_облаки_

ลำดับตอนที่ #40 : Grigori Nikolanikov :: Investigate

Application

 

Part 1

ชื่อ-นามสกุล :  กริกอรี่ ‘ซาช่า’ นิโคลานิคอฟ  (Grigori ‘Sasha’ Nikolanikov)

ความหมายของชื่อ : ผู้ปกปักษ์ที่คอยเฝ้ามอง

ชื่อเล่น : กริช่า(Grisha) , ซาช่า(Sasha)   

อายุ : 29   

เชื้อชาติ : รัสเซีย  

อาชีพ : ผู้ค้าอาวุธอย่างถูกกฎหมาย(ขายให้กับทางรัฐทั้งรัสเซียและประเทศฝ่ายรัสเซีิยและองค์กรที่ได้รับอนุญาต)

บท : เขา ผู้มีเซลล์สมองเทียบเท่าหุ่นยนต์

นิสัย : กริช่าเป็นชายหนุ่มที่มักจะมีสีหน้าเรียบเฉย แม้แต่สายตาก็ไม่ทรยศหน้ากากน้ำแข็งของเขา เพราะงั้นใครพูดว่าดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ สำหรับกริช่าแล้วไม่เชิง น้อยครั้งมากที่จะมีอารมณ์นอกจากความนิ่งสงบออกมา(ขนาดไม่ชอบหรือเกลียดก็ยังนิ่ง) และนิสัยของเขาก็เหมือนกับใบหน้านั้นแหละ เป็นคนที่นิ่งราวกับรูปปั้น ใจเย็นราวกับธารน้ำแข็ง แต่ไม่ใช่คนเย็นชา แต่นิ่งจนเกินไป และเป็นคนที่ชอบอะไร’เพอร์เฟ็ค’ถึงแม้ว่าเขาจะรู้ว่าสมบูรณ์แบบนั้นไม่มีในโลก แต่เขาก็พยายามให้ทุกอย่างนั้นเป๊ะเท่าที่จะเป๊ะได้ เขาเป็นคนเนี๊ยบ เสื้อผ้า ผมเผ้า ข้าวของมักจะเรียบร้อยและค่อนข้างถือมารยาทอย่างผู้ดี เป็นคนที่พูดสุภาพแบบมีผม แต่ไม่มีคำว่าครับ น้อยครั้งมากที่จะหลุดคำหยาบ แถมยังติดนิสัยดันแว่น บ่งบอกถึงนิสัยอีกอย่างคือขี้เก๊ก ในยามปกตินั้นเขาจะพูดน้อย แต่เมื่อต้องทำธุรกิจหรือจำเป็นเขาก็พูดยาวๆได้ เพราะเขาไม่ได้เกลียดการพูด แค่’ไม่อยากพูด’เท่านั้น ถึงทุกครั้งที่พูดออกมาก็จะเป็นน้ำเสียงนิ่งเรียบก็ตามที เป็นคนที่สามารถพูดโน้มน้าวด้วยเหตุผลร้อยแปดได้ตามภาษาดีลเลอร์ทั่วๆไป เขามักจะมีเส้นกั้นบางๆระหว่างคนอื่นว่าสามารถรุกล้ำเข้ามาได้เท่าไหร่ ไม่ค่อยชอบการถึงเนื้อต้องตัวเท่าไหร่นัก(อารมณ์เข้ามากอดด้วยความคิดถึง กอดคออะไรแบบนั้น) เขาเป็นคนไม่บังคับใคร(มีแต่โน้มน้าว) แต่ใครก็ห้ามบังคับเขา(ที่โน้มน้าวไม่ไป) เป็นคนหัวแข็งพอสมควรเลยทีเดียว ปักหมั่นในความคิดของตัวเองด้วยเหตุและผลที่เขามี ทุกอย่างสำหรับมีเหตุผลเสมอ แต่หากหน้ากากของเขาหลุดออกมาเมื่อไหร่’โดยที่เขาไม่ได้ตั้งใจ’ อารมณ์ที่ฉายให้เห็นจะรุนแรงโหมซัดเหมือนพายุเลยทีเดียว ไม่ว่าจะอารมณ์โกรธที่สามารถเหวี่ยงและทำลายข้าวของได้ง่ายๆ อารมณ์เศร้าที่ทำให้เขาเหมือนวิญญาณหลุด อารมณ์ดีใจที่ทำให้เขายิ้มกว้างออกมาได้ แต่ก็มีบางครั้งที่เขาจะถอดหน้ากากนั่นด้วยตัวเองและเผยอารมณ์ที่เขารู้สึกออกมาตรงๆแม้จะไม่มาก รอยยิ้มบางๆที่บอกถึงความสุข ความพอใจ หรือ บางครั้งความเศร้า สายตาอาฆาตกับใบหน้าเย็นชายามโกรธแต่ไม่พูดอะไร

