คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : REVENGE : : CHAPTERS 3
CHAPTERS 3
นักปาร์ตี้ตัวยงจะกี่คนต่อกี่คนก็ต้องยกธงขาวยอมแพ้ให้กับการแฮ้งค์กันทุกรายไป แม้จะได้ชื่อว่าเป็นเจ้าแม่ปาร์ตี้ แต่เจสสิก้าก็ไม่เคยชนะอาการที่มักจะตามมาในตอนเช้าหลังจากปาร์ตี้หนักๆได้สักครั้ง ให้ตายเถอะ ปวดหัวสุดๆ
ขาเรียวก้าวไปบนพื้นอย่างหนักอึ้ง บรรดานักปาร์ตี้ทั้งหลายต่างพากันนอนกองไม่ได้สติ เธอมองผู้คนตรงหน้าก่อนจะวิ่งเข้าไปในห้องน้ำอย่างรู้สึกพะอืดพะอม พิษแอลกอฮอลล์เล่นงานอีกจนได้สิน่า
บอกตัวเองกี่ครั้งแล้วนะว่าจะเพลาๆเรื่องปาร์ตี้ แต่พอสร่างเมาทีไรความคิดนี่ก็หายไปทันทีเลย ให้ตาย
“คุณโอเคไหมเจสสิก้า”
เจสสิก้าไม่ตอบแต่ยื่นมือไปดึงขวดน้ำเปล่าที่ยังไม่ได้เปิดมาเปิดดื่มก่อนจะตวัดสายตามองชายตรงหน้า “นายเป็นใครกันเนี่ย”
“คุณจำผมไม่ได้งั้นเหรอ ไม่อยากจะเชื่อเลย ทั้งๆที่เมื่อคืนเรา 2 คนออกจะ..”
“หยุด”เธอออกคำสั่งก่อนจะลุกขึ้นแล้วมองผู้ชายตรงหน้าอย่าง “ฉันจำได้แล้ว คุณคือไมค์งั้นสินะ”
“ใช่ นั่นคือผมเอง”เขาพูดก่อนจะเดินโซเซเข้ามาเพื่อจะกอดร่างบางตรงหน้า
เจสสิก้าเบี่ยงตัวหลบก่อนจะมองเขาแล้วหัวเราะในลำคอ “อย่ามาแตะต้องตัวฉัน เมื่อคืนก็คือเมื่อคืน แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว”
“แต่..”
“ฉันคิดว่าเราไม่ควรจะเจอกันอีกนะ”เธอพูดก่อนจะก้มลงไปกระซิบข้างหูของชายตรงหน้า “คุณมันห่วยสิ้นดี”
พูดจบเธอก็เดินไปหยิบกระเป๋าก่อนจะออกมาจากห้องอย่างไม่สนใจไยดีว่าคำพูดของเธอจะทำร้ายจิตใจเขาคนนั้น
ก็ในเมื่อเขาไม่ใช่คนที่เธอจะต้องแคร์นี่ จะใส่ใจไปทำไมกัน
คริสตัลวิ่งกระหืดกระหอบเข้าไปในห้องพักสุดหรู นึกภาพไม่ออกจริงๆว่าตอนนี้เจสสิก้าจะมีท่าทียังไงเมื่อรู้ว่าเธอหนีเที่ยว เธอถอดหมวกไหมพรมออกก่อนจะมองเข้าไปด้านใน เอาล่ะ เธอพร้อมโดนดุแล้ว
“นี่พี่เจสยังไม่กลับมาหรอกเหรอเนี่ย ..ฟู่ว ค่อยยังชั่วหน่อย”
เธอพึมพำก่อนเดินไปชั้นบนเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงมาเพื่อทำอาหารเช้าให้กับเจสสิก้า เธอยังคงรู้สึกมึนๆหัวอยู่ เพราะหัวของเธอกระแทกแรงมากจริงๆ ทันทีที่ทำอาหารง่ายๆเสร็จเรียบร้อย ประตูก็ถูกเปิดออกอย่างรุนแรงพร้อมกับร่างบางที่เกือบจะดูไม่ได้ของเจสสิก้าเดินโซเซเข้ามา
“ยัยตัล มีอะไรกินบ้าง”
“เช้าๆแบบนี้ ทานซุปร้อนๆก่อนนะคะ”
“อืม ..นี่! เมื่อวานคริสได้โทรมาไหม”
“เอ่อ”เธอตะกุกตะกักก่อนจะพูดเบาๆ “ไม่ ..มั้งคะ”
เจสสิก้าช้อนตามองคริสตัลก่อนจะบ่นอย่างหงุดหงิด “นี่ ฉันไม่ชอบคนพูดงึมงำเธอก็รู้ ตกลงยังไง คริสได้โทรมาไหม”
“ไม่ค่ะ โอ๊ะ!!”
