รับทดสอบอ่านวิจารณ์นิยาย

ลำดับตอนที่ #4 : #วีจิณี เทพธิดาล่าอสูร -ศรา

ขอบคุณที่เลือกใช้บริการนะคะ

จากรีเควส [โฟกัสเกี่ยวกับวิธีการเล่าเรื่อง และตัวละครฮะ] อารัมภบท-บที่ ๖

*การวิจารณ์นี้ ถือเป็นความคิดเห็นและความรู้สึกของผู้อ่านในนามร้านวิจารณ์นี้แต่เพียงผู้เดียวนะคะ หากมีผิดพลาดประการใดขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยจ้า*

ขอเรียกตัวเองว่าผู้อ่าน และคุณศราว่าผู้เขียนนะคะ

งั้นเริ่มเลยแล้วกันค่ะ อันนี้คือ Reaction ที่ผู้อ่านรู้สึกหลังจากอ่านนะคะ ไม่ใช่การวิเคราะห์ข้อดีข้อเสีย แก่นเรื่อง แนวคิด พล็อต และการใช้ภาษา ของนิยายแต่อย่างใด จะเขียนไล่ลงมาเรื่อย ๆ ตั้งแต่ อารัมภบทนะคะ ถ้าช่วงไหน Reaction เป็นไปตามที่ผู้เขียนคาดหวังอยากได้แล้วก็ ยิงพลุ~ ยินดีด้วยค่า

ส่วนตรงไหนที่ Reaction ผู้อ่านแปลก ๆ ไป ก็ขอให้ชั่งใจก่อนค่ะ ผู้อ่านจะเขียนเหตุผลกำกับเอาไว้ โดยอ้างอิงจากพื้นหลังความรู้ + ความเคยชิน ของผู้อ่านนะคะ เพื่อให้พิจารณาว่าจะแก้ไปทางไหนหรือไม่แก้อย่างไร

มา สตาร์ท!

เริ่มอ่านอารัมภบท ในหัวดันคิดไปแล้วว่าพื้นหลังออกแนวอวกาศหรือเปล่า เห็นบอกต่างดาว อ่านต่อไป เอ๊ะไม่น่าใช่

➡ตรงนี้คิดว่าอาจต้องปรับศัพท์บางคำ เนื่องจากความคุ้นเคยของผู้อ่าน “วิทยาการก้าวหน้า” กับ “ต่างดาว” นึกถึงสตาร์เทร็คเข้าไปแล้ว 5555+

อ่านต่อไปรู้สึกสงสัย ว่าทำไมพวกเทพต้องช่วยเหลือและปกป้องสมช.บนโลกด้วยนะ

อารมภบทรู้สึกงง ๆ กับภาพในหัวตัวเองพอสมควรค่ะ เหมือนเซ็ตติ้งที่อยู่อาศัยจะเป็นป่า แต่มีวีดีทัศน์ เอ มันเป็นแบบไหนกันนะ ย้อนขึ้นไปตรงพูดถึงกองทัพสวรรค์ เลยมีโมเม้นต์อยากรู้ขึ้นมาว่าสวรรค์นี่อยู่ตรงไหน 5555 ในพิภพเดียวกันนี้ บนฟ้า หรือคือชื่อเมืองเฉย ๆ

 ส่วนตัวละคร

นางเอกอย่างเท่ เป็นวันพันช์วูเมนไปแล้ว รูสึ้กว่านางเป็นคนที่ไม่ชอบอะไรยุ่งยาก ขี้เบื่อ แล้วก็ตรงไปตรงมา ส่วนพ่อเทวดาองค์นั้น สาดแสงลงมาเหมือนไม่ใช่ตัวประกอบ แต่สุดท้ายก็โดนตัดบทหายไป เลยเกิดอาการ...อ้าว ไปซะแล้ว

โดยสรุปคือ อารมภบทกระชับ รู้จักตัวเอกและรู้ว่าตัวเอกต้องไปทำภารกิจสักอย่างที่มีแต่ตัวเอกที่ทำได้ แต่ภาพพื้นหลังยังไม่ชัด(บทแรกเราคิดว่าไม่ต้องชัดมากก็ได้ แต่ธีมน่าจะต้องชัดว่าออกแนวไหน โมเดิร์น ไทยโบราณ ไทย ๆ เอเชีย หรืออื่น ๆ) ต่อมาก็รู้สึกเหมือนโดนไรต์จูงให้สนใจเรื่องสงครามระหว่าง เทพกับอสูร ส่วนตัวคิดว่าคงจะมีการขยายปมนี้แล้วก็ขยี้มันอีกทีในเนื้อเรื่องค่ะ

บทที่ ๑

เปิดมาเป็นโรงเรียน ความคาดหวังเต็มเปี่ยมว่านางเอกต้องเป็นนักเรียนที่นี่ (555+) ว่าแต่ เวรถูมันควรจะมีสองคนไม่ใช่เหรอ

