คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : chapter 3 นั่นแฟนใหม่ฉันเองชื่ออี ทงเฮ
Chapter 3
“ปล่อยเดี๋ยวนี้นะอี ฮยอกแจ” ทงเฮสะบัดข้อมือของตัวเองออก ก่อนจะยืนมองร่างสูงตาขวาง
“เดี๋ยวนี้กล้าเรียกฉันว่าอี ฮยอกแจแล้วเหรอ” ร่างโปร่งยืนหน้าเข้ามาถามใกล้ๆ จนคนตัวเล็กเบือนหน้าหนีไปทางอื่น “ว่าไงล่ะ ทำไมไม่เรียกฉันว่าคุณฮยอกแจเหมือนเดิม”
“เพราะฉันไม่ใช่...”
“คนรับใช้!” ฮยอกแจพูดต่อจนจบประโยค ทำให้ทงเฮเม้มริมฝีปากแน่นอย่างอดกลั้น อย่างน้อยครอบครัวของฮยอกแจก็เป็นผู้มีพระคุณกับครอบครัวต่ำต้อยของเขา ทงเฮจึงได้แต่ข่มอารมณ์โกรธของตัวเองเอาไว้ในใจ
“นั่นแหละ ฉันไม่ได้เป็นแบบนั้นแล้ว”
“เพราะว่านายกลายเป็นลูกชายของท่านทูตแล้วสินะ”
“อย่ามาแดกดันฉัน” ทงเฮเท้าเอวโต้เถียงกลับไป ฮยอกแจจึงคว้าข้อมือบางแล้วกระชากขึ้นไปนั่งบนรถยนต์คันหรูของเขา ก่อนจะรีบอ้อมไปขึ้นรถฝั่งคนขับ
“อยากกินอะไร?” ฮยอกแจถามเรียบๆ ก่อนจะสตาร์ทรถแล้วขับออกจากมหาวิทยาลัยในทันที
“ฉันไม่หิว”
“ปากนายไม่หิว แต่กระเพาะนายกำลังหิว”
“อย่ามาทำเป็นรู้ดีนักเลย” เสียงอู้อี้บอก ก่อนจะเสมองออกไปนอกหน้าต่าง จู่ๆ น้ำตาอุ่นก็รินไหลออกมาเต็มสองข้างแก้มเนียนใส
ทั้งๆ ที่ได้กลับมาพบกันอีกครั้งแท้ๆ แต่ทำไมเราสองคนถึงไม่พูดจาดีต่อกันนะ
“นายต้องกินอาหารดีๆ บ้างนะทงเฮ ฉันไม่อยากเห็นนายดูผอมและไร้เรี่ยวแรงแบบนี้” ทงเฮไม่ได้สนใจฟังน้ำเสียงที่แฝงความห่วงใยนั้นของฮยอกแจเลย เขาเพียงแต่คิดถึงภาพความทรงจำในอดีต
ตอนที่ฮยอกแจหัดขับรถยนต์เป็นครั้งแรกและพาเขาขึ้นไปนั่งเสี่ยงตายอยู่ข้างๆ คนขับ
แม้มันจะเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่เขาก็อยากจะย้อนเวลากลับไปหาวันเก่าๆ ที่มีความสุขเหลือเกิน
หลังจากที่ฮยอกแจพาทงเฮไปกินข้าวที่ร้านอาหารหรูบนตึก 63 เสร็จแล้ว แทนที่เขาจะพาทงเฮกลับไปที่มหาวิทยาลัย ฮยอกแจกลับขับรถไปอีกทาง
“นี่! น...นายจะไปไหน?” ทงเฮหันรีหันขวางพลางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงลนลาน
“ไปส่งนายที่บ้านไงล่ะ บ้านนายอยู่ที่ไหน”
“แต่ฉันต้องกลับไปเรียนตอนบ่ายก่อนนะ จอดรถเดี๋ยวนี้!”
เอี๊ยด!!!
