คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Memory ;; 4
ยุนโฮลืมตาในความมืด พลางถอนหายใจช้าๆ นึกถึงเรื่องราวที่โบอามาบอก ไม่นะ...เนื้อคู่ฉันเป็นผู้ชายเรอะ..T^T ทำไมฟ้าช่างกลั่นแกล้ง...ยิ่งคิดยิ่งหนักใจ ยุนโฮพลิกตัวไปอีกด้าน ก็เห็นร่างเล็กที่นอนเฝ้าเค้าอยู่ข้างเตียง มือหนาลูบผมสีน้ำตาลทองเบาๆ ก่อนจะหลับเข้าสู่ช่วงนิทราอีกครั้ง..
' อันยองอาเซโย~~~ โบอามาแล้วค่ะ~~ >o<' ...อะไรอีกฟะยัยนี่...
' อ้าว?นึกว่าคิดถึงฉันซะอีก...." ...ฉันจะคิดถึงเธอทำซากอะไรหล่ะ..- -..
' ไม่ได้ติดต่อกันไม่กี่ชั่วโมง ปากนี่แมวขึ้นทุกวินาทีเลยนะยะ...- -*' ...จะปากยังไงก็เรื่องของฉัน...ฉันไม่ได้ใช้ปากร่วมกับเธอซะหน่อย..
' กรี๊ดดดดด~~ หยาบคายที่สุด!!' ...อะไรนักหนา เธอน่ะ..ทำชีวิตฉันปั่นป่วนหมดแล้ว!!...
' นายทำตัวนายเองต่างหาก...ฉันไม่เกี่ยวอะไรด้วยซักหน่อย..-3-^^^' ....เรอะ!!!! งั้นก็เอาความจำฉันคืนมาเซ่!!!....
' มันคงเป็นไปไม่ได้อ่ะนะจ๊ะ..คนสวยไม่รู้จะช่วยยังงัยจริงๆ~~' ....ฉันละอยากลืมเธอไปซะด้วยจริงๆ...- -*..
' นายคงยังไม่ลืมสินะ....ว่าเนื้อคู่นายน่ะ..เป็นใคร...' ...ฉันยังไม่ลืมหรอก...
' ก็ดี...ฉันนึกว่านายไม่อยากได้ความจำคืนก็เท่านั้น...' ....โบอา..เธออย่ามาเล่นลิ้นกับฉันนะ...- -*..
' โอเคๆ ฉันไปหล่ะ...รีบๆหายหวัดเร็วๆด้วย ยิ่งไม่มีความทรงจำแล้วมาเจ็บออดๆแอดๆแบบนี้..คนอื่นเค้าห่วงแย่...' ............................
' ไปและย่ะ....' .....อืม......'
วูบ....
-------------------------------------------
ขอพื้นที่นิดนึงนะ..คือเราไปอ่านในกระทู้..แล้วเค้ามีข่าวลือว่ายุนโฮเกิดปิ๊งกับโก อาราในกองถ่ายอ่ะ...เราเนี่ย โครตเรียลยุนแจเลย ประมาณว่าตั้งความหวังไว้สูง พอเห็นกระทู้เราแทบช็อคอ่ะ...ตอนอ่านนี่คือน้ำตามันปริ่มๆ แต่ก็ไม่ได้ไหลนะ... คือ..เรารักในตัวศิลปินคนนี้มากอ่ะ..แล้วเค้ามีภาพจูบกันอ่ะ T^T แล้วมันบอกว่ามุมกล้อง..มุนกล้องบ้านเตี่ยมันน่ะเสะ..แฟนคลับสมัยนี้มันไม่โง่ขนาดนั้นหรอก...ฮือ...ไปแต่งฟิคต่อดีกว่า...
------------------------------------------
" แล้วพี่เค้าเป็นอะไรมากไหม??..." ชางมินถามขณะที่แจจุงเดินกอดอกอย่างไร้อารมณ์
" อยู่ดีๆก็ไข้ขึ้น..เป็นอะไรก็ไม่รู้...ขออย่างเดียว...อย่ามาตายในตอนนี้ฉันยังไม่ได้ตังค์..T T" แจจุงถอนหายใจพรืด ชางมินอมยิ้มนิดๆก่อนจะเดินถามอีก
" แล้วตกลงพี่ห่วงอะไรกันแน่เนี่ย..."
" ทั้งสองอย่างนั่นแหละ...ถ้าอีตาหมีเซ็งกะบ๋วยนั่นเป็นอะไรขึ้นมา..ฉันก็ชวดเงินนะเสะ..." ชางมินพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะถามต่อ..
" แล้วพี่จะเลิกทำงานแบนี้ถึงเมื่อไหร่.." แจจุงหันมามองหน้าน้องชาย
" จนกว่าเค้าจะมีความทรงจำกลับคืนมาน่ะแหละ..." ชางมินหน้าหมองลงทันที
" ถ้าเค้าไม่มีท่าทีเปลี่ยนแปลง..."
