คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : between us - 3 { hyukjae's part }
Between us …ระหว่างเรา
hyukjae’s part
ถ้าความสุขของเรา.. คือการเหยียบย่ำความรู้สึกของเพื่อนรัก
คุณจะยังยิ้มได้อยู่หรือเปล่า...
เวลาผ่านไปเร็วมากเลย ตอนนี้พวกเราขึ้นเกรดสิบเอ็ดกันแล้วครับแต่ความสนิทสนมของพวกเราหกคนยังไม่หายไปไหนนะ เรายังไปกินข้าวด้วยกัน ติวหนังสือบางวิชาที่เรียนตรงกัน
โรงเรียนของเรามีแบ่งสาขาเรียนตอนปีสองเพื่อให้นักเรียนมีความถนัดเฉพาะด้านเพื่อสอบเข้ามหาวิทยาลัยน่ะครับ เพราะฉะนั้นพวกเราจึงต้องเลือกสายวิชาทำให้ต้องแยกกัน ผมกับไอทงเฮเลือกการขายได้อยู่ห้องเดียวกัน ผมดีใจมากๆเลยล่ะอย่างน้อยก็ยังมีเพื่อนสนิทไม่ต้องทำความรู้จักเพื่อนใหม่หมด
ส่วนคยูฮยอนมันเลือกสาขาบัญชีครับหมอนี่มันเก่งพวกเรื่องคำนวณมากทีเดียว กีกวังกับซองมินเลือกสาขาการขายเหมือนกันแต่อยู่คนละห้องกับผม ส่วนอีจุนเลือกสาขาคอมพิวเตอร์ครับ
เลิกเรียนวันนี้พวกเรานัดไปกินข้าวกันเหมือนปกติและตอนนี้พวกเรายืนรอคยูฮยอนอยู่
จุนซูเรียกมันไปคุยธุระบางอย่าง..
ทุกคนคงจำ จุนซู รองหัวหน้าห้องของพวกเราเมื่อปีที่แล้วได้ใช่มั้ยครับ? จริงๆผมพอจะรู้ว่าจุนซูเรียกไอคยูฮยอนมันไปคุยเรื่องอะไร ผมกับจุนซูสนิทกันพอสมควรถึงแม้จะไม่ได้อยู่ห้องเดียวกันแล้วก็ตาม จุนซูอยู่ห้องเดียวกับซองมินและกีกวังครับ ไออ้วนซองมินมันก็สนิทกับจุนซูมากอีกฝ่ายถึงยอมเล่าเรื่องต่างๆให้ซองมินฟัง
‘มึงคิดว่าคยูฮยอนมันจะตอบจุนซูยังไงวะ?’ ซองมินหันมาถามผม
‘ไม่รู้ว่ะ.. มันสองคนก็เคยคุยกันอยู่พักนึงหนิ ถ่านไฟเก่าอาจจะคุขึ้นมาก็ได้’ ผมพูดไม่ผิดหรอกครับ จุนซูกับคยูฮยอนเคยคุยๆกันตอนเข้าเกรดสิบช่วงแรก แต่คุยไม่นานหรอกครับ น่าจะประมาณอาทิตย์เดียวด้วยซ้ำ ทั้งคู่ก็ไม่ได้สานสัมพันธ์ต่อ ไอคยูฮยอนมันบอกว่าจุนซูเหมาะจะเป็นเพื่อนมากกว่า ด้านจุนซูก็บอกว่าคยูฮยอนไม่ใช่สำหรับมัน แต่วันนี้... จุนซูเรียกคยูฮยอนไปเพื่อสารภาพรัก ซองมินเล่าให้ฟังว่าจุนซูพึ่งเข้าใจความรู้สึกของตัวเองเลยอยากลองกลับไปคุยกันอีกครั้ง ผมเองก็สังเกตมาได้สักพักแล้วครับ สายตาเวลาจุนซูมองคยูฮยอนมันสื่อออกมาหมดเลยล่ะ
ไม่มีใครรู้ว่าผมคิดยังไงกับคยูฮยอนเพราะผมเลือกที่จะไม่บอกใคร และมันก็ไม่ผิดถ้าจุนซูและคยูฮยอนจะกลับมาคบกัน...
พลั่ก!