ฮยอกแจเหยียบเบรกกะทันหันทำเอาทงเฮโน้มตัวไปข้างหน้าด้วยความตกใจ หากแต่แขนแกร่งกลับยื่นมาขวางเอาไว้จนทงเฮหงายหลังไปพิงเบาะนั่งอีกครั้ง
“ฉันจอดรถแล้ว นายจะทำอะไร”
“ไปส่งฉันที่มหา’ลัยเดี๋ยวนี้” ทงเฮออกคำสั่งเสียงแข็ง
“นอกจากจะใช้คำพูดธรรมดากับฉันแล้ว นายยังกล้าออกคำสั่งกับฉันอีก” ฮยอกแจเอ่ยเสียงเรียบ
“แล้วนายล่ะ นายเป็นคนถือตัวตั้งแต่เมื่อไรกัน” พูดจบร่างบางก็เปิดประตูแล้วทำท่าจะก้าวลงจากรถทันที หากแต่ฮยอกแจกลับดึงแขนเรียวกลับมานั่งด้านในอีกครั้ง เขาใส่เข็มขัดนิรภัยให้ทงเฮอย่างชำนาญ ก่อนจะโน้มลงเข้าไปใกล้ใบหน้าหวาน ทงเฮหลับตาแน่นปี๋ด้วยความกลัว ทว่ากลับต้องเบิกตาโพลงเมื่อโทรศัพท์เก่าๆ ที่กำไว้ในมือถูกฮยอกแจแย่งไป
“จะทำอะไรน่ะ?” ทงเฮพยายามจะแย่งโทรศัพท์ของตัวเองคืนมา หากแต่ฮยอกแจกลับเคลื่อนรถออกไปช้าๆ แล้วกดหมายเลขหนึ่งเพื่อโทรออกไปหาคนที่สำคัญที่สุดของทงเฮ
“สวัสดีครับ คุณป้าทงจาใช่ไหมครับ”
[เอ่อ...นั่นใครน่ะ ไม่ใช่ทงเฮหรอกหรือ]
“ผมฮยอกแจครับ” ฮยอกแจเอ่ยอย่างนอบน้อม ทงเฮได้แต่นั่งอ้าปากค้างด้วยความอึ้ง เขาไม่รู้ว่าฮยอกแจจะทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร
แทนที่ทงเฮจะคิดว่าฮยอกแจอยากจะไปส่งเขาที่บ้าน ร่างบางกลับคิดในแง่ร้ายว่าฮยอกแจอยากจะไปเยาะเย้ยสภาพบ้านของเขา
“ผมกำลังจะพาทงเฮไปส่งที่บ้านครับ คุณป้าช่วยบอกทางให้ผมด้วยนะครับ”
ทงเฮเหลือบมองอีกฝ่ายด้วยความไม่พอใจ หากแต่เขาทำได้เพียงแค่ส่งเสียงฮึดฮัดออกมาเท่านั้น เพราะอย่างไรเสีย ฮยอกแจก็คงยืนยันจะไปส่งเขาที่บ้านให้ได้
คืนวันนั้น คยูฮยอนนอนอยู่ในห้องนอนแคบๆ ของตัวเองท่ามกลางความเหน็ดเหนื่อยที่ทำงานรับใช้เจ้านายมาตลอดทั้งวัน ทว่าในขณะที่เขากำลังจะผล็อยหลับลงไป เสียงแกร๊กของลูกบิดประตูก็ดังขึ้น ดวงตากลมโตเบิกโพลงท่ามกลางความมืดมิด ก่อนจะรู้สึกถึงร่างของใครบางคนที่สอดตัวเข้ามาในผ้าห่มผืนเดียวกัน
“คิดถึงจังเลย” เสียงทุ้มเอ่ยบอกท่ามกลางความเงียบ ก่อนจะซุกไซร้จมูกโด่งไปตามท้ายทอยเนียนสวย
“คุณดื่มเหล้ามาเหรอ?” คยูฮยอนทำหน้ายู่ ก่อนจะหันกลับไปซุกหน้าเข้ากับอกแกร่งของเจ้านายของเขา คนที่เขาทุ่มเทหัวใจให้ทั้งหมด
“นิดหน่อยเอง”
“ดื่มกับใคร คุณฮยอกแจ? คุณคิบอม” คยูฮยอนเอียงคอถามด้วยน้ำเสียงขึ้นจมูก เขารู้ดีว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ในตัวของซีวอน แต่มันก็อดไม่ได้ที่จะทำเช่นนี้
“ฮีชอล” สิ้นเสียงของซีวอน คยูฮยอนก็ผลักอกแกร่งออกห่างจากตัวเองทันที “ฉันล้อเล่นน่ะ”
“คุณพูดความจริง คุณเพิ่งไปดื่มกับเขา” ร่างโปร่งพูดจบก็หันหลังให้เจ้านายด้วยความน้อยใจ