" ................................"
" ฉันคงกลับมาไม่ได้.....อีกเลย..." ในสัญญาใบจ้างที่ทำให้แจจุงแทบด่าวดิ้น คือมีข้อตกลงที่รวดร้าวฤทัย...T^T
" ในสัญญาบอกว่า..จนกว่ายุนโฮจะมีความทรงจำกลับมา ก็ออกได้เลย..แต่ถ้าไม่มีวี่แวว..ก็ต้องพยายามต่อไป..จนกว่าจะตาย..."
" พี่....คือผม..เป็นห่วงพี่มากเลยนะ...ช่วงเวลาที่พี่ไม่อยู่..ผมคิดถึงพี่..." ชางมินเผลอหลุดปาก แจจุงหันมามองหน้าน้องชายอย่างนึกไม่ถึง
" ชีวิตนี้นายห่วงฉันด้วยเรอะ.." สีหน้าอาฟเตอร์ช็อคทำให้ชางมินเข้าใจดี...ว่าแจจุงไม่เข้าใจในสิ่งที่เค้าพูดอย่างแท้จริง...
" ...อะ..อืม...ห่วงสิ...ผมน่ะนะ..ห่วงเสมอ..กลัวพี่เป็นอะไรไป..." ชางมินพูดด้วยน้ำเสียงผิดหวัง...
" ขอบใจมากนะ..ที่เป็นห่วงพี่..." แจจุงจับมือน้องชายขึ้นมากุม..ซึ่งชางมินก็ตกใจจนหน้าแดงลามไปยังหู
" แล้วพี่จะรีบกลับมาเร็วๆ..." แจจุงปล่อยมือชางมินช้าๆ ก่อนจะเดินออกไปเพื่อต้องกลับคฤหาสถ์โดยเร็ว
" ผมก็จะรอ...จนกว่าพี่จะให้โอกาศผม...." ชางมินกุมมือก่อนจะบีบมันแน่น..อยากจะเก็บความรู้สึกนี้ไว้นานๆ...นานจนแจจุงรักเค้า....ก็พอ
----------------------------------------------------
" แจจุง...นายอยู่ไหน..." ยุนโฮลุกจากเตียงแล้วเดินออกมาด้วยความเหนื่อยล้าทางศีรษะ
" อ๊ะ !O_o!! ยุนโฮ!! ใครใช้ให้นายลุกออกมาเดิน" แจจุงวิ่งแจ้นขึ้นมาชั้นสอง ยุนโฮเห็นท่าทีไม่ดีก็วิ่งหนีแจจุงทันที
" เฮ้ย!! หยุดเดี๊ยวนี้นะ!! ไอ้หมี!!" แจจุงชี้หน้ายุนโฮที่วิ่งหนีเค้าลงไปชั้นล่าง ก่อนจะจ้ำตามไปทันใด!
" ถ้าฉันหยุดวิ่งนายก็เบิ้ดกะโหลกฉันอ่ะดิ!" ยุนโฮเถียงไปวิ่งไป
" ถ้านายไม่หยุดนายโดนแน่!!" ยุนโฮสต๊อปอย่างรวดเร็ว ทำเอาคนข้างหลังเบรกไม่ทันเกือบหน้าทิ่มลงกับพื้น
" หยุดแล้ว...อย่าทำอะไรฉันเลยนะ...."
" ไหนบอกว่าไม่กลัวไง.."
" กลัวซักวันมันไม่ผิดกฏหมายซักหน่อย..."
กวนตรี น ดีเจงๆ...-*-
" มานี่ ขึ้นห้องเดี๊ยวนี้เลยนะ..."
" ทำไมหล่ะ...."
" นายเป็นไข้อยู่นะ..อีกอย่าง..ฉันโทรไปบอกพ่อนายที่อยู่อังกฤษแล้วด้วย..."
" มันก็ไม่เกี่ยวกับฉัน..."
" ยุนโฮ...ขึ้นเดี๊ยวนี้...นี่เป็นคำสั่ง!!"
ยุนโฮเดินเลาะออกไปข้างๆแจจุง ก็จะวิ่งขึ้นห้องอย่างรวดเร็ว เมื่อไม่เห็นวี่แววของร่างสูงแล้ว แจจุงก็ถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายกับนิสัยเหมือนเด็กๆของยุนโฮ ร่างบางหันหลังแล้วเดินขึ้นห้องตนอย่างอ่อนล้า...
กริ๊ก...
ประตูห้องถูกล็อกเรียยบร้อย แจจุงทิ้งตัวลงบนเตียงก่อนจะนอนคิดถึงเรื่องของชางมิน...
' พี่....คือผม..เป็นห่วงพี่มากเลยนะ...ช่วงเวลาที่พี่ไม่อยู่..ผมคิดถึงพี่...'
" ทำไมชางมินถึงพูดอย่างนั้นนะ..รึหว่า..." แจจุงตาโต ในเมื่อคิดอะไรบางอย่างได้...
