คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : mine' ; 4 ผมกลัว ... ♥
mine’ ; 4 ผมกลัว ... ♥
“หึหึ กรี๊ดดดดด” เสียงหัวเราะแบบจิตๆ และเสียงกรี๊ดดังออกมาจากทีวีที่เปิดฉายหนังผีอยู่ และถ้าลองหันไปมองซักนิด ก็จะได้เห็นเด็กมหาลัยอายุยี่สิบนั่งกอดตุ๊กตาแน่น ดวงตากลมโตจ้องมองหน้าจอโทรทัศน์ด้วยความหวาดกลัว พอเสียงกรี๊ดดังขึ้นทีก็หลับตาที แต่ไม่นานก็ลืมตาขึ้นมาจ้องเหมือนเดิม มือข้างหนึ่งเกาะชายเสื้อคนพี่แน่น
ก็คนมันกลัวผีอ้ะ !! ถึงนี่มันจะยังบ่ายแดดยังส่องไปทั่วหล้าอยู่ก็เถอะ ยังไงก็กลัวอยู่ดีอ้ะ !!!
“ตึง ! กรี๊ดดดดด” เสียงซาวด์เอฟเฟกดังลั่น พร้อมกับเสียงกรี๊ดดังมาอีกระลอก เล่นเอาเด็กที่กอดตุ๊กตาแน่นสะดุ้งเฮือกกอดแน่นกว่าเดิม มือที่กำชายเสื้อพี่ชายกระตุกเบาๆ ด้วยความตกใจ
หนังบ้าอะไรวะ เสียงซาวด์ดังชิบหาย หัวใจวายตายพอดีกัน ผีก็หน้าเละๆ ตาโปนๆ ... กลัวอ้ะ TT_______TT
“เฮ้ย พอเหอะว่ะ น้องมันกลัวจนร้องไห้แล้วเนี่ย” พี่ฮั่นดึงมือน้องชายออกจากชายเสื้อตัวเองมากุมไว้แล้วบีบเบาๆ ราวกับจะส่งผ่านความห่วงใยไปให้ ... ไม่ราวกับอ่ะ โคตรห่วงมันเลยแหละตอนนี้ อยากจะเดินไปกระชากปลั๊กออกแล้วดึงมันมากอดแน่นๆ เลยด้วยซ้ำ แต่ทำไม่ได้ไงงงงง
“เฮ้ยไม่ได้เว่ย กฎต้องเป็นกฏดิ ตกลงกันแล้วไม่ใช่อ่อ” แคนพูดขึ้นมาย้ำถึงกฏที่เพิ่งจะตกลงกันไป ก็ไม่มีอะไรมาก แค่เล่นไพ่แล้วแกงมันแพ้เลยต้องทำตามที่โดนสั่งแค่นั้นแหละ J
ไพ่ที่ใครๆ ก็รู้จักในนามสลาฟ ถูกงัดขึ้นมาเล่นในวันว่างๆ ของแก๊งเกรียน ณ ห้องของฮัทแคนและโดม ไม่ได้กินตัง ก็แค่ใครแพ้ครบห้ารอบต้องทำตามที่คนที่เหลือสั่ง หลังจากเล่นกันอยู่ชั่วโมงกว่า ผลัดกันแพ้จนครบวง ก็ได้ตัวผู้แพ้เยอะที่สุดอย่าแกงส้ม ... และทุกคนก็ลงมติเป็นเอกฉันท์ว่าให้แกงมันนั่งดูหนังผีอยู่ในห้องนี้สองเรื่องรวด หมายถึงเสียงส่วนใหญ่อย่างอย่างฮัทแคนและโดมน่ะนะ ...
ชัตเตอร์กดติดวิญญาณ และ โปรแกรมหลอนวิญญาณอาฆาต หนังผีอมตะทั้งสองเรื่องคือโจทย์ของแกงส้มธนทัตในครั้งนี้ ...
มันจะไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลยถ้าคนที่โดนสั่งให้ดูหนังผีไม่ใช่คนที่โคตรกลัวผีขึ้นสมองอย่างแกงส้ม เพราะรู้ว่าตัวเองกลัวก็เลยไม่เคยคิดจะดู แต่วันนี้กลับโดนบังคับให้ดูเนี่ยนะ อย่างว่าเด็กสถาปัตย์มักจินตนาการสูง ... ไม่เกี่ยว ที่สำคัญคือ ต้องดูห้ามหลับตาเกินสิบวิ ห้ามใครปลอบด้วย
กฎข้อสุดท้ายนี่เหมือนถูกตั้งขึ้นมาเพื่อพี่ฮั่นโดยเฉพาะ และก็เพราะไอ้ข้อสุดท้ายนี่แหละ ที่มัดแขนมัดขาไว้อยู่แบบนี้ อยากปลอบมันก็ปลอบไม่ได้ โว้ยยยยย แล้วดูน้องมันดิ๊ ตาสั่นๆ แบบหวาดระแวงอยู่ตลอดเวลา แถมยังมีน้ำตาไหลออกมาอีกต่างหาก
ไอ้พวกใจดำ !
“เฮ้ย กูเห็นนะมึง ปล่อยมือไอ้แกงเดี๋ยวนี้เลย เกาะชายเสื้อได้แต่ห้ามจับมือโว้ยยย” โดมพูดขึ้นพร้อมชี้ไปที่มือฮั่นซึ่งกุมมือของแกงส้มอยู่
“โห่ยมึง ก็แค่จับมือ”
“แค่จับมือก็ไม่ได้โว้ยยย ปล่อยเลยๆ” คราวนี้ไม่พูดเปล่า ลุกขึ้นเดินตรงเข้าไปแกะมือฮั่นออกแล้วลากไปนั่งอีกมุมของห้องทันที ลำพังไอ้แกงอ่ะมันไม่อะไรหรอก มันกำลังตกอยู่ในโลกแห่งจินตนาการของมันเอง มีแต่ไอ้ฮั่นเนี่ยแหละที่จะไปคอยช่วยมัน ไม่ยอมเว้ยยยย
“ไอ้พวกอำมหิตตตตตต !!!” ขอโทษที ด่าแค่นี้ไม่สะเทือนผิวหรอกครับ ... J
.
.
.
“ฮึก กล...กลับห้องกันเถอะพี่ฮั่น...” แกงส้มพูดขึ้นเบาๆ
ในที่สุดมาราธอนหนังผีของนายธนทัตก็จบลงที่เวลาสามทุ่มพอดิบพอดี ช่วงเวลาหลายชั่วโมงที่ผ่านมา แกงส้มนั่งนิ่งกอดตุ๊กตานั่งจ้องจอโทรทัศน์ แต่ไอ้คนที่เป็นตัวปัญหาเห็นจะมีแต่ฮั่นเนี่ยล่ะ เดี๋ยวก็พยายามขโมยรีโมต เดี๋ยวก็จะลุกไปดึงปลั๊ก จากที่ตอนแรกมีโดมคอยกันอยู่คนเดียว ตอนหลังต้องมีฮัทมาช่วยด้วย เพราะโดมโดนฮั่นเหวี่ยงกระแทกผนังมาแล้วตอนห้ามไม่ให้ไปดึงปลั๊ก
ก็จะให้อยู่เฉยๆ ได้ไงวะ ดูน้องมันดิ เดี๋ยวสะดุ้ง เดี๋ยวร้องไห้ คราบน้ำตาเลอะเต็มหน้าไปหมดแล้วเนี่ย ...!
มองอะไร -_____- นั่นน้องผมนะ ! ก็ต้องห่วงดิ !