“อย่าหาเรื่องกันน่าคยูฮยอน ฉันรักนายนะ” จมูกโด่งยังคงคลอเคลียอยู่ที่ซอกคอของเขา ก่อนจะค่อยๆ โอบร่างบางให้หันหน้าไปหาอีกครั้ง แล้วพรมจูบไปทั่วทั้งใบหน้า แต่ยิ่งทำแบบนี้คยูฮยอนก็ยิ่งอยากร้องไห้
“วันนี้คุณกลับไปนอนที่ห้องเถอะครับ ผมอยากนอนคนเดียว”
“น้อยใจเหรอ ฉันไม่ได้ไปกับฮีชอลจริงๆ นะ”
“แต่ผมจำกลิ่นน้ำหอมของเขาได้ ผมได้กลิ่นตลอดเวลา มันตอกย้ำว่าเจ้าของของคุณ
ร่างโปร่งได้แต่นอนอย่างนิ่งเฉย แล้วปล่อยให้ซีวอนหาความสุขจากร่างกายของเขา มันอาจจะมีความสุขเพียงแค่ชั่วครั้งชั่วคราว
แต่ความทุกข์ที่อยู่ภายในจิตใจของคยูฮยอนช่างคงอยู่ยาวนานเหลือเกิน
เช้าวันต่อมา ฮยอกแจรีบมามหาวิทยาลัยตั้งแต่เช้า เขานั่งลงตรงที่นั่งของคิบอมเมื่อวานนี้ ทำให้เพื่อนๆ ที่ทยอยเดินเข้ามาในห้องเรียนถึงกับมองด้วยความแปลกใจ
“ตื่นเช้าจังเลยนะฮยอกแจ” เสียงใสของซองมินเอ่ยทักทาย ก่อนจะยิ้มหวาน หากแต่ฮยอกแจกลับก้มอ่านหนังสือเล่มเดิมกับเมื่อวานอย่างไม่สนใจใยดีเลยสักนิด
“ไฮ~ ฮยอกแจ” คิบอมยกมือขึ้นทักทายตามสไตล์อเมริกัน ก่อนจะเดินเข้ามานั่งข้างๆ หากแต่ฮยอกแจกลับเบี่ยงตัวหลบแล้วชี้นิ้วลงอีกฝั่งหนึ่งของตัวเอง
“ที่นั่งของนายอยู่ตรงนี้”
“แต่เมื่อวานฉันนั่งซ้ายมือของนายนี่” คิบอมทักท้วงขึ้นอย่างไม่เข้าใจ
“ถ้านั่งตรงนั้นฉันจะมองไม่เห็นกระดาน”
“แต่ว่า...”
“นั่งเถอะน่า!” ฮยอกแจดึงแขนของคิบอมให้ทรุดนั่งลงข้างๆ เขาเอง และก่อนที่เวลาเข้าเรียนจะมาถึงเพียงห้านาทีเท่านั้น ทงเฮก็เดินเข้ามาในห้องเรียน ร่างบางเดินเข้ามานั่งข้างฮยอกแจอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ คนอื่นๆ อาจจะไม่รู้ แต่ฮยอกแจรู้เป็นอย่างดีว่าที่ทงเฮมาเรียนสายเป็นเพราะบ้านของเขาอยู่ไกลแค่ไหน
และที่เขามาเรียนตั้งแต่เช้าในวันนี้ เป็นเพราะว่าฮยอกแจนอนไม่หลับเลยตลอดทั้งคืน บ้านที่อยู่แถบชานเมืองแถมยังมีขนาดเล็กยิ่งกว่าห้องน้ำของเขา อี ฮยอกแจไม่รู้ว่าทงเฮทนอยู่ในบ้านหลังแคบๆ เช่นนั้นได้อย่างไรกัน
“นั่งรถหลายต่อสินะ ฉันบอกว่าจะไปรับก็ไม่ยอม”
ฮยอกแจโน้มลงมากระซิบข้างๆ หู หากแต่ทงเฮกลับมองแต่กระดานหน้าห้องราวกับไม่ใส่ใจในคำพูดนั้น คิบอมเหลือบมองพฤติกรรมของเพื่อนตัวเองแล้วย่นคิ้วอย่างแปลกใจ ทว่ายังไม่ทันที่จะคิดอะไรไปมากกว่านั้น ซีวอนก็เดินเข้ามาพอดี
“ว่าไงคิบอม ฮยอกแจ โอ๊ะ! นี่หนุ่มหน้าใสจากไหนเนี่ย น่ารักจัง” คำชื่นชมอย่างผู้ชายเจ้าชู้ทำให้ทงเฮก้มหน้ายิ้มอย่างเขินอาย ฮยอกแจหายใจถี่แรงขึ้นอย่างหึงหวงจนออกนอกหน้า ในขณะที่คิบอมกลับยิ้มจนตาหยีให้ซีวอนแล้วเอ่ยขึ้น
“นั่นแฟนใหม่ฉันเองชื่ออี ทงเฮ”
Talk with Lee Seen
ถึงเรื่องนี้จะไม่ค่อยสนุก แต่ช่วยเป็นกำลังใจให้กับลีซีนด้วยนะคะ
ขอบคุณทุกๆ คนค่ะ
ขอบคุณที่อ่านและช่วยกันเม้นท์ให้กำลังใจกับซีน
ความคิดเห็น