คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [Two] A new student ผมชื่อ ชเว ซีวอนครับ (ต้นเหตุ)
“คยูฮยอนอ่า เมื่อคืนพี่นั่งอยู่หน้าบ้านเห็นเราอยู่ที่ระเบียง ออกไปทำอะไรน่ะ ปกติ 2 ทุ่มก็นอนแล้วนี่ เป็นอะไรหรอ?” ถามน้องชายด้วยเสียงเป็นห่วงแกมสงสัย ปากก็งับขนมปังไปมองน้องไป ขนมปังทาเนย อาหารเช้าที่เรียบง่ายที่สุดสำหรับประธานนักรียนอย่าง “ปาร์ค จองซู”
“อึดอัด..” ตอบกลับมาสั้นๆ แต่ก็แปลใจความออกกระจ่าง จองซูทานมื้อเช้าไป นั่งมองน้องชายที่หน้าตาเฉยชา แต่หากเข้าใจจริงๆแล้วบนใบหน้าที่เงียบสงบนั้นกำลังปิดบังความเสียใจอยู่ทุกวินาทีไป
“อา..” อุทานออกมาอย่างเข้าใจ “กินเถอะๆ เดี๋ยวต้องรีบไปโรงเรียนแล้วนี่ แต่ว่านะคยูฮยอน...อ่านหนังสือมากขนาดนี้ ระวังจะมีแฟนเป็นหนังสือนะ ฮ่าๆๆ” พี่ชายพยายามจะสนับสนุนบรรยากาศคลื้นเครงบนโต๊ะอาหาร แต่ดูเหมือนน้องชายของเขาจะไม่มีท่าทีขบขันด้วยเลย
ตั้งแต่ “เกิดเรื่อง” เมื่อตอนนั้น น้องชายคนเดียวของเขาก็เปลี่ยนไป ไม่ใช่คยูฮยอนที่ยิ้มอย่างร่าเริงคนก่อนเลย..
..................................................................
เช้าวันนี้ของผมดูสดใสน่าดูเลยครับ บรรยากาศที่นี่ถือว่าดีมากๆเมื่อเช้าที่ผมตื่นมาได้ยินเสียงนกร้องด้วย ถึงจะไม่รู้ว่านักอะไรแต่เสียงมันก็เพราะดี
วันนี้คุณคิมมาที่บ้านแต่เช้าเพื่อพาผมไปสำรวจพื้นที่ในการเดินทาง ผมนั่งอยู่ในรถโดยที่คุณคิมเป็นคนขับ ระหว่างทางคุณคิมก็ชี้ให้ผมดูหลายๆที่ทั้งย่านการค้าที่ผู้คนนิยมมาเดินซื้อของกัน สถานที่สำคัญเช่นสถานีตำรวจ เผื่อมีเรื่องฉุกเฉินเกิดขึ้น และอีกหลายๆที่ที่คุณคิมขับรถพาผมไป
และที่สถานที่สุดท้ายสำหรับวันนี้คืออโรงเรียนที่ผมต้องย้ายมาเรียน ผมไม่ได้สนใจจำชื่อหรอกแต่ก็รู้แค่ว่าเป็นโรงเรียนที่รวมแต่เด็กหัวดีเข้ามาเรียนและเป็นอันดับหนึ่งของระดับโรงเรียนมัธยมในกรุงโซล โรงเรียนก็กว้างใหญ่ดี และผมก็ได้ไปเข้าพบผู้อำนวยการโรงเรียนด้วย เห็นทีแรกผมก็นึกว่าเป็นภาโรง ก็ดูชุดมันคล้ายๆกัน แต่พอได้พูดคุยแล้วผมก็รู้สึกว่าเขาเป็นผู้ใหญ่ที่อัธยาศัยดีและดูจะไม่โหด และที่สำคัญเขายินดีมากที่ผมย้ายมาเรียนที่นี่ และที่ผมได้รู้เพิ่มอีกอย่างก็คือเขาเป็นเพื่อนเก่าของพ่อ ก็ถึงว่า...ทำไมถึงให้เข้าเรียนช่วงกลางเทอมแบบนี้ได้แบบไม่มีปัญหา ซึ่งก็ ดูเหมือนจะไม่ได้สนิทกันสักเท่าไหร่นัก เพราะถ้าสนิทมากๆพ่อผมจะต้องตามมาหาผอ.คนนี้เป็นแน่
