คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ลิขิต
"ท่านไม่คิดว่ามันไวไปหรอครับ ?"ชายหนุ่มในชุดองครักษ์แม้จะไม่เต็มยศแต่ความน่าเกรงขามก็ไม่ลดลงไปเลยแม้แต่น้อยได้เอ่ยถามต่อชายชราในชุดสีขาวบริสุทธิ์ด้วยความสงสัย
"แบบไหนถึงเรียกว่าช้าละในเมื่อสุดท้ายเขาก็ต้องมาถ้าไม่ใช่วันนี้ก็วันใดวันนึงมันจะต่างอะไรกันถ้าโชคชะตาลิขิตไว้แล้วใครจะเปลี่่ยนมันได้"ผมสีขาวสนิทปกคลุมแววตาทั้งสองข้างของชายชราไว้ก่อนจะถูกลมปะทะกับใบหน้าช้าๆเผยให้เห็นใบตาอันนิ่งและเงียบสงบยากจะอ่านความคิด
"เข้าใจแล้วครับ"
_______________________________________________________
"อะ..โอ้ยย"มาติณในสภาพอิดโรยตื่นขึ้นมาก่อนจะรู้สึกเจ็บปวดที่หัวขึ้นมาอย่างมากทำให้ต้องฟุบตัวลงนอนเช่นเดิม
"ฟื้นมาก็ทำเท่เลยนะคะ"เสียงแหลมเล็กดังขึ้นกระทบหูของชายหนุ่มอย่างแผ่วเบาทำให้ชายหนุ่มหันไปด้วยท่าทีตกใจจนลืมแผลที่ศรีษะไปอย่างสนิท
"โอ้ยยย"ผลการกระทำเมื่อครู่ทำให้มาติณกัดฟันกรอดด้วยฤทธฺิ์ความเจ็บปวดนั้นมีมากเกินกว่าจะรับไหว
"ไม่ต้องฝืนหรอกคะถ้าอยากรู้ฉันจะบอกให้"ชายหนุ่มถึงกับลืมความเจ็บปวดไปชั่วขณะหลังจากได้ยินเสียงแหลมเล็กดังลอดหูเข้ามากระทบจิตใจเขาในเมื่อสิ่งที่เด็กน้อยคนนี้พูดคือสิ่งที่เขาต้องการรู้ว่าเธอเป็นใครและต้องกาารอะไรจากเขากันแน่ !
"เลิกคิดว่าหนูเป็นเด็กได้แล้วหนูอายุเยอะกว่าท่านเป็นร้อยปีด้วยซ้ำ"เสียงแหลมเล็กเริ่มทวีคูนความแสบหูขึ้นเรื่อยๆจนชายหนุ่มก็อดที่จะเอามือปิดหูไม่ได้
'เด็กที่ไหนเนี่ยตัวแค่นี้มาบอกว่าอายุเป็นร้อย'มาตินครุ่นคิด
"ยังไม่เลิกว่าหนูหรอมีไรก็พูดสิเอาแต่คิดอยากโดนใช่ไหม...ได้!"คลื่นสีทมิฬได้เริ่มแผ่กว้างขึ้นเรื่อยๆ
ฟึ่บ... !
แสงสีขาวปะปนกับความมืดมิดก็มาตัดคลื่นสีทมิฬที่กำลังเข้าใกล้มาติณอย่างฉับพลัน
"อ๊ะ...ไม่สนุกเลยจะมาขวางทำไม"เสียงแหลมเล็กแสดงถึงอาการหงุดหงิดเป็นร้อยเท่า
"ถ้าไม่อยากหงุดหงิดก็อย่าไปอ่านความคิดใคร" ?
มีแต่เสียงเท่านั้นที่ออกมาจากที่ใดสักแห่งแต่เสียงที่มันกึกก้องเกินไปนั้นทำให้ไม่สามารถจับทิศทางของเสียงได้ซ้ำยังไม่เห็นตัวผู้พูดอีกเสียด้วย
"เสียเปรียบ! ฉันเสียเปรียบชัดๆ ออกมาเลยนะ! "หลังจบเสียงที่แสนแสบแก้วหูแสงสีดำทมิฬก็เริ่มแผ่กระจายไปปรอบๆอีกครั้งแต่แรงที่น้อยนิดของมาติณนั้นกำลังจะหมดลงทำให้ไม่สามารถหลบคลื่นนี้ได้พ้น
"หยุดเดี๋ยวนี้ อย่ามาทำอะไรบ้าๆแบบนี้อีก!"ชายปริศนาตะโกนกึกก้องจนมันสะท้อนเกิดเป็นแสงขึ้นเพียงเสี้ยววินาที
"ค่อกๆ"ชายหนุ่มอาเจียนเลือดสีแดงสดออกมาจนเลอะบนพื้น
"จะรับผิดชอบยังไงดีละยัยตัวดี ออกไป!"ร่างที่ค่อยๆปรากฎแก่สายตาเด็กสาวอย่างช้าๆพร้อมมือที่ยกคอของเด็กสาวอยู่พร้อมปล่อยร่างเล็กร่วงลงพื้นอย่างช้าๆ
"ท่านไหวรึเปล่า"เสียงจากชายหนุ่มเอ่ยขึ้นก่อนจะนำมือมาเหนือร่างที่นอนราบของมาติณก่อนจะมีแสงสีขาวบริสุทธิ์กระจายไปทั่วเรือนร่างของมาติณอาการต่างๆก็กลับมาเป็นปกติทันที
