คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : C H A P T E R 1 : Nightmare is begin....
C H A P T E R 1 : Nightmare is begin…
ตึก ตึก ตึก
ปัง!! ปัง!! ปัง!! แกร๊ก!
“ให้ตายสิ! มาหมดอะไรตอนนี้เนี่ย!”หญิงสาวสบถอย่างหัวเสีย โชคไม่เข้าข้างเธอเอาเสียเลย ทำไมกระสุนแม๊กสุดท้ายต้องมาหมดตอนที่เธอกำลังหนีซอมบี้พวกนี้ด้วยเนี่ย!
“แฮ่ห์...โออออออออออ!!!”ซอมบี้ตัวหนึ่งทางด้านซ้ายของร่างบางพุ่งเข้าใส่ด้วยความรวดเร็ว จนล้มลงไปกันทั้งคู่ มันพยายามจะกัดกินร่างบางตรงหน้าให้ได้
ฉึก!
“เอานี่ไปกินแทนซะ!”มีดแหลมคมถูกส่งเข้าปากเจ้าซอมบี้ตัวนั้น หญิงสาวลุกสปริงตัวแล้วตวัดขาอันเรียวงามถีบให้มีดนั้นแทงลึกเข้าไปจนทะลุออกด้านหลังของคอ เลือดสีดำคล้ำไหลกระฉูดราวกับท่อน้ำแตก
“โออออออออออ!!”แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้จำนวนพวกมันลดลงแม้แต่น้อย ถึงแม้ว่าจะฆ่าไปได้อีกตัวหนึ่ง ก็ยังมีอีกหลายสิบตัวล้อมรอบเธออยู่
ผัวะ!! ผัวะ!! ผัวะ!!
ท่อนเหล็กหนาถูกฟาดเข้าบนหน้าของซอมบี้แต่ละตัว จนกะโหลกของมันยุบเข้าไปข้างใน เลือดสีดำคล้ำของมันไหลส่งกลิ่นเหม็นเน่าไปทั่ว ขาเรียวถีบซอมบี้ตัวที่ขวางทางหนีไฟออก และฟาดซ้ำลงไปอีกที ตามด้วยกระทืบซ้ำจน กะโหลกของมันแหลกเละ ก้อนเนื้อลิ่มสีชมพูไหลย้อยออกมาจนน่าขยะแขยง
ตึก ตึก ตึก
ปึง!
ร่างบางลงมาถึงชั้นล่างสุดซึ่งเป็นลานจอดรถ โชคดีที่ไม่มีซอมบี้อยู่เลย มือเรียวหยิบกุญแจรถสปอร์ตคันงามออกมาแล้วจัดการสตาร์ทรถทันที
บรืน บรื้น!!
รถสปอร์ตสีดำแล่นออกจากลานจอดรถอย่างรวดเร็ว เป้าหมายถึงสถานีตำรวจใจกลางโซล หญิงสาวต้องการอาวุธและชุดของเธอ ระหว่างทางเต็มไปด้วยรถยนต์ที่ชนกันเรียงราย แสดงให้เห็นว่าที่นี่เกิดเห็นจลาจลอย่างหนัก คราบเลือดเปรอะเปื้อนไปตามรถ ถนน บ้านเรือน ถึงแม้ว่านี่จะเป็นเวลากลางวัน แต่มันก็สร้างความสยดสยองให้เธอได้เป็นอย่างดี
แกร๊ก ปึก!
ในที่สุดร่างเพรียวก็มาถึงจุดหมายของเธอ ขาเรียวค่อยๆก้าวเข้าไปข้างในอย่างระมัดระวังและไม่ลืมที่จะหาอาวุธป้องกันตัวไว้ด้วย
ตึดดด ตึดดดด
ภายในสถานีตำรวจเงียบเชียบมากจนน่ากลัว มีเพียงเสียงของไฟฟ้ารั่ว สภาพด้านในเต็มไปด้วยข้างของเกลื่อนกลาดกระจายเต็มพื้น คราบเลือดตามฝาผนัง และศพคนตายอีกมากมาย
มือเรียวหยิบวิทยุสื่อสารกับปืนหนึ่งกระบอกที่บรรจุกระสุนเต็มจากโต๊ะของนายตำรวจคนหนึ่ง หญิงสาวค่อยๆเดินช้าๆและเบาที่สุดเข้าไปในห้องเก็บอุปกรณ์เจ้าหน้าที่ตำรวจ ตรงไปยังล็อกเกอร์ของเธอ และหยิบ Battle suit คู่ใจของเธอออกมา เธอไม่รีรอช้าที่จะจัดการสวมมันทันที
แก๊ง!