“ตึก 4 ชั้น 2 ห้อง 1 จะเป็นห้องเรียนประจำของเกรด 9 แล้วนี่คือห้องของซีวอนนะลูก ห้อง 421 ในห้องนี้เป็นห้องรวมเด็กที่เก่งที่สุดของระดับชั้นเลยนะลูก ผอ.ดีใจจริงๆเลยที่ได้เด็กนอกเก่งๆแบบลูกมาเรียน” ท่านผอ.พูดอย่างเปี่ยมสุข ใบหน้ายิ้มแย้มจนตาแทบเป็นเส้นตรง ผมมองเข้าไปในห้อผ่านประตูกระจกใส เพื่อนๆนักเรียนของผมที่นักเรียนอยู่ดูจะไม่สนใจเลยว่าจะมีใครมาทำอะไร เอาแต่เรียนแบบลืมโลก
หันไปมองทางขวามือก็เจอเข้ากับผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนอ่านหนังสืออยู่ตรงมุมเสาแบบไม่สนใจสิ่งรอบข้างเลยแม้แต่น้อย มือเรียวที่ยกหนังสือขึ้นจนปิดใบหน้าทั้งหมดนั้นทำให้ผมไม่เห็นหน้าตาของเขา ดูเป็นคนที่พิลึกดี ที่อื่นก็มีให้นั่งไม่ใช่หรือไง ทำไมต้องทำอะไรแบบนี้ ตลกดีจังคนๆนี้
มองผู้ชายคนนั้นได้ไม่นานนักก็มีกลุ่มนักเรียนเริ่มเดินมามุงกันขึ้นเรื่อยๆแล้วก็มาออกันอยู่แถวๆทางเดินรวมทั้งเด็กนักเรียนที่เดินผ่านไปมาก็ด้วย ดูเหมือนจะสนใจผมล่ะสิ ไม่ว่าจะหญิงหรือชายก็มองผมทั้งนั้น ก็หล่อนี่ครับ ทำไงได้ (หัวเราะ)
“นั่นใครอ่ะ เธอรู้จักมั้ย? หล่อมากเลย เค้าจะมาเรียนที่นี่หรือเปล่านะ?”
“ย้ายมากลางเทอมหรอเนี่ย ทำไรผิดมาเปล่าวะ?” (ผิดที่รู้ภาษา -.-b)
“ใครนะ? โคตรหล่อเลย ขาวสาดดด”
“เกรด 9!? เชรี่ยยย รุ่นน้อง โมเอ้ชิบ”
“มาดูห้องแน่เลย ห้อง 1 ซะด้วย เรียนเก่งมากแน่ๆ”
“หวังว่าจะไม่หยิ่งนะ”
“อ๊ายยยย แก เขามองมาทางฉันด้วยยย~”
และก็อีกหลายๆเสียงมากมายที่ตามมา ผมมันเสน่ห์แรงมากเลยสินะ ไม่ต้องหลงใหลผมขนาดนั้นหรอก ผมรับความชื่นชอบจากทุกคนไม่ไหวหรอกนะครับ ส่งยิ้มจางๆไปให้พร้อมกับเอ่ยแนะนำชื่อตัวเองแก่เพื่อนใหม่ที่ยืนชมความหล่อวัยแรกแย้ม 15 ปี ของผม ^^
“สวัสดีครับ ผมชื่อ ชเว ซีวอน เพิ่งย้ายมาจากอังงกฤษเมื่อวาน ยังไม่ค่อยรู้เรื่องอะไร ช่วยชี้แนะด้วยนะครับ ^^ ’’ แถมรอยยิ้มแห่งเสน่ห์ไปอีกช็อต สาวสวยสาวหล่อ(?) ก็จ้องผมตาเป็นมันเลยครับ ใช่ครับผมรู้ ผมมันทั้งโมเอ้ ขาว หล่อ และไม่หยิ่งนะครับ พวกคุณก็น่ารักเหมือนกันนะ (หัวเราะ) ครับ ผมรู้ ผมเป็นเด็กหนุ่มวัย 15 ที่เก่ง หล่อ เพอร์เฟ็คไปเสียทุกอย่าง ใครจะไม่ชอบผมบ้างล่ะ? ไม่มีหรอกครับ
เว้นแต่... ผู้ชายที่ยืนอ่านหนังสือตรงมุมเสาคนนั้น...
เขาเป็นคนเดียวที่ไม่สนใจสิ่งรอบข้างเลยตั้งแต่เมื่อกี้ ขนาดมีคนมายืนเบียดเสียดขนาดนี้ ยังไม่คิดจะเดินหลบไปเลย ถ้าอย่างนั้นก็น่าจะสนใจผมบ้างสิ ทังๆที่ทุกคนก็พุ่งสายตามาที่ผมคนเดียว แต่เขากลับนิ่งเป็นน้ำ คนที่แปลกที่สุดในสามโลก ผมขอมอบฉายาให้นะ!
