รวมเรื่องสั้นฉบับบารามอส

ลำดับตอนที่ #4 : เจ้าหญิงนิทราฉบับเอดินเบิร์กโดยเฟรินและคาโลเจ้าเก่า

***หมายเหตุ*** เปลี่ยนมุมมองกลับมาที่โรงเรียนพระราชาที่เดิม  ปีอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ปีหนึ่งหรือปีสอง  คาโลไม่ได้เป็นหัวหน้าป้อม  โรเวณและสี่ผู้คุมกฎจบการศึกษาสามตัวละครหลักอยู่ห้องเดียวกัน  เฟรินเป็นผู้หญิงทั้งกลางวันและกลางคืน อ้อ!...เรื่องอะไรที่อ่านมาก่อนหน้านี้โละทิ้งออกจากหัวสมองให้หมด อย่าเอาไปเกี่ยวกันเด็ดขาด

ป่ะ ...ลุยเรื่องต่อไปกันเลย

++**++**++**++**++**++**++**++**++**++**++**++**++

ณ ห้องประชุมชั้นปีของเฟริน

" ว้า..อะไรกันวะ  สงครามนี่มันไม่จบไม่สิ้นซักทีสิ "

" นั่นสิเนอะ..ไม่มีสงครามกับเดมอส  พวกเอเดนก็ตีกันเอง "

" ช่วยไม่ได้นี่หว่า...แม่จักรพรรดินีคนสวยนั่นยังบริหารประเทศตัวเองไม่เป็นเลย  เรื่องในประเทศเค้ายังแก้ไม่ได้เล้ย...."

" เล่นทำสงครามกับคาโนวาลและแอเรียส  ไม่เจ็บหนักก็คางเหลืองละว้า..." 

และสารพัดนานาจิตตังเกี่ยวกับเรื่องสงครามระหว่างเวนอล คาโนวาลและแอเรียสที่ตีกันอีนุงตุงนังแย่งเหมืองพลอย เหมืองเหล็กกันให้วุ่น...ทั้งๆที่สงครามเอเดนเดมอสก็เพิ่งผ่านมาไม่นาน

" เฮ้ย...ได้ข่าวน้องสาวคนสวยแกบ้างมั๊ยโร  ไม่ไปช่วยเค้าหน่อยเรอะ " เฟรินทีเพิ่งจะได้ข่าวมาจากเพื่อนๆสะกิดห้องสมุดติดตามตัวยิกๆ

อะไรกันวะ...น้องกำลังทำสงครามแท้ๆ
ไอ้บ้านี่เสือกมานั่งจิบน้ำชาหน้าตาเฉย....
ขนาดเราไม่ได้เป็นพี่วิเวียน...เรายังห่วงน้องหญิงมากกว่ามันเลย  ผับผ่า!!!

" ไม่ได้หรอกเฟริน ฉันก็แค่ขอทานธรรมดา..ช่วยอะไรไม่ได้หรอก " โรตอบหน้าตาเฉย " อีกอย่าง...ถ้าวิเวียนผ่านศึกครั้งนี้ไปได้  มันก็จะเป็นเครื่องการันตีอย่างดีว่าวิเวียนเหมาะสมกับการเป็นจักรพรรดินีมากแค่ไหน  ฉันยื่นมือเข้าไปช่วยไม่ได้.."

โรชี้แจ้งด้วยเหตุผลอันลึกซึ้งและน่าเตะ

น้องมันจะตาย...
เสือกเอาเรื่องอะไรไม่รู้มาพูด
มันน่าแตะปากนัก

"แต่ถ้านายอยากช่วยน้องหญิงของนายนัก...ก็นู่น...." โรเบือนสายตาไปยังเจ้าชายองค์เดียวของคิงบาโรแห่งคาโนวาล " ขอร้องคนที่มันขอร้องได้ซะสิ..."

" คาโนวาลกับแอเรียสต้องการแค่สายแร่  นายไปขอร้องคู่หมั้นแกให้ไปกล่อมพ่อเค้า..จบ"

" แกเอาสมองบริเวณตาตุ่มคิดเรอะ เปลี่ยนนักรบปีศาจให้เป็นนักบุญ..ฝันเฟื่องชัดๆ"
เฟรินเบ้หน้าอย่างเอือมระอากับความคิดงี่เง่าของคนตรงหน้า

" นายก็เคยทำมาแล้วไม่ใช่เรอะ " โรยิ้มอารมณ์ดี

แม่ง...อุตส่าห์ลืมไปแล้วนะเฟ้ย
ไอ้เรื่องแผนโครตรงี่บวกเง่าที่เธอไปกล่อมพ่อปีศาจให้มาเป็นนักบุญ
ผลก็คือ...แพ้
ไอ้บ้านี่ก็อุตส่าห์รื้อฟื้น  ปั๊ดเหนี่ยวเลยเว้ย!!

" ไม่เอาแล้วเว้ย..คนเรามันต้องเรียนรู้จากความผิดพลาด " คำพูดบล็อกที่ก็อบมาจากสุดยอดหัวขโมยมาทั้งดุ้น  แย้มรอยยิ้มของคนฟังให้กว้างขึ้นไปอีก

" ตามใจนายละกัน แต่คงไม่จำเป็นเท่าไหร่  ได้ข่าวว่าทัพของจักรพรรดินีเค้าเล่นงานทัพของพวกคิงบาโรเกือบสะบักสะบอม"

"แล้วคิงริชาร์ดละวะ  ไม่เป็นอะไรเลยเรอะ..."

