คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 2 INNOCENT ( การเริ่มต้น!!!) 100%
Chapter 2 INNOCENT (การเริ่มต้น !!!)
“นายนี่มันก็เข้าท่าเหมือนกันนะ ทำงานใช้ได้ ” คุณจงฮยอนเอ่ย ฉันเดินตามหลัง
มองทุกอริยาบท และฉันกลับอดหมั่นไส้เขาไม่ได้ ถ้าเมื่อเช้าฉันไม่ทำงานตามที่เขา
สั่งล่ะก็ ฮึๆ ใบหน้าหล่อเหลาของเจ้าชายอย่างเขาคงจะได้กลายเป็นเจ้าชายอสูร
ที่ฉันไม่อยากจะนึกถึง
“งั้นเอาอันนี้แล้วกันครับ!! ” เขามีความสุขกับการออกมาเดินช้อปปิ้งในห้างหรู
ระหว่างที่เขากำลังเดินดูของไปเรี่อยๆอยู่นั้น ถ้วยกาแฟใบหนึ่งซึ่งวางตั้งอยู่ในชั้น
สีของถ้วยกาแฟเป็นสีน้ำตาลอ่อนมีลายหัวใจสีชมพูตรงกลาง เวลาที่ได้ใส่กาแฟ
ลงไปมันจะทำให้กาแฟอร่อยขึ้นมาได้หรือเปล่านะ ฉันหันไปมองเขาแวบหนึ่ง
จัดการหยิบเงินของตัวเองในกระเป๋าออกมาเพื่อซื้อมัน…แต่…
“ นั่น….นาย คิดจะทำอะไร..” ตุ้บบบ!! แล้วในที่สุดเขาก็โยนถุงกระดาษสีขาว
ให้ฉันอีกถุง
“ จะไปกันรึยัง!! ” เขาขึงตาใส่ กวักมือเรียกฉันให้เดินเข้าไปหาเขา ฉันวางถ้วยกาแฟ
ใบนั้นลงอย่างเสียดาย ทันทีที่ฉันคว้าถุงขึ้นมาด้วยความเหนื่อยล้ามือไม้ฉันก็เริ่มชาไป
หมด แต่ทว่าคุณหนูจงฮยอนเนี่ยสิสบายไม่น้อย ส่วนฉันก็เดินหอบโน่นหอบนี้ไปยัง
ลานจอดรถ เดินพะรุงพะรังอย่างกับอีบ้าข้างถนน -_-
“ ชักช้า…เร็วๆเข้าหน่อยสิ”
เขาหันมาตีหน้ายักษ์ใส่ ฉันทั้งเบื่อทั้งเซ็งเอามากๆ หายใจถี่ๆก้าวเท้าให้ยาวขึ้นกว่า
เดิมพลางแลบลิ้นใส่เขาทีเผลอ
ในระหว่างที่ข้ามมายังอีกฝั่ง รถคันหรูขับมาด้วยความเร็วสูง แสงไฟหน้ารถคันนั้น
สว่างจนฉันมองไม่เห็น ฉันตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ขากลับแข็งทื่อไม่ยอมขยับ และ
ในตอนนั้นเสียงเบรคอันตรธานหายไปในที่สุด กว่าฉันจะรู้สึกตัว ถุงเสื้อผ้า
ที่ฉันถือไว้ทั้งหมด มันกลับกระจัดกระจายไม่เป็นทิศเป็นทางซะแล้ว
“ นาย….เจ็บตรงไหนรึเปล่า ”
ฉันไม่ได้ฟังที่คุณหนูจงฮยอนพูด เพียงแต่ตอนนี้ฉันสนใจแต่เจ้าของรถคันหรูนั้น
ที่กำลังเดินลงมาจากรถจนลืมอาการบาดเจ็บของตัวเองไปซะสนิท ชายหนุ่มคน
นั้นสวมแว่นตาสีดำแล้วถอดมันออก
“ ขอโทษนะฮะ ให้ผมพาไปส่งโรงพยาบาลดีมั้ย ”
“เอ่อ...ไม่เป็นไรฮะ ผมไม่เป็นไร ”
“แต่ว่าข้อศอกของคุณมีเลือดไหลด้วย ”
เขาหย่อนตัวลงนั่ง มือซึ่งยื่นมาจะจับแขนฉันจู่ๆก็ชักกลับไปในทันที ชายหนุ่มคน
นั้นลุกขึ้นยืน ‘ ถ้าไม่เป็นอะไรแล้วงั้นผมขอตัวก่อนนะฮะ’ ว่าแล้วเขาก็เดินหันหลัง
กลับไปขึ้นรถก่อนขับหายออกไปยังลานจอดรถ ฉันก้มหยิบถุงทั้งหมดแต่ทันทีที่
หันกลับ ริมฝีปากสีชมพูอวบอิ่มลอยเด่นอยู่เต็มสายตาของฉัน ว่าแต่ฉันตื่นเต้น
ทำไมกันล่ะเนี่ย... -_-''
“ มันก็แค่หล่นไปกับพื้นเท่านั้นเอง ดีนะที่ถุงเสื้อผ้าไม่เลอะไปซะก่อน ..”