เสียงหัวเราะด้านหลังไม่ต้องหันไปมองผมก็รู้ว่าใครเป็นคนตบหัวครับ เล่นแรงๆแบบนี้มีแค่สองคนถ้าไม่ใช่ไอคยูฮยอนก็ต้องเป็นทงเฮ แต่ไอคนแรกมันไม่อยู่แสดงว่าคนที่ทำร้ายร่างกายผมก็คงหนีไม่พ้น...
‘อีทงเฮ.. เห็นหัวกูเป็นกลองหรือไงวะ ตบได้ตบดีไอห่านี่’ ผมหันไปโวยวายใส่มัน
‘ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า มันคือคำทักทายไงมึง ไม่สนิทกูไม่เล่นด้วยนะเนี่ย’ คำตอบมันทำผมอยากจะกระโดดถีบแรงๆสักหนึ่งที
‘ดีใจตายห่า’ ผมผลักหัวมันไปทีนึง
‘ว่าแต่ไอคยูฮยอนมันยังไม่มาอีกหรอวะ จุนซูเรียกไปสักพักแล้วนะเนี่ย’ อีจุนถามขึ้นมา ทุกคนในกลุ่มรู้เรื่องที่จุนซูเรียกคยูฮยอนไปคุยครับ ทุกคนต่างก็ลุ้นกับคำตอบของมันเหมือนกัน
‘นั่นไง มันเดินมานู่นละ’ กีกวังชี้มือไปทางคยูฮยอนที่เดินออกมาจากตึกเรียน
อ่า.. ผมตื่นเต้นจังเลยครับ ถ้ามันเดินมาบอกว่า ‘กูจะกลับไปคุยกับจุนซูอีกครั้ง’ ผมก็ไม่รู้เลยว่าต้องพูดหรือทำหน้าแบบไหน ความรู้สึกของผมมันชัดเจนขึ้นเรื่อยๆตามวันและเวลาที่ผ่านมา จากแค่ความประทับใจมันกลับกลายเป็นผมใจเต้นแรงทุกครั้งที่เจอหน้า ยิ้มได้กับเรื่องเล็กๆน้อยๆที่คยูฮยอนทำให้
แต่ผมรู้ครับ.. รู้ว่ามันคิดกับผมแค่เพื่อนเท่านั้น
‘เป็นไงมึง? มีรีเทิร์นป่ะวะ?’ กีกวังเอ่ยถามเป็นคนแรกเมื่อคยูฮยอนเดินมาถึงจุดที่พวกเรายืนอยู่
‘อาทิตย์นึง.. จุนซูให้เวลากูอาทิตย์นึงค่อยให้คำตอบเขา’ สีหน้ามันดูหนักใจเล็กน้อย
‘แล้วมึงพอคิดคำตอบไว้บ้างหรือยัง?’ ซองมินเอ่ยถาม กับเรื่องนี้แล้วผมไม่กล้าพูดอะไรเลยจริงๆ
‘คิดแล้ว กูพร้อมจะบอกเขาวันนี้ด้วยซ้ำ’ คยูอยอนตอบเสียงเรียบ
‘แล้วคำตอบของมึงคือ...’ คราวนี้เป็นทงเฮที่เอ่ยถาม และนั้นเองก็เป็นสิ่งที่ผมอยากรู้เช่นกัน
‘กูมีคนที่ชอบแล้ว และคนนั้นก็ไม่ใช่จุนซู’
?!!!!!!!!!
ตกใจที่รู้ว่าคยูฮยอนมีคนที่ชอบ แต่นอกจากจุนซูแล้วหมอนี่จะชอบใครอีกละ! ผมไม่เห็นมันจะมองใครหรืออะไรกับใครเลยตลอดเกือบสองปีมานี้
หรือจะเป็นเพื่อนใหม่ในห้องมัน?
หรือจะเป็นเพื่อนข้างบ้าน?
หรือจะเป็นเพื่อนโรงเรียนเก่า?
ยากกว่าเดาข้อสอบอีกครับ เฮ้อ....
‘แล้วมึงชอบใคร’ ซองมินถาม ไออ้วนนี่เป็นพวกอยากรู้ก็ถามเลยไม่เก็บเอาไว้ให้สงสัยในใจ ไม่เหมือนผมหรอกครับ ถ้าอีกฝ่ายไม่บอกเองผมก็ไม่ถามผมเลยรู้หลายๆเรื่องช้ากว่าคนอื่นตลอดเวลา
‘.....กูยังไม่พร้อมที่จะบอก ขอเวลากูสักพักนะ’ พูดจบคยูฮยอนมันก็เดินนำพวกเราไป สีหน้ามันดูกดดันอยู่ไม่น้อย ผมเป็นห่วงมันจัง....
