คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : △ Last Day { #2}
△ Last Day { #2}
“อย่าเอาแต่จมปรักแต่กับอดีต มันถึงเวลาที่จะลุกขึ้นมาแก้ไขอนาคตแล้วล่ะ!”
Part Taeyeon
ตอนนี้ฉันกำลังเร่งความเร็ว..จะขึ้นร้อยห้าสิบแล้วมั้ง! ยุนอารอฉันก่อนนะ ฉันกำลังจะไปหาเธอแล้ว ตอนนี้ฉันคิดถึงเธอมาก มากจริงๆ
@กองถ่าย เลิฟเรน
อ่า...ฉันถอดแว่นกันแดดสีดำออก ฉันมองหาใบหน้าสวยๆของยุนอาทันที นั่นไง! ยัยนั่นกำลังคุยกับผู้กำกับพอดีเลย แล้วอีเด็กนั่นใครน่ะ? เดินเข้ามาคุยกับยุนอาสนุกสนานเลย...ยุนอาก็นะ มีฉันทั้งคนแต่ไปยิ้มกับผู้หญิงอื่นได้ไง บ้าจริง!
ฉันเดินพอที่จะได้ยินเสียงของคนสามคนคุยกัน แม้ว่า...ตรงนี้เสียงมันจะดังแค่ไหนก็ตาม...เพื่อยุนอา ฉันพร้อมจะได้ยินเสมอแหล่ะ
“พี่ยุนคะ วันนี้ฮันนา อยากไปกินข้าวบ้านพี่ยุนจังเลยค่ะ” เสียงแรดๆพูดขึ้นมา อี๊พี่ยุนคะ พี่ยุนขา กระแดะ!
“หื้ม?” ยุนอาหยักคิ้วข้างหนึ่ง ทำเป็นเท่เหรอ..ชิส์
“ฮันนา..ไปกินข้าวที่บ้านพี่ยุนได้มั้ยคะ?” ยัยนี้ก็นะ ..หน้าด้านหน้าทน
“ไม่ได้หรอกย่ะ!” ฉันก้าวฉับๆไปข้างยุนอา ยัยนั่นเอาแต่ทำหน้างง ฉันขอเรียกว่า..ซื้อบื้อแล้วกัน
“เอ๊ะ...พี่แทยอน?” ยัยเด็กบ้านั่นทำหน้างง ทำตัวแอ๊บแบ๊วยี้...ทุเรศและแน่นอนว่ายัยนั่นต้องรู้จักฉันเป็นธรรมดา..เพราะฉันน่ะเป็นหนึ่งในโซนยอชิแดเลยนะ
“วันนี้ ยุนอานัดฉันแล้ว...เพราะฉะนั้นเธอ..”
“ไม่เป็นไรค่ะ ฮันนาไปกับพี่ๆง..”
“ไม่ได้!” เอ๊ะยัยนี้นะ..ฟังไม่รู้เรื่องเหรอไง ดูจากคำพูดฉันก็น่าจะรู้ว่าฉันไม่ต้องการให้หล่อนไป จะหน้าด้านหน้าทนไปไหน น่ารำคาญชะมัด!
“...ฮึกๆ” ยัยนี้เริ่มร้องไห้อย่างหนัก...ทำไงดีล่ะจะให้ฉันไปปลอบคนที่กำลังจะแย่งยุนอาสุดที่รักฉันน่ะเหรอ...เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด!
“- -;” ßยุนอา
“-*-” ßฉัน
โอ้พระเจ้า...ฉันทำอะไรลงไปเนี้ยยยยย (เริ่มสำนึกผิด)TOT แต่ว่า...ความจริงฉันเองก็ยังไม่ได้ด่าอะไรหล่อนเลยด้วยซ้ำ! แค่พูดว่า ‘ไม่ได้’ หล่อนไม่น่าจะ...เป็นได้ถึงขนาดนี้นะ...-.-
“เอ่อ..ไม่เป็นไรนะ” ยุนอาเดินไปปลอบยัยเด็กนั่นแล้วยิ้มมีการโอบหลังด้วย กรี้ดดดด (เก็บอาการ ทำหน้านิ่ง เชิ่ดแม้ว่าข้างในจะเดือดพล่านเต็มที่!)
“ฮันนาแค่อยากไป..ไม่ได้อยากรบกวนพี่ยุนนะคะ ฮึกๆ” ยะ...ยัยนี้! เล่นเอาชนะกันด้วยการบีบน้ำตานี้นะ! ฉันก็อยากจะลองเล่นบีบเหมือนกัน แต่ติดตรงว่า ฉันเล่นเป็นนางร้ายแล้ว จะให้มาบีบน้ำตาเรียกร้องความสนใจคงจะไม่ดี...-O-
“นะคะ ฮันนาแค่อยากไป...”...ยุนอาเริ่มทำท่าคิดหนัก ไม่กล้าสบตาฉัน “แค่กินข้าว...” ยัยนั่นยังจะคะยั้นคะยอยุนอาไม่เลิก
“อื้ม ก็ได้” ... ยุนอาพูดเสียงอ่อยๆสีหน้ารับบากใจ “นะ..พี่แท” ยุนอาหันหน้ามามองฉันด้วยแววตาขอความเห็นใจ...ชิส์
“ก็ได้ แต่ว่า..ฉันจะไปด้วย!” ฉันยิ้มหวานให้ยัยเด็กฮันน่านั่น ยัยนั่นทำหน้าขัดใจนิดหน่อย แต่จะทำอะไรได้ล่ะ จริงมั้ย?!