ประวัติ : กริช่าโตมาในฐานะเด็กกำพร้าและฐานะที่เรียกได้ว่าร่ำรวย พ่อแม่ของเขาตายตอนเขาอายุได้8ขวบด้วยสาเหตุที่ว่าโดนลอบฆ่าจากองค์กรด้านมืดที่ไม่พอใจกับการทำธุรกิจของเขาก็คือค้าอาวุธให้กับทางรัฐ ด้วยความที่เป็นธุรกิจใหญ่ทำให้บริษัท‘อาลูเช่’ของเขาไม่ล้มครืนลงมา เขาโตมากับคุณอา – ญาติสนิทเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ – ที่ช่วยพ่อเขาทำธุรกิจนี้และช่วยดูแลธุรกิจ จนเมื่อเขาอายุได้20ที่เขาสามารถขึ้นเป็นประธานบริษัทเต็มตัวตามกฎหมาย แถมด้วยมันสมองหุ่นยนต์ของเขาทำให้ได้รับการยอมรับโดยไร้ข้อกังขา ด้วยการค้าอาวุธนี่เองทำให้กริช่าคุ้นเคยกับอาวุธทุกรูปแบบทั้งแต่มีดพกยันปืนใหญ่ และมันยังทำให้ชีวิตของเขาตั้งอยู่บนความเสี่ยงที่จะถูกลอบฆ่าได้ทุกเมื่อ เขาจึงใช้อาวุธเหล่านี้เป็นและสามารถฆ่าคนได้ถ้าเขา'ต้องทำ' แต่มันก็ไม่ใช่ว่าจะมีคนมาลอบฆ่ามันบ่อยซะขนาดนั้น จะบอกว่าที่กริช่าโตมาเป็นแบบนี้ก็คงเพราะสภาพแวดล้อมความเป็นอยู่และการเลี้ยงดูตั้งแต่เด็กนั่นแหละนะ ยกเว้นไว้ก็แต่ความเนี๊ยบที่ติดตัวเขามาเอง ที่เขามาโผล่ในงานนี้ก็ได้รับคำเชิญจากทางการให้ช่วยตรวจสอบ+ตื้อ(จากอาของเขา)ให้มา โดยที่เขาเองไม่ได้อยากมาเท่าไหร่นัก 

ชอบ : อาวุธ(มันอยู่ในสายเลือด?) , หนังสือ , ความเป็นส่วนตัว

ไม่ชอบ/เกลียด : สกินชิป , เสียงดังโหวกเหวก // คนชอบดูถูกคนอื่น , ความไร้เหตุผล

แพ้ : น้ำหอม(?)

ความสามารถพิเศษ : เชี่ยวชาญอาวุธทุกรูปแบบ(?!)

เพิ่มเติม : กริช่าไม่ให้ใครเรียกชื่อเล่นทั้งสองของเขา ยกเว้นเขาจะอนุญาต โดยเฉพาะซาช่าที่เขาจะให้เรียกเฉพาะคนสำคัญที่สุดในชีวิตเท่านั้น , อาเขาเรียกเขาว่ากริช่า , เวลาแนะนำตัวเขาจะไม่แนะนำชื่อกลางด้วย , เขาสูง181 หนัก 69

Part 2

สัมภาษณ์ออริ

ในห้องสี่เหลี่ยมสีขาวสะอาด มองไปทางไหนก็เห็นแต่สีขาว และ สีขาว ในที่แห่งนี้ไม่มีหน้าต่าง มีประตูอยู่แค่บานเดียวคือประตูสีดำสนิท ซึ่งมันอยู่จุดเดิม จุดที่ผู้ชายตัวสูงตรงหน้าเดินเข้ามา ทำหน้าตากวนส้นใส่ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้สีขาวตรงกันข้ามกับตัวคุณ ชายหนุ่มตัวสูงที่ดูเหมือนโดนขัดจังหวะการนอนในที่สุดก็พูดขึ้น “ชื่อ” เจ้าหนุ่มนั้นพูดจบก็กดปากกา และจ่อไว้ที่สมุดอะไรสักอย่างดูจะเป็นสมุดจดบันทึกแล้วจึงพูดต่อ “ชื่อของนาย”

