(-short fic-) TAOKACHA

ลำดับตอนที่ #4 : ( SF ) FRIEND? tao x kacha

 FRIEND ?

ขอใช้เรต 18+ สำหรับเรื่องนี้

อาจมีเนื้อหาเถื่อนเล็กน้อย กรุณาใช้วิจรณญาณในการอ่านด้วยค่ะ

'ฮัลโหล เต๋ามึงตื่นได้แล้ว '

(หืมม อืมมม )

'มึงครับวันนี้เรียนเช้านะครับไม่ใช่เรียนบ่าย' เสียงผมดุคนปลายสายที่ป่านนี้คงกำลังนอนหมกอยู่
ที่คอนโดทั้งๆที่วันนี้มันมีเรียนเช้าแท้ ๆ  มันเป็นเรื่องธรรมดาของผมไปซะแล้วหล่ะ
ถือว่าเป็นชีวิตประจำวันเลยก็ว่าได้ ที่ผมต้องคอยเตือนคอยบอกมันทุกเรื่อง จนบางครั้งผมยังอด
ถามตัวเองไม่ได้เลยว่าเป็นเพื่อนหรือเป็นแม่มันกันแน่ ....



        ณ มหาวิทยาลัยที่คนพลุกพร่าน แน่ละซิครับนี่มันก็ใกล้เวลาเต็มทีแต่ไอ่เชี่ยเต๋ายังไม่มาเลย

'ชา ชา ชาโว้ยยย  ' นั่นไง  ว่าแล้วมันก็มาพอดี มาเอาป่านนี้เนี่ยนะมึง  'ปล่อยกูรอตั้งนาน '

'เออกูขอโทษคร้าบ '  หลังจากมันขอโทษขอโพยผมเป็นการใหญ่แล้วสัญญาว่าจะเลี้ยงข้าว
ผมก็ยอมมันแต่โดยดี ผมไม่ได้เห็นแก่ของฟรีนะ เออยอมรับก็ได้นิดนึง เพื่อนของผมในคณะ
ก็ตามกันมาสมทบลากผมกับไอ่เต๋าเข้าไปห้องบรรยาย สุดแสนจะน่าเบื่อ  ต้องนั่งฟังตั้ง
เป็นชั่วโมงกูล่ะอยากนอน นั่นเป็นเพียงความคิดของผมครับ

แต่ไม่ทันไอ่คนข้างๆผมหรอกซึ่งมันฟุบหน้าลงกับโต๊ะแล้วหลับไปแล้วคร้าบ
  'ต๋าวววว มึงเล่นหลับตั้งแต่เริ่มจะเอาอะไรไปสอบห้ะ คิดมั่งไหมหนิมึง '
ผมหันไปดุอีกคนพร้อมทั้งเขย่าตัวให้มันตื่น แต่ไม่มีท่าทีที่อีกคนจะตอบสนอง หรือมันไม่ได้ยินว่ะ 

 ผมเลยยื่นหน้าไปหามันใกล้เข้าไปอีก 'ต๋าวว ' ต้องใกล้อีกหรอมึงถึงจะได้ยินเนี่ย 
 
    'เต๋าเว้ยย'  ด้วยเสียงของผมหรือระยะที่ใกล้เกินไป เลยทำให้มันตื่นขึ้นมาแล้วตกใจ
ไม่ใช่แค่มันตกใจ กูตกใจกว่ามึงอีกเต๋า

   'มึงจะลักหลับกูหรอ ' ไอ่ห่า คิดได้นะมึงในนี้เนี่ยนะ กูไม่ต้องการสักขีพยานขนาดนั้น

 
    'บ้านมึงสิ '  ผมพูดพลางเอามึงตบหัวมันเบาเบา  
    'งั้นมึงจะขโมยจูบกูแน่ ๆ  มึงไม่ต้องขโมยหรอกขอกูดีดีก็ได้นะ '

ผมจะไม่ว่าเลยถ้ามันพูดอย่างเดียวแต่นี่แถมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของมันด้วย

เอาอะไรไปคิดว่ากูอยากจูบมึง

'ไปใหญ่แล้วมึง' ผมจบบทสทนาก่อนจะหันกลับไปที่อาจาร์ยซึ่งกำลังบรรยายอยู่
แววตาเจ๊แกมองผมเหมือนจะฆ่า   กูผิดอะไร แค่คุยนิดเดียวเอ๊งง

