[B.A.P] I want to you

ลำดับตอนที่ #4 : II - I Want To You [2] - II

-2-

 

ชายผมบรอนด์ทองร่างสูงพยายามนั่งทบทวนความทรงจำเก่าๆ เผื่อจะนึกได้มาบ้างว่าเค้าทำลูกแก้วนั้นไปหายไว้ที่ไหน หลังจากโดนเทศน์เช้าเทศน์เย็นจากนูน่า พี่สาวสุดสวยทุกๆวัน ทำให้คนที่คิดน้อยๆอย่างเค้ายิ่งคิดหาทางออกไม่เจอเข้าไปใหญ่ - -

มือเรียวสไลด์หน้าจอไฮเทคของไอแพดรุ่นล้ำโลกสุดๆ เผื่อว่าดูอะไรต่ออะไรแล้วความคิดมันจะโลดแล่นขึ้นมาบ้าง(ความคิดของแดฮยอน -*-)

สายตากับไปมองเจอข่าวคอลัมใหญ่ที่ทำให้เจ้าตัวกังวลกันเข้าไปใหญ่

ตามหา! เด็กหนุ่มเจ้าของลูกแก้วในตำนาน! ผู้ใดพบเจอตบรางวัลอย่างงาม!!

นี่เค้ากลายเป็นตัวอะไรไปแล้วเนี่ย?? -0- คนสมัยนี้ทำไมมันมีแต่ความโลภกันนะ แล้วยิ่งตอนนี้ลูกแก้วไม่ได้อยู่ที่เค้ายิ่งทำให้จิตใจวุ่นวายกันไปใหญ่ ถ้าใครมันไปเจอเข้าจะทำยังไงดีวะเนี่ย

ตัวเค้าเองทั้งผู้คนทั่วไปที่ต้องการตามหา และไหนจะองค์กรลับๆ บ้าๆ บอๆ อะไรอีกเยอะแยะ ที่พยายามตามล่าเค้า แต่ก็มีทางเจอเค้าได้น้อยอีกนั้นแหละ ในเมื่อเค้ามีประตูมิติไปไหนมาไหนได้ตลอดเวลา 

แต่รู้สึกมั้ยว่าตอนนี้ประตูมิติมันย้อนมาทำร้ายเค้า......T^T

เสือกไปๆมาๆหลายที่จนจำไม่ได้เนี่ยว่าทำมันหายไปตอนไหน โอ้ย อยากร้องไห้ TTT^TTT

“แดฮยอนนา นายคิดได้รึยังห่ะ??” เสียงนูน่าสุดอึ๋มดังขึ้นทำลายความคิดวกวนวุ่นวายของเค้าทันที

วันนี้มาเทศน์แต่เช้าเลยหรอนูน่า T^T

“เอิ่ม ยังเลย”

“เฮ้ออ นายมันก็งี้ทุกที ไม่มีความรับผิดชอบแล้วยังไม่เอาไหนอีก กระตือรือร้นหน่อยสิ้ ชิส์ ไม่บ่นละ ฉันจะมาบอกว่าจะออกไปซื้อของสักหน่อย อยู่บ้านแล้วกรุณาใช้สมองที่มีน้อยนิดทบทวนให้ออกด้วยว่าไปทำหายไว้ที่ไหน เข้าใจ๋? คุยกับนายแล้วฉันจะบ้า หึ้ย!”

ขนาดไม่บ่นแล้ว -0-.......

“ครับบ ผมก็นึก นึกอยู่ทุกวันทุกวินาทีทุกลมหายใจที่นูน่ามาบ่นผมเหมือนกันนี่ละT^T”

“ขอให้นึกออกเถ๊อะ ไอเบ๊อะ” ฮโยซองเดินออกไปจากห้องด้วยอารมณ์หงุดหงิด เธอหงุดหงิดทุกครั้งที่เข้ามาเตือนความจำน้องชายให้นึก ให้นึก และ ให้นึก ก็ไม่มีวี่แว่วว่าหมอนั้นจะนึกได้เลย

ในขณะที่คนสวยเดินออกมาจากซุปเปอร์มาร์เก็ต มือสองข้างหิ้วถุงพะรุงพะรัง เดินเซไปเซมา เพราะปกติมีแดฮยอนมาด้วยหน้าที่นี้เลยตกเป็นของน้องชาย(ผู้น่าสงสาร)  ฮโยซองมุ่งหน้าไปที่รถยนต์คันหรูที่เพิ่งซื้อมาหมาดๆหมายจะเก็บของที่ซื้อมาขึ้นรถให้หมด

แต่....

