คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #40 : Chapter 30 | เริ่มงานประมูล
♝
Chapter 30
“คืนนี้สามทุ่ม ที่ตึกสุสานจะมีการประมูลมัมมี่ราชินีคอลโก้”
ดัลทอลเน่ หัวหน้าบอดี้การ์ดของลูกสาวแก๊งนอสทราดชี้แจงหน้าที่แก่ลูกน้องแต่ละคน “อิวาเร็นคอฟ โทจีโน่ เวเซ่ พวกนายรับผิดชอบการประมูล”
“แค่สามคนจะไหวเรอะ?” สมาชิกคนนึงแย้งขึ้นมา
“เขาให้คนซื้อเข้าร่วมแค่กลุ่มละสามคนเท่านั้น ห้ามนำอาวุธ เครื่องบันทึก เครื่องมือสื่อสารพกพาเข้าไป ส่วนฝ่ายรักษาความปลอดภัยในบริเวณงาน— พวกสมาคมมาเฟียที่ทำการประมูลใต้ดินเป็นผู้รับผิดชอบทั้งหมด”
คุราปิก้ายืนนิ่งฟังหัวหน้าของตนอธิบาย ดวงตาสีชาภายใต้คอนแทคเลนส์สีดำหลุบต่ำ เก็บข้อมูลทุกอย่างลงในหัว
“วิธีนี้ทำให้แทบไม่เคยเกิดปัญหาขึ้นเลย เพราะขืนทำทะเล่อทะล่ามีหวังกลายเป็นศัตรูกับมาเฟียทั้งโลกแน่”
ดัลทอลเน่กวาดสายตามอง “ในงานนี้ทุกอย่างขึ้นอยู่กับความไว้เนื้อเชื่อใจกันและกัน เพราะงั้นฝ่ายมาเฟียเลยไม่ติดกล้องวิดีโอเอาไว้ พวกเราเองก็ต้องทำเป็นลืมเรื่องทะเลาะวิวาทตอนอยู่ข้างบนให้หมด นั่นคือกฎ”
ไม่มีกล้อง ไม่มีอาวุธ
แต่ก็ไม่มีอะไรรับประกันว่าจะไม่มีผู้ใช้เน็นสายแปรสภาพเข้าไปปะปนในงานด้วยนี่
คุราปิก้าสบตากับเซ็นริทสึ หญิงตัวเล็กที่มีหน้าตาน่ากลัวผิดกับน้ำเสียงที่เอ่ยออกมา -- มิวสิคฮันเตอร์สาวเสียงนุ่มนวลอ่อนหวานชวนให้สบายใจ กับชนเผ่าคูลท์ที่มีแต่เพลิงแค้นสุมอยู่ในอก
เขากับเธอถูกสั่งให้จับตาดูประตูด้านหน้าร่วมกัน
ร่างเล็กที่มีดวงตาปูดโปนกับฟันซี่ใหญ่เหมือนหนูมองตามแผ่นหลังเพื่อนร่วมทีม เจ้าของผมสีทองสั้นที่เสียงหัวใจเต้นอย่างหนักหน่วงแต่เชื่องช้า เป็นเสียงแห่งความอาฆาตแค้นที่พร้อมทำทุกอย่างให้บรรลุเป้าหมาย
เหล่าบอดี้การ์ดหลายคนที่ต้องทำหน้าที่ในงานประมูลครั้งนี้เริ่มเคลื่อนตัวแยกย้าย
เอามัมมี่ราชินีคอลโก้มาให้เด็กสาวนามเนออนผู้เป็นดวงใจของนายจ้าง -- นั่นคือคำสั่ง
พรึ่บ
แผ่นกระดาษที่ถูกเขียนด้วยลายมือขยุกขยิกแต่เป็นระเบียบถูกคลี่ออก ดวงตาสีน้ำเงินเข้มของเซ็นโคคุเคลื่อนอ่านทุกตัวอักษรอย่างเงียบงัน
คำทำนายจากเน็นสายพิเศษของเนออน นอสทราดที่ถูกส่งมาให้นายจ้างของเขา
ซีริลหมุนกระสุนในรังเพลิงแก้เซ็ง พวกเขาสองคนได้รับความเป็นส่วนตัวก่อนเริ่มงานอยู่พอสมควร ด้วยชื่อเสียงและบรรยากาศรอบตัวล้วนทำให้นายจ้างวางใจไม่ใช่น้อย
“นอกจากนายจ้างของเราแล้ว ยังมีหัวหน้ามาเฟียแก๊งอื่นได้รับคำทำนายแบบเดียวกันอีกสามสี่คน” เขายื่นกระดาษให้น้องชายต่างมารดาเอาไปวิเคราะห์บ้าง
ซีริลเอียงหัวมอง เอ่ยเสียงงึมงำ
“คนที่ไปงานประมูลจะถูกฆ่า”
“ใช่ ก่อนหน้านี้คนของเราก็ส่งข่าวมาบอกว่าอาจมีคนบุกมางานประมูลใต้ดิน แต่ยังไม่แน่ชัดว่าเป็นพวกไหน”
ดวงตาสีแดงเสี้ยวของน้องสามเลื่อนขึ้นมาสบตา
“พี่จะเอายังไง?”
