้องต้นกันก่อนนะครับ

1.             พฤติกรรมติกรรมของตัวละครหญิงต่อไปนี้ผมจะอ้างอิงถึงเนื้อหาที่มีลิขสิทธิ์แปลไทยนะ ต่อให้เนื้อหาล่าสุดสาวคนนี้ไปทำเรื่องไม่ดีไม่งาม ไปชอบคนอื่นนอกจากพระเอกผมก็ไม่เอามาคิด

2.             อันดับ 1-8 นี่ไม่ได้เรียงตามความชอบนะ นึกเรื่องคนไหนออกก่อนก็เอามาเขียนก่อนครับ

3.             เรื่องที่จะเอามาเล่าต่อไปนี้มีการสปอยล์เนื้อเรื่องในนิยาย ถ้าไม่อยากโดนสปอยล์ก็ไม่ต้องอ่านนะครับ

นงคราญหนึ่ง เรม จากเรื่อง Re:ZERO รีเซทชีวิต ฝ่าวิกฤตต่างโลก ลิขสิทธิ์โดย Animax

Re:ZERO เป็นเรื่องราวของตัวเอกนัตสึกิ สุบารุที่อยู่ดีๆก็หลุดไปต่างโลก และได้พบกับฮาล์ฟเอล์ฟผมเงินนามเอมิเลีย (ตอนแรกเธอใช้ชื่อว่าซาเธียร่า) ต่อมาเอมิเลียและสุบารุโดนมือสังหารฆ่าตายทั้งคู่ แต่สติของสุบารุได้ย้อนกลับมายังช่วงเวลาประมาณหนึ่งวันก่อนถูกฆ่า สุบารุจึงตระหนักว่าตัวเองมีความสามารถย้อนเวลาเมื่อตาย และเขาก็ตั้งเป้าหมายที่จะปกป้องเอมิเลียให้ได้

เรมนั้นปรากฏตัวในนิยายเล่มสอง โดยเธอและพี่สาวฝาแฝดแรมทำงานเป็นเมดให้กับรอสวาลขุนนางที่สนับสนุนเอมิเลีย ลักษณะของเรมนั้นจะเป็นน้องสาวผู้สมบูรณ์แบบที่ทำงานได้อย่างคล่องแคล่ว ขณะที่แรมจะเป็นพี่สาวไม่ได้เรื่องที่ไม่มีเรมแล้วทำอะไรแทบไม่ได้  แต่ในวัยเด็กนั้นฐานะของทั้งคู่สลับกันอย่างสิ้นเชิง เรมและเรมเกิดมาเป็นเผ่ายักษ์ไม่สมประกอบที่มีเขาแค่อันเดียวทำให้คนในเผ่าคิดเอาไปฆ่าตั้งแต่เด็ก แต่เพราะแรมนั้นมีพลังเวทมหาศาลเหนือกว่ายักษ์ทั่วไปที่มีสองเขาทั้งคู่จึงถูกไว้ชีวิต เรมที่มีพลังเวทน้อยกว่ายักษ์ทั่วไปจึงเหมือนอาศัยใบบุญพี่สาวให้มีชีวิตรอด และมีปมว่าตัวเองนั้นด้อยค่ากว่าพี่สาวมาโดยตลอด

ต่อมาหมู่บ้านยักษ์โดนสาวกแม่มดทำลาย แรมได้เอาตัวปกป้องเรมจนสูญเสียเขาและพลังเวท เหตุการณ์นี้ทำให้เรมเคารพบูชาพี่สาวมาก แต่ก็ยิ่งเป็นสร้างปมในจิตใจของเธอว่าตัวเองเป็นสาเหตุให้พี่สาวเสียพลังเวทไป ทำให้เรมเป็นคนที่มักดูถูกตัวเอง จนกระทั่งสูบารุได้โผล่เข้ามาเอาตัวปกป้องเธอจากสัตว์ปีศาจ และบอกว่าเธอเป็นคนสำคัญ ซึ่งนั่นก็ได้คลายเงื่อนปมในจิตใจของเธอ และทำให้เธอตกหลุมรักสุบารุ

เอาจริงๆแล้วในบทคฤหาสต์รอสวาลที่เรมปรากฏตัวเป็นครั้งแรกนั้น ผมไม่ได้ประใจเธอเท่าไหร่ อ่านๆไปแยกเธอกับแรมแทบไม่ออกด้วยซ้ำ แถมมันยังเป็นบทที่ทำให้ผมเซ็งเพราะๆตอนแรกสุบารุนั้นทำคะแนนกับแรมค่อนข้างดีแต่ดันตายแล้วรีเซ็ต พอมาลูปใหม่ก็ปักธงเรมได้คนเดียว และยังมีฉากแรมไปนัวเนียกับรอสวาลอีกต่างหาก ทำให้ไม่ปลื้มเพราะพระเอกเก็บฝาแฝดไม่ครบ

จนกระทั่งเนื้อเรื่องบทเมืองหลวงที่เป็นจุดทำให้ผมชอบเรมมากๆ และหลายๆคนที่ได้ดูอนิเมเนื้อหาช่วงนี้ ถึงกับพร้อมใจกันเปลี่ยนชื่อเรื่องเป็น Rem:Zreo ทีเดียว คนเขียนก็ตอบสนองแฟนโดยการเขียนเนื้อเรื่องโลกคู่ขนาน ที่เรมกับสุบารุหนีไปด้วยกันในช่วงนี้และสร้างครอบครัวมีลูกด้วยกัน แต่สุดท้ายแกก็เอาเธอมาสร้างดราม่าทำลายตับคนอ่านในเล่มต่อๆไปอยู่ดีล่ะนะ

จุดที่ผมชอบเรมก็คือเธอเป็นผู้หญิงที่รักไม่มีวันเปลี่ยนแปลง ในบทเมืองหลวงนั้นเป็นจุดตกต่ำสุดๆของสุบารุ เรียกว่าตัวละครทุกตัว(รวมทั้งเอมิเลีย) คนอ่าน ตัวสุบารุเอง กระทั่งพัดลมเห็นแล้วยังส่ายหน้าหนี มีเพียงเรมคนเดียวเท่านั้นที่ยังเชื่อมั่นในตัวสุบารุ คอยค้ำจุนไม่ไปหน และยอมสละร่างกายและชีวิตปกป้องสุบารุโดยไม่ลังเล นอกจากนั้นเธอยังเป็นคนที่คิดถึงความสุขของคนที่รักอย่างแท้จริง ตอนที่สุบารุชวนเธอหนีไปด้วยกันนั้นแม้ว่ามันจะเป็นสิ่งที่เธอปรารถนาอย่างยิ่ง แต่เธอก็เลือกปฏิเสธเพราะดูออกว่าถ้าทำอย่างนั้นแล้วสุบารุจะเสียใจภายหลัง แม้กระทั่งตอนที่สุบารุกล่าววาจาที่ทำให้แฟนๆก่นด่าสาปแช่งว่า “ฉันรักเอมิเลีย” เธอก็เพียงแต่ตอบแบบยิ้มๆว่า “ถ้างั้นเรมขอเป็นที่สองค่ะ” ผู้หญิงอย่างนี้ล่ะครับที่ทำให้ผมรู้สึกว่าถ้าได้เป็นแฟนชีวิตนี้ก็ไม่ต้องการอะไรแล้ว

นงคราญสอง นางาโตะ ยูคิ จากเรื่อง Suzumiya Haruhi Series ลิขสิทธิ์โดยบงกช

ซี่รี่ Suzumiya Haruhi เป็นเรื่องของตัวเอกเคียว(ซึ่งเป็นชื่อเล่น ผ่านมา 11 เล่มยังไม่รู้ชื่อจริงเขาเลย) ที่เป็นเด็กหนุ่มธรรมดา ได้มาพบสาวสวยนิสัยประหลาดในวันเปิดเรียน เธอมีนามว่าฮารุฮิ ซึ่งมาพร้อมกับคำพูดเปิดตัวอันน่าจดจำว่า “ฉันไม่สนคนธรรมดา แต่ถ้าใครเป็นมนุษย์ต่างดาว คนจากอนาคต หรือเอเลี่ยนก็มาคุยกับฉันได้” ต่อมาฮารุฮิก็ได้ลากเคียวมาก่อตั้งกองกำลัง SOS ซึ่งเป็นชมรมสำหรับตามหาคนหรือเรื่องราวแปลกประหลาด และก็ได้มีสมาชิกเพิ่มขึ้นอีกสามคน

เรื่องราวได้เปิดเผยในภายหลังสมาชิกแต่ล่ะคนที่มาเพิ่มนั้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา แต่เป็นเอเลี่ยน คนจากอนาคต และผู้มีพลังจิต และฮารุฮิคือผู้พลังระดับพระเจ้าสามารถดลบันดาลทุกสิ่งได้ดังปรารถนาเพียงแต่เธอไม่รู้ตัว เนื้อเรื่องต่อมาจึงเป็นการที่เคียวต้องคอยดูแลอารมณ์ของฮารุฮิไม่ให้เธอทำลายโลกโดยไม่รู้ตัว

