คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Send: Dangerous prison จองจำวายร้าย ผู้ชายพันธุ์เถื่อน (S)
Dangerous prison จองจำวายร้าย ผู้ชายพันธุ์เถื่อน
นักวิจารณ์ S/M
ขอออกตัวก่อนว่าการวิจารณ์ครั้งนี้เป็นเพียงความคิดเห็นของเราเท่านั้น เพราะงั้นนักเขียนควรพิจารณาก่อน และหากทำให้ไม่พอใจหรือวิจารณ์มีข้อผิดพลาดไป ก็ต้องอภัยด้วยค่ะ
ชื่อเรื่อง (10/10) เรียกว่าเป็นชื่อที่เข้ากับเนื้อหานิยายมากเลยค่ะ ให้ความรู้สึกอันตรายและเถื่อนไปในเวลาเดียวกัน ทำให้นักอ่านรู้ถึงอารมณ์ของนิยายคร่าวๆ ให้เต็มจ้า
การตกแต่งบทความ (4/5) ให้ฟีลดาร์คมาเลยค่ะ ฮ่าๆๆ ตอนเนื้อเรื่องเนอะ แต่ในตอนย่อยไม่ควรมีเพลงนะคะ ทำให้นักอ่านไม่มีสมาธิอ่าน เป็นการรบกวนเลยล่ะค่ะ แนะนำว่าเพลงใส่เฉพาะหน้าหลักจะดีที่สุดค่ะ
บทบรรยาย (15/20) ต้องขอชมเลยว่าคำผิดนี่แทบไม่มี และภาษาการบรรยายของไรท์ดีทีเดียวเลยค่า คราวนี้เนื่องจากเราอ่านแบบจับผิด ก็เลยยกข้อที่คิดว่าควรแก้มาบอก
ขอแบ่งเป็นตอนๆ นะคะ
ตอนที่ 0 ออกตัวก่อน เพราะเห็นอยากให้เน้นเรื่องความสมเหตุสมผล จะบอกว่าเราไม่มีความรู้เรื่องโทษหรือการกักขังอะไรอย่างนี้เลยน้า
ไรท์จะใช้ "........." ซึ่งปกติแล้วที่เห็นตามนิยายนะคะ แค่สามจุดก็พอแล้วค่ะ "..." แค่นี้เนอะ ให้ฟีลว่าเงียบเหมือนกันค่ะ
ปิดคดีได้! คำพูดนี้ยังคงดังก้อง... ตรงนี้ คำว่าปิดคดีได้ควรใช้ '...' ด้วยค่า เพราะกำลังเอ่ยถึงประโยคก่อนหน้านี้
หลัง ๆ ให้เคาะเว้นวรรคหนึ่งเคาะนะคะ มีหลายที่เลยที่ไม่ได้เคาะเนอะ
รู้สึกว่าบางประโยคได้ตอนนี้จะยาวไปค่ะ อาจเพราะใช้คำเปลือง หรือบางประโยคสามารถตัดเป็นสองประโยคได้ อย่างเช่น เสียงเรียกเนือยๆ ราวกับคนไร้ชีวิตของเด็กหนุ่มผู้ซึ่งมีใบหน้าเหมือนกับฉันทุกประการที่ดังขึ้นนั้น ประโยคนี้มีคำเชื่อมหรือขยายความอยู่ถึงสามจุดด้วยกัน ทำให้เวลาอ่านรู้สึกสะดุดยังไงก็ไม่รู้ บางที่อย่าง ผู้ซึ่ง ใช้แค่คำว่า ผู้ ก็ได้ค่ะ
บทนี้เน้นเรื่องความรู้สึกผิดของตัวละคร ซึ่งไรท์บอกว่าเรย์และซอลเศร้าค่อนข้างเยอะ ตอนอ่านรู้สึกมันซ้ำๆ ไรท์อาจบรรยายพวกการกระทำอะไรแบบนี้มากกว่า เพื่อเน้นย้ำว่าตัวละครเศร้าโดยไม่ต้องบอกตรงๆ ว่าเศร้า เช่นน้ำตาไหล ใบหน้าแดงก่ำ อะไรทำนองนี้ค่ะ มันยังจะทำให้คนอ่านเชื่อมากกว่าด้วยว่าเขาเศร้าจริงๆ
