ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เจอแล้ว...เนื้อคู่=[]=!(Rewrite)
2
เจอแล้ว…เนื้อคู่ =[]=!
((พี่…))
หือ ลากเสียงยาวอย่างนี้ หรือว่ากำลังเตรียมใจจะสารภาพรัก! อร้ายยย พูดมาเลยค่ะ คำว่า ‘คบกับพี่ด้วยเถอะ’ หรือ ‘พี่รักเม็ดสี’ กรี๊ด แค่คิดก็หน้าแดงไปถึงตูดแล้ว >///< (?) แล้วเราก็จะลงเอยกันด้วยดี แต่งงาน มีลูก มีหลาน มีเหลน มีโหลน แล้วก็แก่และตายไปพร้อมกัน(เริ่มเพ้อ)
((พี่…))
โอ้ยยย ไม่ต้องเตรียมใจนานขนาดนั้นค่ะ เม็ดสีรับรักพี่อยู่แล้ว
((พี่ขออวยพรให้ใช้ชีวิตอยู่ที่โคราชอย่างมีความสุขนะ^^ อ้อ อย่าลืมซื้อของฝากมาให้พี่ด้วยล่ะ ไม่งั้นพี่งอน))
พูดออกมาแล้ววว >0<
เห?
“พี่ไม่ได้จะสารภาพ…”
((หือ สารภาพอะไรอหรอ))
“เปล่าค่ะT__T”
((อืม งั้นแค่นี้นะคะ พี่ไปละ))
“ค่ะ”
ติ๊ด
กรี๊ด แห้ว…แห้วรับประทานอีกแล้วค่ะ ฉันแห้วทั้งปีอย่างที่ยัยเหม็นเขียวบอกจริงๆด้วยT0T!!
ครึ่งชั่วโมงต่อมา…
…
…
เอาอีกแล้ว…มันเอาอีกแล้ว!! ไอ้เพื่อนบ้า ไปถามทางยังไงตั้งครึ่งชั่วโมงวะคะเนี่ย ป่านนี้คงจะถามจนรู้ไปทุกซอกทุกมุมในโคราชแล้วสิ -*- ให้ตายเถอะ! รวมๆแล้ว วันนี้ฉันเสียเวลารอไอ้เพื่อนบ้ากว่าชั่วโมงครึ่งแล้วนะ
ฉันยืดคอมองหาสองเพื่อนบ้า แต่ก็ไร้วี่แววตัวตนของมัน =__= แต่ฉันจะไม่เดินหาเหมือนอย่างเคยหรอกนะ เพราะไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องอะไรอีกรึเปล่า ไม่แน่ว่าฉันอาจจะไปวนลอดประตูเมืองอีกเป็นครั้งที่ 4 แล้วก็อาจจะมีเนื้อคู่คนโคราชเป็นสองคน(มั่ว) อีกอย่างฉันขี้เกียจลากกระเป๋าเดินทางไปๆมาๆให้เมื่อยแขน เพราะมันไม่ใช่แค่ใบเดียว แต่มันมี 3ใบ (ของเหม็นเขียวกับนมข้นด้วยน่ะ) แต่ละใบก็ไม่รู้จะหอบอะไรกันมานักหนา หนักอึ้งอย่างกับใส่ควายมาทั้งตัว ตอนนี้ฉันก็เลยเอากระเป๋านมข้นทับกระเป๋ายัยเหม็นเขียวแล้วฉันก็นั่งทับกระเป๋านมข้นอีกที(เพราะความแค้น -_-^^)
ปึก!
“โอ้ย…”
“ฮ่วยยยย ไผสิมานังอะไรตรงหนี่เนี่ยยย”
ผู้ชายร่างใหญ่ ผิวดำคล้ำ เสื้อผ้าขาดวิ่น โดยเฉพาะตรงกางเกงที่ขาดไม่รู้กี่รู ผมหยิกหยอยกะเซอะกะเซิง หน้าตาอัปลักษณ์ ดั้งหัก ตัวเหม็นหึ่ง และสกปรกอย่างกับไม่ได้อาบน้ำมาสามวัน รวมๆแล้วคือไม่มีอะไรดีเลยซักอย่าง =__=เดินมาสะดุดฉัน(ที่กำลังนั่งทับกระเป๋ายัยนมข้นอยู่)แล้วล้มลงมาทับฉัน แต่ไร้ซึ่งคำว่าขอโทษแถมยังบ่นภาษาอะไรให้ฉันฟังก็ไม่รู้
เขาลุกขึ้นยืนแล้วก็มองหน้าฉันคิ้วขมวด เฮอะ! ไม่ขอโทษ บ่นภาษาต่างดาว แล้วยังมองหน้าหาเรื่องอีกงั้นหรอ ถึงฉันจะเป็นผู้หญิงน่ารักแต่ฉันก็ไม่อภัยคนนิสัยไม่ดีอย่างนี้หรอกนะ ไอ้บ้า!
