ฮาโหล... อเมริกา !

ลำดับตอนที่ #4 : TODAY IS A GOOD DAY * 100%

เมื่อเข้ามาข้างใน น่าตื่นตาตื่นใจมามีของไม่ภาษีเยอะเลยยยยโวํยยย  อยากซื้อใจจะขาดพอจะซื้อเพื่อนก็ไม่รอกัน เลยตัดใจไม่ซื้อ เสียดายที่ซู๊ดดดดดดดดดดด เดินไกลได้ใจมาก ๆ กว่าจะไปถึงที่เชคเหนื่อยมากและเขาก็เชคว่า เรามีของเหลวไหม ค้นกระเป๋า นั่นเอง! ละตรวจร่างกาย ละพอตรวจเสร็จก็มานั่งรอเวลาขึ้นเครื่อง พี่เหมียวเอาใบกรอกเข้า-ออกอเมริกา ละอีก แผ่นคือ จะถามประมาณว่า เรามีอาหารอะไรบ้าง เราต้องบอกความจริงไปนะคะ คือถ้าโกหกละเขาตรวจเจอนี่ ซวยมาก ๆๆๆ

ได้เวลาขึ้นเครื่้องแล้วว

ที่ ๆ ได้นั่นเราอาจจะได้นั่งกับใครก็ไม่รู้คะ คือถ้าที่ตรงไหนว่างเราก็ได้นั่งตรงนั้น แต่พลอยโชคดีได้นั่งกะเพือนทั้งสามเก้าอี้เลย พลอยนั่งเครื่องบินของ united airline รู้สึกหวิว ๆ ไงก็ไม่รู้แฮะต้องจากบ้านไปไกลมากก แต่ทำไม....ตูไม่เศร้าฟะ เวลานี้ผู้หญิงเค้าควรจะร้องไห้ไม่ใช่เรอะหัวใจตู เป็นหินเรอะไงวะ ? แต่พอนั่งก็ผลอยหลับไป ....

พอตื่นมาีอีกที พนักงานญี่ปุ่นน่าฮัก ๆ ก็มายืนตรงหน้่าก็พอพูดอังกฤษแบบชาวญี่ปุ่นที่ฟังค่อนข้างยากมาให้

'Do you want @#$%@ or @#$'นี่เมิงบ่นอารายยย กูไม่เข้าใจเว้ย 
เลยมองไปที่โ๊ต๊ะเลื่อน เค้าเรียกว่าอะไรหนอ??? มี ข้าวเขียวหวานแฉะ ๆ กับ ออมเลต กับ เห็ด กับ มะเขือเทศต้ม 
'Omlet please' ก็มาเสริฟ 
ละพอถามเพื่อนข้าง ๆ headfoneที่ใส่ อยู่ 
'Do you want @#$%@ or @#$'
ถอดheadfoneออก 'What ?'
พนักงานทำหน้ารำคาญเลยเอาข้าวแฉะ ๆ นั่นในเพื่อน มันหน้าเจื่อยเลย ..
โอ้วได้เวลากินแล้ว อ้ำ~  หืมมม? ทำไมรสชาติมัน ไม่ได้เรื่องขนาดนี้ว๊ะ  กินไม่หมด แต่ทำไม๊ เพื่อนตูมันกินข้าวนั่นหมดฟะ? ลองชิม มันคือข้าวต้มที่ไม่มีรสชาติแต่มีสีเขียว!! เมื่อถึงสนามบิน โอ้ววนี่กุนั่งมา5ชั่วโมงปวดฉี่ใจจะขาดด แต่พอจะไปเข้าห้องน้ำที่สนามบินเข้าไม่ไป พี่เหมียวไม่ให้เข้าให้ไป เชคอิน เดี๋ยวตกเครื่องไปเข้าในเครื่องเอา ฉี่จะี่ราดดอยูแล้ว เดินไปบ่นกับเพื่อนไป หืมม คนญี่ปุ่นหล่อมากกกสามคนเดินผ่าน กรี๊ดดดดดดดดดด!! เดินจะเดินไปอยู่ละหล่อจริง ๆ >///<' เมื่อถึงเชคอิน ถอดร้องเท้า เข็มขัด ละ ของอิเลคโทรนิก ต้องผ่านเครื่องตรวจ รองเท้ายิ่งในยาก ๆ อยู่ คนก็เยอะพอเสร็จก็ขึ้นเครื่อง นี่กุมีเวลาเหยียบพื้นแค่40นาทีเองเรอะ??นี่กุต้องไปนั่งในเครื่องอีก9ชั่วโมงยังปวดก้นอยู่เลยย
แต่อาหารรอบนี้แอบดูดีนะ pork beef and chicken พลอยเลือกchickenได้แบบญี่ปุ่น ไ่ก่นุ่มๆร้อนๆ ยำสาหร่ายของโปรด เสียอย่างเดียว กำลังกินอย่างอร่อยทำไมข้างล่างมันแข็งฟะ และนั่งไป ๆ มา ๆ 3ชั่วโมงเบื่อหลับไม่ลง เพื่อนมันเลยเปิดโน๊ตบุ๊ค มันบ้าดงบัง เปิดให้ดู กึไม่ได้่ชอบโว๊ยนั่งดูแบบไม่รู้เลย เลยขอหลับดีกว่า ZZzz
เมื่อตื่นมาอีกทีเปิดหน้าต่างออก เห็นได้ชัดว่าเรานั้นบินเหนือมหาสมุทร ?? พอลองเอามือไปทาบบนกระจกนั้นสัมผัสได้ถึงไอความเย็นจัดที่ผ่านเข้ามาในร่างกาย แต่พอเราได้ผ่านข้ามเส้นเวลาของโลกมา เป็นวิวที่สวยมาก เพราะเราเห็น พระอาทิตย์โผล่ขึ้นมาท่ามกลางความมือทำใ้ห้รู้ว่าอึกไม่นานเราคงถึงอเมริกาแล้ว

