คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : SF. Physical therapy...กายภาพบำบัด(รัก?)
Shot fiction คั่นเวลา
Title : Physical therapy…กายภาพบำบัด(รัก?)
Paring : TaoKacha
Rate : G
Ps. เนื้อหาทั้งหมดมาจากละครเรื่อง ‘พรุ่งนี้ก็รักเธอ’ (เฉพาะฉากพี - ก้อง)
ต้องขออนุญาตด้วยนะคะ :)
โรงพยาบาล
“ โอ้ยตายแล้ว! โธ่...ซุ่มซ่ามจัง... ” หญิงค่อนข้างมีอายุคนหนึ่งสบถกับตัวเอง หลังจากที่เดินสะดุดตรงบริเวณพื้นที่ต่างระดับ ส่งผลให้แก้วน้ำกระดาษทรงกรวยที่ตั้งเป็นชั้นสูงอยู่คู่กับตู้เครื่องกรองน้ำหล่นลงมาอย่างกระจัดกระจาย
“ ใช่ไม่ ด..ได้...โอ.. ” ขณะที่กำลังย่อตัวลงก้มหน้าลงไปเก็บแก้วก็เกิดอาการหน้ามืดขึ้นมาอย่างกระทันทัน ร่างอวบเธอแทบจะทรุดฮวบลงกับพื้น...ดีนะที่มีมือหนาคู่หนึ่งยื่นเข้ามาจับช่วยไว้ได้ทันไม่งั้นคงแย่แน่ๆ
“ คุณป้าครับ! คุณป้าครับ...ไหวมั้ยครับ? ” คนผิวขาวหน้าตาดี ที่ขาข้างนึงบาดเจ็บอยู่จนต้องใช้ไม้เท้าช่วยเดินใช้วงแขนแกร่งโอบประคองร่างอวบของหญิงคนนั้นไว้
“ นั่งตรงนี้ก่อนนะครับ ” พยุงไปนั่งตรงเก้าอี้แถวยาวที่อยู่บริเวณใกล้เคียง
“ โอยย...”
“ เป็นไงบ้างครับ? ” ถามด้วยน้ำเสียงและแววตาที่เป็นห่วง
“ ไม่เป็นไรแล้วค่ะ ป้าขอบคุณมากนะคะ ” กล่าวขอบคุณด้วยสีหน้าที่เปื้อนยิ้ม หน้ามืดเป็นอาการธรรมดาของคนสูงวัย
ได้นั่งพักสักประเดี๋ยวอาการก็จะดีขึ้นเองเหมือนกับคุณป้าคนนี้
“ ให้ผมนั่งเป็นเพื่อนดีกว่านะครับ ”
“ ไม่เป็นไรค่ะคุณ...เดี๋ยวลูกป้าก็มาแล้ว ไปจ่ายค่ายาอยู่ด้านนู่น...สักพักเดี๋ยวก็มาแล้วแล้วค่ะ”
“ อา...ถ้างั้นผมขอตัวนะครับคุณป้า สวัสดีครับ ” ยิ้มโชว์ฟันขาว แล้วยกมือขึ้นไหว้ก่อนที่จะเดินขากะเผลกจากไป…
“ แม่ เมื่อกี๊แม่คุยกับใครฮะ? ” หนุ่มน้อยร่างบางรีบเดินตรงปรี่เข้ามาหาคนเป็นแม่ทันทีที่เห็นคนแปลกหน้าเดินห่างออกไป
“ แม่ไม่รู้จักเค้าหรอกลูก ก็พอดีแม่จะกินน้ำแล้วหน้ามันมืด...คุณเค้าก็เลยเข้ามาช่วยแม่ไว้ ”
“ อ๊ะ! ตายแล้ว...กระเป๋าสตางค์แม่หายไปไหนล่ะเนี่ย? ” หญิงร่างอวบลุกขึ้นยืนด้วยท่าทีร้อนรน พลางมองหากระเป๋าสตางค์ที่หายไปของตนเผื่อว่ามันจะตกหล่นอยู่กับพื้น
“ แม่...ชาว่าแม่ไม่ได้ทำหายหรอก ผู้ชายคนเมื่อกี๊มากกว่า! ” พูดด้วยสีหน้าโมโหแล้วรีบวิ่งตามชายคนที่ตัวเองสงสัยว่าจะเป็นขโมยไปทันที...
“ คุณ! คุณ! ”
ผลั่กกก!
