คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #43 : [S]adistic
[S]adistic
Mark x Jackson
ชายหนุ่มร่างไม่สูงนักวิ่งผ่านเข้ามาในบริษัทชื่อดังด้วยท่าทางรีบร้อน เสื้อสีขาวชุ่มเหงื่อปลายโผล่ออกนอกกางเกง เส้นผมสีเข้มฟูเกือบไม่เป็นทรง มือขาวผูกเนกไทขณะซอยเท้าวิ่งให้ทันลิฟต์ที่กำลังจะปิด ตาโตเบิกกว้างเรียกให้คนในลิฟต์รอเขาด้วย สบถลั่นเมื่อประตูลิฟท์ปิดฉับ ส่ายหน้าอย่างหัวเสีย ตัดสินใจเลี้ยวเข้าประตูหนีไฟ ใช้รักแร้หนีบกระเป๋าเอกสารใบเขื่อง สาวเท้าวิ่งขึ้นบันไดเร็วที่สุดเท่าที่ความสามารถจะนำพา ลมหายใจร้อนแสบคอด้วยความเหนื่อยอ่อน
นึกโทษแผนกตัวเองที่ตั้งอยู่ตั้งชั้นสิบกว่า ทำไมไม่รู้จักอยู่ชั้นหนึ่งชั้นสองเหมือนแผนกอื่นเขาบ้างก็ไม่รู้
วิ่งจนปอดจะฉีก ตาเหลือบมองเห็นชั้นที่ต้องการก็แทบจะโห่ร้องเสียงดัง ผวาตัวพุ่งไปเปิดประตูดันเข้าไปด้วยความหวังอันริบหรี่...
“สายไปสามนาที”
...ความหวังทั้งหลายทลายลงในพริบตาเดียว...
น้ำเสียงทุ้มต่ำที่เขาเกลียดดังขึ้นจากประตูทางเข้าแผนก รอยยิ้มมุมปากปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่เขาจงเกลียดจงชัง รอยยิ้มที่ใครต่อใครบอกว่างดงามน่าหลงใหลกว้างขึ้นจนเห็นเขี้ยวขาวอย่างที่ตัวเขานึกอยากให้มันหายไปจากโลกนี้เสียที จะไม่ต้องมารกหูรกตาให้เขารู้สึกอยากพุ่งไปต่อยเหมือนตอนนี้
“พนักงานอย่างคุณมันน่าผิดหวังจริงๆ แจ็คสันหวัง”
ประตูแผนกบุคลากรพิเศษถูกเปิดออกโดยหัวหน้าแผนกคนเก่งที่วันนี้มีสภาพดูไม่ได้มากกว่าทุกวัน ใบหน้าคมเข้มติดดุอย่างที่คนในแผนกลงความเห็นว่าน่ากลัวดูเครียดเขม็งส่งรังสีอำมหิตอย่างกับสามารถฆ่าใครสักคนได้ ทำให้ลูกน้องในแผนกเงียบกริบไม่กล้าถามหรือพูดอะไรที่จะเป็นภัยต่อตัวเองในภายภาคหน้า ก้มหน้าก้มตาหลบสายตากราดเกรี้ยวของหัวหน้าแผนกที่เดินย่ำลิ่วเข้าห้องกั้นส่วนตัวชั้นในสุดของห้องไปโดยไม่ทักทายคนในแผนกเหมือนเช่นทุกวัน
ปึง!
