คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : erotic love : Character 3 แปลกๆ
............เอสเอม........
“พี่ฮยอกแจครับ...เรียวอุคขอพักดื่มน้ำ แปป น้า......”
“อืม..”
เรียวอุคออกจากห้องซ้อมไป แทนทีตนจะไปกินน้ำจริงๆ กลับเดินเข้าไปในห้องอัดเสียง......
“อ้าว..เรียวอุคมาทำอะไร...”
“พี่เยซองครับ..คือว่าผมขออยู่ในนี้ซักพักนะครับ” ร่างเล็กว่าพร้อมเดินเข้าไปนั่งบนโซฟาตัวยาวทันที
“เหนื่อยหรือเรียวอุค......มีอะไร รึปล่าว”
“ครับ...เหนื่อย”
“เป็นอะไร” เยซองมองหน้าร่างเล็กด้วยความเป็นห่วงน้องสุดที่รักของเขาเป็ฯอะไรรึป่าว ร่างหนาทิ้งตัวนั่งลงข้างๆเรียวอุค
“ไม่..มีอะไรครับ...ผมแค่เหนื่อยพอดีวันนี้ ผมรู้สึกว่าพี่ฮยอกแจแปลกๆ ปกติแล้วพี่เค้าจะสอนผมหน้ากระจกและก็ให้พักเยอะเลยครับ...แต่วันนี้พี่เค้าดูอารมณ์เสียนะครับ ไม่ยอมให้ผมว่างบางเลย” ร่างเล็กพลางยาว
“อ๋อ...อย่างนี้นี้เอง ฮ่าๆๆ เหนื่อยแย่เลยเนอะ........อ่ะ”เยซองสี่งขวดน้ำดื่มให้ร่างเล็กพร้อมกับยิ้มอบอุ่นไปให้ เรียวอุครับมันด้วยสีหน้าที่ดีใจไม่น้อย...หึ นายจะน่ารักเกินไปแล้วนะเรียวอุค
....พี่เยซองครับ..พี่รู้ไหม พี่ใจดีมากจนผมเริ่มหวั่นไหวแล้วนะครับ ต่างคนต่างคิด...แต่ก็ไม่ใครกล้าที่จะพูดมันออกมา...ทั้งสองกับกลัวคำว่าพี่น้องสุดที่รักจะหายไป......ทุกๆคนต่งพูดคุยกันเป็นที่ฮือฮากันว่า เยซองและเรียวอุค..ช่วยเหลือกันดูแลกัน ดูแล้วเหมือนพี่น้องที่น่ารัก
____________________________________________
“ชีวอน~” คนหน้าสวยเรียกร่างหนาตรงข้าม
“มีอะไรครับ..พี่ฮีชอล...พูดเสียงหวานเชียว”
“ทำไมวันนี้นายกินฟักทองอะ”ใบหน้าสวยเอียงด้วยความสงสัย
“ฮ่าๆๆ พี่คิดอะไรอยู่กันครับ...ผมก็แค่อยากกิน” เสียงนั้นบอกให้ฮีชอลสบายใจ
“หึ..ชีวอน.อ่า ก็เห็นแต่ก่อนไม่กินหนิ..ก็คิดว่าแอบคิดไรกับซองมินหรือ ปล่าว” ว่าพร้อมหันหน้าไปด้วยความ งอน โดยไม่ทราบสาเหตุ
“ผมมีแค่พี่คนเดียวก็พอแล้ว..”
“จริงนะ...”
“..จริงสิครับ..”
“อืม..งั้นก็แล้วไป..เอ๊ะ..ว่าไปแล้วไม่รู้ว่าซองมินเป็นอะไรบอกว่าไม่สบาย ขอ อยู่บ้านคนเดียว..”