" บ๊ะ! นายนี่มันไม่รู้อะไร..คิงริชาร์ดเค้าเอาแต่ตัวจักรพรรดินี่หรอก เหมืองอะไรเค้าไม่สน  เค้าถือว่าทรัพย์สินของภรรยาก็เหมือนทรัพย์สินของสามี...กินทีเดียวสองต่อเข้าท่ากว่าเยอะ " ครี๊ดโดดเข้ามาร่วมวงสนทนาด้วยอีกคนและให้ข้อคิดใหม่ที่น่าสนในน่าดู

โถๆๆๆ วิเวียนของพี่
ไอ้เราก็นึกว่าสองทัพตีกันเพื่อแย่งชิงเหมืองเวนอล
ที่แท้ทัพรบมีแค่ทัพเดียว...
อีกทัพนั่นมันขบวนขันหมากชัดๆ...
ทัพรบน่ะพอต้านไหว แต่ทัพกษัตริย์หน้าหม้ออย่างงั้น..
..ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะต้านได้อีกนานเท่าไหร่....

คิดแล้วก็ต้องหัวเราะคิกคักอย่างสนุกสนาน ท่าทางข่าวสามเมืองเกรดเอยังน่าจะยังคงเป็นทอล์กออฟเดอะทาว์นไปอีกนาน  ติดตามไว้ก็ไม่เสียหายเท่าไหร่..

"หัวเราะอะไรของแกวะ  มันตลกตรงไหน..ซีเรียสนะเว้ย!!"

" ช่างฉันเหอะน่า...ว่าแต่ว่ามันน่าซีเรียสตรงไหนวะ  มันไม่ส่งผลกระทบโดยตรงอะไรกับเราเท่าไหร่นี่..." 

"เกี่ยวสิวะ..ตอนนี้คนที่เป็นชาวเวนอล  แอเรียส คาโรวาลโดนเรียกกลับประเทศหมดแล้วเว้ย...."

" หมะ...หมายความว่า "

" เออสิวะ...คาโลก็เพิ่งมาบอกพวกฉันเมื่อกี้  นายมัวแต่คุยกับโรอยู่นั่นหล่ะ"

" งานประลองเวทย์พรุ่งนี้ชั้นปีเราขาดตัวแทน!!! " เฟรินอุทานเสียงลั่น  ก็ในเมื่อพรุ่งนี้เป็นงานประลองเวทย์ที่ทุกคนลงคะแนนเสียงให้คาโลลงประลอง  ถึงเจ้าตัวไม่เต็มใจเท่าไหร่แต่ตำแหน่งผู้ชนะมันก็ลอยมาเห็นๆอยู่แล้ว

" ก็ใช่อ่ะสิ..ทางโน้นเค้ากำลังลงมติกันอยู่ว่าจะให้ แองจี้ โร หรือว่านายดีเฟริน" ครี๊ดทำสีหน้าครุ่นคิดอย่างเป็นจริงเป็นจัง โดยเฉพาะเจ้าของชื่อคนที่สามเกิดอาฟเตอร์ช็อค

ตายชัก....
นี่คทาพิชิตโลกันตร์จะต้องออกมาแผลงฤทธิ์อีกแล้วหรือไง
พวกแกจำฤทธิ์ของเดอะเมจิกเชี่ยนออฟเดมอสไม่ได้แล้วหรือไงวะ!!!

" ฉันเสนอเฟรินละกัน " โรกล่าวยิ้มๆ

" เฮ้ย..แกจะบ้าเรอะ  ไม่เอาเว้ย!!! " เฟรินรีบบอกปัด  

คาวนี้ถ้าเกิดเสกได้แต่สายฟ้าหรือเวทย์ก็อบปี้ขึ้นมาจะทำยังไง
ไอ้พวกบ้านี่มันไม่อายน้องๆเค้าเหรอวะ
โถ่...คาโลนะคาโล๊........
ตอนนี้ฉันชักเริ่มรู้ตัวว่าอยากอยู่กับแกชะมัดเลย

" เฮ้! ทางนู้นว่าไงวะ  ให้ใครเป็นตัวเเทนแทนคาโลมัน "

" คาโลเค้าบอกว่าคุณเฟรินทำได้ครับ " ซีบิลตอบกลับมาชวนให้เฟรินอยากลุกขึ้นเตะใครบางคน

จะไปดีๆก็ไม่ได้เว้ย...
ยังอุตส่าห์โยนขี้ไว้ให้ก้อนโต
คาโล๊......

++**++**++**++**++**++**++**++**++**++**++**++

วันรุ่งขึ้น ณ งานประลองเวทย์อันมีไอ้หนูสายฟ้าเป็นตัวเก็งสำคัญ

อากาศไม่ร้อนอบอ้าวเท่าไหร่เพราะย่างเข้าเขตหน้าหนาวแล้ว  ลานกว้างหน้าปราสาทเอดินเบิร์กถูกจัดเป็นสถานที่ประลองเวทย์ครั้งยิ่งใหญ่ของแต่ละชั้นปี...ในขณะที่น้องๆที่มาไม่ทันเจ้าหนูสายฟ้ากำลังโจษขานถึงฤทธิ์เดชของรุ่นพี่คนที่ว่า..ไอ้หนูสายฟ้าของเรายังนั่งเสวยข้าวเช้าจานที่สองไม่เสร็จเลย...