เช้านี้ของผมไม่ดีเลยล่ะ.. คงเป็นเพราะเมื่อคืนนอนดึกกระมัง ถึงได้ตื่นมาไม่สดชื่นแบบนี้ อีกสามชั่วโมง ผมก็ต้องเสนอหน้าออกไปให้คนพวกนั้นหัวเราะเยาะอีกแล้ว ขาเรียวเดินลัดเลาะตามทางเดินอย่างชำนาญมายังตึก 4 ชั้นที่ 2 บริเวณที่ซึ่งในความคิดของผมมันเงียบและสงบมากแล้วในเวลานี้ ไม่มีคนเดินผ่าน และที่สำคัญ เด็กเกรด 9 ห้องคิง กำลังเรียนอย่างเคร่งเครียดกับตัวเอง นี่แหละเด็กเก่ง... เก็บทุกอย่างไว้คนเดียว แม้แต่ความรู้เท่าเม็ดทรายก็จะไม่พูดบอกใครแม้แต่เรื่องเดียว แต่ก็ดีแล้ว จะได้มีที่เงียบๆให้อ่านหนังสือ
ทำไมถึงไม่ไปห้องสมุดน่ะหรอครับ? ห้องสมุดเงียบก็จริงอยู่ แต่เพราะเด็กเกรด 7 นี่แหละครับที่ทำให้ห้องสมุดเหมือนสนามเด็กเล่น ยืนอ่านหนังสือได้สักพักก็เริ่มมีคนมายืนอือออกันตรงนี้ จนผมรู้สึกรำคาญมาก ยิ่งเสียงพูดของนักเรียนหญิงเสียงแหลมๆด้วยแล้วมันยิ่งทำลายเยื่อแก้วหู ผมเกลียดที่เสียงดังๆสุด...
“นั่นใครอ่ะ เธอรู้จักมั้ย? หล่อมากเลย เค้าจะมาเรียนที่นี่หรือเปล่านะ?”
“ย้ายมากลางเทอมหรอเนี่ย ทำไรผิดมาเปล่าวะ?”
“ใครนะ? โคตรหล่อเลย ขาวสาดดด”
“เกรด 9!? เชรี่ยยย รุ่นน้อง โมเอ้ชิบ”
“มาดูห้องแน่เลย ห้อง 1 ซะด้วย เรียนเก่งมากแน่ๆ”
“หวังว่าจะไม่หยิ่งนะ”
“อ๊ายยยย แก เขามองมาทางฉันด้วยยย~”
“สวัสดีครับ ผมชื่อ ชเว ซีวอน เพิ่งย้ายมาจากอังงกฤษเมื่อวาน ผมจะเข้าเรียนในอาทิตย์หน้านี้ ยังไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรเท่าไหร่ ช่วยชี้แนะด้วยนะครับ ^^ ’’
เสียงตัวต้นเหตุสินะ..
นักเรียนใหม่
เด็กเกรด 9..
รุ่นน้อง..
......................................................
ไม่นานคนก็ค่อยๆจางหายไปจนหมดบริเวณนี้ ปิดหนังสือลงแล้วเดินลงจากตึกไปยังตึก 2 เพื่อไปนั่งอ่านที่ห้องสมุด ตอนนี้เป็นเวลาเลิกคาบแล้ว เด็กเกรด 7 ก็คงออกไปกันหมดแล้ว ที่ผมไม่เดินออกมาตั้งแต่แรกก็เป็นเพราะคนที่ยืนอัดกันจนแน่นขนัด ไม่มีทางออกไปได้ ถึงได้ก็คงจะเบียดจนขาดใจตายแน่ ยืนอยู่เฉยๆอย่างน้อยก็น่าจะอึดอัดน้อยกว่า และที่สำคัญ “ตัวต้นเหตุ” ก็คงไม่ยืนอยู่ตรงนั้นถึงครึ่งชั่วโมงหรอก
ชเว ซีวอน..
........................................................................................
