คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : คดีสาเหตุการเสียชีวิตของมิมี่ [จบ]
“เฮ้ย~~~~” เสียงถอนหายใจยาวดังขึ้นจากเด็กหนุ่มผมแดง กำลังทุบไหล่ตนด้วยความเมื่อยล่าจากการยกคอมพิวเตอร์เข้ามาในร้าน พร้อมกับนึกถึงการแฝงตัวเข้ามาทำงานในนี้ได้ก็ 2 อาทิตย์เข้าไปแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้ข้อมูลใดๆ เท่าทีควร
ซึ่งจากการตรวจสอบพบว่าเด็กสาวนั้นมีเพื่อนทางเมล์มือถือที่กำลังฮิตในหมู่วัยรุ่น โดยพวกพี่ยามาโตะจะเป็นคนจัดการสืบ ส่วนโคจิโร่นั้นก็สืบจากการใช้บัตรสมาชิกเวลามาที่ร้าน ก็พบว่าเธอจะมาอาทิตย์ละ 2-3 ครั้ง นั้นยิ่งทำให้น่าสงสัยเข้าไปอีก และด้วยที่นี้เปิดเป็นร้านอินเตอร์ ที่ให้ทั้งเล่นอินเตอร์เน็ต เกมส์ออนไลรวมไปถึงเช่าหนังดูได้ในตัวจึงไม่แปลกที่จะมีลูกค้าพอสมควร แต่จากจำนวนคนที่ทำงานในร้านแล้วมีไม่มากจึงไม่เป็นหาถ้าจะติดตาม ซึ่งคนที่ประจำร้านจริงๆ ก็มีเจ้าของร้าน พนักงานประจำ คือ คาวาโตะ อึสึ กับ โมตานาริ ไก แล้วก็พวกทำงานพิเศษประจำคือ คิโด โจ ที่เป็นนักศึกษาแพทย์ส่วนพวกที่เหลืออีก 2-3 คนมาบ้างไม่มาบ้างไม่ใช้พวกประจำอะไร
พอลองสอบถามพวกที่มาทำงานพิเศษก็บอกว่ามาทำเพราะที่นี้พนักงานหล่อ!!!เท่!!!จึงมาทำกัน (เนี้ยนะเหตุผล?) เพราะพนักงานพิเศษส่วน
...เอ่อ...รึว่าเจ้าตัวเขาจะชอบหนุ่มหล่อๆ เลยแวะมากันนะ?...เฮ้ย!!!ตูคิดบ้าอะไรได้เสียวปิ๊ดฟะเนี้ย!!เลิกๆทำงานๆ... โคจิโร่คิดไปก็หน้าแดงไปจนเกิดอาการฟุ้งซ่าน จนต้องรีบกลับเข้าไปในร้านเพื่อหาอะไรทำแล้วก็
//!!โครม!!//
ร่างบางชนเข้ากับบางอย่าง อย่างจังจนลงไปกองกับพื้นเสียงดัง จนคนในร้านต่างตกใจรีบมาดูทันที
“เฮ้ย!เกิดอะไรขึ้นนะ...เป็นไรไหมพวกนาย?!!” เสียงออกทุ้มดังมาจากชายหนุ่มสูงใหญ่ใบหน้าดูดีเอยถามอย่างเป็นห่วง
“มะ...ไม่ไรครับคุณไกกะ...ว้ากกกกก~~รุ่นพี่โจ!!!!!!!” โคจิโร่เอยขึ้นขณะพยายามจะลุกแต่กลับเป็นว่าเขาทับอยู่บนตัวของชายหนุ่มผมสีน้ำเงินเข้มที่กำลังตกใจเช่นกัน และด้วยสภาพของชายหนุ่มตอนนี้ ที่ไร้แว่นตา ทำให้เห็นใบหน้าที่ดูดีไปอีกแบบของอีกฝ่าย ยิ่งทำให้หัวใจเจ้ากรรมเต้นโครมครามเหมือนจะออกมานอกซะให้ได้