: “ ผมกริกอรี่ นิโคลานิคอฟ ”ชายหนุ่มตอบกลับด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ ดวงตาเบื้องหลังแว่นไร้กรอบจดจ้องผู้ถาม ท่าทางนิ่งๆของเขานั้นราวกับไม่เห็นถึงความไร้มารยาทของคนตรงหน้า

คนตรงหน้าทวนชื่อของคุณอีกครั้งแล้วจึงจดลงไป หลังจากนั้นไม่นานจึงเงยหน้าขึ้นมามอง พิจารณาคุณอีกครั้งอย่างดูไร้มารยาทที่สุด

: “.......”สิ่งที่ได้รับจากสายตาไร้มารยาทนั้นยังคงเป็นความนิ่งเฉยไม่สะทกสะท้านกับสิ่งใด

ชายหนุ่มไม่พูดอะไร เขาทำเพียงแค่ก้มลงไปจุดอะไรต่อ และถามคำถามขึ้นมาอีกครั้ง “อายุ เท่าไหร่แล้ว แล้วทำงานอะไรอยู่”  

: นิ้วเรียวยกขึ้นมาขยับแว่นเล็กน้อย ก่อนเขาจะตอบตามความจริง “ 29 นักธุรกิจ ” ...แบบไม่หมด       

 “น่าสนใจ น่าสนใจ” ผู้ชายที่เข้ามาใหม่พูดเสียงดัง เขายกยิ้มเหยียดขึ้นชั่ววินาทีนึง ก่อนจะ ออกปากไล่ให้ผู้ชายตัวสูงที่ดูอยากจะนอนต่อเต็มแก่แล้วให้ออกไป ก่อนจะหันมาให้ความสนใจกับคุณและพูดออกมา “ผมยินดีเป็นอย่างยิ่งที่จะได้พูดคุยทำความรู้จักกับคุณ?..”

: “ กริกอรี่...กริกอรี่ นิโคลานิคอฟ ”เขาหันไปมองผู้เขามาใหม่พร้อมตอบประโยคคำถามที่ผันมาจากประโยคบอกเล่า

“อ่อ ใช่ๆ คุณนี่เองแหละ ผมชักจะจำชื่อใครไม่ค่อยได้” เขาก้มลงมองบันทึกของผู้ชายคนที่แล้วก่อนจะเงยหน้ามาพูดคุยกับคุณต่อ “คุณอาจจะยังไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน ที่นี่คือห้องสอบสวนของสถานีตำรวจ และอย่าพึ่งตกใจไปคุณไม่ได้มีความผิดอะไรเพียงแต่คุณต้องมาให้ปากคำ”

: “......”ชายหนุ่มพยักหน้าลงอย่างไม่คิดอะไร

จู่ๆเสียงออดก็ดังขึ้นและตามมาด้วยเสียงประกาศของหญิงสาวคนหนึ่ง “ผู้หมวดค่ะ หมดเวลาสอบปากคำแล้ว เจ้าหน้าที่ ที่ดูแลคดีนี้ขอให้คุณช่วยปล่อยตัวพยานออกมาด้วยค่ะ”

: กริกอรี่ลุกขึ้นยืน เมื่อเห็นว่าธุระของเขาตรงนี้จบลงแล้ว และพร้อมที่จะออกไปทันทีที่’ผู้หมวด’ตรงหน้าเขาปล่อยเขาไปตามเสียงประกาศนั้น

“แล้วเราคงได้เจอกันอีก”

: “ผมไม่หวังว่าแบบนั้น”ชายหนุ่มกล่าวเรียบๆในเมื่องานเดิมก็มีอยู่แล้ว งานบริษัทเขาก็ใช่ว่าไม่ยุ่ง เขาก็ได้แต่หวังว่าคดีนี้จะจบลงโดยเร็วเท่านั้น