คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่3(พระเจ้า ชีวิตเริ่มวุ่นวายครับT^Tแต่ไม่มาก-..-)
ตอนที่3
โอ้เย่! มาริยะจังจะสอนการบ้านผมด้วย> < คิคิ ดีใจจัง ผมแอบเห็นไอ้นาคาจิม่าด้วยแหละ สาวยังกรี๊ดมันเหมือนเดิม ไอ้ลูกผอ.มาเฟียร์นั่นจะรักมาริยะจังจริงๆรึเปล่าน้า แต่พี่ผมบอกว่ามาริยะจังกับไอ้นาคาจิม่าน่ะ คบกันมา2ปีแล้วนี่นา= = เห็นผู้หญิงห้องผมพูดกันว่านาคาจิม่าน่ะคบกับผู้หญิงมากสุดก็2อาทิตย์ แค่ส่วนมาก2วันก็เลิก- - ทำไมหมอนี่ชอบบอกเลิกผู้หญิงตอนเลข2จังวะ-*- แล้ว เคียวโกะจัง แฟนพันธ์แท้ของนาคาจิม่ายังบอกอีกว่า นาคาจิม่าจะบอกเลิกผู้หญิงแค่ตอน บ่าย 2 กับ ตี 2= = เอ่อ…ผมอยากรู้ว่าเคียวโกะรู้ได้ไง(นั่นสิ-*-) เอ๋ มาริยะจังกับนาคาจิม่าคบกันมา2ปี ชักจะสังหรณ์แปลกๆแล้วสิแฮะ-*-
“นาย”
“(- - ) ( - -) (- - ) ( - -)”
“นายนั่นแหละ”
“ผมเหรอฮะ”
“เออ- -“
“คุณเป็นใครครับ”
“ชิดะ เคนจิ”
“อ่า…ผมไม่รู้จักคุณอ่ะ”
“ไม่จำเป็นต้องรู้จัก มานี่”
อ่าว ชิดะคุงไม่พูดพล่ามอะไรอีกแต่ลากผมไปแทนT T แงๆจะเอาผมไปขายที่ชายแดนเขมรรึ หมอนั่นลากผมมาเรื่อยๆจนถึงหลังโรงเรียน โอ้ว อะไรกันเนี่ย
“อยู่ตรงนี้แหละ นายน่ะ”
หมอนั่นพูดพร้อมกับจะเดินออกไปแต่ผมก็วิ่งไปเกาะแขนเขาไว้ก่อน
“เอ่อ…ลากผมมาที่นี้ทำไมเหรอครับ”
“มีคนอยากพบนาย”
“ใครเหรอครับ”
“ไม่จำเป็นต้องรู้”
หมอนั่นพูดพร้อมกับปัดมือผมออก เฮ้! ผมไม่ใช่แบคทีเรียนะT^T แงๆ หมอนั่นเดินไปแล้วอ่ะ อ๊าก อยู่คนเดียว กลัวผีจริงวุ้ย-..-(กลัวเป็นด้วยเหรอ= =) หลังจากที่ผมเดินชมนกชมไม้หลังโรงเรียนไปมา รอมาตั้ง15นาทีแล้ว ยังไม่มีใครโผล่ศีรษะมาให้ได้เชยชมเลย-*- โชคดีนะที่คาบโฮมรูมไม่ได้เรียน เพราะครู คัทซึนากะ ครูที่ปรึกษาของผมลาคลอด= = เลยว่างไป จะว่าไปก็ดีเหมือนกันนะ ผมขี้เกียจเรียนอ่ะครับ พี่เรอินะหูผึ่งทันทีตอนที่ผมบอกว่าจะไม่ได้เรียนโฮมรูมตลอดอีกเทอมที่เหลือ พี่ผมแทบจะยกกระโปรงให้ผมใส่เข้าเรียน ฟิสิกส์ คาบแรกที่พี่เค้าเรียนเลยล่ะครับ พี่สาวผมนี่จริงๆเลย-*-
“เฮ้ย! นายน่ะ”
อ่าว- -ทีนี้ใครเรียกอีกเนี่ย-*- เราขายดีจริงวุ้ยวันนี้-/- แต่พอผมหันไป อร๊าก…คนหรือยักษ์ฟะนั่น ตัวสูงเป็นบ้าT T พี่เค้าจะฆ่าผมหมกป่ารึเปล่าอ่ะTOT
“เอ่อ…ผะ…ผมเหรอครับ?”
