คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter3 ♡
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
Chapter3 ♡
"นี้..นาย"
"เฮ้..."
"นายๆๆๆๆๆๆ"
"นายจอนจองกุกกกกกกก"
เกือบครั้งที่ร้อยได้ที่เรียกชื่อคนตรงหน้า เเต่ก็ไม่มีเสียงตอบรัยจากเจ้าตัวเเม้เเต่น้อย มัวเเต่นั่งจัดนู่นจัดนี้(เป็นกิจวัตรขอวบอดี้การฺดบ้านนี้ไปเเล้ว..)
"นี้ ฉันเรียกนายอยู่นะ จะเงียบอีกนานมั้ย?" คนตัวเล็กตัดสินใจเดินมายืนตรงหน้าอีกคน
"มีอะไรครับ" ตอบด้วยสีหน้าเหนื่อยๆ
"นายเป็นอะไรฮ้ะ? เป็นบอดี้การฺดเ์เต่มาทำสีหน้าเบื่อหน่ายใส่เจ้านายเเบบนี้เดี๊ยวปั๊ดหักเงิน-3-" ว่าเเล้วก็นั่งจุ้มปุ๊กลงทันที
"เปล่าหนิครับ ผมคิดอะไรเพลินไปเลยไม่ได้ฟังขอโทษครับ " ก้มลงจัดของอีกครั้ง
เป็นไปไม่ได้อ่ะ นายนี้ตาไวยังกะเหยี่ยว หูไวยังกว่าหมา เดินไวยิ่งกว่าเสื้อชีต้าห์วิ่ง...
หรือว่าจะเป็นเรื่องเมื่อเช้าวะ
.
.
.
"นี้ นายขับรถช้าจังฉันจะสายอยู่เเล้วนะ!"
"ผมก็สายเป็นเพื่อนไงครับ"
"บ้าหรอ! ขับเร็วขึ้นเดี๊ยวนี้"
"ไม่ได้จริงๆครับ ฝนตกพื้นมันลื่นมากไปเร็วเเลกกับอุบัติเหตุณ์มันไม่คุ้มเลยนะครับ"
"ถ้าเป็นพี่นัมจุนป่านนี้ฉันคงถึงโรงเรียนไปตั้งเเต่7โมงเป๊ะ" ตอนเเรกก็คิดว่าจะบ่นในใจเเต่ก็เผลอพูดออกไปจนได้
"ขอโทษครับ"
เเละนั้นก็เป็นคำสุดท้ายที่ได้ยินจากปากนายนั้น เห็นมาดโหดเเบบนี้ก็ขี้งอนนะเนี่ย...
เอาเหอะ อยู่ด้วยกันมาตั้งเดือนละ ถ้ามีใครเอาคนอื่นมาเปรียบเทียบกับตัวเองก็คงไม่มีใครชอบหรอก โดยเฉพาะเรื่องเเบบนี้.. ง้อก็ได้วะ
"นี้.."
เงียบอีกละ
"โกรธเรื่องเมื่อเช้ารึเปล่า”
มือที่กำลังจัดของอยู่ก็ชะงักลง
“ขอโทษนะ-3-“
พูดไปแล้วก็ไม่รู้จะทำยังไง มือข้างที่ถือขนมอยู่ในมือก็ยื่นไปให้อีกคนอย่างเก้อๆ
ในที่สุดเจ้าตัวก็ยอมเงยหน้าขึ้นมามองผม ก่อนจะยิ้มออกมาน้อยๆ
“มองอะไรเล่า รับไปสิ ..อุส่าห์ตัดใจให้เลยนะ._. “ ว่าแล้วอีกคนก็รับขนมจากมือผม
“ขอบคุณนะครับ” นายนี่..จะพระเอกไปไหน หน้าหล่อใจดีแถมยังรู้จักการให้อภัย (เว่อรือีก)
“ต่อไปผมจะพาคุณหนูไปส่งให้เร็วขึ้นนะครับ”
“ฉันก็บ่นไปงั้นแหละหน่า”
“ : ) “
“ยิ้มอยู่ได้ หยุดยิ้มเดี๊ยวนี้นะะ!!! -/-“
ร่างเล็กเดินเซไปมาเพราะหนังสือกองโตที่ต้องแบกขึ้นไปบนห้องนอนบังทางข้างหน้าซะเกือบมิด
“เหวออ” เกือบจะถึงห้องอยู่แล้วเชียว ดันมาสะดุดขาตัวเองซะได้
ควับ
“ตัวก็เล็ก หนังสือก็ตั้งเยอะ ถ้าล้มไปจะทำยังไงครับ” เสียงนุ่มทุ้มเจ้าของแผ่นอกกว้างที่มาช่วยประคองร่างบางเอาไว้เอ่ยขึ้น
“อ..อ้าว ไหนบอกว่าวันนี้จะกลับมาค่ำไง?” เอ่ยถามด้วยท่าทีงงๆ
“เป็นหวงคนแถวนี้..เลยรีบกลับ” ว่าแล้วก็พาอีกคนเข้าไปในห้อง พร้อมกับช่วยถือกองหนังสือ
“./////.”
