Fic:ละครเวทีของป้อมอัศวิน เรื่องเจ้าหญิงนิทรา

ลำดับตอนที่ #4 : +++หลบหน่อยนางเอกมา+++

------------------------4--------------------------

“16ปีผ่านไป ไวเหมือนโกหก ณ กระท่อมชายป่า”มีสามงามนามว่าออโรร่าถูกเลี้ยงดูโดยหญิงใจดี3คน”เสียงบรรยายจากมาทิลด้าดังขึ้น



“ไม่ออก  ยังไงก็ไม่ออก จะให้ใส่ชุดนี้ออกไปเนี่ยนะ อายเขาตายเลย”เฟรินร้องโวยวาย แล้วก็เอามือรั้งประตูไว้ ขณะที่เพื่อนๆช่วยกันผลัก ขณะนั้นเอองก็มีเท้าของใครบางคน (คงจะรำคาญเฟรินมันมาก) ถีบมันออกไป และแล้วเจ้าหญิงคนงามก็ปรากฏกายหน้าเวทีในท่ากึ่งบิน!! แล้วเธอก็ล้มลงไปที่พื้น



“ไหนๆออมาแล้ว ก็ต้องแสดงให้สมบทบาทหน่อย หมูกระทะจ๋ารอพี่ก่อนนะ อืม..แล้วคนที่ถีบชั้นเมื่อกี้ถ้าหาตัวได้นะ แกเจ็บหนักแน่”เฟรินคิดในใจ แล้วก็นึกหาเรื่องมาแก้ต่างที่ถูกเตะจนล้มมาเมื่อกี้

“โอย ลมพัดแรงจนชั้นล้มไปเลยหรือเนี่ย”เสียงสำออย(ดัดมากกว่าลูคัสอีก)ดังมาจากสาวร่างบาง ซึ่งบัดนี้ผมสีน้ำตาลของเธอถูกปล่อบยาวสยาย แล้วคาดด้วยที่คาดผมสีดำ เธอสวมชุดแบบหญิงสาวชาวบ้านทั่วไป สีออกจะเทาๆ (เจ้าตัวดีมันโวยวาวตรงที่มันต้องใส่กระโปรงนี่แหละ)



+++ความคิดของคนแถวนั้น+++

แองจี้….แค่ชุดนี้ก็ร้อง อิๆๆ….มันยังไม่เห็นชุดต่อไปที่มันต้องใส่

มาทิลด้า…..โอ้ย!…ปวดหัว..แล้วชุดต่อไปมันจะเป้นยังไง

คิล…..เพื่อนเรานี่แหลจริงๆ

โร…..องค์หญิงของข้า แม้นใส่ชุดหญิงชาวบ้านธรรมดาสามัญยังงามได้ขนาดนี้

ลูคัส…..งามเหลือเกิน(คนนี้หลุดปากออกมาเลย)

ลอเรนซ์…ฟิ้ว..ฉึกๆๆ(ปามีดใส่ลูคัส)….(สำหรับลอเรนซ์ No Comment เพราะเมื่อเห็นเฟรินของเราก็ตาค้างไปแล้ว)

ชาวป้อมอัศวินอื่นๆ…..มันอยู่ป้อมเราด้วยหรือว่ะ!!

คนอื่นๆที่ไม่ใช่ชาวป้อมอัศวิน……ใครวะ..สวยเป็นบ้า..แต่…..แหลไปหน่อย

+++++จบการนำเสนอก่อนจะโดนฟิ้ว..ฉึกๆๆandผ่าปฐผี++++

(ออกนอกเรื่องมากจะต่อติดไหมเนี่ย เล่นฉากต่อไปเลยแล้วกัน…Onpu_jin)



และแล้วเจ้าหญิงออโรร่าก็เดินร้องเพลงไปเรื่อยๆ

“คุณป้าไม่ให้ฉันไปพบใครเลยนะรู้ไหม แต่ฉันแอบพบแล้วนะ เจ้าชายของฉัน ฉันพบกับเขาในฝันหน่ะ”เจ้าหญิงเริ่มเดินคุยกับสัตว์ป่าซึ่งถูกสร้างด้วยเวทย์มนตร์



“นานเหลือเกิน …ไม่เข้าใจ..ฉันใด..เจ้านกน้อย..มีคู่ครองอยู่ค้างเคียงกาย..สุขชื่นชู..ช่างน่าดุ..ขับขานถ้อยทำนองที่..ชื่นหวาน…แปลกเหลือกเกิน..ไม่เข้าใจ..ฉันนั้นสุขฤทัยและหัวใจ..ขับขาน..เพลงรัก..มีเขาอยู่…ในห้องใจ..เพลงรัก..ก้องกังวาล..สุข..ฤดี”

