ฟิคบารามอส ตอน รักลุ้นๆของป้อมอัศวิน

ลำดับตอนที่ #4 : รักลุ้นๆของคิล เรนอน(คำสัญญาของนักฆ่า) 100%

  

                                            

                                                        เรนอน                                     VS                                           คิล





"ขะ ขอน้ำหน่อยค่ะ"เรนอนที่รู้สึกตัวเรียกขอน้ำจากคนที่อยู่ข้างๆ


"อะนี่...โถเรนอนฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่าให้ทานข้าว เป็นไงล่ะไม่เชื่อฉันสุดท้ายก็มาเป็นอย่างนี้เนี่ย"มาทิลด้าบ่นพลางส่งน้ำให้


"ใช่ดูซิ สุดท้ายก็มาเป็นลมเป็นแล้ง"แองจี้บ่นด้วยอีกคน


"เอ่อ ขอโทษนะคะที่ฉันไม่เชื่อฟังพวกคุณ"เรนอนก้มหน้าอย่างสมนึกผิด


"นี่ถ้าคิลช่วยเอาไว้ไม่ทันเวลาจะเป็นยังไงบ้างเนี่ย เฮ้อ"มาทิลด้าเอ่ยแล้วนั่งลงข้างๆเตียงชองเรนอน


"มะ มาทิลด้าเมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะคะ"


"ก็ถ้าคิลช่วยไว้ไม่ทัน เธอคงจะมีอาการหนักกว่านี้แล้วล่ะ"มาทิลด้าพูดต่อ


"นี่หมายความว่า คุณคิลช่วยฉัน....เอาไว้..งะ งั้นหรอ"


"ก็ใช่นะซี้"แองจี้เสริม











"นี่ฉัน...ทำไมต้องไปช่วยเรนอนด้วยล่ะ เฮ้อ นับวันยิ่งประสาทจะกิน สงสัยติดเชื้อไอเฟรินมาแน่ๆเลย"คิลพูดพลางโยนก้อนหินลงแม่น้ำ


"คุณคิลคะ"เสียงหวานๆทำให้คิลต้องหันไป


"เรนอน"คิลพูดแล้วก็รีบยืนขึ้นทันที


"ฉันจะมาขอบคุณที่คุณคิลช่วยฉันเอาไว้"


"อะ เอ่อ"คิลเกาหัวอย่างเขิลนิดหน่อย 


"ฉันขอบคุณนะคะ"เรนอนก้มหน้าพลางยื่นกล่องช็อกโกแล็ตให้คิล


"ขอบใจนะ"คิลรับมา


"เฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ"เสียงเฮดังมาจากข้างหลังพุ่มไม้ทำให้ทั้งสองคนหันไปและก็พบกับเหล่าทโมนแห่งป้อมอัศวินกำลังยืนปรบมือกันอย่างมีความสุข ทำให้ทั้งคู่หน้าแดงแปร๊ดดดด


"โถ่ ไอคิลเอ้ยยอมรับมาตั้งแต่แรกก็สิ้นเรื่องว่าแอบคบกับเรนอนอยู่ฉันจะได้หลีกทางให้"เฟรินโพล่งขึ้นมาเสียงดังทำให้ได้รับเสียงโห่ไปตามๆกันว่า ทำตัวไม่เหมาะสมกับเจ้าหญิง คาโลจึงลากเอาไปเก็บอีกตามเคย โรหันไปมองตามจนสุดทางโดยที่ก็มีคนมองเขาอีกด้วยเช่นกัน จนในที่สุดเธอก็กลบเกลื่อนโดยการพูดขึ้นบ้าง


"อืม..จริงด้วยสิเรนอนทำไมเธอไม่บอกพวกเราบ้างเลยอ่ะ"มาทิลด้าพูดพลางทำตาปริบๆๆ


"อะ เอ่อ คือออ"เรนอนพูดไม่ออก คิลจึงจับมือเรนอนก่อนที่จะพากันหายตัวไปทันที






"เฮ้อ..หนีมาได้แล้ว เหนื่อยชะมัด"คิลพูดพลางทิ้งตัวลงนอนกับหญ้าข้างเรนอนที่กำลังนั่งอยู่