“ไม่เป็นไรนะโคจิโร่คุง?” เสียงจากอีกคนที่หล่อเหล่าไม่แพ้กับไกเข้ามาช่วยพยุงโคจิโร่ ทำให้เจ้าตัวสะดุ้งตื้นออกจากผวังทันที
“ขะ..ขอบคุณครับผมไม่เป็นไรแล้วคุณอึสึ...ว่าแต่รุ่นพี่โจ” โคจิโร่เอยขึ้นอย่างเป็นห่วงอีกฝ่ายที่กำลังสวมแว่น
“ไม่เป็นไร...ต้องขอโทษด้วยมันมองไม่เห็นเลยชนเธอเลย” โจรีบขอโทษทันที เพราะเมื่อกี้เขาทำแว่นตกก็เลยมองไม่เห็น เลยไปชนอีกฝ่ายอย่างจัง
“ผะ...ผมเองก็ต้องขอโทษนะครับ” โคจิโร่ก็รีบขอโทษเช่นกันเพราะเขาเองก็ไม่ทันระวังตัว จนมีบางอย่างตกออกมาจากตัวเขา
“เอ่อ...อิซึมิคุงนี้ของเธอรึเปล่า?” ไกเอยขึ้นพร้อมส่งของบางอย่างที่ว่าให้โคจิโร่
“อ๋อ...ขอบคุณครับ” โคจิโร่รับมาซึ่งมันก็เป็นรูปถ่ายของเขากับเด็กสาวคนหนึ่ง
“ว่าแต่ว่าแฟนเหรอ?” ไกเอยแซวเพื่อนหนุ่มผู้น่ารัก
“เปล่าครับ...คือเธอมาที่นี้ค่อนข้างบ่อยก็เลยแนะนำผมให้รู้จักนะครับ ว่าแต่ว่าพวกรุ่นพี่น่าจะเคยเห็นบางนะครับ” โคจิโร่เอยขึ้นพร้อมกับส่งรูปให้พวกเขาดู ซึ่งจริงๆ แล้วเป็นเป็นภาพที่แต่งขึ้นมาให้โคจิโร่เป็นเพื่อนกับเด็กสาวจริงๆ แล้วก็รอดูปฏิกิริยาของแต่ละคน
“อืม...ก็เคยเห็นนะ เพราะเป็นเด็กน่ารักดี” ไกเอยขึ้นตามแบบฉบับคนขี้เล่น
“ใช่ๆ เด็กคนนี้มาไม่บ่อยนักหลอก” โจเอยขึ้นพร้อมกับส่งรูปคืนให้โคจิโร่
“นั้นสินะ...ทั้งที่อยู่ไกลจากบ้านแถมยังไม่ใช่ทางเดียวกับไปทางโรงเรียนด้วยซิ” อึสึพูดขึ้นพร้อมกับทำท่านึกไปด้วย แต่ว่าไม่ได้ทันว่าต่อ เจ้าของร้านก็เข้ามาเรียกไปช่วยถือของ ตอนนี้เองที่โคจิโร่รู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมาทันที ทำให้เจ้าตัวสะดุ้งตัวหันไปมองจากด้านหลังก็ไม่มีอะไรอยู่เลย
แต่ถ้าคิดไปเองก็ไม่ใช้...เพราะตลอดการทำงานเขารู้สึกถึงคนจ้องมองดูเขาอยู่ตลอดเวลา จนใกล้เลิกงาน ทำให้ตอนนี้เขาแน่ใจได้ว่าคนร้ายต้องอยู่ในพวกที่ทำงานที่แน่ๆ แต่เขาคือใครกัน?
//Pi!!~Pi!!//
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นจึงทำให้โคจิโร่ต้องแอบโดดงานมาคุย โดดสังเกตรอบข้างเล็กน้อย ว่าไม่ใครอยู่
“อิซิมิครับ”
‘พี่โคจิโร่...ผมทาเครุนะ...ตอนนี้เราได้ข้อมูลสำคัญมาล่ะ’ เสียงของเด็กหนุ่มดังมาตามสาย ทำให้เขารู้สึกผิดหวังปนดีใจอย่างบอกไม่ถูกทั้งๆ ที่เรื่องมันจะจบแล้ว
“งั้นเหรอ...ได้เรื่องอะไรมั่ง?”