“ ก็ลองเลอะดูสิ ไม่งั้นฉันฆ่านายแน่ ”
ว่าแล้วเขาก็คว้าถุงเสื้อผ้าหกเจ็ดใบในมือฉันไปถือ ฉันวิ่งตามหลังเขาไปติดๆ ในมือ
จึงรู้สึกสบายๆขึ้นมาเยอะเลย… ^O^ ฉันตกใจเมื่อเขาเอาถุงทั้งหมด ยัดใส่ในมือฉัน
ตามเดิม
“ เอาไปเก็บท้ายรถซะและก็วางให้ดีๆ เข้าใจมะ ” เขาสั่งพลางเปิดประตูเข้าไปนั่งฝั่ง
คนขับ ฉันอยากจะอ้วกลงเสียตรงนั้นเมื่อฉันต้องนั่งรถคันที่เขาขับมา กลับบ้าน…
เขาขับรถเร็วจนน่าตกใจต่อให้ยังหนุ่มยังแน่น ไม่กลัวตายก็เถอะ แต่ชีวิตคนเราน่ะสำคัญ
เป็นไหนๆ
รถค่อยๆเคลื่อนไปตัวไปข้างหน้า ฉันยกมือขึ้นปิดปากทำท่าอ้วกใส่รถ แล้วไม่นานเสียง
ดังแปดหลอดของเขาก็ดังขึ้น เขาออกอาการเลิ่กลั่กนั่งไม่ติดเบาะกับการแสดงละครที่สม
จริงสมจังของฉัน ดูท่าเขาจะรักรถคันนี้มากถึงกับไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรไม่ดีๆกับรถ
เขาเด็ดขาด เลยลดความเร็ว จากเกียร์สี่เป็นสอง
คุณจงฮยอน ขับเข้ามาจอดหน้าร้านขายยาแห่งหนึ่ง พอฉันถามว่าเขาว่ามาทำอะไรเขา
ก็ไม่ยอมตอบ และก็สร้างความงุนงงให้กับฉันอย่างมาก เขาเดินออกมาจากร้านขายยา
พร้อมกับถุงยาในมือ
“ ขอฉันดูแผลนายหน่อย ” เขาเปิดประตูขึ้นมานั่ง ฉันประหลาดใจ เพราะว่าก่อนหน้า
นั้นเขาไม่ยักจะถามฉันเลยด้วยซ้ำ แล้วตอนนี้เกิดเพี้ยนอะไรขึ้นมา
“ ทีหน้าทีหลังจะข้ามถนน ก็หัดดูรถหน่อยนะไม่ใช่นึกๆจะข้ามก็ข้าม ” เขาว่าพลางดึงแขน
ฉันไปทางเขา มือหนึ่งใช้สำลีชุบกับแอลกอฮอล์ก่อนเช็ดมันลงบนแผลฉันอย่างเบามือ ฝ่า
มือของเขาจับแขนฉันในอุ้งมือคงมั่น ขณะสายตาจดจ่อกับรอยถลอกข้อศอกด้านซ้ายของฉัน
เขาทำท่าจะเงยหน้าขึ้นทำให้ฉันต้องหลบสายตาหันไปมองทางอื่นเพราะกลัวว่าเขาจะจับ
ฉันได้ คืนนั้นฉันรู้สึกตัวร้อนราวกับจะเป็นไข้
เช้าวันที่ 5 ณ บ้านตระกูลคิม
ตั้งแต่ตื่นเช้าขึ้นทุกๆวันอาการง่วงๆซึมในตอนเช้าๆของฉัน แทบจะไม่เป็นที่สบอารมณ์
ของใครสักเท่าไหร่ ฉันเดินเข้ามาทำความสะอาดในห้องทั้งที่ยังลืมตาตื่นไม่เต็มที่
