คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 003 – ความเป็นและความตาย
進撃の巨人
- Attack on Titan -
CHAPTER OO3
– วามเป็นและวามาย
“ุนิโล ันวานหยิบอุปร์เย็บแผลรนั้นมาให้ทีไ้ไหมะ” น้ำเสียหวานล่าวะใ้ผ้าสะอาปาแผลทีุ่่มโไป้วยเลืออผู้อพยพหิรายหนึ่ เธอถูเศษระระเ็นบาท้อะวิ่หนีเอาีวิรอาอาารที่โนไททันพัถล่ม โยัีที่แผลไม่ลึึไม่โนอวัยวะสำัอย่าับเเละม้าม
“แ็ใไว้นะะุน้า ทุอย่ามันะ้อผ่านไป้วยี” พร่ำบอร่าที่นอนโอรว้วยวามเ็บปวพลาหยิบฟอน้ำุบเเอลอฮอล์มาเ็ที่อเล็บและมืออน ไม่นานนัเ็มับ้ายที่ผ่านาร่าเื้อมาแล้ว็ถูหยิบยื่นมาให้โยเเพทย์ทหารผมทอที่เฝ้าูเเลนายทหารเเนาอยู่ใล้ๆ ร่าบารีบรับมันมาพร้อมผหัวอบุ
“เอาล่ะ… ันะเริ่มเย็บเเล้วนะะ” หิสาวส่ผ้าสะอาให้นรหน้าาบั่อนะเริ่มลมือเย็บส ร่าบนเปลัฟันอทน่อวามเ็บปวที่ถาโถมเ้ามายามที่ปลายเ็มรแทลบนผิว เลือสีเเสไหลึมผ่านบาแผลหยแหมะลบนพื้น หิสาวใ้นิ้วมือเี่ยวระหวั้ายเย็บแผลอย่าบรรวบนไ้ยินเสียรรไรั้ายเป็นอันสิ้นสุารปมพยาบาลเบื้อ้น แทเธอรีนยเเนเสื้อึ้นับเหื่อที่ผุพรายเ็มหน้าผา่อนะสัเเห็นวามผิปิบาอย่า
“ุะ…?” เรียวิ้วมวมุ่นเมื่อไม่มีปิิริยาใๆอบสนอานรหน้า ร่าบารีบใ้มือเเะสัมผัสุีพรบริเวออย่าร้อนรน่อนะพบว่าอีฝ่ายเพียเเ่หมสิไปเท่านั้น “เห้อ โล่อไปที...” พรูลมหายใออมาอย่าลายัวลพลามอส่ร่าบนเปลที่ถูแบหามไปทาเรืออพยพ
“เหนื่อยหน่อยนะรับ ุฟรอส์” นิโลว่าพลาใ้ผ้าุบน้ำมาเ็ทำวามสะอาราบเลือบนมือ “ว่าแ่ไปหัเย็บแผลมาาที่ไหนเหรอ?”
“สมัย่อนพ่อันเป็นพรานป่าน่ะ่ะ บ่อยรั้ที่ท่านลับบ้านมาพร้อมรอยแผลเหวอะหวะ ็เลยไ้ลอฝึมือมาบ้า” อบพลาเาเเ้มัวเอไปพลา อย่าว่าเเ่พ่อเลย สมัยนั้นเธอเอ็ไ้แผลิัวลับบ้านมาเเทบะทุอาทิย์ ไม่หล้มอนวิ่หนี็โนับลาไป้อมน่ะนะ... ารวิ่ราวมัน็ไม่ไ้ราบรื่นไปเสียทุรั้
“อย่าี้นี่เอ..ฝีมือโอเเลยนะรั-----|| นิโล! นาย่วยมาูุลุนนี้ที” พัหายใไ้ไม่นานร่าสู็้อลับไปลุยาน่อ เาหยุารสนทนาลลาันแล้วปรี่เ้าไปูอาารอายนนั้นทันที ะเียวันนายทหารเเนหัรายหนึ่็ถูนำัวมาส่ หิสาวึรีบเ้าไป่วยปมพยาบาลเบื้อ้นพร้อมเ้าเฝือั่วราวให้เานเสร็สรรพ
“พวนั้นยัไม่ลับมาอีเหรอ”
“เหมือนะใ่นะ ันยัไม่เห็นใรเลย...”