ร่างบางตั้งท่าตามสันชาตญาณ มีอย่างผิดปกติในนี้อีกแล้ว ทางเดียวก็คือ เธอต้องรีบออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด มือเรียวหยิบอุปกรณ์ทุกอย่างที่จำเป็น ปืนพก มีดพก ระเบิด รวมถึงอุปกรณ์แสดงตำแหน่งบนแผนที่ด้วย หญิงสาวเตรียมทุกอย่างพร้อมแล้วเธอจึงเดินออกไป แต่ทว่า.....
“แฮ่ห์....ฮ่าห์”จากศพคนตายที่เธอเห็นเมื่อครู่นี้กลับมีชีวิตขึ้นมา แต่แน่นอนมันไม่เป็นมิตรกับเธอแน่
“โออออออออออออออออ!!!”ซอมบี้นับสิบพุ่งเข้าหาเธอพร้อมกัน จนเธอตั้งตัวไม่ทัน!
“!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
หน้าจอมอนิเตอร์ใหญ่แสดงภาพแผนที่ประเทศเกาหลีใต้ โดยมีจุดแดงๆขึ้นตามเขตต่างๆในประเทศ คล้ายกับการระบาดของโรค ทางสหรัฐอเมริกาจึงมีการจัดการประชุมเร่งด่วนเพื่อหามาตรการแก้ไข
“นี่เป็นวิกฤตการณ์ร้ายแรงที่สุด หากเราไม่รีบจัดการ มันจะกลายเป็นปัญหาใหญ่ของโลกแน่”รัฐมนตรีกระทรวงกลาโหมกล่าวอย่างเคร่งเครียด โดยรัฐมนตรีหลายคนก็เห็นด้วย
“ผมเสนอให้มีการทิ้งนิวเคลียร์เพื่อหยุดการแพร่ระบาดครั้งนี้”รัฐมนตรีกระทรวงกลาโหมยังคงชี้แจงต่อไป
“ไม่ได้นะครับ ถ้าทำอย่างนั้นจะเกิดผลกระทบต่อประเทศข้างเคียง”รัฐมนตรีกระทรวงต่างประเทศโต้แย้งขึ้นทันที
“แล้วเราจะทำยังไง ในเมื่อเรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว”
“ท่านประนาธิบดีครับ”รัฐมนตรีทุกกระทรวงต่างๆหันไปขอความคิดเห็นจากท่านประธานในที่ประชุมนี้
“เปิดปฏิบัติการภารกิจพิเศษหน่วยจู่โจม U.S.S Delta Team ได้!!!!”