พรุ่งนี้จะถึงวันที่คยูฮยอนต้องให้คำตอบจุนซูแล้ว ตั้งแต่วันนั้นทุกคนในกลุ่มก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้อีกเลย จะมีก็แต่ซองมินที่คะยั้นคะยอเอาคำตอบให้ได้ว่าใครคือคนที่คยูฮยอนชอบ ซึ่งผมก็เองก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าผมอยากรู้คำตอบเหมือนกัน
‘วันนี้พวกเรากลับเร็วแบบไม่น่าเชื่อเลยว่ะ ป๊ากับม๊าต้องตกใจมากแน่ๆ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า’ อีจุนพูดติดตลก
วันนี้กลุ่มผมตรงดิ่งกลับบ้านเลยหลังจากเลิกเรียน แทนการไปหาอะไรกินกันเหมือนที่ผ่านมา คงเพราะเตรียมตัวรับศึกพรุ่งนี้ด้วยมั้งครับ เพราะพรุ่งนี้เป็นงานซ้อมกีฬาสีของโรงเรียนผม ต้องนั่งตาดแดดตากลมหลายชั่วโมงเลยทีเดียว
‘งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะมึง กลับล่ะ’ เป็นซองมินที่เอ่ยลาคนแรกก่อนจะลากคยูฮยอนขึ้นรถแท็กซี่
รีบไปไหนของมันนะ
‘เจอกันพรุ่งนี้ละกัน บายเว้ย’ กีกวังกอดคอลากผมลงสถานนีรถไฟใต้ดินไป
23.05น.
♬ ~날 사랑에 눈뜨게 했고
이런 감정이 있다는 걸
나도 이럴 수 있다는 걸~♬
เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ของผมปลุกให้ผมตื่นจากการพักผ่อนที่กำลังสบายได้ที่…
‘‘ซองมิน’’
ถ้าแค่โทรมาแกล้งสาบานได้เลยว่าพรุ่งนี้ผมจะต่อยมันให้ฟันยุบเลย!
‘อือออ’ ผมตอบเสียงงัวเงีย
‘มึงๆๆๆๆ กูมีเรื่องสำคัญจะบอก! แหกตาตื่นมาฟังกูเดี๋ยวนี้เลย’ เสียงมันดูจะตื่นเต้นจริงๆแหละครับ แต่ผมง่วงเกินกว่าจะตื่นเต้นบ้าบออะไรกับมันแล้ว
‘อือ... ว่ามา’ เสียงผมก็ยังไม่ตื่นดีอยู่เหมือนเดิม
‘คยูฮยอนชอบมึง’ ประโยคเดียวของมันทำผมตาสว่างเด้งตัวขึ้นจากหมอนนุ่มได้ในทันที
‘ตลกละมึง ล้อเล่นอะไรให้ดูสถานการณ์บ้างครับเพื่อน’
‘กูไม่ได้ล้อเล่น! มันพึ่งวางสายจากกูไปเมื่อกี้นี้เอง’ น้ำเสียงซองมินดูจริงจังมากกว่าที่จะพูดเล่น
‘……..’ ผมพูดไม่ออก.... ความรู้สึกหลายๆอย่างมันตีกันไปหมดเลย
‘มึงไม่เชื่อกูหรอ? จะอ่านบทสนทนาของกูกับมันในเอ็มก็ได้นะ กูคุยกับมันในนั้นก่อนที่มันจะโทรมา’
‘ทำไมมันถึงบอกมึง?’ ผมถามเสียบเรียบ
‘กูถามมันตอนอยู่บนแท็กซี่ แต่แม่งก็ลีลามาตอบในเอ็มแล้วก็ทนไม่ไหวโทรมาหากูนี่แหละ’
ไม่อยากจะเชื่อ... ผมไม่อยากจะเชื่อซองมินเลยครับ...
‘ฟังกูอยู่หรือเปล่าเนี่ยฮยอกแจ’ เสียงซองมินทำให้ผมหลุดออกจากความคิดของตัวเอง
‘..ฟ..ฟังอยู่.. มัน.. ทำไม... ถึง..เป็นกู..?’ เหมือนสมองผมจะประมวนอะไรช้าไปหมด มันรวนไปหมดทุกอย่างเลย
‘เป็นมึงไม่เท่าไหร่ แต่แม่งเก็บเงียบแอบชอบมึงมาจะสองปีละสัด ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า’ ซองมินหัวเราะก่อนที่จะเริ่มเล่าบทสนทนาระหว่างมันกับคยูฮยอนให้ฟัง
MSN
Sungmin ♥ LEE :: said
:: สรุปจะบอกกูได้ยังว่ามึงชอบใคร?