" แกจะกินอะไรมากมายนักวะ  อีกชั่วโมงเดียวเองนะเว้ย" คิลเร่งเพื่อนสาวน้อยที่กินด้วยทางทางที่ห่างไกลหน้าตาเต็มที  ไม่เข้าใจว่าแม่เจ้าประคุณยัดอะไรๆลงไปในท้องได้ยังไงโดยไม่มีอ้วนสักที

" ไม่ต้องห่วง  ฉันซ้อมมาอย่างดี " เฟรินพูดพลางกินพลาง...ยังกับเรื่งนี้มันเล็กขี้ปะติ๋วนัก

อะไรของมันวะ
นอนก็เร็ว  ตื่นก็สาย..คาโลไม่อยู่ยิ่งแล้วใหญ่
แล้วมันเพิ่งได้รับมอบหมายงานเมื่อวาน....
เอาเวลาที่ไหนไปซ้อม

" อย่าทำหน้าอย่างงั้นสิวะ...แก็รู้ว่าฉันมันมีแผน" เฟรินยักคิ้วหลิ่วตาอย่างน่าถีบให้คิลที่กำลังงงกับแผนการนอกลู่นอกทางที่ยังไม่รู้ว่ารุ่งหรือร่วง

" อะไรของแกวะ  เสกกรรมการให้กลายเป็นเด็กแบบคราวโน้นหรือไง "  คิลย้อน เฟรินแยกเขี้ยว

" แผนฉันเจ๋งกว่านั้น  เอาให้หลับไปเลยดีกว่า "

" บ้าน่า  มนต์บทไหน..ไม่เคยได้ยิน"

" นี่ไงๆ.." เฟรินว่าพลางลากหนังสือเวทย์มนต์จากเดมอสที่โกโดมให้ไว้คราวโน้นออกมาเปิดหน้า "คาถาหลับไหล"

" เฮ้ย..เค้าบอกว่าถ้าพลัวเวทย์มีไม่พอ  ก็จะหลับไปทั้งคนเสกคนโดนเสกเลยนะเว้ย  อีกอย่าง..นี่มันคาถาคำสาปประเภทต้องอาศัยคนอื่นแก้มนต์  ใครจะมาช่วยนายไม่ทราบ "  คิลเตือนเมื่อเห็นข้อความในหนังสือเล่มโต

" มันจะไปยากอะไร..พลังเวทย์ไม่พอก็ไม่พอซีวะ  หลับพักผ่อนกับสักงีบสองงีบจะเป็นไรไป  ส่วนเรื่องคนแก้มนต์อ่ะนะ..ก็รอไอ้พวกที่กลับมาจากสนามรบนั่นล่ะมาแก้" เฟรินพูดแผนเด็ดที่นอนคิดมาทั้งคืน อย่างที่คิลต้องส่ายหัวเพราะมันสิ้นคิดโคตร

" แกจะสาปอะไรให้พวกนั้นมันแก้ "

" จูบจากรักแท้แบบเจ้าหญิงนิทราเป็นไง  แบบว่าต้องจูบแบบมีรักแท้กับใครสักคนที่สลบ  ทุกคนถึจะฟื้น...เจ๋งโคตร..." เฟรินพูดพลางส่งประกายตาวิบวับ  อย่างที่คิลต้องผวาอีกรอบ

มันคิดอะไรของมันวะ..แก้มนต์ก็ต้องแก้กับคนเสกสิวะ
นี่หรือมันจะลวนลามคาโลงอ้อม...
แต่ว่า...ลักษณะอย่างงี้แปลว่าไม่ได้อ่านวิธีแก้มนต์สิท่า  ถ้างั้นก็...
..สนุกละเว้ย...

" ตามใจแกเถอะ  ไม่อยากขัดศรัทธา..." คิลว่ายิ้มๆ

" ยิ้มบ้าอะไรของแก...เริ่มมีความหวังกับเจ้าหญิงเรนอนคนสวยสิท่า " เฟรินดักคออย่างไม่ได้รู้ชะตาตัวเอง

++**++**++**++**++**++**++**++**++**++**++

ณ สนามประลองเวทย์

เจ้าหนูสายฟ้าของเราโบกมือให้กองเชียร์ด้วยหน้าที่บานเป็นกระด้ง  แม้ในใจก็หวั่นลึกๆกับแผนที่วางไว้..มันเหมือนมีชนักติดหลังที่ลืมไปอย่าง  แต่เวลาที่มาถึงในตอนนี้คงไม่มีเวลากลับไปทำอะไรอีกแล้ว

เหล่ากองเชียร์ที่ทันได้รู้จักเจ้าหนูสายฟ้าส่งเสียงเชียร์ลั่นเมื่อฟังแผนการลับจากปากคิล  สรุปว่าตอนนี้เริ่มที่จะเป็นแผนซ้อนแผน  มีแต่คนอยากดูฉากสวีทดูดดื่มของเจ้าหญิงเจ้าชายทั้งนั้น