“สมาชิกหน่วยจู่โจมพิเศษ U.S.S Delta Team มารายงานตัวที่ห้อง T317 ด้วยค่ะ”เสียงคอมพิวเตอร์พื้นฐานประกาศทั่วฐานฝึก
“แทยอนเก็บของได้แล้ว เราต้องรีบไปรายงานตัว”เสียงหวานของ “ลีดเดอร์” ทีมอย่าง อิม ยุนอา เรียกลูกทีมที่กำลังอ่านหนังสือไวรัสวิทยาอยู่ แทยอนพยักหน้าอย่างเข้าใจและเก็บหนังสือใส่กระเป๋าก่อนจะออกไปพร้อมกัน
ตึก ตึก ตึก
“อิม ยุนอา หัวหน้าทีมเดลต้า รหัส Geist รายงานตัวค่ะ!!”หญิงสาวที่ดูน่าเกรงขามที่สุดในทีม กล่าวรายงานตัวต่อหน้าประนาธิบดี
“เจสสิก้า จอง แพทย์สนาม รหัส Bertha รายงานตัวค่ะ!!”ตามมาด้วยหญิงสาวผมบลอนด์ทองสวยหากแต่แววตาแฝงไปด้วยความเย็นชาจนน่ากลัว เข้ามารายงานตัว
“คิม แทยอน นักวิทยาศาสตร์ภาคสนาม รหัส Four eyes รายงานตัวค่ะ!!”สมาชิกที่อายุน้อยที่สุดในทีม กล่าวรายงานตัวด้วยท่าทางตามแบบระเบียบทหาร
“คริส ผู้เชี่ยวชาญด้านวัตถุระเบิด รหัส Belt way รายงานตัว”คริส สมาชิกที่ตัวสูงที่สุดในทีม รายงานตัวอย่างมาดมั่น
“โอ เซฮุน ผู้เชี่ยวชาญด้านการพรางตัว รหัส Vector เข้ารายงานตัวครับ!”มือหนึ่งของทีมอย่าง “โอ เซฮุน” รายงานตัวด้วยความรวดเร็ว
“เหวอออออ!!!” ตามด้วยสมาชิกคนสุดท้ายอย่าง “พยอน แบคฮยอน” ที่วิ่งมาด้วยความเร่งรีบ จนสะดุดเท้าตัวเอง ล้มอยู่ตรงหน้าท่านประธานธิบดีไม่เป็นท่า ยุนอาส่ายหัวอย่างเอือมๆกับพฤติกรรมสุดเปิ่นของลูกทีม
“อะ..เอ่อ พยอน แบคฮยอน พลแม่นปืน รหัส Specter รายงานตัวครับ ท่านประธานาธิบดี!!”แบคฮยอนเกาหัวแกรกๆอย่างรู้สึกผิด ทำไมซุ่มซ่ามอย่างนี้วะกู!!!
“พวกคุณน่าจะได้ทราบข่าวถึงการแพร่ระบาดในเกาหลีใต้แล้ว โดยสาเหตุเกิดจาก A-virus ที่รั่วไหลออกไปทางท่อระบายน้ำ ทำให้เกิดการติดเชื้อ ภารกิจของพวกคุณคือไปชิงเอา A-virus จากควอน ยูริ ลูกสาวของควอน ชองโซ เธอเป็นนักวิทยาศาสตร์ไวรัสวิทยา โฟร์อายส์คุณน่าจะรู้ว่าเธอจะเก็บไว้ที่ไหน” ประธานาธิบดียื่นเอกสารข้อมูลต่างๆสำหรับทำภารกิจให้กับเหล่าสมาชิกทีมเดลต้า
“นอกจากพวกคุณจะต้องชิง A-virus มาให้ได้แล้วก็รวมถึงอาวุธชีวภาพที่พวกคุณจะต้องเอามา กับอีกหนึ่งภารกิจคือ กำจัดทำลายหลักฐานทั้งหมดที่จะเชื่อมโยงถึง United Experimente ไกสท์ในฐานะที่คุณเป็นหัวหน้าทีม ผมหวังว่าคุณจะพาทีมทำภารกิจสำเร็จ”
“ค่ะ ฉันจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง”
“ดีมาก เริ่มภารกิจได้!!”
เครื่องบิน C-130 เฮอร์คิวลิสลำใหญ่มุ่งตรงไปยังประเทศเกาหลีใต้ สถานที่ที่เกิดการแพร่ระบาดของเชื้อ A-virus มันคงจะดีถ้าหากเป็นทหารที่จะมาช่วยผู้รอดชีวิต แต่ภารกิจของพวกเขาคือทำลายหลักฐานทุกอย่างทิ้งซะ!
