คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 2 ,,* คนที่รอ {rewrite}
CHAPTER 2 ,,*
“ พี่เก่ง ! ทางนี้ๆ ” เก่งหันไปตามเสียงตะโกนเรียกฝ่าฝูงคนมากมายที่พร้อมใจกันมากินข้าวที่โรงอาหารแห่งนี้ แน่นอนว่าไม่ใช่แค่เขาเท่านั้นที่หันไปมอง หลายๆคนที่นั่งอยู่โต๊ะใกล้ๆก็หันไปมองเช่นกัน ริทหันไปยิ้มๆให้กับทุกสายตาที่มองมาอย่างเขินอายราวกับกำลังคิดว่า ก็คนมันน่ารักนี่นา (ไม่ใช่ว่าแกเสียงดังหรอกเรอะ -.-)
“ จะตะโกนทำบ้าอะไร ก็นัดกันไว้แล้ว กูไม่ใช่เด็กอนุตูมนะที่จะหลงทางในโรงอาหาร ” นั่งลงปุ๊บก็ด่าปั๊บแบบไม่ให้เสียเวลาทำมาหากิน
“ นั่นดิ มึงอยากเป็นจุดเด่นหรอไง แค่มึงเป็นเดือนคณะนี่ก็เด่นจะแย่อยู่แล้ว วันนี้กูจะได้กินข้าวอย่างสงบสุขไม๊เนี่ย ? ” กันด่าบ้างพอหอมปากหอมคอ
“ อะ เอ่อ .. พี่ริทคะ ขอคุยด้วยหน่อยค่ะ ” ยังไม่ทันขาดคำ เสียงหญิงสาวผู้ทำลายความสงบสุขประจำวันนี้ก็ดังขึ้นเรียกให้เขา กันและริทพร้อมใจกันหันไปมอง
“ เอ่อ .. ฮะ ” ว่าแล้วคนตัวเล็กก็ลุกออกจากโต๊ะ เดินตามสาวน้อยไปตรงที่ๆมีคนพลุกพล่านน้อยที่สุด ผู้หญิงคนนั้นพูดอะไรบางอย่างกับร่างเล็กก่อนจะก้มหน้าลงอย่างเขินอาย เขามองกันที่มองเหตุการณ์นั้นไม่ละสายตาก่อนที่เจ้าตัวจะลุกขึ้นแล้วหันมาพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเล็กน้อย
“ พี่เก่ง ผมไปซื้อข้าวกินก่อนนะ หิวแล้ว ขี้เกียจรอไอ้ริทมัน ”
“ อ้าว ไม่รอกินฟรีหรอ ? ไอ้ริทมันจะเลี้ยงทั้งที ” เก่งถาม ก่อนจะได้รับการส่ายหน้าเป็นคำตอบ เขากำลังจะอ้าปากพูดต่อแต่อีกฝ่ายกลับเดินฝ่าฝูงคนที่พลุกพล่านออกไปแล้ว ทิ้งให้ปากห้อยๆอ้าค้างอยู่อย่างนั้นก่อนจะเปลี่ยนเป็นบ่นอุบ
“ อะไรของมันวะ ทำยังกับผู้หญิงเมนส์มา ”
“ แหม ~ รู้เรื่องผู้หญิงดีจังนะพี่น่ะ ” ริทเอ่ยแซวเมื่อเดินกลับมาถึงโต๊ะเร็วพอจะได้ยินประโยคเมื่อกี้
“ เป็นไง เค้ามาทวงหนี้มึงหรอ? ” พูดพลางผลักหัวกลมๆของคนเป็นน้องอย่างสนุกมือ
“ มาสารภาพรักเว้ย! ไอ้พี่บ้านี่ เจ็บนะ ! ” ร่างเล็กโวยวายแล้วปัดมือเขาออกโดยไม่ลืมที่จะส่งสายตาอาฆาตแค้นมาให้
“ เออๆ รู้แล้วน่าว่ามึงมันฮอต หน้าตาก็เหมือนหวานผู้หญิง ทำไมสาวๆชอบจังวะ ”
“ เออน่า ยังไงผมก็ไม่สนใจหรอกสาวๆน่ะ เดี๋ยวผมยกให้พี่หมดเลย ไปกินข้าวเหอะ หิวแล้ว ” ว่าแล้วก็ฉุดแขนเขาให้ลุกขึ้นก่อนจะไปซื้ออาหารด้วยกัน เก่งขยี้ผมนิ่มของคนตัวเตี้ยแรงๆอย่างหมั่นไส้ แหม .. ยกให้หมดเลย ถึงไม่ยกให้เขาก็หาเองได้ล่ะน่า
หึ .. มีความสุขกับชีวิตของคุณให้มากๆนะ
เพราะผมเหลือเวลาให้คุณอีกไม่นานหรอก
เก่ง วาโย อัศวรุ่งเรือง ...