งานสนุกแบบนี้จะพลาดได้ไง
นี่อาจเป็นงานแรกที่จะชมหนังสดโดยไม่โดนผ่าปฐพีหรือวีสกาย่า
มันน่าสนใช่หยอก

" เอาละๆ  กองเชียร์ลดเสียงลงหน่อย..." อาจารย์วิงกี้  กรรมการการตัดสินการแข่งขันในครั้งนี่กล่าววาจาสกัดเสียงเชียร์

" เฟรินจ๊ะ...ครูอยากให้หนูเสกเวทย์ที่ถนัดที่สุดก่อนได้มั๊ยจ๊ะ "

เฟรินพยักหน้าที่บานสุดๆ  แน่นอนว่าเพื่อให้ฉายาไอ้หนูสายฟ้าดังกระฉ่อนไปอีก  ไอ้เวทย์ที่ถนัดที่สุดก็ย่อมเป็นอะไรที่มันไม่เหนือความคาดหมาย

เปรี้ยง!!!

สายฟ้าที่ดูดีกว่าครั้งแรกที่เสกในวันสอบฟาดเปรี้ยงลงกลางงานอย่างสวยงาม  รับกับเสียงเชียร์ของเหล่าป้อมอัศวินที่เป็นไปอย่างคึกคักกับสายฟ้าครั้งมโหฬาร

เฟรินโบกมือโชว์พาวไปรอบๆอย่างชื่นมื่น  เเววที่อะไรๆจะเป็นไปตามแผนดูเหมือนจะฉายชัดขึ้นเรื่อยๆก็ในเมื่อผู้เข้าแข่งขันที่ได้เบอร์สุดท้ายเป็นเธอพอดี

ผู้เข้าแข่งขัดก็เสกข่ายมนต์มั่ง ทะเลไปมั่ง  งูยักษ์มั่ง สารพัดจะเสกได้เสกเอาจนเหลือผู้เข้าแข่งขันเพียงยี่สิบคนสุดท้าย....

หัวข้อในการเสกมันช่างตรงใจเฟรินนัก ไอ้หัวข้อ" มนต์ที่แปลกประหลาดที่สุด " มันจะทำให้เธอดำเนินแผกการไปด้วยความสะดวก 

คนอื่นมันก็เสกได้แต่มนต์กิ๊กก๊อก..
รอดูเดอะเมจิกเชี่ยนออฟเดมอสซะก่อนเเล้วจะตกใจ  หึหึ

++**++**++**++**++**++**++**++**++**++**++**++**++

โธ่เว้ย!!
อะไรกันวะเนี่ย

ร่างสูงๆเจ้าของหัวสีเข้มกับนัยน์ตาสีม่วงยกเท้าสะกิดตูดอันงอนงามของเพื่อนๆที่ละคนด้วยความหงุดหงิดใจเป็นที่สุด  

เล่นหลับกันหมดเเบบนี้แล้วให้ทำไงเล่า
บ้าเอ้ย....
บอกแล้วให้ต้องหาขี้มังกรไฟมาอุดหู  ไอ้เพื่อนบ้านี่บอกว่ามังกรอะไรก็เหมือนกัน
ผลเป็นไงน่ะเหรอ?
ก็เหลือเขายืนหัวโด่อยู่คนเดียวนี่ไง!!!

หลังจากรุ่นน้องคนหนึ่งเสกให้ต้นไม้โตไปหมดจนห้ามไม่ได้แต่การแข่งขันก็ต้องมีกันต่อไป  สภาพปราสาทที่เต็มไปด้วยต้นไม้รกร้าง  มาเจอมนต์หลับไหลของเฟรินซ้ำ...มันจะเหลืออะไรนอกจากเขาที่ยังไม่ได้หลับอยู่ท่ามกลางโรงเรียนที่ไม่ต่างอะไรจากปราสาทร้าง

ไอ้คนเสกมันก็ไปนอนแอ้งแม้งอยู่กลางลาน...
เวทย์มนต์เฟรินโครตสุดยอด..เสกได้แม้กระทั่งเลโมธี
แล้วงานนี้ใครจะรับหน้าคาโลล่ะโว้ยยยยยยย

คิลเดินสำรวจพื้นที่ที่เต็มไปด้วยต้นไม้อย่างไม่สบอารมณ์  ยิ่งคิดถึงหน้าคาโลตอนมาถึงที่นี่แล้วเขาต้องเป็นคนอธิบายเรื่องทั้งหมดพร้อมรับคำสวดอีกยาวยิ่งอยากเอาหัวโขกกำเเพง  รู้งี้ไม่เสี่ยงชีวิตไปเก็บขี้มังกรไฟหรอกเฟ้ย

กุบกับๆๆๆๆ

เสียงรถม้าที่กำลังวิ่งมาทำเอาคิลแทบสติแตกนี่เค้าอาจโดนแช่แข็งคดีไม่ดูแลพระคู่หมั้นก็เป็นได้  แต่คิดอีกที

คาโลมันอาจตบรางวัลให้เขาก็ได้นี่นา..
ติดที่ว่า..คาโลมันไม่ใช่คนแบบนั้นเฟ้ยยยย
ไม่มีทางเลยที่มันจะจูบเฟรินต่อหน้าชาวบ้านน่ะ
โธ่เว้ย....

