ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [FIC REBORN] CRAZY DON'T CRY TO LOVE [6918]

    ลำดับตอนที่ #4 : โรงพยาบาลที่รัก

    • อัปเดตล่าสุด 2 พ.ค. 53


    = = รู้สึกแปลกๆ อยู่ๆก็มาตั้งชื่อตอนแบบนี้ แต่เอาเต๊อะ ไปตั้งใจอ่านแบบ ชิวส์ๆ ก๊านเต๊อะ

    ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    "นี่เธอ..ฉันได้ข่าวมาว่า คุณฮิบาริ เข้าโรงพยาบาลละ"

    "เอ๊.! จริงเหรอ O///O"

    "อืม ฉันละอิจฉาพวกนางพยาบาลชุดพิเศษละ"

    "คงได้อยู่ใกล้ชิดละสิน๊า ><"

    "นี่!พวกเธอโรงพยาบาลนะ ไม่ใช่ตลาดสดจะมายืนคุยยืนโม้กันอยู่ได้ มีอะไรทำก็ทำไปสิ!!"เสียงดุดันของหัวหน้าพยาบาลดังขึ้น เพราะได้ยินเสียงเจี้ยวจ๊าวของพวกพยาบาลฝึกหัด ก่อนจะเดินไปตามทางเพื่อคอยดูแลพวกพยาบาล

    "ดีใจยังกะผีบ้า ไอ้พวกพยาบาลฝึกหัดไม่รู้อะไร นางพยาบาลชุดพิเศษเนี่ยและ น่าสงสารมากกว่า น่าอิจฉาอีก"

    .
    .
    .

    ร่างเล็กที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียงสีขาวนุ่ม อาการไข้นั้นลดลงถือว่าเป็นเรื่องดี แต่ไอ้เสียงเจี้ยวจ๊าวไม่พึ่งประสงค์จากข้างนอกทำให้รู้สึกรำคราญ ข้างนอกนั้นมีนางพยาบาลเดินวนไปวนมาแถวๆนี้ ซุบซิบ ตามประสาผู้หญิง จนนางพยาบาลชุดพิเศษนั้นเดินมาถึงที่ตรงนั้น ความเงียบปกคลุมภายนอก

    "เธอน่ะเหรอนางพยาบาลชุดพิเศษ"

    "คะ ^^ ฉันเองก็เป็นเด็กใหม่ ขอความกรุณาหลบดิฉันด้วยนะคะ"

    "อะ...เอ่อ.. เข้าไปสิ"นางพยาบาลทั้งหลายพากันแยกย้ายไป เมื่อที่ตรงนี้ไร้ซึ่งผู้คนเธอก็ควรทำหน้าที่ของเธอ มือเล็กคอกประตูเพื่อขออนุญาติ ก่อนที่จะเข้าไปพร้อมกับถาดสีขาวในมือ

    "คุณฮิบาริสินะคะ ^^"เธอยิ้มให้กับเด็กผู้ชายในห้อง ก่อนจะวางถาดลงไว้ที่โต๊ะด้านข้าง และหยิบยากับแก้วน้ำให้ร่างเล็กกิน เธอยังคงยิ้มอย่างอ่อนโยนให้ ร่างเล็กค่อยๆดื่มน้ำตามลงไป ก่อนจะคืนแก้วให้กลับนางพยาบาลคนนั้น

    "อาการคงดีขึ้นบ้างแล้วสินะครับ"เสียงใสๆของผู้หญิงคนนั้นดังขึ้นกับคำพูดที่ไม่เหมือนตัวเธอ ทำให้ร่างเล็กเอะใจ แล้วหันมองอย่างตกใจ

    "โอ๊ะ! ความแตกซะแล้วสินะครับเนี่ย"ร่างกายค่อยๆเปลี่ยนเป็นเด็กผู้ชายร่างสูงผมสีน้ำเงินวาว กับดวงตาสีเป็นประกายของเค้าทำเอาร่างเล็กขมวดคิ้วเป็นเชิงโมโหเล็กน้อย

    "แกหาเรื่องแปลงเป็นางพยาบาลเพราะจะได้อยู่ใกล้ฉันเหรอ"

    "แหม ฉลาดจังเลยนะครับ ผมเองก็ไม่อยากให้คุณน่ะอยู่กับพวกผู้หญิงให้มากนักหรอก"ร่างสูงค่อยๆเดินลงข้างๆ มือเรียวลูบหัวอย่างเอ็นดู แต่ถูกปฏิเสทจากฝ่ายตรงข้าม

    "มากไป ฉันยังไว้ใจแกไม่ได้อยู่ดี"คำพูดเย็นชาหลุดออกมาจากปากของเค้า แต่ร่างสูงนั้นก็ยังคงยิ้มให้ มืออุ่นๆสัมผัสเข้าที่หน้าของฮิบาริ แล้วลูบอย่างบางเบา