ตรงที่ซอลตะโกน "เดี๋ยว!"...ฉันเอ่ยเสียงดังหลังจากที่รับวิ่งเข้ามาดักหน้าเรย์เอาไว้ ตรงนี้มีความไม่สมเหตุสมผลอยู่ค่ะ เพราะเราจะตะโกนว่า เดี๋ยว เนี่ย ปกติจะตะโกนไล่หลังให้เขาหยุดมากกว่าที่จะมาดักหน้าเขาสำเร็จแล้ว แต่ค่อยตะโกนเนอะ
ตอนที่ทั้งคู่คุยกัน เราคิดว่าไรท์ใช้คำว่า เรย์ มากไป อาจเปลี่ยนไปใช้ คนตรงหน้า อะไรแบบนี้ก็ได้ค่ะ
สังเกตว่าชอบเขียนว่าประโยคพวก และเมื่อเขาเห็นว่า (สิ่งที่ได้บอกไปแล้วในประโยคก่อนหน้า)...เขาจึง เยอะพอสมควร คิดว่ามันทำให้เยิ่นเย้อนิดๆ น่ะค่ะ บางอันตัดออกก็ได้นา เพราะแบบนี้เท่ากับเราต้องเขียนสองประโยคทั้งที่มีแค่ใจความเดียว อันนี้เป็นทุกบทเลยค่ะ บ่อยด้วย อ่านแล้วรู้สึกแบบ...ขัดใจแปลกๆ ฮ่าๆๆ
ตอนที่ 1
"เราไม่ใช่แฝดเหมือน..." เจอประโยคแรกๆ มาเราก็เริ่มติดใจ เพราะในตอนก่อนหน้านี้เขียนว่า เด็กหนุ่มผู้ซึ่งมีใบหน้าเหมือนกับฉันทุกประการ
แม้จะหน้าคล้ายๆ กันแต่คงเป็นไปไม่ได้ที่แฝดคนละฝาจะเหมือนกันทุกประการ เลยคิดว่าตรงนี้อาจมีความไม่สมเหตุสมผลค่ะ
หลายประโยคของไรต์มีการใช้คำเปลือง และเวิ่นเว้อหน่อยๆ ค่ะ ซึ่งเป็นแทบทุกบทเลย ยกตัวอย่างเช่นท่าทางที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น ตอนที่ไปร้านทำผม ประโยคแบบนี้สามารถตัดออกไปให้เหลือแค่ ด้วยความมุ่งมั่นก็พอค่ะ
จะมีอีกอย่างที่อยากชี้แนะคือเรื่องใช้คำซ้ำในประโยคเดียวกันค่ะ มันทำให้อ่านแล้วสะดุดยังไงก็ไม่รู้ เช่น ง่วงอยู่กับการทำผมให้ลูกค้าอยู่ ในกรณีนี้ สามารถตัดคำว่า อยู่ ออกได้ตรงใดตรงหนึ่งค่ะ
ตอนที่เราอ่านบทนี้ รู้สึกติดใจกับคำพูดของพนักงานทำผมตอนที่ซอลเดินเข้าไปมากเลย "ยินดีต้อนรับค่ะ มีอะไรจะให้ทางเรารับใช้บอกได้เลยนะคะ" เรารู้สึกพนักงานทำผมเขาไม่ถามว่า "มีอะไรจะให้ทางเรารับใช้" อะไรเทือกๆ นั้นเลยอ่ะค่ะ รู้สึกมันไม่ค่อยเหมาะเท่าไหร่ อาจจะแค่ "มาอะไรดีคะ" อะไรแบบนี้มากกว่า
เมื่อตอนที่ซอลทำผมนั้น ไรต์ได้บอกไว้ว่านางมุ่งมั่นมากในการมาตัดผมครั้งนี้ เราเลยคิดว่ามันแปลกๆ ที่นางจะมานั่งอ่านหนังสือพิมพ์สบายใจเฉิบอยู่ขณะที่เขาตัดผมให้ ถ้าเป็นเราเราคงนั่งจ้องกระจกตลอดเวลาเลยมากกว่า
ช่วงต่อมาของตอนนี้ ไรต์เขียนว่า หญิงสาววัยกลางคน เอ่ยถึงแม่ของซอลใช่ไหมคะ อาจจะพิมพ์ผิดยังไงหรือเปล่า อ่านแล้วงงเลยว่าตกลงจะ หญิงสาว หรือ หญิงวัยกลางคน กันแน่ ฮ่าๆๆ ช่วงนี้ในตอนอ่านที่เปลี่ยนไปใช้ POV3 ค่อนข้างแปลกใจและปรับอารมณ์ไม่ค่อยทัน ว่าอ้าว ใช้เรียกตัวเองว่า ฉัน โดยตลอดทำไมอยู่ดีๆ ถึงเปลี่ยนมาใช้ POV3 ซะอย่างนั้น?
