คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : :: Chapter :: Three - ทางแยกสามทาง
Chapter :: Three :: ทางแยกสามทาง
Author :: Mayziiz~*
Author Note :: เขาขอโทษครับทุกคน เค้าติดงานแสดง (แสดงละครวิทย์ฯ ฮาๆๆ) ทั้งซ้อมทั้งทำฉาก เลยทำให้ไม่ได้มาลงเลย (รู้สึกเพิ่งแต่งเสร็จมะกี้) ออมมี้ก็ทิ้งเค้า T^T ฮือๆๆ อ่านกันเลยดีกว่า ออกแนวไปไม่ถูกอีกแล้วครับท่าน เอิ๊กๆๆๆ >.< แต่เค้าก็จะสู้ๆนะตัวเอง
____________________________________________________________________________
" อื้ม...เอาเถอะ ...นี่มันก็ เย็นมากแล้ว กลับบ้านกันเถอะ ^^ "
" ครับ "
ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะนะ แต่....
“เฮ้ย!!!!...นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย!!!?”
“เป็นอะไรไปครับ คุณสึนะ?” มุคุโร่คุงวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาถามด้วยความสงสัยในอาการของผม ที่ตอนนี้หน้าซีดสุดๆไปแล้ว
“มุคุโร่คุง....คือ....”
จะให้บอกได้ยังไงว่าจักรยานที่จอดเอาไว้มันหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้นะ แล้วฉันจะกลับบ้านได้ยังไงกัน!!!! T^T
“แล้วจักรยานคุณสึนะ.....คุณโกคุเทระยังไม่เอามาคืนอีกเหรอครับ”
“จักรยาน? ......คืน?.....ฮายาโตะทำไมเหรอ?”
“ก็คุณสึนะให้คุณโกคุเทระยืมไปเมื่อเช้าไงครับ”
“ใช่แล้ว!!! …โธ่เอ๊ย ทำไมฉันถึงขี้ลืมได้ขนาดนี้นะ” น่าอายชะมัดเลย ทำไมเราถึงได้เซ่อซ่าแบบนี้
นะ -///-
“….”
“มุคุโร่คุง นายยิ้มทำไม /// ”
“ผมเหรอครับ....นั่น..นกตัวนั้นน่ารักดีนะครับ”
ด้วยความตกใจที่อยู่ๆมุคุโร่คุงก็ชูมือชี้ท้องฟ้า ผมเลยหันหน้าไปดูตามมุคุโร่ แต่ก็ไม่เคยมีนกสักตัวอยู่เลย
“ไหนล่ะนกของนาย?”
“……” มุคุโร่ไม่ตอบอะไรเพียงแต่ยิ้มเท่านั้น เป็ยรอยยิ้มที่อ่อนโยนราวกับเห็นรุ่นพี่ยืนอยู่ตรงหน้าเลย โอ้ย!! ฉันคิดอะไรอยู่เนี่ย??
“ว่าแต่นายรู้ได้ยังไง ว่าฉันให้ฮายาโตะยืมจักรยานไป .....ฉันยังจำไม่ได้เลย”
พูดไปก็น่าอายแฮะ...ตัวเองยังจำสิ่งที่ตัวเองทำไม่ได้เลย เฮ้อ...อนาคตฉันจะเป็นยังไงเนี่ย??
“ผมเห็นคุณโกคุเทระขี่จักรยานคุณสึนะออกไปนะครับ เลยเดาว่าคงจะยืมไปใช้ก่อน”
“เอ่อ...นายนี่ความจำดีนะมุคุโร่ ถ้า....ถ้า...”
“….”
“ถ้าได้นายมาเป็นเพื่อน ฉันอาจจะเก่งกว่านี้ก็ได้...”
“…..”
“แต่คงเป็นไปไม่ได้หรอกเนอะ?? ^^”
“ผมก็เป็น...เพื่อนคุณอยู่แล้วนี่ครับ ^^”
“แต่ก็เถอะนะ ฮายาโตะนะฮายาโตะ แล้วฉันจะกลับยังไงเนี่ย? มือถือก็ลืมไว้ที่บ้านสะด้วย...”
ผมแถบจะทรุดลงไปนั่งกับพื้น ด้วยความเศร้าทรวงในกับการขึ้ลืมอย่างสุดขั้วของผม
“กลับกับผมมั้ยครับ....”