++**++**++**++**++**++**++**++**++**++**++**++

" นายบอกฉันมาซิว่ามันเกิดอะไรขึ้น! "

" อ่า  แบบว่า.."

" นายปล่อยให้มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไง!!"

"นายบอกเองว่าเฟรินทำได้..."

" แต่ผลที่ได้มันไม่ควรเป็นแบบนี้!!! "

เสียงตวาดลั่นจากเจ้าชายแห่งคาโนวาลอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนในห้องส่วนตัวหลังจากช่วยเก็บซากผู้เคราะห์ร้ายกลับไปยังที่ที่ควรจะเป็น  แกเวทย์อัปรีย์ของรุ่นน้องและลากซากคนก่อเรื่องกลับห้องเป็นที่เรียบร้อย

คิลนั่งหงอรับฟังคำสวดแต่โดยดี เพราะอย่างงี้ไงเล่าเขาถึงต้องมานั่งเป็นเเพะรับบาปอยู่ตัวเดียวทั้งๆที่ไม่ได้เป็นความผิดของเขาแม้แต่น้อย พลางเหลือบมองไอ้ตัวต้นเรื่องที่ยังหลับเป็นเจ้าหญิงนิทราไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรทั้งนั้น

 แล้วงี้จะเรียกว่าเจ้าหญิงนิทราได้ไงวะ...
เจ้าชายมันไม่เห็นจะได้ผจญมังกรไฟหรืออันตรายนานับปการก่อนได้จูบเจ้าหญิง
ไอ้คาโลนี่มันมาง่ายๆและกำลังจะได้จูบไปอย่างง่ายๆ...
แล้วความตื่นเต้นของเรื่องนี้มันอยู่ที่ตรงไหน?

" แล้วสงครามระหว่างสามประเทศเป็นไงมั่ง " คิลเอ่ยถามอย่างหวังเบี่ยงประเด็นความสนใจ  ซึ่งมันก็ทำให้เจ้าชายคนสำคัญแห่งคาโนวาลต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่

" ก็ดี  แอเรียสที่ใช้วิธีตะล่อมตื๊อกำลังจะได้เหมืองไป..แต่จักรพรรดินีก็ไม่ยอมง่ายๆ  นี่ก็เห็นว่าเขากำลังถอนกำลังออกจากเวนอลแล้ว "

" งั้นเหรอ?..."

" จักรพรรดินีเค้าใจแข็ง...ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะรบต่อไป " คำตอบสั้นๆฉบับคาโนวาล

" แล้ว...เฟรินล่ะ  นายจะเอายังไง " คิลแกล้งหลอกหยั่งเชิงถาม

" มันมีวิธีอื่นที่จะช่วยมั๊ยล่ะ " คาโลถอนหายในอีกเฮือกจนคิลต้องกลั้นหัวเราะ

โถ่ๆๆๆ  ผู้ชายเหมือนกัน
ไม่ว่านายจะเป็นเจ้าชายหรืออะไรก็ตามแต่
ฉันมองตานายก็เห็นไปถึงกึ๋นข้างในแล้วเว้ยย...

" ไม่มี  สรุปว่านายจะช่วยกู้โรงเรียนด้วยวิธีที่ได้กำไรสุดๆไปเลยใช่มะ"คิลกลั้วหัวเราะอย่างคนรู้ทัน

" ไอ้เรื่องเฟรินร่ายคาถาหลับไหล  มีใครรู้บ้าง "

" ชั้นปีเรารู้กันหมด  ฉันว่าน่าจะแค่นั้นนะ "

" ถ้าคำสาปถูกแก้  ชั้นปีของเราก็จะรู้หมดใช่ไหมว่าฉันแก้คำสาป..." คาโลถามเสียงเย็น

" ก็คงจะเป็นอย่างงั้น" คิลพยักหน้าอย่างครุ่นคิดโดยไม่ทันได้มองถึงปฏิกิริยาของเจ้าชายที่ลุกขึ้นไปเปิดหนังสือเวทย์มนต์จากเดมอสมาหาคาถาหลับไหล

" งั้นฉันก็คงต้องปิดปากนายซักพัก...คิล...."

++**++**++**++**++**++**++**++**++**++**++**++

เฟรินลืมตาขึ้นช้าๆขึ้นมองบรรยากาศรอบห้องและบุรุษข้างตัวที่สาละวนอยู่กับการเก็บข้าวของเข้าตู้หลังจากไปทำศึก

แล้วเรามาอยู่นี่ได้ไงหว่า?
แล้วการแข่งขัน?
แล้วคาโล?

ทุกอย่างในหัวรู้สึกสับสนปนเปไปหมด  เฟรินค่อยๆยันกายลุกขึ้นช้าๆพลางมองไปยังเตียงข้างๆตัวที่นักฆ่าสลบไสลไม่ได้สติอย่างแปลกใจ

อะไรของมันวะเนี่ย...
ถ้าเธอฟื้นมันก็ต้องฟื้นสิวะ  แล้วนี่ใครโดนจูบล่ะ?

" คะ...คา.."

ก๊อกๆๆๆๆ  โครมๆๆๆๆ ผลัวะ!!!

