คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ★ SENSITIVE III (COMEBACK 100%) อ่านทอล์คนะ สำคัญมาก !
★ SENSITIVE III
และแล้วเสาร์อาทิตย์ที่แสนจะวุ่นวายก็ผ่านพ้นไป จะว่าไปสองอาทิตย์ที่ผ่านมาฉันและเคนจิก็เริ่มสนิทกันมากขึ้น ฉันไม่คิดจะหนีเขาแล้วล่ะ สงสารหมอนั่นวิ่งตามฉันท่าจะเหนื่อยน่าดู ฮ่าๆ วันนี้ตอนเย็นจะมีการคัดเลือกนักบาสฯเข้าทีมโรงเรียน เคนจิเองก็บอกว่าจะไปคัดเลือกเหมือนกัน แต่ฉันคงไม่ได้ไปดูหรอก เย็นนี้ต้องไปหาพี่เวสต์ที่เซนต์นาเซียนนัส จะถามล่ะสิว่าไปทำไม -.- ถ้าบอกว่าจะไปดูหน้าว่าที่พี่สะใภ้จะมีใครเสียใจรึเปล่า ? ' '- ฮ่าๆ ล้อเล่นน่า ฉันต้องไปรอกลับบ้านน่ะสิ ช่วงนี้พี่เวสต์ต้องทำโครงงานวิทยาศาสตร์เตรียมตัวไปแข่งน่ะ กว่าจะเสร็จก็ทุ่มกว่าๆ ทุกวัน อย่าถามว่าทำไมฉันถึงไม่ขึ้นรถเมล์ หรือนั่งแท็กซี่กลับ - - ถ้าพี่เวสต์ยอมให้ฉันนั่งรถกลับเองก็ดีสิ -0-
ฉันนั่งเท้าคางอย่างเบื่อหน่าย วิชาฟิสิกส์เป็นวิชาที่สามารถทำให้ทุกคนในห้องทำหน้าแบบเดียวกันได้อย่างไม่น่าเชื่อ -_____- อาจารย์ก็สอนไปแบบไม่ดูหน้าคนเรียนเลยแม้แต่นิดเดียว คงจะมีแต่เคนจิเท่านั้นแหละที่ตั้งหน้าตั้งตาฟัง ตั้งหน้าตั้งตาจดอย่างเอาเป็นเอาตาย
“จะเรียนเอาโล่เหรอเคนจิ ?” ฉันหันไปถามเคนจิ และเจ้าตัวก็ดูท่าจะไม่ได้สนใจฉันเลย - -+ ฉันเกลียดเวลาถูกเมินที่สุด แต่ก็ชั่งเถอะถ้าจะตั้งใจเรียนขนาดนั้น ~
ฉันหันกลับนั่งเท้าคางท่าเดิม พอหันไปมองทางยัยซีนัส เฮอะ ~ ไปเฝ้าพระอินทร์แล้ว โต๊ะสองตัวด้านหน้าก็ว่างเปล่าเพราะนายต้นปาล์มกะนายมิกกี้โดดเรียนลงไปเล่นบาส เพื่อนฉันแต่ล่ะคน - -‘ ใช่ว่าฉันเองไม่อยากจะหลับนะ แต่อาจารย์เล่นมองมาที่ฉันตลอดแบบนี้ใครจะหลับลง = =’
“เอาล่ะ วันนี้พอแค่นี้นะนักเรียน ไว้เจอกันใหม่พรุ่งนี้ ขอบคุณที่ตั้งใจเรียนกันนะจ๊ะ”
ทันที่อาจารย์พูดจบ ซีนัสก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที ไม่ต่างกับต้นปาล์มและมิกกี้ที่มายืนยิ้มอยู่หน้าห้อง = =’ มองไปทางเคนจิ... ตานี้ก็ลุกขึ้นบิดขี้เกียจแล้วเดินออกไปหาต้นปาล์มกับมิกกี้ที่หน้าห้องทันที ไม่รู้เหมือนกันนะว่าสามคนนี้ไปสนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่รู้ตัวอีกทีก็เห็นไปไหนมาไหนด้วยกันล่ะ - -
~ โอ้ทะเลแสนงาม (แสนง๊าม แสนงาม) ฟ้าสีคราวสดใส (สอใส๊ สดใส) ~
เสียงเรียกเข้าเพลงโอ้ทะเลแสนงามดังมาจากในกระเป๋ากระโปรง ก่อนที่ฉันจะควักไอโฟนสี่สีขาวมาสัมผัสหน้าจอเพื่อรับสาย เอาอีกแล้ว ~ นิสัยลืมดูเบอร์โทรเข้าเนี้ยแก้ไม่เคยหายจริงๆ
“สวัสดีค่ะ นั่นใครค่ะ ?”