“ก็ไม่ทำอะไร” เซ็นโคคุพับกระดาษเก็บลงปกเสื้อด้านใน “หน้าที่ของเราอย่างมากก็แค่เข้าไปเตือนนายจ้าง ถ้าเขายืนกรานจะร่วมงานประมูลจริง ๆ ก็ทำตามหน้าที่ไปนั่นแหละ”
ชายหนุ่มผมสีเทาสั้นประบ่าปัดรังเพลิงเข้าล็อก ก่อนจะลุกขึ้นมายืนข้างกัน
“ผมรู้ว่าพี่ไม่ได้หมายความตามนั้นไปซะหมด” มือปัดผมด้านข้าง ซีริลยิ้มรู้ทัน “เรื่องชักจูง... ไม่สิ เกลี้ยกล่อมคนน่ะ พี่เป็นที่หนึ่งอยู่แล้ว”
เซ็นโคคุหัวเราะ
“เคยเห็นพี่ชายคนนี้ทำพลาดไหมล่ะครับ?”
♝
“ยังไม่ถึงเวลา”
คุโรโร่เอ่ยเมื่อเห็นเด็กสาวทำหน้าสงสัยยามสมาชิกแมงมุมครึ่งนึงออกไปทำหน้าที่ปล้นเปิดงานประมูล แม้จะแค่แวบเดียว แต่ก็ไม่พ้นสายตาของเขาอยู่ดี
คุเรฮะก้มกัดช็อกโกแลตในมือต่อ ไม่ได้ตอบอะไร
บางทีคนพวกนี้ก็คงมีช่วงรอคอยเวลาที่เหมาะสมคล้าย ๆ กับเธอ -- หางตาเหลือบเห็นปาคูโนด้าหยิบขนมที่ส่วนใหญ่มีแต่รสชาติไม่หวานมาวางให้เพิ่ม
ยังกะวางแผนให้เธออยู่กินยาว ๆ อย่างนั้นแหละ
“เมื่อก่อนเห็นออกจะชอบของหวาน แปลกใจจริงที่ตอนนี้เธอชอบอะไรขม ๆ ไปซะแล้ว”
เด็กสาวเลิกคิ้วสูง ปาคูโนด้าหัวเราะเบา ๆ มือจิ้มจมูกหยอกพลางเอ่ยต่อ
“โดยเฉพาะชูครีมน่ะ”
ชูครีม...?
ปุ
มือหนาข้างที่ว่างวางลงบนหัวทุย ๆ ของเด็กน้อยข้างกาย โยกไปมาเล็กน้อย ดวงตาสีดำสนิทของคุโรโร่ยังคงไม่ละสายตาไปจากหนังสือที่อ่านอยู่แต่อย่างใด เขาเอ่ยเสียงเรียบ
“เวลามีอะไรมากระทบจิตใจหนัก ๆ ก็ทำให้บางคนอาจปฏิเสธบางอย่างที่ทำให้นึกถึงมันไปเลยก็ได้”
“หมายถึงอะไร?”
