คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ลำดับตอนที่ 4
หญิงจำรอยยิ้มนี้ได้...
หญิงยังคงจำได้แม่นกับรอยยิ้มชวนมองของเขาที่มอบให้หญิง...
แต่ไม่ใช่...ไม่ใช่รอยยิ้มหลอกลวงแบบนี้!
“................” คนถูกพูดด้วยเลือกที่จะเมินเฉยกับบุคคลตรงหน้าแล้วเบือนหน้าหนีไปอีกทาง นัยน์หนึ่งคือต้องการหลบใบหน้าหล่อเหลาของอีกฝ่ายที่อยู่ไม่ไกลใบหน้าของตน... จนสามารถสัมผัสได้ถึงไออุ่นจากลมหายใจของอีกฝ่ายที่รวยรินอยู่บนแก้มใสนี้ และอีกนัยน์คงพยายามหลบซ่อนหยาดน้ำอุ่นที่เป็นตัวแทนของความอ่อนแอไม่ให้มันเอ่อล้นออกมา...
“อย่าเอาแต่เงียบสิครับ...เด็กเกเรก็ต้องถูกทำโทษไม่ใช่หรือไงกัน?” เขาพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มอีกครั้ง...
รอยยิ้มนั้นอีกแล้ว....รอยยิ้มจอมปลอมที่หญิงเกลียด! อยากจะฉีกทิ้ง!...
แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าชายคนนี้หล่อบาดใจที่สุดก็เมื่อเขายิ้มนี่แหละ แอร๊ยยยยย(?)
“ท่านอยากจะทำอะไรก็เรื่องของท่าน...อยากจะทำอะไรกับร่างกายนี้ก็เชิญ!” ร่างบางซึ่งถูกทาบทับอยู่ ณ ตอนนี้ เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแข็งแฝงไปด้วยความหยิ่งผยอง ไม่รู้จักเจียมเนื้อเจียมตัวในสถานะที่ตนเป็นอยู่ในขณะนี้เลย... และนั่นก็สร้างความไม่พอใจให้แก่บุรุษเบื้องหน้าเป็นอย่างมาก
“ไม่หัดเจียมเนื้อเจียมตัวเหมือนเคยเลยนะครับ องค์หญิงมีว่าร์” ทว่าชายหนุ่มยังคงรักษารอยยิ้มบางประดับหน้าของตนไว้ได้ แม้ในใจอยากจะฆ่าแกงผู้หญิงคนนี้ให้ตายคามือ! “ถ้าอย่างนั้น...ไม่เกรงใจล่ะนะครับ”
ไม่ว่าเปล่าร่างสูงกว่าก็ฉวยโอกาสประทับริมฝีปากของตนลงไปที่ริมฝีปากบางสวยอย่างหนักหน่วงจนปลายลิ้นของร่างบางรับรสสัมผัสความคาวขมของโลหิตตรงมุมปากของตนได้ คนที่โดนลุกล้ำถูกเก็บเกี่ยวความหวานจากริมฝีปาก ถึงกลับเบิกนัยน์ตาสีอเมทิสต์คู่สวยของตนโพลงด้วยความตกตะลึงว่าวันนี้ได้จูบหนุ่มหล่อลากไส้(?) มือเรียวทั้งสองพยายามทุบแผงอกกว้างเพื่อไล่ให้ชายหนุ่มตรงหน้าถอดถอนริมฝีปากออกก่อนที่ตนจะขาดอากาศหายใจตายไปตรงนี้ แต่ก็มิอาจหยุดยั้งให้ไฟปรารถนาของบุรุษผู้นี้มอดลงได้
“อื้อ...อืม..โคซ”
เนินนานกว่าร่างสูงจะถอดถอนริมฝีปากของตนออกจากร่างบางด้วยความเสียดาย เพราะกลัวว่าร่างบางจะตายจากตนไปเสียก่อนจะได้สะสางเรื่องราวบางอย่างที่เธอก่อไว้...นัยน์ตาสีแดงฉาดราวโลหิตจ้องมองร่างสวยที่หอบหายใจอย่างเย็นชา สายตาที่ซาตานใช้มองแกะน้อยยามเมื่อมันโหยหิว ทั้งๆที่ซาตานตนนั้นยังคงมอบรอยยิ้มให้แกะน้อยไม่รู้ลืม...
ไม่ทันได้พักนาน ร่างบางก็ถูกร่างสูงรวบแขนทั้งสองข้างขึ้นตรึงเหนือศีรษะ มือใหญ่กอบกุมมือบางทั้งสองไว้ในมือเดียวเป็นการพันธนาการไม่ให้ร่างบางด้านใต้ได้ขัดขืนไปไหน ใบหน้าหล่อเหลาดุจเทพบุตรเดินดินโน้มเข้ามาหาซอกคอขาวเนียนสวยและประทับรอยจูบหนักๆจนเนื้อขาวช้ำเป็นจ้ำๆสีแดงระเรื่อ ไม่รอช้ามืออีกข้างของเขาก็เคลื่อนย้ายไปคลี่ปมริบบิ้นบางที่ห้อหุ้มอาภรข้างร่างบางให้คลายออก...
“อื้อ...โคซาร์ท...อย่าทำแบบนี้...”ร่างบางพยายามสั่งให้ริมฝีปากนี้ไม่ส่งเสียงหวานออกไป กดเม้มริมฝีปากจนเลือดไหลซิบ และพยายามขัดขืนอีกฝ่าย...ไม่ว่าจะพยายามดิ้นหนีสักแค่ไหน ก็ไม่มีวี่แววว่าชายตรงหน้าจะคลายพันธนาการที่ฝ่ามือของตนออกเลย...มีก็แต่แรงบีบที่เพิ่มพูนขึ้นจนเหมือนกระดูกเรียวจะแตกเป็นเสี่ยงๆ!
“จะมาบอกหยุดอย่างนี้ได้ไงครับ...ก็คุณเชิญชวนผมเองไม่ใช่หรอ :)”
สิ้นเสียงทุ้ม ทำให้ร่างบางรู้สึกเหมือนถูกลิ่มร้อนทิ่มแทง มีว่าร์ตะรหนักถึงคำพูดที่เธอเอื้อนเอ่ยออกไปก่อนหน้านี้...ที่เธอพูดน่ะ...หมายถึง....
‘...อยากจะทำอะไรกับร่างกายนี้ก็เชิญ...จะฆ่าหญิงก็เชิญ’
แบบนี้ต่างหาก...ไม่ใช่ให้มาข่มขืนตนแบบนี้...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
__________________________________________________________________________
ความคิดเห็น