นางาโตะ ยูกิ เป็นสมาชิกคนที่สามที่เข้ากองกำลัง SOS ถัดจากฮารุฮิกับเคียว จริงๆจะเรียกว่าเข้าร่วมก็ไม่ถูกนัก เพราะเดิมเธอเป็นสมาชิกชมรมวรรณกรรม ต่อมาฮารุฮิมายึดห้องชมรมเป็นฐานปฏิบัติการกองกำลัง ทำให้ถูกผนวกเข้ามาเป็นสมาชิกกองกำลังด้วย หลังจากเธอเข้ากองกำลังไม่นานเคียวก็ได้รับรู้ว่าตัวจริงของเธอคือตัวตนที่ถูกสร้างขึ้นโดย  “หน่วยรวมข้อมูลที่มีความคิด” ซึ่งน่าจะคล้ายๆเอเลี่ยนที่มีพลังระดับพระเจ้าแบบในตำนานคธูลู และมีน่าที่คอยจับตาดูฮารูฮิที่มีพลังระดับพระเจ้า

ลักษณะของยูกินั้นอาจจะกล่าวว่าเธอเป็นแม่แบบสาวคูลถัดจากอานายามิ เรย์ก็ได้ เธอเป็นสาวร่างเล็กสวมแว่นนิสัยเงียบขรึม บางทีก็คล้ายๆหุ่นยนต์ที่ไม่ค่อยเข้าใจอารมณ์ของมนุษย์ แต่เธอก็การมักมีแสดงอารมณ์เล็กๆ ผ่านทางกิจกรรมต่างๆเช่นการอ่านหนังสือ การเล่นเกม หรือการแต่งคอสเพลย์แม่มดเพื่อแสดงภาพยนตร์ โดยส่วนผสมระหว่างสาวหุ่นยนต์กับสาวคูลนี้เอง ทำให้ยูกิแสดงสเน่ห์ที่มัดใจผม คือการเป็นหญิงสาวที่อดทน แม้ปกติแล้วเธอจะดูมั่นคงแบบเครื่องจักร แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะรู้สึกรู้สาอะไร แต่เธอเก็บงำความเจ็บปวดเอาไว้ข้างใน จนชวนให้อยากปกป้องเหลือเกิน

ยกตัวอย่างเหตุการณ์ช่วงปิดเทอมฤดูที่ฮารูฮิเกิดรู้สึกค้างคาใจ จนทำให้เกิดการวนลูปในช่วงฤดูร้อนถึง 15,532 รอบ ทุกครั้งที่ช่วงปิดเทอมหมดลงเวลาก็จะย้อนกลับมาช่วงก่อนปิดเทอม ความทรงจำของทุกคนจะถูกรีเซ็ตยกเว้นเคียวที่จะจำเรื่องราวได้ในบางรอบและยูกิที่ความทรงจำไม่ถูกรีเซ็ตซักครั้ง ในนิยายเคียวที่ได้ความทรงจำคืนไม่กี่รอบก็หน่ายใจ คนที่ได้ดูอนิเมแล้วต้องเจออีเว้นซ้ำ 8 ตอนก็แช่งชักผู้กำกับไป แต่ยูกิที่ต้องทำกิจกรรมเดิมๆถึง 15,532 รอบนี่มันจะเป็นความทุกข์ระดับไหนกัน

หลังเหตุการณ์วนรูปในช่วงปิดเทอมฤดูร้อนถูกแก้ไข แม้ว่าจะยูกิจะไม่บอกออกมาตรงๆ แต่เหตุการณ์นั้นก็น่าจะสร้างความเครียดแกเธอมาก จนนำไปสู่อีเว้นการหายตัวไปของฮารุฮิ ที่พลังของยูกิเกิดอาลาวาด จนทำให้เกิดโลกคู่ขนานที่ฮารุฮิหายตัวไป อีเว้นนี้ยังทำให้เกิดเนื้อเรื่องการหายตัวไปของนางาโตะ ยูกิ ที่เป็นเรื่องราวของยูกิในโลกคู่ขนาน ที่เปลี่ยนจากสาวคูลเป็นสาวขี้อายแทน แต่โดยส่วนตัวแล้วผมไม่ปลื้มเท่าไหร่ เหมือนอ่านโดจินที่มีตัวละครชื่อและหน้าตาเหมือนยูกิมากกว่า

นอกจากเหตุการณ์นี้ก็มีอีกหลายครั้งที่ยูกิเก็บงำความเจ็บปวดไว้ เช่นตอนไปเที่ยวภูเขาหิมะที่เธอถูกผลจากมนุษย์มิติเล่นงานจนไม่สบาย ซึ่งทุกครั้งเคียวก็มักจะละอายใจเพราะเอาแต่พึ่งพาเธอแบบโนบิตะพึ่งพาโดราเอม่อนแต่กลับไม่เคยสังเกตความลำบากของเธอเลย และยิ่งทำให้คนอ่านชอบเธอมากขึ้น จะบอกว่าเธอเป็นตัวละครที่คนอวยมากสุดในเรื่องก็ไม่เกินไป เพราะตัวละครอื่นๆนั้นไม่ค่อยมีพัฒนาการทางอารมณ์เท่าไหร่ ฮารุฮิไฮเปอร์ตลอด เคียวตบมุกไปเรื่อย มิคุรุก็ขายแต่บทซุ่มซ่าม โคอิซึมิก็เอาลับลมคมใน มีแต่ยูกิที่คอยแสดงความเติมโตราวกับเครื่องจักรที่ค่อยๆเรียนรู้ความเป็นมนุษย์ ซึ่งคาแรคเตอร์แบบนี้มักจะเป็นที่รักของคนอยู่แล้ว ฮารุริกับมิคุริเปลี่ยนคอสตูมเป็นสิบอิมแพ็คยังไม่เท่ายูกิถอดแว่นเลย

ในนิยายนางาโตะ ยูกิ อาจจะเป็นผู้มีพลังพระเจ้าเป็นรองแค่ฮารุฮิเท่านั้น แต่เธอคือผู้หญิงที่ผมอยากดูแลเอาใจใส่มากที่สุดแล้วครับ

นงคราญสาม คาโต้ เมกุมิ จากเรื่อง วิธีปั้นสาวบ้านให้มาเป็นนางเอกของผม ลิขสิทธิ์โดย Zenshu

นิยายเป็นเรื่องของตัวเอกอากิ โทโมยะ ที่ไปพบผู้หญิงคนหนึ่งบนเนินท่ามกลางกลีบดอกซากุระโปรปราย และเขาก็ได้เก็บหมวกของเธอที่ปลิวมาได้พอดี ฉากการพบเจอที่เหมือนกับหลุดมาจากเกมจีบสาว ทำให้โอตาคุแบบโทโมยะตกหลุมรักเธอในทันที ก่อนที่จะมารู้ความจริงที่ชวนช็อคว่า จริงๆแล้วผู้หญิงคนนั้นคือ คาโต้ เมกุมิ เพื่อนร่วมชั้นที่เขาไม่เคยสังเกตเห็นมาก่อน

ด้วยความที่รับไม่ได้ว่าสาวที่ชอบดันมีคาแรคเตอร์จืดจางไม่เหมือนกับสเปคที่ตั้งไว้ โทโมยะจึงตัดสินใจทำเกมจีบสาวที่มีคาโต้เป็นตัวเอก โดยตั้งชมรมที่ประกอบเพื่อนสมัยเด็กเอริรินักวาดโดจินเป็นผู้วาดภาพ รุ่นพี่อุตาฮะที่เป็นนักเขียนมาเป็นคนเขียนบท และเมงุมิมาร่วมกลุ่มในฐานะตัวเอกของเกม

พูดตรงๆช่วงแรกๆนี่ผมไม่ได้ประทับใจอะไรเมงุมิเลยครับ ที่ซื้อนิยายมาอ่าน ก็เพราะอ่านมังงะรูทเพื่อนสมัยเด็กทวินเทล แล้วรู้สึกโดนใจกับตอนที่ตัวเอกขอคืนดีกับเพื่อนสมัยเด็ก จนลองซื้อนิยายมาอ่าน พอมาย้อนคิดดูแล้ว อยากจะฟ้องคนเขียนข้อหาหลอกลวงผู้บริโภคจริงๆ

ถ้าเทียบเสปคกับผู้หญิงแต่ล่ะคนแล้วเมงุมิอาจะไม่ได้สุดยอดเท่าไหร่ เธอไม่ใช่คนที่มีสเน่ห์ที่สุด  ไม่ใช่คนที่รักพระเอกมากที่สุด และก็ไม่ใช่คนที่เสียสละเพื่อกลุ่มมากที่สุด (สาวๆเรื่องนี้โดนพระเอกใช้แรงงานทาสจนล้มพับกันเกือบหมด) ถ้าจะมีอะไรที่เหนือกว่าชาวบ้านก็คงเป็นสกิลตีเนียน สวมบทภรรยาหลวงใช้ข้าวของห้องพักพระเอกแบบเนียนๆ แต่นั่นก็ไม่ใช่จุดที่ทำให้ผมชอบเธอมากขนาดนี้ จุดที่ทำให้ผมรู้สึกดึงดูดจริงๆก็คืออารมณ์เสียดายครับ ประมาณว่าผู้หญิงดีๆแบบเธอคู่ควรกับผู้ชายที่ดีกว่านี้

อากิ โทโมยะ พระเอกของเรื่องนี้ผมจัดให้เป็นพระเอกสายฮาเร็มยอดแย่เลย เพราะนอกจากจะบื้อตั้งแต่ต้นยันจบแล้ว ยังมักสนใจความต้องการของตนเองมากกว่าสาวๆ ซึ่งบรรดาสาวๆในเรื่องช่วงแรกก็ถูกฝืนลากตัวเข้ากลุ่มมาสนองความเอาแต่ใจของโทโมยะทั้งนั้น แต่ก็ไม่มีคนไหนที่ทำให้ผมรู้สึกเสียดายเท่าคาโต้ เพราะสาวๆแต่ล่ะคนจะมีอีเว้นท์ปักธงในอดีตหมด มันก็เลยพอซับพอร์ตเนื้อเรื่องว่าทำไมสาวๆแต่ละคนรู้สึกดีกับพระเอก และยอมทำตามที่พระเอกต้องการ แต่คาโต้นี่ไม่ใช่แบบนั้นเลย เธอแทบจะรู้จักพระเอกมาก่อนแต่ก็ยอมตามน้ำมาเรื่อย จนตอนอ่านช่วงแรกก็สงสัยว่าเธอง่ายไปหรือเปล่า