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ROBOT BOY - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“ กลับบ้านดีๆนะเว้ยไอ้ริท ไอ้กัน ” เก่งโบกมือลาน้องสุดเลิฟทั้งสองก่อนจะหันไปโอบเอวสาวที่เพิ่งจีบติดเมื่อห้านาทีที่แล้ว พากันขึ้นรถคันหรูของเก่งแถมมีคนขับรถเสร็จสรรพตามแบบฉบับคนรวยพร้อมมุ่งหน้าไปยังผับที่เจ้าตัวมักจะไปมีตแอนด์กรี๊ดกับสาวๆเป็นประจำ ริทมองตามรถคันหรูที่แล่นออกไปก่อนจะหันกลับมาหาคนข้างกาย
“ วันนี้กูต้องทำงานพิเศษชดเชยว่ะ เมื่อวานขอพี่กิ่งโดดไปหามึง แม่งกลัวผีแล้วยังดันดูหนังผี เดือดร้อนใครล่ะ ? ก็กู ! ” ร่างสูงกึ่งบ่นกึ่งด่า ยกนิ้วชี้เข้าหาหน้าคมเข้มของตัวเองเป็นท่าทางประกอบ
“ โหยย ก็ปกติกูมีน้องข้างห้องมานอนดูเป็นเพื่อนนี่หว่า แต่น้องเค้าหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ยังไงกูก็ขอบใจมึงนะที่อุตส่าห์มานอนค้างเป็นเพื่อนกูอ่ะ มีอะไรกูพอจะตอบแทนมึงได้บ้างป่ะ? ” เขาว่าอย่างอ้อนๆเมื่อเห็นเพื่อนสนิทอารมณ์เสียใส่
“ งั้นอาทิตย์หน้าไปดูหนังกัน แต่มึงเลี้ยงกู อาหารด้วย โอเค๊? ”
“ เห็นแก่กินจริงไอ้นี่ ” พึมพำเบาๆในลำคอ แต่อีกคนก็หูดีซะเหลือเกิน
“ คิดว่ากูไม่ได้ยินหรอ? ” คนตัวสูงกว่าส่งสายตาค้อนมาให้ ทำเอาเขารีบออกกระดาษแทบไม่ทัน (รู้ว่ามุขมันแป้ก แต่ฮากันหน่อยก็ดี -.-)
“ อ่อๆ ได้คร๊าบบ แล้วแต่นายท่านเลยคร๊าบบ ~ ” ทำเสียงออดอ้อนพอเป็นพิธีก่อนจะแยกย้ายกันกลับ ริทเดินเลียบฟุตบาทไปยังป้ายรถเมล์ที่เขามารอขึ้นสายหกแปดกลับคอนโดเป็นประจำ ระหว่างเดิน เรื่องที่คิดอยู่ในหัวก็ไม่พ้นเรื่องเมื่อตอนเช้า .. เรื่องโตโน่
ใจหนึ่งก็เห็นแก่ตัวไม่อยากให้เกรซรับรัก โตโน่จะได้โสดเหมือนเดิม และเผื่อว่าตัวเขาเองจะพอมีหวังบ้าง แต่อีกใจหนึ่งก็คิดว่าถ้าโตโน่ถูกปฏิเสธ ก็คงจะเสียใจมาก .. ไม่ต่างกับตัวเขาตอนนี้ เพราะมัวแต่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยทำให้เขาชนเข้ากับร่างสูงของใครบางคนอย่างจัง
‘ พลั่ก ! ’
“ โอ๊ย !! ” จมูกรั้นๆชนกับอกแกร่งตรงหน้าเต็มแรงก่อนร่างเล็กจะเสียหลักเซหงายหลัง ริทหลับตาปี๋รอรับชะตากรรมของตัวเอง แต่สงสัยเขาจะทำบุญตักบาตรเข้าวัดเข้าวามาเยอะโชคเลยเข้าข้าง แขนแกร่งอ้อมมารับตัวเขาเอาไว้ได้ทันท่วงที