“เออ! ถ้าไม่ให้เรียกนายแล้วจะให้เรียกหมาที่ไหนล่ะ”
อ่าว- - ไอ้โครมันยองนิ่
“เอ่อ…คะ..คุณมีธุระอะไรกับผมหรือครับ”
“ไม่มีว่ะ แค่หมั่นไส้นิดหน่อย”
“ -0- งั้นผมไปแล้วนะครับ”
“เฮ้ย! เดี๋ยวก่อนสิไอ้น้องชาย”
อะจึ๋ย! โครมันยองอีกตัวเดินมาแตะไหล่ผมดังป๊าบ ๆ (แตะ?= =)
“แฮ่ๆ ผมว่า เอ่อ…พี่คุยผิดคนแล้วมั้งคร้าบ> <”
ช่ายๆ ผิดคนแน่ๆ ยามะจังผู้น่ารักที่วันๆเดินตามพี่สาว(กับเพื่อนพี่สาว)ต้อยๆ ไร้สาระลอยไปลอยมาวันๆเนี่ย จะไปทำให้ใครหมั่นไส้ToT
“หึหึ ไม่ผิดหรอก แกรู้ตัวรึเปล่า เด็กน้อยเอ๋ย แกน่ะบังอาจยุ่งกะของ ของผู้มีอิทธิพล”
พี่โครมันยองตัวพ่อที่มีลำตำกว้างเท่าแม่น้ำ สูงเท่าภูเขา(เว่อร์ๆ)พูดขึ้นพร้อมกับแสยะยิ้มน่ากลัว ใครก็ได้เอา3ตัวนี้กลับสวนสัตว์ทีT T อย่าเอามาเพ่นพ่านแถวนี้เลย อาเมน…
“เอ่อ…พี่ครับผมไม่ได้ตั้งใจจะจิ๊กกระดาษทิชชู่ของพี่มาเช็ดก้นเลยนะครับ พอดีว่าตอนนั้นมันไม่มีจริงๆTOT”
แงๆๆ จริงๆนะครับ ตอนนั้นข้าศึกบุก แต่ผมไม่มีกระดาษทิชชู่เลยเก็บตกแถวๆนั้นแหละมาใช้แทน-..- ใครจะไปรู้ว่าทิชชู่ลายหมีพูใส่กางเกงในสีแดงจะเป็นของพวกพี่ๆเค้า-^-
“= = มันพูดไรของมันวะ ซาโตะ”
“ไม่รู้เหมือนกันครับลูกพี่”
“ไอ้นี่ท่างทางไม่เต็มบาท”
“จัดการมันเลยดีกว่ามั้ย”
“เอาเลย จับมันไว้เดี๋ยวนี้!! อย่าให้มันหนีไปได้”
“ได้ครับ”
กรี๊ด(?) โครมันยอง2ตัวมาจับตัวผมไว้ ไอ้โครมันยองตัวพ่อ จ้องหน้าผมอย่างกะจะกินเข้าไปทั้งตัว
“จะว่าไป นายก็น่ารักเหมือนกันนะ”
โครมันยองตัวพ่อพูดพร้อมกับลูบหน้าผมT^T ผมเป็นโรคบ้าจี้ครับ ใครลูกหน้าแล้วจะจั๊กจี้มากๆจนทนไม่ไหวเลย
“อ๊าก”
ตุ๊บ…พลั่ก…ป๊าบ
“บังอาจเอามือทุเรศมาลูบหน้ายามะจังรึ!! ตายซะเถอะ! ย๊ากกก”
ตุ๊บ…พลั่ก…เพี๊ยะ…ตู้ม..ต้าม