ลองนึกภาพดูนะอยู่ดีๆก็ถูกเพื่อนร่วมชั้นชายที่ไม่เคยคุยด้วยเข้ามาวิจารณ์เสียๆหายๆ หาว่าคาแรคเตอร์จืดจางบ้าง ไปเที่ยวกับญาติก็โดนบ่น มันใช่เรื่องของเอ็งเหรอฟะ สาวๆทั่วไปเจอแบบนี้น่าจะตบพระเอกหน้าหันไปตั้งแต่แรกแล้ว แต่เมงุมิก็ยังร่วมทำกิจกรรมกับพระเอกเรื่อยมา จากผู้หญิงธรรมดาที่ไม่เคยสนใจการ์ตูนกับเกมเลย จนในที่สุดกลับสามารถเขียนโปรแกรมเกมได้ มันค่อนข้างสุดยอดนะ

และเธอยังเป็นพวกทำงานเบื้องหลังที่คอยประสานความสัมพันธ์ของคนในกลุ่ม ต่างกับพระเอกที่ได้เป็นหัวหน้ากลุ่มเพราะเป็นคนตั้งเป้าหมายทำเกมเฉยๆ แต่ก็บื้อทั้งเรื่องงานและเรื่องความสัมพันธ์จนเกือบทำเหลวหลายครั้ง เมงุมิจะเซนต์ดีกว่าในเรื่องคน เธอมักจะดูออกว่าใครไม่พอใจ หรือมีความสามารถแค่ไหน เช่นตอนที่พระเอกอาสาเขียนสคิปเกม เธออ่านขาดว่าพระเอกไม่น่าจะทำเสร็จคนเดียว เธอจึงมาช่วยทำด้วย และก็เป็นดังที่เธอคาด ถ้าพระเอกไม่ได้ความช่วยเหลือจากเธอล่ะก็เกมคงไม่เสร็จแน่นอน แต่กว่าพระเอกจะเห็นความดีของเธอในฐานะรองหัวหน้ากลุ่มก็ปาไปเจ็ดเล่ม จนอยากด่าว่าควายแว่นจริงๆ

ด้วยความที่เธอโดนให้ความสำคัญน้อยกว่าที่ควร เธอจึงเป็นผู้หญิงที่ผมอยากบอกเธอว่า เธอคือคนสำคัญสำหรับผม

นงคราญสี่ ฮาเนคาว่า ซึบาสะ จากเรื่อง Monogatari Series ลิขสิทธิ์โดย Dexpress

Monogatari Series เป็นเรื่องราวของ อารารากิ โคโยมิ ที่บังเอิญไปพบแวมไพร์ใกล้ตายนามว่า คิสช็อต อะเซโรล่า โอไรออน ฮาร์ทอันเดอร์เบลด และได้สละเลือดเนื้อเพื่อช่วยคิสช็อตจนกลายเป็นแวมไพร์ แต่ก็ได้รับการช่วยเหลือตาลุงโอชิโนะ เมะเมะ จนกลับมาใช้ชีวิตแบบคนปกติได้อีกครั้ง หลังจากนั้นอารารากิก็ได้พบกับหญิงสาวที่ประสบปัญหาเกี่ยวกับภูติ(ไคอิ)อีกหลายคน และคอยให้ความช่วยเหลือพวกเธอเรื่อยมา

ซี่รี่ผมเริ่มจากดูอนิเมเพราะบทความแนะนำจากบทความแคมมี่ ในฐานะแนวฮาเร็มแล้วผมคิดว่าสอบตก เพราะมีการวิน มีหักธง แถมมีตัวละครหญิงปันใจ แต่มันก็ยังเป็นซี่รี่ที่อัดแน่นด้วยตัวละครหญิงน่ารักน่ากอดมากมาย ทั้งชิโนบุจัง มาโยอิจัง โอโอโนกิจัง แต่ถ้าจะให้ผมเลือกหญิงสาวที่ผมติดใจมากที่สุดในซีรี่นี้ล่ะก็ชื่อแรกที่ปรากฏในใจก็คือ ฮาเนคาว่า ซึบาสะ สาเหตุที่ผมติดใจเธอก็เพราะว่าน่าสงสารครับ นอกจากชีวิตของเธอจะดราม่าแล้ว เธอยังเป็นตัวละครหญิงที่โดนคนแต่งปู้ยี่ปู้ยำมากที่สุด

ฮาเนคาว่า ซึบาสะ เป็นตัวละครหญิงคนแรกที่ปรากฏตัวในปกรณัมของเหล่าภูตที่เป็นเล่มแรกของซีรี่ ตัวเธอเป็นสาวแว่นมาดหัวหน้าห้องที่ใจดี ฉลาด ดูเพอร์เฟค คำพูดติดปากของคือ “ไม่ได้รู้ไปหมด แค่รู้เท่าที่รู้เท่านั้น” เธอค่อนข้างสนิทสนมกับอารารากิ ซึ่งการเข้ามาเกี่ยวพันระหว่างฮาเนคาว่าและอารารากิก็ได้เปิดเผยในบทหลังๆ

และในปกรณัมของตำหนิ ฮาเนคาว่าคือเพื่อนร่วมชั้นที่อยู่ก็มาทักอารารากิ หลังจากที่อารารากิถูกแวมไพร์เล่นงาน ฮาเนคาว่าก็เป็นอีกคนที่เข้ามาช่วยเหลือเขาถึงขั้นเอาชีวิตตัวเองมาเสี่ยง โดยเธอให้เหตุผลว่า “นั่นเป็นสิ่งที่เพื่อนควรทำ” ตอนดูเมะฉากนี้ในโรงผมรู้สึกว่าเธอนี่ฮีโรอินสุดๆ อะไรจะเท่ได้ขนาดนี้ แต่หลังจากบทนี้อ.นิชิโอะก็ได้เริ่มเปิดเผยเนื้อในของฮาเนคาว่าที่ออกจะบิดเบี้ยวต่างจากเปลือกนอกที่เธอแสดง

ในปกรณัมของวิฬาร์ <นิลบท> ได้มีการเล่าถึงชาติกำเนิดของฮาเนคาว่าซึ่งค่อนข้างน่าเศร้า เธอเป็นเด็กกำพร้า โดยเมื่อเธอยังทารกแบเบาะอยู่นั้น แม่เธอได้ผูกคอตายเหนือเปลของเธอ เปลี่ยนซากศพของตัวเองแทนโมบายเด็กเล่น แต่ที่น่าสะพรึงยิ่งกว่าคือตัวฮาเนคาว่าในวัยนั้นกลับจำเหตุการณ์นั้นได้ ต่อมาฮาเนคาว่าก็ได้เวียนไปอยู่กับผู้อุปถัมน์หลายคน และเปลี่ยนชื่อนามสกุลอยู่หลายครั้ง จนได้มาอยู่กับสามีฮาเนคาว่า ซึ่งความสัมพันธ์ในครอบครัวฮาเนคาว่าก็ย่ำแย่ พ่อ แม่ ลูก สามคนนั้นต่างคนต่างอยู่โดยสิ้นเชิง จะเรียกว่าเป็นคนแปลกหน้าที่ต้องมาอาศัยอยู่บ้านเดียวกันก็ไม่ผิด เพราะต่างคนก็ไม่เคยพูดคุยหรือมีปฏิสัมพันธ์อะไรกันเลย โดยเฉพาะฮาเนคาว่าที่เป็นลูกสาวนั้นถึงกับไม่มีห้องหับของตัวเองในบ้านด้วยซ้ำ แต่อาศัยหลับนอนตามพื้นระเบียง สมบัติติดตัวก็มีแค่มือถือกับเสื้อผ้าไม่กี่ตัว สภาพแวดล้อมที่ชวนอึดอัดจนเสียสติแบบนี้ แต่ฮาเนคาว่าก็อดทนอยู่เรื่อยมา โดยบอกตัวเองว่ามันเป็นเรื่องช่วยไม่ได้

ซึ่งในบทนี้อารารากิเริ่มคิดว่าตัวเองหลงรักฮาเนคาว่าเนื่องจากเหตุการณ์ร่วมเป็นร่วมตายที่ผ่านมา แต่เมื่อเขาได้พบฮาเนคาว่าที่หน้ามีแผลจากการถูกพ่อตบความรู้สึกนั้นก็เริ่มเปลี่ยนไป ตอนแรกเขาก็รู้สึกโกรธพ่อของฮาเนคาว่า แต่พอได้เห็นฮาเนคาว่าอธิบายอย่างไม่รู้สึกรู้สาว่ามันช่วยไม่ได้ ถ้าผู้ใหญ่คนไหนถูกเด็กหญิงอายุน้อยกว่ามาทำเป็นรู้ดีใส่ก็ต้องโกรธกันทั้งนั้น คำพูดที่เหมือนกับเป็นคนดี เข้าใจโลก แม้ว่าตัวเองจะเพิ่งโดนตบมา ทำให้อารารากิที่เพิ่งคิดว่าตัวเองอาจตกหลุมรักฮาเนคาว่า กลับคิดไปว่า “ยัยนี่น่าขยะแขยง” ซึ่งปกติแล้วคนเราก็มักจะหมั่นไส้คนที่ทำตัวเป็นคนดีอยู่แล้ว คนเขียนยังให้ตาลุงโอชิโนะมาอธิบายว่า ฮาเนคาว่านั้นเป็นคนที่ชอบทำตัวเป็นคนดีสมบูรณ์แบบจนที่อยู่ด้วยจะรู้สึกอึดอัด