“หายไปไหนันหม หรือว่าะโนพวไททัน-----”
ท่ามลาเสียพูุยในวสนทนา แทเธอรีนำลัยืนอออย่าเป็นัวล หิสาวไม่ไ้สนใฟัแพทย์ทหารเหล่านั้นเเ่อย่าใ เธอำลัับ้อไปยัสนามรบเบื้อหน้า้วยวามรู้สึพะวัพะวน เวลา็ผ่านมาวนะรบั่วโมเเล้วแ่ยัไร้วี่เเววอพวทหารรับส่ ร่าเล็ไ้เเ่หวัอยู่ลึๆว่าทุนะยัปลอภัยแ่นเเล้วนรอ็ยัไม่มีใรลับมา...
“ะไปไหนน่ะ ุฟรอส์”
“ว่าะไปสัเาร์บนหอระั่ะ เี๋ยวันลับมา” สิ้นสุประโยลวสลิ็ถูยิไปึบนำแพพร้อมับร่าที่ทะยานออไปนลับสายา เสียออุปร์เลื่อนย้ายสามมิิสลับับเสียฝีเท้าบนหลัาัึ้นอย่า่อเนื่อวบนมายืนอยู่ อาารเป้าหมาย
เป็นอย่าที่ิ... ทหารเเนวหน้าเหลืออยู่เพียหยิบมือ แถมอลา็ูะ้านไว้ไม่อยู่ อีไม่นานะ้อแพ่ายเป็นแน่
ภาพเหุาร์ทุอย่าประัษ์เเ้เเ่สายาผ่านมุมมอบนึสู สรามยัำเนิน่อไป ผู้นล้มายเป็นผัปลา ไททันเริ่มรุล้ำเ้ามาเรื่อยๆ ราบใที่่อว่าบนำแพยัไม่ถูปิ... นร้าหน้าไม่มีวันบสิ้น
“ทำยัไี...”
ทีมสำรว... ถ้ามีพวเาอยู่ล่ะ็…
แทเธอรีนรู้ีว่าไม่วรยึิับอะไรที่เป็นไปไม่ไ้ สิ่ที่เธอิเป็นเพียวามหวัลมๆแล้ๆ หิสาวทราบ่าวารออสำรวนอำแพรั้ที่ 56 าหน่วยส่สารประำเมือหลว บวนสำรวไ้เลื่อนัวออาำแพไปแล้วั้เเ่่วเ้า ไม่มีทาที่พวเาะถอยทัพลับมาทันแม้ทาาระส่ม้าเร็วไปแ้เหุเเล้ว็าม
ทำไม้อเป็นวันนี้้วย ืนปล่อยไว้เเบบนี้มนุษยาิไ้ถูพวมันล้าบาหมแน่...
ใบหน้าอทหารสาวายแววระวนระวายอย่าเห็นไ้ัยามรุ่นิหาหนทาที่ะรับมือับหายนะบ้าๆ ทว่าำอบที่ไ้ลับมีเพียวามว่าเปล่า เธอิอะไรไม่ออ... ไม่รู้้วย้ำว่ามันะบลเ่นไร เรื่อนี้ให่เินำลัอเธอ... “บ้าิบ” สบถ่ำออมาับัวเอพลันหูทั้สอ็ไ้ยินอะไรบาอย่า...
เสียร้ออวาม่วยเหลือัเเว่วเ้ามาในโส มันเป็นเสียร้อะโนเล็ๆที่ัมาาบริเวไหนสัแห่อเมือ แทเธอรีนสอส่ายสายามอหา้นออเสียที่ว่า และนั่น....
นั่นมันเ็นี่!!
นัยน์าเบิว้าสะท้อนภาพเ็หนุ่มัวน้อยำลัวิ่ร้อไห้ฟูมฟายมาามทานเียว ถัออไปประมาสาม่วึมอเห็นไททันนาสิบเมรำลัเินรไปทานั้น.. มันเินไปามเสีย..!
“ไม่นะ! รีบเ้าไปหลบในึเร็ว” วินาทีนั้นเเทเธอรีนอยาะพุ่เ้าไปะรุบปาเ้าหนูนั่นให้หยุร้อใะา สิ่ที่เาทำมันไม่่าอะไรไปับารเปิุบอำแหน่ให้พวมันรูเ้าไปหา
้อไป่วย... ืนไม่ทำอะไรเ็นั่นะ้อายเเน่ๆแ่ว่า...