“เจี๊ยกๆ เอ๋งๆ> <”
เอ่อ…เมื่อกี๊ผมเผลอไปหน่อยเลยเตะ ต่อย ถีบ ตบ ขีด ข่วน etc. พวกพี่ๆโครมันยองทั้ง3คนที่ตอนนี้นอนกองกันอยู่แทบเท้าของผม= = ผมไม่ได้ตั้งใจนะฮะTOT
“เอ่อ…ผะ…ผมขอโทษนะครับT T ผมไม่ได้ตั้งใจ ไปก่อนนะครับ> <”
ผมโค้งให้พี่ๆทั้ง3 ที่สลบไม่รู้เรื่องแล้วรีบวิ่งออกมา แงๆ สาธุ! อย่าเจอกันอีกเลยนะครับ บ๊ายบาย…
ตอนนี้ผมก็วิ่งมาถึงบริเวณหน้าตึกเรียนแล้วล่ะครับ แฮ่กๆ เหนื่อยจริงๆ(หมูหอบ-..-) ผมก็วิ่งไปมองข้างหลังไปบางทีก็ดึ๊บๆไปกับกำแพงเหมือนเจมส์บอน 007 เนื่องจากกลัวว่าพวกพี่ๆยักษ์ใหญ่หัวใจมดทั้งหลายที่เพิ่งลืมตัว ตบ เตะ ถีบ ข่วน พี่ๆเค้าไปเมื่อกี๊จะเป็นซอมบี้มาบีบคอผมT^T แต่ผมว่าผมเว่อร์ไปแล้วนะ-*- แต่ช่างเถอะ กันไว้ดีกว่าแก้ แต่ผมว่าตอนนี้ผมคงเหมือนคนบ้าสุดๆแล้วล่ะ ไอ้ท่าเดินไปมองหลังไป วิ่งบ้าง-*- แต่ช่างเถอะ พี่ผมบอกว่า อย่าได้ไปแคร์ปาปารัซซี่-..- ประมาณว่า ด้านไว้ก่อนพี่สอนไว้ หุหุ แต่ผมว่าไอ้ที่ระวังแบบนี้แหละนำพาความซวยมาให้ เพราะ…
“O_o เย้ย!”
“………”
เฮือก! เมื่อกี๊…….. เมื่อกี๊………….. เมื่อกี๊มีอะไรเกิดขึ้น= =?(เอ๋า-0-) แหะๆคือผมก็ไม่รู้หรอกครับ เพราะผมแค่เดินชนลูกผอ.ที่มีข่าวลือว่าเป็นมาเฟียร์นามว่า นาคาจิม่า ยูโตะ ผู้เป็นที่หมายปองของชะนี เก้ง กวาง ในโรงเรียนและบริเวณรอบข้างเท่านั้นเอง
“ขอโทษนะฮะ”
ผมโค้งให้แล้วรีบกระดึ๊บๆกับกำแพงเพื่อหนีพวกพี่ๆโครมันยองยุคหิน(?)3ตัวที่อาจจะกลายเป็นซอมบี้มาบีบคอผมT^T ไม่ได้ๆเราต้องระวังไว้-..- แต่พอดึ๊บๆไปได้ซัก 10 เมตร เอ๊ะ! ผมว่าผมลืมอะไรนะ พอหันกลับไป
“……”
เฮือก! ยังอยู่ที่เดิมนี่หว่า เฮ้ย! นี่เราเดินชนลูกผอ.รึเนี่ย อ่าว! แค่ขอโทษจะพอมั้ยเนี่ยT T แต่พอหันไปอีก
“……….”