อาหารเช้ามาเสริฟ เป็น ออมเลตกับไส้กรอกร้อน ๆ เสริฟพร้อมกับนมเย็นเจี๊ยบบ~หลับ ๆ ตื่น ๆ เลยมากระจกอีกครั้งคราวนี้สว่างกว่าเิดิม มองเห็นวิวทิวทัศของ ซานฟรานซิิสโกจากท้องฟ้า เหมือนยังไม่ก็ไม่รู้แบบ เดียวก็เขียว เดียวก็น้ำตาล วู๊ว ~ กำลังลงจอดเลยไปเข้าห้องน้ำคนต่อเยอะมากแต่แบบปวดม๊ากมาก เลยต่อไป พอเข้าใครมันทิ้งทิชชู่ในโถส้วมฟะ!? แบบมันติดโถส้วมข้างในอะ ไม่กลา้นั่งT^T กดน้ำไปหลายรอบก็ไม่ลง แบบด้วยความที่เกรงในคนที่รอก็เลยจำใจนั่ง 
*(อย่าลืมเอากระดาษรองนะคะ ใครก็ร้อยทำใช้ก็ไม่รู้ ปลอดภัยไว้ก่อนดีกว่า)
 ละเมื่อเครื่องลงจอด ก็บอกตัวเองในใจว่า ถึงแล้วนะ  ...
โห...ทำไมคนเยอะจังวะ? ตอนนั้นพลอยก็เดินไปกับเพื่อน ๆ เพื่อไปตรสจสวีซ่าคนเยอะมากกกกก็ต่อแถวกับเพื่อนแล้วต้องบอกเค้าว่าเราเอาอาหารอะไรเข้าประเทศบ้างเอาละซิ มี เครื่องแกง ! มันเรียกว่าอะหยังฟะ???
"เฮ้ย เครื่องแกงมันเรียกว่าอะไรวะ" พลอยถาม
"ไม่รู้หวะมันเรียกว่าอะไรวะ"
"มันเรียกว่า พาวเดอร์ เพส เฟ้ยย" มันบอก กุขอโทษที่กุโง่ T^T
คิวตูแล้วเค้าก็ถาม ๆ แล้วมีคำถามนึงที่จึกมาก
"where are you gonna live"
"Tenessee ..."
"Ohh country side ! " ย้ำกันอยู่นั้นแหละ ตูีูีูรู้แล้ว T^T
พอเข้ามาได้ต้องไปเอากระเป๋าพลอยก็ไม่รู้หรอกเดินตาม ๆ เขาไป
แล้วก็มารอกระเป๋าตัวเอง เจอกระเป๋าแล้ว ~
โอ๊ะ ... ยก ไม่ ขึ้น !!!!!!! หนักมากก
เพื่อนก็นยกของตัวเอง แบบนี้ต้องมาลง!
กว่าจะยกลงมาได้ มือแดงเลย เ็จ็บชะมัด
จากนั้นก็นำกระเป๋าอันเป็นที่รักไปส่งเข้าเครื่องอีกครั้งว
ละก็เจอ เจ้าหน้าที่ YFU ไปเชคที่คะ เจอ YFU จีนด้วย ไ่ม่มีคนหล่อซักคน (ที่กำลังคิดอะไรอยู่ฟะ)
จากนั้นก็ต้องแบ่งกันเป็นกลุ่ม ๆ ว่าใครจะไปลงที่ไหนบ้าง ฮืออออ ลากับเพื่อน ๆ อยากจะร้องไห้จริง ๆ
กลุ่มของพลอยมี คนไทย 5 จีน 5 แต่คนไทนมีแต่ผู้หญิง ฮ่า ๆ ส่วนคนที่นำเราไปส่งที่เกตนั้นเจ๊แกไฮเปอร์มาก
"are you excited" เจ๊แกถาม
"YES" พลอยตอบ
"ok let's jump !!!!" ห๊ะ? จะให้กุจัีฟตรงบันไดเลื่อนเรอะ ????
เจ๊แกจัมฟ์ เราก็มองหน้ากะเพื่อน เอาวะ !!!!