“ชนคนอื่นแล้วหัดพูดคำว่าขอโทษด้วย…”
“งามหลายยยย *O*”
“หะ?” หลังจากที่ไอ้บ้านี่จ้องหน้าคิ้วขมวดใส่ฉัน มัน(เปลี่ยนสรรพนามแล้ว)ก็ตะปบบ่าฉันทั้งสอง
ข้างแทน แล้วก็ทำหน้าหื่นบ้ากามใส่
“ผู้สาวช่างงามแท้ มาเป็นเมียข่อยเถอะ =.,=”
เอาละสิ สถานการณ์เริ่มไม่ไว้วางใจ ไอ้บ้านี่มันทำหน้าหื่นใส่ฉันกว่าเดิมแล้วอ้ะ มือนี่ก็เกาะแกะไม่
เลิก อ๊ะ..มันเริ่มเปลี่ยนจากบ่ามาเป็นแขนแล้ว >_< ส่วนภาษาที่มันพูดฉันก็ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่
หรอกเพราะพูดเร็ว และสำเนียงที่ฟังได้ยากมาก แต่ที่ฉันแปลออกอยู่คำนึงคือ
‘เมีย’!!
“เมียเมออะไรฉันไม่รู้เรื่อง ออกไปเลยนะไม่งั้นฉันจะเรียกตำรวจ >_<” ฉันพยามยามแกะมือปลา
หมึกของนายหื่น(เรียกงี้ก่อนแล้วกัน)ออก แต่มันก็ไม่ยอมปล่อยเลยอ่ะ เอาไงดีๆ มันทำหน้าหื่นดับ
เบิ้ลแล้ว TOT
“ฮ่วยยยยย เข้าใจยากแท้น่อ ข่อยเว่า*ว่า มา-เป็น-เมีย-ข่อย-เถอะ”
“กะ กรี๊ดดดดดดดดด”
เข้าใจแล้ว มันบอกว่าให้ฉันไปเป็นเมียมันอ่ะ กรี๊ด ไม่ยอมหรอกนะที่คนน่ารักอย่างฉันจะไปเป็น
เมียคนหน้าตาอัปลักษณ์อย่างนี้ ใครก็ได้ช่วยด้วย TOT
อ๊ะ…เดี๋ยวนะ
“ขอถามอะไรอย่างนึงสิ”
“ฮ่วยยย อะไรอี๊ก”
“เป็นคนที่ไหนหรอ”
“หือ”
“เป็นคนที่ไหน”
“โคราชน่ะสิ”
กรี๊ดดด ใช่เลย มันต้องเป็นผลมาจากไอ้ที่ฉันไปเดินวนลอดประตูเมืองนั่นแน่ๆเลยTOT! ไม่เอานะ
ท่านย่าโม ถ้าเนื้อคู่ของฉันเป็นคนโคราชจริง ฉันไม่อยากมีเนื้อคู่สุดอัปลักษณ์อย่างนี้หรอกนะ TOT
ฉันอาศัยช่วงที่มันกำลังพูดรีบลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งหนี ฉันหลับหูหลับตาวิ่งไปด้านหน้าให้เร็วที่สุดเท่าที่
จะทำได้ และตะโกนร้องช่วยด้วยๆตลอดทาง ดีอยู่อย่างที่คนตัวเล็กๆอย่างฉันวิ่งหลบคนได้ค่อนข้าง
สะดวก ส่วนคนตัวใหญ่ๆอย่างมันคงได้แต่วิ่งเอื่อยๆช้าๆตามรูปร่างของมันนั่นแหละ
“ฮ่วยยยยย เจ้าจะแลน*หนีทำไม ข่อยเหนื่อยรู้มั๊ยยยยย”
กรี๊ดดดดดด ผิดคาด TOT! ทำไมคนตัวใหญ่อย่างมันถึงวิ่งเร็วได้ขนาดนี้เนี่ย ฉันอุตส่าห์วิ่งเลี้ยวลดคดเคี้ยวหลบคนมหาศาลให้มันตามไม่ทันแล้วนะ แต่ทำไมมันยังวิ่งอยู่ด้านหลังอยู่เลยล่ะTOT ระ หรือว่าพลังของความเป็นเนื้อคู่ซึ่งกันและกัน กรี๊ดด ไม่ได้นะๆ
“ฮ่วยยยยย เจ้าสิไปไสสส”
“ฮ่วยบ้าฮ่วยบออะไร ฉันฟังไม่รู้เรื่อง TOT! ช่วยด้วยๆ”
ฉันรีบเร่งฝีเท้าและตะโกนช่วยด้วยให้ดังกว่าเดิมทั้งๆที่ตอนนี้ฉันแทบจะไม่มีเสียงแล้ว แต่ก็ไร้ซึ่ง
คนสนใจเหมือนกับฉันเป็นเพียงส่วนเกินของสังคม แง คนโคราชใจร้าย! …โอ๊ะ นั่นไง ตรงนั้นมี
ซอยอยู่ ถ้าฉันเลี้ยวไปตรงนั้นมันต้องไม่เห็นฉันแน่ …ว่าแล้วฉันก็รีบหักมุมวิ่งเลี้ยวไปในซอยนั้น และ
ปรากฏว่า
ซอยตัน!!