ต่อมาฮาเนคาว่าได้ช่วยฝังศพแมวที่ถูกรถชนทำให้เธอถูกภูติแมวเข้าสิง และเข้าไปทำร้ายพ่อแม่เพื่อระบายความเครียดในใจ ซึ่งภายหลังภูติแมวก็ได้บอกถึงสิ่งที่ทำให้เห็นความบิดเบี้ยวของฮาเนคาว่ายิ่งขึ้น “ตอนที่เจ้านายฝังศพข้า เธอไม่ได้มีความรู้สึกสงสารเลยซักนิด ก็แค่คิดว่าทำสิ่งที่ควรทำเท่านั้น” ซึ่งเป็นการบอกถึงตัวตนของฮาเนคาว่าที่ดูจากเปลือกนอกแล้วเหมือนเป็นคนดี แต่จริงแล้วเป็นคนผิดปกติ ที่ต่อให้เป็นเรื่องที่ไม่ชอบแต่ถ้าสมควรทำก็จะทำ ต่อให้เจอเรื่องที่ทำให้ทรมานแต่ก็จะอดทนเหมือนไม่มีอะไร กระทั่งเหตการณ์ที่เธอช่วยเหลืออารารากิก่อนนี้ ก็แค่อาจะจะทำไปเพราะคิดว่าเป็นเรื่องที่ควรทำเฉยๆก็เป็นได้

ในตอนจบบทแมวดำ อารารากิยอมรับว่าความรู้สึกที่มีให้ฮาเนคาว่านั้นเกินความรักไปไกล แต่เขาก็ไม่คิดจะสารภาพรักกับฮาเนคาว่าหรือคบกับเธอ พูดง่ายคือเทครับ เหตุผลก็คือเรารู้สึกดีๆกับเธอนะ แต่นิสัยเธอน่าขยะแขยง คบไปก็คงไม่รอด เป็นแค่เพื่อนดีกว่า อ่านจบแล้วอาจจะรู้สึกขัดๆ แต่ถ้าคนเขียนให้ทั้งคู่คบกันก็อาจจะไม่เกิดประเด็นดราม่าให้แต่งต่อได้ล่ะนะ

ถ้าหากเนื้อเรื่องกำหนดให้ฮาเนคาว่าเป็นยัยโรคจิตที่ชอบทำตัวเป็นคนดี ไม่ควรที่จะเข้าไปยุ่งเกี่ยว เหมือนกับผู้หญิงบางคนที่โอชิโนะเคยเตือนอารารากิ มันก็คงไม่ดราม่าเท่าไหร่ แต่ภายในเปลือกที่ดูสมบูรณ์แบบ เข้าอกเข้าใจ และเหมือนจะไม่รู้สึกรู้สา ภายในฮาเนคาว่าก็เป็นสาวน้อยธรรมดาที่มีรัก มีอิจฉา มีเกลียด ในเล่มสองของปกรณัมของเหล่าภูติเมื่อเธอรู้ว่าอารารากิคบกับเซ็นโจกาฮาระ ก็เครียดจนถูกแมวภูติสิงอีกครั้ง ต่อมาในบทปกรณัมของวิฬาร์ <เสตบท> เมื่อเห็นพ่อแม่บุญธรรมรักกันเธอก็อิจฉาจนสร้างภูตเสือออกมาเผาบ้านวอดวาย (เอาจริงเธอน่าจะเป็นตัวละครที่อิทฤทธิ์เยอะรองจากคิสช็อตแล้วมั้งเนี่ย)

แม้จะเจ็บปวดแต่ก็ไม่แสดงออก แม้จะไม่พอใจแต่ก็ไม่ต่อต้าน กระทั่งในยามที่คิดเธอคิดจะกลับตัวใหม่ก็ไม่อาจเรียกชายที่รักคืนมาได้แล้ว ฮาเนคาว่าจึงเป็นตัวละครที่น่าสงสารสุดๆ ผมอาจบอกไม่ถูกว่ารักหรือชอบตรงไหนได้ชัดเจน แต่ผมอยากให้สาวน้อยที่น่าสงสารคนนี้มีความสุขจริงๆ

แถมอีกนิดสำหรับทฤษฎีที่โยงว่านักสิบขี้ลืมคือฮาเนคาว่า ผมปัดตกครับ เพราะในปกรณัมปนเปนั้นมีฉากที่อารารากิครอสกับนักสือขี้ลืม ดังนั้นถ้าเธอเป็นฮาเนคาว่าเนื้อเรื่องจะขัดแย้ง และที่สำคัญผมคิดว่าเมื่อเธอไปจากอารารากิจริงๆก็ควรไปอย่างมีความสุข ไม่ใช่กลายเป็นคนความจำเสื่อมโดนผูกติดกับสนง.ที่ไหนไม่รู้็นฮาเนคาวเนอเรองจขดแยงกน   

นงคราญห้า สเตฟานี่ โดร่า จากเรื่อง No Game No Life ลิขสิทธิ์โดย Animax

No Game No Life เป็นเรื่องของสองพี่น้อง ชิโระ กับ โซระ ซึ่งเป็นฮิคกี้นีทติดเกม และใช้ชื่อ “        คูฮาคุ” แข่งเกมประเภทต่างๆและไม่เคยแพ้จนกลายเป็นตำนานมาเมือง ต่อมาทั้งคู่แข่งเกมหมากรุกชนะเทพเจ้าที่ชื่อ เทย์โตะ จึงถูกอัญเชิญมายังโลกที่เรียกว่าดิสบอร์ด ซึ่งผู้คนในโลกนี้ถูกควบคุมโดยบัญญัติ 10 ประการ ทำให้ไม่สามารถทำร้ายกันโดยตรงได้ แต่ต้องตัดสินทุกอย่างด้วยเกมแทน ใครแข่งเกมแล้วแพ้ก็ต้องยอมทำตามที่เดิมพันไว้ก่อนแข่ง

ในโลกนี้ดิสบอร์ดก็มีเผ่าพันธุ์ต่างๆทำสงครามแย่งชิงดินแดนผ่านทางเกม โดยดินแดนที่โซระกับชิโระได้เหยียบย่างเป็นที่แรกคือเมืองของอิมานิตี้หรือเผ่ามนุษย์ที่กำลังหลังชนฝา เพราะเสียดินแดนและสิทธิ์ต่างๆไปมากมายเนื่องจากแพ้ในการแข่งเกมกับเผ่าอื่นติดต่อกัน จนเหลือแค่เมืองหลวงอยู่แห่งเดียว ซึ่งทั้งคู่ก็ตกลงจะช่วยเหลือ สเตฟานี่ โดร่าหรือสเตฟ หลานสาวของอดีตราชาเผ่าอิมานิตี้ที่ตายไปแล้ว ไปแข่งเกมกับเผ่าอื่นๆเพื่อกอบกู้เผ่าอิมานิตี้

แม้ว่าปัจจุบันเรื่องโนเกมโนไลฟ์จะมีตัวละครหญิงเพิ่มขึ้นมากมาย จนเกือบจะเป็นฮาเร็มหลากเผ่าพันธ์แบบกลายๆ ทั้งยังอุดมด้วยตัวละครโลลิน่ารักๆ เช่นชิโระ อิสึนะ ไฮโร หรือจิบริลที่สวยโหดได้มีเสน่ห์ (น่าเสียดายที่หลังๆเริ่มฮาร์ดคอร์เกินจนความน่ารักลดลง)  แต่ตัวละครหญิงที่ผมอวยสุดลิ่มทิ่มประตูทุกครั้งที่รีวิวแต่ล่ะเล่มก็คือสเตฟนี่ล่ะ

สเตฟนั้นเป็นตัวละครที่ถูกเซ็ตให้เป็นคนที่เล่นเกมไม่เก่งและสติปัญญาไม่ได้สูงนัก เนื่องจากโนเกมโนไลฟ์เป็นนิยายที่มีเล่ห์เหลี่ยมกลอุบายในการแข่งเกมอยู่มาก จึงจำเป็นที่ต้องมีตัวละครที่มีสติปัญญาระดับค่าเฉลี่ยมาเพื่อใช้อธิบายลูกเล่นของพวกตัวละครฉลาดๆให้คนอ่านเข้าใจ เช่นเดียวกับพวกแนวสืบสวนเช่น โฮล์มต้องมีวัตสัน โคนันต้องมีพวกสารวัตต่างๆ มาเป็นตัวแทนคนอ่านทำความเข้าใจทริคในแต่ละคดี แต่สเตฟนี่ค่อนข้างอาภัพกว่าตัวละครพวกนั้น เพราะมีหลายครั้งที่เธอโดนตัวละครอื่นเหยียดๆเรื่องความฉลาด แถมแข่งเกมก็ไม่เคยชนะใคร และบ่อยครั้งที่แข่งเกมแพ้โซระจนโดนเอารัดเอาเปรียบ แต่ขอยืนยันครับว่าสเตฟไม่ใช่พวกโง่ไร้ความสามารถครับ