โดด โดด โดด ~ !
ช่างเป็นอะไรที่น่าอับอายที่ซูั๊ดดดดดด
แล้วก็ตรวจร่างกายอีกครั้ง ถอด ถอด ถอด เสื้ิอกันหนาวก็หนาว รองเท้าก็ถอดยาก กำไลข้อมือก็มือ ฆ่ากันเถอะำี้่ำพี่ !
แล้วเจ๊แกก็พามาส่งถึงเกต
'Good luck guys hope to see you next time !' ครั้งหน้ากุจะไม่โดด เด็ดขาด !
แล้วเราก็นั่งรอเครื่องก็ไปเดินดูของกับเพื่อน หิวน้ำแหะ ไหนดูซิมันไหร่
$3 เอออ 3*35 = 105 บาท โอ้ มาย กอชชชช น้ำนนี่่ช่างแำพงยิ่งนัก ขนส่งมาจากขั้วโลกเหนือเรอะ?? ในขณะที่เราก็บ่นกับเพื่อน ฝรั่งก็มองหน้าประมาณว่า มึงจะซื้อไหม? ไปดื่มน้ำบนเครื่องก็กว่าไม่เสียตัง !
นั่งรอ ... ด้วยความที่เบื่ิอมาก เพื่อนที่ใจกล้าของฉัน ไปคุยกับคนจีน ซึ่งคนจีนมันไม่สนใจพวกเราแล้วคุยกันเอง เพื่อนกุหน้่าแตก!
เครื่องมาแล้วววว บินต่อไป Denver
เมื่องลงจากเครื่อง ... อุแหวะ เวียนหัวอยากอ้วก แต่ไม่กล้าบอกเจ้าหน้าที่ เพื่อนให้ยาแก้ปวดมากิน ก็เลยดีขึ้นมานิสนึง จากนั้นเจ้าหน้าที่ผู้หญิงก็พาพลอยไปที่เกต
. . .
ไกลมาก !!!!!!! เหมือนเดินข้ามโลกเ้ลย เลี้ยวนั้น เลี้่ยวนี่  มาก่อนเวลา หนึ่ง ชั่วโมง ฆ่ากันชัด ๆ =[]='
นั่งรอคะ นั่ง อุํ๊ตรงหน้่าฉันมีคนหล่อด้วย !!!!! แอบมองเยอะมากอะ เหมือนเค้าจะีรู้ตัวเลยแกล้งทำเป็นก้มหน้า แต่เบื่อที่จะมองก็เลยหลับ ZZZzzz
เมื่อตื่นขึ้นมา มองหน้าเจ้าหน้าที่ เจ๊แกมองแล้วยื่นหนังสือ Time มาให้อ่าน อ่านไม่รู้เรื่อง~พลอยก็เลยเ้ปิดผ่าน ๆ
พีบ ~! ปิดหนังสืออ่านได้ สาม นาที เก่งเว้ยยยตู เลยกลับไปลักลอบมองคนหล่อ (โรคจิต) เค้ามองเราด้่วยไม่ได้คิดไปเองนะ!!! ดีใจ๊แล้วเฮียแกก็ไปเล่นกับน้องเฮียย
ได้เวลาขึ้นเครื่ิองแล้ว เรารก็ลาเจ๊เขา แล้วเดินขึ้นที่แสนจะเล็ก ! นั่งเอ ... คนหล่อเค้าจะขึ้นเครื่ิองกับเรารึเปล่าน้า ???? แล้วมีลุงคนนึงเดินมาหยุดที่เรา ลุงแกร่างใหญ่มาเหมือนปลาวาฬชุบแป้งทอด เฮ้ยลุงแกนั่งที่ข้าง ๆ เรา ไอ้่เรามันนั่งข้างในรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก =[]= ขาดอากาศ (เวอร์มาก) พลอยตัวเล็กนั่งจุกมุกลุงแกนั่งอ้าขา กินที่กันชัด ๆๆ แต่เมื่อมองที่คนเดินเข้ามา คนหล่อของช๊านนนนนนน เค้าจะนั่งตรงไหนนะ ๆๆๆๆๆๆๆๆ