“อือ..สงสัยเมื่อวานคงซ้อมหนัก..ไม่ได้พักมั้งครับ” ร่างหนาว่าก่อนจะทานอาหารของตนต่อแต่ก็ไม่วางที่จะป้อนฮีชอลไปด้วย
“ อืม ..ชีวอน ว่าไหม...ซองมินทำอร่อยกว่านี้อีกเนอะ”
“อืม .. ผมก็ว่างั้น”
“ฮ่าๆ/ฮ่าๆ” กิจกรรมบนโต๊ะอาหารที่เต็มไปด้วยความสุข เพราะทุกๆวัน ชีวอนจะพาฮีชอลมากินข้าวนอกบ้าน ผลที่ได้ตอบกับมาก็ทำให้ทั้ง ชีวอนละฮีชอล ต่างมีความสุข เมื่อ ชีวอนได้เห็นท่าทาง น่ารักและแปลกๆของฮีชอล ฮีชอลก็ได้เห็นความรักที่ชีวอนนั้นมอบให้เขาทุกวัน
..................................................................................................
ห้องนอนขนาดกลางมีเพียงร่างบางที่กำลังนั่งคิดเหตุการณ์เมื่อคืนที่ผ่านมา ไม่เข้าใจ ว่าตนกลับมานอนห้องตัวเองตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้แค่ว่าตอนนั้นรู้สึกปวดหัวแล้วก็ ........... จำอะไรไม่ได้ หรือว่าเราจะ สลบไป คิดมากยิ่งปวดหัว ซองมินจึงเดินออกมาจากห้อง ลงไปห้องครัวเพื่อหาอะไรกิน ตามประสาคนร่างอวบ
ถึงจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ... แต่ไม่ได้โดน.. ก็ดีแล้ว โลงใจไปบ้างนิดนึง
.............................................................
!!แกร็ก.. !!
สายตาเล็กกวาดหาฮยอกแจในห้องกลับไม่เห็น ร่างนั้น อยู่ในห้องก่อนที่จะสดุดกับกระดาษใบเล็กแปะไว้บนกระจกบานใหญ่
.....เรียวอุคพี่ออกไปทำธุระข้างนอก ... + + + ฮยอกแจ....
“พี่ไปไหนอีกนะ..ผมเป็นห่วงพี่จัง” เรียวอุคเดินออกจากห้องก่อนที่ตนจะเข้าไปในห้องอัดเสียงต่อ
“..เยซอง..ฮยอกแจอยู่ไหน.” อยู่ดีๆ ฮันกยองก็โผล่เข้ามาในห้อง
“ อ้าวพี่ฮันกยอง..ผมก็ไม่ทราบหรอกครับ”
______________________erotic love_______________________
“ พี่ครับ..” ฮยอกแจยังคงมาเยื่ยม พี่ชายเสมอ เวลาตนมีเรื่องไม่สบายใจก็จะมาที่นี้ทุกครั้ง แน่แปลกที่ไม่มีใครรู้เลยว่าฮยอกแจนั้นไปไหน ร่างเล็กไม่ได้มีเพื่อนที่ตนไว้ใจขนาดนั้น จึง ไม่สามารถระบายเรื่องที่ตนหนักใจได้...เพราะทุกเรื่องมันก็คงเป็นเรื่องที่น่าสมเพศตนเอง
.............
...........
......
!! ปัง !!
“..อ๊ะ..” ร่างของฮยอกแจทรุดลงกับพื้นอันเย็นเชียบทันทีที่ลูกกระสูนปักเข้า มือบางจับเข้าที่ตนแขนตนเองด้วยความเจ็บ ฮยอกแจล้วงหาโทรศัพท์มือถือ กดซัก 3-4 ครั้งเพื่อค้นหาเบอร์โทรศัพท์
[ ฮันกยอง ] เบอร์แรกที่อยู่ในรายชื่อ มือเล็กกดปุมโทรออกทันที เมื่อรู้ว่าตนไม่ไหวแล้ว
“ ..พี่ฮันกยอง..ช่วยผมด้วย....ผม..ด้วย..” สิ้นประโยชน์สุดท้าย ร่างเล็กก็ไม่รู้สึกอะไรแล้ว..........