เสียงอันวานไพเราะดังมาจากสาวน้อยนามว่าเฟริน ซึ่งบัดนี้ถ้ามีใครไปบอกว่ามันคือเฟริน เดอเบอร์โร คงจะไม่มีใครเชื่อ เพราะเธอช่างอ่อนหวาน และงามสง่าเหลือเกิน จนผู้ชมส่วนใหญ่ดูเหมือนถูกมนต์สะกด



และแล้วเจ้าชายของเราก็ออกมาซะที ผมสีทองน่าหลงไหลเมื่อบวกกับสีหน้าที่ไม่หงุดงิดอยู่อีกแล้ว มีแต่สีหน้าอ่อนโยน และหน้าของเขาก็เริ่มเป็นสีแดงดูประหม่าเล็กน้อย เขาสวมชุดแบบเจ้าชาย(ชุดทรงตอนมาเที่ยวป่า)

ทำให้สาวๆแถวนั้นเริ่มจะส่งเสียงกรีดกร๊าด

++++ความคิดอีกรอบ+++++

ลูคัส…..ลอรี่หล่อจังเลย(คราวนี้ไม่กล้าพูด กลัวโดน ฟิ้ว..ฉึกๆๆ)

มาทิลด้า,แองจี้….เห็นไหมว่าเราตาถึง…ถ้าเลือกคาโลจะเป็นยังไงนะ..น่าหนุกดี..เดี๋ยวคราวหน้าเอาใหม่

เฟริน…..ก็..หล่อดีนะ..แต่สู้คาโลก็ไม่ได้..ว้าย!!!คิดอะไรออกไป(เริ่มหน้าแดงแล้ว)

สาวๆแถวนั้น….กรี๊ด….หล่อ…เท่จังเลย….

ชาวป้อมอัศวิน…..โอ้!!พระเจ้าจอร์ทนายเท่มาก…ไม่น่าเชื่อว่าพอไม่ทำหน้างุดหงิดแล้วจะดูดีขนาดนี้(ตะลึงสุดๆ)

+++++จบการนำเสนอComment+++



แล้วเจ้าหญิงของเราก็เริ่มจะวิ่งหนี แล้วเจ้าชายนักบวชก็เดินมาจับข้อมือเจ้าหญิงของเรา  

“เดี๋ยวก่อน เธอจะไปไหน เรายังไม่ได้รู้จักกันเลย”ลูคัสเริ่มเอ่ยวาจา

“ปล่อยฉันไปเถอะค่ะ คุณป้าไม่ให้ฉันพบกับคนแปลกหน้า”เสียงตอบจากผู้หญิงซึ่งเริ่มจะดูเป็นผู้หญิงดังขึ้น



“แปลกหน้าที่ไหน เราเคยพบกันแล้ว”ลอเรนซ์สวมบทต่อ(ท่าทางจะอินมาก หน้าแดงใหญ่เชียว)

“พบหรอ!!!…ตอนไหนค่ะ”เจ้าหญิงทำหน้างง(นายนี่เก่งเหลือเกินเฟริน….คิลคิด)



“ในฝันไง”พูดแล้วลอเรนซ์ก็เริ่มร้องเพลงแล้วก็ดึงมือเฟรินมาเต้นรำ  

“เคยได้เจอ..ได้เคียงค้างกับเธอ..ในฝันรื่นรมย์…เคยพบเธอ…และแววตาที่เห็นคุ้นเคย..ยังจำได้ไม่เลือน”ลอเรนซ์ร้องเพลงด้วยน้ำเสียงอันไพเราะที่น้อยคนนักจะเคยได้ยิน ทำให้สาวๆแถวนั้นเคลิมกัน

แล้วเจ้าชายนักบวชกับเจ้าหญิงนัก(ตอ)แหลก็เต้นรำด้วยกันอย่างมีความสุข



“หน่อย บังอาจแต๊ะอั๋งเจ้าหญิงของข้างั้นหรอ ทาสผู้ซื่อสัตย์คนนี้จะปกป้องท่านเอง

ยังนี้ต้องเจอดีหน่อยแล้ว”เสียงพึมพำจากใครคนหนึ่งดังขึ้น

…………………………………………………………………………………………………