"คุณคิลคะ ฉันขอโทษนะที่ต้องทำให้คุณเดือดร้อนเพราะฉันอีกแล้ว"เรนอนเอ่ยอย่างสำนึกผิด


"โอ้ยไม่หรอกเรนอน อย่าเครียดดูผมยังไม่เครียดเลย คุณก็รู้นิสัยพวกนั้นอยู่แล้ว"คิลพูดในขณะที่มองขึ้นท้องฟ้าไปด้วย


"ค่ะ"เรนอนตอบคำเดียวแล้วก็ลุกขึ้นไปหยิบดอกไม้มานั้งร้อยเป็นพวงมาลัยเล่น  คิลหันไปมองเรนอนอย่างตกอยู่ในภวังค์ก่อนที่จะใจเต้นแรง 


"เรนอน"คิลเรียกแล้วลุกขึ้นมานั่ง


"คะ"เรนอนหันมาพร้อมกับรอยยิ้มอย่างไมตรีจิต 


"ผะ ผม ว่า ผม ผม ชอบคุณแล้วล่ะ"คิลพูดขึ้นแล้วก้มหน้าที่มีสีแดงเหมือนมะเขือเทศ ทำให้เรนอนทั้งช๊อคและก็อดที่จะขำกับอาการของคิลไม่ได้


"ขะ ขอบคุณค่ะ แต่ว่าฉันคงจะ........"เรนอนกำลังจะตอบทำให้คิลรีบคว้าเรนอนมาจูบตอนแรกเธอก็ตกใจ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นคล้อยตาลงรับสัมผัสอันอ่อนโยน


"ผมรู้ว่าคุณยังลืมเค้าไม่ได้ แต่ผมจะเป็นคนที่คอยอยู่เคียงข้างคุณเอง"คิลเอ่ยคำสัญญากับเรนอน เธอจึงเอามือปิดปากเขาไว้แล้วพูดว่า


"คุณคิลอย่าสัญญากับใครถ้าคิดว่าคุณทำไม่ได้"เรนอนพูด คิลจับมือเธอเอาไว้


"ไม่ต้องห่วงนี่คือสัญญาของนักฆ่า ที่จะดูแลและปกป้องเธอจนชีวิตจะหาไม่"คำพูดของคิลทำให้เรนอนถึงกับหลั่งน้ำตาออกมา เธอโผเข้ากอดคิลอย่างซาบซึ้งที่อย่างน้อยก็ยังมีคนที่หวังดีกับเธอ แต่เขากับเป็นคนที่เธอนั้นมองข้ามมาตลอด


เวลาผ่านมาจนอาทิตย์ตกดิน


"คุณคิลพาฉันกลับดีกว่าค่ะเดี๋ยวคนอื่นจะเป็นห่วงเอาได้"เรนอนพูด


"ครับ"คิลยิ้มก่อนจะมาเรนอนกลับมายังป้อมอัศวินกันอีกครั้ง ก็พบกับเหล่าทโมนพากันยืนหน้าสลอน เต็มกันไปหมด


"นี่พวกเธอไปไหนกันมา พวกฉันต้องตามหากันให้จนวุ่นวายกันไปหมด"ลอเรนซ์บ่น


"แหม..ถามอะไรฉลาดๆอย่างนั้นล่ะลอรี่ เค้าก็ต้องไปสวีทมากันสิ ไม่รู้เรื่องเล้ย"ลูคัสพูด ลอเรนซืกำลังจะปามีดใส่แต่เฉยๆมีดก็หายไปจากกระเป๋าหมด 


"หานี่อยู่หรอจ๊ะ  อยู่นี่ไง ฮ่าๆๆ"ลูคัสพูดแล้วก็หัวเราะส่วนลอเรนซ์ก็ได้แต่โมโห เพราะไม่อยากจะตอบโต้กับลูคัสอีก


"พอเถอะสองคนนี้นิ โตแล้วยังเล่นกันไม่รู้เรื่องอีก"โรเวนดุสองคนนั้น


"ตกลงเธอสองคนไปไหนมา"โรเวนถามต่อ


"ผมพาเธอไป สวนน่านน้ำโคมิเน่มาครับ"คิลตอบ


"เอาเหอะน่า โรเวนไหนๆเค้าก็กลับมาปลอดภัยดีแล้วก็ให้เค้าไปพักผ่อนกันดีกว่านะ"ไธนอช่วยพูดให้คิล