วิ่งเข้าไปชนชายหนุ่มอย่างเต็มแรง จนคนที่ขาเจ็บอยู่เซถลาล้มลงกับพื้น ไม้เท้าที่ใช้ค้ำในเวลาเดินกระเด็นหลุดออกจากมือแยกกันไปคนละทิศละทางกับเจ้าของ คชามองคนที่ตัวเองผลักให้ล้มด้วยแววตาที่ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก จนกระทั่งใบหน้าหล่อเงยขึ้นมาสบตากับตน...เพียงแค่ชั่วแวบเดียวเท่านั้นก่อนที่ร่างสูงจะยื่นมือส่งให้คนตัวเล็กช่วยดึงตนเองให้ลุกขึ้น
“ เอ้า! ไม่คิดจะช่วยกันหน่อยรึไงคุณ? ” มองที่ฝ่ามือของตนสลับกับใบหน้าของอีกฝ่าย คนตัวเล็กหันซ้ายหันขวาแล้วจึงตัดสินใจขว้าเข้าที่ข้อมือหนาแล้วดึงขึ้นมา
“ อื้อ ” เดินไปเก็บไม้เท้าที่กระเด็นหลุดไปจากแรงกระแทกแล้วยื่นคืนให้กับร่างสูง เจ้าของไม้เท้าหยิบมันกลับมาก่อนที่จะยืนค้ำมันไว้อย่างไม่สบอารมณ์
“ แต่งตัวก็ดีไม่น่าทำมาหากินแบบนี้เลยนะ! ” ยืนเท้าเอวพลางจ้องร่างสูงตาเขม็ง มือเล็กผลักไหล่คู่กรณีแรงๆ
ก่อนที่จะพูดต่อว่า “ เอากระเป๋าตังค์แม่ผมคืนมาเดี๋ยวนี้! ”
“ ฮึ...พูดอะไร ผมไปเอากระเป๋าตังค์แม่คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ” คนที่โดนกล่าวหาขมวดคิ้วด้วยความฉงนสงสัย
“ นี่ไม่ต้องมาทำเฉไฉเลยนะ! แกล้งทำตัวเป็นคนดีให้คนแก่ตายใจแล้วก็ฉกกระเป๋าตังค์แม่ผมไปอะ! ”
“ ฉกอะไร? เฮ้ย...นี่เป็นโรคประสาทเปล่าเนี่ยห้ะ พูดอะไรไม่รู้เรื่องเนี่ย ” ว่าปนขำเล็กๆพร้อมกับชี้หน้าร่างบาง
“ ตกลงจะคืนหรือไม่คืน? หรือจะต้องให้ผมเรียกรปภ. ”
“ หึหึ...เอาสิ เรียกเลย อ้ะๆเดี๋ยวผมช่วยเรียกให้...รปภ.ๆ! รปภ.คร้าบ!!! ” ตะโกนดังสุดเสียงอย่างไร้ความอายจนคนที่นั่งรอรับยาอยู่แถวนั้นหันมามองกันเป็นตาเดียว ร่างบางเห็นท่าไม่ดีจึงรีบตะโกนร้องท้วงด้วยเสียงที่ดังไม่แพ้กัน
“ เฮ้ยๆคุณ! นี่คุณทำอะไรอ่ะ ”
“ อ้าว! ก็เรียกรปภ.ไง...เดี๋ยวจะได้รู้ว่าใครกันแน่จะโดนจับ รปภ.!...ตรงนี้มีรปภ.มั้ยครับ!? ”
“ เฮ้ยคุณ!! หยุดได้แล้วววว! ” กระโดดขว้าตัวร่างสูงพร้อมกับใช้มือเล็กๆของตอนปิดปากคนช่างฟ้องไว้อย่างแน่นหนา เพียงชั่วขณะหนึ่งที่แววตาของทั้งสองประสานกันความรู้สึกบางอย่างก็ได้ก็เกิดขึ้นภายในจิตใจของทั้งคู่ คชาคลายมือออกอย่างช้าๆก่อนที่จะเสหันหน้าไปทางอื่น
“ ชา คชาลูก...”