สเตฟนั้นแข่งเกมไม่เก่งเพราะเธอเป็นคนซื่อๆตรงๆ ไม่ถนัดหลอกคนอื่นและมักจะถูกหลอกง่ายๆ กระนั้นเธอก็เป็นคนที่มีความสามารถยอดเยี่ยมครับ เห็นได้จากตอนที่โซระและชิโระแข่งเกมจนได้เป็นราชาของอิมานิตี้ แต่พวกงานบริหารบ้านเมืองนั้นโยนให้สเตฟทำหมด เพราะทั้งคู่ถนัดเล่นเกมไม่ถนัดการเมือง และเสพติดใช้ชีวิตแบบนีต ซึ่งเสตฟก็สามารถจัดการงานๆต่างได้อย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง

หรือตอนที่ไปแข่งเกมกับเผ่าเงือก ที่ทุกคนต้องไปอวตารไปเป็นนักเรียนม.ปลายในเกมจีบ เพื่อจีบราชินีเงือก โซระกับชิโระไปอยู่ในเกมก็กลายเป็นพวกมืดมนไม่มีคนคบ แต่สเตฟนี่กลายเป็นพวกเรียลจูมีคนมาห้อมล้อม

ยิ่งในเล่ม Practical War Game ที่เป็นรวมตอนสั้น ได้มีตอนที่อวยสเตฟสุดๆ คือเธอต้องการยกระดับตัวเองให้แข่งเกมชนะโซระได้จนสติแตกและต้องล้มหมอนนอนเสื่อไป ซึ่งระหว่างนั้นงานบริหารกลุ่มพันธมิตรเผ่าต่างๆที่เข้ามาเป็นพวกเดียวกัน จึงต้องให้โซระกับชิโระดูแล แต่ถึงจะรวบรวมความช่วยเหลือจากบุคลาการคนอื่นๆเท่าที่หาได้ โซระก็ยอบรับว่าพวกเขามีความสามารถทำงานแทนสเตฟได้แค่ไม่กี่วัน ถึงแม้เขาจะสามารถเล่นเกมชนะดึงเผ่าอื่นมาเป็นพวกได้ แต่คนที่จะสามารถบริหารกลุ่มที่รวมตัวกันจนมีขนาดใหญ่แบบนี้ได้มีเพียงสเตฟคนเดียวเท่านั้น  

จากที่กล่าวมาจะเห็นได้ว่าแม้สเตฟจะเล่นเกมไม่เก่ง แต่เธอก็เป็นคนที่คอยสนับกลุ่มอยู่เบื้องหลัง แม้ว่าจะโดนแกล้ง โดนดูถูก หรือกระทั่งล้างสมองจนเป็นโรคจิตทีละนิด ก็ยังคงทำงานหนักเพื่อกลุ่มโดยไม่เคยเกี่ยง ยิ่งบทที่ต้องเล่นเกมทอยลูกเต๋ากับเผ่าเทพนี่ทำผมหลกรักเธอเลย เนื้อหาของเกมนี้คือเป็นเกมทอยลูกเต๋าให้ไปถึงเส้นชัยโดยตอนเริ่มทุกคนจะมีลูกเต๋าสิบลูก และพอทอยไปเทิร์นหนึ่งลูกเต๋าจะลดลงไปทีละลูก แต่อุปสรรคของเกมคือจำนวนช่องเยอะมาก ถ้าอยากไปให้ถึงเส้นชัยจะเป็นต้องยืมลูกเต๋าจากเพื่อน แต่เนื่องจากเผ่าเทพได้ใส่คนทรยศเข้ามาในกลุ่มพระเอก แถมถ้าลูกเต๋ษหายหมดคนๆนั้นจะต้องตาย ทำให้ไม่มีใครไว้ใจกล้ามอบลูกเต๋าให้คนอื่น สุดท้ายกลายเป็นว่าทุกคนล้วนหักหลังต้องมาฟาดฟันกันเองหมด มีแต่สเตฟนี่ล่ะครับที่เริ่มมาก็ยอมยกลูกเต๋าให้โซระหมดเลย เรียกว่าไม่มีความระแวง ความคิดคดแม้แต่น้อย น่ารักซะไม่มี

ยิ่งกว่านั้นเกมทอยเต๋านี่ การเดินทางไปแต่ละช่องต้องเดินทางข้ามพื้นทีเป็นระยะทางไกล บางทีก็ต้องผ่านทะเลทรายหรือภูเขา ซึ่งอดีตฮิคกี้สองพี่น้องไม่มีทางเดินทางได้เองแน่ แต่เพราะมีสเตฟคอยช่วยเหลือทั้งช่วยด้านหาอาหารการกิน หาที่นอนหลับพักผ่อน บางทีก็แปลงตัวเป็นภาหนะลากรถให้บ้าง อุ้มให้ขี่หลังบ้าง สุดท้ายโซระกับชิโระจึงมาถึงเส้นชัยจนสำเร็จ แม้ว่าบทเล่นเกมกับเผ่าเทพจะมีการโชว์ปมดราม่าโชว์ความเกมของตัวละครหลายคน แต่ก็มีสเตฟนี่ล่ะครับที่ผมรู้สึกว่าความดีของเธอเข้าตาจนโดนใจที่สุด

สเตฟานี่ โดร่า เป็นหญิงสาวที่ผมอยากเดินตรงไปจับไหล่และบอกว่าเธอเป็นคนที่ยอดเยี่ยมเหลือเกิน

นงคราญหก ชิกุมะ ริกะจากเรื่อง ชมรมคนไร้เพื่อน ลิขสิทธิ์โดย Luckpim

ชมรมคนไร้เพื่อนเป็นเรื่องราวของโคดากะ เด็กหนุ่มที่มีหน้าตาหน้ากลัวเหมือนนักเลงทำให้ไม่มีเพื่อน ซึ่งเขาก็ได้บังเอิญไปเห็นโยโซระที่เป็นคนไม่มีเพื่อนเหมือนกันกำลังพูดคุยกับเพื่อนในจินตนาการ โยโซระจึงบังคับให้โคดากะมาก่อตั้งชมรมเพื่อนบ้าน โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อที่จะหาเพื่อนและกลายเป็นพวกเพียบพร้อม หลังจากนั้นก็มีตัวละครอื่นๆทยอยเข้าชมรมมา และก็ร่วมกันทำกิจกรรมชมรมแบบไร้แก่นสาร

จุดเด่นของชมรมคนไร้เพื่อนก็คือเป็นเลิฟคอมที่อุดมไปด้วยสาวสวยเสียของ เป็นนิยายที่ผมยกให้สนุกขึ้นหิ้งเลยล่ะ น่าเสียดายที่ช่วงท้ายๆคนเขียนหักจบได้ WTF ซึ่งก็ถือเป็นสไตล์ของอ.โยมิเขาล่ะนะ ที่มักจะเขียนแต่ล่ะเรื่องไม่ยาวนักแล้วก็มักจะมีตอนจบที่ค่อนข้างเหนือการคาดเดาคนอ่าน ที่จบดีๆก็น่าจะมีแต่เนคุโรมะ แต่ก็ถือว่าหักมุมพอสมควร เพราะเนื้อเรื่องปูมาให้ดราม่าแต่อยู่ดีๆดันหักจบแฮปปี้กันทุกฝ่ายซะงั้น ก็รอลุ้นอยู่ว่าเรื่องคงจะดีถ้ามีน้องสาวซักคนจะจบยังไง

แม้ว่าเรื่องชมรมคนไร้เพื่อนจะมีสาวๆโมเอะระดับพรีเมี่ยมอยู่หลายคน แต่ตัวละครที่ผมขอเทคะแนนให้ไม่ใช่นางเอกหลักแบบโยโซระหรือเซนะ หรือนางฟ้าโคบาโตะ(แต่เธอก็ติดท๊อปตัวลฃะครน้องสาวในดวงใจนะ) แต่เป็นชิกุมะ ริกะ สาวนักวิทยาศาสตร์อัจฉริยะ ที่ชอบเล่นมุขเสื่อม และชอบอ่านโดจินหุ่นยนต์จำจี้กันนี่ล่ะ

ชิกุมะ ริกะ เป็นรุ่นน้องโคดากะหนึ่งปี เธอเป็นนักเรียนห้องวิทยาศาสตร์ หรือเป็นนักเรียนพิเศษที่เป็นอัจฉริยะทำให้ไม่ต้องเข้าเรียนกับนักเรียนปกติ และมักจะใช้เวลาทำการทดลองในห้องวิทยาศาสตร์ วันหนึ่งได้เกิดอุบัติเหตุในการทดลองทำให้เธอหมดสติและได้โคดากะช่วยออกมาจากห้องวิทยาศาสตร์ ทำให้เธอสนใจในตัวโคดากะและมาเข้าชมรมเพื่อนบ้าน

แม้ว่าจะเข้าชมรมด้วยเหตุผลข้างต้น แต่นอกจากโคดากะแล้วก็มีริกะนี่ล่ะที่เป็นคนจริงจังกับการหาเพื่อนมากที่สุดในชมรม ขณะที่สาวๆคนอื่นดูแล้วเข้าชมรมมาด้วยเหตุผลแอบแฝงมากกว่า เวลามาทำชมรมก็ต่างคนต่างทำกิจกรรมของตัวเอง โยโซระอ่านหนังสือ เซนะเล่นเกม ยูคิมูระชงชา มีแต่ริกะที่คอยหาเกมหาอุปกรณ์มาให้ทุกคนทำกิจกรรมร่วมกัน ตอนที่ทุกคนร่วมกันทำภาพยนต์ เธอก็หักโหมทำงานตัดต่อจนกระทั่งล้มหมอนนอนเสื่อไป