“ อ๊ะ ! ขอโทษครับ .. อ้าว ? น้องคนเมื่อเช้านี่ ” สงสัยจะไม่ใช่โชคดีแล้วกระมัง
“ เอ่อ .. พี่โตโน่ ขอโทษฮะ ” ร่างเล็กค่อยๆดันตัวออกช้าๆ เขาไม่ได้เงยหน้าไปมอง แค่ได้ยินเสียงก็รู้แล้วว่าใคร
“ ไม่เป็นไรหรอกน่า อย่าทำหน้าเหมือนรู้สึกผิดขนาดนั้นสิ ฮ่าๆ พี่ยังไม่ได้ว่าอะไรซะหน่อย ” ร่างสูงพูดกลั้วหัวเราะ ใบหน้าหล่อเหลาคงจะดูดีมากในยามที่หัวเราะ แต่เขาไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปมอง ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร
ไม่ปล่อยให้เขาต้องอึดอัดนานมากนัก รถเมล์ไม่ ปอ.สายหกแปดก็มา ริทเดินขึ้นรถเมล์มานั่งที่นั่งหลังสุดริมขวาที่ประจำ รถเมล์แล่นไปตามท้องถนน ลมเย็นๆผสมกลิ่นควันรถพัดปะทะใบหน้าและเส้นผมนุ่ม เขาทอดสายตาไปตามถนน แต่พอหันหน้ากลับมามองข้างๆตัวเองก็ต้องตกใจ
“ พีโตโน่ !! ” ตัวจริงเสียงจริงซะด้วย คงไม่ใช่ว่าเขาเพ้อจนเห็นภาพหรอกนะ
“ ฮ่าๆ นายนี่ตลกจัง ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นล่ะ พี่ไม่ใช่ผีนะ ออกจะหล่อขนาดนี้ ” โตโน่พูดติดตลก มองดูปฏิกิริยาของคนตัวเล็กอย่างเอ็นดู
“ ทำไมพี่มาอยู่นี่ล่ะ ? เอ่อ .. ผมหมายถึงพี่กลับบ้านทางนี้หรอฮะ ? ” จริงๆเขารู้อยู่แล้วว่าบ้านของโตโน่ไม่ได้กลับทางนี้ คนละทางกับคอนโดเขาด้วยซ้ำ แค่อยากรู้ว่าจะไปไหนมากกว่า
“ เปล่าหรอก .. บ้านพี่อยู่อีกทางเลยล่ะ แต่พี่จะไปซื้อดอกไม้ให้เกรซน่ะ ”
“ ……… ” ชื่อที่ร่างสูงพูดถึงทำเอาเขาจุกจนพูดอะไรไม่ออก ลมที่พัดแรงขึ้นตามความเร็วของรถเมล์เหมือนจะพัดเอาความรู้สึกเขาให้ปลิวหายไปในอากาศ
“ เซนมันบอกมาว่าซอยแปดมีร้านดอกไม้สวยๆอยู่ นายรู้ไม๊ว่าต้องลงป้ายไหน? ” แล้ววันนี้เขาก็ได้ทำความรู้จักกับคำว่า ‘ ซวย ’ อย่างถ่องแท้ ซอยแปดนี่แหละคอนโดเขาเลยล่ะ
“ เอ่อ ... ป้ายเดียวกับที่ผมจะลงน่ะฮะ ” ว่าพลางยิ้มฝืนๆไปให้อีกฝ่าย
“ ดีเลย ฮ่าๆ นายนี่น่ารักชะมัด พี่ชักอยากสนิทกับนายแล้วล่ะ ” มือหนาวางลงบนหัวเล็กอย่างเอ็นดูทันทีที่พูดจบ ยอมรับว่าดีใจ .. มากด้วย
“ ชื่ออะไรน่ะเรา ? หน้าคุ้นๆอยู่นะ ” โตโน่เริ่มหาเรื่องถามเมื่อเห็นว่าร่างเล็กไม่มีทีท่าว่าจะชวนเขาคุยต่อ
“ ชื่อ .. เอ่อ ... ชื่อริทฮะ ”
“ อ๋อ .. ริท เรืองฤทธิ์ ใช่ป่ะ ? ” หน้าหวานหันควับไปมองร่างสูงอย่างดีใจ โตโน่ส่งยิ้มใจดีกลับมาให้คล้ายๆจะบอกว่า ในที่สุดก็ยอมหันมาคุยด้วยซักที