“ หึ! นั่งไง...แม่ผมมาแล้ว ที่นี้นะคุณดิ้นไม่หลุดแน่! ” ใบหน้าหวานที่กำลังขึ้นสีน้อยๆหันกลับมาทำหน้าสะใจพลางชี้นิ้วไปที่แม่ของตนที่กำลังเดินเข้ามาหา
“ คนนี้ใช่มั้ยครับที่เอากระเป๋าตังค์แม่ไป? ” เดินไปจับที่ข้อมืออวบให้เข้ามาใกล้ๆ คนเป็นแม่ทำหน้าเลิ่กลั่ก จะบอกว่าลูกชายตัวเล็กกำลังกล่าวหาคนผิดก็ไม่กล้าพูดกัวว่าคชาจะเสียหน้า แต่ก็ต้องยอมบอกไปจะได้ไม่เข้าใจผิดกันไปมากกว่านี้
“ เอ่อชา..แม่...แม่เจอกระเป๋าตังค์แล้วลูก แม่ไปลืมไว้ในห้องน้ำน่ะลูก ”
“ .................. ” คนตัวเล็กหน้าเหวอทันที มองหน้าแม่แล้วส่ายหน้าไปมา ซวยแล้วไงคชาเอ้ยยยย!
“ หึ... ” ยิ้มเยาะร่างบางที่ตอนนี้กำลังมีสีหน้าเหมือนคนกำลังจะร้องไห้
“ ข..ขอโทษครับ ” คนตัวเล็กกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาอย่างสำนึกผิด หัวทุยๆก้มลงต่ำไม่กล้าสบตาคนตรงหน้า
“ ไงล่ะ เห็นมั้ย...ผมบอกว่าไม่ได้เอาไปๆ แล้วก็ไม่เชื่อ ”
“ ป้าต้องขอโทษแทนลูกชายป้าด้วยนะคะ ” หญิงผู้เป็นแม่กล่าวขอโทษแทนคชาซ้ำอีกครั้ง
“ ไม่เป็นไรครับ ” ส่ายหัวเล็กๆด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม ไม่แน่ใจว่ายิ้มเพราะอะไรเหมือนกันระหว่างยิ้มให้อภัยกับยิ้มเย้ยที่ทำให้คนตัวเล็กหน้าแตกเป็นเสี่ยงๆ แต่เท่าที่ดูจากสถานการณ์แล้ว...น่าจะเป็นอันหลังมากกว่า
“ ชื่อคชา? ”
“ ครับ ” ตอบสั้นๆพร้อมเขยิบตัวเข้าไปใกล้ๆคนเป็นแม่
“ คราวหน้าเนี่ย...ก็หัดดูให้ดีๆก่อนนะครับ คุณคชา ” ตบไหล่ร่างบางเบาๆก่อนจะหันไปลาคุณป้าแม่ของคชาแล้วจึงเดินจากไป คนตัวเล็กมองตามร่างสูงที่กำลังเดินห่างออกไปจนสุดสายตา...
“ ครับแม่..พอดีวันนี้ชามาทำเคสคนไข้ที่คอนโดน่ะฮะ ไว้เจอกันตอนเย็นนะครับแม่ รักแม่ฮะ ” คนตัวบางเดินจ้ำเท้าออกมาลิฟท์ เพียงไม่กี่ก้าวก็มาหยุดอยู่ที่หน้าห้องของคนที่ตนต้องมาทำกายภาพบำบัด
กิ๊งก่องงง~
มือเรียวเอื้อมไปกดกริ่งอินเตอร์คอมที่อยู่ติดกับประตูบานใหญ่ ไม่นานนักคนด้านในที่เป็นเจ้าของห้องก็ส่งเสียงอนุญาตให้คชาเข้าไป
“ เข้ามาเลยคร้าบ ” มือบางหมุนลูกบิดให้ประตูเปิดก่อนที่จะเดินเข้าไป คชาวางกระเป๋าเป้สีดำของตนไว้ที่โซฟากลางห้อง เท้าเล็กเดินสำรวจชมของประดับตกแต่งต่างๆที่อยู่ตามชั้นวางของ พลันสายตาก็ไปสะดุดอยู่ที่กรอบรูปทรงสี่เหลี่ยมสีขาวกรอบหนึ่ง
“ หน้าคุ้นๆแฮะ ” ยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีกนิด ชัดเลย...นี่มันไอ้คุณตัวเผือกที่เกือบมีเรื่องกันเมื่อวันก่อนนี่!
บ้าแล้ววววววววววววววววววววววววววววว!!!
สองมือเล็กถูกยกขึ้นมาขยี้กลุ่มผมสีน้ำตาลอย่างบ้าคลั่ง เมื่อเริ่มได้สติจึงรีบวิ่งไปที่ประตูห้องทันที แต่เดี๋ยวก่อนกระเป๋าล่ะกระเป๋า วิ่งดุ๊กดิ๊กมาหยิบกระเป๋าเป้ที่โซฟา…ไม่ทันแล้วแหละ...