เฮ้ย! มะ..หมอนั่นยังอยู่ที่เดิม แข็งทื่ออยู่ที่เดิม ผมเลยตัดสินใจกระดึ๊บๆไปที่เดิมแล้วเดินชนนาคาจิม่าอีกรอบนึงหลังจากนั้น
“ขอโทษนะครับ คุณนาคาจิม่า ยูโตะ”
ผมพูดพร้อมกับคุกเข่าลงไป รอฟังคำว่า “ไม่เป็นไรหรอก” หรือไม่ก็รอให้หมอนั่นเดินไปเอง แต่…. พอลองเงยหน้าขึ้นมอง
“……”
เฮือก! ไม่ขยับไปไหน แงๆ หมอนี่โกรธมากจนยืนแข็งเป็นหินเลยรึTToTT เอ๋า? อะไรกันเนี่ย ผมเลยตัดสินใจยืนขึ้นพร้อมกัยเงยหน้ามองนายนาคาจิม่า แล้วชู2นิ้ว
“นี่กี่นิ้ว”
“……”
ไม่มีเสียงตอบรับ-*-
“นาคาจิม่า ยูโตะ”
ลองเรียกแล้วก็ไม่มีเสียงตอบรับ-*- ว่าแต่ทำไมหมอนั่นไม่กะพริบตาเลยนะ คนบ้าอะไรเนี่ย แต่เอ๊ะ! นี่มันรูปปั้นหุ่นขี้ผึ้งของนาคาจิม่านี่นา-..- อ่าว เราเดินชมรูปปั้นหรอกรึ-*- เหอๆ อะไรจะเหมือนขนาดนั้น! อิจฉาๆแค่เป็นลูกผอ.ก็มีรูปปั้นขี้ผึ้งในโรงเรียน ชิ! หมอนี่ไม่ได้ดีเด่นอะไรเลย แค่อยู่ห้องSC เท่านั้นเองแถมยังเล่นกีฬาเก่ง ตีกลองก็เก่งด้วย ที่สำคัญเป็นลูกผอ. แค่เนี๊ยะ! ก็ได้เป็นพรีเซ็นเตอร์ของโรงเรียนแล้ว แต่ก็นะ ทันทีที่นาคาจิม่าได้เป็นพรีเซ็นเตอร์ก็มีสาวๆมาสมัครเรียนกันเยอะแยะผู้หญิงม.ปลายทุกคนต่างใฝ่ฝันว่าจะเข้าโรงเรียนสุดแสนจะไฮโซนี้ ผมได้ยินข่าวจากเคียวโกะจัง(อีกแล้ว)ว่า มีผู้หญิงวัยเกือบจะ30ปลอมอายุตัวเองเพื่อมาสมัครโรงเรียนนี้= =^ แต่ผมเดินชนหุ่นแล้วยังขอโทษอีกเรอะ ไม่ได้ๆเราต้องไม่ให้ใครรู้เรื่องนี้ เดี๋ยวเค้าเอาไปประจาน-..- หุหุ พอนึกได้ ผมเลยรีบเดินออกมาจากที่ตรงนั้น-..- เดินมาเรื่อยๆ อา…ถึงห้องแล้ว! เย่ๆ กลับมาครบ32แล้ว หุหุ ตอนนี้อีก 15 นาทีก็หมดชั่วโมงแล้ว แต่พอผมนั่งที่เท่านั้นแหละ
“นี่ๆซาระจัง เธอได้ยินเรื่องที่ยูโตะคุงทิ้งยัยมิกะยังอ่ะ”
เฮ้ยๆ เรื่องชาวบ้านๆเราต้องเงี่ยหูฟัง-.- ผมเลยเอาหนังสือวิชาประวัติศาสตร์มาบังหน้าแล้วหูก็ฟังไป
“จริงๆเหรอ มิยะ สมน้ำหน้ายัยมิกะจังเลย ฮ่าๆ ยัยนั่นน่ะหลงตัวเองชะมัด”
“ใช่ๆ! คิดว่ายูโตะจะจริงจังกับตัวเอง หน้าสมเพชชะมัด”
และก็
“บลาๆๆๆๆ”
อ่าว ไหงไหลทะเลไปแล้วอ่ะเนี่ย-*- เง้อ! อ่านหนังสือต่อดีกว่า-..- เย้ย!นี่เราหยิบวิชาประวัติศาสตร์มารึ(ก็ใช่น่ะสิ) ไม่ๆเกลียดวิชานี้อ่านไปก็ไม่รู้เรื่อง เปลี่ยนดีกว่า เมื่อคิดได้อย่างนั้นผมก็เลยจัดการยัดหนังสือประวัติศาสตร์แล้วเอาวิชาภาษาอังกฤษออกมาอ่านแทน -.- ไม่ใช่ว่าชอบหรอก แต่ไม่มีอะไรทำแล้ว อย่างน้อยก็เกลียดงิชานี้น้อยกว่าประวัติศาสตร์ พอเปิดมาหน้าแรก ฮ่าๆ อ่านไม่ออก-*- ก็หน้าแรกเขียนเป็นตัวเขียน ยิกๆจิ๊กๆอ่านไม่ออกอ่ะครับ งั้นอ่านประวัติศาสตร์อ่ะดีแล้ว-..- เพราะตอนบ่ายเจ๊ คิชิกะ จะสอบด้วยแหละT^T งั้นผมต้องรีบๆอ่าน อ๊ะ!เจอแล้วหน้า 65 สงครามญี่ปุ่นกับเกาหลีงั้นเหรอ= = เจ๊คิชิกะบ้าคลั่งจริงๆแหละ-..-(เกี่ยว?)