ในขณะที่เฟรินกำลังจะเอ่ยปากถามถึงความเป็นไป เสียงเคาะ(ถีบ)ประตูก็ดังขึ้น  แล้วสมาชิกทั้งหมดก็เฮโลเข้าห้องเธอมาโดยไม่ขออนุญาติ

" อ้าวว  พวกนาย..."

" ฮั่นแน่เฟริน  นานกะคาโลทำอะไรกันอยู่...พวกฉันรู้นะเฟ้ย!!"  ครี๊ดเอ่ยดักคอ

" ช่ายๆๆ  ถ้าพวกนายไม่ได้ทำอะไรกันพวกฉันก็ไม่ได้ฟื้นหรอก..บอกมา " เจครับลูกคู่แซวต่อ

" พวกนาย   รู้เรื่องคาถาหลับไหลของฉันแล้วเหรอ? " เฟรินชี้มาที่ตัวเองอย่างงงๆกับเรื่องที่เกิด  นี่มันอะไรกันนักหนาวะ

" พวกผมรู้มาจากคุณคิลนี่ล่ะครับ  อ้าว!คุณคิล!!! " ซีบิลตอบเรียบๆพลางหันไปมองต้นข่าวที่สลบเหมือด

" ไหน...พวกนายรู้อะไร  ลองเล่ามาซิ " คาโลถามเสียงเข้มอย่างอยากเตือนให้รู้ว่ามันไม่ใช่การล้อเล่นตลกๆอีกต่อไป  เล่นเอาเพื่อนๆต้องกลืนน้ำลายกันคนละเอื้อกสองเอื้อกพลางพลัดกันตอบเหมือนเกมต่อประโยค

" คืองี้  คาโล...นายฝากฝังให้เฟรินลงเเข่งเวทย์มนต์แทนนายใช่มะ " อาชูร่าเริ่มก่อน

" แล้วทีนี้ฉันก็ใช่เวทย์มนต์หลับใหลสะกดทุกคนที่นี่รอนายกลับมา  แต่พลังเวทย์ฉันไม่พอก็เลยต้องเวทย์มนต์ไปด้วย " เฟรินต่อประโยคต่อมา

" แต่คิลมันคิดจะหักหลังเฟริน  มันบอกให้พวกเราหาขี้มังกรอุดหูรอดูฉากเลิฟซีนของนายกะเฟริน  เพราะคิลมันบอกว่าเฟรินลืมอ่านว่าคำสาปนี้มันต้องแก้ที่คนเสกไม่ใช่ใครก็ได้ " 

" ไอ้..." เฟรินสบถพึมพำ  นึกอยากเตะไอ้คนที่นอนไม่รู้เรื่องอยู่ข้างตัวนี่นัก

 " แต่มันคงมีอะไรบางอย่างผิดพลาดใช่ไหม  พวกฉันถึงพื้นกันขึ้นมาหมด...ยกเว้นคิล" มาทิลด้าถามอย่างมีหลักการ (โดยไม่รู้ตัวเลยว่าติดนิสัยสอดรู้สอดเห็นจากเหล่าเพื่อนๆเรียบร้อย )

" ไม่หรอก  ตอนเรนอนกลับมาเอดินเบิร์กคุณคิลก็ยังตื่นอยู่...แต่ว่าทำไม่ตอนนี้..." เรนอนกล่าวอย่างงงๆกับชีวิต  จนคาโลต้องไขข้อข้องใจอย่างที่โลกต้องตะลึง

" ฉันสาปไอ้คิลมันเอง..ก่อนฉันจะแก้คำสาปกับเฟริน " คาโลตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่ตอนนี้เพื่อนๆกำลังตาค้าง

" หมายความว่า..." เฟรินพึมพำกับตัวเองพลางยกมือขึ้นสัมผัสริมฝีปาก

" นายสาปคาถามันไว้ว่าไงล่ะ...ฉันก็ทำตามนั้น"

" อ๊ากกกกกซ์.........." 

++**++**++**++**++**++**++**++**++**++**++

" สรุปว่าพวกเราพื้นเพราะรักเเท้ของเฟรินกะคาโลมัน " ครี๊ดสรุปสั้นๆอย่างเสียดายฉากเลิฟซีนที่ตั้งหน้าตั้งตาดู 

" ไอ้บ้า " เฟรินด่าพลางปาหมอนใส่  แม้ดวงหน้าคนถูกแก้คำสาปยังแดงๆ แต่ไอ้คนแก้คำสาปสีหน้ามันยังไม่เปลี่ยน 

คาโลนี่...
มันยังไงๆเเฮะ

" สรุปว่านิทานเรื่องเจ้าหญิงนิทราของเฟรินมันจบแล้วใช่ป่ะ" ใครบางคนเอ่ยขัดขึ้นมา

" เฮ้ยยัง!! ยังมีอีกหนึ่งนักฆ่าต้องคำสาปอยู่เว้ย..." เดทเอ่ย

" อ่าว..แล้วงานนี่แก้กะใคร  คาโลหรือคิล?" แองจี้ถาม

" ในกรณีที่คนเสกไม่ได้หลับ  ก็ต้องแก้กะคนหลับ...มีใครรักคิลมันมากกว่าเพื่อนมั่ง?" โรพลิกหนังสือเล่มโตดูพลางเอ่ยถามเพื่อนๆที่ส่ายหน้าวืดๆอย่างขยะเเขยง

