คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ¶²³¹ ¬ ƩαT MƐ -; Lisiantus
 | Gave love 'bout a hundred tries Just running from the demons in your mind Then I took yours and made 'em mine I didn't notice 'cause my love was blind Said I'd catch you if you fall And if they laugh, then fuck 'em all And then I got you off your knees Put you right back on your feet Just so you can take advantage of me Tell me how's it feel sittin' up there Feeling so high but too far away to hold me You know I'm the one who put you up there Name in the sky, Does it ever get lonely? |
ข้าคือตัวอย่างของความสมบูรณ์แบบ
ข้าคือบุตรีคนสุดท้องของอิสตรีเพศนางแรกที่พระเจ้าสรรสร้าง ความงามแสนรัญจวญกรุ่นเสน่ห์แรกแย้มของดรุณีคือสิ่งที่มารดามอบมาให้อย่างเต็มเปรี่ยมจนล้นทะลัก ฝั่งพระบิดาผู้เป็นถึงราชันแห่งมวลปีศาจก็มอบเกียรติยศและทรัพย์สมบัติระดับที่ต่อให้นั้งกินนอนกินทั้งชาตินี้ก็ผลาญใช้ไม่หมด
ความรักจากทั้งพระบิดามารดาเองก็เหลือล้น ข้ารับใช้ล้วนห้อมล้อมเอาอกเอาใจสมเป็นองค์หญิงน้อยแห่งขุมนรก สิ่งใดที่ปรารถนาเพียงชี้นิ้วก็ได้มาอย่างง่ายดาย เงินทองให้ใช้สอยก็ถูกปรนเปรอมาจับจ่ายมิเคยขาดมือ สิ่งลำบากใดๆล้วนไม่เคยได้แตะผ่านให้ระคายผิว
จนกระทั่งยามย่างเข้าสิบเอ็ดหนาวมารดาผู้งดงามของข้าก็ได้จากไป… จากไปยังหาดทรายในไมอามี่ที่นางพร่ำถึงทุกสามเวลาหลังอาหารว่างามนักงามหนา ทั้งลองบรีชหาดทรายขึ้นชื่อขาวสะอาดตาและบุรุษล่ำกล้ามเป็นมัดๆอาหารตาคอยปรนนิบัติพัดวี วันนั้นเองที่ข้าได้เข้าใจถึงชีวิตคู่ของพระบิดาที่ดูจะมีสีสันจัดจ้านเสียเหลือเกิน
คราแรกนางจะหนีบข้าไปเป็นเพื่อนเสียด้วยซ้ำ ยังดีที่พระบิดาถึงขั้นลงทุนคุกเข่ากอดขาอ้อนวอนภรรยาให้เหลือลูกน้อยไว้ให้อุ้มชูอย่าพึ่งรีบให้ใจแตกไปเสียแต่เด็ก มารดานั้นก็เป็นมารดาที่ดีเหลือเกินที่นอกจากจะไม่พอใจที่สามีนึกจะยึดลูกไว้คนเดียวแล้วยังทำอะไรแปลกๆกับร่างที่แสนงดงามของข้าจนกลายเป็นร่างที่สง่างามดุจสามีคนแรกของนางทิ้งไว้ให้สามีปัจจุบันกระอักเลือดเล่น…
อดัม… มนุษย์ผู้แรกที่พระเจ้าทรงสรรสร้าง สามีคนแรกของท่านแม่ผู้แสนจืดชืดในกามารมณ์จนต้องหนีมาตบแต่งกับท่านพ่อเสียแทน
แต่ก็ต้องขอบคุณความรักของพระบิดาที่แสนจะล้นเหลือ แม้ใบหน้าจะคล้ายคลึงกับศตรูหัวใจที่ตายแล้วตายอีกมากี่ชาติแล้วก็ไม่อาจทราบได้ก็หาได้รังเกียจข้าไม่ กลับกันยังประทานพรลบล้างคำสาปที่มารดากระทำไว้จนกลายมาเป็นความหรรษาให้สามารถแปลงเป็นได้ทั้งสองเพศดังใจนึก
ยามออกเที่ยวเล่นข้าผู้แสนงดงามนั้นจะกลับกลายเป็นบุรุษรูปงามผู้ชำนาญการล่อหลอกให้อิสตรีและบุรุษเพศนั้นสยบอยู่แทบเท้าสมเผ่าพันธุ์ แต่ยามเมื่อถึงคราต้องกลับมาออเซาะคลอเคลียพระบิดาก็จะกลายเป็นอิสตรีตัวน้อยๆดังเดิมที่พระบิดานั้นโปรดปราน
เป็นอย่างนั้นมาเนินนานนับสิบหนาว จนกระทั่งบังเกิด ความผิดพลาด ครั้งแรกในชีวิตของข้า
อาจเป็นเพราะความอยากรู้อยากลอง ตัวข้าในวันนั้นที่เป็นฝ่ายล่อหลอกลูกแกะที่แสนจะไร้เดียงสาเหลือเกินหากเทียบกับประสบการณ์ที่โชกโชนของข้า ...กลับถูกเจ้าหมาป่าเฒ่าเจ้าเล่ห์ห่มหนังแกะตลบหลังเอาเสียได้อย่างน่าเจ็บใจ!!!!