‘คืองี้ครับ...พี่โคจิกับพี่เจ็นเขาไปได้ข่าวมาว่าเธอกำลังปรึกษากับคนที่ร้านนั้นเห็นว่าเป็นนักศึกษาแพทย์นะ...ถ้ามีอะไรเพิ่มจะติดต่อไปใหม่นะครับ’ คำอธิบายนั้นทำเอาหัวใจของโคจิโร่ตกหล่นแน่นิ่ง ราวกับคำพูดเมื่อกี้ไม่เข้าหู และไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ได้ยิน ซึ่งตอนนั้นเองที่เห็นโจเดินมาทางเขาพอดี ทำให้สองสายตาประสานกันยิ่งทำให้ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้รับรู้ จนไม่อาจจะประจันกันได้
“มีอะไรรึเปล่าโคจิโร่ดูหน้าซีดๆนะ?” คำถามที่แฝงความอ่อนโยนนั้นทำเอาหัวใจเต้นรั่ว แต่ว่าตอนนี้มันกับเต้นถี่มากกว่าเก่า ราวกับปฏิเสษทุกอย่างที่จะต้องรับรู้
“มะ...ไม่มีอะไรครับคือว่า อะ!!คุณไกลืมเก็บกล่องDVD แนะผมไปเก็บก่อนนะ” พูดจบเจ้าตัวก็รีบจัดการเก็บกล่องแล้วเข้าไปในร้านทันที ทำให้ชายหนุ่มแว่นมองตามอย่างนึกสงสัยและกังวน...
“เฮ้ย...ทำไมกันนะ...ทำไมเราต้องหลบหน้ามาด้วยทั้งที่น่าจะลองคุยดูก่อนแท้ๆ แต่ว่าทำใจเชื่อไม่ลงจริงๆว่ารุ่นพี่โจจะทำแบบนั้น” โคจิโร่เอยไปก็เดินจนมาถึงตู้เก็บDVD แล้วจัดเก็บเข้าที่แต่ว่า น้ำหนังของกล่องแปลกๆ และเมื่อเอาออกมาดูก็ต้องตกใจสุดขีดเมื่อของที่พบเป็นซองสีขาวมีกลิ่นแปลกๆ กับรูปถ่ายของเด็กทั้งผู้หญิง ผู้ชายวัยประถมถึงมัธยมปลายกำลังถูกข่มขื่น และเมื่อลองดูทุกกล่องที่เอามาเก็บก็เจอหมดทุกกล่อง ตอนนี้เองที่โคจิโร่รู้สึกถึงอะไรบางอย่าง จึงร่วงมือเข้าไปในกระเป๋าผ้าคลุม
“โคจิโร่คุง...เอามันกับใส่กล่องไว้อย่าเดิมที่ซิไม่งั้นพวกชั้นจะแย่เอานะ” คำพูดที่ชวนขนลุกนั้นทำให้ชายหนุ่มหันกลับมาเผชินหน้าแล้วก็พบกับบุคคลที่ไม่คาดคิดกำลังเอาปืนจ่อหัวเขาอยู่
“คุณไก!!คุณอึสึ!!” ภาพตรงหน้าของโคจิโร่เป็นสองหนุ่มพนักงานประจำที่นี้ที่กำลังยิ้มเยาะเขาอยู่ ซึ่งชายหนุ่มกลับรู้สึกดีใจที่ไม่ใช้โจ ขณะที่คิดเขาก็ถูกชายหนุ่มร่างสูงมามัด
“คงต้องให้ไปด้วยกันหน่อยนะโคจิโร่คุง” พูดจบก็ลากกึงเดินพาออกจากห้องไปยังด้านหลังร้านที่เชื่อมกับอาคารร้าง ที่นี้ไม่มีใครอยู่จึงเปิดโอกาสให้เขาได้ถามถึงสาเหตุของเรื่องนี้
“...พวกคุณนะทำเรื่องแบบนี้มานานแล้วนะซิค้าขายยาเสพติดและก็รูปประเวณีนะ?” คำถามที่ยิงมาพร้อมสายตารังเกียจอย่างเห็นได้ชัด