“ ฮะ รู้จักผมด้วยหรอฮะ ? ”
“ ไม่รู้จักได้ไง นายน่ะเดือนคณะแพทยศาสตร์ใช่ไม๊ล่ะ? ”
“ อ่า ... ใช่ฮะ ” คำถามของอีกฝ่ายทำให้เขายกยิ้มกว้างเข้าไปใหญ่ ดีใจมากจนควบคุมมันไม่ไหวแล้ว แทบจะลืมความรู้สึกเจ็บปวดเมื่อเช้าไปซะหมด ลืมว่าเพิ่งถูกหักอกไปหยกๆ แต่ดูเหมือนว่าพระเจ้าจะรู้ เลยช่วยเตือนความจำให้
“ เกรซพูดถึงนายให้ฟังบ่อยๆน่ะ บอกว่าเพื่อนเค้าไปสารภาพรักมาหลายคนแล้ว โดนนายปฏิเสธทุกราย พี่ก็อยากเห็นหน้าอยู่ ว่าจะหล่อเลือกได้สักแค่ไหน ไม่คิดว่าจะหน้าตาน่ารักแบบนี้ ฮะๆ” เหมือนโดนใครเอาน้ำเย็นๆมาสาด ชาไปทั้งหน้า ได้แต่ส่งยิ้มฝืนๆไปให้
“ ทำไมนายถึงปฏิเสธล่ะ ไม่ชอบผู้หญิงแบบนั้นหรอ? แล้วนายชอบแบบไหนล่ะ? ” โตโน่ถามอีกครั้ง ช่างเป็นคำถามที่ดีจริงๆ
“ เอ่อ .. ผมชอบ .. ”
‘ ที่ผมชอบน่ะ ก็อยู่ตรงหน้าผมตรงนี้ไงล่ะ ’
แน่นอนว่าเขาได้แค่คิด ไม่กล้าพูดออกไปหรอก
“ ว่าไง อ้ำๆอึ้งๆทำไม ? อย่าบอกนะว่าชอบแบบเกรซ คนนี้พี่ไม่ยกให้นายหรอกนะ ฮ่าๆ ” ริทเสมองไปนอกหน้าต่าง จะให้เขาทำหน้ายังไงดีล่ะ ทุกอย่างที่โตโน่พูดออกมามีแต่เกรซ เกรซ แล้วก็เกรซ
“ ลงป้ายนี้ล่ะฮะ ” เขาหันกลับมาพูดกับร่างสูงเมื่อเห็นว่าใกล้ถึงแล้วในขณะที่รถเมล์ก็ค่อยๆชะลอความเร็วลง
“ ครับๆ ” โตโน่พยักหน้าแล้วลุกขึ้นด้วยท่าทางกระตือรือร้น พอรถเมล์ลดความเร็วจนนิ่งสนิททั้งคู่ก็พากันลงรถ ริทสูดหายใจเข้าลึกๆอย่างผ่อนคลายกับอากาศข้างล่างที่บริสุทธิ์กว่าตอนอยู่บนรถเมล์
“ ร้านดอกไม้อยู่ตรงไหนล่ะ ? ” ทันทีที่รถเมล์เคลื่อนตัวออกไป ร่างสูงก็เอ่ยถาม เขาเดินเข้าไปในซอยพลางมองหาร้านดอกไม้ที่ว่านั่น ไล่สายตาอยู่ไม่นานนักก็เจอ
“ เดินไปอีกสองสามบล๊อกก็ถึงแล้วฮะ ” นิ้วเล็กชี้ไปที่ร้านดอกไม้ขนาดเล็กน่ารักที่เหมือนเคลื่อนที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆเพราะเขากำลังเดินเข้าไปหามัน จริงๆแล้วเขาไม่เคยสังเกตมาก่อนเลยว่าซอยนี้มีร้านดอกไม้น่ารักๆแบบนี้อยู่ด้วย โตโน่ที่เดินอยู่ข้างๆมองตามนิ้วเขาไปก่อนจะพยักหน้าหงึกหงัก
“ อืม .. แล้วบ้านนายอยู่ไหนหรอ ? ”
“ เอ่อ ผมอยู่คอนโดน่ะฮะ อยู่เกือบสุดซอย .. ไปก่อนนะฮะ ” สองเท้าก้าวเดินมาถึงร้านดอกไม้พอดิบพอดีจึงเอ่ยลา แต่ว่าแขนเล็กก็ถูกอีกฝ่ายดึงไว้ก่อนที่เขาจะได้เดินต่อ