“[เนป ตอนนี้เราอยู่ไหน ?]” เสียงทุ้มคุ้นหูของเคนจิผ่านลำโพงโทรศัพท์ออกมา น้ำเสียงเคนจิดูรีบร้อนพิกล เปิดอะไรขึ้นเนี้ย ?
“ฉันอยู่บนห้อง นายมีอะไรรึเปล่า ?” ฉันกับซีนัสสบตากัน ก่อนที่ซีนัสจะล้วงบีบีออกมาโทรหาใครบางคน
“[อยู่กับซีนัสใช่มั๊ย นี่! รอฉันอยู่บนนั่นนะ !]” เคนจิพูดรัวเร็วอย่างร้อนรนและตัดสายก่อนที่ฉันจะได้พูดอะไร ซีนัสกำลังโทรหาพี่เวสต์ แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ติด ตานั่นไปสร้างเรื่องอะไรอีก
“ไหนว่ะ แฟนไอ้เคนจิ” คิดไม่ทันขาดคำ ไอ้ยักษ์ตัวเขียวที่อยู่เกรดสิบสองหน้าตาเหมือนลูกผสมแย้กับคุณวรนุชถีบประตูเดินกร่างเข้ามาให้ห้อง ซีนัสเดินบังตัวฉันไว้แล้วตั้งการ์ดทันที ฉันรีบกดโทรออกหาพี่เวสต์แล้วเก็บมือถือเอาไว้ในกระเป๋าทันที ก่อนที่พรรคพวกของไอ้ยักษ์แย้อีกห้าคนจะเดินเข้ามาในห้อง จู่ๆ ไอ้หน้าวอกคนนึงชี้มาทางฉัน
“นั่นไงไอ้โจ คนที่หลบอยู่ด้านหลังคนที่ตั้งการ์ดน่ะ นี่เหรอว่าแฟนไอ้เคนจิ พึ่งรู้ว่าโรงเรียนเรามีเด็กหน้าตาน่ารักขนาดนี้ด้วย” เครื่องหมายคำถามลอยมาแปะบนหน้าฉัน ก่อนที่จะเริ่มลอยไปรวบตัวฉัน ? ฉันกับเคนจิ ? แฟน ? ฉันเป็นแฟนเคนจิ ? นี่มันบ้าอะไรกัน !
“ขอโทษนะค่ะพี่ หนูไม่ใช่แฟนของเคนจิ หนูเป็นแค่เพื่อนข้างบ้านและเพื่อนร่วมห้องชองเคนจิเท่านั้น !”
“โถ่ๆ น้องจ๊ะอย่าปฏิเสธเลย พี่เห็นไอ้เคนจิมันวิ่งตามน้องมาตั้งแต่เปิดเทอมแล้ว” ไอ้หน้าวอกพูดขัดขึ้นมา ฉันถอนหายใจอย่างหงุดหงิด ! มิน่าล่ะนายเคนจิถึงดูรีบร้อนนัก !
“หนูบอกว่าไม่ใช่ก็ไม่ใช่ไงค่ะ เค้าเป็นเพื่อนหนู หนูเป็นเพื่อนเค้า เราเป็นเพื่อนกัน พวกพี่กลับไปเถอะค่ะ หนูไม่ใช่คนสำคัญของเค้าแน่นอน!” ฉันกระแทกเสียงใส่พวกมันอย่างหงุดหงิด ! นายทำฉันเสียหายนะนายเคนจิ ฮึ่ม !