เสียงของมุคุโร่คุงทำให้สติของผมกลับคืนมาได้ จะดีหรือเปล่านะ.....แต่
“แต่ว่าบ้านนายกับบ้านฉัน มันอยู่คนละฝั่งเลยนะ คงไม่ดีหรอก”
“ไม่หรอกครับ ...พอดีผมมีธุระแถวนั้นพอดีนะครับ”
“งั้นเหรอ??...ถ้าอย่างนั้นช่วยพาไปส่งด้วยนะครับ ^^” ก่อนอื่นก็ต้องโค้งขอบคุณก่อนละนะ ถึงว่าต้องเดินกลับบ้านแล้วสะอีก แมวหน้าซอยยิ่งดุๆอยู่ด้วย อึ๊ย~!! แค่คิดก็ขนลุกแล้ว
“ครับ...งั้นคุณสึนะคอยก่อนนะครับ ผมจะเอารถมารับ”
“ครับผม ^^”
ฮายาโตะ นายนะนายทิ้งเพื่อนอย่างฉันไปไหนของนายนะ เชอะ!! ผมยืนรอมุคุโร่คุงด้วยความสบายใจ ทันใดนั้นเองได้มีรถสปอร์ตสีดำแล่นมาจอดหน้าโรงเรียน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร...
เอี๊ยด~!!!!!!!!!
“สึนะ!!!!! ^^”
“คุณเบียคุรัน”
คุณเบียคุรันก้าวออกมาจากรถก่อนจะพุ่งตรงมาที่ผม ผมมองซ้ายมองขวาว่ามีใครอยู่มั้ย เพราะอะไรนะเหรอ ก็เพราะ....
“จุ๊บ!!! สบายดีมั้ยซือคุง ^^”
“….>///< ”
ก็เพราะทุกครั้งที่เจอกันต้องกระโดดเข้ามาจุ๊บแก้มผมทุกทีจะหนีก็หนีไม่รอด เลยยืนให้จุ๊บซะเลยง่ายกว่า = ..= (หนีจะเบื่อแล้วว่างั้น ฮาๆ : Mayziiz)
“คุณ..เบียคุรันมาที่นี่ทำไมครับ” ผมพยายามผลักดันคุณเบียคุรันออกไปแต่ไม่ได้ผล
“ก็มารับซือคุงนะสิ”
“เอ๊ะ!...”
“ก็ฉันโทรถามโกคุเทระว่านายอยู่ไหนแล้วเขาบอกว่านายอยู่ที่นี่ ฉันเลยบึ่งรถมารับนายที่นี่เลยไง”
“งั้นเหรอครับ...แต่ผม” มุคุโร่คุงหายไปนานจังเลยนะ
“มองหาใครอยู่เหรอ??”
“ก็....”
“คุณสึนะกลับกับคุณเบียคุรันเถอะครับ”
“มุคุโร่ก็อยู่ด้วยอย่างนั้นเหรอ??”
“….เอ่อ”
“ใช่แล้วละครับ...คุณเบียคุรัน”
“สึนะขึ้นรถ”
“แต่...มุ..”
“ยังไงฉันก็ไม่ยอมให้สึนะไปไหนมาไหนกับนายหรอกนะ”
“….”
T^T อย่าทะเลาะกันได้มั้ยครับ ผมอยากกลับบ้านแล้ว รีบอร์นนายอยู่ไหน รุ่นพี่ดีโน่!!!! ช่วยห้ามพวกเขาทีครับ
เจอหน้ากันทีไร เป็นต้องทะเลาะกันทุกที ไม่รู้ไปโกรธเกลียดกันตั้งแต่ตอนไหน
“สึนะกลับกับฉัน”
คุณเบียคุรันไม่พูดเปล่าแต่กลับลากผมขึ้นรถไปด้วย จากนั้นก็ปิดประตู แล้วปล่อยให้ผมนั่งรออยู่ในรถสปอร์ตแอร์เย็นนี่คนเดียว พร้อมกับเปิดเพลงเสียงดังสนั่นให้ผมฟังอีกด้วย
“ อยากคิดว่าจะได้ใกล้ชิดกับสึนะอีกนะ!!! มุคุโร่!!!”
“หึ...คุณพูดอะไรของคุณครับ เพื่อนใกล้กันไม่เห็นแปลก..”
“มองตาก็รู้ใจ...ฉันรู้ว่านายคิดอะไรอยู่”
“…..”
“ตั้งแต่เจอนายฉันก็รู้แล้วว่านายมันเป็นตัวอันตราย อย่าพยายามเข้าใกล้สึนะอีกนะ!!!”
“…..”
.
....
…..
เฮ้อ...เขาคุยอะไรกันอยู่นะ สีหน้ามุคุโร่ดูนิ่งมากเลย เขากำลังโกรธเราอยู่หรือเปล่านะเนีย โอ๊ย...ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว
คุณเบียคุรันเดินมาทางนี้แล้ว...