ปึก!!

“โอ้ย!!”

ทั้งหญิงสาวที่มัวแต่ก้มหน้าก้มตาหากุญแจรถที่กระเป๋ากางเกงทั้งๆที่มือก็มีแต่ถึงพลาสติกสีดำที่บรรจุของมากมายที่เธอซื้อจากซุปเปอร์มาร์เก็ต และหนุ่มตี๋ส่วมแว่นที่มัวแต่เดินจ้องกับไอแพดเลยไม่ทันมองทางข้างหน้า จนทั้งคู่ที่ไม่มองทางทั้งคู่ต้องมาชนกัน

ผลไม้มากมาย ของต่างๆที่อยู่ในถุงพากันหล่นกลิ้งออกมากันสนุกสนาน

ทำอย่างนี้มีหรือ....ที่ฮโยซองจะให้อภัย!!!

“นี่นาย ทำอะไรลงไปเนี่ยห้ะ!!” เมื่อฮโยซองเงยหน้ามาพบต้นตอของคนที่เดินชนเค้าก็เริ่มแร๊ปทันที ( - -)

“เห้ย ผมขอโทษๆ ผมไม่ได้ตั้งใจครับ” หนุ่มตี๋คู่กรณีรีบโค้งตัวขอโทษฮโยซองที่ยืนเดือดเป็นไฟ

คู่กรณีรีบวิ่งเก็บผลไม้และถุงที่ตกลงพื้นอย่างเร่งรีบ เค้าก็คงกลัวสาวสวยตรงหน้าระเบิดแร๊ปออกมาอีกรอบแน่ๆ

“นายทำอะไรเนี่ยห้ะ ไอแพดน่ะมันเล่นเมื่อไหร่ก็ได้ ทำอย่างนี้มันใช้ได้ที่ไหนละ ของฉันเพิ่งซื้อมาตกลงพื้นหมดแล้ว แล้วมันจะเอาไปกินได้ยังไงล้ะ ย๊า!!” ชีวิตนี้ฮโยซองเบื่อไอพวกชอบเล่นไอแพดจนทำให้ผู้อื่นเดือดร้อนจริงๆ ดูอย่างไอน้องชายที่บ้านสิ้นั้น!!

“ผมขอโทษจริงๆครับ เดี๋ยวผมจะซื้อของพวกนี้มาให้ใหม่ครับ คือผมผิดเองล่ะ ผมมัวแต่ดูที่ๆผมต้องไปสืบ เอ่ย บอกเค้าไปทำไมวะเรา” หนุ่มตี๋ตรงหน้าสวมแว่นแลดูใสซื่อจนหลุดเรื่องส่วนตัวออกมารีบเอามือตบปากตัวเองเหมือนเด็กๆ ทำให้ฮโยซองมองอย่างงๆกับการกระทำของผู้ชายตรงหน้า

“ห้ะ นายเป็นนักสืบหรอ”

“อ่อผมเป็นทหารหน่วยลับน่ะครับ เรื่องสืบสวนต่างๆผมก็พอทำได้”

“ฮิฮิ ดีล่ะ ฉันว่านายไม่ต้องซื้อของใหม่มาชดใช้ฉันแล้ว” ฮโยซองที่หน้ากำลังเบิกบานราวกับคิดอะไรออก ทำให้หนุ่มตี๋ตรงหน้าขวมดคิ้วงงกันไปตามๆกัน

“ฉัน จอน ฮโยซอง ^ ^” ฮโยซองพูดแล้วยกมือข้างที่วาง(เพราะถุงมันล่วงไปหมดแล้วเมื่อกี้) ไปทำท่าเช็กแฮนด์กลางอากาศเพื่อรอให้อีกคนทำตาม

“ผมลีกีกวังครับ O-O”