“นี่ๆเธอรู้จัก นิชิอุชิ มาริยะห้อง A มั้ย”
เฮ้ย! ใครพูดถึงมาริยะจัง เคียวโกะจังนั่นเอง-*-
“อ๋อ คนที่สูงๆน่ารักๆหน่อยน่ะเหรอ”
“ใช่ๆคนนั้นแหละที่ชอบเดินกับพี่ของ เรียวคุงไง”
เคียวโกะพูดแล้วกระซิบกับกลุ่มเม้าท์ของเธอตรงช่วงที่ว่า ที่ชอบเดินกับพี่ของ เรียวคุงไง แหม! ยังกะผมจะไม่ได้ยิน ไอ้หนังสือนี่ไม่อ่านแล้ว ฟังต่อๆ เค้าบอกว่าเวลาผู้หญิงเม้าท์กันมักจะหยุดไม่อยู่ ผมก็ว่าจริงๆแหละ ที่นั่งของผมรายล้อมไปด้วยผู้หญิง-..- ทำไมให้ผมระลึกได้ว่า สตรี=สมรภูมิ เม้าท์กันทุกวัน แล้ว 90% ของเรื่องที่เม้าท์ต้องเกี่ยวกับ นาคาจิม่า ยูโตะ ส่วนอีก10% นินทาเค้าไปทั่ว-*-
“ทำไมเหรอ เคียวโกะ”
คราวนี้ซาระจังถามขึ้นบ้าง
“ก็ฉันได้ยินมาว่า มาริยะจังคบกับยูโตะล่ะ!!”
“O_O จริงอ่ะ ทำไมฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลยล่ะ”
“เอ๋า! แล้วเธอจะรู้อะไรล่ะยะ มินะ ฉันน่ะแฟนพันธุ์แท้ของยูโตะเลยนะ> <”
เคียวโกะพูดพลางทำท่าเคลิ้มฝัน- - ผมแอบเห็นมินะเบ๊ปากด้วยแหละแต่ก็ปั้นหน้ายิ้มทันทีที่เคียวโกะมอง ผู้หญิง= =! น่ากลัวแฮะ
“แล้วเธอรู้เรื่องนี้จากไหนอ่ะ”
“ก็ เพื่อนน้องสาวฉันเองแหละ ไอริจังน่ะ เป็นน้องสาวของมาริยะจัง”
“แล้วเชื่อได้กี่เปอร์เซ็นอ่ะ ข่าวนี้อ่ะ= =!”
มิยะจังผู้รอบคอบถามขึ้นบ้าง
“ก็ไม่รู้สิ แต่ฉันว่าคงไม่ใช่หรอกม้างง น้องฉันมันอาจะมั่วไปเองก็ได้ แต่ไอริจังไม่ใช่เด็กขี้โกหกน้า..”
“อ่า..ถ้าเป็นอย่างนั้นฉันไม่ยอมนะ!!”
“ใช่ ฉันก็ไม่ยอมเหมือนกัน ซาระจัง!”