เจสสิก้าวางช้อนก่อนจะมองคริสตัลที่กุมหัวตัวเองและมีสีหน้าเหยเก “เป็นอะไรไปน่ะ”
คำถามธรรมดาๆแต่สามารถทำให้คริสตัลดีใจ อย่างน้อยพี่สาวก็ยังเป็นห่วงเธอ”พอดีว่าตัล..”
“ช่างเถอะ ..ฉันจะไปนอนพัก ถ้ามีธุระอะไรก็ไม่ต้องเรียกนะ จัดการไปเลย”
หัวใจของคริสตัลเต้นช้าลง หัวใจห่อเหี่ยวขึ้นมาทันที
มันก็แค่คำถาม ที่ถามไปอย่างนั้นเอง
หญิงวัยชราเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนหรูหราในแบบผู้หญิงก่อนจะกวาดสายตามองหาเจ้าของห้อง แล้วก็พบว่าเธอกำลังนั่งอยู่บนขอบหน้าต่างและมองออกไปข้างนอกอย่างเหม่อลอย
“คุณหนูคะ”
“...”
“คุณหนู”หญิงชราเดินไปแตะที่เอวบางของหญิงสาวที่ยังนั่งนิ่งไม่ไหวติงก่อนจะยิ้มอย่างอ่อนโยน “มีคนมาหานะคะ”
“ใครคะ”เธอถามด้วยความสนใจ ดวงตาวาวเป็นประกายขึ้นมาทันที
“คุณหนูรอใครอยู่ล่ะคะ”
“พี่!!”เธอพูดเพียงเท่านั้นก่อนจะวิ่งออกมาจากห้องด้วยความดีใจ “พี่คะ!!”
ไม่มีเสียงตอบรับ เธอมองไปรอบๆก่อนจะฉีกยิ้มกว้างเมื่อเห็นด้านหลังที่คุ้นตานั่งอยู่ตรงโซฟารับแขกภายในห้องนั่งเล่นที่เขาเป็นคนออกแบบเอง
“พี่คะ”
“ไง”
ชายหนุ่มเงยหน้าก่อนจะวางแก้วกาแฟแล้วยิ้มทักทายเธอ นั่นทำให้รอยยิ้มกว้างของเธอปรากฏบนใบหน้าของเธอ ..ไม่ได้เจอเขามานานแค่ไหนแล้วนะเธอคิด
“คุณหนูดูดีใจมากเลยนะคะ ยิ้มกว้างเชียว”
“ดีใจสิคะไม่ได้เจอพี่เขามาตั้งนานเท่าไหร่แล้ว”
ชายหนุ่มยิ้มก่อนจะโยกหัวหญิงสาวแล้วมองหญิงชราที่เป็นคนดูแล “ซอฮยอนดื้อไหม”
“พี่คะฉันไม่ใช่เด็ก 3 ขวบนะคะ”เธอพูดแล้วส่งค้อนให้กับชายหนุ่มอย่างแกล้งงอน เธอชอบเวลาที่เขาง้อเธอ
“โอ๋ๆ พี่ก็แค่ล้อเล่นเท่านั้นเอง คนเก่งของพี่ต้องเป็นเด็กดีอยู่แล้ว”
“แน่นอนอยู่แล้วค่ะ ^o^”เธอยิ้มแล้วคล้องแขนแกร่งของเขา “พี่คะ ครั้งนี้พี่จะอยู่กี่วันคะ”
“อืม เธออยากให้พี่อยู่กี่วันล่ะ”
“ตลอดไปเลยค่ะ”
“ว่าไงนะ!!”