"ไปขอโทษเธอสิครับ"มาติณเอ่ยยังแผ่วเบาด้วยอาการอ่อนเพลียแต่ชายปริศนากลับทำหน้าหงุดหงิดขึ้นมาทันที
"ดูแลตัวเองให้รอดก่อนค่อยสั่งคนอื่นเด็กถึกทนอย่างยัยนั่นโดนแค่นี้ไม่เป็นแม้แต่รอยขีดข่วนด้วยซ้ำกระอักเลือดจะหมดตัวยังทำตัวดูดี"ชายปริศนาร่ายยาวพร้อมเดินไปยังระเบียงทำให้มาติณค่อยๆลุกเดินตามไป
"ฟอร์ส...ฟอร์ส เชแปง เวทย์บริสุทธิ์"ชายหนุ่มผงะกับคำแนะนำตัวของชายหนุ่มที่ชื่อฟอร์สอย่างมึนงง
'เวทย์ ? เวทย์มนต์นะเหรอ'ชายหนุ่มครุ่นติดอย่างเป็นกังวล
"เด็กน้อย นายคิดว่าเวย์นีตัสมีจริงไหม...หมายถึงเมืองเวทย์มนต์นะ"ฟอร์สเอ่ยถามมาติณอย่างช้าๆพลางมองทองฟ้ายามค่ำคืนที่มีเพียงแสงจันทร์กระทบกับแววตาของเขา...แววตาที่แสดงถึงความอ่อนแอ
"ไม่หรอกครับแต่เรื่องเมื่อกี้..."มาติณค่อยๆเดินมาประชิดระเบียงควบคู่กับชายปริศนาไม่สิเขามีชื่อ... ฟอร์ส
"ลองเชื่อแล้วไปกับฉันได้ไหม...ฉันคิดถึงน้อง...น้องสาว"ฟอร์สเอ่ยอย่าแผ่วเบาลงเรื่อยๆพลางเห็นแววตาเศร้าโศกที่สลดลงเรื่อยๆอย่างเห็นได้ชัด
"น้องสาวหรอครับ ? "ชายหนุ่มเริ่มมีอาการปวดหัวมากขึ้นเรื่อยๆอีกครั้งทั้งที่คิดว่ามันน่าจะหายไปแล้วแท้ๆแต่ไม่ใช่เลยมันหนักกว่าเดิมด้วยซ้ำ
"อานีสไงละ แต่นายนอนพักเถอะ"
________________________________________________________
"ท่านสบายดีรึเปลาในจิตใจนั้นใช่ท่านไหม"เด็กสาวเอ่ยด้วยสีหน้ากังวลพร้อมเหงื่อที่ไหลลงมาอย่างไม่หยุด
"ท่านไม่เป็นอะไรพี่ช่วยเขาแล้วเรารีบไปนอนเถอะเบญจาเราเองต้องทำงานหนักกว่านี้อีกเยอะวันนี้ทำดีแล้วละ"ชายปริศนาพร่ำให้กำลังใจเด็กสาวตรงหน้าให้หายกลัวพลางนำมือมาลูบหัวอย่างเอ็นดู
"ฉันจะฟ้องพ่อวันนี้นายทำร้ายฉันถ้าฉันเปิดเวทย์ไม่ทันจะทำยังไงห๊ะไอตัวร้ายมานี่นะ!" จากเด็กสาวตัวเล็กเท่าเอวชายหนุ่มค่อยๆเปลี่ยนขนาดตัวจนเกือบเท่าตัวของเขาก่อนจะวิ่งไล่พลางหยิบของข้างๆปาไปโดนตัวผู้ชายที่วิ่งหนีเธออย่างไม่หยุดหย่อนก่อนที่ร่างกายทั้งสองที่เหน็ดเหนื่อยจะหยุดลง
"ยอมแล้วๆแค่หยอกเล่นเองไม่หน้าบึ้งนะ ดีกัน"
"ถ้านายทำร้ายฉันอีกเตรียมตัวไปขัดห้องน้ำทั้ง*ศิรเตียร ได้เลย!"ชายหนุ่มเหงื่อตกทันทีเมื่อได้ยินคำขู่เพราะแน่นอนเธอสั่งได้จริงและชายหนุ่มต้องทำจริงๆ!
(เปรียบเสมือนลานกว้างมากๆๆในโลกมนุษย์ แต่ลอยอยู่กลางอากาศมีห้องน้ำมากกว่า2000ห้อง เนื่องจากเป็นที่จัดพิธีต่างๆจึงมีขนาดใหญ่)
"ไปนอนกันเถอะไม่แกล้งแล้วนี่มันจำเป็นจริงๆอย่าบอกพ่อเลย"ชายหนุ่มอ้อนวอนและพยายามเบี่ยงเบนหญิงสาวจนหญิงสาวต้องยอมจำนนต่อความพยายาม
"ฝันดีนะคะท่าน"
________________________________________________________
หายไปเกือบชาติด่าเค้าเลย !
เค้าผิด YY
มาก็น้อยอีก T^T
แต่...
แต่เขาขอโทษ
ร๊ากทุกคนนนน
อย่าทิ้งเค้าน้าาา
เค้าขอ *^*
ความคิดเห็น