“ ช่วยพี่เลือกดอกไม้ให้เกรซหน่อยสิ พี่ไม่ค่อยรู้ว่าผู้หญิงเขาชอบแบบไหนกันน่ะ เดี๋ยวพี่เดินไปส่งที่คอนโดเป็นการตอบแทน นะๆ ถือว่าพี่ขอร้อง ” ร่างสูงทำตาปริบๆประกอบราวกับกำลังอ้อน ซึ่งมันดูไม่ได้เข้ากันหน้าตาและท่าทางแมนๆของเจ้าตัวเลยแม้แต่นิด
“ ฮ่าๆๆ อุ๊บ! ” เขาหลุดขำออกมากับท่าทางตลกๆของอีกฝ่ายก่อนจะรีบยกมือปิดปากเพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาท โตโน่ยังคงมองเขาด้วยสายตาขอร้องจนร่างเล็กต้องหันหน้าหนีเพื่อแอบหัวเราะเบาๆ
“ ก็ได้ฮะ ”
“ งั้นไปกันเถอะ ปะ! ” โตโน่พูดก่อนจะก้าวขึ้นบันไดเล็กหน้าร้าน เขามองแผ่นหลังกว้างพร้อมกับคลี่ยิ้มจางๆบนใบหน้าก่อนที่จะเดินตามเข้าไป
‘ กรุ๊ง กริ๊ง ’
.
.
.
.
‘ กรุ้ง กริ้ง ’
“ ขอบคุณที่ใช้บริการ ขอให้มีความสุขกับคนพิเศษนะคะ ” เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นพร้อมกับประตูถูกเปิดออก ตามด้วยเสียงนุ่มนวลของสาวเจ้าของร้านดอกไม้ ริทมองท้องฟ้าที่ตอนนี้ถูกละเลงด้วยสีส้มราวกับภาพวาด บ่งบอกว่าพระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้าไป เวลามักผ่านไปอย่างรวดเร็วเสมอเวลาที่เรามีความสุข
“ อ่า ขอโทษนะพี่เลือกมากไปหน่อย ทำให้นายเสียเวลาเลย ” ร่างสูงพูด แน่นอนว่าพูดกับเขา แต่สายตากลับมองที่ช่อดอกไม้ในมือพลางยกยิ้ม
“ ไม่เป็นไรฮะ ” โตโน่เดินนำไปทางคอนโดตามสัญญาที่บอกว่าจะไปส่ง แต่ก้าวขาไปได้ไม่กี่ก้าวเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นเสียก่อน ร่างสูงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโดยไม่ได้หยุดเดิน
“ ฮัลโหล ”
“ ……… ”
“ อ้าว เกรซไปถึงแล้วหรอ !? กูเพิ่งซื้อดอกไม้เสร็จเอง ”
“ ……… ” เขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายที่โทรมาเป็นใครแต่พอเดาได้ว่าน่าจะเป็นเพื่อน
“ เออๆ ขอบใจมากเซนที่โทรมาเตือน ” โตโน่เก็บมือถือลงในกระเป๋ากางเกง หน้าหล่อเหลาดูลำบากใจเล็กน้อยก่อนจะหันมาพูด
“ เอ่อ .. ริท พี่ขอโทษนะ พี่คงไปส่งที่คอนโดไม่ได้แล้วล่ะ พี่ลืมไปว่านัดเกรซไว้ทุ่มครึ่ง แล้ว .. ”
“ ผมไม่เป็นไรฮะ พี่ไปหาเกรซ .. ไปหาคนที่พี่รักเถอะ เดี๋ยวจะไม่ทันนะ ”
“ .......... ” ร่างสูงยังคงแสดงสีหน้าลำบากใจ ตาคมมองเขาอย่างรู้สึกผิด