ขอสารภาพว่าผมเริ่มมาชอบริกะตอนช่วงท้ายๆเรื่อง ที่ชมรมพบมรสุมเนื่องจากสาวๆแต่ล่ะคนต่างก็ชอบโคดากะจนชมรมเผจิญวิกฤตจะแตกเป็นเสี่ยงๆ เป็นช่วงที่โคดากะใช้มุขอะไรนะไม่ได้ยินมาประวิงเวลา ซึ่งบรรดาสาวๆและคนอ่านต่างก็เห็นว่าวิธีนี้ห่วยแตกสิ้นดี จนถึงกับตั้งฉายาว่าโคดากากทีเดียว

แต่นอกจากโคดากะแล้วก็มีริกะนี่ล่ะครับที่พยายามรักษาความสัมพันธ์ของทุกคนในชมรม ซึ่งมันทำให้ผมประทับใจนะเพราะสาวๆแต่ล่ะคนนี่จะโยโซระ เซนะ หรือยูคิมูระ จะมากจะน้อยก็มีความเห็นแก่ตัวเอาแต่ใจกันทั้งนั้น มีแต่ริกะนี่ล่ะครับที่มีความคิดเสียสละเพื่อกลุ่ม เพราะเธอเห็นว่าทุกคนเป็นเพื่อน และเธอคือสาวคนแรกที่โคดากะคบเป็นเพื่อนด้วย

ต่อมาโคดากะตัดปัญหาโดยตั้งใจว่าจะไม่คบกับสาวคนไหนในชมรมเป็นแฟน และถึงจะมีแฟนแล้วเขาก็จะให้ความสำคัญกับเพื่อนๆในชมรมมาก่อนอยู่ดี ซึ่งมันก็ทำให้สาวๆแต่ล่ะคนนกกันเป็นแถบ ยูคิมูระลงทุนออกจากชมรมเพื่อคบกับโคดากะ แต่สุดท้ายเธอก็ถูกโคดากะทิ้งเพราะต้องการให้ความสำคัญกับเพื่อนมากกว่า ส่วนเซนะหรือเนื้อนี่โดนโคดากะบอกเทกันตรงๆ แม้ว่าโคดากะจะพอมีใจให้เซนะอยู่บ้าง แต่ด้วยนิสัยของเธอถ้าโคดากะคบด้วยล่ะก็ทั้งชมรมวงแตกแน่ ส่วนโยโซนะนี่อนาถสุดเนื่องจากความรักของเธอมันหนักอึ้งเกินไป จนโคดากะไม่แม้แต่จะเอาเธอไปไว้ที่จุดสตาร์ทด้วยซ้ำ

มีแต่ริกะนี่ล่ะครับที่แตกต่างจากเพื่อน คือเธอเป็นผู้หญิงที่โคดากะคิดละเมิดข้อห้ามขอเป็นแฟนด้วย แถมยังสารภาพรักแบบอ้อมๆ แต่เธอปฏิเสธครับ ขอบอกว่าฉากนั้นผมสะใจว่ะครับ แต่พออ่านจบแล้วถือว่าน่าเสียดายเหมือนกันเพราะบทสรุปของเธอดูแล้วไม่เปิดช่องให้มาเจอกับโคดากะในอนาคตได้เลย ยูคิมูระนี่อย่างน้อยก็เคยคบกันแล้ว เซนะก็ยังมีอีเว้นไปเรียนมหาลัยเดียวกัน โยโซระที่มาทำงานกับตระกูลของเซนะก็น่าจะยังพอมีโอกาศเจอกันอยู่ มีแต่ริกะนี่บล่ะครับที่จะจิ้นว่าเธออาจจะมาลงเอยกับโคดากะในอนาคตได้ค่อนข้างยาก

สำหรับผม ชิกุมะ ริกะ คือผู้หญิงแบบที่ถึงจะคบเป็นแฟนไม่ได้ก็อยากเป็นเพื่อนก็ยังดี

นงคราญเจ็ด คุจิคาวะ ฮาโตโกะ จากเรื่อง พลังป่วนก๊วนเหนือธรรมชาติ ลิขสิทธิ์โดย Zenshu

พลังป่วนก๊วนเหนือธรรมชาติ ป็นเรื่องของอันโด จุรัยและสมาชิกชมรมวรรณกรรมอีกสี่คน ที่อยู่ดีๆก็ได้รับพลังพิเศษขึ้นมา โดยที่สาวๆชมรมวรรณกรรมแต่ล่ะคนนั้นได้พลังเทพๆอย่างหยุดเวลาได้ ควบคุมธาตุต่างๆได้ มีแต่จุรัยผู้เป็นจูนิเบียวกลับมีพลังแค่เสกไฟสีดำที่เอาไว้ให้ดูเท่แต่ทำประโยชน์อะไรไม่ได้ เนื้อเรื่องส่วนใหญ่ก็เป็นเลิฟคอมเกี่ยวกับการใช้พลังพิเศษเล่นสนุกสนานไปวันๆของคนในชมรม และมีการสอดแทรกประเด็นดราม่านิดหน่อย (แต่เล่มหลังๆเริ่มดราม่าเข้มข้น)

ฮาโตโกะ นั้นเป็นเพื่อนสมัยเด็กของจุรัยและเป็นสมาชิกชมรมวรรณกรรม ผู้มีพลังควบคุมธาตุทั้ง 5 ดิน น้ำ ลม ไฟ แสง แม้ว่าเธอจะไม่ได้เป็นสาวซึนเดเระนมแบนแบบเพื่อนสมัยเด็กพิมพ์นิยม แต่ผมก็ยกย่องเธอเป็นตัวละครเพื่อนสมัยเด็กในอุดมคติ ถ้ามีการจัดอันดับเพื่อนสมัยเด็กในดวงใจก็คงติดอันดับท๊อปๆแน่ (น่าจะมีแต่เทลบลูนี่ล่ะที่ทำแต้มเพื่อนสมัยเด็กเหนือกว่า แต่เนื่องจากนิยายยังไม่มี LC เลยไม่เอาเธอมาจัดอันดับในบทความนี้)

ฮาโตโกะนั้นเป็นผู้หญิงที่ดูเรียบร้อยและยิ้มแย้มอยู่เสมอ เมื่อมาเข้าคู่กับจุรัยที่เป็นจูนิเบียวขี้โวยวายแล้ว กลับดูเหมือนคุณแม่ใจดีชอบโอ๋ลูกต้องคอยรับมือกับลูกชายเฮี้ยวๆที่ทำตัวเป็นจูนิเบียวซะมากกว่า บทบาทของฮาโตโกะช่วงแรกๆก็คือ แสดงท่าทีไม่เข้าใจเวลาจุรัยเล่นมุขจุนิเบียว จนคนเล่นเกิดอาการเสียเซลฟ์แทน

แม้ว่าจะมีบุคลิกดูสงบเสงี่ยม แต่ตอนเด็กๆเธอก็มีความซุกซนเหมือนเด็กทั่วไป สมัยเรียนประถมเธอไปกดออดสัญญาณหนีไฟเล่น ทำให้คนทั้งโรงเรียนหนีออกจากอาคารหมด ฮาโตโกะที่กลัวความผิดก็ได้ไปแอบอยู่ที่มุมหนึ่งของโรงเรียน และคนที่หาเธอเจอก็คือจุไร และเขาก็ได้ให้กำลังใจเธอไปขอโทษทุกคน ซึ่งเป็นอีเว้นเริ่มต้นที่ฮาโตโกะเริ่มชอบจุรัย

หลังจากที่เริ่มสนิทสนมกันจุรัยที่เป้นโอตาคุก็มักจะแนะนำมังงะหรือไลท์โนเวลที่ตัวชอบให้ฮาโตโกะอ่าน แต่เธอก็ไม่เข้าใจว่าเรื่องพวกนี้สนุกตรงไหน หรือไอ้ตรงที่จุรัยบอกว่าดีนี่มันสุดยอดยังไง จุรัยก็ได้แต่พยายามอธิบายไป แต่ก็ไม่เป็นผลจนต้องถอนใจเฮือกๆ ในชีวิตจริงก็มีคนแบบฮาโตโกะนะ พวกที่เข้าไม่ถึงความสนุกของเรื่องแต่ง ถ้าเผลอไปคุยเรื่องการ์ตูนกับคนพวกนี้ล่ะก็ รับรองเสียเซลฟ์หนัก

จนกระทั่งทั้งคู่ขึ้นชั้นม.ต้น จุไรกับฮาโตโกะก็ได้คบหากับซางามิและทามากิแฟนสาวของซางามิ ทั้งสี่คนจับกลุ่มเที่ยวเล่นกันเหมือนวัยรุ่นทั่ว สำหรับจุไรนั้นซางามิกับทามากิเป็นคู่รักในอุดมคติและต่างเป็นเพื่อนคนสำคัญ แต่เรื่องราวกลับพลิกผันสุดท้ายซางามิกับทามากิก็เลิกรากัน เพราะทามากิเป็นสาวใจแตกเนื่องจากขาดความอบอุ่นในวัยเด็ก จนนอกใจซางามิ แถมยังมาอ่อยจุรัยอีกต่างหาก ส่วนซางามิเนื้อแท้ก็เป็นสวะที่สนใจแต่ตัวเอง ถ้าฝ่ายหญิงไม่มีจุดที่ไม่สเป็คก็จะเขี่ยทิ้งทันทีไม่สนอะไรทั้งนั้น เหตุการณ์นั้นทำให้จุไรพบว่าตัวไม่ได้รู้จักเนื้อแท้ของคนที่คิดว่าเป็นเพื่อนเลย ทำให้เขาสิ้นหวังจนร้องไห้ออกมา ตอนนั้นเองที่ฮาโตโกะปรากฏตัวขึ้น เธอถามว่าจุไรเป็นอะไร แต่จุไรก็พูดไม่ออกเขาไม่รู้ว่าจะอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นกับฮาโตโกะที่ใสชื่อและไม่ประสีประสาเรื่องความรักชายหญิงยังไง ตอนนั้นฮาโตโกะก็ร้องไห้ออกมาเหมือนกัน เธออธิบายถึงไม่เข้าใจสาเหตุแต่ซางามิกับทามากิก็เป็นเพื่อนของเธอ ถ้าทั้งคู่ระหองรแหงกันเธอย่อมเศร้า นอกจากนั้นผมคิดว่าอีกสาเหตุที่ฮาโตโกะร้องไห้ก็เพราะเธอเห็นจุไรในสภาพตรอมตรม จนตัวเองก็พลอยใจสลายไปด้วยกัน