“เออๆ กูพาน้องมันกลับก่อน ไว้วันหลังจะมาจัดการพวกมึง !” ชี้หน้าคาดโทษเรียงตัว ก่อนจะดึงมือน้องลากกลับห้อง ดูแกงดิ ไอ้เด็กกวนตีนหายไปไหนวะ ตอนนี้แม่งมีแต่เด็กน้อยขี้กลัว ตากลมๆ นั่นก็มีแต่ความหวาดระแวง พวกมันแกล้งแรงไปป่ะวะ ?!!
“จะไม่ถ่ายรูปไปสองเดือนเลยสัญญา ...” คนน้องพึมพำขึ้นมาเฉยๆ
“เป็นไรวะ”
“อ่า ... ไม่ถ่ายเลยล่ะ จะไม่ไปดูหนังในโรงด้วย ...” เอาอีกละ พูดขึ้นมาอย่างกับละเมอ เอาแกงส้มของผมคืนมาาาาา
.
.
.
“ไปอาบน้ำไป เดี๋ยวรอนี่แหละ” พูดพร้อมดันหลังน้องให้เดินเข้าห้องน้ำ
“พี่ต้องนั่งตรงนี้นะ ห้ามไปไหนนะ” คนน้องหันมาพูดย้ำกับพี่ชาย
“เออๆ ไม่ไปไหนหรอก” ยิ้มบางๆ เพิ่มความมั่นใจให้น้อง จนน้องยอมเข้าห้องน้ำไป จึงเดินไปลากเก้าอี้มานั่งเฝ้าน้องหน้าห้องน้ำ
พอไปแกล้งมันแบบนั้นมันก็กลัว มันก็หลอน แล้วพอมันหลอนใครล่ะจะลำบาก ? ก็ผมน่ะสิ ! ต้องมานั่งเฝ้ามันอาบน้ำเนี่ย
พรึ่บ !
“อ้าว เชี่ยแล้ว ไฟดับ !” ร่างสูงพึมพำเบาๆ ก่อนจะหันขวับไปมองประตูห้องน้ำที่เคยมีแสงไฟลอดผ่านมาด้านล่าง ตอนนี้กลับเหลือแต่ความมืด
“แกงส้ม ! แกง !” มือหนาทุบประตูพร้อมตะโกนเรียกน้อง แต่ก็ไม่มีเสียงใดๆ ตอบกลับมา
“ฮึก พี่ฮั่น ...” ธนทัตตัวสั่น พึมพำชื่อพี่ชายออกมาเบาๆ อย่างกับคนหมดแรง ทรุดลงนั่งกับพื้นเปียกๆ ในห้องน้ำ ภาพน่ากลัวที่เพิ่งพบเจอมาวนอยู่ในหัวเป็นฉากๆ หันซ้ายหันขวาอย่างหวาดระแวง น้ำใสๆ ไหลออกมาจากดวงตากลมโต
“แกงส้ม ! แกง ! ได้ยินพี่มั้ย เปิดประตูให้พี่สิ แกง !!” พี่ชายยังคงตะโกนเรียกน้อง ทุบประตูไม่หยุด ล็อกทำไมวะ ?!!
“พะ ... พี่ฮั่น ฮึก” อยากลุกไปเปิดประตูให้พี่ฮั่น อยากตะโกนบอกว่าผมต้องการพี่ ช่วยผมที แต่กลับทำอะไรไม่ได้ซักอย่าง สั่นไปหมดทั้งปากทั้งขา แค่จะเรียกชื่อพี่ฮั่นยังลำบากเลยด้วยซ้ำ ...
กลัว ... กลัวมาก ...
“ใจเย็นๆ นะแกง รอแปบนะ เดี๋ยวพี่เข้าไปหา” เสียงพี่ชายยังคงดังเข้ามา ต่อด้วยเสียงกระแทกอย่างแรง
พี่ฮั่น ... ช่วยแกงที ...
พลั่ก !
