คลังเก็บตัวละคร

ลำดับตอนที่ #4 : Jayden Harley

B
E
R
L
I
N
❀

 

Application Form

[Dark witchs & wizzards]

แม่มดกับพ่อมดกลุ่มผู้ใช้เวทมนตร์แขนงต่างๆ ไม่ว่าจะเป็น คาถาปรุงยา ศาสตร์การบำบัด การใช้เวทมนตร์คาถา พิธีกรรมทุกแขนง กลุ่มนี้อยู่ฝั่ง ดำ ใช้มนตร์ดำและไสยศาสตร์ นับถือภูติผีปีศาจและใช้เวททำร้ายคน  

'

" ความรักของผม?อ่า...สายลมล่ะมั้ง? "

ชื่อ-นามสกุล: เจย์เดน ฮาร์ลีย์  { Jayden Harley }

ชื่อเล่น:  เจย์ { Jay }

อายุ: 25

ส่วนสูง: 177

เชื้อชาติ: ฝรั่งเศส

อาชีพเสริม: ช่างภาพ

เพศ: ชาย

ลักษณะหน้าตา: เจย์มีผมสีเงินเเกมเทาเล็กน้อยยาวถึงกลางหลังแต่มักจะถูกรวบไว้ มีดวงตาสีเทาแต่ทว่ากลับใสคล้ายแก้ว จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากได้รูป ที่มาพร้อมกับผิวขาวเกือบซีด แต่ร่างกายของเขาไม่ได้บึกบึนมากนัก ออกแนวผู้ชายสุขภาพดีเฉยๆ [ไม่ได้ล่ำบึกแบบออสก้าแค่มีเฉยๆ]

การแต่งกาย: สวมชุดแนวผู้ดีฝรั่งเศสสีดำแดง  กางเกงสีดำ  รองเท้าหนังสีดำ และสวมถุงมือเสมอ [ตามภาพ]

อุปนิสัย: เจย์เดนเป็นคนที่เย็นชา ไม่มีรอยยิ้มประดับใบหน้า หรือหากมีก็ค่อนข้างหายาก เขาเป็นพวกชอบใช้ความรุนแรงกับเหยื่อ เป็นคนมีเหตุผลนะแต่ไม่ค่อยใช้มันหรอก เป็นคนเจ้าวางแผน เห็นเงียบๆแต่ในหัวของเขานั้นมีแผนการล้านแปดไม่ว่าจะทรมารเหยื่อ หรือ การหาตัวคนที่ทำให้เขาปวดหัว เป็นคนที่พูดน้อยจนเหมือนใบ้กิน และมักจะใช้ สายตาที่เหมือนเเก้วนั่นเหยียดหยามคนอื่นไปทั่ว เป็นคนที่มีความอดทนสูงมาก และอ่อนโยนกับสัตว์ของเขาเท่านั้น

ความสามารถทางกายภาพ: จุดเด่นของเจย์คือความเร็ว และการใช้สายตาที่งดงามนั่นสะกดคนไว้ชั่วคราว(อาจจะสตั้นไป2-3วิ) เเละความรู้ทางด้านการแพทย์มันทำให้เขาสามารถเล็งไปที่จุดตายของแต่ละคนได้อย่างรวดเร็ว ในด้านของการใช้คาถาเขาไม่จำเป็นต้องพูดมันออกมาเพียงเเค่เล็งไปที่เป้าหมายแล้วร่ายในใจมันก็ทำให้เป้าหมายโดนคำสาปนั้นได้ไม่ยาก เจย์ถนัดการต่อสู้ทั้งไกลและใกล้

เวทมนตร์ที่ถนัดหนึ่งอย่าง: {คาถาควบคุมสายลม} สายลมเอ๋ยจงฟังจงบีบและกักขังร่างนั้น(ให้แหลกเป็นจุล) [ในส่วนที่วงเล็บไว้คือมีสองกรณีคือถ้าจะฆ่าก็ให้พูดไปพร้อมกันแต่ถ้าจะขังแล้วทรมาณเฉยๆก็ไม่ต้องพูดและหากร่ายไปแล้วต้องการฆ่าในเวลาต่อมาต้องร่ายอีกรอบ มีขนาดพื้นที่จำกัดตอนร่ายต้องกำหนดให้ดีแล้วต้องใช้สมาธิขั้นสูง]

