คลังตัวละคร character Storage

ลำดับตอนที่ #4 : จะเอาไปใส่ในนิยายตนเองเนื่องจากตัดใจมอบให้คนอื่นไม่ลงTT

"ถ้าคนเราเหมือนกันหมดก็แย่สิ ผมเลยอาสาแตกต่างให้ไง"

ชื่อ-นามสกุล- แอนทิว สฟิสฟิว(นามสกุลของคุณครูที่บ้านเด็กกำพร้าที่ให้ทิวใช้ซึ่งปัจจุบันก็ยังไม่เปลี่ยน)

ชื่อเล่น- ทิว

บทที่สมัคร-ตัวเอก

อายุ-20

ลักษณะรูปร่าง- เด็กหนุ่มนัยน์ตาสีเขียวเป็นประกาย เรือนผมสีม่วงสั้นระต้นคอ ประกอบด้วยแว่นกรอบสีดำทำให้ดูน่าดึงดูดอย่างแปลกประหลาด เป็นคนน่ารักมากคนนึง

นิสัยใจคอ- เป็นพวกชอบทำอะไรตามใจตัวเอง รับฟังความเห็นคนอื่นในบางครั้งย้ำว่าบางครั้ง จะอ่อนลงทันทีที่โดนดุ และยอมฟังความคิดเห็นแต่โดยดี มักมีงานอดิเรกแปลกๆที่เจ้าตัวดันมองว่าปกติเช่นการอ่านหนังสือกลับด้าน เป็นที่พูดจามีเหตุผลเสมอ เป็นคนจริงใจ และเสียสละยอมเสียสละความสุขของตนให้คนที่บางครั้งยังไม่รู้จักกันดี มีคนมากมายบอกว่าทิวโง่เขลาซึ่งเขาก็ไม่ปฏิเสธบางทีเค้าอาจจะโง่จริงๆก็ได้ที่พยายามเพื่อคนอื่นมากขนาดนี้ทั้งๆที่ทิวเองก็ไม่มีอะไรเลยถ้าบอกว่าทิวไม่มีอะไรเลยก็ไม่ได้เกินจริงแม้แต่น้อย บางครั้งทิวอาจดูเรียกร้องความสนใจไปบ้าง แต่ถึงอย่างงั้นก็อยากให้รู้ไว้ว่าทิวก็แค่เหงาเท่านั้นเอง เพราะลึกๆในใจทิวยังคงบอกเค้าว่าไม่มีอะไรที่เป็นของเค้าเลย