“ฮะๆ ในที่สุดก็จับได้แล่วว~”
กรี๊ดด ไอ้พลังควาย! แกเห็นว่าฉันเลี้ยวมาตรงนี้ได้ยังไงเนี่ย TOT เอาไงดีล่ะ จะวิ่งต่อก็ไม่ได้เพราะซอยมันตัน อีกอย่างฉันก็หมดแรงแล้วด้วย
“ยะ…อย่าเข้ามานะ”
“มาเป็นเมียข่อยเถ๊อะ!!”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด”
ผลัก!
ตุบ!
ผลัวะ!
ในตอนที่ฉันกำลังก้มหน้ารับชะตากรรมเนื้อคู่อัปลักษณ์ก็มีชายคนหนึ่งพุ่งเข้ามา แล้วจัดการต่อย
เตะ กระทืบ เฮดล็อค โชล์คแสลม สเปียร์ (ดูมวยปล้ำเยอะไปหน่อย = =;;) จนนายหื่นสลบเหมือดจม
กองเลือด ตาค้างเห็นไม่เห็นตาดำ สยองหนักไปกว่าเดิมเลยอ่ะ
“เป็นอะไรรึเปล่า” ชายปริศนาหันมาถามฉันที่เพิ่งยืนมองการต่อสู้ที่เขาชนะอย่างขาดลอย
“ไม่เป็นไรหรอก…โอ๊ะ O.O”
อุแม่เจ้า! คนที่มาช่วยฉันหล่อมากเลยอ่ะ ร่างสูงโปร่ง ผิวเนียนขาวจัด ผมสีน้ำตาลเข้มปรกหน้า
เล็กน้อย หน้าใส ตาเรียวคม จมูกโด่งและริมฝีปากบางแดงระเรื่อที่ผู้หญิงอย่างฉันต้องอิจฉา นี่มัน
ผิดกับมนุษย์อัปลักษณ์ที่กำลังจะปล้ำฉันตะกี้นี้อย่างแรงเลยนะเนี่ย
“ไม่เป็นไรก็ดี งั้นฉันไปนะ”
“เดี๋ยว”
“หือ?”
“นายใช่คนโคราชรึเปล่า” เอ๊ะ นี่ฉันก็ถามแปลกๆ คนหล่อ จมูกเป็นสันอย่างเขาจะเป็นคนโคราช
ได้ยังกันเนอะ
“อืม..ฉันเป็นคนโคราช”
“หา O_o!”
*แลน แปลว่า หนี
ในที่สุดตอนที่2ก็เสร็จแล้ว เย้>O< ตอนนี้เขียนช้ามากๆเลย เพราะว่าต้องมีภาษาอีสานด้วย
คือ ไรเตอร์ไม่เก่งอีสาน แงTOT ใครคนอีสานก็ช่วยบอกกันหน่อยเด้อ (อุ๊ยตาย เผลอ)
บอกไว้ก่อนนะคะว่านี่เป็นเรื่องที่แต่งขึ้น ไม่ได้จะดูหมิ่นคนโคราชเลยนะ
เพราะจริงๆแล้วตอนเด็กๆไรเตอร์ก็อยู่เคยโคราชนะ แต่พูดอีสานไม่เป็นเลย (ได้อย่างไร -_-;;)
เข้าเรื่องนิยาย อยากถามว่า ชอบเม็ดสีกันรึเปล่า?
ดูเหมือนจะนิสัยไม่น่ารักเอาซะเลย พยายามแล้วนะ
แต่มันออกมาเป็นแบบนี้อ่ะ แง TOT
เม้นเป็นกำลังใจให้ไรเตอร์หน่อยนะจ้ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น