ใครมันจะบ้าจูบคิลมั่งวะ
คาโลนี่มันก็ช่างสรรเสกจริงๆเลย

" เอางี้...ถ้าไม่มีใครอาสา ลองไปถามรุ่นน้องดูสิ  เผื่อจะมีเเฟนคลับคิลอยู่บ้าง" นิกส์เสนอความคิดที่ทุกคนพยักหน้าตามหงึกหงักแล้วแยกย้ายกันไปป่าวประกาศเพื่อช่วยเหลือนักฆ่าที่กลายเป็นเจ้าชายนิทราไปแล้ว

++**++**++**++**++**++**++**++**++**++**++

เพื่อนๆช่วยกันถูลู่ถูกังลากคิลลงไปที่หอประชุมของป้อม  ที่นัดประชุมเฉพาะกิจเพื่อคิลโดยเฉพาะ  โดยการประชุมในครั้งนี้ประกอบด้วยสมาชิกป้อมอัศวินในชั้นปีของเฟรินและน้องแฟนคลับพี่คิลอีกกว่าครึ่งร้อย  ปัญหาก็คือ..ทำยังไงถึงจะให้คิลมันเปลืองปากน้อยทีสุด

เฟรินเกิดความคิดที่ว่า...ยกผลประโยชน์ให้เจ้าหญิงเรนอน  จูบอีท่าไหนไม่ว่าจะรักหรือไม่ยังไงก็ฟื้นอยู่เเล้ว

แต่ติดที่ว่า...ม็อบแฟนคลับกว่าครึ่งร้อยประท้วงเผาโรงอาหารดราก้อนถ้าให้สิทธิไม่เท่าเทียมเช่นนี้  เพราะการจูบแก้คำสาปแค่คนจูบรักข้างเดียวก็ฟื้นได้...ไอ้คนสลบไม่จำเป็นต้องรู้จักหรือรักตอบคนจูบ

ฉะนั้น...อาจเป็นใครก็ได้ที่รักคิล  จบ

" เอางี้น้องๆ  ไหนว่ามาซิว่าใครรักคิลมากที่สุด"

" กรี๊ดดดดดดด  หนูค่า..." น้องๆที่ก่อม็อบประท้วงเริ่มส่งเสียงเซ็งแซ่จนมาทิลด้าต้องทุบโต๊ะปัง

" รักจริงมันต้องมีหลักฐานเเละวีรกรรม  ไหนใครมีเรื่องน่าประทับใจมากที่สุด..พี่ให้จูบคิลมันทันทีเลยเอ้า! " เฟรินเสนออย่างที่น้องๆก็ต้องพยักหน้าเห็นด้วย

" หนูก่อนค่ะ คือเรื่องมันเป็นแบบนี้..." รุ่นน้องหน้าตาจิ้มลิ้มคนหนึ่งรีบยกมือขึ้นก่อนใครและเริ่มเล่าเรื่อง

เป็นที่รู้กันว่าในช่วงหมากกระดานเกียรติยศของทุกๆปีจะมีทั้งคนในคนนอกเข้าออกกันให้วุ่นวายไปหมด  ไม่ว่าจะเป็นปัญหาเรื่องที่นั่ง ที่พัก อาหารการกิน  หรือแม้กระทั่งห้องน้ำก็ต้องแย่งกันใช้...

และครั้งนั้นเอง...พระเอกสุดหล่อของเรากำลังจะลงสนามรบในอีกไม่เกินสามนาทีข้างหน้า  แต่ข้าศึกก็กำลังจะทำลายกำแพงทางด้านหลัง...ทำให้คิล  ฟีสมัสต้องหมดหล่อในวินาทีนั้นโดยการขอตัวไปขี้...

แน่นอนว่าแฟนคลับอันดับหนึ่งย่อมไม่พลาดการติดตามขวัญใจของเธอ แม้กระทั่งดมกลิ่นเธอก็สามารถบอกได้ว่าเมื่อชาวพี่คิลสุดหล่อของเธอกินอะไรมา  แต่ถึงกระนั้น..เนื่องจากคนเข้าห้องน้ำเป็นจำนวนมากและแม่บ้านจำนวนน้อย  ห้องน้ำที่คิลเข้าจึงประสบปัญหาขาดเเคลนกระดาษเช็ดก้น...

อุปาทานหรืออย่างไรไม่ทราบที่น้ำเผอิญไม่ไหลในเวลานั้น จึงเป็นหน้าที่แฟนคลับอันดับหนึ่งที่ดั้นด้นไปหากระดาษเช็ดก้นมาโยนให้พี่คิลและไม่ประสงค์จะออกนามเมื่อพี่คิลถามหาคนช่วยชีวิต...นำไปสู่การคว้าชัยของพี่คิลในที่สุด

" เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ "  น้องสาวคนนั้นพูดด้วยนัยน์ตาที่เป็นประกายสุดๆ  ในขณะที่รุ่นพี่นั่งทำหน้าเอ๋อ อย่างไม่รู้จะตัดสินยังไงดี  