    "ตัวเริ่มอุ่นๆ ไข้ลดลงเยอะแล้วนี่ครับ"ร่างเล็กจับมือของร่างสูงออกจากใบหน้าของตน พลางล้มตัวลงนอน ร่างสูงถอนหายใจเฮือกใหญ่ เค้าก็ยังคงดื้ออยู่เหมือนเดิม แต่ยังไงก็น่ารักละนะ

    "เสร็จหน้าที่ของแกแล้ว ก็ออกๆไปสิ"

    "ผมน่ะ ไม่ได้ตั้งใจจะมาเป็น พยาบาลสาวน้อย หรอกนะครับ ที่ผมตั้งใจน่ะ..."ร่างสูงขึ้นคร่อมตัวของร่างเล็กเข้าไว้ พลางจับมือร่างเล็กไว้ที่หัวเตียง

    "ผมต้องการสิ่งนี้..ตั้งหาก"

    "แก..แก..จะทำอะไร"ร่างสูงไม่ตอบพลางยิ้มกรุ่มกริ้มมีเล่ห์ กระดุมเสื้อค่อยๆถูกปลดออกร่างเล็กรู้ว่ากำลังจะถูกร่างสูงนั้นทำอะไร และต้องการอะไร แต่ไม่ทันจะได้ขัดขืนร่างสูงกดริมฝีปากเนียนนุ่มลงบนต้นคอของร่างเล็ก ก่อนจะใช้ลิ้นเลียต้นคอนั้น

    "อ๊ะ...."ร่างเล็กพยายามกลั้นเสียงเอาไว้ หน้าเรียวเล็กขึ้นระเรื่อเพียงเล็กน้อย.. กลัวว่าหากใครได้ยินคงไม่ใช่เรื่องดีแน่.. ที่จะให้คนอื่นรู้ว่าทำอะไรกันอยู่ ร่างเล็กปลดมือออกจากร่างสูงแล้วผลักร่างสูงออกจากร่าง

    "แกจะมาทำอะไรในที่แบบนี้ไม่ได้..."จูบรสหวานเข้ารับรสสัมพันธ์ลิ้นร้อนตวัดสัมผัสกับลิ้นของร่างเล็ก ในเมื่อทำอะไรไม่ได้แล้ว ก็ได้แต่คล้อยตาม

    "ฮิบาริคุง.. ขออนุญาติเข้าไปนะ"เสียงของชายสูงอายุจากด้านนอกประตูดังขึ้น ร่างสูงผละออกจากร่างเล็ก แล้วรีบกลับสู่ร่างของนางพยาบาลอย่างเดิม ร่างเล็กรีบเช็ดตรงริมฝีปากแล้วติดกระดุมจนเสร็จ ชายสูงอายุเข้ามาในห้อง

    "อ้าว..เธอยังไม่ไปอีกเหรอ ฉันนึกว่ามาตั้งนานแล้วนะ"

    "เอ่อ...ดิฉันเอายามาให้ช้าไปหน่อยน่ะคะ...^^; ขอโทษด้วยนะคะ"

    "อืม.. ฮิบาริคุง อาการดีขึ้นแล้วใช่มั้ย"

    "ครับ.."

    "งั้นก็พักผ่อนซะนะ พรุ่งนี้ก็น่าจะออกได้แล้ว เดี๋ยวตอนเย็นก็ทานยาอีกหน่อยนะ เธอก็อย่าให้ช้าแบบครั้งนี้อีกละ"

    "คะ คุณหมอ ^^"

    "งั้นขอตัวก่อนนะ.."ชายผู้อายุเดินออกไปจากห้อง ร่างสูงเก็บถาดเดินตามไป ก่อนจะหันมายิ้มให้ "ตอนเย็นค่อยมาต่อนะครับ"ก่อนจะออกจากห้องไป..

    ร่างเล็กล้มตัวลงนอน มือเรียวจับคอของตนเองไว้ พลางนึกถึงเหตุการณ์เมื่อตอนนั้นทำเอาหน้าแดงก่ำขึ้นมานิดๆ

    'สุดท้ายก็โดนจนได้..'ร่างเล็กค่อยๆหลับตาลง.. ร่างสูงที่เดินออกจากห้องนั้นมาไม่ไกล ก็ยิ้มอย่างพึงพอใจ

    'คุณเนี่ย น่ารักกว่าที่ผมคิด ตั้งเยอะ'

    ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    เฮ่อ..จบไปอีกตอน Sorry ที่ดองงานไว้น๊านน T^T ให้อภัยด้วยงิ พอดีเน็ตหลุดกลางคันไป แล้วก็เมื่อวานไฟดับด้วย

    ขอโทษด้วยจ๊า T^T  

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน
    นิยายแฟร์ 2024

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×