คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3 : อยู่ที่นี้.....
Chapter 3
ในอีกด้านชายหนุ่ม 'คยูฮยอน' กำลังเดินไปโรงเรียนอย่างรวดเร็ว เรื่องเมื่อคืนที่เกิดขึ้นเขาไม่ได้ตั้งใจที่จะทำ
อะไรทั้งนั้นเรื่องทั้งหมดมันแค่เกิดจากการที่เขา 'เมา' เพียงแค่เขาดื่มเหล้าเพียงแค่นิดหน่อยเขาก็เมาแล้ว แต่
นี้เขากลับดื่มไปจนถึงสองขวด ทำให้เขาต้องเป็นแบบนี้ เขารีบวิ่งไปโรงเรียนเพื่อที่จะไปขอโทษ 'ซองมิน'
แฟนเขาคนที่ถูกเขาทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจเมื่อคราวที่แล้ว เขาไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้นแต่ถึงจะพูดอย่าง
นั้นเมื่อตอนนั้นเขาก็มีความสุขมาก
เขาวิ่งมาจนขึ้นหน้าโรงเรียนเพื่อรอแฟนหนุ่มที่แสนรัก และในที่สุดก็ได้พบ คยูรีบวิ่งไปหาซองมินอย่างรวดเร็ว
" ซองมินอ่า ฉันขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ยกโทษให้ฉันนะ " คยูพูดแล้วรีบก้มหัวอย่างรวดเร็ว
"อะ......อะไรอ่า นายไม่โกรธฉันเรื่องที่ไปกับฮยอกแจแล้วหรอ แล้วทำไมต้องมาขอโทษด้วย " ซองมินพูดด้วย
ความงุ่นงง
" ก็เรื่องเมื่อคืนไง ฉันขอโทษ " คยูพูดจากใจจริง มันก็ถูกที่ซองมินจะแกล้งลืมมันไปซะ
" เมื่อคืน ฉันไปบ้านย่ามานะ ฉันไม่ได้อยู่ที่โซล แล้วนายจะทำเรื่องผิดกับฉันได้ไง " ซองมินพูด ตอนนี้ชาย
หนุ่มเริ่มเข้าใจอะไรบ้างอย่างแล้ว เขาลืมไปเลยว่าซองมินไปต่างจังหวัด.........แล้วถ้าเป็นแบบนี้ คนที่เขาอยู่
ด้วยเมื่อคืนทั้งคืนล่ะ เขาไม่อย่างจะคิดอะไรต่อเลย นี่เขาข่มขืนผิดคนหรอเนี่ย และถ้าอย่างนี่เขาคนนั้นจะเป็น
อย่างไรบ้างนะ.........นี่เขาทำอะไรลงไปเนี่ย
อีกด้านในบ้านหลังใหญ่ เด็กหนุ่มลีดงแฮที่กำลังนอนอยู่เริ่มตื่นขึ้นด้วยความงุ่นงง นี่เขาอยู่ที่ไหน ห้องที่เขา
อยู่ลักษณะเหมือนห้องนอน ตกแต่งอย่างสวยงาม มีระดับมากและมันไม่เหมาะกับคนอย่างเขามากเช่นกัน แล้ว
เขามาทำอะไรที่นี้ล่ะ ก่อนที่ชายหนุ่มจะคิดอะไร ก็มีคนมาเปิดประตูห้องมาเสียก่อน
" อ้าวตื่นแล้วหรอ กินข้าวต้มก่อนสิ " ชายหนุ่มสูงใหญ่เดินเข้ามาพร้อมกับข้าวต้มหนึ่งชาม เขาเดินมาแล้ววาง
มันไว้ข้างๆเตียงนอน
" นี่มันเกิดอะไรขึ้น แล้วฉันมาอยู่ที่นี้ได้อย่างไร แล้วเสื้อผ้าพวกนี้ล่ะ " ดงแฮถามด้วยความสงสัย เมื่อเขาก้มลง
มาดูเสื้อผ้าแล้ว มันไม่ใช่เสื้อผ้าตัวเดิมที่เขาใส่นี่
" อ๋อ คือ.......นายเป็นลมอยู่หน้าบ้านฉัน ฉันไม่รู้ว่าจะทำอะไรดีก็เลยพาตัวนายมานอนพัก ส่วนเรื่องเสื้อผ้าฉัน
เปลี่ยนให้ แต่ฉันไม่ได้มองอะไรเลยนะ " ชายหนุ่มพูดพรางหน้าแดง?