ตอนที่มีคำว่าตะโกนเรียกหน้าบ้าน ไรต์ใช้คำว่า อยู่ดีๆ ซึ่งเรารู้สึกว่ามันไม่ค่อยเหมาะเท่าไหร่ เพราะพวกซอลเองก็รู้ตัวแล้วว่าพวกนั้นมาแล้ว มันจึงไม่ใช่แบบ อยู่ดีๆ ก็โผล่มาอะไรอย่างนี้อ่ะค่ะ
ตอนที่ 2
"ฉันเคยสัญญาอะไรไว้กะนายล่ะ...บ้าน่า" ช่วงนี้ไรต์เขียนซ้ำกันสองรอบนะคะ ลองไปอ่านทวนดูค่า
บทนี้เป็นอีกบทที่มีประโยคจำพวก และเมื่อเขาเห็นฉันมีท่าทางแบบนั้น...เขาก็ เรารู้สึกมันตัดออกได้อ่ะค่ะ อ่านแล้วรู้สึกเวิ่นหน่อยๆ ไรต์ใช้ประโยคแบบนี้ค่อนข้างบ่อยทีเดียวเลยล่ะ
ในบทนี้ ผู้คุมยืนอยู่หน้าห้องน้ำใช่ไหมคะ เราคิดว่าถ้าขนาดเรย์พูดฟ้องเรื่องซอล พี่คุมยังได้ยินหน่อยๆ แล้วตอนที่เรย์ตะโกนใส่ซอลทำไมถึงไม่ได้ยิน? แต่หากเราเข้าใจผิดว่าตอนนั้นผู้คุมยืนอยู่หน้าห้องน้ำก็ต้องขออภัยด้วยนะคะ
ตรงส่วนที่ไรต์พูดถึงผ้ารัดอก เรารู้สึกอาจจะพิมพ์ผิดหรืออะไรหรือเปล่า และมันก็ทำให้ฉันสวมรอยเป็นเรย์ได้ยังไม่เนียนเท่าที่ควร ตรงนี้น่าจะต้องบอกว่ามันจะช่วยทำให้สวมรอยได้แนบเนียนกว่าเดิมมากกว่าหรือเปล่าเอ่ย อีกอย่างที่น่าติดใจคือ ถ้าซอลเอาเสื้อของเรย์ไปใส่และเรย์อยู่ในสภาพเปลือยเปล่า แล้วเสื้อของซอลล่ะคะไปอยู่ที่ไหน ได้หาทางเก็บซ่อนไว้หรือเปล่า ถ้าเพิ่มรายละเอียดตรงนี้จะทำให้เห็นภาพมากขึ้นค่ะ
ตอนที่ 3
ตอนนี้มีการเปิดตัวตัวละครใหม่ คือการ์ดกับดาร์กไนท์เนอะ เราค่อนข้างติดใจตอนที่การ์ดพูดคุยกับซอลเกี่ยวกับดาร์กไนท์ เราคิดว่าถ้าอยู่ในห้องขังเดียวกัน พูดไปแบบนั้นดาร์กไนท์ก็ต้องได้ยินสิค่ะ พวกเขาน่าจะระแวงเรื่องนี้เมื่อเห็นว่าดาร์กไนท์ท่าทางน่ากลัว ไม่น่าจะนินทากันซึ่งๆ หน้าได้ เพราะจากที่บอกว่าซอลเห็นแววตาของเขา ก็ทำให้คิดว่าพวกเขาไม่ได้อยู่ห่างกันมากขนาดนั้น
ตอนที่ซอลรู้ชื่อของดาร์กไนท์ ไรต์บอกว่ามันทำให้ สับสน แต่เรากลับรู้สึกว่ามันไม่น่าสับสนเพราะชื่อนี้ก็เหมาะกับคนแนวดาร์คๆ อย่างเขาอยู่แล้ว ไม่น่าต้องสงสัยว่าตกใจแกเป็นคนยังไงกันแน่ อะไรแบบนี้เลย
ซอลบอกว่าการ์ดนี่โชคร้ายกว่าน้องของเธอซะอีก แต่เราว่าเท่าที่พูดว่าคือการ์ดขโมยของโดยเจตนาเพื่อนำเงินไปซื้อเกม ซึ่งเป็นการกระทำที่สมควรโดนจำคุกแล้ว แต่เรย์นั้นถูกเพื่อนหลอก หมายความว่าไม่ได้มีเจตนาจะทำจริงๆ เราเลยค่อนข้างงงว่าทำไมซอลถึงคิดว่าการ์ดน่าโชคร้ายกว่าเรย์ได้
ทุกๆ หน้าต่าง ตรงนี้เราว่ามันฟังดูแปลกๆ อาจเปลี่ยนไปใช้ หน้าต่างทุกบาน มากกว่าค่ะ
ขออนุญาตวิจารณ์แบบนี้แค่ตอนแรกๆ นะคะเพราะบทต่อๆ ไปสิ่งที่อยากจะแนะก็ซ้ำๆ เดิมแล้วค่ะ