:: อย่าเบี้ยวนะมึง สัญญากับกูบนแท็กซี่แล้วว่าจะบอกอ่ะ
Cho Kyuhyun :: said
:: อยากรู้จริงนะเรื่องคนอื่นเนี่ย
:: บอกไปแล้วมึงห้ามบอกใครล่ะ
Sungmin ♥ LEE :: said
:: เออหน่า กูสัญญาบอกมาได้ละ
Cho Kyuhyun :: said
:: เดามาสิ ทายถูกเดี๋ยวกูเลี้ยง
Sungmin ♥ LEE :: said
:: ใครวะ?!
:: กูหรอ?
Cho Kyuhyun :: said
:: โห.. คิดได้นะครับ
:: หลงตัวเองสุดๆ
Sungmin ♥ LEE :: said
:: ก็มึงให้กูเดาอ่ะ
:: อีกอย่างมึงก็น่าจะชอบคนที่ไม่สนิทหรือรู้จักนิสัยนี่หว่า
Cho Kyuhyun :: said
:: เดาอีกนิดก็ถูกละ
Sungmin ♥ LEE :: said
:: ใครวะ?.
:: อย่าบอกว่าไอฮยอกแจน่ะ
:: เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว 555555555555555555
Cho Kyuhyun :: said
:: อืมใช่
Sungmin ♥ LEE :: said
:: เห้ยยยยย 0.0
Cho Kyuhyun :: said
:: เดี๋ยวกูโทรไปหา
‘โทรมาเร็วสัดอ่ะ’
‘อืม’
‘มึงชอบมันจริงๆหรอวะ?’
‘ทำไมถามงั้นละ? เพื่อนมึงทุเรศมากสินะ กูหน้ามืดไปชอบได้ยังไงก็ไม่รู้’
‘ไม่ใช่อย่างนั้น คือกูก็เคยแอบสงสัย แต่มึง.... เก็บความรู้สึกเก่งสัดอ่ะ’
‘ฮ่าฮ่าฮ่า กูเทพไง’
‘มึงชอบมันตั้งแต่เมื่อไหร่วะ?’
‘ก่อนไอมินโฮสักพัก’
‘โห.. เกือบสองปีแล้วสิมึง... ทำไมถึงเป็นมันวะ?’
‘อืม... มันโดนไง’
‘โดนยังไง? เชี่ยไรของมึง’
‘ก็……’
‘….’
‘มันเอ๋อ มันซุ่มซ่าม มันชอบโวยวาย มันทั้งซื่อทั้งเซ่อ แต่มัน.... ก็โคตจะน่ารักเลย’
‘... กูเชื่อละว่ามึงชอบมันจริงๆ’
‘อือ... มันเป็นคนแรกที่กูรู้สึกขนาดนี้’
‘แล้วจุนซูล่ะ? มึงจะทำยังไง’
‘มันไม่ใช่ว่ะ... กูให้ได้แค่ความเป็นเพื่อนกับจุนซูจริงๆ’
‘เออๆ มึงก็เตรียมคำพูดสำหรับพรุ่งนี้ไว้ล่ะ แค่นี้แหละ’
ซองมินบอกว่าอยากเล่าให้ผมฟังมากๆ มันเลยตัดสายคยูฮยอนทิ้งไปเลย นิสัยมันก็อย่างนี้สะกดคำว่า ความลับ ไม่เป็นหรอกครับเพื่อนร่างอวบของผม
แต่เหนือสิ่งอื่นใด.. ตอนนี้หน้าผมมันร้อนเหมือนไข้ขึ้นเลยครับ อาการแบบนี้เรียกว่าเขินใช่มั้ยครับ...
‘มึงต้องเก็บเป็นความลับนะ อย่าทำเป็นรู้เด็ดขาดเดี๋ยวคอกูขาด’ ซองมินเอ่ยเตือน
‘อืม กูรู้แล้ว แค่นี้ล่ะนะ เจอกันพรุ่งนี้เว้ย’
ถึงแม้ผมจะวางสายจากซองมินไปแล้วแต่หัวสมองผมมันเบลออยู่เลย...