“^^ ซือคุงเรากลับบ้านกันเถอะ ”
“แต่มุคุโร่เขา...”
“อ่อ...เขาบอกว่ามีธุระด่วนมากนะเลยมากับเราไม่ได้” คุณเบียคุรันพูดไปพลางคาดเข็มขัดนิรภัยก่อนจะหันมาคาดให้ผมบาง..
“/// ....เอ๊ะ!!! แต่ว่า”
“งั้นเราก็ไปกันมั้งเถอะ”
“ครับ”
ขอโทษนะมุคุโร่ทั้งๆที่จะกลับด้วยกันแท้ แต่ไหนนายบอกว่ามีธุระแถวบ้านฉันไง ทำไมปั่นจักรยานไปทางบ้านนายซะแล้วล่ะ หรือธุระทางนั้นสำคัญกว่า ผมหันหลังไปมองมุคุโร่คุงที่กำลังปั่นจักรยานออกไปเรื่อยๆ...
…
...
..
.
ทำไมบรรยากาศภายในรถมันอึดอัดขนาดนี้นะ รู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ออก...
“ไม่สบายหรือเปล่า สีหน้าดูไม่ดีเลยนะ”
“ก็นิดหน่อยครับ พอดีวันนี้มันเกิดเรื่องขึ้นมากมายจนผมจำไม่ได้เลย” ถ้าบอกว่าจำได้คุณเบียคุรันมีหวังโดนถามจนกว่าจะถึงบ้านแน่เลย ง่วงชะมัดเลย หลับสักพักดีกว่า
“นี่สึนะ....สึนะ” เสียงเรียกของคุณเบียคุรันค่อยๆหายไป หายไปเรื่อยๆ....จนในที่สุดก็เสียงเงียบไปเลย ผมรู้สึกเหมือนกำลังอยู่ในความฝัน ใช่เพราะงั้นละมั้ง ผมถึงหลับเป็นตายเลยตอนนี้
“สึนะ...หลับแล้วเหรอเนี่ย”
ชายหนุ่มมองด้วยสีหน้าอ่อนโอนและเป็นห่วงคนตรงหน้าอย่างสุดซึ้ง พร้อมกับถอนหายใจออกมาเบาๆ
“เฮ้อ...ซือคุงของฉัน จะรู้มั้ยน้า....ว่าฉันแคร์นายแค่ไหน”
“…z Z Z”
“^^ นายต้องดูแลตัวเองนะรู้มั้ย ไม่งั้นฉันต้องอกแตกตายแน่ๆ”
รถสปอร์ตแล่นมาจนถึงบ้านของสึนะคุง ซึ่งไม่มีใครอยู่เพราะคุณพ่อคุณแม่ไปเที่ยวบ้านคุณตาที่อิตาลี
เอี๊ยด~!!
เบียคุรันพยายามเบรคและหยุดรถให้เบาที่สุด
“สึนะ...สึนะ”
เขาพยายามปลุกสึนะแต่ดูเหมือนจะไม่มีผล
“จริงๆเลย เด็กคนนี้ กุญแจบ้านอยู่ไหนล่ะเนี่ย? เอ๊ะ!....เจอแล้ว”
เบียคุรันสอดส่ายสายตาเพ่งหากุญแจบ้านของสึนะ และเขาก็ได้พบมันที่พยายามห้อยตัวมันเองให้อยู่ในกางเป๋ากางเกงนักเรียน
“1…2…3…อึ๊บ!” เขาอุ้มหนุ่มร่างบางออกมาจากรถ ก่อนจะใช้เท้าปิดประตูและใช้มือข้างหนึงเปิดประตูบ้าน
ก่อนจะเดินขึ้นมาบนห้องของสึนะ แล้ววางร่างบางอย่างนุ่มนวลที่สุดเสมือนปกป้องของมีค่าที่สุดในชีวิตของเขา
“นี่ ถ้าฉันไม่อยู่ใครจะมาดูแลนายนะ ซือคุงของฉัน ^^”
เบียคุรันหันซ้ายขวาหาผ้าห่มมาห่มให้สึนะ ก่อนจะดับไฟและเดินไปในครัว??
“ผ้ากันเปื้อนๆ เจอแล้ว...ว่าแต่จะทำอะไรให้ซือคุงสุดที่รักกินดีน้า”
….
…
..
.
เพล้ง!!!!!