จากนั้นก็มาสู่ช่วงม.ปลาย จูไรสามารถผ่านเรื่องราวครั้งนั้นและกลับมาจูนิเบียวเหมือนเดิม ฮาโตโกะก็ยังคงความสัมพันธ์ของเพื่อนสมัยเด็กผูที่ไม่เข้าใจแต่ก็อยู่เคียงข้างจุไรเสมอ จนกระทั่งทั้งคู่เข้าชมรมวรรณกรรมและพบกับโทโมยะ หัวใจของฮาโตโกะก็ค่อยหวั่นไหวขึ้นมา

โทโมโยะนี่ผมคิดว่าเป็นตัวละครที่คนเขียนอวย เป็นนางเอกหลักขึ้นปกคนแรกด้วย บทของเธอคือเป็นโอตาคุแบบแอบๆอดีตจูนิเบียว แต่ก็มักเผลอตัวรับมุกตบมุกกับจูไรเสมอ แม้ตอนแรกจะออกแนวคู่กัด แต่ความสัมพันธ์ของเธอกับจุไรก็ค่อยๆเพิ่มความใกล้ชิดขึ้น เพิ่มแฟคเตอร์ซึนเดเระอีกต่างหาก แถมตอนที่จุรัยหดหู่สุดเพราะเรื่องซางามิกับทามากิก็กลับมาสดใสอีกครั้งเพราะได้โทโมยะพูดปลุกใจนี่เอง

เมื่อเห็นจุไรกับโทโมโยะแอบกระซิบกระซาบอะไรบางอย่าง ฮาโตโกะก็ถามว่าทั้งคู่กำลังพูดอะไรกัน ซึ่งจุไรก็ตัดบทไปว่าไม่ต้องสนใจหรอกเพราะยังไงฮาโตโกะก็คงไม่เข้าใจ ซึ่งนั่นเองทำให้ฮาโตโกะฟิวส์ขาด หลั่งน้ำตานองหน้า พร้อมกับพูดระเบิดยาวสองหน้า พร่ำพร้าถึงความอึดอัดที่ผ่านมา ตลอดมาแม้ว่าเธอไม่ค่อยเข้าใจจูไร แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเธอไม่พยายามจะเข้าใจ ฮาโตโกะนั้นจดจำทุกคำพูดของจุไรได้เสมอ แม้จะเป็นคำพูดที่พูดเล่นๆก็ตาม เธอพยามทำความเข้าใจกับหนังสือที่จุไรมอบให้ มุกจูนิเบียวที่จุไรเล่น แต่ถึงแม้ว่าจะไม่เข้าใจเธอก็พยายามฝืนตัวเองเพื่อที่จะอยู่เคียงข้างจุไรมาโดยตลอด

สุดท้ายจุไรกับฮาโตโกะก็ปรับความเข้าใจกันได้ และนั่นทำให้เธอแน่ใจในความรู้สึกตัวเอง ถึงกับประกาศต่อหน้าโทโมโยะว่าตัวเองชอบจูไร แต่ก็เพราะบทของฮาโตโกะนี่ล่ะทำให้ผมหวั่นๆว่าเรื่องนี้จะไม่จบฮาเร็ม เพราะคนเขียนดูจงใจยัดเยียดดราม่าให้เธอชอบกล ทั้งที่จุไรเป็นคนที่ค่อนข้างนึกถึงจิตใจสาวๆทุกคนนะ มีแต่เธอนี่ล่ะดันพลาดทำให้เสียใจ จนกลายเป็นดูดร๊อปไปเลยสำหรับพระเอกฮาเร็ม แต่ยังไงผมก็ว่าเรื่องนี้ฮาโตโกะจะพบกับความสุขในตอนท้ายล่ะนะ   

สำหรับผมก็ไม่อยากได้คนที่เข้าใจตัวเองไปซะทุกอย่างหรอกครับ แบบนั้นมันอึดอัดเกิน แค่อยู่ด้วยกันเสมอ เวลาสุขก็หัวเราะไปด้วยกัน เวลาเศร้าก็ร้องไห้ไปด้วยกัน แบบฮาโตโกะกับจุรัยแค่นี้ก็อบอุ่นหัวใจแล้วครับ

นงคราญแปด ริรี่รูก้า อาเด้ จากเรื่อง มันผิดรึไงถ้าใจอยากจะพบรักในดันเจี้ยน ลิขสิทธิ์โดย Zenshu

 

“มันผิดรึไงถ้าใจอยากจะพบรักในดันเจี้ยน” หรือชื่อเล่นคือดันมาจิ เป็นเรื่องในโลกแฟนตาซีที่บรรดาทวยเทพได้ลงมาจากสวรรค์ และใช้ชีวิตกับเหล่ามนุษย์ในฐานะแฟมิลี่ โดยทวยเทพจะมอบพรทำให้ความสามารถของมนุษย์เพิ่มขึ้น แลกกับการที่มนุษย์จะต้องเป็นนักผจญภัยในดันเจี้ยน หรือค้าขายเพื่อหาเงินมาเลี้ยงดูปูเสื่อเทพ

                เบล คราเนล ตัวเอกของเรื่องเป็นสมาชิกของเฮสเตียแฟมิเลีย ที่มีสมาชิกแค่เขากับเทพี “เฮสเตีย” แถมฐานะการเงินก็ร่อแร่ ต้องพักอาศัยอยู่ในอาคารซ่อมซ่อ ต่อมาเบลได้รับการช่วยชีวิตจากไอน์ วาเลนสไตน์ นักผจญระดับสูงผู้สังกัดโลกิแฟมิเลีย ที่เป็นแฟมิลี่ใหญ่อันดับต้นๆ นับจากนั้นเบลก็หลงใหลในตัวไอน์และพยายามเติบโตในฐานะนักผจญภัยเพื่อเข้าใกล้เธอ ซึ่งนิยายส่วนใหญ่ก็จะเป็นเรื่องการผจญภัยของเบลในการฝึกฝนฝีมือ หาเงินหาทอง รวบรวมพรรคพวก ขยับขยายแฟมิลี่ และได้เข้าช่วยเหลือผู้คน(ส่วนใหญ่ก็สาวๆนั่นล่ะ)ที่กำลังลำบาก

                จุดขายของเรื่องดันมาจิก็มีมากมายเช่นการรวมปกรณัมต่างๆทั้งเทพกรีก เทพนอร์ส เทพอินเดียเอาไว้ หรือฉากบู๊มันๆของตัวเอกสายเคะที่พยายามพัฒนาตนเองอย่างไม่ย่อท้อ และที่ขาดไม่ได้ก็บรรดาคาแรคเตอร์หญิงแจ่มๆทั้งหลาย เช่นสาวคูลบิวตี้อย่างไอน์ สาวเอลฟ์สุดแกร่งอย่างริว ที่ต่างก็ได้มีภาคแยกของตัวเองเรียบร้อย หรือเฮสเทียท่านเทพสุดสดใสที่พกขีปนาวุธมาสองลูก กับเฟรย่าเทพีสตอร์คเกอร์ ต่างก็มีแฟนคลับเป็นกลุ่มเป็นก้อน แต่กระนั้นตัวตัวละครหญิงที่ผมขออวยมากที่สุดในเรื่องก็คือ รีรี่ ซัพพอร์เตอร์โลลิ ผู้มากด้วยเล่ห์เหลี่ยมครับ

                รีรี่นั้นปรากฏตัวในเล่มสอง โดยเธอเข้าตีมาสนิทขอจับกลุ่มกับเบลในฐานะซัพพอร์ตเตอร์ หรือก็คือคนขนของที่มีหน้าที่ขนอุปกรณ์หรือชิ้นส่วนที่ล่าได้จากมอนในดันเจี้ยน ซึ่งตอนที่ดันมาจิฉบับอนิเมได้ฉายตอนที่รีรี่ปรากฏตัวนั้นเธอโดนคนดูประนามพอดู เนื่องจากที่เธอมารวมกลุ่มเบลนั้นเพราะต้องการปอกลอก และขโมยมีดสั้นของเบล ซึ่งหนุ่มเบลแสนดีนั้นแม้จะเห็นพิรุธของเธอแต่ก็ไม่ว่าอะไร ทำให้คนดูบางคนทนไม่ได้ต้องมาด่าเธอแทน