จัดการเตรียมน้ำในอ่างให้ คุณหนูจงฮยอนเสร็จสรรพ และจัดการวางเรียงหนังสือในชั้น
ในห้องนอนของเขา
คุณหนูจงฮยอนซึ่งอายุห่างกว่าฉันตั้งสองปี นอนสลบเหมือดอย่างกับเด็กน้อย ผ้าห่ม
ที่คลุมไว้บนตัวตั้งแต่เมื่อคืน ทำท่าจะหล่นลงมาจากพื้นเสียให้ได้ ฉันจึงดึงมันกลับ
ขึ้นไปให้เขา
“หิวน้ำจังเลยใครก็ได้ช่วยไปเอาน้ำให้ฉันที ” ฉันสะดุ้งตกใจขยับห่างออกมาจากเตียง
โดยเร็ว คุณหนูจงฮยอนตื่นขึ้นมาพร้อมกับผมเผ้ายุ่งเหยิ่งแต่ก็ดูดีสุดๆ ฉันรีบเดินลง
ไปข้างล่างหยิบน้ำในตู้เย็นมาให้เขา เมื่อฉันเดินเข้ามาในห้องอีกที คุณหนูจงฮยอน
กลับล้มตัวลงนอนไปบนเตียงกว้างเสียแล้ว
“ ไหงหลับไปซะงั้น....ที่แท้ก็ละเมอะหิวน้ำ นอกจากจะบ้าแล้วยังกวนประสาทอีก!!! ”
ฉันกำหมัดแน่นก่อนวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะเล็กๆเผื่อว่าเขาจะลุกขึ้นมาดื่ม ห้องนอนที่
เงียบสงบขณะนี้เต็มไปด้วยเสียงของนาฬิกาปลุก มันยังคงดังตลอดในระหว่างที่ฉัน
กำลังทำงาน ฉันทนฟังเสียงของมันไม่ไหวจึงเอื้อมมือข้างหนึ่งไปปิดแต่ทิศทางดัน
ตั้งวางอยู่ในที่ๆฉันกลับเอื้อม ไปไม่ถึง
“ทำบ้าอะไร ~ ” เขาลืมตาตื่นและเพราะความตกใจนั้นทำให้ฉันล้มทับไปบนตัวเขา
“ พพพพอดีว่าสสเสียยง.....นาฬิกาปลุกมันดังมากผมก็เลยจะปิดให้ ” ฉันตะเกียกตะกาย
ออกจากตัวเขาให้เร็วที่สุด
“ หึ!! คิดจะลักจูบฉันรึไง”
“ ว่าไงนะ ”
“ คิดจะขโมยจูบฉัน บอกตรงๆก็ได้ ”
“บ้ารึเปล่า…ถ้าผมจะขโมยจูบเจ้านาย ผมคงทำไปตั้งนานแล้วล่ะฮะ รู้มั้ยว่าเจ้านาย
ไม่ใช่สเปคผมเลย ” เขาแบะปากราวกับต้องการจะบอกฉันว่า ‘ นายเองก็ไม่ใช่สเปก
ของฉัน ’ ฉันเปิดประตูออกไปจากห้องอย่างโมโหที่เขาหาว่าฉันจะขโมยจูบเขา
คิดได้ไง…!! -_-
“ เจ้านายเอามือออกไปนะฮะ ปล่อยผมเดี๋ยวนี้!!! ”
แต่แล้วเขากลับเกี่ยวคว้าตัวฉันเข้าไปกอด ฉันใช้มือทั้งสองข้างผลักเขาออกด้วย
พละกำลังทั้งหมดแต่ด้วยพละกำลังราวช้างสารของเขากลับผลักฉันจนมุมและ
หนีไปไหนไม่รอด เขากระโดดขึ้นมานั่งคร่อมบนตัวฉันขณะที่ฉันรู้สึกว่ามีใครบาง
คนกำลังเดินมาทางนี้
พรึ่บ!!!!