"งั้น...........ฉันจะให้เธอทั้งสองคนไปทำความสะอาดโรงอาหารดราก้อนตลอดทั้งเดือนนี้ โทษฐานที่ทำให้ทุกคนต้องเป็นห่วง


"ครับ"คิลตอบรับ เพราะการที่เขาถูกลงโทษก็สุดแสนจะคุ้มค่าที่อย่างน้อยวันนี้เขาก็ได้บอกความในใจของเขาให้เรนอนรับรู้ คิลหันหน้าไปมองเรนอนที่กำลังยืนก้มหน้าอยู่ก็อมยิ้มเพราะเธอกำลังทำหน้างออยู่ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเธอคงไม่อยากจะทำแน่นอน





ห้องนอนหัวหน้าชั้นปี



"เฮ้..ไอคิลวันนี้แกเล่ามาฉันฟังเลยว่ามันเกิดอะไรขึ้นอ่ะ แล้วแกหายไปไหนมา"เฟรินถามเป็นชุดตั้งแต่เขาเริ่มเดินกลับมาที่ห้อง แล้วก็เป็นคำถามเดิมเป๊ะๆๆ  ทำให้คาโลที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ถึงกับกุมขมับ


"อย่าไปบอกมันนะคิล"คาโลพูด คิลพยักหน้าแล้วก็เข้าห้องน้ำไป ส่วนเฟรินก็ได้แต่ยืนโมโหก่อนที่จะไปต่อยท้องคาโลอย่างแรง แต่คาโลรู้หลักจึงหลบได้ทัน


"ไอน้ำแข็งบ้า ฝากไว้ก่อนเถอะ"เฟรินว่าแล้วก็ทิ้งตัวลงนอนเตียงตรงกลางทันทีก่อนที่จะหลับไป  คิลค่อยๆเปิดประตูห้องน้ำออกมา


"มันหลับยังวะ"คิลถามก่อนที่จะค่อยๆย่องออกมา คาโลชะเง้อหน้ามองแล้วจึงเริ่มพูดกับคิล


"อืม"


"เฮ้อ...เบื่อจริงๆแต่คาโลนายเชื่อมะ วันนี้เป็นวันที่ฉันมีความสุขที่สุดในโลกเลย"คิลพูดแล้วก็นั่งลงที่เตียงตัวเอง


"ถามจริงเลยนะคาโล"คำพูดนี้ขจองคิลทำให้คาโลละสายตาจากหนังสือมองไปที่คิล


"ทำไมนายถึงชอบเจ้าหญิงปากหมานี่ได้วะ"คิลถาม คาโลส่งสายตาเย็นชาไปให้ คิลจึงยกมือแบบขอยอมแพ้


"ไม่รู้"คาโลตอบแล้วก็ก้อมอ่านหนังสือต่อ


"ถามทำไม"คาโลถามขณะพลิกหน้าหนังสือไป


"ก็..แค่อยากจะรู้เฉยๆ ไม่มีอะไร"


".............."คาโลเงียบไปอีก คิลจึงนอนลง


"นายก็รู้คิล การที่อยู่แต่ในวังมันก็คงจะยากแหละนะที่จะได้พบกับผู้คนอื่น โดยเฉพาะการที่จะได้เจอกับคนที่เราจะได้รู้ใจ มันยากนัก
ทำไงได้ล่ะ ฉันมันคงจะไม่มีเหตุผลจริงๆนั่นแหละ เพราะเจอเธอครั้งแรกเธอก็เป็นผู้ชาย และก็กลายเป็นหมา แถมหมาตัวนั้นยังมียศเป็นถึง ธิดาแห่งความมืด สงสัยคงเป็นเพราะเธอเข้ามาป่วนฉันบ่อยๆละมั้ง ฉันถึงได้เป็นแบบนี้" คาโลคิดก่อนที่จะลุกขึ้นไปจูบหน้าผากเฟรินแล้วก็ปิดไฟนอน