" งั้นเสื้อผ้าเก่าของฉันล่ะ "
" ฉันโยนมันทิ้งไปหมดแล้ว ไม่ต้องไปใส่มันหรอกเสื้อผ้าแบบนั้นนะ " ชายหนุ่มพูด อะไรนะโยนทิ้งไปหมดแล้ว
" นี่มันเป็นสมบัติเพียงชิ้นเดียวของฉันนะ ทำไม่นายทำแบบนี้ " ดงแฮพูดพร้อมกับเริ่มรู้สึกเหมือนน้ำตาจะไหล
อีกรอบ
" สมบัติเพียงชิ้นเดียว หมายความว่าอะไร บ้านล่ะ รถล่ะ ครอบครัวนายไม่มีเลยหรอ " ชายหนุ่มถามด้วยความ
สงสัย
" ก็ไม่มีนะสิ พ่อแม่ต้องมาตาย ไม่มีบ้านอยู่ แถมเรื่องเมื่อคืนที่เกิดขึ้น....... " ดงแฮพูดแล้วนิ่งไปเรื่องเมื่อคืน
เขาอยากจะลืมมันซะ
" งั้นนายก็ไม่มีที่ไปสินะ "
" ใช่ "
" งั้นนายก็อยู่ที่นี่ซะสิ " อะไรนะ อยู่ที่นี่?
" นายหมายความว่าอะไร " ดงแฮพูดด้วยความกังวล
"ก็ในเมื่อนายไม่มีที่จะไปนายก็อยู่ที่นี่ซะ อยู่นานเท่าไรก็ได้ " เขาพูด ดงแฮยิ่งงงเข้าไปใหญ่
" แล้วนายไม่กลัวฉันไปขโมยของ หรือแอบลอบฆ่านายหรือไง " ดงแฮพูด
" นายนี่น่ารักจัง....ฉันไม่กลัวเรื่องนั้นหรอก เพราะถึงอย่างไรนายก็สู้ฉันไม่ได้อยู่ดี เออคือ ฉันชื่อ คิมคิบอม
เป็นเจ้าของธุรกิจ เค กรุ๊ป อายุ 23 แล้วนายล่ะ " นี่เป็นครั้งแรกที่เจ้าของบริษัทต้องมาแนะนำตัวก่อน เกิดมา
ทั้งชีวิตยังไม่เคยแนะนำตัวให้ใครมาก่อน แต่เพราะเขาอยากรู้ชื่อคนข้างหน้า........
" ฉันชื่อลีดงแฮ ไม่มีธุรกิจ อายุก็ประมาณ....19 " ดงแฮพูด นี่เขาเกือบลืมอายุของตนเองแล้วหรอเนี่ย
" ดงแฮ คือ.....นายไม่ต้องเรียกฉันว่าพี่หรอกนะ ใช้ภาษาธรรมดาเลย " คิบอมพูด เขาแค่อยากสนิทกับดงแฮ
ให้เร็วที่สุด
" ฉันก็ไม่คิดจะพูดอยู่แล้วล่ะ "
" อ๋อหรอ คือ......อ๋อ นายมีหน้าที่อย่างหนึ่งนะ นายถึงจะอยู่ที่นี้ได้ "
" อะไรอ่ะ " ดงแฮถาม
" เมื่อฉันเรียกนาย หรือต้องนายเมื่อไรนายต้องรีบมาทันที แล้วอีกอย่างนายต้องทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่น....."
"......."
----------------------------------------------------
จบไปอีกตอนค่ะ เป็นไงกันบ้าง
ไม่ค่อยสนุกเลย ^^
ยังไงก็เม้นบ้างไรบ้าง เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์นะ
----------------------------------------------------
ความคิดเห็น