“ใช้แล้ว...รายได้ดีซะด้วย ตอนแรกก็หลอกไปว่าเป็นที่ปรึกษาบ้างล่ะ...เป็นนักเรียนแพทย์แนะนำยาให้ลองก็เสร็จทุกราย” ไกเอยเอยขึ้นพร้อมกับดันโคจิโร่ให้เข้าไปในห้องแห่งหนึ่ง ที่มีทั้งกล้องVDO ฉากผ้าจัดเอาไว้ รวมไปถึงเตียงที่อยู่ตรงกลาง เมื่อเห็นดังนั้นก็เข้าใจได้ทันทีว่าจะเกิดอะไรกับเขาจึงเริ่มดิ้นหนี้
แต่ว่าก็ถูกหมัดดุ้นๆ ชกเข้าที่ท้องน้อยลงไปกองกับพื้น มองพวกชั่วร้ายที่กำลังยิ้มเยาะอย่างนึกสนุก
“แต่ว่า...แค่นั้นมันไม่ค่อยสะใจเท่าไร...ก็มีการโชว์หนังแตกเนื้อสดเพิ่มรสชาติเพราะพวกที่ติดยายังไงมันก็ไม่รอดต้องยอมทุกอย่างเพื่อยาอยู่แล้ว แต่นังเด็กนั้นมันกลับบอกว่าจะเลิกก็เลย...บุกเข้าไปในบ้านแล้วจัดการส่งมันไปสวรรค์ซะ!!!” ความจริงที่ออกจากปากมานั้นแสดงถึงสันดานต่ำของคนตรงหน้าที่ดูถูกและทำลายชีวิตคนอื่นอย่างกับเรื่องสนุก
“ยังดีที่แม่มันกลับช้าก็เลยทำได้ให้มันเหมือนฆ่าตัวตายไงล่ะ” อีกคนเสริมขึ้นพร้อมกับมากระชากหัวของโคจิโร่ให้เห็นหน้าชัดๆ
“ว่าแต่ว่าแกก็ใจกล้าดีนะที่เข้ามาสืบนี้...ชั้นก็นึกสงสัยอยู่เหมือนกันตั้งแต่เห็นรูปแกกับเด็กนั้นแล้ว...แต่เมื่อความแตกแล้วก็ช่วยไม่ได้เรามาสนุกกันก่อนแล้วค่อยว่ากันว่านายอยากตายแบบไหนดีนะโคจิโร่” พูดจบก็ถีบโคจิโร่กระเด็นไปชนเตียงใกล้ๆ ทำให้จุกจนขยับไปไหนไม่ได้ พร้อมกับสาวเท้าเข้ามาใกล้พร้อมกับอีกคนที่ตั้งกล้องถ่ายหนังสดที่แสนน่ากลัว ทำให้ในใจเขานึกถึงความช่วยเหลือ...พี่ยามาโตะ ทาเครุ โคจิ เจ็นใครก็ได้รีบช่วยทีใครก็ได้!!รุ่นพี่โจ!!....
//ผั่วะ!!!โครม!!!//
เสียงหมัดหนักปะทะเข้าที่หน้าแล้วอีกฝ่ายก็ลงไปกลิ้งกับพื้น ทำให้โคจิโร่ตกใจมองคนที่มาช่วยเขา
“รุ่นพี่โจ!!!!!” ชายหนุ่มผมสีน้ำเงินและดวงตาสีดำเข้มสวมแว่นมาช่วยประคองเขาอย่างเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรนะโคจิโร่คุง?!”
“คะ...ครับ แต่ว่ามาที่นี้ได้ไง?” คำถามถูงยิงมาขณะที่ช่วยแก้มัดให้
“เห็นนายโดนสองคนนั้นเอาปืนจ่อหัวลากมาที่นี้...นึกเป็นห่วงก็เลยตามดูนะ แต่ไม่นึกเลยนะว่าพวกมันจะเลวได้ถึงขนาดนี้” คำพูดสถบออกมานั้นแสดงถึงความโกธรของอีกฝ่ายได้เป็นอย่างดี แต่ก่อนจะว่าอะไรต่อก็ถูกไกเอาปืนมาจ่อหัวพวกเขา
“พอแค่แหละ!!ชั้นขี้เกียจยุ่งยากตายไปซะทั้งคู่นั้นแหละ!!”