แล้วรุ่นน้องคนต่อๆมาก็มีวีรกรรมที่ไม่แพ้กันเท่าไหร่ในเรื่องความบ้าพี่คิล แต่ซีบิลบอกว่ามีรุ่นน้องอีกคนหนึ่งที่รักพี่คิลมากๆแต่ยังมาไมถึง พวกเพื่อนๆจึงตั้งใจรอคนที่ว่านั่น

" เฮ้ย...น้องคนที่แกว่ายังมีชีวิตอยู่เเน่เหรอวะ" ครี๊ดเอ่ยถามชีบิล

" แน่ครับ  แต่น้องเค้าจะมาช้าหน่อยครับ...เค้าขาหัก  เดี๋ยวก็คงจะนั่งรถเข็นมา "

" มาเเล้วค่า...พี่คิล!!!  พี่คิลต้องไม่เป็นไรนะคะ" และแล้วน้องเค้าก็มาพร้อมภาพช็อคซีเนม่าของทุกคน

นั่นมันประเทืองนี่หว่า...ผู้ชายชัดๆ!!! 
โอ้ไอ้ชีบิล!!!
แกจะทำอะไรเพื่อนช้านนน!!!

" คือทุกคนใจเย็นๆนะครับ  น้องคนเนี้ยะเค้ารักจริงหวังแต่งจริงๆ  ขาที่หักนั่นก็ฝีมือการถีบของคุณคิลเองอ่ะครับ   ขนาดโดนคุณคิลเกลียดน้องเค้ายังมีกะจิตกะใจจะช่วย...ให้โอกาสน้องเค้าเถอะครับ" ชีบิลรีบวิ่งเข้าขวางน้องผู้ชายคนนั้นด้วยท่าทีปกป้องพร้อมกับน้องคนนั้นน้ำตาเริ่มคลอเบ้า

นักบวชเค้าการันตีขนาดนี้แล้วจะทำไงล่ะวะ
จะขัดศรัทธาก็ดูจะบาป..ไปนิด
งั้นจูบก็จูบวะ

" เอารุ่นน้องของนายไปรักษาคิลเลย...คนนี้ฉันให้ผ่าน " ครี๊ดว่าพลางกุมขมับ  รู้สึกดีเหลือหลายที่ไม่ได้เกิดเป็นบุรุษที่ชื่อว่าคิลมัส  ฟีสมัส

++**++**++**++**++**++**++**++**++**++

แสงสว่างจ้าค่อยๆแยงเข้าสู่มโนสำนึกที่ละน้อย  ตามด้วยภาพของเพื่อนๆแต่ละคนที่แข็งเเรงสมบูรณืแต่สีหน้าดูเหมือนเหม็นอะไรซักอย่าง

สมองค่อยๆลำดับเหตุการณ์ก่อนต้องเวทย์หลับไหล  แสดงว่านี่เขาคงเพิ่งโดนใครขโมยจูบไป...แล้วใครล่ะ?

คงไม่ใช่ชั้นปีเราแน่ๆ?  
ยกเรนอนไว้สักคนสิ...ถึงมันจะดูฟันเฟื่องก็เถอะ
เรนอนแน่ๆ

ก่อนจะได้เอ่ยปากถามว่าใครจูบเขา  ใบหน้าคนอีกคนที่เขาเพิ่งจะถีบมันตกบันไดไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว  แฟนคลับคนเดียวของเขาที่เป็นผู้ชาย...

มันมาทำไมอีกวะ?
ไม่รู้จักเข็ดหลาบ...

" เฮ้..คิลมันฟื้นแล้วเว้ย  ทุกคน!!"  เฟรินบอกเพื่อนๆด้วยความปิติยินดี

" ต้องขอบคุณน้องคนนั้นจริงๆเว้ย  ไอ้คิลฟื้นจนได้.." ครี๊ดว่าพลางซ่อนความขยะแขยง

" น้องคนไหน  เออ...ตกลงใครจูบแก้คำสาปให้ฉัน " คิลถามงงๆ

แล้วทุกคนก็ชี้ไปที่น้องผู้ชายบนรถเข็นคนนั้น  ไม่มีคนบังด้านหน้า  ไม่มีคนยืนด้านหลัง  เล่นเองแบบไม่มีสลิงและโนสตั๊นด์...

เขาโดนผู้ชายจูบด้วยรักแท้!!!!

"  ม่ายยยยยยยยยยยยยยยมม....อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกซ์ "

แล้วเสียงของนักฆ่าหนุ่มน้อยผู้โชคร้ายก็ดังไปทั่งเอดินเบิร์กท่ามกลางความปลื้มปิติปรีดานักของผองเพื่อนและรุ่นน้องผู้โชคดี....

                                 



                               จบ  ดีกว่า^___^


-----------------------------------------------------------------------------------

บันทึกผู้เขียน ครั้งที่ 1 23 ต.ค.  2552

จะพยายามมาให้เยอะที่สุด  รอกันนิดนะค้า

มีอีกเรื่องอยากจะบอกนักอ่านทั้งหลาย......

แอดเมล์มาคุยกะเราได้นะคะ  ไม่ว่ากัน

เราจะได้ขอคำปรึกษาได้ 

วันนี้ไปก่อนนะค้า

----------------------------------------------------------------------------

บันทึกผู้เขียน ครั้งที่ 2  4 กรกฏาคม 2559 

ขำคิล สงสารมาก 555555555555555555