คุเรฮะแหงนหน้ามองคนโยกหัว ไม่ค่อยเข้าใจคำพูดของหัวหน้าแมงมุมเท่าไหร่ ยกเว้นหญิงสาวผมสีบลอนด์สั้นที่ชะงักมือ
ดวงตาสีดำมืดมนเรียบเฉย
ส่งรอยยิ้มบางมุมปากมาให้แค่นั้น
คุเรฮะยักไหล่ไม่ใส่ใจ คนในแก๊งนี้ใช่ว่าจะมีคนปกติซะที่ไหน จะพูดอะไรชวนให้หัวหมุนหน่อยก็คงไม่แปลก
อีกด้านหนึ่งไม่ไกล -- มีใครบางคนเดาะลิ้นไม่สบอารมณ์
ตัวตลกที่ถูกลืมทำหน้าเหมือนเด็กขัดใจยามถูกแย่งของเล่น รอยยิ้มเริ่มตึงเมื่อหัวหน้าแมงมุมผมเรียบแปล้ประหนึ่งใช้เจลหลายกระปุกไม่ยอมปล่อยเด็กตาคมของเขามาให้ซะที
เด็กมันก็นั่งแทะขนมอยู่ข้างกัน เฉยเมยต่อสิ่งรอบข้างสุด ๆ
หงุดหงิดจริง
“...”
และดูเหมือนการเดาะลิ้นซ้ำไปซ้ำมาของเขาจะไปกระตุ้นต่อมความรำคาญของคุเรฮะเข้า เด็กหูผีเกินคนหันมา ตาคม ๆ นั่นกระตุกยิกใส่
ในเสี้ยวนัยน์ตา เขาเห็นความรู้ทันแฝงอยู่ในนั้น
คุเรย์ทำเป็นพ่นลมหายใจออกจมูก มือข้างนึงยื่นขนมในมือมาทางเขา ขยับนิด ๆ ให้รู้ว่าเรียกหา
‘งั่ม!’
“อี๋ ขมปี๋เลย!”
เด็กสาวผมสีดำสั้นมองคนที่โผล่มากัดมุมขนมในมือไปคำนึงในพริบตา ผู้ใหญ่ตัวโตทำเป็นหลับตาแลบลิ้นใส่ เมินสายตาเอือมระอาของหัวหน้าแมงมุมและสมาชิกอีกสองสามคนในรังไป
แหงล่ะ เธอกินของหวานซะที่ไหน
♝
‘ห้องใต้ดินที่จู่ ๆ ก็ขึ้นราคาอย่างไม่มีวี่แวว
จะกลายเป็นที่นอนสำหรับท่าน
อย่าขึ้นลงบนไดที่ไม่เคยขึ้น
แล้วก็อย่าวิวาทกับใครด้วยเรื่องของตัวเลข’
โคลงสี่วรรคแรกของเด็กสาวนักทำนายในแวดวงมาเฟียผุดขึ้นมาในหัว นั่นทำให้ลูกชายคนโตของคราวน์สายหลักลักลอบออกมาสังเกตการณ์งานประมูลที่กำลังเริ่มขึ้น
เขาเกลี้ยกล่อมให้นายจ้างไม่มางานประมูลนี้ได้สำเร็จ แม้ไม่รู้ว่าการตายของนายจ้างจะเกิดขึ้นในงานประมูลรอบไหน แล้วจะหยุดยั้งอนาคตในคำทำนายจากเน็นนั้นได้หรือไม่
—นั่นไม่ใช่เรื่องของเขา
งานประมูลนี้นายจ้างตัดใจไม่เข้าร่วม นั่นทำให้เขาอ้างว่าจะออกมาสังเกตการณ์เพื่อวิเคราะห์สถานการณ์คร่าว ๆ ไม่เป็นที่สงสัยเท่าไหร่
บางอย่างในหัวส่งสัญญาณเตือนเกี่ยวกับเรื่องราวที่กำลังจะเกิดขึ้น
และเซ็นโคคุก็เชื่อในลางสังหรณ์ของตัวเองมากพอซะด้วย
ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!