“อย่านะ!!!!!!” โคจิโร่ตะโกนขึ้นมาบังโจไว้จากปืน
//ผัวะ!!!โครม!!!!ตูม!!!//
เสียงลูกถีบดังขึ้นพร้อมกับชายหนุ่มที่กระเด็นกระดอนไปชนเครื่องล้มเกลื่อน
“อย่าหวังไปเลย...เจ้าบ้า” เสียงจากชายหนุ่มผมทองดวงตาสีฟ้า ใบหน้าหล่อคมสันกับพรรคพวกจัดการกับคนร้ายนำไปส่งตำรวจที่เข้ามาจัดการเอาตัวไปดำเนินคดี ตอนนี้เองทำให้ทั้งคู่รู้สึกปลอดโปร่งและสบายใจขึ้น แต่ว่าในขณะเดียวกันเรื่องทุกอย่างก็ต้องจบ...
---------------------------------------------------=========================-------------------------------------------
~ 3 วันผ่านไป ~
หลังจากรายงานผลการสืบและให้ตำรวจดำเนินเรื่องต่อ ตัวคุณนายทาจิคาว่าก็รับรู้และจะดำเนินเรื่องกับตำรวจต่อ เพราะไม่ว่าใครก็ไม่อยากให้เกิดกับบุตรของตนเอง แล้วทุกอย่างก็กลับมาเป็นปรกติจนกระทั้งโทม่าสังเกตุเห็นใครบางคนจากทางหน้าต่าง
“พี่โคจิโร่ครับ...พี่ปิ๋งคุณคิโด โจรึเปล่า?” คำถามตรงจุดปักเข้าอกอย่างจังทำเอาคนฟังที่กำลังกินน้ำแทบสำลัก
“ทะ...ทำไมถามแบบนั้น?”
“ก็เห็นพี่ดูอาลัยอาวรณ์ตอนจากกัน...แล้วก็ดูเหม่อลอยมาตั้งแต่จบงานคุณนายทาจิคาว่าแล้วนะครับ” คำอธิบายที่ตรงจุดทุกคำ ราวกับอับดุลมาเอง ทำเอาคู่กรณีพูดไม่ออก เพราะมันเป็นจริงหมด
“นี้พี่โคจิโร่...คิดยังไงกับเขาเหรอ?” ทาเครุเอยขึ้นถาม
“ก็...รู้สึกดีๆเวลาอยู่ใกล้ๆ ถึงเขาจะดูเซ่อซ่า แต่เขาก็เป็นคนดีมากเลย...แล้วก็ยอมรับว่าชั้นคิดถึงเขานะแต่เขาคงไม่คิดถึงชั้นหลอก...เพราะชั้นเข้าไปสืบคดีเท่านั้นเอง” โคจิโร่ขึ้นยอมรับอย่างอายๆ ทำเอาบรรดาสุดหล่อ!!เท่!!มาดเมะ!! ของสำนักงานต่างพากันยิ้มเล็กยิ้มน้อย เมื่อเห็นดอกไม้งามดอกสุดท้ายกำลังมีความรัก กะเค้าซักที
“แต่ผมว่าเขาก็คงคิดแบบพี่ จนทนไม่ไหวมารออยู่ที่หน้าสำนักงานแล้วนะ” คำเฉลยถึงบุคคลที่มาอยู่หน้าสำนักงานนั้นทำเอาคนฟังหัวใจพองโตรีบมาดูที่หน้าต่างเพื่อความแน่ใจ ก่อนจะออกวิ่งลงไปเจอกับชายหนุ่มผมสีน้ำเงินดวงตาสีดำขลับแสนอ่อนโยนนั้นอย่างดีใจ
“...รุ่นพี่โจ...”
“ไง...โคจิโร่” คำเอยทักนั้นแสดงถึงความอ่อนโยนและรอยยิ้มที่แสนคิดถึงทำให้ทั้งคู่ดูมีความสุขจนบรรดาผู้ร่วมงานต่างดีใจด้วยที่โคจิโร่กำลังมีดอกรักขึ้นในหัวใจ
//TBC.//
-------------------+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++----------------
ส่งท้าย~~~~~มาอัพฉลองรับปีใหม่!!!ยังไงก็ฝากเรื่องนี้ข้ามปีเลยนะค่ะ ปีหน้าใครรอเหล่าเคะ ตอนหน้าออกแน่นอนค่ะ ยังไงก็ฝากเม้นให้กำลังใจกันด้วยนะค่ะ!!!
ความคิดเห็น