“ ขอโทษที่ให้รอนานนะครับ ...คุณ! ” คนเป็นเจ้าของห้องที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องครัวชี้นิ้วไปที่ตัวร่างบางด้วยความตกใจ
“ อ ...สวัสดีครับคุณเศรษฐพงศ์ ” กล่าวทักทายด้วยใบหน้าที่เหยเก ทำไมพักนี้ถึงเจอแต่เรื่องซวยๆว้ะเนี่ย อยากจะบ้าตาย!
“ คุณคือคนที่จะมาทำกายภาพบำบัดให้ผมงั้นเหรอ? ”
“ ครับ...ผมคชาฮะ ” แนะนำตัวอีกครั้ง สีหน้าคชาตอนนี้ดูไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่
“ ฮ่าๆๆ... ” ใช้ไม้เท้าช่วยค้ำไว้แล้วเดินเข้ามาใกล้ๆคนตัวเล็ก “ นี่...เมื่อผมว่าโลกมันกว๊างกว้างนะ แต่ตอนเนี้ย...ผมว่าโลกมันค่อยๆแคบลงทุกที คุณว่าป้ะ? ” ยื่นหน้าเข้าไปถามใกล้ๆ คชารีบขยับออกเว้นระยะห่างหว่างตัวเขากับเต๋าเล็กน้อย
“..ก็คงอย่างงั้นมั้งครับ ” ขมวดคิ้วอย่างงงๆแล้วก็ตอบออกไป
“ ....................... ”
“ ....................... ”
“ เอ...ทำไมวันนี้คุณพูดน้อยจังอะ เห็นวันก่อนพูดมากกว่านี้ตั้งเยอะ ” ยิ้มยียวน “ ไง...ไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยเหรอ หรือว่าพูดไม่ออก ฮ่าๆๆ ” หัวเราะอย่างสะใจที่ได้แกล้งคนตัวเล็ก
วี้ดดดดดดดดดด (เสียงกาต้มน้ำร้อนนะ - -a)
“ เออ..คุณชอบชาร้อนมั้ย ผมต้มน้ำร้อนไว้ ” เต๋าหันไปมองกาต้มน้ำร้อนสูญญากาศที่กำลังเดือดส่งเสียงอยู่ด้านหลัง
“ อืม...ครับ ”
“ เฮ้ย! พูดได้แล้วนี่ ” แกล้งทำน้ำเสียงตื่นเต้นแล้วเดินเข้าไปในห้องครัว คนตัวเล็กที่โดนแกล้งจิ๊ปากอย่างขัดใจแล้วไปนั่งรอที่โซฟา ไม่นานนักคนตัวเผือกก็เดินออกมาพร้อมชุดถ้วยน้ำชา มือสากวาสิ่งที่ถือมาลงบนโต๊ะแก้วสีใส แล้วหย่อนก้นลงนั่งที่โซฟา
“ อะ ..น้ำตาลมั้ย? ” เต๋าเลิกคิ้วถาม
“ ไม่ฮะ ขอบคุณ ”
“ เฮ้ย...ไม่ต้องกลัวหรอกน่า น้ำตาลผมซื้อมาเอง...ไม่ได้ไปขโมยใครมา ” เน้นประโยคหลังเสียงแน่นพร้อมกับคีบน้ำตาลหย่อนลงในถ้วยชาของคนตัวเล็ก คชามองหน้าร่างสูงอย่างนึกหงุดหงิดแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ก็แค่เข้าใจผิดนิดเดียว(?)จะแกล้งกันไปถึงไหน
“ โอ๊ยย! ซีดด...” สงสัยเวรกรรมจะมีจริง ไปแกล้งแหย่คชามากเลยโดนน้ำชาร้อนที่อยู่ในถ้วยตัวเองลวกปากซะนี่
“ คิกคิก ” ร่างเล็กหัวเราะคนที่สะดุ้งตัวโหยงเมื่อกี๊
“ หัวเราะอะไร? ”
“ เปล่าครับ ” ปั้นสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด พยายามกลั้นหัวเราะ คนอะไรน้ำชาในถ้วยตัวเองแท้ๆยังจิบให้ลวกปากอีก
สมน้ำหน้าไอ้เผือก!