“ใช่ๆ ยูโตะคุงต้องเป็นของพวกเราเท่านั้น”
“จะบ้าเหรอ! มินะ ยูโตะคุงเป็นของเคย์โตะคุงต่างหาก> < ว้ายๆ ฉันจิ้นคู่นี้แหละเธ๊อ!”
“เอ่อ…ฉันว่าเธอหน้ากลัวมากเลยนะ เคียวโกะ= =”
“ใช่ ไปกันเถอะ”
พวกผู้หญิงทุกคนลุกขึ้นไปพลางส่งสายตามองเคียวโกะแปลกๆ= =
“เอ๊า! เดี๋ยวเซ่ๆ! รอฉันด้วย อย่าเพิ่งทิ้งกันนะ รอก่อนๆๆ ฉันพูดเล่นๆ”
แล้วทุกคนก็ลุคขึ้นไป สรุปคือ ผมไม่ได้ความรู้เข้าหัวเลยสักนิด-*- อ่าว! ถ้ามีคนรู้เรื่องของมาริยะจังกะนาคาจิม่า นางฟ้าของผมก็แย่อ่ะดิ่ ไอรินี่นิสัยแย่เหมือนเดิมเลย-*- ออกจะน่ารักแต่ทำไมนิสัยตรงข้ามแบบนี้เนี่ย! ไม่ได้ๆผมต้องรีบไปเตือนนางฟ้าก่อน-..- อีกอย่างผมต้องฟ้องพี่ผมด้วยว่ามีคนจะต่อยผมหลังโรงเรียน-.-
พักเที่ยง ณ โรงอาหาร=..=
“อุวะฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“= = พี่ง่ะ”
“เอ่อ..เรอิจังพอก่อนๆ ดูสิคนมองใหญ่เลย= =”
“อ๊ะ ก็ได้ ฮ่าๆก็มันขำนี่นา เรียวเอ้ย! แกไปมีเรื่องกะใครล่ะเนี่ยคนบ้าๆบอๆอย่างน้องฉันไปมีเรื่อง ฮ่าๆ แต่ก็ดีอ่ะ อย่างน้องแกก็ทำเรื่องแมนๆไว้ล่ะ ไอ้น้องชาย^O^”
“= =!”
ไม่ได้ห่วงกันเล้ย! แถมยังหัวเราะเห็นเป็นเรื่องสนุกอีก-*- เอาเข้าไปพี่ผม
“เออๆ พี่ฮะเอาหูมานี่ดิ่ มาริยะจังด้วยนะ”
ผมพูดเบาๆทุกคนเอาหน้ามาใกล้ๆผม ฮ่าๆ เห็นหน้ามาริยะจังใกล้ๆนี่มีความสุขจัง แต่พี่ผม= = หน้าบานยังกะจานดาวเทียม-..- เหมือนใครล่ะเนี่ย-.-
“อะไรเหรออ้วนบอกมาเร็วๆ-..-“
“-0-“
คำก็อ้วน สองคำก็อ้วนตัวเองผอมตายล่ะ เชอะ!
“เรอิจังอย่าไปว่าเรียวคุงแบบนั้นสิ”
“^^”
ใช่ๆนางฟู้ดถูก คิคิ
“ได้ๆลืมไปว่าเรียวไม่ได้อ้วนอย่างเดียว เตี้ยด้วย-.,-“
“-_-^ เชอะ! คือว่า เอาหูมาใกล้ๆๆ”
“ได้ๆๆ”
“คือว่า…ใกล้กว่านี้ๆๆๆ”
“โอเคๆๆๆ”
“คือว่า..ใกล้อีกนิดๆๆๆๆๆ”
“โว้ย! พอแล้ว ไอ้น้องบ้า แกจะเอาใกล้อะไรนักหนา-0-“
“แหะๆๆ-.-“
กรี๊ดๆๆๆ(?)ตอนนี้พี่สาวผมเกิดอาการรำคาญผมแหละมั้งเลยโวยวายเอาหน้าออกไป เหลือ แต่มาริยะจังที่เอาหน้ามาใกล้ๆ> < แต่ เฮือก! ย๊าก…นาคาจิม่า มองมาทำไม ชิ่วๆๆ สงสัยจะหึงมั้ง โหะๆๆ สมน้ำหน้า
“พี่อ่ะ เอาหูมานี่ดิ่ เร็วๆๆ”
แล้วพี่ผมก็ยอมทำตามอีกครั้ง
“คือว่าพวกผู้หญิงห้องผมเค้ารู้กันหมดแล้วว่านาคาจิม่าคบกะมาริยะ!!”