ประวัติ- ในอดีตเค้าเป็นเด็กกำพร้าที่บ้านเด็กกำพร้าวันหนึ่งบ้านเด็กกำพร้าแห่งนั้นถูกยุบลงเพราะผู้มีอิทธิพลต้องการที่ดินผืนนั้นทุกคนต่างแยกกันออกไปตามทาง หนึ่งเขาสูญเสียสิ่งสำคัญอย่างที่หนึ่งไป เค้าเลือกตามครูคนนึงไปถึงมันจะลำบากไปบ้างแต่พวกเราก็มีความสุขกับเวลาในแต่ละวัน คืนวันหนึ่งทิวกับครูคนนั้นเดินกลับบ้านในตอนค่ำหลังจากทำงานเสร็จซอยบ้านเช่าที่เปลี่ยวๆของเค้ามีโจรดักซุ่มอยู่โจรคนนั้นแทงไปที่ครูของทิวไม่ยั้งพร้อมหัวเราะอย่างโรคจิตทิวตอนนั้นได้แต่วิ่งหนีและหลบซ่อนและเมื่อกลับไปที่บ้านเช่าและบอกเรื่องราวกับหญิงแก่ที่เป็นเจ้าของบ้านเช่า เธอและทิวแจ้งความและดำเนินคดีอยู่สักพักแต่มันก็ไม่เป็นผลคนพวกนั้นทำราวกับว่าครูของเค้าไม่ได้มีค่าอะไรเค้าเสียใจมากที่ทำอะไรไม่ได้เลยสองเค้าสูญเสียสิ่งสำคัญไปสองอย่างแล้ว เนื่องจากทิวไม่มีใครเหลือแล้วจึงอาศัยอยู่กับหญิงชราคนนั้นทิวพยายามช่วยเหลืองานหญิงชราให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้หญิงชราเอ็นดูทิวมาก ทุกๆเดือนหญิงชราจะออกจากบ้านหายไป1วันแล้วกลับมาพร้อมของกินมากมายวันหนึ่งทิวตื่นมาได้ยินเสียงกุกกักทิวสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นเลยเดินเข้าไปในห้องของหญิงชราพบว่าหญิงชรากำลังนอนกระสับกระส่ายอยู่ทิวเดินเข้าไปใกล้จุดที่หญิงชรานอนอยู่นั่งลงข้างเตียงเสียงลมหายใจที่ติดขัดพาให้ทิวเริ่มใจหายทันใดนั้นเสียงนุ่มๆละมุนน่าฟังของทิวเอ่ยขึ้นมาทำลายความเงียบ'ไม่เป็นไรนะครับ?'ทิวเอ่ยถามหญิงชรายกยิ้มให้กับทิวยกมือขึ้นมาแตะมือทิวพร้อมกับพูดว่า'ดีใจที่ได้เจอคนแบบเธอ'เธอนิ่งเงียบไปซักพักลมหายใจของเธอเริ่มแผ่วลงเรื่อยๆเธอเอ่ยปากพูดกับทิวเป็นครั้งสุดท้าย'ลาก่อนนะทิว'แบบที่ไม่มีวันหวนกลับมา ลูกชายและลูกสาวทั้งสามคนของเธอเดินทางมาทันทีที่รู้ว่าแม่ของตนตายอย่างแรกที่เค้าทำเมื่อเข้าเมืองมาไม่ใช่การไปดูศพแม่หรืออะไรทั้งนั้นเค้าตรงดิ่งไปที่บ้านเช่าทันทีเพื่อตามหาสิ่งที่เรียกว่าพินัยกรรมแต่เมื่อพบเขาทั้งสามกลับรู้สึกอึ้งเพราะคนที่รับมรดกไม่ใช่เค้าทั้งสามคนหรือ1ในเค้าทั้งสามคนหากแต่เป็นเพียงเด็กเหลือขอที่มาอาศัยกับแม่ของเขาเท่านั้นทัังสามฉีกพินัยกรรมทิ้งอย่างไม่ไยดีและจุดไฟเผาพินัยกรรมทิ้งเป็นเวลาพอดีกับตอนที่ทิวเดินเข้ามาทิวฉีกยิ้มให้ทุกคน เค้ายืนอยู่นอกห้องมาตลอดและได้ยินทุกอย่าง เค้าเข้าใจความหมายของการกระทำของทั้งสามดี เค้าบอกลาทั้งสามเบาๆก่อนจะขอตัวไปเก็บของและออกจากบ้านไป สามเค้าสูญเสียสิ่งสำคัญไปสามอย่างแล้ว หลังจากนั้นทิวก็ต้องใช้ชีวิตเร่ร่อนขโมยอาหารมาประทังชีวิตจนเค้าเจอเด็กคนนึงเป็นลูกชายขุนนางผูัสูงศักดิ์ เด็กหนุ่มมาคุยกับทิวบ่อยๆและชอบคะยั้นคะยอให้ทิวเล่าเรื่องของทิวให้ตนฟัง ทั้งสองคุยกันถูกคอมาก ลูกขุนนางคนนั้นกับทิวจึงกลายเป็นเพื่อนกันในเวลาอันรวดเร็วลูกขุนนางถึงขั้นเอ่ยปากชวนทิวไปอยู่ด้วยกันหลายครั้งไม่ใช่ว่าเค้าชอบความลำบากหรอกเค้าแค่ไม่อยากให้ลูกขุนนางจะต้องโดนมองไม่ดีแต่แล้วลูกขุนนางผู้เอาแต่ใจก็ทำให้ทิวยอมไปอยู่พ่อแม่ของลูกขุนนางดูไม่พอใจเท่าไหร่ที่ลูกขุนนางพาเด็กไม่รู้หัวนอนปลายเท้ามาอาศัยอยู่ด้วยแต่ด้วยความที่ไม่อยากขัดใจจึงยอมปล่อยให้เค้าอาศัยอยู่ที่นี่ได้ในฐานะคนที่คอยดูแลลูกขุนนางแต่แล้วในปีต่อมาลูกขุนนางเริ่มเบื่อเขาเริ่มเบื่อทิวเสียแล้วเดิมทีลูกขุนนางก็เป็นคนขี้เบื่ออยู่แล้วและเมื่อเบื่ออะไรก็จะเขี่ยทิ้งทันทีทิวก็เช่นกันทิวถูกคนพาตัวไปไว้อีกเมืองกันไม่ให้กลับไปบ้านลูกขุนนางได้อีกทิวยิ้มให้ตนเองสี่เค้าโดนหักหลังเค้าสูญเสียสิ่งสำคัญไปสี่อย่างแล้วเริ่มชินซะแล้วสิเค้าเร่ร่อนไปมาในเมืองเจอกับป้าร้านขายเสื้อผ้า ป้าคนนั้นตรงมาหาเค้าถามเรื่องราวต่างๆุถามที่มาที่ไปทิวตอบตามความจริงป้าคนนั้นชวนทิวมาอยู่ด้วยกันแต่ทิวก็ตอบปฏิเสธไปด้วยรอยยิ้มไม่ใช่ว่าเค้าชอบเร่ร่อนแบบนี้หรือมีที่ให้กลับไปแล้วหรอกเค้าแค่กลัวจะต้องเสียอะไรไปอีกแต่สุดท้ายเค้าก็ไปอยู่กับเธอ เธออาศัยอยู่กับสามีซึ่งสามีของเธอก็ต้อนรับเค้าด้วยรอยยิ้ม พวกเธอดูแลทิวอย่างดีและอนุญาตให้ทิวเรียกพวกเธอว่าคุณพ่อคุณแม่ แต่แล้ววันหนึ่งพวกเธอมีลูกลูกแท้ๆของคุณพ่อคุณแม่หรือเรียกง่ายๆว่าน้องไม่แท้ของทิวถึงคุณพ่อคุณแม่จะดูแลทิวเหมือนเดิมแต่ทิวก็รับรู้ว่าความรักที่คุณพ่อคุณแม่นั้นมีให้ทิวเทียบไม่ได้กับน้องไม่แท้ของเขาห้าครั้งนี้สิ่งสำคัญยังอยู่แค่ความสำคัญของทิวถูกลดลงเท่านั้นเอง 'เข้าใจแล้วๆจะไม่มีอะไรหรือใครที่เป็นของทิวเลยสินะ'ด้วยอดีตของทิวทำให้ทิวเป็นคนค่อนข้างเข้มแข็งและไม่หวังอะไรมากมายนอกจากความสนใจเล็กๆน้อยๆแค่นั้นก็พอ พอแล้วจริงๆ^^