ตึกที่มีการประมูลเริ่มส่งเสียงเอะอะ ร่างสูงผมสีน้ำเงินแซมแดงหยุดชะงัก ลอบมองต้นเหตุของเสียงจากมุมนึงของทางเดินหน้าห้องประมูล
แสงของอะไรสักอย่างสะท้อนเข้าดวงตา
มือสังหารหนุ่มกระโดดหลีกอย่างว่องไว แต่สิ่งนั้นก็ตามมาติด ๆ จนเริ่มจับสังเกตได้
เซ็นโคคุเร่งออร่าคลุมดวงตาเพื่อใช้เงียว เห็นชัดเจนว่าเป็นลวด -- เส้นด้ายที่สร้างขึ้นจากเน็น!
‘นี่มัน—!?’
ตูมมม!!
“ชิ สายเสริมพลังเรอะ”
มาจิจิ๊ปากอย่างไม่สบอารมณ์ ควันสีเทาคลุ้งไปทั่วบริเวณ กับดักเน็นของเธอหายไปบ่งบอกว่าคน ๆ นี้ไม่ใช่ผู้ใช้เน็นฝีมือธรรมดาซะแล้ว
“...มาจิ?”
ดวงตาสีน้ำเงินเบิกกว้าง
หันขวับไปตามเสียงอย่างรวดเร็ว -- ชายหนุ่มผมสองสียืนใกล้เธอระยะประชิด มือข้างนึงสลายออร่าที่เพิ่งใช้ออกไป
“นาย...”
“เป็นเธอจริง ๆ ด้วย”
ใบหน้าที่มีรอยแผลเป็นดูคมคายขึ้นจากเมื่อก่อนมาก แต่ท่าทางเป็นผู้ใหญ่กับรอยยิ้มที่อ่อนโยนนั่นไม่เคยเปลี่ยนไปจากเดิมสักนิด
แววตาของมาจิค่อย ๆ สงบลง เธอหันซ้ายขวา นึกดีใจที่พวกพ้องย้ายกันไปจัดการส่วนของตัวเองอย่างรู้หน้าที่ ทำให้ตรงนี้ไม่มีใครสังเกตว่ามีผู้ชายตัวสูงในชุดสูทยืนอยู่ข้างเธอ
นิ้วมือขยับสองสามที วางกับดักด้ายเน็นใหม่อย่างคล่องแคล่ว ระหว่างนั้นดวงตาสองคู่ยังคงจ้องมองกันไม่ห่างไปไหน
“เจอนายก็ดี ฉันจะได้ถาม—”
“เรื่องคุเรฮะสินะ”
แววตาคมไหววูบ มาจิสูดหายใจเข้าลึก
ต่างจากดวงตาเซ็นโคคุที่อ่อนลง เขาคาดเดาถูกว่าเรื่องอะไรที่ทำให้แมงมุมสาวสั่นคลอนความนิ่งเฉยในตัวได้
...เพราะสำหรับเธอกับเขา เราต่างรู้ดีว่าอะไรเป็นสาเหตุให้ความรู้สึกในอกมันหนักหน่วงขนาดนี้…
“ถ้าเจอกับเด็กคนนั้นแล้ว เธอก็น่าจะเข้าใจเรื่องได้นะมาจิ”
“แต่นั่นก็เป็นแค่การคาดเดาของหัวหน้าเท่านั้น”
เป็นครั้งแรกที่เธอแย้งคำพูดของคุโรโร่เมื่อได้มาเจอกับคน ๆ นี้
มือของเธอกำแน่นขึ้นจนแทบจะจิกลงไปในเนื้อ
“บอกฉันมา มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่...”
เซ็นโคคุทำสีหน้าหนักใจ นิดเดียวก็ยังไม่พ้นคนที่จับความรู้สึกคนเก่งอย่างมาจิ หญิงสาวพยายามห้ามไม่ให้ตัวเองเผลอใช้ด้ายเน็นรัดตัวคนตรงหน้าเป็นการข่มขู่
“...เป็นเรื่องภายในน่ะ”
“เรื่องภายในบ้าอะไร!?”