จากที่วันนี้ผมดูโดยรวมแล้วการเดินทางก็ไม่ซับซ้อนอะไรเท่าไหร่ดูเป็นประเทศที่น่าอยู่เหมือนกัน แม้บางทีบางคนจะอารมณ์ร้อน หรือจะมีนิสัยที่แปลกประหลาดมากที่สุดในสามโลกก็เถอะนะ แต่ผมคิดว่าการใช้ชีวิตของผมที่นี่ก็คงจะราบรื่นไม่น่ามีปัญหาอะไร แต่ปัญหาหลักในตอนนี้ของผมคือ ถ้าผมอยู่คนเดียวผมจะไปโรงเรียนยังไง? นั่นล่ะปัญหาหลักเลย
“คุณคิม ผมขอถามเรื่องนึงสิ” ผมพูดขึ้นขณะที่อยู่ในรถ ตอนนี้คุณคิมกำลังจะกลับไปไปส่งผมที่บ้าน
“ครับ เรื่องอะไรหรอครับ”
“ถ้าผมอยู่คนเดียวแล้วผมจะไปโรงเรียนยังไง”
“ก็รถประจำทางหรอไม่ก็เรียกแท็กซี่ไงครับ”
“Oh!..God คุณคิม คุณก็รู้ว่าผมไม่เคยไปนั่งรถพวกนั้น ไม่ล่ะ...ผมต้องการคนขับรถส่วนตัว” ผมพูดอย่างเอาแต่ใจ ถึงรู้ว่ามันอาจจะไม่ได้ก็เถอะ แต่ก็อยากลองดูเผื่อๆไว้ เผื่อฟุค
“ไม่ได้ครับ”
นั่น! กะแล้วเชียว - .-
“คุณท่านสั่งมาแค่แม่บ้านชั่วคราวครับ และคนเราก็ต้องมีครั้งแรกกันทั้งนั้นนะครับ ที่สำคัญออกจากไปซอยบ้านไปก็มีป้ายรถประจำทางแล้วนี่ครับ เรียกรถแท็กซี่ไปก็ได้ หรือถ้าคุณชายจะนั่งรถรถประจำทางผมจะจดหมายเลขและที่หมายไว้ให้เพื่อความสะดวก ช่วยลดภาวะโรคร้อนด้วยนะครับ”
“คร้าบๆ เออ จริงสิ ผมขอถามอีกเรื่อง ผมมีสิทธิ์ซื้อรถขับได้มั้ยคุณคิม” ผมถามอย่างลุ้นในใจ อย่างน้อยก็ไม่ต้องนั่งรถแท็กซี่ไปตลอด
“ได้ครับ ถ้าอายุถึงเกณฑ์แล้ว ทำใบขับขี่แล้ว คุณชายสามารถขับรถไปเรียนได้ครับ”
“Bravo! Hahahaha” ผมตะโกนขึ้นอย่างดีใจ
คุณคิมเห็นผมยิ้มจากกระจกมองหลังก็หัวเราะออกมาหน่อยๆ ไม่นานนักผมก็มาถึงหน้าบ้าน คุณคิมกลับรถแล้วก็ขับกลับไปยังที่พักของเขาทันที ส่วนผมก็ไขกุญแจรั้วเข้าบ้านไป
เดินมาใกล้ถึงตัวบ้านผมก็ได้ยินเสียงป๊อกแป๊กมาจากข้างๆกำแพงที่กั้นบ้านของผมกับบ้านข้างๆไว้ ผมนึกออกว่าวันนี้ผมต้องไปเชื่อมสัมพันธมิตรกับเพื่อนบ้าน ผมเปลี่ยนเส้นทางใหม่คือเดินไปตรงกำแพงบ้านมองหาบันไดปีนแต่ว่าไม่มี
เอาวะ ปีนต้นไม้แทนก็ได้! จะไปยากอะไร
ตั้นไม้ใหญ่ที่อยู่ข้างๆกำแพงนั้นใหญ่และแข็งแรงพอที่ผมสามารถปีนขึ้นไปได้ ผมจับกิ่งไม้ไว้ให้มั่นแล้วค่อยๆดันตัวเองขึ้นไป พอขึ้นมาอยู่บนต้นไม้ได้แล้วผมก็เอามือมาเกาะที่ขอบกำแพง ชะโงกหน้าออกไปก็เห็นผู้ชายตัวผอมๆที่ผมเห็นเมื่อคืน เขากำลังตักดินใส่กระถางต้นไม้อย่างร่าเริง
ดูจากรอยยิ้มนั้น น่าจะเป็นคนที่อัธยาสัยดีไม่น้อยเลยเชียวล่ะ อา...ผมชักอยากจะสนิทกับเพื่อนบ้านหลังนี้สุดๆแล้วล่ะ เมื่อคืนที่ผมเห็นเขาน่ารักแล้วนะ แต่พอมาเห็นชัดๆแบบนี้แล้วยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่ ผมแอบมองเขาอยู่ได้สักครู่แล้ว แต่เหมือนเขาจะไม่รู้ตัวเลย ตั้งหน้าตั้งตาปลูกต้นไม้อย่างอารมณ์ดี
แกล้งหยอกเพื่อนบ้านเล่นๆสักหน่อย คงไม่ว่ากันนะครับ! ^[+++]^
เจ้าเด็กซีวอนจะแกล้งอะไรเพื่อนบ้านเนี่ย นิสัย 55555
เนื่องจากความง่วง อากาศที่ร้อน และเน็ตที่ไม่รู้เป็นอะไร
ทำให้อัพช้า (อีกแล้ว) 5555
ลืมบอกไปว่าฟิคเรื่องนี้แอบเปลี่ยนอายุตัวละครด้วย
จากพี่วอนน้องคยู กลายเป็น น้องวอนกับพี่คยูแทน ^^
ความคิดเห็น