“สำคัญไม่สำคัญมันก็ดูกันอีกที่แหละน้อง เฮ้ย! ไปจับมัน”ไอ้ยักษ์เขียวยิ้มอกคำสั่งแล้วแสยะมองดูฉันกับซีนัสถูกล้อมกรอบไปจนติดผนังห้อง ฉันกับซีนัสมองหน้ากันไปมา ซีนัสขยิบตาให้เป็นสัญญาณก่อนที่จะปล่อยฮุคซ้ายใส่ไอ้หน้าวอกที่ทำท่าจะพุ่งมาใส่ฉัน นายหน้าหลุมพุ่งเข้ามากอดฉันแต่ด้วยความไวกว่า ? ฉันกระโดดหลบและคว้าเอาเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ๆ ขึ้นมาฟาดใส่หลังจนมันฟุบไป TT____TT ขอโทษนะนายหน้าหลุมแต่พวกนายจะทำร้ายฉันก่อน ฉันใช้เก้าอี้วาดเป็นวงรวบตัวก่อนจะมีนายหล่อทำท่าจะพุ่งเข้ามา ฉันเลยเหวี่ยงเก้าอี้โครงเหล็กใส่หน้ามันไปเต็มๆ T T ทางด้านซีนัสก็รัวฮุคไม่ยั้งใส่หน้านายหล่อสองจนล้มไปแล้วหันมาฟาดหางใส่ต้นคอของไอ้แย้อีกคน เคนจิ ต้นปาล์ม และมิกกี้ขึ้นมาซัดไอ้ยักษ์แย้จนร่วงไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ พวกไอ้ยักษ์แย้ลงไปกองกับพื้นกันทุกคน ไอ้หน้าวอกนอนกุมเป้า เพราะโดนซีนัส กระทืบซ้ำลงไปเต็มแรงนายหลุมสองสลบไปแล้ว ส่วนนายหล่อหนึ่งเหมือนปากจะแตกและดูเหมือนจะเป็นแผลที่หน้า ส่วนนายหล่อสองกับไอ้แย้ที่โดนซีนัสจัดการก็สลบเหมือดอยู่ข้างกัน จู่ๆ เคนจิก็วิ่งเข้ามากอดโดยที่ฉันไม่ทันได้ตั้งตัว ราวกับว่าฉันกำลังล่องลอยไปในอากาศ ฉันได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นรัวของเคนจิ และฉันเองก็กำลังได้ยินเสียงหัวใจตัวเองที่เต้นรัวเหมือนกัน....
“อะแฮ่ม!” ต้นปาล์มกระแอมเบาๆ ฉันกับเคนจิผละออกจากกันโดยอัตโนมัติทันทีที่ต้นปาล์มพูดจบ ดูเหมือนว่าแก้มของฉันจะกระตุกยิ้มไปเองโดยที่ฉันไม่ได้สั่ง... เฮ้ย ! ฉันไม่ได้เขินนะ ! -//////-
“แล้วนายจะขัดขึ้นทำไม ? หัดหุบปากแล้วอยู่เงียบๆ ซะมั่ง” ซีนัสค้อนวงใหญ่ให้ต้นปาล์ม “อ่อ… ถ้าว่างนักนายก็ไปตามอาจารย์มาแล้วก็พาเจ้าพวกนี้ไปห้องพยาบาลซะ”
“ผลงานเธอทั้งนั่นเลยยัยยักษ์ -.-” ต้นปาล์มผลักหน้าผากซีนัสเบาๆ ซีนัสง้างหมัดจะเอาเรื่อง “เอะอะก็ใช้แต่กำลัง -.-”
และดูเหมือนเรื่องคงไม่จบง่ายๆ เมื่อซีนัสต่อยเข้าที่ท้องน้อยของต้นปาล์มเต็ม มิกกี้ส่ายหัวอย่างระอา บรรยากาศในห้องดูดีขึ้นมานิดนึง แต่คงจะดีกว่านี้ถ้าไม่มีพวกไอ้ยักษ์แย้นอนสลบเหมือดเกลื่อนห้องแบบนี้
“ไม่ต้องไปตามอาจารย์หรอก พวกแกสองคนพาพวกมันออกไปทำแผลที่โรงพยาบาลข้างนอกไป ตอนนี้ลุงยามแกออกไปพักกินข้าว คงแอบรถออกไปได้ อ่อ~ พาออกไปทางบันไดหนีไฟนะเว้ย แต่ระวังคนด้วยล่ะ พึงตอนนี้จะพักเที่ยงก็เถอะ” เคนจิหันไปสั่งต้นปาล์มกับมิกกี้เป็นฉากๆ ก่อนที่ต้นปาล์มกับมิกกี้จะมองหน้ากันแล้วยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้
“อย่าคิดจะอู้นะยัยยักษ์ มาช่วยฉันจัดการกับซากผลงานของเธอก่อน” ต้นปาล์มดึงคอเสื้อของซีนัสไว้เมื่อซีนัสทำท่าจะเดินมาหาฉัน
“นี่นาย ! ชักจะมากไปแล้วนะย่ะ” ซีนัสสะบัดตัวออกอย่างเหลืออด ก่อนที่จะหันไปเผชิญหน้ากับต้นปาล์ม ต่างคนต่างทำหน้าตาล้อเลียนอีกฝ่าย - -; ก่อนมิกกี้จะตบไหล่ต้นปาล์มเบาๆแล้วเดินไปพยุงคนเจ็บเพราะฝีมือฉันกับซีนัส นั่นแหละถึงหยุดสงครามประสาทระหว่างซีนัสกับต้นปาล์มได้ = =’
เมื่อทั้งสามคนช่วยกันพยุงคนเจ็บลงไปทางบันไดหนีไฟที่อยู่ไม่ไกล... ตอนนี้เหลือแค่ฉันกับเคนจิในห้องเท่านั้น บรรยากาศเลยดูแปลกๆ ไป แต่ก็ต้องกลับเข้าสู่โหมดปกติเมื่อฉันเกิดนึกอะไรได้
“นายไปพูดอะไรไว้พวกนี้ถึงได้เข้าใจผิดว่าฉันเป็นแฟนนายฮะ? นายทำฉันกับซีนัสเดือดร้อน รู้รึเปล่า !”