ลัว......
เธอลัว...
ลัวนยับไปไหนไม่ไ้ ในเมือมีพวมันยั้วเยี้ยไปหม
ร่าบาะััน สอามอไปทาเ็หนุ่มอย่าั่ใ ารัสินใเป็นไปอย่ายาลำบาเมื่อมีีวิเป็นเิมพัน เธอวระเลืออะไรระหว่าวามปลอภัยอัวเอับีวิอเ็นนั้น...
หยาเหื่อไหลึมผ่านไรผมที่เริ่มเปียื้น แทเธอรีนัริมฝีปาล่านห้อเลือ วามึเรียทั้หมรอบายล้วนเป็นวามริ นี่ไม่ใ่ารฝึภาสนาม..หาแ่เป็นสนามรบอริ
“อลัน... ันวรทำยัไี”
เสียฝีเท้าัึ้นท่ามลาวามเียบันอเมือที่ถูทิ้ร้า เ็ายผมสีาแ่ัวมออวิ่ระหืระหอบร้อะโนไปามทาที่ไร้ผู้น ลมหายใหอบถี่แรึ้นเรื่อยๆ าเรียวเล็ยับวิ่......วิ่.....และวิ่... ฝืนบัับร่าอันสั่นเทิ้มให้มุ่ไปามทานเหื่อโทรมาย
หนี.......
“่วย้วย!!”
หนีไปะ พวมันำลัมาเเล้ว
“ใร็ไ้..่วยผมที!!!”
หนีไปให้ไลาเมือนี้
“ฮึ.....ุย่าฮะ...” นัยน์าลมโเบิโพลื่นระหนพร่ามัวไป้วยน้ำาที่ไหลทะลัออมาไม่าสาย บนทาเินที่เ็มไป้วยรอยเลือและิ้นส่วนมนุษย์ เสียฝีเท้าใล้เ้ามาเเล้ว เสียฝีเท้าใล้เ้ามาเรื่อยๆ ยามที่วามหวาลัวเ้าลืนินนถึีสุ ร่าทั้ร่า็ถูว้าลอยึ้นาพื้น้วยวามเร็ว
เพล้!
เสียระแระาย บานหน้า่าเเหลละเอียพร้อมับสอร่าที่ลิ้ไถลไปบนพื้นไม้อาารั้นสอ แทเธอรีนใ้ร่าัวเอเป็นเบาะรับแรระเเทแทนนที่ิ้นลุลัอยู่ในอ้อมแน หิสาวเอามือะรุบปาเ็หนุ่มที่ำลัื่นระหนนาสิ “เียบ่อน! พวยัษ์มัน็มีหูเหมือนันนะ” ระิบให้เบาที่สุเท่าที่ะเบาไ้เมื่อรับรู้ว่า มัน ำลัรมาทานี้
“ฮึ...ฮือ...”
ึ!
“ฮือ...ุ..ย..ย่า...”
ึ...ึ....!
“ฮึ-----|| อ่านสถานาร์หน่อย! ถ้าไม่หยุเเหปาพวเราะายันหม” ำ้อเอ่ยเสียเเ็ใส่นที่ำลัร้อไห้น้ำานอหน้า อาูใร้ายับเ็อายุไม่เินสิบวบแ่อย่าน้อยมัน็ทำให้เายอมฟั เ็ายัว้อยพยายาม่มลั้นเสียสะอื้นอนไว้เเม้ัวะยัสั่นลัว
แบบนี้สิ่อยุยันรู้เรื่อ
ร่าบาเ็ับน้ำาบนพวแ้มทั้สออย่าเบามือ
“เอาล่ะ นายื่ออะไรหนุ่มน้อย” มือบาลายออาปาร่าเล็ น้ำเสียอเธอสั่นเรือาวามรู้สึันภายในิใ ทหารสาวพยายามวบุมสิที่วนะเเระเิเเล้วึผ้าปูที่นอนบนเียมาพันรอบัวเ็หนุ่มที่ำลัสูน้ำมูฟุฟิ
ารนี้ไปเธอ้อพัหน้า่าอีหลายบาน ันั้นันไว้่อน็ไม่เสียหาย
“...เลฟีน” เ้าอื่ออบะุะั แววาสีอำพันหม่นเเสเปี่ยม้วยวามหวาลัวาภาพเหุาร์ในวามทรำ เาหอบหายใแฮๆ ู็รู้ว่าำลัเสียวั
“ฟันะเลฟีน ในารอยู่รอ้อแรือั้สิแล้วหยุร้อไห้ ้อที่สอือเาะันไว้เเน่นๆห้ามปล่อยเ็า เ้าในะ” ำับนรหน้าพร้อมบีบไหล่เาไว้เเน่น เ้าเปี๊ยพยัหน้ารับหึๆไม่ทันะไ้โ้อบอะไร ลมหายใทัู้่็พลันาห้ว
ึ!