“วันนี้ทุกคนเข้าใจสมการที่ครูสอนแล้วใช่มั้ย? มีใครจะถามอะไรอีกมั้ย?” อาจารย์หนุ่มหน้าชั้นเรียนเอ่ยขึ้นหลังจากสอนพิเศษคณิตศาสตร์ม.ปลายให้เด็กๆที่มานั่งเรียนจำนวนหนึ่งในห้อง

“ไม่ครับ/ค่ะ”

“โอเค งั้นทุกคนกลับบ้านได้ เดินทางกลับบ้านปลอดภัยนะทุกคน” อาจารย์หนุ่มซนดงอุนเดินออกไปนอกห้องและเด็กๆทุกคนที่นั่งรว่มทุกข์ร่วมสุขกันมา3ช.ม.ต่างลุกขึ้นเก็บของและออกจากห้องเรียนเช่นกัน

“ดงโฮ วันนี้แกจะกลับบ้านเลยป่าว ฉันต้องไปที่บริษัทต่อน่ะ” โน มินวู เพื่อนสนิทของดงโฮกล่าวขึ้นหลังจากเห็นเพื่อนตัวเองเริ่มเก็บของใส่กระเป๋าเตรียมกลับ

“ไม่อยากกลับวะ เบื่อบ้าน แกจะไปฝึกร้องเพลงต่อก็ไปเถอะ” ดงโฮตอบเพื่อนที่กำลังเป็นเด็กฝึกในค่ายเพลงดัง เค้าก็ต้องกลับคนเดียว เพราะปกติจะมีมินวูชวนไปเที่ยวสังสรรค์สนุกๆก่อนแล้วแยกกันกลับบ้าน แต่ตั้งแต่หมอนี้ไปออดิชั่นได้ ก็ต้องทุ่มเวลาให้กับอนาคตอันยาวไกลของตัวเอง

“อย่ากลับดึกนะแจ๊ะ ตัวเองเป็นไรไปเค้าเสียใจนะ”มินวูชอบล้อเพื่อนตัวเองแบบนี้เพราะดงโฮดูอ่อนแอบอบบางเหมือนผู้หญิง แถมผู้ชายชอบมาจีบอีกด้วย อู้ว (แกแมนตายล่ะ มินวู  - -*)

“อี๊ขนลุก จะไปเป็นไอดอลก็ไปเลยไป๋ๆ” ดงโฮรีบลุกออกมาเพราะทนลำคานเพื่อนสนิทที่กวนบาทาไม่ไหว
 

 

(นี้ไงหลักฐาน อิ้อิ้ น่ารักทั้งคู่ ไรเตอร์เลยจับมาเป็นเพื่อนกันซะเลย)




























 

ดงโฮเลือกที่จะไปแวะเดินเล่นแถวๆตลาดเมียงดง ยามเย็นใกล้ค่ำแบบนี้ล่ะ เดินสบายๆไม่ต้องทรมานกับแดดตอนกลางวัน

นี่ก็ หกโมงกว่าๆแล้ว เลือกที่จะกลับดึกๆเลยดีกว่าไม่อย่าเจอหน้าป๊ากะหม๊า ชิส์

เมื่อเดินผ่านจุดที่คนมุงกันเยอะแยะทำให้ต่อมความอยากรู้อยากเห็นของดงโฮทำงานขึ้นมา เลยมุ่งไปแทรกๆตัวเข้าไปดูว่าข้างในนั้นมีอะไร พลางถอดหูฟังที่อุดรูหูมาตลอดออกเพื่อรับฟังเสียงรอบข้าง

“กรี๊ดดดดดด โอปป้า”

“โคตรเท่เลย ฉันชอบโอปป้าที่สุด”

เสียงคนจอแจทำให้ดงโฮพอจะประเมินสถานการณ์ได้ว่า คงมีการแข่งเต้นบีบอยอีกแน่ๆ เมียงดงก็มีแค่นี้ล่ะ เด็กๆที่ชอบการร้องรำทำเพลง ชอบมาแสดงความสามารถกันที่นี้ทั้งนั้น  สายตามองเข้าไปเห็นเด็กหนุ่มผมน้ำตาลอมดำใส่เสื้อตัวใหญ่แบบฮิพฮอบ กำลังเต้นประกอบเพลงที่ดีเจเปิด พร้อมเสียงเชียร์ให้กำลังใจจากสาวๆและแฟนบอย

