ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 4.คนน่ารัก
4.
“ยูริซิส เกินไปแล้ว”
เสียงตะคอกอีกเสียงดังมาจากเจ้าชายชามัล เพียงแต่ว่าเจ้าหญิงเฟลิโอน่ากุมหัวตัวเองแน่น
“อีกไม่ช้าน้องหญิงจะต้องเจอคนๆนั้น เชื่อพี่สิ แล้วเขาก็จะรักน้องหญิงไม่แพ้ที่ใครๆก็รักน้องหญิง”
เสียงปลอบประโลมทำให้ร่างบางเงยหน้ามามองเจ้าชายยูริซิส ด้วยน้ำตาที่ยังคลอ ใครหลายคนในห้องมองมาทางทั้งคู่อย่างสงสัย ขณะที่เจ้าชายชามัลยิ้มบางๆก่อนจะเข้าไปลูบหัวหลานสาวอย่างเอ็นดู
“เข้าเรื่องกันก่อนเถอะ”
เสียงขัดขึ้นของมหาปราญช์ทำให้เฟลิโอน่าหันไปมองพูดที่ขัดจังหวะออดอ้อนพี่ชายของตน
“เฟลิโอน่าควรจะมาเรียนที่นี้”
“ทั้งๆที่หลานสาวของท่านอาจจะหลับเป็นเจ้าหญิงนิทรายามเช้า”
มหาปราญช์เอ่ยหยั่งเชิงเพียงแต่
“น้องหญิงจะต้องมีความสุขไม่ว่าจะเวลาไหน น้องหญิงจะไม่มีต้องตกอยู่ในช่วงแห่งนิทราเหมือนที่เป็นอยู่แน่ ผมจะทำทุกอย่าง ทำทุกอย่างให้น้องหญิงมีความสุข”
“แล้วเรื่องหอพักของเจ้าหญิงเฟลิโอน่า?”
“ปราสาทขุนนาง”
เสียงที่เอ่ยดังมาจากเจ้าชายยูริซิส ขณะที่ลอเรนซ์ทำเสียงชิชะในลำคอจนลูคัสต้องหันมามอง
“อย่างน้อย เราก็ควรจะทดสอบเจ้าหญิงเฟลิโอน่าตามกฎของโรงเรียน”
เสียงที่พูดออกมาเรียบๆของมหาปราญช์ทำให้ตาของใครหลายคนลุกวาว
“ถ้ามีสมบัติสี่อย่างให้เจ้าหญิง ซึ่งก็คือ ดาบ คทา แหวน และ มงกุฏ เจ้าหญิงจะเลือกสิ่งใดให้กับประชาชน”
“ดาบ เพราะว่าดาบสามารถปกป้องชีวิตของเราได้”
“งั้นสิ่งถ้าให้ทิ้งสมบัติทั้งสี่เจ้าหญิงจะทิ้งอะไรก่อน”
คำถามของมหาปราญช์ทำให้ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ ขณะที่รอยยิ้มบางๆฉายชัดบนใบหน้างาม
“มงกุฏ คทา ดาบ และ แหวน เพราะว่า มงกุฎใส่ไว้ก็หนักหัวเปล่าๆ คทาเอาไว้ใช้ต่างไม้เท้าได้ แต่ดาบก็ใช้แทนได้เหมือนกัน ที่ทิ้งดาบไปเป็นอันดับสองก็เพราะว่า ถ้าถึงวาระสุดท้ายของลมหายใจ เราจะฝืนต่อไปก็คงไม่ไหว ปกป้องตัวเองไปก็เปล่าประโยชน์ ยังไงก็ต้องตายอยู่ดี แต่สิ่งเดียวที่ขอเหลือไว้ คือแหวนที่แทนต่างความรัก เอาไว้ให้นึกได้ว่าอย่างน้อยคนที่รักเราก็อยู่เคียงข้างเราในวาระสุดท้าย….”