หมาป่าเฒ่าเจ้าเล่ห์นั้นหาได้ใสซื่อบริสุทธิ์ใดๆไม่ ความจริงแล้วก็เป็นเพียงลูกครึ่งตายด้านที่มักจะหาหนทางกลั่นแกล้งข้าให้ได้เมื่อสบโอกาส นอกจากฝีมือการทำอาหารกลับสกิลแม่บ้านแม่เรือนที่เป็นเลิศแล้ว รวมๆแล้วหาได้เป็นบุคคลที่ควรเข้าใกล้ไม่
ตั้งแต่ยังเด็กแล้วที่ข้านั้นชื่นชอบรสชาติของบรรดาสัตว์ทะเลนานาพันธุ์ เรียกได้ว่าแทบไม่มีมื้อไหนที่บนโต๊ะอาหารนั้นจะไร้อาหารทะเลเสมือนหากขาดไปแล้วข้าจะสิ้นใจตายตาม
แต่ถึงกระนั้นการที่มาปรากฏตัวยังสถานที่ขายวัตถุดิบทางทะเลสดๆที่ยังไม่ผ่านการปรุงแต่งนั้นก็หาใช่เรื่องปกติแม้แต่น้อยสำหรับผู้ที่มีพรสวรรค์ในการเผาครัวระเบิดบ้านเยี่ยงข้า ซ้ำยังหาได้มาเพียงคนเดียวเสียด้วย…
“ไลซ์ ไปกินตามภัตตาคารไม่ง่ายกว่ารึ~?”
เจ้าหมาป่าเฒ่าที่เคยหลงผิดว่าเป็นลูกแกะแสนใสซื่อเพียงเผยรอยยิ้มบางเบาตอบกลับมาเหมือนทุกครา และก็เป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ที่ข้าถูกรอยยิ้มนั้นล่อลวงเอาจนสมองมึนเมาไปชั่วขณะ ...ช่างร้ายกาจเสียจริง
สุดท้ายเย็นวันนั้นก็จบลงด้วยซีฟู๊ดชุดใหญ่แสนเลิศรสที่เขาขยันทำมาเอาใจ หากว่าในนรกภูมินั้นข้าถูกตามใจดุจองค์หญิงตัวน้อยๆ ณ ตอนนี้ก็คงไม่ต่างกันเท่าไหร่เพียงแต่เลื่อนขั้นขึ้นมาเป็นราชินีแทน
ใครจะคิดเล่าว่านอกจากลีลาเรื่องอย่างว่าแล้วงานบ้านงานเรือนเจ้าดอกไลซิแอนทัสดอกนี้ล้วนเป็นเลิศกว่าข้าเสียทุกด้าน ยังไม่รวมฝีมือทำอาหารที่ถูกปากข้ายิ่งกว่าพ่อครัวในนรกที่พระบิดาเคยสรรหามาให้ ยอมรับจากใจจริงโดยไร้ซึ่งความหมั่นไส้ส่วนตัวเข้าเจือปนนั้นนับว่าเป็นบุรุษในอุดมคติแสนหายากที่ไม่ว่าใครก็ต้องปรารถนาให้มาเป็นพ่อของลูกในอนาคตกันแน่ๆ
หากมารดาในไมอามี่รู้เรื่องเข้ามีหวังได้ดีใจจนน้ำตาเป็นสายเลือดแน่ๆที่ข้าสามารถคว้าบุรุษคุณภาพดีขนาดนี้มาเป็นคู่ครองได้...