ดีใจที่คยูฮยอนมีความรู้สึกดีๆให้ แต่ความรู้สึกของจุนซูล่ะ?
มันจะเป็นยังไงถ้าจุนซูรู้เรื่องนี้ จะโกรธผมมั้ย? จะเกลียดผมมั้ย? ผมควรจะมองหน้าเพื่อนคนนี้ยังไงดี…
ถึงแม้ว่าซองมินจะกลับพร้อมคยูฮยอน แต่ตอนเช้าเจ้าอ้วนนี่จะให้ลูกน้องคนสนิทของป๊ามันขับรถมาส่งที่สถานนีรถไฟใต้ดินเพื่อเดินเข้าโรงเรียนไปพร้อมกับผม เราสองคนสนิทกันที่สุดในกลุ่มครับ เหมือนคยูฮยอนที่สนิทกับทงเฮ และอีจุนกับกีกวัง
‘เดี๋ยวเข้าห้องน้ำที่โรงพยาบาลก่อนนะมึง ปวดไม่ไหวละ’ ซองมินหันมาบอกผม พวกเราต้องเดินผ่านโรงพยาบาลหน้าโรงเรียนเป็นประจำทุกวัน เราอาศัยโรงพยาบาลนี้กินข้าว ซื้อขนมตุนไว้ไปกินในห้อง หรือแม้แต่เข้าห้องน้ำนี่แหละครับ
คยูฮยอน...
ปกติหมอนี่มาเรียนสายกว่านี้นะ.. ทำไมวันนี้มาเช้านักละ ผมยังไม่ได้เตรียมหน้าตาหรือคำพูดมาตอนเจอมันเลย ผมควรทำหน้ายังไงดี...
‘อ้าว ทำไมวันนี้มาเช้าได้วะ?’ เป็นซองมินที่เอ่ยทัก ผมแอบเห็นมันหน้าแดงด้วยครับ
‘เอ่อ... กูต้องมาส่งงานให้อาจารย์น่ะ’ มันตอบซองมิน แต่ไม่ยอมมองหน้าผมเลยครับ
ซองมินใช้ข้อศอกสะกิดเข้าที่เอวผมเบาๆเหมือนเป็นการเตือนว่าผมทำตัวผิดปกติ เพราะแต่ก่อนนี้ถ้าเจอกันโดยบังเอิญ ผมคงเดินไปตบหัวไม่ก็กระโดดกอดคอคยูฮยอนมันแล้วล่ะครับ
‘..ป.. ไปกินข้าวด้วยกันมั้ยมึง?’ ผมพยายามพูดให้น้ำเสียงเป็นปกติที่สุด
‘ไม่อ่ะ พวกมึงไปเหอะ กูต้องรีบเข้าไปว่ะ’ มันปฏิเสธคำชวนของผม
‘เออๆ เจอกันตอนเย็น’ ผมทำใจตบบ่ามันไปสองสามทีก่อนกอดคอซองมินเข้าห้องน้ำไป
อากาศวันนี้ร้อนมากๆเลยครับ เหมือนพระเจ้าจงใจทำร้ายพวกผมมากๆให้นั่งตากแดดเป็นชั่วโมงกว่าจะซ้อมเชียร์กันเสร็จเสียเหงื่อกันไปเป็นลิตร แต่ตอนนี้เลือดในตัวผมมันเย็นไปหมดเลย.. ทั้งกดดัน ทั้งกลัว
.....กลัวว่าถ้าจุนซูรู้คำตอบจากคยูฮยอนแล้วมันจะยังมองหน้าผมได้เหมือนเดิมหรือเปล่า….