ร่างบางเดินตามรุ่นพี่ไปตามทางเดิน ขณะที่คนห้าคนเดินมาส่งเธออย่างกลับเธอเป็นแขกที่พิเศษก็ไม่เชิง
“เจ้าหญิงเฟลิโอน่าควรจะนอนพักผ่อนกับโซมาเนีย เพราะมันคือคำสั่งของอาจาร์ยเจ้าชายชามัล”
เสียงที่เอ่ยมาจากบุรุษที่เอาการเอางานที่สุด ผู้ที่เป็นถึงหัวหน้าป้อมอัศวิน บ้านใหม่ที่เธอได้มาอยู่ ในขณะที่เธอต้องใช้เวลาที่เหลือเพื่อตามหาเขา…
“ถ้ามีอะไรไม่สบายใจก็มาปรึกษาพวกเราได้ พรุ่งนี้ฉันจะพาเธอไปแนะนำกับเพื่อนร่วมรุ่นของเธอ และ….”
สิ้นคำของรุ่นพี่คนเดิม มือใหญ่ของรุ่นพี่เขาก็ตบเข้าเต็มหน้าของลอเรนซ์
จนหน้าที่เคยขาวนั้นกลายเป็นสีแดงจัดที่เป็นรูปฝ่ามือ ขณะที่เจ้าตัวที่โดนตบทำหน้าบูด แต่ก็ยังมียิ้มอย่างอายๆ ทำให้เธอหลุดหัวเราะออกมาอย่างขำคนตรงหน้า
“หัวเราะอะไรกันมิทราบ?”
เสียงที่ฟังดูไม่พอใจทำให้เธอต้องหลุดหัวเราะออกมาอีกรอบ
“ฉันถามว่าหัวเราะกันทำไมนักหนา”
“เปล่า แค่เห็นว่าเวลาหน้าพี่แดง มันน่ารัก”
คนเอ่ยพูดขำๆ แต่ทำให้คนที่ถูกชมว่าน่ารักเบิกตากว้าง
“เดียวจะโดนดี…!”
เสียงที่เจ้าตัวพยายามทำให้หงุดหงิดที่สุดแต่มันกลับทำให้ใครหลายคนหัวเราะออกมาไม่หยุด
“เพิ่งเห็นลอเรนซ์ยอมคนก็คราวนี้ล่ะ”
เสียงพูดของโซมาเนียดังขึ้นขณะที่เธอดึงร่างบางให้เขาห้องตามตน ก่อนจะปิดประตูใส่หน้าคนน่ารัก ที่พยายามจะเดินเข้าไปจัดการคนที่กล้าชมเขา
“แค่เวลาหน้าพี่แดง มันน่ารัก”
เสียงที่จงใจล้อเลียนของลูคัสทำให้ลอเรนซ์หันไปแยกเขี้ยวใส่ ก่อนที่เขาจะหันไปมองคนต้นเรื่อง
“รุ่นพี่ตบหน้าผมทำไม”
เสียงที่นอบน้อมแต่ก็แฝงไปด้วยความไม่พอใจ ทำให้รุ่นพี่ได้แต่เกาท้ายทอยก่อนจะคิดชะตากรรมตัวเองว่าถ้าตอบไม่ดีคงถูกเชือดพลางๆ ก่อนที่เขาจะยิ้มกว้าง
“ก็น้องเฟลิโอน่าต้องอารามณ์ดีก่อนนอน ไม่งั้นพรุ่งนี้จะไม่ฟื้น”
“แต่ทำไมไม่ตบหน้าโรเวน หรือลูคัส”
“ลูคัสใส่แว่น ส่วนโรเวนเสียโฉมไปแฟนคลับของโรเวนคงมาฆ่าฉัน”
“แล้วพี่ไม่กลัวผมเสียโฉม!?”
เสียงของลอเรนซ์ดังเหมือนเสียงตวาด ขณะที่เส้นขมับของเขาปูดขึ้นอย่างบ่งบอกอารมณ์ว่าพร้อมจะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อ
“นายไม่มีแฟนคลับนิ แถม ไม่ดีใจหรือไงน้องเฟลิโอน่าอุตสาห์ชมว่านายน่ารัก”
ว่าแล้ว
‘เฟี้ยวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ฉึกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ’
มีดบินมากมายก็ถูกขว้างไปทางคนที่หาญกล้ามากวนเขา ร่วมทั้งผู้ที่อยู่ในเหตุการ์ณอีกสองคน
คนน่ารักออกโรงแล้ว>..<
ขอโทษที่หายไปนานค่ะ งานกองหัวเลย
คนน่ารักออกโรงแล้ว>..<
ขอโทษที่หายไปนานค่ะ งานกองหัวเลย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น