เสียฝีเท้าระทบพื้นัประิในระยะเผาน แทเธอรีนึร่าเลฟีนมาอไว้ับัวพร้อมพิแผ่นหลัอันเปียุ่มไป้วยเหื่อับำแพที่ั้นระหว่า เธอ ับ มัน
ลมหายใระอุพ่นรเ้ามาในห้อ ลิ่นสาบเรัานลอยฟุ้มาับอาาศ ีพรำลัเ้นระรัวในมุมอับสายา ร่าทั้สอเหลือบมอเาสะท้อนบนเศษระที่แระายเ็มพื้น นัยน์าำลับนาให่ำลัลอมอไปมา มันเลื่อนไปทา้ายที... ไปทาวาที... ราวับำลัสำรวภายในอาาร แทเธอรีนลั้นในิ่นเเทบะหยุหายใรอนว่าไททันสิบเมระผละัวออไปเมื่อไม่พบอะไร
“มัน..ย..ยัอยู่ไหมฮะ” เลฟีนระิบถามเสียแหบแห้ราวนาน้ำ มือน้อยๆำายเสื้อหิสาวไว้เเน่นไม่ยอมปล่อย เสียฝีเท้ายัวนเวียนอยู่รอบึ เเทเธอรีนสูลมหายใเ้าออ้วยใที่เ้นระทึะเี่ยหูฟัเพื่อับทิศทาอมัน
“เหมือนะเินไป้านหน้าอาารเเล้ว” เสียหวานอบทั้ที่ยัไม่ละสายาาบานหน้า่าที่เเเป็นเสี่ย เธอสอส่อสายาะโหน้าไปูลาเลา้านนอ่อนะหลบลับมาหลัำแพ
ทาสะว... ถ้าั้น็
“ไปเถอะ ันะพาเธอไปส่ทีุ่อพยพ” เเทเธอรีนใ้โอาสนี้พุ่เป้าไปที่หน้า่าอาารฝั่ร้าม พ่นลมหายใออมาสายหนึ่ มือเรียวยิสลิไปฝับนำแพพร้อมทะยานร่าออไป้วยวามเร็ว ทว่า…
“....!!!”
ในสถานาร์หน้าสิ่วหน้าวาน – ทุวินาทีือวามเป็นวามาย
เสียหวีเือนอเลฟีนัึ้น วินาทีนั้นเเทเธอรีนเเทบะหยุหายใ... สิ่ที่เธอเห็นล้ายับภาพสโลว์โมั่นอไททันนาสามเมรที่ำลัอ้าปาว้าเรียมะเมือบหัวเธอลาอาาศ เปรยัษ์หน้าาสะอิสะเอียนพุ่ระโนมา้วยวามเร็วพร้อมละออฝอยอน้ำลายที่สาระเ็น
วาเบิโพล้วยวามใสุี เเทเธอรีนเบนเป้าออาหน้า่าเพื่อหลบหลีารโมีอันไม่าิ เธอพุ่ัวสูึ้น้วยเเรันาอุปร์เลื่อนย้ายสามมิิ่อนะมาเสียหลัล้มลบนหลัา ร่าทั้สอลื่นไถลไปามเเนวระเบื้อ มือบาว้าับสันหลัาไว้ไ้ทันท่วที
เาทะมึนทอยาวมาทา้านหลั
ใบหน้าถอสีลทันาเมื่อเบื้อหน้าปราเเววาำลับประับรอยยิ้มวิปลาส วหน้าเลื่อนลอยอไททันสิบเมรำลัเเสยะยิ้มว้านเห็นฟันรบ 32 ี่ ริมฝีปาแห้เเอมันเปรอะเปื้อนราบเลือเเละน้ำลาย้นลัู่น่าสะอิสะเอียน
“บรรลัยเเล้ว” แทเธอรีน้อมอไททันสิบเมรสลับับสามเมร้านล่าอย่าพะว้าพะวั สถานาร์ำลัเ้าาน ผีเปรผมทอำลัหาทาปีนป่ายึ้นมาบนหลัาะที่ัวผมำยัยืนนิ่ส่ยิ้มมาาไม่ะพริบ.....
