คลังเก็บตัวละคร v.2

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ยังไม่ได้ตั้งชื่อ

- Story Zero -

          เช้าวันใหม่เริ่มต้นภายในไร่ส้มโอบ้านมนตรีกุล ดูเหมือนว่าปีนี้ผลผลิตจะออกมาดีกว่าที่เคย ไม่เพียงเฉพาะผลส้มโอเท่านั้น บรรดาผลไม้อื่นๆก็พากันออกผลสวยงาม นั่นทำให้คุณนายเจ้าของสวนถึงกับยิ้มกว้างเมื่อคิดถึงกำไรจากผลประกอบการที่จะได้อีกไม่กี่อาทิตย์ข้างหน้า สวนทางกับหนึ่งในคนงานจำเป็น ที่ถูกลากมาช่วยงานกับบรรดาลูกน้องคนอื่นๆที่ช่วยกันทำมาหากินบนพื้นที่หลายสิบไร่ จักรินหรือโต หนุ่มหน้ามนคนใจนิ่งที่อยากจะกลับไปนอนอุตุบนเรือนอยู่เต็มแก่ แต่แม่ของเขาดันนึกคึกอะไรก็ไม่รู้ ถีบประตูห้องนอนแล้วดึงหูลากแถ่ดๆให้มาเก็บผลไม้ในสวน เอาเถอะ ยังไงเขาก็ไม่สามารถเถียงอะไรแม่ของเขาได้ทันอยู่แล้ว ยิ่งคุณนายบ้านนี้ขึ้นชื่อเรื่องความปากจัดเป็นที่หนึ่งอีกต่างหาก

          เวลาพักกลางวันของคนงานมาถึง ต่างคนต่างเข้าที่ร่ม จัดเรียงปิ่นโตที่นำมาจากบ้าน กับข้าวคนละอย่างสองอย่างถูกแชร์บนเสื่อปูอย่างเรียบง่าย ในขณะที่จักรินเลือกที่จะเดินเข้าไปในเรือน สายตากวาดมองเหยือกน้ำเย็นๆหวังจะคลายร้อนสักหน่อย แต่ก็จำต้องชะงักเมื่อจู่ๆก็มีหุ่นยนต์สีส้มหน้าแปลกๆเข้ามาเพ่นพ่านอยู่หน้าเรือน จักรินทำท่าจะเอ่ยปากไล่ ทว่าเสียงประดิษฐ์นั่นกลับพูดแทรกขึ้นมาก่อน

          " I’m Post Robot! Trial version form Miralkhor International School. "

          ร่างสูงเลิกคิ้ว เป็นจังหวะเดียวกันที่แม่ของเขาเดินอุ้ยอ้ายออกมาจากห้อง มือเรียวประดับแหวนและเครื่องเพชรยกขึ้นป้องปาก ไม่รู้ว่าจะแต่งตัวสวยไปไหน แต่มีแววว่าคงจะไปคุยกับพวกเจ้าสัวในเมือง

          " อุ๊ย นั่นมันโรงเรียนที่แกจะเข้านี่นาไอ้โต "

          " เออ รู้ " จักรินพูดปัดๆอย่างไม่ใส่ใจ ทำเป็นเมินท่าทีของแม่ที่กำลังถลึงตามองคาดโทษ เขาสนใจกับเจ้าหุ่นกระป๋องตรงหน้ามากกว่า

          " Mission! Send the letter to Jakarin Montrikul "

          มันส่งซองจดหมายมาให้ เด็กหนุ่มจึงรับมันมาแต่เขาไม่ได้เปิดผนึกมันในทันที มองดูมันโค้งให้เขาพร้อมส่งยิ้มแฉ่ง จักรินส่งเสียงหึขึ้นจมูก ร่างอวบของแม่เขาเดินเข้ามาใกล้ พร้อมจับไหล่ทั้งสองข้างไว้ " ไหน เปิดดูซิว่าข้างในเขียนอะไร? "

          " เดี๋ยวโตเปิดเองน่า "

          " Open the letter with your parents "

          เวร

          แค่นี้ก็เรียกรอยยิ้มชัยชนะบนหน้าของแม่ได้แล้ว ทั้งๆที่จักรินตั้งใจจะเปิดดูคนเดียว แต่ก็คงต้องปัดความคิดนั้นทิ้งไป

          " Wish you happy! Happy!! " ทิ้งขี้ไว้แล้วก็สปินสองรอบและจากไปอย่างไม่เห็นฝุ่น

          เขาถอนหายใจ จ้องมองดวงตาของแม่ที่ประกายด้วยความหวัง เจิดจรัสยิ่งกว่าจิลเวอรี่ที่อีกฝ่ายสวมเสียอีก