ยูริที่นั่งขมวดคิ้ว กดโทรศัพท์หาเพื่อนก็ไม่ใช่ แฟนก็ไม่เชิง สัมพันธุ์ลับๆของเธอกับเจสสิก้า ...ยูริกำลังคิดว่าทำไมนะ ถึงโทรหาคนๆนี้ไม่ติดสักที จนเธอนึกขึ้นได้ โทรไปหาซอฮยอนแทน
(“ฮัลโหล ซอฮยอนพูดค่ะ”) เสียงนุ่มรับสาย
“ฮัลโหล นี่ฉันนะ ยูริ” ยูริพูดเสียงฉุน
(“ค่ะ มีอะไรเหรอคะ?”) ซอฮยอนถามถึงเหตุผลที่ยูริโทรมาหาเธอ
“เธอรู้มั้ยว่าสิกก้าไปไหน?” ไม่รีรอ...ไม่อ้อมค้อม แต่ตรงไปตรงมาเลยเนี้ยแหล่ะ ควอน ยูริผู้ใจร้อน (แค่เฉพาะเรื่องคนรัก...กับเรื่องบนเตียง -.,-)
(“คุ้นๆว่าท่านประธานให้พี่เจสกับพี่ซันไปปารีสน่ะค่ะ”) ซอฮยอนพูดเสียงนุ่มนิ่มอีกตามเคย
“อะไรนะ?!” ยูริอุทานเสียงดัง
(“พี่เจสกับพี่ซันไปปารีสค่ะ”) ...ซอฮยอนผู้ไม่เก็ทก็ตอบย้ำอีกครั้ง...
ติ๊ด~!
“ทำไมเจสสิก้าไปไหนไม่บอกฉันเลย อยู่ๆก็ไปต่างประเทศกับซันนี่..เธอคิดว่าเรื่องนี้มันเรื่องเล็กมากนักเหรอไงห้ะ! กลับมาฉันเอาเธอตายแน่เจสสิก้า” ยูริบ่นยืดยาว ก่อนจะหยิบบทละครมาซ้อมต่อไป..(?) พร้อมสบถคำหยาบมาเป็นระยะๆ L
Part Jessica
ตอนนี้มันกี่โมงแล้วนะ...ยูริจะหลับรึยัง...แล้วก่อนหน้านี้เธอกินข้าวรึเปล่า โอ้ยยย! เจสสิก้าเธอจะมาเป็นห่วงอะไรเขาห้ะ ? ที่ยูริไม่เห็นจะโทรมาถามอะไรเธอเลย ไม่ก็...อาจจะยังไม่รู้ก็ได้
“สิกก้าถ้าจะกังวลแบบนี้ก็โทรไปหาเขาเลยสิ” ซันนี่ที่นั่งกดรีโมตทีวี หันมามองฉันด้วยท่าทีรำคาญปนๆเหนื่อยใจกับฉัน
“...ไม่เอา” ฉันตอบแล้วเดินไปนั่งข้างๆพร้อมกำโทรศัทพ์ไว้แน่น กัดปากตัวเองเบาๆ... “โทรไปให้หน่อยสิ”
“ฮะ? จะบ้าเหรอไง?” ซันนี่หันมามองฉันด้วยสายตา...ที่ฉันรู้ว่าเธอว่าฉันบ้า แต่เอาเถอะ
“นะ ฉันไม่กล้าโทรน่ะ L”
“ไม่มีทาง...อยากคุยก็โทรไปเองสิ” ซันนี่เบือนหน้าไปอีกทางแล้วกำลังจะเดินเข้าห้องน้ำ โว้ยยยย แค่นี้ก็ช่วยกันไม่ได้ ใจร้ายที่สุดเลย!
ฉันตัดสินใจกด...โทรออก
...ตี้ด
...ตี้ด (ครั้งที่สอง ใจสั่น)
...ตี้ด (ครั้งที่สาม เริ่มงุดหงิด)
...ตี้ด (ครั้งที่สี่ ขมวดคิ้วแน่น กัดปาก)
...ตี้ด (ครั้งที่ห้า เตรียมกดวาง)
(“ฮัลโหล”) รีบเอาโทรศัพท์แนบหู
“ฮัลโหล” ฉันพยายามพูดเสียงเรียบ
(“มีอะไร?”) นี่...ถามถึงเหตุผลเลยเหรอ ไม่คิดถึงฉันเลยจริงๆใช่มั้ย?
“เปล่า โทรผิดน่ะ แค่นี้นะ!” ฉันกดตัดสาย ทำไมยูริเป็นคนแบบนี้นะ ... เป็นคนที่(แอบ)รักกันแท้ๆ ทำไมจะโทรไปเพราะไม่มีเหตุผลไม่ได้เหรอไง ... ความคิดถึงต้องมีเหตุผลมั้ย?
ฉันคว้างโทรศัพท์ลงบนเตียง... ก่อนจะทิ้งตัวลงตามเหนื่อยจังเลย... ฉันเหนื่อยที่จะรักเธอแบบนี้แล้วนะ
หยดน้ำตาใสๆเริ่มไหลลงมาที่ละนิดๆ ฉันได้แต่...กัดปากเพื่อไม่ให้เสียงมันสะอื้นออกไปได้...ฉันเจ็บจังเลย (อย่าเพิ่งเข้าใจผิด ว่าสิกก้าจะงอนแค่เรื่องเบาะๆแค่นี้)
ติดตามต่อตอนหน้านะคะ J ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์ทุกคน รักๆมากๆค่ะ
ตอนหน้า...............สรุปว่าความสัมพันธ์ของเจสสิก้ากับยูริเป็นแบบไหนกันแน่นะ?
แล้วแทยอนยุนอา..ล่ะ สองคนนี้จะได้บอกความในใจกันรึเปล่า? ติดตามด้วยนะคะ <3
ความคิดเห็น