“เราจะลงจอดที่จุดหมายในอีก 5 ชั่วโมง”นักบินประจำเครื่องบินแจ้งให้ทีมเดลต้าทราบถึงเวลาในการเดินทาง สมาชิกทุกคนรับทราบและเริ่มวางแผนเกี่ยวกับภารกิจ
“สเปคเตอร์ แฮกระบบข้อมูล ความปลอดภัย ระบบไฟฟ้าของบริษัท Kwon group cooperation รวมถึงทุกอย่างที่มีข้อมูล ควอน ยูริ แล้วส่งข้อมูลมาให้ฉัน”
“รับทราบ ไกสท์”สเปคเตอร์รับทราบและเริ่มทำการแฮกระบบข้อมูลตามงานที่ได้รับมอบหมาย
“เบอร์ต้า ตรวจสอบการแพร่ระบาดและการติดเชื้อที่เกิดในเกาหลีใต้”
“รับทราบค่ะ ไกสท์”แพทย์สนามเบอร์ต้าพยักหน้ารับก่อนจะทำการตรวจสอบตัวอย่างเลือดและค้นหาสาเหตุ
“โฟร์อายส์ วิเคราะห์ตัวอย่าง A-virus และรายงานผลให้ฉัน”
“รับทราบค่ะ”
“เบลท์เวย์ ตรวจสอบความพร้อมของอาวุธให้เรียบร้อย”
“จัดให้ ไกสท์”ผู้เชี่ยวชาญด้านวัตถุระเบิดอย่างคริสรับทราบและเดินไปยังห้องอาวุธภายในตัวเครื่องบินเพื่อตรวจสอบอาวุธตามที่หัวหน้าทีมสั่ง
“ส่วนนาย...เวกเตอร์ ตามฉันมา”ไกสท์เอ่ยเสียงเรียบก่อนจะเดินนำไปยังห้องฝึกซ้อมที่มีไว้สำหรับเตรียมตัวก่อนการปฏิบัติภารกิจ
ฟึบ! หมับ!
“ฉันอยากจะลองทดสอบฝีมืออีกซักรอบ”ดาบยาวถูกโยนจากมือบางไปยังร่างสูง ซึ่งเขาก็รับมันไว้ได้อย่างสบายๆ เวกเตอร์ควงดาบเป็นการวอร์มข้อมือก่อนจะตั้งท่ารับ
เคร้ง!! เคร้ง!! เคร้ง!!
เสียงดาบปะทะกันอย่างดุเดือด ต่างฝ่ายต่างมีฝีมือที่สูสีกัน ไกสท์ตวัดดาบไปด้านหน้าซึ่งมันเฉียดหน้าเวกเตอร์ไปแค่นิดเดียว ในขณะที่เวกเตอร์หลบได้ทัน จึงขัดขาเรียวจนล้มลงไป ไกสท์ยกดาบขึ้นกันคมดาบของเวกเตอร์ที่ฟันลงมาและดันออกไปพร้อมกับกระโดดถีบเวกเตอร์จนเซไป
เคร้ง! เคร้ง!
เวกเตอร์ตวัดดาบหลุดออกจากมือไกสท์ไป ก่อนที่จะจ่อดาบไว้ที่คอของไกสท์ ไกสท์อาศัยจังหวะช่วงที่เวกเตอร์เผลอใช้ขาเรียวเตะเข้าที่มือจนดาบหลุดออกจากมือเวกเตอร์ ไกสท์พยายามที่จะต่อยเวกเตอร์แต่ก็ถูกสกัดทุกครั้งไป
ตุ่บ! ผลั่ก! ผั่วะ!
เวกเตอร์เบี่ยงตัวหลบหมัดขวาของไกสท์ที่ปล่อยออกมาเต็มแรงจนเซถลาไปข้างหน้า เวกเตอร์ใช้โอกาสนี้หักข้อมือไกสท์และรวบตัวเข้ามาขณะที่ไกสท์ยังตั้งตัวไม่ทัน
“เพราะอย่างนี้ไง เธอถึงต้องมีฉันคอยดูแลอยู่ข้างๆ ยุนอา”เสียงทุ้มนุ่มกระซิบข้างหูร่างบาง ยุนอารู้สึกได้ถึงลมหายใจที่รดอยู่บนต้นคอ ก้อนเนื้อในอกเต้นแรงจนแทบจะกระเด็นออกมา ให้ตายสิ! ผ่านมาตั้ง 2 ปีแล้วนะ!