โครงเรื่อง/ความน่าสนใจ (17/20) ต้องขอชมเชยว่าไรต์เขียนได้สนุก เพราะเราเป็นคนไม่ชอบอ่านดาร์ก ปกติถ้าเปิดนิยายมาเจอธีมสีดำๆ ก็ปิดบทความแล้วค่ะไม่อ่านสักกะตอน ฮ่าๆๆ
แต่เรื่องนี้พอเราอ่านแล้วเรากลับไม่ได้รู้สึกไม่อยากอ่านต่อ และเพลิดเพลินไปกับเนื้อเรื่องด้วยค่ะเพราะในเนื้อหามีตอนที่อยากจะรู้ว่าจะเป็นยังไงต่อไป ทว่าถ้าถามว่ามันน่าสนใจมากไหม สำหรับเรายังไม่ขนาดนั้นอ่ะค่ะ อาจเป็นเพราะเราเคยอ่านนิยายแฝดที่พยายามปลอบตัวเป็นอีกคนมาหลายเรื่องแล้วด้วยแหละ
ไม่รู้ว่าเป็นที่เราหรือเปล่านะคะแต่บางทีเรารู้สึกมันเอื่อยๆ ทำให้เบื่อเล็กน้อยเมื่ออ่านไปเรื่อยๆ อาจเป็นเพราะการใช้ภาษาเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยค่ะ
ตัวละคร (18/20) โดยรวมแล้วตัวละครดูมีมิติและทำให้เชื่อในการกระทำของตัวละครนั้นๆ ไรต์ทำได้ดีทีเดียวเลยค่ะ แต่ยังมีบางช่วงที่เราคิดว่า ถ้าเป็นเขา ไม่น่าจะทำอะไรนั้นนะ
เราจะขอพูดถึงตรงที่เราไม่ค่อยเห็นด้วยกับการกระทำเท่านั้นนะคะ ที่เหลือไรต์ทำดีแล้วจ้า
เรารู้สึกว่าซอลใช้คำพูดไม่เหมือนผู้ชายเลย อย่างเช่นตอนแรกๆ ที่พูดคุยกับการ์ด ที่บอกว่าถ้าร้องไห้แล้วจะไม่คุยด้วย นั่นก็ดู้หญิงมากเลย จึงแปลกที่การ์ดไม่สังเกตหรือ
ในเรื่องนั้นดูเหมือนเรย์จะเป็นคนอ่อนแอ ไม่ค่อยสู้คนเท่าไหร่ แต่ตอนเราอ่าน นอกจากคำอธิบายของซอลในเรื่องว่าเรย์เป็นคนอย่างนั้น เรากลับไม่เห็นการกระทำของเขาซึ่งแสดงให้เห็นว่าอ่อนแอสักเท่าไหร่ ยิ่งโดยเฉพาะตอนคุยกับซอล เรย์ดูเป็นคนดื้อรั้นนิดๆ ด้วยซ้ำ ยกเว้นตอนที่เขาบอกว่าขอโทษมาร์คทั้งที่ไม่ใช่ความผิดของเขาเท่านั้นเองค่ะ
ส่วนดาร์กไนท์มีจุดนึงที่เรางงๆ คือตอนเขาบอกว่า “ถึงแล้วสินะ” เราคิดว่าเขาเงียบแบบนั้นถ้าถึงแล้วก็แค่คิดในใจซะมากกว่า ไม่พูดออกมาหรอก
แต่ตัวละครอื่นๆ เช่นฮันเตอร์ เรายังไม่สังเกตอะไรนะคะ ไรต์ทำได้ดีเลยจ้า
มาร์ค เป็นผู้คุมที่โหด เราอ่านแล้วเราไม่รู้สึกว่ามาร์คหน้ากลัวเท่าไหร่เลย บางทีไรต์อาจจะบรรยายรูปร่างและใบหน้าของตัวละครใหมากขึ้น เพื่อให้เห็นภาพว่าเขาโหดจริง เพราะนอกจากการใช้คำพูดของเขา เราก็ไม่เห็นเขาจะทำอะไรเท่าไหร่ ยกเว้นใช้กำลังอย่างเช่นตบหัว อะไรแบบนี้เท่านั้น
การดำเนินเรื่อง (18/20) มันไหลลื่นนะคะ แต่เรารู้สึกว่าบางทีมันค่อนข้างเอื่อยยังไงก็ไม่รู้
ความประทับใจจากนักวิจารณ์ (4/5) ประทับใจเลยทีเดียวค่ะ ไม่มีคำผิดเลย ต้องขอชมเชยจ้า
รวมคะแนน (86/100)
ชื่อ :
ชื่อเรื่อง/ลิ้งค์ :
รู้สึกยังไงเมื่อเห็นผลการวิจารณ์ :
ให้เครดิตและกดโหวตให้หน่อยน้า :
มีไรอยากพูดเพิ่มเติมไหมเอ่ย :
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
ความคิดเห็น