และหลักฐานของมันนั้นก็มาปรากฏอยู่ในรูปลักษณ์ของแหวนวงน้อยที่ถูกร้อยแขวนไว้กับสายสร้อยบนคอของข้าและอีกวงบนนิ้วนางข้างซ้ายที่ข้าเป็นคนบรรจงสวมให้ทุกวัน ขาดก็เพียงแต่เจ้าก้อนแป้งตัวกลมมาเติมเต็มให้กลายเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ
แม้นจะมุ่งเน้นผลิตทายาทกันทุกค่ำคืนขนาดไหนก็ยังคงไร้ซึ่งวี่แววใดๆว่าจะมีก้อนวุ้นถูกเสกเข้าท้องข้า แต่ก็หาใช่เรื่องน่าแปลกใจใดๆเมื่อทั้งข้าและเขาต่างเป็นเผ่าพันธุ์ที่ขึ้นชื่อเรื่องการขยายเผ่าพันธุ์สุดแสนจะยากเย็นแสนเข็ญเป็นอันดับต้นๆของบรรดาปีศาจ
แถมที่สำคัญข้ายังไม่ต้องการสิ่งใดมาแย่งความรักที่เขามีให้ไปในตอนนี้แม้จะรู้ว่าเขานั้นปรารถนาจะได้อุ้มเด็กที่มีเลือดเนื้อเชื้อไขจากทั้งข้าและเขาเพียงใด ...แม้จะมันช่างเป็นความคิดที่เห็นแก่ตัวไม่น้อยแต่ข้าก็เลือกจะปิดตาลงข้างหนึ่งเสมอมา
ทุกคืนพวกเราจะอิงแอบกันไม่ห่าง ข้าจะมอบเลือดให้เขาส่วนเขาก็จะมอบความรักให้แกข้า ความสัมพันธ์ที่ดำเนินมาอย่างเนินนานตั้งแต่ครั้งแรกที่พวกเราได้เจอกันและจะยังคงดำเนินต่อไปตราบเท่านาน ความรู้สึกที่ถลำลึกนี้มันช่างน่าพิศวงนัก เพราะแม้กระทั่งข้านั้นไม่อาจทำใจยินยอมจะให้บุรุษของข้าได้ลิ้มรสเลือดของผู้ใดนอกจากเลือดในกายข้าและข้าก็รู้ว่าเขาก็ไม่ปรารถนาให้ข้าไปลิ้มลองความรักของผู้ใดอีกเช่นกัน
ข้าไม่เคยได้มีโอกาสเอ่ยคำๆนี้ออกไป… แต่ข้านั้นหวงแหนดอกไลซิแอนทัสดอกนี้เหลือเกินจนไม่อาจทำใจแบ่งปันให้แก่ผู้ใดได้เชยชม
เมื่อครั้งยังเด็กพระบิดาเคยมอบบทเรียนแสนล้ำค่าไว้ให้ข้าก่อนที่มารดาจะลาจาก
ลูกนกสแปเทอเรียเผือกแสนหายากเสียจนแทบจะเรียกได้ว่ามีเพียงหนึ่งเดียวในมหาโลกาทั้งสามถูกมอบให้เป็นของขวัญในวันครบรอบวันเกิดปีที่แปดของข้า ในคราแรกนั้นข้าหาได้ใส่ใจอันใดมากมายแต่ของขวัญจากท่านพ่อนั้นก็ช่างแสนรู้ความว่าควรทำสิ่งใดให้องค์หญิงน้อยนั้นมอบความเอ็นดู
เส้นขนที่แสนงดงามพิสุทธิ์เช่นเดียวกับเรือนผมของข้า ไม่ว่าใครก็ต่างเอ่ยเยินยอว่าข้ากับมันนั้นเหมือนกันราวกับพิมพ์เดียว เปรียบดังกระจกสะท้อนเงาของกันและกันยามที่ได้สบเข้ากับนัยน์ตาสีทองสุกสว่างนั้น นับว่าเป็นสหายที่ไม่เคยห่างกายแม้กระทั่งยามหลับฝัน ...และเมื่อนั้นบทเรียนของท่านพ่อจึงได้เริ่มต้นขึ้น
เพราะสหายตนนี้นั้นเป็นเพียงนกธรรมดาหาใช่สัตว์วิเศษใดๆเหมือนที่พานพบอายุขัยของมันถึงได้แสนสั้นนัก แม้นจะสูญเสียน้ำตาอ้อนวอนขอเพียงใดพระบิดาก็หาได้ใจอ่อนซ้ำยังฝืนบังคับให้ข้าดูร่างที่ไร้วิญญาณนั้นถูกฝังกลบใต้ผืนดิน กลับสู่ต้นกำเนิดของมันอย่างที่ควรจะเป็น
ท่านพ่อที่แสนอ่อนโยนของข้าไฉนถึงได้เย็นชาได้ถึงเพียงนี้นะ… ช่างเป็นบทเรียนแสนล้ำค่าที่ยากจะลืมเลือนเสียจริง
ตั้งแต่นั้นข้าก็ไม่เคยต้องเสียน้ำตาให้แก่การสูญเสียสิ่งใดอีกต่อไป
.....