ตรงนี้มีตัวละครที่เป็นตัวเด่นเพิ่มขึ้นมาชัดเจนอีกสามตัว (ผู้อ่านรู้เฉลยแล้วแหละ เพราะอ่านเลยไปแล้วกว่าจะมาเขียน) ค่อนข้างชัดเจนเรื่องลักษณะนิสัยของหนูนกน้อยนะคะ ผู้อ่านรู้สึกว่าหนูเป็นตัวละครที่ใจดี แต่ไม่ค่อยมีความมั่นใจในตัวเอง ชอบพูดคนเดียว เลยให้ความรู้สึกขี้บ่นยังไงไม่รู้ เหมาะกับอิมเมจร่างเล็กผมสั้นจริง ๆ

แล้วก็นายเสนที่น่าจับจิ้นกับเธอ การเล่าเรื่องกระชับรวดเร็วเข้าใจง่ายดีค่ะ รู้สึกสงสารนกน้อยเรื่องโดนเพื่อนวัยเด็กดูถูก แต่จินตนาการไปว่าตอนนี้เธอมีเพื่อนที่ดีอย่างต้องตาแล้วก็โจ๋ แต่แอบงง ๆ ที่บอกว่าไม่อยากยุ่งไม่อยากคบนายเสน แต่เธอก็ดูจะเข้าไปคุยกับนายนั่นแบบไม่ลังเลเลยนะเนี่ย

นายเสนให้อารมณ์เหมือนเป็นหมอผีที่รู้เรื่องราวอะไรบางอย่างส่วนคุณหัวหน้าห้องนี่คือ วีจิณีใช่มั้ย!! (ถ้ายังไม่ได้อ่านหลัง ๆ คือคิดแบบนี้จริง ๆ ค่ะ good job!)

บทนี้เปิดให้อวยความเทพของวีจิณีได้เต็มที่ รู้สึกพองว่าหุย ปีศาจกระจอก สู้นางไม่ได้หรอก หึหึหึ แล้วก็เริ่มสงสัยในตัวนักเรียนของโรงเรียนนี้ว่ามีซัมติงแน่ ๆ แล้วก็ด้วยความเก่งของวีจิณีทำให้ผู้อ่านรู้สึกอยากเห็นการจัดการอสูรที่อวยนางเอกอีก แล้วก็ทำให้อยากรู้จักนักเรียนคนอื่นเพิ่มมากขึ้น

บทที่ ๒

อื้อหือ อ่านแล้วรู้สึกถึงปัญหาการกลั่นแกล้งและเหยียดกันของนักเรียนในโรงเรียนเลยค่ะ ตอนนี้ไม่มีอะไรมาก คิดว่าเป็นการเพิ่มความสนิทของตัวละครกับนักอ่าน

ส่วนตัวรู้สึกขัด ๆ นิดหน่อยกับบทสนทนาดูไม่ค่อยสมจริงเท่าไร รู้สึกเหมือนตัวละครคุยกันด้วยภาษาที่เขียนในหนังสือหลักภาษาไทย 5555 (ดูอุดมคติ) แล้วก็ภาพในหัวมีตัวละครเด่นแค่สาม-สี่ตัวเหมือนในห้องเรียนนี้ไม่มีคนอื่น โจ๋หายไปไหนนะ 555+

ต้องตานิสัยคล้าย ๆ นกน้อยอยู่พอสมควร เพียงแต่นกน้อยดูขี้วีนมากกว่า ส่วนข้างล่างดูน่ากลัวดีค่ะ เพื่อสิ่งที่ปรารถนา คนเรามักจะขาดสติในการตัดสินใจ และอีกรอบ วีจิณีคือนภาพรฟันธง!

ภาพประกอบทั้งสองตอนช่วยให้จินตนาการฉากได้ดีเลยค่ะ

บทที่๓　

อันนี้เห็นหลายที่แล้วรู้สึกแปลกค่ะ จันทร์เดือนเสี้ยวหมายถึงอะไรเหรอคะ พระจันทร์เสี้ยว? พระจันทร์ในเดือนเสี้ยว(แล้วเดือนเสี้ยวคืออะไร?) ถ้าเป็นพระจันทร์เสี้ยว ก็ใช้ เสี้ยวจันทร์ หรือจันทร์แรม เข้าใจง่ายกว่าไหมคะ?