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เอ่อ....ไกสท์ ข้อมูลทั้งหมดได้แล้ว”สเปคเตอร์หรือแบคฮยอนมารายงานข้อมูลที่เขาได้รับมอบหมาย แต่กลายเป็นว่าเขามาขัดจังหวะคนอื่นซะงั้น!! -*-
“อืม ไปเดี๋ยวนี้แหละ”ไกสท์รีบผละออกจากเวกเตอร์ทันที ขืนค้างอยู่อย่างนี้เดี๋ยวจะเข้าใจผิดกันไปหมด ขาเรียวรีบเดินนำสเปคเตอร์ไปยังห้องข้อมูลทันที ทิ้งให้เวคเตอร์มองตามแผ่นหลังบางจนลับตาไป
“อะ...เอ่อ ไกสท์ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะ....”สเปคเตอร์ทำท่าจะขอโทษขอโพยหญิงสาวที่เดินนำอยู่ข้างหน้า แต่ก็ถูกขัดเสียก่อน
“ห้ามพูดอีกนะ ถ้าพูดนายอาจนอนหยอดน้ำเกลือก็ได้”ไกสท์หยุดเดินและหันมาดุด้วยสายตาพร้อมกับสั่งเสียงน่ากลัว ทำเอาสเปคเตอร์พยักหน้ารับแทบไม่ทัน แหงล่ะ! ใครจะอยากโดนไกสท์อัดกันล่ะ?
“ทุกคนรายงานข้อมูลมา”เมื่อขาเรียวพาตัวเองมาถึงห้องข้อมูลที่ใช้ประชุมวางแผนทำภารกิจกันก็พบว่าสมาชิกทุกคนรออยู่ก่อนหน้านี้แล้ว ยกเว้น....เวกเตอร์
“อาวุธที่ให้ฉันไปตรวจพร้อมทุกอย่าง ไกสท์”เบลท์เวย์เริ่มรายงานเป็นคนแรก และตามมาด้วยเบอร์ต้า
“จากที่ฉันได้ตรวจสอบพบว่าการแพร่ระบาดเริ่มต้นจากไวรัสละลายลงสู่น้ำและสัตว์ในน้ำเป็นพาหะทำให้เริ่มมีคนติดเชื้อ อาการเริ่มแรกของผู้ที่ติดเชื้อจะมีอาการเวียนหัวอย่างรุนแรง ดวงตาพร่ามัว และอาการระยะสุดท้ายก่อนกลายเป็นซอมบี้ จะมีเลือดออกตามเล็บและผิวหนัง พร้อมกับอาเจียนเป็นเลือด ส่วนการติดต่อของไวรัสนั้น สามารถติดต่อได้ทางเลือดและน้ำลาย”
“ดีมาก เบอร์ต้า เธอทำงานได้ดีเยี่ยม”ไกสท์เอ่ยชมลูกทีมที่ทำงานได้อย่างดีเยี่ยมและประสิทธิภาพ
“ตัวอย่าง A-virus ที่ฉันได้ทำการวิเคราะห์พบว่าไวรัสนี้มีกระบวนการแบ่งตัวที่รวดเร็วเหมือนแบคทีเรียแม้ไม่ได้อยู่ในร่างเจ้าของ ไม่สามารถทำลายได้ด้วยความร้อน กรด หรือแม้แต่ยาปฏิชีวนะ ไวรัสชนิดนี้มีการวิวัฒนาการอยู่ตลอดเวลา เมื่อมีการติดเชื้อไวรัสนี้เข้าสู่กระแสเลือด มันจะไปทำลายระบบประสาทและเร่งกระบวนการเมทาบอลิซึมให้ทำงานหนัก จนเจ้าของร่างมีอาการหิวกระหาย และสิ่งที่ฉันได้พบเพิ่มเติมไวรัสชนิดนี้สามารถทำให้เกิดการกลายพันธุ์ได้ แต่นั่นก็เป็นไปได้เพียง 30 เปอร์เซ็นต์เท่านั้น”โฟร์อายส์อ่านรายงานข้อมูลที่เธอจดไว้ให้กับหัวหน้าทีมอย่างคล่องแคล่ว แน่นอนเธอศึกษามันมาเป็นอย่างดี
“ยอดเยี่ยมมาก โฟร์อายส์”
“ส่วนนี่เป็นแฟ้มข้อมูลของบริษัท Kwon group corperation กับข้อมูลของนักวิทยาศาสตร์ควอน ยูริครับ”สเปคเตอร์ยื่นเอกสารเล่มหนาให้หญิงสาวตรงหน้า มือบางรับมันมาและเริ่มเปิดอ่านประวัติข้อมูลทั้งหมด
“เอาล่ะ ฉันขอบคุณทุกคนมาก อีก 4 ชั่วโมงจะถึงที่หมาย ทุกคนไปพักผ่อนก่อนเถอะ”ไกสท์ละสายตาจากแฟ้มข้อมูลและสั่งสมาชิกอีกครั้ง
“รับทราบ!!!”สมาชิกทุกคนต่างแยกย้ายกันไปพักผ่อนเพื่อเตรียมตัวก่อนการปฏิบัติภารกิจจริงอีก 4 ชั่วโมงข้างหน้า....