“..เจ้าอยากเลี้ยงอะไรหรือไม่?”
ในอีกสิบปีผ่านมาคำถามนั้นก็ทำให้ข้าหวนนึกถึงเรื่องในวันวาน ในครั้งนั้นข้าทำเพียงเผยรอยยิ้มส่งไปให้ก่อนจะเบี่ยงประเด็นไปยังเรื่องอื่นราวกับคนเขลา ราวกับตะกอนขุ่นในอดีตนับสิบปีนั้นถูกกวนขึ้นมาอีกครั้งแม้จะพยายามไม่นึกถึงเสียเท่าไหร่
แม้นปีศาจนั้นจะมีอายุขัยแสนยืนยาวเมื่อเทียบกับมนุษย์ แต่กับเขานั้นข้าอาจจะเป็นเพียงสตรีแก่แดดที่ผ่านเข้ามาในช่วงชีวิตแสนยาวนานของเขา นั่นคือสิ่งข้าได้แต่หลอกตัวเอง
ทั้งๆที่ภาวนาให้เป็นเพียงแค่นั้นแต่ข้าก็รู้ตัวดีว่ามันช่างยากเย็นเสียเหลือเกิน ความรักที่เขามอบให้นั้นมันมากล้นเสียจนข้าได้แต่นึกหวาดกลัว… กลัวเหลือเกินเมื่อถึงเวลาที่ข้าไม่อาจเคียงข้างเขาอีกต่อไป หากท่านพ่อนั้นเป็นผู้สอนให้ข้ารู้สิ้นถึงความตายและความสูญเสีย ในครานี้เขาก็คงเป็นผู้สอนให้ข้าได้รู้ซึ้งถึงความอาลัยอาวรณ์ในชีวิตยากจะทำใจเสียยิ่งกว่า
ช่างน่าขันนัก ทั้งๆที่ยังเหลือเวลาให้เที่ยวเล่นอีกมากมายกับเขาเสียจนพวกมนุษย์ตัวจ้อยคงทำได้เพียงเฝ้ามองอย่างริษยาแต่กลับรีบระลึกถึงห้วงเวลาสุดท้ายของตนราวกับคนแก่ที่ใกล้ถึงฝั่งเช่นนี้
เป็นอีกครั้งที่ข้าได้กระทำสิ่งเห็นแก่ตัวจนไม่น่าให้อภัย
“ข้าอยากเลี้ยงเต่า… เอาพันธุ์ที่อยู่ได้นานๆเลยนะ” เนินนานไปอีกนับร้อยปี ยืนยาวให้เท่าอายุขัยที่มากล้นของเขาได้ยิ่งดี อยู่ให้ได้นานที่สุดตราบที่สิ่งมีชีวิตใดๆจะอยู่ได้
เพราะข้ารู้ดีว่าเขานั้นรักข้าเพียงใด รักมากล้นเสียจนยอมที่จะล่วงโรยไปพร้อมๆกันแม้นจะยังอยู่ได้เกือบค้ำฟ้า เสมือนกับที่ข้านั้นก็ไม่อาจอยู่ได้หากไร้เขาเคียงข้าง ...และก็คงรักมากเสียจนยอมทนทรมาณโลดแล่นในโลกใบนี้ต่อไปเพื่อดำรงสิ่งที่ข้านั้นรักไว้ให้ยาวนานที่สุด
ก็เพราะว่าทั้งข้าและเขาต่างเป็นคนเห็นแก่ตัว
ดอกไลซิแอนทัสดอกนี้จะยังคงเบ่งบานชูช่อไปอีกตราบนานเท่านาน
ความคิดเห็น