“แกง !” คนพี่วิ่งเข้าไปคุกเข้าลงกับพื้นแล้วคว้าน้องมากอดแน่น
“ฮึก พี่ฮั่น ...” เสียงสะอื้นเบาๆ ดังออกมา ก็แค่ผี ทำไมต้องกลัวขนาดนี้วะแกงส้ม ... อ่อนชะมัด !
“ไม่เป็นไรนะ ไม่ต้องกลัว พี่อยู่นี่แล้ว ไม่มีใครทำอะไรแกงได้ทั้งนั้น พี่อยู่นี่แล้ว ...” ลูบหัวเบาๆ พร้อมคำพูดปลอบประโลม
น้องมันกลัวมาก ... เขารู้
เพราะรู้ไง ถึงได้ห่วงมาก ...
“ฮึก พี่ฮั่น .. ผมกลัว”
“พี่อยู่กับเราเสมอนะ พี่จะปกป้องเราเองนะ”
พี่จะปกป้องเราเองนะ ...
คำนี้ที่น้องเคยพูด พอได้มาเป็นคนฟัง ได้มาเป็นคนถูกปกป้องแบบนี้แล้ว ...
รู้สึกดีชะมัด ..
.
.
.
“พี่ฮั่น นอนด้วยดิ” เด็กมหาลัยคนนี้ ... เขาลืมไปรึเปล่าว่าตัวเองอายุยี่สิบแล้ว เสื้อยืดแขนยาวสีขาวกับกางเกงขายาวสีเทาเข้าชุดกัน ยังมีผู้ชายอายุยี่สิบที่ไหนที่ยังใส่ชุดนอนเป็นเซตแบบนี้ทุกวัน แถมยังกอดตุ๊กตาสนู้ปปี้ มายืนทำหน้าอ้อนอยู่ข้างเตียงอีกต่างหาก
“อ่ะ มาๆ” ถ้าเป็นปกติก็ไม่ให้หรอก แต่เห็นว่าน้องมันกลัวหรอกเลยยอม
“ฮี่ๆ ขอบคุณค้าบ ^[+++]^” ดูเหมือนว่าแกงส้มคนเดิมจะเริ่มกลับมานิดๆ แล้วล่ะ ดูมันสิพออนุญาตทีก็ยิ้มหน้าบานโดดขึ้นเตียงมาเชียว
“ฝันดีนะพี่” ยิ้มให้พี่ก่อนจะหลับตาลง ง่วงชะมัด นี่กี่โมงแล้วก็ไม่รู้ กว่าจะดูหนังจบ แล้วยังรอไฟมาค่อยอาบน้ำ เพลียสุดๆ
“ฝันดี” เวลาหลับแบบนี้ก็น่ารักดีหรอก J มือหนาเอื้อมปิดไฟที่หัวเตียงแล้วล้มตัวลงนอนข้างน้อง
หมับ ...
“อื้อออ ..” คนน้องครางเบาๆ เมื่ออยู่ดีๆ ก็มีแขนหนักๆ มาวางพาดตัว แถมยังถูกดึงเข้าไปในอ้อมอกเจ้าของแขนนั่นอีกต่างหาก
เรื่องธรรมชาติน่า ... J
มองอะไรครับ ? น้องมันกลัวไง เลยกอดไว้เฉยๆ !
------------------------------------------
มาแบบอึนๆ อีกละ จริงๆอยากจะให้มันหวานๆกว่านี้ แต่มันกลับออกมาเป็นแบบนี้
รู้สึกไม่ค่อยพอใจ แต่คิดอะไรไม่ออกแล้วววว เอาแค่นี้แหละเนอะ
หวานมากเดี๋ยวเลี่ยน #แถ จริงๆ คือแต่งไม่ออก 5555555555
พยายามรีบลงให้ได้วันนี้เพราะพรุ่งนี้จะไปปั่นการบ้าน
เอมเปิดเทอมแล้ว เรียนสิบคาบทุกวันเลยยย มีเวลามาอัพแค่วันหยุด รอกันหน่อยน้า <3
19.05.2555
ความคิดเห็น