ผัวะ! ผัวะ! ผัวะ!
“แงๆๆๆๆออมม่า ช่วยคยองซูด้วยยยยยยยยย TTOTT ผมยังไม่อยากโดนกินนนนนนน”
ผลั่ก! เผละ! ผั่วะ!
“กรี๊ดดดดดดดดดดดด คยองซูกลัวววววววว TOT”
เผละ! ผว่ะ! แก้ง!
“ออมม่าาาาาาาาาาา!!! TTATT”
“หยุดกรี๊ดแต๋วแตกแบบนั้นได้แล้ว ท่านประธานคยองซู = =”เสียงทุ้มนั่นเอ่ยออกแนวล้อเลียนเล็กน้อย กะอีเรื่องแค่นี้ไม่เห็นจะน่ากลัวตรงหน้า ฟาดๆไปก็จบ!! หึหึ สะใจดี(แอบโรคจิตนะเนี่ย-*-)
“O______< อะไรใครกรี๊ด คนอย่างฉันไม่เคยกรี๊ด”ท่านประธานของโรงเรียนนาม “โด คยองซู” รีบปรับเปลี่ยนสีหน้าให้เป็นปกติ ก็คนมันกลัวอ่ะ! หลุดกรี๊ดนิดเดียวเอง-*-
“เสียงกรี๊ดนายอย่างกับผู้หญิงแน่ะ 5555+”สารวัตรนักเรียนสุดต๊อง “คิม จงอินหรือไค” กลับเข้าสู่ normal mode อีกครั้ง หลังจากเข้าโหมดโรคจิตมาเป็นเวลานาน-*- ต้องฟาดนั่น กระทืบนี่ ถีบนั่น โดยที่ท่านประธานไม่ได้ช่วยอะไรเขาซักนิส- -* เอาแต่นั่งเอามือปิดหน้า กรี๊ดแต๋วแตกอย่างเดียว= =
“หยุดพูดเลยนะ ไอ้กัมจง ไม่งั้นฉันจะตัดแต้มความประพฤตินาย”คยองซูค้อนเพื่อนตัวสูงกว่าด้วยท่าทางเอาเรื่อง
“โอ๊ยยยยยยย กลัวจังเลยครับ ผมกลั๊ว กลัว ท่านประธานอย่าทำอะไรผมเลยนะคร๊าบบบบบบบบบ”ไคทำท่ากลัวจนหางจุกก้น(?)พร้อมกับบีบน้ำตาน้อยๆเพื่อให้ดูสมจริง =____________________=
“ไอ้คิม จงอิน!!!”