เค้านั่งหลังเรา !!!! กรี๊ดดดดดดดด (เวอร์มาก) ดีใจ๊
แอบมองไป ๆ มา ๆ ก็เริ่มง่วง เลยหลับ ZZZzzzz
"wake up" ใครมันมาปลุกตูฟะ ??? ลุงแกนั้นเอง ถึงแล้วหรออ ?????? ทุกคนทยอยลงจากเครื่องมารอเอากระเป๋า
หา นี่ฉันต้องแบกกระเป๋าเข้าสนามบินเรอะ ???ทุกคนพากันหากระเป๋าของตัวเอง แต่กระเป๋า ตู มี ไหน ? หาไม่เจอจะร้องไห้แล้วอะไม่มี ๆๆๆๆๆๆ แต่รุ่นพี่เคยบอกไว้ว่าถ้่าไม่มีเดี๋ยวเขาจะส่งไปที่บ้านให้ถ้าเราเชียนชื่อไว้ ก็เลยเดินตามเขาไำปกัน เซ็งกระเป๋าหาย เดินไปเรื่อย ๆ ไกลหวะ มีแต่อิเดียแดง แต่พอใกล้่ เห็นโปสเตอร์
'PLOY WELCOME HOW USA' พร้อมกับลูกโป่งสองลูก
เฮ้่ยยย โฮส ช๊านนนนนนนนนนน มากันทั้งครอบครัีวเลย
พลอยดีใจมากเค้าถามว่านี่พลอยใช่มั้ย เราก็บอกว่าใช่ !!!
เจอแล้ว โฮสของฉัน !
พูดไม่ออกได้แต่ยิ้มจริง ๆ ตื้นตันใจมาก ๆๆ เข้ามากอดเราถ่ายรูปกัน ด้วยความที่ไม่รุ้ว่าจะำพูดอะไรเลยบอกไปว่า
'Thank you so much i'm so happy' + กับสำเนียงแบบไทย ๆ
แล้วเข้าก็แนะนำตัวกัน โฮสมัมเราไม่ค่อยพูดเท่าไหร่ จากนั้นเค้าก็บอกว่า
'Let's go get your bag' ???? กระ เป๋า ช๊่่านนนนนน ไม่หายยังอยู่ดี !
พอไปรอเอากระเป๋าพอพลอยยกไปแม่พลอยบอกว่า
'give me your bag i wanna carry it' ด้วยความที่เป็นคนไทยมารยาทวาทก็เลยบอกไปว่า
'that's ok this's my bag'
'come on let me carry it' งั้นเอาไปอยากถือไม่ใช่ (เลวมากๆ อย่าเลียนแบบนะเคอะ)
แล้วเราก็ต้องถือลูกโป่งสองลูกที่แสนน่าอายยิ่งคนมองทั้งสนามบิน + คนหล่อของฉัน
เมื่อขึ้นรถแล้วเขาก็ยิงคำถามแบบขอกุพักหน่อยได้ไหม?
เมืองไทยมี KFC McDonalds ไหม
เมืองไทยมีพระจันทร์เต็มดวงไหม ??? (คำถามนี้เล่มเอาแบบอึ้ง)
และอื่น ๆ
พลอยต้องมาลงบ้านยายก่อนคะ แล้วจากนั้นก็ลา ปู่ ๆ ย่า ๆ แล้วก็นั่งรถไปที่บ้านโฮส เขาโชว์กุญแจบ้านให้พลอยดู น่ารักมาก ๆ สีเขียวลายดอกไม้
และเมื่อเลี้ยวหัวมุม
'Ploy, this's your house'

talk with me <
โฮสพลอยมีแค่แม่นะคะ
ในทีสุดก็มาอัพละ