[ “ ฮยอกแจ..นายเป็นอะไร...อย่างเงียบสิ...ตอบพี่มา” ]
“ .................”
[ “รอที่นั้น...เดี๋ยวพี่ไปหา..” ] โชคดีที่โทรศัพท์สามารถรู้ว่าคนที่คุยอยู่ที่ไหน จีพีเอส ที่ส่งผ่านหน้ามือถือของฮันกยองขายาวก้าวขึ้นรถทันที ก่อนจะขับออกไปด้วยความเร็ว
.............................................
...................................
...................
............
….
“ ฮยอกแจนายอยู่ไหน.......” สายตาพยายามมองหา.....แต่กับไม่พบ ร่างหนายกโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะเดินไปตามที่ จีพีเอส บอก หน้าจอโทรศัพท์ถูดตัดลงเมื่อรู้ว่ามันมาถึงที่หมาย
“.......................”
“ฮยอกแจ.!!!.....” มือหนาเข้าไปประคองร่างที่อยู่บนพื้น เลือดมากมายที่ยังคงไหลอยู่ไม่มาก ร่างหนาอุ้มฮยอกแจขึ้นไว้ในอ้อมกอด ก่อนจะพาขึ้น รถไปโรงพยาบาลทันที
_____________________________________________
_
_
_
Rrrr Rr r r r r r…..
“ใครโทรมาหนะ.....คังอินหยิบโทรศัพท์ให้หน่อยสิ” ไม่นานโทรศัพท์ก็ตกอยู่ในมือ ลีทึก
“ขอบใจ”
“ ลีทึก...ฉันไม่ได้อยากได้คำขอบใจนาย ขออย่างอื่นแทนได้ไหม”
“บ้า.” ลีทึกพูดด้วยความเขินอายใช่ว่าเค้าจะไม่รู้ว่าที่คังอินบอกนั้นหมายถึงอะไร
“อ้าว..จะรับไหมน่ะ ..เอาแต่เขินไปได้ ”
“..ลืม.”
[ “ พี่จองซู...ฮยอกแจถูกยิง” ]
“ 0[]0 เฮอะ นายพูดเรื่องอะไร...ฮยอกแจอยู่ไหน”
[ “พี่ไม่ต้องเป็นห่วงผมพาฮยอกแจไปโรงพยาบาลแล้ว”...]
“โลงใจหน่อย .. แล้วเจ็บมากไหน” เมื่อลีทึกได้ยินว่าน้องของตนโดนยิงก็นู้สึกสงสารจับใจ
[“ หมอจักการให้หมดแล้วครับ ...ไม่นานก็คงกลับได้ โชคยังดีที่โดนแค่แขน” ]
“ พี่จะรีบไปหานะ...ฝากดูแลฮยอกแจด้วยหละ”
[ “ ครับ “ ]
เมื่อสายถูกตัดฮันกยองก็เดินเข้ามาในห้องผู้ป่วยทันทีก่อนจะนั่งลงข้างๆเตียงคนที่กำลังหลับไม่ได้สติ
!! ก๊อกๆ !!