          จบแล้วครับบรรยายยสุดแสนจะน่าเบื่อ   ผมทนฟังมาได้ไงว่ะเป็นชั่วโมง 
กว่าผมกับเพื่อนจะเดินออกมาจากห้องบรรยายได้  ก็นานอยู่ กว่าจะปลุกไอ่เชี่ยเต๋าที่นอน
เอาเป็นเอาตายเหมือนนอนอยู่บ้านอย่างนั้นแหละ 

 'เห้ยมึงวันนี้ไปเลี้ยงที่ไหนกันดี '  เลี้ยง เลี้ยงวันอะไรว่ะ 

 'วันเกิดเพื่อนเฟรมทั้งทีก็ต้องร้านเดิมสิครับ ' อ๋อวันเกิดไอ่เฟรมนี้เอง
   เกือบไปแล้วไหมล่ะ ขืนกูบอกว่าจำไม่ได้งานเข้าแน่

 'งั้นไป โกกกกก' ว่าแล้วแขนขาวๆก็ถูกวางบทไหลผม  พร้องทั้งการลากผมให้เดินไปด้วย
  คนบ้าไรว่ะโคตรขาวเลย มึงกินกลูต้าไปกี่ขวดว่ะเต๋า   แล้วมากอดคอกูทำไมกูเดินเองได้

    พวกเรา 6 คน นั่งเบียดกันมาในรถไอ่เจมกันเป็นปลากระป๋อง เจม ต้น เฟรม ไทด์ เต๋าแล้วก็ผม
เรา 6 คน สนิทกันตั้งแต่เรียนมัธยมแล้ว โชคดีเอนท์ติดคณะเดียวกัน เลยยกกันมาทั้งแก๊งค์
แต่จะว่าไปผมกับเต๋ารู้จักกันมาตั้งแต่ประถมแล้วก็ว่าได้มั้ง อยู่ห้องเดียวกันตลอดตอนนี้ก็ยังหนี
มันไม่พ้นจริงๆ

    เป็นเวลาลักพักกว่าเราจะถึงร้านประจำที่พวกเราชอบมาหมกหมุ่นอยู่กันที่นี่ประจำ
จนพี่เจ้าของร้านเค้าไม่กล้าให้ใครมานั่งโต๊ะเราแล้ว เว่อร์ว่ะ     ร้านเหล้าตกแต่งด้วยไม้ปาเก้ บรรยากาศโปร่งสบาย เพราะเป็นร้านแบบโอเพ้นแอร์

    หลังจากนั่งโต๊ะกันแบบไม่ต้องเลือกก็จัดการสั่งเครื่อดื่ม แต่มาร้านเหล้าจะให้สั่งอะไรล่ะครับ
ก็เหล้าดิ ! 

 
       'ชามึงแดกแล้วอย่าอ้วกเหมือนคราวที่แล้วอีกล่ะ '  ต้น มึงจะรื้อฟื้นทำไมมมมมมม 
            กูอุส่าลืมไปแล้วนะ

       
       'เออว่ะ ครั้งที่แล้วมึงกากมากอ่ะชา ขวดเดียวก็อ้วกแตกไม่เป็นท่า แถมอละวาดสะ '
        เพื่อนผมดีดีกันจริงๆถับถมกูกันเข้าไป

            'เออชามึงแดกครึ่งขวดพอนะ ' ผมหันไปมองไอ่เต๋าช้าๆด้วยตาค้อน ดูถูกกูไปไหมครับ

พวกผมพูดคุยเฮฮาสังสรรค์กันจนเวลาล่วงเลยมามากแล้วเหมือนกัน ค่ำแล้วหรอว่ะเนี่ย

       'เชี่ยเต๋า มาแข่งกันดีกว่าใครแดกเยอะกว่ากันชนะ' คำถ้าทายจากปากเจมส์เอ่ยขึ้น
             คนไม่ชอบคำท้าอย่างไอ่เต๋าหรอจะไมรับ 