“ แล้วจะเริ่มได้ยัง? ” พูดขัดร่างบางที่กำลังจะยกถ้วยชาขึ้นมาจิบ คชาหันมองร่างสูงตาขวางแล้วจึงวางถ้วยน้ำชาลงที่เดิม
“ ครับ...เดี๋ยวคุณนั่งพิงตรงนี้ให้ขาลอยขึ้นนิดนึงนะฮะ ถ้าเจ็บก็บอก ” ร่างสูงทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย แต่ก็ไม่วายแขวะคนตัวเล็กอีกจนได้
“ ตัวเล็กแค่เนี้ย...จะทำไหวแน่เหรออ ”
“ ไหว! ” กระแทกเสียงพร้อมกำมือแน่น ผู้ชายอะไรปากจัดชะมัด
“ เจ็บแล้วบอกนะฮะ ” เลือกที่จะไม่ต่อล้อต่อเถียงและลงมือทำหน้าที่ของตัวเอง สองมือน้อยๆจับที่ขาของคนปากจัดก่อนที่ยกขายาวขึ้นลงอย่างช้าๆ
“ คุณไปทำอะไรมาอะ? ”
“ รถคว่ำที่ออสเตรเลีย ”
“ แล้วตอนนี้ขาคุณเป็นยังไงบ้าง? ”
“ อืมม...ตอนเดินก็ไม่ค่อยเจ็บแล้วล่ะ แต่ก็ยังไปวิ่งราวใครไม่ไหวนะ ”
“ อะเอ่อ...แล้วเวลาเหยียดขาตึงแบบนี้เจ็บมั้ยฮะ? ” จับขายาวให้เหยียดตรง
“ ขาก็ไม่ค่อยเจ็บเท่าไหร่หรอกครับ...แต่มันเจ็บใจ ที่จู่ๆก็มีคนมากล่าวหาว่าผมเป็นขโมย ” ทำหน้าทะเล้น แกล้งเจ้าตัวเปี๊ยกนี่มันสนุกเป็นบ้าเลยแฮะ
“ จิ๊! นี่คุณจะเอายังไงกับผมกันแน่ห้ะ?! ...ก็ได้...ผมขอโทษที่เคยเข้าใจคุณผิด แต่ถ้าคุณไม่พอใจผมขนาดเนี้ยผมจะเปลี่ยนให้คนอื่นมาทำกายภาพบำบัดให้คุณ...ผมขอตัวนะครับ ” สะพายกระเป๋าคู่ใจแล้วลุกขึ้นยืนอย่างโมโห แน่นอนอารมณ์คนเราย่อมมีขีดจำกัดเป็นธรรมดา เดินปึงปังๆไปที่ประตูห้อง
“ ผมว่าแล้วว่าผมต้องชนะ หึ...”
“ อะไร? ” เดินกลับมามองหน้าร่างสูงด้วยความไม่เข้าใจ
“ ผมพนันกับตัวเองไว้...ดูซิว่าคุณจะทนผมได้นานแค่ไหน สิบนาที...ไม่สินี่ยังไม่ถึงห้านาทีเลยด้วยซ้ำ โห..คุณนี่ทำเวลาเร็วกว่าที่ผมขับรถแข่งอีกนะเนี่ย ” ไม่รู้ว่าจะชมหรือจะเย้ยกันแน่ แต่ที่แน่ๆไม่ว่าจะเป็นอันไหนตอนนี้คนตัวเล็กก็ไม่มีอารมณ์ฟังทั้งนั้นแหละ คชาโยนกระเป๋าเป้ทิ้งลงบนโซฟาแรงๆด้วยความโกรธ
“ ถ้าคุณไม่ชอบผมแล้วผมจะทำกายภาพยำบัดให้คุณได้ยังไง! ”
.
.
.
.
“ แล้วใครบอกครับว่าผมไม่ชอบคุณ... ”
---------------------------------------------------------
HEYATALK!
ฮัลหลิวกิ้วชาวโลกทุกคน :)
แวะเอาช๊อตฟิคที่ก๊อปมาจากละครมาลง 5555
จบอย่างอึนอึนนะว่ามั้ย?
เขียนได้ไม่ดีเลย...ขอโทษน้า TT
แต่ว่าละครเค้าดีจริง สนุกนะเฮ้ยยย!
นั่งดูอยู่แค่ฉากพีก้องอย่างเดียว คนอื่นเราไม่สน ;9
อยากจะถามนิดหน่อยว่าทำไมยอดวิวเพิ่มแต่ยอดเม้นท์ไม่กะเตื้องหือ!
ถ้ายอดคอมเม้นท์รวมทั้งหมดไม่ถึง 130 จะอัพแต่ช๊อตฟิค
เพลงจะไม่อัพเรื่องยาวต่อแล้วนะคะ
ขอร้องช่วยเม้นท์กันหน่อยเถอะ ขอบคุณมากนะคะ :)
แอดเป็นแฟนคลับ โหวต
แอดเป็นแฟนคลับ โหวต
19PY54
ความคิดเห็น