คาถาประจำตัวหนึ่งอย่าง: สายลมเอ๋ยจงรับบัญชาแล้วเปลี่ยนกายาเป็นใบมีดคมเชือดเฉือนศัตรู ให้พินาศไป [เป็นคาถาที่ทำให้ลมมีความคมเหมือนมีดแล้วพุ่งไปหาเหยื่อไม่มีเวลาจำกัดในการใช้ (แต่หากอยากจะให้หยุด(หากเจย์ไม่บอกให้หยุด)ก็ต้องหาวิธีทำลายสมาธิของเจย์หรือทำลายไม้กายสิทธิ์นั่นทิ้งซะซึ่งยากพอสมควร) และเวลาร่ายต้องทำให้ศัตรูอยู่ในระยะที่ไม่ห่างจากตัว5เมตร โดยส่วนมากหากไม่ใช้ลอบสังหาร เจย์มักจะใช้มันสำหรับทรมาณเหยื่อ]

ไม้กายสิทธิ์: มีลักษณะคล้ายไม้กายสิทธิ์ทั่วไปแต่มีสีเงินและมีอัญมณีสีเทาประดับ มีลักษณะพิเศษคือมันสามารถผนวกเข้ากับพลังด้านมืดได้ทำให้มันกลายเป็นสีดำ

อาวุธประจำตัว: มีดพกสีดำที่คมกริบ , ไม้กายาสิทธิ์ของเขา

งานอดิเรก: จิบชาท่ามกลางสายลม , นั่งทรมาณเหยื่อ(นานๆทีล่ะนะ) , ขี่สัตว์รับใช้ไปเรื่อยๆให้ลมตีหน้าเล่น , นั่งฟังเพลง , แปลงขนให้สิงโต(?!)

จุดอ่อน: คาถาทุกคาถาและเวทย์มนต์ของเจย์เดนต้องใช้พลังมากทำให้เขาสู้ได้ไม่นานนักเจย์จึงไม่ชอบยืดเวลาสู้(เขามักจะใช้คาถาเดียวจอดไปเลยไม่ก็ใช้เเรงจากตัวของเขาเองมากกว่า)

ชอบ: สายลม , เห็นผู้อื่นทรมาณ , สิงโตของเขา , เสียงดนตรีเบาๆ

ไม่ชอบ: การต่อสู้ที่ยืดเยื้อ , คนที่พูดมาก , คนที่ทำตัวอวดดี

ข้ารับใช้: สิงโต[ลักษณะตามภาพ]

บท: ร้าย 

เพิ่มเติม: 

1.เขาชอบฟังเสียงเปียโนเป็นพิเศษ

2.ลึกๆเป็นคนอ่อนโยน

3.มีปมอดีตขมขื่น

4.นิสัยชอบใช้ความรุนแรงของเขามาจากความแค้นของเขาเอง

{ปมอดีตที่ทำให้เจย์เดนเปรียบสายลมเป็นความรัก}

{เหตุผลเพราะว่าเมื่อแม่ของเขาตายเขาก็ถูกใช้ให้ทำงานอย่างหนักและเมื่อนานเข้าเขาก็ค้นพบคาถาที่ทำให้พูดคุยกับคนตายได้เขาเลือกที่จะคุยกับแม่ของเขาเขาจึงพบความจริงที่ว่าสายลมที่วนอยู่รอบตัวของเขาคือแม่ของเขาเองประกอบกับแม่ของเขารักสายลมเช่นกันมันทำให้สายลมถูกจัดเป็นความรักของเขาเพราะแม่ของเขาคือคนที่เขารักที่สุดนั่นเอง[มีstoryเต็มด้านล่าง]}

{ปมที่ทำให้เขาชอบใช้ความรุนแรง}

{เจย์ค้นพบว่าแม่ของเขาถูกเมียใหม่ของพ่อวางยาพิษให้ทรมาณจนตายในตอนที่เขาอายุ16เขาเลือกที่จะแก้แค้นให้แม่ของเขาโดยการจับผู้หญิงคนนั้นไปทรมาณด้วยวิธีต่างๆเขารู้สึกว่ามันก็ไม่ได้แย่อะไรนี่แถมมันยังสะใจและสนุกอีกด้วยนั่นเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เขาชอบใช้ความรุนแรง}