เมื่อการด่วนห่าเหวอะไรนี่เริ่มขึ้นโดยมีเสียงเชียร์จาก ไทด์ เฟรม ต้นมาเป็นระยะ
กูควรเชียร์หรือห้ามมันดีเนี่ย

เพราะผมรู้สึกว่ามันจะเยอะเกินไปแล้วนะมึง 

       'เต๋ามึงพ่อเหอะ ก่อนชนะมึงได้เป็นตับแข็งตายห่าพอดี '

       'แค่นี้ไม่เป็นไร กูไม่เมาหรอก  ทำไมเป็นห่วงกูหรอ' อ่าวไอ่เชี่ยไม่เข้าใจที่กูพูดเลยรึไง
            กูไม่ได้กลัวมึงเมา กูกลัวมึงตาย  เออเป็นห่วง กูเป็นห่วง

สิ้นคำที่ผมพูดมันก็ยังไม่มีท่าทีจะหยุด ขวดแล้วขวดเหล้า กูเริ่มโมโหแล้วนะ 'มึงพอได้แล้วเต๋า '

      'ทำไมต้องให้กูเตือนมึงทุกทีด้วยว่ะ เป็นเพื่อนดีดีไม่ชอบ มึงอยากให้กูเป็นแม่มากนักรึไง '  ผมรวนคำพูดใส่หูมันหวังงเพียงแค่ว่ามันจะหยุดการแข่งขันบ้าบ้านี่สักที

มันนั่งนิ่ง ก่อนจะค่อยๆโน้มหัวมากระซิบข้างหูผม

      'แล้วถ้ากูไม่อยากให้มึงเป็นทั้งเพื่อน ไม่อยากให้มึงเป็นทั้งแม่
           แต่กูอยากให้มึงเป็นแฟนล่ะ มึงจะเป็นไหม'

            บอกทีสิว่าผมหูฝาดคำที่ได้ยินเมื่อกี้ 'อยากชนะมากใช่ไหมมึง มากูกินเอง  '
ว่าแล้วผมก็กระดกขวดเหล้าเข้าปากจนหมดขวด  สถิติใหม่ผมเลยนะนั่น  ว่าแต่ที่เขาว่าผมคออ่อนน่ะมันจริงซะด้วยสิครับ ผมรู้สึกเรื่องเมาแล้วจริงๆ

      'เห้ยพวกกเมิงง โลกหมุนว่ะช่วยกูด้วย '  ไม่ใช่แค่โลกหมุนนะแต่ตอนนี้ในหัว
          ผมยังมีแต่คำที่ไอห่าเต๋ามันพูด

มันคงไม่ได้พูดเรื่องแฟนมั้ง  ปวดหัวชิบหายย  

      'เต๋ามึงพาแฟนมึงกลับบ้านไป กูดูท่าน่าจะไม่ไหว ' ไอ่ไทด์ถ้ามึงจะย้ำคำนั้นกับกูขนาดนี้นะ

      'เต๋ามึงอย่าจับคชาปล้ำก่อนละ' สาสใครพูด กูจะฆ่ามึงงงฝากไว้ก่อน  

แขนแกร่งประกองผมออกไปจากร้านด้วยท่าทีทุลักทุเล
           'ต๋าวววว'   'ครับ ' เชี่ยมึงอย่าพูดเพราะกับกุแบบนี้สัส กูเลี่ยน

           'กูปวดหัวว '

           'เออกูรู้แล้วกำลังพามึงกลับอยู่'

กว่าผมจะรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่กำลังจะเดินเข้าห้องแห่งหนึ่ง ก่อนเข้าห้องผมเหลือบเห็นเลขประตูห้อง 
คอนโดเชี่ยเต๋าสินะ

      'ถึงแล้ว '

      'ไอ่ห่าทำไมไม่พากูกลับบ้าน '

      'ให้มึงไปอ้วกตายคาโถส้วมบ้านมึงหรอ กูไม่ใจร้ายขนาดนั้น'  เออจริงว่ะ
          ที่บ้านก็ไม่มีใครอยู่เกินผมอ้วกตกโถส้วมขึ้นมาอายตายเลยกู

       'หายปวดหัวยัง '
       'อืมม ดีขึ้นมั้ง '

      'มึงนี่ก็นะรู้อยู่ว่าตัวเองคออ่อนแล้วยังแดกเหล้าขนาดนั้น '