                อดีตของรีรี่นั้นน่าสงสารมากครับ เธอเป็นเผ่าพารูม(ฮอบบิทนั่นล่ะ) พ่อแม่ของเธอเป็นสมาชิกของโซม่าแฟมิเลีย ซึ่งโซม่าหรือที่คนไทยน่าจะคุ้นเคยในชื่อพระโสม นั้นสนใจแต่งานอดิเรกหมักเหล้าของตัวเองอย่างเดียว ไม่ได้สนใจดูแลแฟมิเลียหรือความเป็นอยู่ของสมาชิกเลย ใครจ่ายเงินให้พี่แกก็มาเป็นสมาชิกได้แล้ว แต่ก็ยังมีคนมาร่วมเป็นแฟมิเลีย เพราะเหล้าเทพที่โซม่าผลิตนั้นเป็นเหล้าที่เลิศรสสุดยอด ใครได้ดื่มไปแม้จิบเดียว ก็จะเกิดอาการเสพติด จนต้องพยายามหาเงินหาทองมาซื้อเหล้าเทพให้ได้ (ยาเสพติดชัดๆ) ซึ่งพ่อแม่ของรีรี่เองก็เสียชีวิตในดันเจี้ยนเพราะต้องการหาเงินมาแลกกับเหล้าเทพ

                รีรี่ที่กลายเป็นกำพร้าก็เหมือนกับทาสในเรือนเบี้ย ถูกบีบให้เข้าเป็นสมาชิกโซม่าแฟมิเลียและคอยหาเงินเข้ากลุ่ม แม้ว่าเมื่อโตมาแล้วเธอจะอยากออกจากแฟมิเลีย แต่สมาชิกคนอื่นก็ตั้งเงื่อนไขว่าเธอต้องจ่ายเงินค่าออกจากกลุ่มซึ่งเป็นจำนวนมหาศาล พอเธอแอบหนีออกจากแฟมิเลียไปอาศัยกลับครอบครัวอื่น คนของแฟมิเลียก็จะเข้าไปกลั้นแกล้งจนไม่มีคนยอมให้เธออยู่ด้วย (มาเฟียชิบ)

                ด้วยภูมิหลังแบบนี้ทำให้รีรี่กลายเป็นคนบ้าเงินและเกลียดนักผจญภัยมาก เธอจึงเลือกอาชีพเป็นซัพพอร์ตเตอร์แต่ก็ไม่ได้คิดจะสนับสนุนนักผจญภัย แต่เพราะต้องการจะหักหลังและหาโอกาศตบทรัพย์พวกนั้นต่างหาก การใช้ชีวิตแบบนั้นทำให้เธอถูกนักผจญภัยที่โดนนักผจญที่เป็นเหยื่อหมายหัว แต่เพราะเธอมีสกิลแปลงร่าง ทำให้สามารถแปลงสลับไปมาระหว่างร่างจริงที่เป็นพารูมสาวน้อยโลลิ กับร่างสาวน้อยโลลิหูสัตว์เอาตัวรอดมาได้ ซึ่งสกิลแปลงร่างนี่เป็นไอเดียที่อัจฉริยะมาก เพราะเราจะสามารถเสพได้ทั้งความโมเอะของโลลิคนแคระและโลลิหูสัตว์

                ในตอนท้ายเล่มสองแม้ว่ารีรี่จะเริ่มซาบซึ้งกับความดีของเบล แต่เธอก็ตัดสินใจทรยศเบลอยู่ดี เธอได้ขโมยมีดสั้นของเบลและทิ้งเขาไว้กลางฝูงมอนสเตอร์ แต่เหตุการณ์กลับพลิกผลันกลายเป็นว่าเธอโดนทรยศโดยสมาชิกของแฟมิเลียตัวเอง และถูกปล่อยทิ้งให้ตายในดันเจี้ยน ซึ่งในตอนนั้นเบลก็ได้โผล่เข้ามาช่วยเธอเอาไว้ รีรี่หลังน้ำตานองหน้าว่าเบลจะมาช่วยเธอที่ทรยศเขาทำไม ซึ่งเบลก็ตอบว่าเพราะรีรี่เป็นเด็กผู้หญิง และเพราะรีรี่เป็นรีรี่ คนที่เบลรู้สึกเป็นห่วงและไม่สามารถปล่อยทิ้งไว้ได้ ซึ่งฉากนี้เป็นฉากที่ชอบมากๆของนิยายเรื่องนี้ แม้ว่าหลังจากนั้นเบลจะมีฉากช่วยสาวปักธงอีกหลายครั้ง แต่ก็ยังรู้สึกว่าไม่มีฉากไหนหล่อเท่านี้เลย

                หลังจากนั้นรีรี่ก็มักรวมกลุ่มกับเบลตะลุยดันเจี้ยนเสมอ ซึ่งเธอก็พยายามทำหน้าที่เป็นชัพพอร์ตเตอร์ที่ขันแข็งและซื่อสัตย์ให้กับเบลเพื่อชดเชยความผิด ในการผจญภัยของเบลที่มักจะเจอเรื่องอันตรายอยู่บ่อยครั้ง รีรี่ที่แม้จะมีตำแหน่งอยู่แนวหลังแต่เพราะสเตตัสที่ต่ำเตี้ยกว่าเพื่อน จึงจะต้องได้รับบาดเจ็บอยู่บ่อยๆ แต่ถึงแม้จะบาดเจ็บเลือดอาบยังไง เธอก็มักจะพุ่งความสนใจไปที่เบลก่อนเสมอ และให้ความสำคัญกับความปลอดภัยของเบลเหนือกว่าตนเอง จนผมต้องแอบซึ้งอยู่บ่อยๆ

                และในเล่มหกที่แฟมิเลียของเบลต้องเปิดกิลวอร์อีกอีกแฟมิเลียหนึ่ง รีรี่ที่ต้องการออกจากโซม่าแฟมิเลียไปเข้าร่วมกับเฮสเทียแฟมิเลีย จึงไปเจรจากับเทพโซม่าโดยตรง ซึ่งโซม่าก็ยื่นเงื่อนไขว่าขอเพียงรีรี่ดื่มเหล้าเทพเข้าไปแล้วยังพูดยืนยันคำเดิมได้เขาจะปล่อยรีรี่ออกจากกลุ่มไป ซึ่งในอดีตก็เคยมีคนต้องการเหมือนกับรีรี่ แต่เมื่อได้ดื่มเหล้าเทพเข้าไปต่างก็รู้สึกสุขสมจนลืมเลือนเป้าหมายของตัวเองไปจนหมด รีรี่ที่รับข้อเสนอของโซม่าได้ดื่มเหล้าเทพเข้าไป รสชาติของมันทำให้เธอรู้สึกเป็นสุขอย่างที่สุดจนเกือบกลายเป็นทาสของเหล้าเทพ แต่ตอนนั้นใบหน้าของเบลก็ผ่านเข้ามาในหัวของเธอ ทำให้เธอได้สติอีกครั้ง และขอยืนยันออกจากโซม่าแฟมิเลีย เพราะเธอต้องการอยู่ร่วมกับเบล ซึ่งเป็นฉากที่ทรงพลังมากอย่างกับฉากนางเอกโดมืดที่โดนตัวร้าย NTR จน Mind Break ไปหลายรอบแต่ก็ยังแข็งใจกลับมารักพระเอกได้อีกครั้ง และทำให้ผมชื่นชมรีรี่เพราะในบรรดาผู้หญิงที่มาชอบเบล มีแต่ความรู้สึกของเธอที่ผ่านการทดสอบจนดูทรงคุณค่า

                ในเล่มแปดรีรี่เกิดอาการจิตตกเพราะไปทราบว่าเบลหลงใหลในตัวไอน์ มิหนำซ้ำความสามารถของสมาชิกของคนอื่นในแฟมิเลียต่างก็โดดเด่น จนตัวเองดูแล้วแทบไม่มีความสำคัญกับเบลเลย ซึ่งคนที่มีภูมิหลังแบบรีรี่ก็มักจะมีปมทำให้ดูถูกตัวเองอยู่ด้วย และในจังหวะนั้น ฟินน์ หัวหน้ากลุ่มของโลกิแฟมิเลีย นักผจญภัยระดับสูงชาวพารูมก็ได้มาขอรีรี่แต่งงาน รีรี่ที่ตอนนั้นกำลังจิตตกหวั่นไหวไปกับข้อเสนอของฟินน์ แต่สุดท้ายก็ปฏิเสธเพราะเธอเลือกที่อุทิศชีวิตทั้งหมดให้เบล แม้ว่าเขาจะรักคนอื่นหรือไม่เห็นความสำคัญของเธอก็ตาม และที่เจ๋งก็คือต่อมาเบลได้ปรากฏตัวขึ้นและบอกว่าเขาจะไม่ยอบยกรีรี่ให้กับฟินน์ แม้ตอนแรกเบลจะลังเลอยู่บ้าง เพราะฟินน์นั้นทั้งฝีมือ ทรัพย์สิน ฐานะ ล้วนเหนือกว่าเบลมาก และน่าจะทำให้รีรี่มีความสุขได้มากกว่าเขา แต่สุดท้ายเบลก็ไม่ยอมปล่อยรีรี่ไป เพราะเธอคือคนสำคัญที่เขาไม่ยอมเสียไป ซึ่งเป็นฉากที่เบลได้แสดงความหล่อออกมาสุดๆ

                รีรี่จึงเป็นตัวละครหญิงในอุดมคติของผมครับ คือไม่ใช่แค่น่ารักโมเอะ รักพระเอกหมดหัวใจเท่านั้น แต่ต้องมีความเป็นแม่ดันเปิดโอกาสให้พระเอกแสดงความหล่อด้วย ถึงจะเป็นตัวละครหญิงที่เพอร์เฟค