“คุณหนูได้เวลาทานอาหารเช้าแล้วคะ ….คุณหนู ” ภายใต้ผ้าห่มผืนหน้าที่เราต่าง
ก็ซ่อนตัวอยู่ในนั้น คุณหนูจงฮยอนฟุบหน้าลงไปด้านข้าง น้ำหนักของเขาที่ทิ้งตัวลงมา
ฉันแทบจะหายใจไม่ออกบวกกับหัวใจที่เต้นระรัว ลมหายใจดังกระชั้นเป็นระยะอยู่ข้างๆ
ใบหน้า เขาเลื่อนมือปิดปากฉันในขณะความรู้สึกแปลกๆพัดถาโถมเข้ามาเยือน
“ คุณหนู ”
“ ฉันรู้แล้ว!! เดี๋ยวฉันลงไป เธอออกไปได้แล้วล่ะ ”
“ คะ ” ทันทีที่เสียงปิดประตูดังขึ้นและเสียงฝีเท้าค่อยๆไกลออกไปเรื่อยๆ เขาเงย
หน้าขึ้นดวงตาคู่นั้นสั่นไหววูบ จ้องมองฉันที่นอนอยู่ข้างใต้เพราะหนีไปไหนไม่รอด
“อย่า!!” ฉันร้องทัก เมื่อเข้าโน้มริมฝีปากลงมาจะจูบฉันจริงๆ ฉันหลบหน้าไปอีกทาง
เพราะไม่เคยโดนใครจูบมาก่อน หลังจากนั้นคุณจงฮยอนกระชากผ้าห่มพ้นจากลำตัว
ก่อนจะผละตัวออกไปนั่งอยู่ปลายเตียง เกือบไปแล้ว…
“ แผลเป็นไงบ้าง แล้วยาที่ฉันให้ล่ะ”
“ ไม่รู้สิ คงอยู่ในห้องนั้นแหละ” ฉันหันไปมองทางอื่นจับเส้นผมยุ่งๆของตัวเองให้เข้า
ที่แล้วลงจากเตียง คว้าหยิบไม้ขนไก่บนพื้นขึ้นมาถือ
“ ขอดูแผลหน่อย ” เขาเดินมาคว้าแขนขวาของฉัน ก้มหน้าเปิดผ้าพันแผลออกอย่าง
ถือวิสาสะ
“ อย่ามาจับแขนผมนะ!! ” ฉันสะบัดมือเขาออกจากแขนฉัน
“ อย่าดื้อน่า ” เขาว่า มืออีกข้างล้วงหยิบผ้าพันแผลอันใหม่จากลิ้นชักพลางตัด
เป็นชิ้นสี่เหลี่ยมบาง ช่วยบอกที่ว่าคุณไม่ได้ล้อเล่นกับความรู้สึกของฉัน ‘ทำงาน
กับฉันแล้วจะทนไปได้สักกี่น้ำกันนะ ’ คำพูดของเขาฉันยังจำได้แม่นยำราวกับมัน
เพิ่งผ่านไปเมื่อวานนี้
“เจ้านายชอบผมรึเปล่า ”
“ ฉันเนี่ยนะชอบ ฝันหวานไปรึเปล่า ผิดด้วยเหรอที่เจ้านายดูแลลูกน้องของ
ตัวเองบ้าง..อะไรบ้าง ”
“ ผิดสิฮะ มันผิดวิสัยของคนเป็นนายนะ ”
" ฮ่าๆ เพ้อเจ้อน่า ฉันไม่มีวันยอมก้มหัว…ช่วยเหลือใครง่ายๆหรอกนะจะบอกให้!!!
ขอบคุณเจ้านายซะรู้มั้ย ” ตั้งแต่มาอยู่ได้ไม่นาน ฉันรู้สึกว่าเขาจะยิ้มบ่อยขึ้น แม้แต่
พี่จองชินไม่ค่อยอยากจะเชื่อว่าคุณหนูของเขาจะเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ แต่ว่ามันเพิ่ง
เริ่มต้นเท่านั้นเอง..
ความคิดเห็น