เฮ้ย!!!! ร้อนๆๆๆๆ
“ = = หือ” เสียงใครกันนะ แม่เหรอ เอ๊ะ!....ไม่สิ O0o งั้นใครกันล่ะ
ผมรีบวิ่งลงมาหาต้อตอของเสียง แล้วสิ่งที่พบคือห้องครัวที่เลอะไปได้แป้งเครื่องเทศและอีกมากมาย แต่สิ่งที่สะดุดตาผมที่สุดก็คือ คุณเบียคุรัน!!
“อ้าว ตื่อนแล้วเหรอซือคุง ฉันทำอาหารเย็นเสร็จพอดีเลย”
“ครับ”
ด้วยความสลึมสลือหลังจากตื่นนอนครับเลยไม่สามารถตอบด้วยคำตอบอื่นได้ นั้นคุณเบียคุรันกำลังซ่อนอะไรไว้นะ
“คุณเบียคุรันกำลังซ่อนอะไรอยู่เหรอครับ”
“เปล่าๆ ฉันจะซ่อนอะไร”
ในขณะที่คุณเบียคุรันเผลอ ผมเลยรีบวิ่งมาโดยไม่ให้ตั้งตัวแล้วก็พบว่านิ้วชี้ข้างซ้ายของคุณเบียคุรันโดนมีดบาดไปแล้ว
“เอ๊ะ!! คุณเลือดออกนี่ครับ....ไปรอที่ห้องนั่งเล่นนะครับเดี๋ยวผมไปเอากล่องยามาให้”
“ไม่...”
ผมรีบวิ่งไปหยิบกล่องยาโดยไม่ฟังคำคัดค้านและรีบไปทำแผลให้คุณเบีนคุรัน ดีที่แผลไม่ลึกมากนัก เลือดเลยไหลไม่คอยมาก
“ทีหลังคุณอย่าทำแบบนี้อีกนะครับ เพราะจริงๆแล้วม๊าก็เตรียมอาหารไว้ให้ผมกินเยอะเยาะเต็มตู้เย็นไปหมดเลย ”
“….”
“ถ้าคุณต้องมาเจ็บตัวเพราะผมละก็ ผมจะเสียใจเอานะครับ”
“….”
“เสร็จแล้วครับ ^^ .. คราวหน้าก็ระวังตัวหน่อยนะครับ”
เฮ้อ...เห็นคุณเบียคุรันอยู่นิ่งๆเงียบๆแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ ปกติต้องโวยวายโอดครวญแล้ว แสดงว่าเราทำแผลจริงใช้ได้ เก็บก่อนดีกว่า ขณะที่ผมกำลังเก็บผ้าพันแผลเข้ากล่องนั้นเอง..
“สึนะ...”
“….O.0”
ร่างสูงโน่มตัวลงมาก่อนที่จะประกบริมฝีปากของร่างบางเข้าด้วยกัน ร่างบางพยายามดิ้นรนขออากาศหายใจ แต่ก็ไม่ส่งผลใดๆกับร่างสูง จนเวลาผ่านไปหลายนาที ร่างสูงถอนตัวขึ้น ปล่อยในร่างบางนอนหอบด้วยความกระสับกระส่าย
“นายก็รู้ว่าฉันคิดยังไงกับนาย”
“….”
“ฉันรอได้ ถ้านายให้โอกาศฉัน ไม่ว่าจะนานเท่าไหร่ ฉันก็จะรอนายเสมอ”
“….”
“ฉันจริงจังนะ สึนะ”
“….”
คุณเบียคุรันหยิบเสื้อโค้ทและเดินออกไปปล่อยให้ผมอึ้งและมึนกับเหตุการณ์เมื่อครู่ และก่อนที่เขาจะออกไปนั้น...
“นี่สึนะ...อย่าลืมกินข้าวผัดนะ ^^ ฉันทำสุดฝีมือเลยละ”
“…..อือ ///” ผมตอบออกไปอย่างอายๆ และแล้วคุณเบียคุรันก็แล่นรถออกไป
ความรู้สึกแบบนี้มันอะไรกัน ทำไมทุกครั้งมันต้องเกิดขึ้นกับผม ผมเป็นอะไรไป??
Edit :: 08/08/2009 00.26น.
*2 be con
....................................
ส่วนอย่างที่บอก ตอนต่อไปก็ iMerCutE'z :) เค้าเลยนะค่ะ
ก็เป็นผู้เชี่ยวชาญนี้น้า เอิ๊กๆๆๆๆ เนอะๆๆๆๆ ^^
ไม่รู้ว่าจะดีหรือเปล่า แต่ก็ขอบคุณที่ติดตามกันนะค่ะ ขอบคุณค่ะ
มาแบบยาวๆเลยตอนนี้ อิอิ
ความคิดเห็น