{ Full Story อดีตของ เจย์เดน ฮาร์ลีย์ }

{ในตอนเด็กเขาไม่ได้เป็นที่รักของครอบครัวหากเรียกให้ถูกก็คงจะเรียกว่า'คนที่ถูกลืม'เขาเกิดในตระกูลใหญ่ เขาเกิดมาพร้อมกับสีดวงตาอันแปลกประหลาด นั่นคือสีเทา และมาพร้อมกับผมสีเงิน ทั้งๆที่ในครอบครัวเขาไม่เคยมีใครผมสีเงินเเละตาสีเทา เขาจึงถูกท่านพ่อและคนในบ้านหวาดกลัวจนถึงขั้น นำเขาไปขังไว้ในบ้านสวนเล็กๆที่มีกรงล้อม ในวัยเด็กเขายังพอจะได้รับความสนใจจากแม่อยู่บ้างแต่เมื่อแม่ของเขาจากไปนั่นทำให้เขาต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวมีบ้างที่เขาเหงาเมื่อเขาอายุ11 พ่อของเขาได้ยกเมียน้อยคนหนึ่งขึ้นเเทนเเม่ของเขาคนๆนั้นใช้ข้าวของของแม่ของเขามันทำให้เขารู้สึกโกรธอยู่บ้างในวัยเด็กเขามักคิดเสมอว่า 'นั่นของของแม่เขานะทำไมผู้หญิงคนนั้นต้องเอาไปด้วย' และ นานวันเข้าทรัพย์สินเงินทองก็เริ่มเหลือน้อยลงเพราะผู้หญิงคนนั้นไม่ทำงานไม่ช่วยเหลือเละเอาแต่ถลุงเงินของตระกูลเขาจนในที่สุดคนรับใช้คนสุดท้ายก็ได้ลาออกไป พ่อและผู้หญิงคนนั้นกับลูกของเขาทำงานบ้านไม่เป็นสุดท้าย กรรมจึงตกที่เขา เขาต้องทำงานรับใช้ครอบครัวของเขามีบ้างทีโดนตบตีและโดนทารุณ แต่นานวันเข้าเขาก็เริ่มชินชาไปเรื่อยๆ จากเด็กที่เคยยิ้มเเย้มก็เริ่มพูดน้อยลงน้อยลงน้อยลง แววตาของเขาก็เริ่มเปลี่ยนเป็นเย็นชา จนวันนึงเขาได้พบความจริงที่ว่าผู้หญิงคนนั้นทรมาณแม่ของเขาด้วยการวางยาพิษจนตาย มันทำให้เขาแค้น และ เศร้าโศกเสียใจเขาแทบบ้าในตอนนั้นแต่เขากลับรู้สึกถึงลมวูบหนึ่งที่มาพร้อมกับความรู้สึกอบอุ่นรอบตัวคล้ายมีคนมากอดเขา มันทำให้เขาสงลงอย่างน่าประหลาด เขาเริ่มที่จะ'ลอง'พูดกับสายลมน่าแปลกที่มักจะมีลมวูบหนึ่งผ่านมาตลอดเหมือนมีการพูดโต้ตอบกัน เเล้วเขาก็ค้นพบในหนังสือเล่มหนึ่งที่เจอตอนทำความสะอาดห้องหนังสือมันบอกว่าเขาสามารถร่ายเวทย์สื่อสารกับคนที่ตายไปแล้วได้ เขาเริ่มลอง ลองเเละลอง เขาท่องมันจนสามารถที่จะร่ายออกมาได้ในวัย15เด็กหนุ่มได้ลองร่ายเวทย์ครั้งแรกเเละพบกับคนที่เขาเฝ้าคิดถึง'ท่านแม่ของเขา'เขาถามท่านแม่ต่อความมหัศจรรย์ที่เกิดขึ้นและเเน่นอนว่าคำตอบนั้นมันทำให้เขารู้สึกดีใจมากแต่เวทย์มนต์บทนี้มีขีดจำกัดและสามารถร่ายได้ครั้งเดียวเท่านั้นทำให้เขาได้แต่คร่ำครวญหาท่านแม่พร้อมกับประโยคสุดท้ายของท่าน 'เจย์แม่น่ะถึงจะตายไปแล้วแต่สายลมนี่จะเป็นตัวแทนของแม่นะ เพราะสายลมน่ะ อยู่ทุกที่ยังไงล่ะ' นั่นทำให้เขารู้สึกเศร้ามาก}