“ห๊า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”(เสียงพี่ผมเอง)
“ชู่ว์ๆๆๆๆ เบาๆสิพี่ เค้ามองกันหมดแล้วอ่ะ ใจเย็นๆๆ หายห่วงได้ เครียวโกะจังอ่ะ นิสัยดีๆหายห่วง-..-“
“จริงอ่ะ”
“จริงๆเคียวโกะจังนิสัยดีมากกกกกกกกกก”
ที่จริงก็นิสียดีนะแต่ไม่ถึงกับมากกกกกกกกกก ผมโม้ไปเพื่อความสบายใจของพี่สาวกับเพื่อนพี่สาว-..-
“คงไม่มีอะไรหรอกเนอะ วันนี้ฉันมีเดทล่ะ^^”
นางฟ้าส่งยิ้มให้ผม กรี๊ด น่ารักโคตร
“กับหมอนั่นน่ะเหรอ”
“อื้ม”
“ก็ดี แต่ช่วงนี้เธอกะหมอนั่นสวีทวี๊ดวิ้วกันมากเลยนะ ไม่กลัวคนเห็นเหรอ”
“เห? คนเห็นเหรอ กลัว? ใช่ กลัวสิ แต่เพราะรักฉันยอมได้> <”
T^T แงๆๆเพราะรักผมก็ยอมปล่อยมาริยะจังได้เหมือนกันครับT^T แต่จะดีกว่านี้ถ้ามาริยะจังจะเลิกคบกับหมอนั่นแล้วหันมาผม-..- ฮ่าๆๆๆ(ฝันกลางวัน)
“งั้นแยกกันตรงนี้แหละนะ ไปเถอะเรอิจัง บายน้า เรียวคุง ขอบคุณนะที่เป็นห่วง^^”
“คับ> <”
อุ้ย!เขินจริงๆ คาริคาริ(= =?)
ฮ่าๆตอนนี้จบแบบอุบาทว์แฮะ= =^ เหอๆๆ ขอโทษนะคะที่ไม่ได้มาอัพเลยT^T
การอัพนิยายของเปรี้ยวเฉลี่ยเดือนละ2ครั้งค่ะ-..- ปีนึงจะจบมั้ยหนอ-^-
พล็อตที่คิดไว้ก็ยาวซะ-0- เฮ้อ… ต้นเดือนหน้าก็สอบอีก บร๊ะเจ้าจอร์จ
ฮ่าๆก็ไม่ค่อยมีอะไรจะพูดมากมายนะคะ เอาเป็นว่า เปรี้ยวอยากรู้จักเพื่อนๆที่อ่านฟิคทุกคน
ยังไงก็แนะนำตัวกันบ้างนะคะ-..- หุหุ หลายคนอ่านแล้วอาจจะเอียนที่มาริยะแบบว่า คนไรสวยเว่อร์
อย่าแปลกใจ มันเป็นความว้อนท์ส่วนบุคคล-..- หุหุ เปรี้ยวชอบมาริยะมากกกกกกก
ฮ่าๆๆๆ ส่วนไอริเปรี้ยวก็ชอบ แต่หน้าชีเอาแต่ใจดี-..- แต่พอรู้จักไอริไปนานๆอ่ะ
เธอไม่ได้เอาแต่ใจเลยนะ(มั้ง) ฮ่าๆ ส่วนต่อไปจะมีใครโผล่มาอีกก็ต้องทำใตรอไปก่อนนะคะ(พูดหน้าตบ-*-)
playSound(); showPoll();
ความคิดเห็น