" ไม่จริง..โกหก...ชางมิน...ชอบ..ฉันเรอะ..."
" ......................" ยุนโฮที่จะมาเคาะประตูห้องแจจุงต้องชะงักและเหงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ
" ...อาจจะไม่ใช่...ก็ได้..มั้ง...ว๊าก~~! ไม่จริงใช่ไหม..ทุกอย่างตั้งแต่ตอนที่เราเห็นไอ้น้องบ้ามันมอง..ร้านเนื้อย่าง..ไหนจะช่วยขนของ..." แจจุงสารธยายถึงความดีความชอบที่ชางมินทำให้เค้าโดยไม่บ่นซักแอะ ก่อนจะกรีดร้องคลั่งเหมือนคนบ้า
" เป็นอะไรของนาย..." คนข้างที่ทนฟังไม่ไหวเปิดประตูเข้ามา...
" อ๊ะ ...- -^^ เปล่า..."
" แล้วกรี๊ดทำไม..เสียงดังจะตาย..ฉันนอนไม่หลับนะ..." ยุนโฮเนียนไปตามสถานการ เพื่อไม่ให้แจจุงจับได้ว่าเค้าแอบฟัง..-*- เนียนจริงๆ..
" ก็บอกว่าเปล่าไงเหล่า นี่นอกจากสมองอึนแล้วยังหูตึงด้วยรึงัย??" ยุนโฮถอนหายใจช้าๆก่อนจะปิดประตูห้องแล้วมานั่งที่เตียงแจจุงอย่างถือวิสาสะ...
" ใครชอบนาย???..- -...."
" ห๊ะ~! O_O ใครชอบฉัน...." แจจุงทำหน้าเหมือนไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย
" ชางมินหรอ???"
" จะบ้ารึ...ถ้าชางมินชอบฉัน...ฉันคงชอบนายไปแล้ว.." แจจุงหัวเราะฝืดๆ
" ฉันไม่จับผิดนายดีกว่า เพราะถึงยังงัย..นายก็ไม่ยอมสารภาพหรอก...."
" .................................."
" ฉันไปแล้ว...วันนี้ขึ้นไปนอนข้างบนกับฉันด้วย.." ยุนโฮเดินออกไปทิ้งให้แจจุงนั่งเอ่ออยู่คนเดียว
" ฉันบอกนายตอนไหนว่าฉันจะไปนอนด้วย...ไอ้บ้า!!!"
------------------------------------------------
" ยูชอน....เอ่อ..ช่วยฉันหยิบไอ้นั่นให้หน่อยดิ..." จางเรียกยูชอนพร้อมชี้ไปท่สิ่งของที่ตนต้องการ
" วันนี้เธอดูรีบร้อนจัง...มีอะไรหรอ??" ยูชอนยิ้มฉบับหนุ่มเพลย์บอย แต่จางกลับมเงกใส่ให้ซะนี่
" วันนี้ฉันมีงานน่ะ...กะจะไปหาเงินซะหน่อย.." จางพูดพลางเตรียมอุปกรณ์ใส่กระเป๋าอย่างรวดเร็ว
" หาเงิน...อะไร?"
" ก็ไปร้องเพลงหาเงินน่ะสิ...ช่วงนี้ด้อยทรัพย์..ฮะๆ^^" จางยังคงหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
" แล้วไปคนเดียวหรอ?" ยูชอนถือกระเป๋าแล้ววางบนเก้าอี้
" เปล่าหรอก...ไปกับเซียน่ะ.." หน้ายูชอนเปลี่ยนสีทันที เค้าวางกระเป๋าลงช้าๆ
" หรอ...แล้วไอ้นั่นไปทำไม?"
" เพื่อนกันก็น่ารู้ใจกันนะ ฮิฮิฮิ"
" ถ้าหมอนั่นเป็นแจจุงก็โอเค...ฉันไม่ชอบขี้หน้ามัน..." ยูชอนบ่นไปเรื่อย ซึ่งจางก็ได้แต่ยิ้มน้อยๆ
" เห็นพูดถึงหมอนั่นเหลือเกินนะ...ชอบรึงัยห๊ะ!" ยูชอนหันขวับทันที ก่อนจะเเยกเขี้ยวใส่หญิงสาวที่ล้อเค้าทีเล่นทีจริง
" เดี๊ยวเหอะ..." ยูชอนชี้หน้าอย่างจองเวร จางยิ่งหัวเราะหนักเข้าไปใหญ่
" ไปเร็ว...ช่วยฉันขนของไปวางที่รถ...." จางถือกระเป๋าอุปกรณ์เดินลิ่วออกไป ทิ้งให้ยูชอนคิดหนักกับคำพูดเมื่อตะกี้...
' เห็นพูดถึงหมอนั่นเหลือเกินนะ...ชอบรึงัยห๊ะ!'.......
" แล้วถ้าฉันชอบ....จะเกิดอะไรขึ้น....??"
------------------------------------------------------------
to BE con....
ความคิดเห็น