“ ครับ เข้ามาได้ “ ร่างหนามองไปยังนางพยาบาลที่กำลังเดินเข้ามาในมือเธอ ถือ ผ้า ขาวสะอาดตา
“ค่ะ..คือว่าดิฉันมาเช็ดตัว..หนะค่ะ”
เธอพูดไปก็เขินไป เมื่อรู้ว่าคนป่วยนั้นคือใคร และ คนที่เขาพูดอยู่ด้วยนั้นอีกละ
“ ไม่เป็นไรครับ....เดี๋ยวผมเช็ดเอง..ขอบคุณมาก”
“อะ..อ๋อค่ะ” เธอบอกออกไปพร้อมกับเดินออกจากห้องทันที เห็นก็รู้ว่าเธอเสียดาย มือหนาปลอดกระดุมของฮยอกแจ จากเม็ดแลก ลงมาจนสุดท้าย สิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้านั้นทำให้ฮันกยองใจเต้นไม่น้อย.........ใจฉันเต้นเพราะนายตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ฮันกยองหยิบผ้าสีขาวที่นางพยาบาลเมื่อกี้ถือเข้ามาก่อนจะชุบน้ำให้หาดๆ พร้อมกับบันจงเช็ดตัวให้กับฮยอกแจอย่างอ่อนโยน
“อืม~ “ เสียงเล็กเริ่มหลุดออกจากปากบางทำให้ฮันกยองหันไปมองใบหน้าเล็กนั้นทันที
“พี่..อึน.......” ร่างเล็กพรึมพรำอยู่คนเดียวทุกเสียงที่ออกมาจากปากบางนั้นกับมีเพียงชื่อพี่ชายของตัวเอง
“พี่อึนซอง...” ร่างเล็กยังคงเรียกชื่อนี่ไม่หยุด ฮันกยองวางผ้าลงบนโต๊ะ เมื่อ ฮยอกแจนั้นเริ่มรู้สึกตัว ( รึป่าว _ _ )
“ ฮยอกแจนายเรียกใรหนะ “
“ พี่อึนซองครับกอดผมที่ผมหนาว”
“...........” ร่างหนามองคนป่วยบนเตียงด้วยความสงสัย เอาแต่เรียกเพียงชื่อนี้ซ่ำไปซ่ำมา เมื่อเห็นว่าฮยอกแจเริ่มมีสีหน้าที่ไม่ดี..รู้สึกว่า ร่างเล็กตรงหน้าไม่เห็นเหมือนตัวจริงที่ตนเคยเห็น
“พี่อึน..กอดผม..ฮึก” แขนแกร็งประคองฮยอกแจขึ้นพร้อมกับไว้ในอ้อมกอด
“ฮยอกแจ “ เสียงใหญ่พูดด้วยความนุ่มนวล ก่อนจะเริ่มตกใจกลับรอยแผลเป็นบนไหล่เล็ก... นายไปเอาแผลนั้น มาจากไหนกัน..แผลที่บงบอกว่ามันเป็นรอยแผลเป็นที่ไม่มีทีถ้าว่าจะหาย
“อ๊ะ...”อยู่ดีๆ มือเล็กกลับผลักคนตรงหน้าออกจนตกจากเกาอี้ข้างๆเตียง
“โอ๊ย.....”
“พี่ฮันกยองทำอะไรหนะ” ร่างเล็กสำรวจตัวเองเมื่อรู้ว่าตนนั้นไม่ได้ใส่เสื้อก่อนจะรีบหยิบมันขึ้นมาใส่ทันที ไม่สนใจคนที่ตนนั้นทำตกเก้าอี้เลยซักนิด
“ นายบ้าไปแล้วหรอ ผลักมาได้”
“พี่นั้นแหละบ้า..มากอดผมทำไมละ”
“ เหอะ..ใครกันแน่บอกให้กอด.”
“ ไม่รู้..แต่รู้ว่าไม่ใช่ผม. " ร่างเล็กยังคงดื้อเอามือกอดตัวเองไว้แล้วกลับมาทำหน้าขลึมดังเดิม ก่อนจะสังเกตว่าตนแขนของตนนั้นผันด้วยผ้าขาวเห็มไปหมด ใบหน้าตกใจนั้นหลุดออกมาให้ฮันกยองเห็น
“โอ๊ย...แขนฉัน”
“พอเห็นแขนก็เจ็บเลยนะ..ที่ผลักฉันละไม่เห็นร้องซักนิด..”
“พี่ไม่ต้องมายุ้ง..”
“โห...ไรกันฉันอุสาช่วยนายไว้นะ ไม่งั้นนายคงโดนใครหน้าไหนไม่รู้ยิงตายไปแล้ว”
“ช่วยไม่ได้นี่..อยากสะเออะมาช่วยผมเองหนิ .. หึ”
“นายพูดอะไรนะ!!” ฮันกยองเริ่มโกรธกับท่าทางดื้อด้านของฮยอกแจเต็มทีก่อนจะเผลอไปบิดแขนเล็กนั้นอย่างลืมตัว
“โอ๊ย..พี่ผมเจ็บ”
“อ่ะ..อืมโทษที” ร่างหนารีบดึงมือออกพร้อมมองฮยอกแจที่เอาแต่ลูบแขนตัวเอง
!! ก็อกๆ!!