ยิ้มอะไรอมัน?
รืนนนน
เเละเเล้วโทย์ำถามในวามสสัย็ไ้ถูไนระ่า เมื่อมันเริ่มสำแวามร้ายาโยารวามือพัหลัามาทาเธอ ไอ้ัววิปรินั่นั้ใะบยี้ร่าทั้สอไปพร้อมเศษาระเบื้อที่พัระเนระนา ในไม่้าทุสิ่ทุอย่าะพัราบเป็นหน้าลอ ไม่มีเวลาให้ิใร่รวอะไรมา เเทเธอรีนเลือที่ะทำามสัาาิบบ้าๆ และใ่ . . .
มันเป็นเรื่อที่บ้ามาสำหรับสารวัรทหารที่ไม่เยับาบสู้ไททันอย่าเธอ
เเนวั้หนึ่เมร เเนวนอนสิบเนิเมร หาะปลิีพพวมันให้เล็ไปที่ท้ายทอย... มวเหล็พุ่เาะทะลุลำอหนา มือบาระับ้ามมีไว้เเน่นพร้อมเหวี่ยัวหลบารโมีึ้นลาอาาศ แทเธอรีน้ามอาวุธึ้นสู ฟาฟันมาบลมาเ็มเเร เพียพริบาเียวิ้นส่วนเนื้ออไททัน็หลุระเ็นไปพร้อมเลือสีาที่สาระาย
ทว่ามันลับยืนนิ่...
ร่าบาัฟันรอ รอยสะบั้นนั้นื้นเินไป
ไอระอุพวยพุ่ผ่านบาแผลใ้เวลาเพียไม่นานรอยเือนบนอ็สมานนเป็นเนื้อเียว
นี่มันยาว่าที่เธอิเอาไว้เสียอี
“ระวั!!”
ทันในั้นเอเสียหวีเือนเล็ๆ็ัึ้น ร่าบาไหวัวทันรีบีัวหลบ่อนที่ฝ่ามือยัษ์ะะปบเ้ามาโน เธอว้าผ้าบนัวเลฟีน ระามันออมาลุมหน้าไททันเพื่อื้อเวลาในารหนี พอสูเสียารมอเห็นมือไม้ทั้สอ็เริ่มปัป่ายไปมาอย่าไร้ทิศทา
โีที่มันเอ๋อเลยยืนเ๋ออยู่อย่านั้น...
เเทเธอรีนใ้เเรันอาาศผลััวออห่าาบริเวนั้นทันที ะเียวัน็อยระวัไททันอีัวที่ยัราวีไม่เลิ
“ัไม่ปล่อยริ—อ๊ะ!!” รั้นะถอยลับมาั้หลับนหลัาเท้าเ้ารรม็พลาท่าไปเหยียบโนระเบื้อที่มีรอยร้าว เเละ้วยน้ำหนัอาเพีย้าเียว..พื้นบริเวนั้น็ทรุยวบลไปทันที
..........
....…
...........
.......
หมับ!
talk talk
ใรัน? ที่มา่วยลูสาววั๊ยยยย ไหนลอเาันี้~
ี้เเเเถลไเผื่อหลายนะัย :
แทไม่ไ้มีทัษะทาารเเพทย์เ่าอะไรนะเออ
ที่ทำไ้็มีามเฝือับเย็บเเผลื้นๆที่ไม่รุนเเรมา
นอนั้น็ปมพยาบาลเบื้อ้นธรรมา // ไปเป็นลูมือเานั่นเอ
อารม์ประมาหนัทหารที่้อมีทัษะิัวมาบ้าไรี้
**นอาวามหล่อเหลาอสำอรแล้ว…
อมเมนท์ารีเอร์็เป็นอีสิ่ที่ี่อใไรท์เหลือหลาย**
*004 Loading...
ความคิดเห็น