เย้ โจ๋มาปรากฎตัวแล้ว บทนี้ก็ยังมีปมประเด็นเหมือนเคย น่าสนใจค่ะ รู้สึกชะงักตรงนี้นิดหน่อยที่ไปท้าให้ผู้หญิงเล่นเกม เห็นบรรยายว่าไม่มีอารมณ์แบบนั้น แต่กลับกระแทกเสียงตกลงไปหน้าตาเฉย มันดูขัดกันอยู่ค่ะ ➡ บางทีอาจต้องเปลี่ยนศัพท์ที่ใช้

บทนี้คือจริง ๆ แล้วตกใจมากที่คนที่คือวีจิณีไม่ใช่นภาพร ตั้งแต่ต้นมาผู้อ่านคิดว่าผู้เขียนชักจูงให้ผู้อ่านเชื่อได้อย่างแนบเนียนดีเลยค่ะ ทั้งที่ความจริงถ้าอ่านดูดี ๆ ก็พบว่า วีจิณีคือเสนได้เหมือนกัน ถือว่าประทับใจค่ะ

ผู้เขียนยังคงบรรยายได้กระชับ เข้าใจง่ายและเดินเรื่องเร็วอยู่เช่นเดิม จริง ๆ แต่ผู้อ่านรู้สึกยังเข้าไม่ถึงตัวละครเท่าไร ➡ส่วนตัวคิดว่าอาจจะเป็นเพราะผู้เขียนให้ข้อมูลทีเดียวเยอะ ๆ เข้ามา คล้ายกับผู้อ่านไม่ได้ทำความรู้จักกับตัวละครเอง แบบเห็นท่าทางของเขาเอง แต่เหมือนกับมีคนบอกว่า เธอเป็นคนตลกนะ เธอเป็นคนที่เคยโดนเพื่อนดูถูกนะ มันจะแตกต่างจาก ค่อย ๆ ปล่อยเหตุการณ์ เช่น สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้เธอนึกถึงครั้งที่เคยบอกเพื่อนไปว่า...แล้วเพื่อนก็... แบบนี้น่าจะทำให้ผู้อ่านนึกตามตัวละครและรู้สึกคล้อยตามไปได้มากกว่า

แต่มันมีข้อเสียคืออาจจะไม่สั้นกระชับเท่าเดิม บางทีมันอาจจะมีจุดตรงกลางระหว่างทั้งสองแบบ ค่อย ๆ ดูไปนะคะ

บทที่ ๔-๖

ช่วงนี้ได้รู้เกี่ยวกับภารกิจของวีจิณีมากขึ้นแล้ว  มีตัวละครที่คล้าย ๆ กับ บอสตัวแรก ๆ ของเรื่องโผล่มา แล้วก็ฉากแอ็คชั่นน่าลุ้นกับโกคาร์ท ที่มีการใช้ทริคเจ้าเล่ห์ของตัวร้าย แล้วก็ความเด็ดของนางเอกรวมทั้งมุกของผู้เขียนเรื่องเซ็ตผีนางรำที่ทำให้อ่านแล้วยิ้มออก รู้ว่ายังไงก็ต้องชนะ แต่ก็เชียร์นะคะ แล้วปมก็ค่อย ๆ ถูกเปิดเผยออกมา

สรุปโดยรวมเกี่ยวกับการเล่าเรื่องและตัวละครตั้งแต่ อารัมภบทจนถึงบทที่ ๖

อ่านเข้าใจ ตามเรื่องทัน ผู้เขียนใช้ภาษาที่ไม่ยาก การวางเส้นเรื่องค่อนข้างตรง คือเล่าไปข้างหน้าเรื่อย ๆ แต่ละตอนมีการใช้ปัญหาทั่วไปในชีวิตของคนเรามาเป็นปมย่อย ๆ ให้เห็นและได้ข้อคิดคติสอนใจ

สำหรับผู้อ่านเอง มีความรู้สึกอยากจะรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ที่โลกมนุษย์ แล้วก็ภารกิจของวีจิณีคืออะไร แต่ผู้อ่านยังขาดความรู้สึกที่ว่าอยากติดตามตัวประกอบไหนเป็นพิเศษ ความรู้สึกที่ชัดที่สุดคือ อยากเห็นวีจิณีแสดงความเว่อวังอลังการทุกตอน (ขอขำนิดนึงค่ะ 55) อันนี้ไม่รู้ว่าผู้เขียนต้องการให้เป็นแบบไหน ➡เพราะหัวเรื่องมีเขียนว่า มนสสภูมิ จึงคิดว่าอาจมีการไปเยี่ยมเยียนยังภูมิอื่น ตัวประกอบที่ภูมินี้จึงไม่สำคัญมากหรือเปล่า?

➡ถ้าหากไม่ได้ต้องการแบบนี้ ผู้อ่านคิดว่าผู้เขียนอาจจะต้องเพิ่มเติมเรื่องการบรรยายความรู้สึกนึกคิด การกระทำที่เป็นเอกลักษณ์ ลักษณะนิสัย และบทสนทนาของตัวประกอบให้ดูสมจริงมากขึ้น

ต้องขออภัยที่ทำให้ได้ไม่ละเอียดเท่าไรนัก เนื่องจากทางผู้อ่านไม่ค่อยชินกับแนวที่ค่อนข้างกระชับ และรีเควสของทางคุณศรา มีเพียงดูการเล่าเรื่อง + ตัวละคร จึงไม่ได้มีการเจาะจงไปในแต่ละช่วงว่าผู้อ่านมีอารมณ์ร่วมกับตัวบทในนิยายมากแค่ไหน หรือน่าจะแก้ไขอย่างไรดีนะคะ