“ฟังฉันอธิบายก่อนเนปจูน” เคนจิยกมือสองข้างขึ้นเหนือหัว “คืองี้… สาวที่ไอ้โจมันปิ้งอยู่มาชอบฉัน ไอ้โจมันเลยโกรธหาว่าฉันไปแย่งผู้หญิงของมันมาซึ่งอันที่จริงแล้วไม่ใช่ น้องฟ้าเค้ามาชอบฉันเองจริงๆ สาบานได้ T T”
….. โอ้ เยี่ยมเลย - -
“ฉันไม่ได้อยากรู้ว่าใครมาชอบนายอะไรยังไง ฉันอยากรู้ว่าเรื่องนี้มันเกี่ยวอะไรกับฉัน !”
“ก็กำลังจะเล่าไง ฟังฉันก่อนได้มั๊ย? TT” เคนจิลงไปนั่งกับพื้นเหมือนเด็กๆแล้วฉุดแขนฉันให้นั่งบนเก้าอี้ตรงหน้าเขา “ไอ้โจมันไปสืบมาว่าใครคือผู้หญิงที่ฉันสนิทด้วยมากที่สุด ซึ่งนั่นก็คือเธอ มันเลยวางแผนจะจับตัวเธอไปขังแล้วล่อให้ฉันไปหาแล้วอัดฉัน แต่มันเผลอพูดเรื่องนี้กับน้องฟ้าซะก่อน น้องฟ้าเลยมาบอกฉัน ฉันถึงได้โทรหาเธอไง”
“สรุปก็คือพวกนั่นเข้าใจผิดว่าฉันเป็นแฟนนาย ? เลยตามมาล้างแค้นที่แฟนของมันมาชอบนายอย่างงั้นสิ ?”
“อื้อ ‘ ‘-”
“ฉันเข้าใจแล้ว….” ฉันลดสายตาลงต่ำ “แล้วตอนนี้นายจะปล่อยมือฉันได้รึยัง?”
ไม่รู้เหมือนกันมือของเขาเลื่อนลงมาจับมือฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ และก็ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่หัวใจฉันเต้นแรงแบบนี้....
ฉันไม่รู้... ไม่รู้ว่าตอนนี้เคนจิคิดอะไร และไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันคิดอะไร ไม่รู้การกระทำของเคนจิต้องการอะไร แล้วไม่รู้ว่าฉันต้องการอะไรจากการกระทำของเคนจิ
ระยะเวลาแค่ไม่กี่สัปดาห์ที่ชีวิตฉันมีเคนจิเข้ามาเกี่ยวข้อง ชีวิตฉันก็ยุ่งเหยิงได้ขนาดนี้ .... ไม่อยากจะคิดเลย ว่าหลังจากนี้ ชีวิต(และหัวใจ) ของฉันจะยุ่งเหยิงขนาดไหน...
คุย กันซักนิด <3
กราบเท้างามๆ รีดเดอร์ที่หายไปซะนาน =/\=
มีข้อแก้ตัวอีกแล้ว หนึ่งเดือนที่ผ่านมา คอมพิวเตอร์ของปาล์มไม่สามารถใช้การได้
ผ่านไปสองสัปดาห์ แม่จึงตัดสินใจซื้อคอมให้ใหม่ แต่ก็มีปัญหาอีกคือ... เน็ตใช้การไม่ได้
ข้อมูล พล๊อตเรื่องทุกอย่างอยู่ในคอมเครื่องเก่าหมด ตายล่ะหอง = ='
จะแต่งต่อก็ไม่ได้ เลยต้องมานั่งนึกพล๊อตที่เคยวางไว้ใหม่ T^T
ประกอบกับปาล์มเปิดเทอม ห้องคิงวิทย์คณิต เป็นอะไรที่กดดันมาก =[]='
จากหลายๆ สาเหตุทำให้ปาล์มไม่ได้อัพนิยายเลย T^T กราบเท้าาารีดเดอร์งามๆ
ต่อไปนี้จะพยายามอัพให้ได้มากที่สุด อย่าพึ่งทิ้งกันนะค่ะรีดเดอร์ T^T
ความคิดเห็น