ทันทีที่ประตูถูกปิด เสียงนินทาเซ็งแซ่ก็ดังขึ้นทั้งแผนกราวกับนกกระจอกแตกรัง ประเด็นหัวข้อสนทนาคงไม่พ้นว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้นกับหัวหน้าแผนกผู้ร่าเริงของพวกเขากันแน่
“เกิดอะไรขึ้นน่ะ ทำไมหัวหน้าแจ็คสันถึงได้ทำหน้าเหมือนขี้ไม่ออกหลายวันแบบนั้นตั้งแต่เช้า”
“ก็โดนคุณมาร์คจับเวลามาสายอีกแล้วน่ะสิ”
“อู้ยย”
เสียงอุทานดังขึ้นทันทีที่รู้ ใครก็รู้ว่าคุณมาร์ค หรือมาร์คต้วน CEO ของบริษัทแห่งนี้เข้มงวดเรื่องเวลามากขนาดไหน และทุกคนก็รู้กันดีว่าช่วงนี้มาร์คเพ่งเล็งหัวหน้าฝ่ายบุคลากรพิเศษอย่างแจ็คสันหวังขนาดไหน มาร์คถึงขนาดลงมาจับเวลาเข้าทำงานสายหน้าแผนกนี้ทุกเช้า กลายเป็นเรื่องราวซุบซิบกันในบริษัทว่ามาร์คกับแจ็คสันไม่ถูกกันกระจายไปทั่วบริษัท บางข่าวลือถึงกับบอกว่าแจ็คสันไปแย่งคนที่มาร์คเล็งไว้เลยไม่ถูกกันมาจนถึงทุกวันนี้ แต่ก็ยังไม่มีใครให้คำตอบได้ว่าทำไมแจ็คสันถึงยังไม่โดนไล่ออก ทั้งๆที่มาร์คก็มีสิทธิ์ทำได้ทุกเมื่อ
คนที่ถูกตั้งประเด็นขมวดคิ้วมุ่นนั่งทำงานในห้องด้วยความหงุดหงิดใจ เวลาล่วงเลยมาจนเกือบเที่ยง ขยับข้อมือคลายความเมื่อยล้า นิ่วหน้ามองข้อมือนิ่ง หันซ้ายขวาไม่เจอใครก็ปลดกระดุมแขนเสื้อด้านนั้นพับขึ้น มองดูรอยแดงบนข้อมือขาวแล้วถอนหายใจ ก้มหน้าหยิบกระปุกยาขึ้นมาทา
...ที่เขามาสายก็เพราะไอ้รอยบ้านี่นั่นแหละ...
“หัวหน้า! ไปทานข้าวกันเถอะครับ”
แจ็คสันสะดุ้งรีบดึงปลายเสื้อลงปิดรอยแผล ลุกขึ้นมาจากโต๊ะเดินออกไปตามคำเรียก ไม่ได้สนใจโทรศัพท์ที่ดังครืดๆอยู่ในกระเป๋าเสื้อสูท
แจ็คสันกลับมาอีกทีก็ถึงเวลาทำงานตอนช่วงบ่าย นั่งทำงานต่อสบายใจถึงสี่โมงเย็นรวดเดียวจบ เขาไม่ได้อยากขยันทำงานหรอกนะ แต่เป็นเพราะเขาไม่อยากเดินว่อนไปมานอกห้องเพิ่มความเป็นไปได้ในการเจอใครบางคนด้านนอกนั่นต่างหาก...
แจ็คสันถอนหายใจมองนาฬิกา ปิดแฟ้มพับเก็บไว้มุมโต๊ะ โยนของจำเป็นของกระเป๋าหยิบเสื้อสูทขึ้นมาใส่ กระเป๋าด้านหนึ่งถ่วงหนักกว่าอีกข้างทำให้แจ็คสันเพิ่งนึกได้ว่าลืมเช็คมือถือ
พอเปิดขึ้นมาใบหน้าที่ขาวอยู่แล้วก็ซีดเผือกมากกว่าเคย
...แย่แล้ว...
“ตอนเที่ยงฉันอุตส่าห์ส่งคำเชิญให้นายมาทานอาหารที่ห้องรับรอง...”เสียงทุ้มต่ำที่ได้ยินเมื่อเช้าดังเป็นคำทักทายทันทีที่แจ็คสันเดินเข้ามาในห้องคอนโด
ร่างผอมสูงหันหน้ากลับมาหาเจ้าของดวงตากลมโตที่ไหววูบ
“เด็กไม่ดีต้องโดนลงโทษ รู้ใช่ไหม คุณหัวหน้าฝ่ายบุคลากรพิเศษ”
น้องหวังโดนรังแก
..............................................................................................................................
ความคิดเห็น