      'กูไม่ให้มึงตับแข็งตายคนเดียวหรอกสาส '

      'ทำไมมึงเป็นห่วงกูหรอ ' คำถามนี่มันมาอีกแล้ว แล้วจะให้ตอบยังไงเนี่ย  กูก็เขินเป็นนะ

      'ห่วงทำเชี่ยไร ' 

      'แต่กูเป็นห่วงมึงนะ มึงอย่าทำแบบนี้อีกรู้ไหม ' นี่กูเมาจนเพ้อหรือไงว่ะ

     
      'ชาแล้วมึงยังไม่ตอบคำถามที่กูถามมึงเลยนะ ' ถามอะไรกูตอนไหนอีก 'มึงถามอะไรกู '

     
     'ก็ที่กูไม่อยากให้มึงเป็นเพื่อนกู แต่กูอยากให้มึงเป็นแฟนได้ป่ะ '  ผมมากระซิบข้างหู
          เหมือนจะย้อนความทรงจำ

มึงไม่ต้องขนาดนี้ก็ได้    'มึงบ้าป่ะว่ะเต๋า '

     'เออกูบ้า ' โล่งอกไปกู

     'กูบ้ารักมึงนั่นแหละ มึงหยุดทำตัวน่ารักสักทีเถอะ ก่อนกูจะห้ามตัวเองไม่อยู่ '
          เชี่ยเต๋า ผมทำหน้าเหว๋อเล็กน้อยก็คนมันอึ้งเล่นบอกกูแบบนี้เลยหรอ
           
                                    กูควรทำยังไงแกล้งเมาแล้วสลบไปดีไหม

      'กูกำลังสารภาพรักมึงนะ ฟังกูก่อนห้ามหลับ ' อ่าวเชี่ยรู้ความคิดกูอีก

     'กูรักมึงนะ ทุกครั้งที่มึงคอยบ่นคอยเตือนกู กูก็อดคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ว่ามึงเป็นห่วงกู '
          มึงไม่ได้เข้าข้างตัวเองหรอก  กูเป็นห่วงมึงจริงๆนั้นแหละสัส  บอกแบบนี้กูเขินนะเว้ย

       
      'ชา กูก็แค่อยากรู้ว่ามึงคิดยังไงกับกู ' คำถามจากอีกคนทำเอาใจผมกระตุกวูบ
           กูร้อนไปทั้งตัวแล้วนะเนี่ย

      'มึงอยากรู้หรอเต๋า '

      'เออสิ กูไม่อยากรู้กูจะถามมึงทำซากอะไรล่ะครับ ' กวนกูอีกสัส

      'จูบกูทีดิเต๋า ' ผมพูดไรออกไปว่ะ

      'นี่ไม่ใช่เพราะมึงเมามากใช่ไหม ' เออสัสกูสร่างตั้งแต่รักคำแรกแล้ว

ผมพยักหน้าตอบอีกคนพรากหลับตาลงรับสัมผัสอุ่นๆจากริบฝีปากอีกคน  ก่อนลิ้นร้อนๆ
จะตวัดไล่ความหวานจากปากอีกคน  

              ขนาดนี้แล้วมึงไม่รู้กูก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว กูก็รักมึงสัส กูกะจะพูดแล้วนะ
แต่มึงเล่นจูบกูแบบไม่มีโอกาสให้กูพูดเลย กูให้โอกาสหน่อยรุกเอาๆเชียวมึง 

     ความรู้สึกของผมมันคงไม่ต้องเก็บไว้อีกแล้ว ผมดีใจนะที่เต๋าก็คิดแบบผมเหมือนกัน

FIN -)

เรื่องนี้ไรเตอร์บอกแล้วมันเถื่อน ต้องขอโทษมา ณ ที่นี้ด้วยนะค่ะ สำหรับคนที่ไม่ชอบ

ไรเตอร์ชอบ ไม่รู้คนอ่านจะชอบไหม เม้นบอกด้วยนะจ๊ะ ยังไงก็ขอบคุณมากนะค่ะสำหรับเม้น

เป็นกำลังใจ  จะทยอยอัพเรื่อยๆนะจ๊ะ <3