“ผนึกความทรงจำคุเรฮะให้ลืมทุกอย่างไปหมด ทำให้เด็กคนนั้นเปลี่ยนไปขนาดนี้ยังมีหน้ามาบอกว่าเรื่องภายในอีกเรอะ—!!”
ราวกับเส้นการควบคุมหลุดออกจากกัน มาจิพุ่งเข้าไปกระชากคอเสื้อสูทของร่างสูงยกขึ้น
ยิ่งคนตรงหน้าไม่มีท่าทีอะไรตอบรับกลับมา มันยิ่งตอกย้ำและทำให้พายุในอกเธอมันทวีคูณความโกรธเกรี้ยวขึ้นไปอีก เธอแค่นหัวเราะ รวดร้าว “มันคงง่ายกว่านี้ถ้าพวกฉันจะไปตามผู้ขจัดเน็นมา แต่ฉันแค่อยากจะรู้ความจริงจากใครสักคนก่อนก็เท่านั้น”
สีหน้าของเซ็นโคคุเปลี่ยนไปฉับพลัน
หมับ!
“อย่าทำแบบนั้นจะดีกว่านะ”
มือหนาคว้าข้อมือเพรียวมากำแน่น มาจิกัดฟันจ้องเขม็งจนเส้นเลือดผุดข้างขมับ
“แค่เพราะอยากรู้ความจริง อย่างมากเธอก็แค่เสียใจ แต่เด็กคนนั้นจะตายทั้งเป็น”
ดวงตาสีน้ำเงินเข้มฉายแววเจ็บปวดไม่ต่างกัน แขนของแมงมุมสาวตกลงตามแรงโน้มถ่วงเมื่อมือหนาคลายออกอย่างทะนุถนอม
ถ้อยคำสุดท้ายตอกย้ำรอยร้าวฝังลึก
“ฉัน...ไม่อยากเสียคุเรฮะไปอีกคน”
-----
“นั่นใครน่ะ?”
ซีริลเอ่ยถามเมื่อผู้เป็นพี่เดินกลับมา ตัวเขาแค่ตามมาสังเกตอยู่ห่าง ๆ หลีกเลี่ยงการปะทะเท่าที่จำเป็น แต่เพราะตาไวเลยเห็นสาวผมชมพูกับพี่ชายตัวเองในมุม ๆ นึงเข้า
ชายหนุ่มผมสีเทาสว่างหรี่ตาจับผิด
“ก็ดูสวยดี แต่พี่มีคู่หมั้นอยู่แล้วนะ”
“ไม่ใช่อย่างที่นายคิดหรอกซีริล”
เซ็นโคคุหัวเราะ มือขยี้ลงบนหัวน้องชายอย่างเอ็นดู ซีริลหน้ามุ่ย ไม่ทันมองว่ารอยยิ้มอ่อนโยนของพี่ชายคนโตเฝื่อนลงไปจากเดิม
พวกเขาพากันเดินออกมา หลบแก๊งโจรที่เข้ามาบุกงานประมูลอย่างไม่สนกลุ่มมาเฟียใด ๆ ซีริลลอบแปลกใจ พี่ชายดูรู้เส้นทางหลบหลีกดีเหมือนมีใครบอกทาง
“ท่าทางงานนี้จะวุ่นวายกว่าที่คิด เราควรเตรียมพร้อมหากเลี่ยงการต่อสู้ไม่ได้จริง ๆ” เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยระหว่างทาง ผมยาวรวบต่ำปลิวสะบัดตามลม ซีริลพยักหน้ารับ
“พี่รู้แล้วเหรอว่าใครบุกงานคราวนี้”
“อืม เป็นแมงมุมไม่ผิดแน่”
“งั้นสาวคนเมื่อกี้ก็แมงมุมสินะ” ซีริลทำเป็นชนไหล่พี่ชายเบา ๆ “แล้วพี่เป็นอะไรกับเขาอะ เห็นคุยกันซะนานเชียว!”
“อา...”
รอยยิ้มของเซ็นโคคุจางลงไปอีก
“อดีตรักแรกน่ะ”
__________C H E C K M A T E__________
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์และกำลังใจค่ะ (◍•ᴗ•◍)
ความคิดเห็น