“โอเคๆๆ ไม่เล่นก็ได้ แหม ทีนี้ทำมาเป็นโหดใส่”คนตัวสูงเกือบหลุดหัวเราะเพราะท่าทางที่ดุดันแต่มันไม่ได้น่ากลัวซักนิด ไหนจะตาโตๆนั่นอีก เอาไม้จิ้มได้มั้ยเนี่ย? (แอบจิตอีกละไก่-*-)
“ป่ะ รีบไปกันเหอะ ขืนช้ากว่านี้พวกมันคงได้แห่กันมาอีกแน่”
“แล้วรออะไรอีกล่ะ ทำไมไม่รีบไป”คยองซูหันมาถามไคที่ดูเหมือนกำลังหาอะไรบางอย่าง
“นี่ไง เจอแล้ว! อ่ะ เอาไว้ป้องกันตัว”ไคหยิบคัตเตอร์ที่เปื้อนเลือดนิดหน่อยออกมาจากกระเป๋าเสื้อศพนักเรียนชายที่นอนกองอยู่บนพื้น
“ขอบใจนะ ระวังเลือดพวกนี้หน่อยละกัน ถ้านายเป็นแผลก็ติดเชื้อได้นะ”
“คร๊าบๆๆๆ รู้แล้วๆ ไปกันเถอะ”
ทั้งสองค่อยๆเดินลงมาจากชั้นบนด้วยความระมัดระวังและเงียบเชียบมากที่สุด ไคส่งสัญญาณมือให้หยุดก่อนจะพูดแบบไม่มีเสียงและจับใจความได้ว่า “เดี๋ยวฉันจะออกไปดูทางเดินข้างนอก รอนี่ ห้ามไปไหนนะ” คยองซูพยักหน้าอย่างเข้าใจพร้อมกับกระชับคัตเตอร์ในมือไว้ เมื่อเกิดเหตุฉุกเฉิน
ครืด...ครืด...ครืด....
เสียงปริศนาบางอย่างดังอยู่ในห้องด้านข้างของคยองซู เขาเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจก่อนจะรวบรวมความกล้าค่อยๆเดินออกไปดู
“เห้ย!...”คยองซูสะดุ้งจนตัวลอย ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ ดีนะ ที่เอามืออุดปากไว้ได้ทัน ไม่งั้นมีหวังได้กรี๊ดอีกรอบเป็นแน่แท้-*-
ตอนนี้เขาพอจะรู้แล้วล่ะว่าเสียงอะไร ซอมบี้หลายสิบตัวกำลังใช้เล็บขูดกระจกจนเป็นรอยลากยาวและพยายามจะออกมาให้ได้ ยิ่งมันได้เห็นอาหารเป็นๆตรงหน้า มันยิ่งคลั่ง น้ำหนองและเลือดของมันเปื้อนไปทั่วกระจก สร้างความขยะแขยงได้เป็นอย่างดี
“แฮ่ห์! แฮ่ห์! ฮ่าห์! โออออออออ!!!”ซอมบี้หลายตัวส่งเสียงร้องชวนขนลุก หลายตัวเริ่มใช้หัวโขกกระจกจนกระจกเริ่มร้าวเป็นรูปใยแมงมุม เลือดสีดำคล้ำติดตามร่องกระจกไปทั่ว
เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ! เพล้ง!!!
“คยองซู! นายทำอะไรน่ะ!?! วิ่ง!!!”ไควิ่งมากระชากมือคยองซูที่ยืนมองซอมบี้ขณะที่มันพังกระจกออกมาได้
“นายทำบ้าอะไร!!”ไคตะคอกเสียงดังขณะที่ซอมบี้หลายสิตัวกำลังไล่ล่าเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ฉันกำลังสังเกตพฤติกรรมพวกมันอยู่!”คยองซูหันมาตอบแบบไม่พอใจ ก็เขาแค่สังเกตพฤติกรรมมันเอง เผื่อจะได้รู้อะไรมากขึ้น ไม่คิดว่าพวกมันจะพังกระจกหนาราคาแสนแพงของโรงเรียนออกมาได้
“นี่ถ้าฉันไม่ลากนายมา นายคงได้กลายเป็นพวกมันไปแล้วล่ะ!!!”
“เออ! ฉันรู้! หยุดบ่นซะที!”
หมับ! ตุบ!
“โอ๊ย!!”คยองซูล้มหน้าคะมำลงพื้นเพราะถูกซอมบี้ที่วิ่งตามเขาทันจับขาไว้ซะก่อน
“ไปตายซะมึง!!”ไคหันมาจระเข้ฟาดหางใส่หัวซอมบี้นักเรียนตัวนั้นเต็มแรงจนกะโหลกแตกพร้อมกับเลือดสีดำคล้ำและก้อนลิ่มสีชมพูไหลออกมาตามจมูกและตาที่บุ๋มลึกลงไปของมัน
“ไคระวัง!”คยองซูชี้ไปข้างหน้าไค ซอมบี้นักเรียนหญิงพุ่งเข้ามาหาไคที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวอย่างรวดเร็ว
“แฮ่ห์!!!!!!”