“ ผมกลับเองได้น่า ผมเป็นผู้ชายนะ ไม่ใช่ผู้หญิง ไม่โดนใครฉุดหรอกน่า ฮ่าๆ ” น่าแปลกที่ตอนนี้เขากำลังหัวเราะ น่าแปลกจริงๆ
“ ........... ” ปากหยักเม้มแน่นเป็นเส้นตรง ท่าทางรู้สึกผิดขนาดนั้นมันยิ่งทำให้เขาหวั่นไหว พี่ใจดีแบบนี้กับทุกคนสินะ
“ ไปเถอะครับ คนที่พี่รักเค้ารอพี่อยู่นะ ”
“ พี่ขอโทษจริงๆนะ ไว้วันหลังพี่จะตอบแทนเรานะ ” จบประโยคโตโน่ก็หันหลังกลับก่อนจะก้าวเท้าอย่าวรวดเร็วด้วยท่าทางเร่งรีบ เขามองช่อดอกไม้สีขาวในมือของร่างสูงจนกระทั่งลับสายตา
“ อย่าไปสิ พี่สัญญากับผมแล้วนี่นา .. อย่าทิ้งผมไว้ตรงนี้ ”
นี่ต่างหากที่เขาอยากพูด ..
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ROBOT BOY - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
‘ แกร๊ก! ’
เมื่อล็อคประตูเรียบร้อยเขาก็เดินเข้ามาในส่วนของห้องนอนแล้วทิ้งตัวลงบนที่นอนอย่างหมดแรง เขาไม่รู้ว่าเขายืนอยู่หน้าร้านขายดอกไม้นานแค่ไหน รู้สึกตัวอีกทีเจ้าของร้านก็เดินออกมาถามว่าเขาไม่สบายหรือเปล่า น่าขำจริงๆ กระทั่งตอนนี้พี่โตโน่ก็ยังวนเวียนอยู่รอบๆตัวเขา ยิ่งคิดถึงก็ยิ่งเจ็บปวด ยิ่งคิดถึงก็ยิ่งทรมาน แต่ถ้าจะหยุดคิด .. กลับทำไม่ได้
ริทเด้งตัวลุกขึ้นจากที่นอน หยิบผ้าเช็ดตัวในตู้เสื้อผ้าก่อนจะเลือกชุดนอนสีเขียวอ่อนสำหรับคืนนี้ ขาเรียวพาร่างกายที่เหนื่อยล้ามาชำระร่างกายในห้องน้ำ ชุดนักศึกษาที่เหม็นอับเพราะคราบเหงื่อถูกถอดออกก่อนร่างเล็กจะก้าวเข้าไปในอ่าง มือเล็กเปิดฝักบัวและปล่อยให้สายน้ำไหลปะทะหน้าของตัวเอง
เผื่อว่าสายน้ำ จะช่วยชำระล้างความคิดบ้าบอเกี่ยวกับคนๆนั้น
เผื่อว่าสายน้ำ จะช่วยพาความทุกข์ไหลไปกับมัน
เผื่อว่าสายน้ำ จะช่วยทำให้เขาไม่รู้ว่า ตัวเองกำลังร้องไห้อยู่ ..
‘ แกร๊ก !’
‘ แอ๊ดดดด ดด ~ ’
เสียงปลดล็อคและเปิดประตูดึงร่างเล็กให้หลุดออกจากภวังค์ มือข้างหนึ่งเลื่อนไปปิดน้ำจากฝักบัวส่วนอีกข้างก็รีบหยิบชุดคลุมมาส่วมใส่ ริทเปิดประตูห้องน้ำออกมาก็พบว่าห้องทั้งห้องมืดสนิททั้งที่ก่อนเข้าห้องน้ำเขาเปิดไฟไว้
“ คะ .. ใครน่ะ ? ” ถามอย่างกล้าๆกลัวๆ ถึงจะรู้ว่ามันเป็นคำถามที่โง่มากก็เถอะ
“ ถามว่าคะ ... อุ๊บ ! อื้อ !!! ”
TBC ,,*
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ROBOT BOY - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ความคิดเห็น