“เอ่อ สัก 2-3 วันดีไหมคะ”เธอพูด หวังว่าเขาคงไม่ได้ยินนะที่เธอบอกให้เขาอยู่ตลอดไป
“ได้เลย”เขายิ้มแล้วลูบหัวเธอเบาๆ
“เย้! ฉันคิดไว้อยู่แล้ว ว่าพี่คริสน่ะ ใจดีเสมอ”
ซอฮยอนมองคริสแล้วฉีกยิ้มหวาน เธอคิดถึงเขา คิดถึงทุกๆอย่างที่เป็นเขา ผ่านมาตั้งกี่วันแล้วที่เขาไม่มาหาเธอ เธอรู้ดีว่างานของเขาเยอะ แต่เธอก็อยากให้เขาอยู่กับเธอนานๆ ทั้งๆที่รู้ว่ามันก็เป็นไปไม่ได้ ที่จะยึดผู้ชายคนนี้เอาไว้ ในเมื่อเขามีหลายอย่างที่ต้องทำเยอะแยะไปหมด
ทุกครั้งที่เธอมองเขาหัวใจจะเต้นรัวเร็วราวกับเด็กที่กำลังมีความรัก หลายต่อหลายครั้งที่เธอบอกกับตัวเองว่าเขาเป็นพี่ชาย แต่ก็หลายครั้งอีกเช่นกันที่หัวใจไม่ยอมรับฟัง ยังคงคิดเกินเลยกับเขา ..เธอรักเขา ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ตลอดช่วงเวลา 1 ปีที่ผ่านมาชีวิตของเธอมีแต่เขาและพี่เลี้ยงคนนี้ เธออยู่กับตัวเอง แต่กลับเหมือนว่าเธอไม่รู้จักตัวเองเลยสักนิด
“พี่คะ พี่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ เดี๋ยวฉันทำอาหารให้ทานนะ”
“โอเค”
เธอยิ้มแล้วเดินไปที่ห้องครัว “มีวอน ช่วยฉันหน่อยนะคะ”
“ค่ะ คุณหนู”
เธอเดินไปเปิดตู้เย็นแล้วมองหาวัตถุดิบที่จะเอามาทำอะไรให้คริสได้ทาน จู่ๆเธอกลับคอแห้งขึ้นมาซะดื้อๆ มือเรียวเอื้อมไปหยิบเหยือกน้ำแล้วรินใส่แก้วใสทรงสูงก่อนจะยกขึ้นดื่ม แต่แล้ว.. ความรู้สึกปวดหัวราวกับว่ามันจะระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆก็แล่นเข้ามาทำร้ายเธออีกครั้ง มือบางเผลอปล่อยแก้วน้ำลงพื้น นั่นทำให้แก้วแตกกระจายไปทั่วพื้น
เพล้ง
“คุณหนู!!”
เธอหันไปส่ายหน้าให้พี่เลี้ยงเป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นอะไร และกำลังจะก้าวขาเดินออกไปจากวงล้อมของเศษแก้ว แต่..
“อย่าขยับ!!”
“พี่คริส”
เสียงของเขาตะโกนลงมาจากด้านบนก่อนจะวิ่งลงมาด้วยสภาพที่เปลือยท่อนบนเผยให้เห็นกล้ามเนื้อหน้าท้องที่ดูดีสมบูรณ์แบบไม่ว่าสาวคนไหนก็ต้องอ่อนระทวยและพ่ายแพ้ให้กับหุ่นของเขาจริงๆ คริสมองไปที่ซอฮยอนก่อนจะถอนหายใจเบาๆ ในตอนที่เขากำลังจะเปลี่ยนเสื้อผ้าจู่ๆก็ได้ยินเสียงวุ่นวายด้านล่าง และแล้วก็เป็นดังคาด ..ยัยตัวเล็กก่อเรื่องอีกแล้ว
“พี่คะ ..พี่จะทำอะไร”
เธอถามแล้วมองร่างสูงที่เดินตรงเข้ามาและโดยไม่คาดคิด เขาช้อนตัวเธอขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนแกร่งของเขาก่อนจะเดินออกไปจากห้องครัว
“มีวอน ช่วยเคลียร์ด้วยนะ”
“ค่ะคุณชาย”
ซอฮยอนมองคริสก่อนจะพูดเบาๆ “พี่คะ ความจริงแล้วฉันเดินเองได้นะ”
ความอบอุ่นจากร่างกายของเขาไม่ใช่เรื่องตลกสำหรับเธอเลย มันอบอุ่นเสียจนใจของเธอแกว่งจนน่ากลัว
“ถ้าพี่ปล่อยให้เธอเดิน เธอกล้าสาบานกับพี่ไหมล่ะว่าเธอจะไม่เหยียบเศษแก้วน่ะ”
“...”
“หึ ซอจูฮยอน ซุ่มซ่ามเป็นนิสัยของเธอรึเปล่านะ”
“แล้วนิสัยจริงๆฉันเป็นยังไงล่ะคะ”
“...”
เขาเงียบก่อนจะวางเธอบนโซฟาแล้วนั่งลงก่อนจะเอามือเท้าไปบนพนักพิงของโซฟา ซึ่งก็เหมือนการกักตัวเธอเอาไว้ในอ้อมแขนของเขา เขามองตาเธอก่อนจะยิ้มบางๆเมื่อเห็นแก้มของเธอเปลี่ยนเป็นสีชมพูอ่อนๆ เขาจูบที่หน้าผากของเธออย่างแผ่วเบาก่อนจะพูด
“เธอจะเป็นยังไงมาก่อนไม่สำคัญ อดีตของเธอมันช่างไร้ค่าไม่น่าจดจำ”
“...”
“ซอจูฮยอน ..เธอเป็นของพี่คนเดียวรู้ใช่ไหม”
"ค่ะ ..ชีวิตของฉันเป็นนของพี่แค่คนเดียวเท่านั้น"
นั่นแหละ นั่นคือสิ่งที่เขาต้องการ
ความคิดเห็น