ฉั่วะ!!!!!!!!!!!!!
ไคหมุนตัวกลับไปแล้วใช้คัตเตอร์อีกอันที่เขาเก็บได้ระหว่างที่ออกไปดูทางข้างนอก มือหนาออกแรงเชื่อดไปที่คอของซอมบี้ตัวนั้นเต็มแรง จนเนื้อคอมันเปิดออกเผยให้เห็นหลอดลมและหลอดเลือดใหญ่ที่มีเลือดพุ่งออกมาไม่ขาดสาย
“ไปเร็ว โด้!!!”คนตัวสูงกระชากเพื่อนที่ตัวเล็กกว่าขึ้นมาและเริ่มออกวิ่งด้วยความรวดเร็วอีกครั้ง
“ฉันบอกว่าอย่างเรียกอย่างนั้น!!”คยองซูบ่นเสียงดังระหว่างที่วิ่ง ก็เขาไม่ชอบชื่อนี้อ่ะ!
“สถานการณ์แบบนี้ยังจะมาบ่นเรื่องเล็กน้อยอีก เก็บแรงไว้วิ่งเหอะ!!”
ไคฉุดกระชากลากถูท่านประธานที่วิ่งตามแทบไม่ทันเพราะขาสั้นกว่า- -* ไปตามทางเดินของโรงเรียน เป้าหมายของพวกเขาคือ ออกจากโรงเรียนให้ได้ก่อนแล้วค่อยหาที่ปลอดภัย ด้านหลังมีซอมบี้จำนวนไม่ต่ำกว่า 15 ตัว วิ่งไล่ล่าราวกับหมาล่าเนื้อ ไคเหลือบเห็นหนึ่งในซอมบี้นั้น รองประธานนี่หว่า!!
“ฉันว่า..แฮ่ก..ฉันเห็นมีอา ยัยรองประธานอ่ะ”
“แล้วจะบอกให้ได้อะไรเนี่ย...แฮ่กๆ...ยัยนั่นใช่คนปกติเหมือนเดิมซะที่ไหนเล่า!!”
ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก
“ใกล้ถึงแล้วๆๆอีกนิดเดียวโด้!!”ไครวบรวมแรงทั้งหมดที่เหลืออยู่ออกสปีดวิ่งให้เร็วที่สุดและไม่ลืมที่จะฉุดกระชากลากถูท่านประธานมาด้วย
“โอ๊ยย ฉัน...จะ...แฮ่กๆ...ไม่ไหวแล้ว...นะ”
“อีกนิดเดียว โด้ อีกนิดเดียว”
“โออออออออออออออออออออออออออออ!!!”
“มาเร็ว!!โด้”ในที่สุดไคก็วิ่งไปออกประตูโรงเรียนไปได้สำเร็จ ขณะที่คยองซูกำลังวิ่งอย่างหมดแรง มือที่จับไว้ค่อยๆคายออก
“แฮ่ห์!!! ฮ่าห์!!!”ซอมบี้ตัวหนึ่งวิ่งตามคยองซูจนทันและจับแขนของคยองซูไว้ได้ทัน ก่อนจะอ้าปากของมันออกแล้วงับเข้าที่แขนของคยองซู!
กร้วมมมมมมมมมมมม!!!
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!
เสร็จแล้วตอนแรก!! ตั้ง 15 หน้าแน่ะ! *o* รู้สึกว่าระหว่างที่แต่งเนี่ย
นานะโค-ตะ-ระ จะมีอารมณ์ร่วม แต่งตอนที่ไคกับโด้กำลังวิ่งหนีซอมบี้รู้สึกเหมือนตัวเอง
กำลังวิ่งอยู่ไหน นั่งอยู่กับที่แต่หอบซะงั้น 5555+ เพื่อนถามว่าหอบขึ้นหรือไง
นานะไม่เป็นหอบซะหน่อย แค่มีอารมณ์ร่วม และดูเหมือนตอนนี้จะมีฮุนอาโผล่มานะ อ่ะฮิๆๆๆๆๆ ^[+++++++]^ ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์นะคะ รักรีดเดอร์ จุ๊บุ๊ๆๆ
ความคิดเห็น