“จบไปแล้วกับการแสดงของ มุน จงออบ นะครับ ขอเสียงปรบมือให้แชมป์ 3 สมัยของเราหน่อยเร้วว” เสียงดีเจพูดขึ้นเมื่อเพลงจบและการแสดงของผู้ชายคนนั้นจบลง เค้าได้รับเสียงกรี๊ดจากแฟนคลับมากมาย หนุ่มตาตี่ยืนขึ้นก่อนจะโค้งให้ผู้ชมอีกครั้ง

ก็แค่พวกอยากดังสินะ เหอะเบื่อ..

ดงโฮตัดสินใจเดินออกมาจากกลุ่มนั้นแต่จู่ๆก็มีคนเข้ามาดึงแขนของเค้า

ดงโฮขมวดคิ้วคิดใจในว่าคงเป็นพวกสาวๆหนุ่มๆที่ชอบกรี๊ดเค้าแน่ๆ อุส่าปลีกตัวมาเที่ยวคนเดียวยังไม่วายตามมายุ่ง เลยหันกลับไปพร้อมจะใส่คนที่บังอาจเอื้อมมือมาดึงแขนเค้า

แต่เมื่อหันมาก็เจอกับสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มจัดได้ว่าสวยมาก หุ่นเรียวบางแต่ผมสั้น? ดวงตาเรียวกรีดด้วยอายไลน์เนอร์ใบหน้าหวานสวยยิ้มให้ก่อนจะยื่นมืออีกข้างออกมาให้ดงโฮมอง

ในมือของเธอมีสายหูฟัง beats สีดำแดงที่เค้าเพิ่งถอดออกแล้วห้อยคอไว้ตอนเข้าไปในกลุ่มที่ดูการแสดงบีบอยเมื่อตะกี้นี้

“ของนายหรือป่าว^ ^” เสียงของคนตรงหน้าดงโฮทำให้พอเข้าใจว่าไม่ใช่ผู้หญิงอย่างที่คิดในตอนแรก ดงโฮยังคงขมวดคิ้วอยู่เพราะสงสัยว่าหูฟังที่เค้าถอดออกเมื่อกี้ล่วงไปจากคอเค้าตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

“อ่ะ อื้ม ขอบใจ” มือบางรีบหยิบหูฟังของตัวเองจากมือคนข้างหน้าและเดินออกไปทิ้งให้พลเมืองดีได้แต่มองตามแผนหลังของเค้า

“น่ารักจัง >  <” พลเมืองดีหน้าหวานพูดขึ้นกับตัวเองลอยๆแล้วยิ้มอย่างเขินๆอยู่คนเดียว

“ซองฮยอนฮยอง” เสียงเรียกดังขึ้นด้านหลัง ทำให้ผู้ที่ยืนยิ้มอยู่คนเดียวและเป็นเจ้าของชื่อหันมา

“จงออบอ่า อย่าเรียกฉันอย่างนี้สิ่ เควินๆ” คนหน้าหวานหันไปทำหน้ายุ่งๆใส่น้องชายที่รู้จักกันและย้ำชื่อใหม่ที่เค้าคิดไว้เวลาอยู่ในวงการในอนาคต

“อ่าผมลืมไป ถึงคิวฮยองร้องต่อแล้วครับ” จงออบยิ้มน้อยๆให้พี่ชายหน้าสวย ก่อนที่เค้าจะเดินกลับไปที่หลังเวทีเหมือนเดิม

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
*ตัวละครใหม่จ้า (จะมีเพิ่มขึ้นเรื่อยๆน้า อย่างงล่ะ -0-)

                                            
        No Minwoo                                                                                       Woo Sunghyun

                              
                                                Son Dongwoon

ไรเตอร์ : เนื้อเรื่องเริ่มยาวขึ้นเลยต้องมีตัวละครเยอะ -0- คนที่รอให้มาดามเจอท่านบังก็อดใจรอก่อนน้า ฮ่าๆ ขอบคุณค่าที่ติดตาม > <