“ ใครมาอีกแล้วหละ” ฮันกยองว่าก่อนจะเดินไปเปิดประตู
“เดี๋ยว..” เสียงเล็กเอิญให้ร่างหนาหยุดการกระทำ
“มี...อะไร”
“พี่รู้หรือปล่าว..ใครเป็นคนยิงผม”
“หึ...ฉันไม่รู้หลอก” พูดจบมือหนาก็บิดประตูทันที
!! แกร็ก !!
“ เฮ้ย..ทำไมเปิดช้าจังวะ...เฮ้อ น่ากลัว”
เมื่อประตูเปิดออก เสียงแหลมของฮีชอลก็ดังขึ้นมาทันที..คนสวยอารมณ์ร้อน..ลีทึกเห็นถ้าทางของฮีชอลก็ขำเล็กน้อย
“ฮยอกแจ~..นายเป็นไงบ้าง” ฮีชอลรีบวิ่งเข้าหาร่างเล็กบนเตียงด้วยความเป็นห่วง ไม่นานลีทึก ก็เข้าไปลูบหัวฮยอกแจเบาๆ
“มากัน สอง คนหรอ” ฮันกยองทักขึ้น
“อืม..ฮ่าๆๆ คนอื่มที่ไม่มาเพราะฉันเองแหละ..ฉันบอกให้ทำงานต่อ เลยมากับฮีชอล”
“อ๋อ...ครับ ” ฮันกยองไม่ว่าอะไรมากก่อนจะนั่งลงบนโซฟารับแขก...
“ เมื่อ กี้ต้องขอโทษแทนฮีชอลด้วยนะ...พอดี คุณนายฮีนิมเค้าอารมณ์ร้อน ฮ่าๆ”
“ไม่เป็นไรครับ...ผมว่าน่ารักดี”
“ฮ่าๆ ฮ่าๆจริงๆแล้วแฟนคลับตามมาถึงหน้าโรงพยาบาลเลย..เพราะงั้นฮีชอลถึงกลัว...เออจริงสิข่าวรั้วออกมาเร็วมากเลย”
ลีทึกว่าก่อนจะเดินไปเปิดทีวีของห้องผู้ป่วยทันที ในจอนั้นกับเป็นฮยอกแจจริงๆด้วย ข่าวรั้งเร็วจริงๆ
!! ติ๊ด !!
“ลีทึก..ทีวีเสียงมันเสียงดังรบกวนฮยอกแจเค้า..ฮือๆ ฮยอก จ้า~ “
“พี่ฮีชอล...ผมไม่ได้เป็นไรมาก...พี่ไม่ต้องเป็นห่วงผมขนาดนั้นก็ได้”
“ไม่...ฉันรู้ว่านายเจ็บ”
“ฮ่าๆนายตลกจังฮีชอล”
“ฮันกยอง อะ”
“ฮยอกแจเค้าไม่ได้เป็นไรมากซักหน่อย”
“อืม...ก็ได้ ลีทึกเรากลับกันเถอะ” ฮีชอลลากลีทึกออกจากห้องด้วยความงอน...ตนกำลังอารมณ์เสียอยู่ด้วย
“นี่..เดี๋ยวสิฮีชอล..ฮันกยองเค้าแค่พูดเล่น นายละก็”
“ชิ..ไม่ไปก็ได้”
“ฮ่าๆๆ”
“ แหนะ..ยังจะมาหัวเราะอีก ฮันอ่ะ”
__________________________________________________________________________________
คิมฮีน่ารักจัง ขอคอมเม้นสักนิด ไรเตอร์อยากได้กำลังใจอะ นะๆ ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น