พวกผมนั่งรอสองคนนั้นคุยกันที่โรงอาหารครับ ไม่มีใครเข้าไปฟังบทสนทนาระหว่างจุนซูกับคยูฮยอน ไม่ได้มีแค่กลุ่มผมที่รออยู่ คีย์ แทมิน และแจจุงเพื่อนสนิทในกลุ่มของจุนซูก็มาลุ้นคำตอบไปกับเพื่อนรัก นั่นยิ่งทำให้ผมกดดันมากขึ้นเรื่อยๆ
ดูเหมือนทั้งคู่จะคุยกันเสร็จแล้ว เพราะคยูฮยอนเดินออกมาจากด้านหลังโรงอาหารแต่ยังไม่เห็นจุนซูจะเดินตามออกมา
‘คยูฮยอน จุนซูล่ะ’ คีย์ถาม
‘จุนซูบอกว่าอยากอยู่คนเดียว ฉันเลยเดินออกมาก่อน’ คยูฮยอนตอบเสียงเรียบ
‘นาย... ปฏิเสธเพื่อนฉันหรอ?...’ ครั้งนี้เป็นแจจุง
ผมแอบบีบมือตัวเองที่วางอยู่บนตักเมื่อได้ยินคำถามนี้
‘...อืม ขอโทษด้วยนะ’ พูดจบก็นั่งลงข้างทงเฮ
เพื่อนสนิทของจุนซูทั้งสามคนรีบวิ่งไปด้านหลังโรงอาหารที่คยูฮยอนพึ่งเดินออกมา คงจะวิ่งไปดูจุนซูสินะ... เวลาผ่านไปไม่นานผมก็เห็นเหมือนพวกคีย์จะพาจุนซูเดินออกทางหลังโรงเรียน และถ้าสายตาผมไม่ฝาดไป ............ผมเห็นว่าจุนซูกำลังร้องไห้
‘กลับบ้านกันดีกว่าเนอะ กูขี้เกียจเล่นบอลแล้วว่ะ’ อีจุนพูดทำลายความเงียบภายในกลุ่มเรา
‘อืม กูก็เหนื่อยมาทั้งวันละ’ ทงเฮว่า ก่อนจะกอดคอคยูฮยอนเดินนำออกไป
อีกใจผมก็เป็นห่วงคยูฮยอนมันเหมือนกัน ผมกลัวมันคิดมาก ผมหวังว่าทงเฮคงจะมีวิธีทำให้เพื่อนอีกคนหายเครียดได้...
วันรุ่งขึ้น
ห้องเรียนของผมถึงก่อนห้องซองมิน มันโบกมือให้ผมเมื่อถึงห้องเรียนเหมือนปกติทุกวัน ผมเดินเข้าห้องด้วยความรู้สึกที่ไม่เหมือนทุกวัน กลัว.. กลัวเสียเพื่อนดีๆอย่างจุนซูไป
...จุนซู…
ที่นั่งของผมในห้องนี้คือริมเสาร์ด้านในสุดติดกับหน้าต่าง ถัดไปก็จะเป็นคีย์ แจจุง และแทมินตามลำดับ ผมค่อนข้างสนิทกับกลุ่มนี้มากๆเวลาอยู่ในห้อง ทำงานกลุ่มด้วยกันเสมอ จุนซูนั่งอยู่เก้าอี้หน้าคีย์เหมือนกำลังคุยอะไรกันอยู่
ผมส่งยิ้มไปให้เหมือนทุกครั้งที่เจอกัน แต่สิ่งที่ผมได้กลับมาก็คือ.. การเมินใส่ จุนซูหันไปคุยกับคีย์เหมือนไม่เห็นผม.....
ผมยิ้มค้างอยู่สักพักก่อนจะเดินเอากระเป๋าไปวาง
‘จุนซู เรามีเพลงใหม่มาให้แกฟังด้วยเพร...’ ผมยังพูดไม่ทันจบประโยค จุนซูก็ลุกขึ้นยืนทันที
‘เรากลับห้องก่อนนะคีย์ เจอกันตอนกลางวัน’ พูดจบก็เดินออกจากห้องไปทันที
ผมเจ็บจัง... ถึงแม้จะเผื่อใจมาแล้ว แต่พอมาเจอสถานการณ์ โดนเมิน จริงๆมันก็รู้สึกเฉยไม่ได้
ผมกลืนคำพูดทุกอย่างไว้ในลำคอ.. อยากเดินไประบายกับซองมินแต่ก็ทำไม่ได้เพราะจุนซูอยู่ห้องนั้น จะหันไปคุยกับคีย์เหมือนทุกครั้งที่มีปัญหาหรือไม่สบายใจก็ไม่ได้เพราะเขาก็คงไม่อยากคุยกับผมพอๆกับเพื่อนสนิทเขา...
.....ผมควรจะทำไงดี.....
____________________
ณ สถานการณ์ตอนนั้นของไรท์เตอร์.. มันดราม่ามากๆ
แต่พอมาถ่ายทอดเป็นตัวหนังสือไม่รู้ว่ารีดเดอร์จะอินมั้ย...
เจอกันตอนหน้านะคะ =)
nu eng
ความคิดเห็น