“เหนื่อยมั้ย อ่านหนังสือทั้งวันเลย “ มือแกร่งเอื้อมมาลูบผมนุ่มเบาๆ พร้อมรอยยิ้ม
“ เหนื่อนิดหน่อยนะ.. แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก” คนสวยยิ้มตอบจนตาหนี
“อย่านอนดึกละ รู้รึเปล่า”
“อื้อ” แม้จะมีกรอบแว่นสวมอยู่ ก็ไม่ได้ทำให้ความหน้ารักของร่างบางตรงห้าน้อยลงเลย
นั้นแหละที่ทำให้หัวใจของซอกจินเต้นผิดจังหวะมาตลอดหลายปี ตั้งแต่ดูแลคุณหนูตัวน้อยคนนี้มา
คนที่ทำให้เป็นห่วงอยู่สมอ
คนที่ทำให้รู้สึกอยากจะปกป้องดูแล
คนที่ดูน่ารักและไร้เดียงสาอยู่เสมอ
คนที่เค้า....หลง รัก
หลังจากที่ส่งคุณหนูปาร์คเข้าห้องนอไปได้ ร่างสูงจึงเดินกลับมาที่ห้องของตัวเอง มือแกร่งหยิบซองสีชมพูอ่อนออกมาจากกระเป๋าตัวเองช้าๆ ทั้งๆที่ใครที่เห็นการ์ดในมือนี้ก็ต้องยิ้มจนแก้มปริ แต่กับเค้า มันเหมือนกับโดนมีดกรีดลงที่กลางใจ
เจ็บ ..
Jungkook : นู่น่า .. อยู่ไหน?
Soehyun : ออฟฟิศหน่ะ มีอะไรรึเปล่า
Jungkook : ไม่มีอะไร.. แค่อยากเจอ
Soehyun : ได้สิ ที่ไหนละ?
ร่างสูงเดินออกมาท่ามกลางอากาศหนาว ย่านกังนัม กระชับเสื้อหนาวเพราะหิมะที่ตกหนักลงมาอย่างไม่ปราณี
“ อ้าว จองกุกอา” สาวสวยผมสีดำขลับใบหน้าสวยหวานหันมาทักเมื่อเห็นคนที่พึ่งมาใหม่
ควับ
ไม่มีเสียงตอบรับ แต่กลับเป็นอ้อมกอดจากคนตัวสูง เค้ากอดหญิงสาวเอาไว้แบบนั้น โดยที่ไม่ได้พูดอะไร
“เป็นอะไรรึเปล่า..”
“ขอกอดหน่อยนะ .. ในฐานะอะไรก็ได้..”
โซยอนเป็นรักแรกองจองกุกเมื่อตอนม.ต้น เป็นทั้งแฟนเก่าด้วย ทั้งคูห่างกันเกือบ10ปี ด้วยอายุที่ห่างพวกนั้นทำให้ตอนนี้ทั้งคู่ได้เลิกรากันไปแล้ว เหลือความสัมพันธ์ไว้แต่เพียงพี่น้อง เพื่อน คนรู้จักมานาน..ก็แค่นั้น
ที่สำคัญคือ เธอกำลังจะเข้าประตูวิวาห์ในเร็วๆนี้
แต่ที่สำคัญกว่านั้น คือจองกุกยังคงรักเธออยู่
หญิงสาวเองก็ทำอะไรไม่ถูก นอกจากโอบกอดอีกคนกลับ พร้อมกับลูบหลังน้องชายเบาๆ
คนที่ดูเย็นชาก็ยังมีหัวใจ แต่ตอนนี้ดูเหมือนหัวใจจะโดนทำร้ายซ้ำให้เย็นชาตามไปด้วย
“นี้... อย่าร้องไห้สิ เด็กน้อย “ เธอสัมผัสได้ถึงความเปียกชื้นที่หัวไหล่เมื่ออีกคนก้มลงซบ
“ นายเป็นแบบนี้แล้วจะไม่ให้ฉันเป็นห่วงได้ยังไงกัน จองกุกคนแข็งแกร่งหายไปไหนซะละ”
“เป็นห่วง.. งั้นก็อย่าหายไปไหนเลยได้มั้ย”
โซฮยอน รู้ว่าเด็กตรงหน้ายังมีความรู้สึกแบบไหนกับเธอ แต่ระหว่างเค้าทั้งสอง มันเป็นไปไม่ได้
“ถึงฉันจะต้องย้ายไปญี่ปุ่น แต่เราก็ยังติดจ่อกันได้น่า ใกล้กันแต่นี้เอง”
แต่สำหรับร่างสูง ใกล้ก็เหมือนไกล
“ซักวันนึงนายจะได้เจอคนที่ดี คนที่ทำให้นายรัก และเค้าก็รักนาย”
“ความรักก็แบบนี้แหละ ชีวิตก็เหมือนกัน .. มันเหมือนสนามฝึก ที่นายจะต้องสู้ต่อไปเรื่อยๆ เพราะมันต้องมีอุปสรรคใหม่ๆเข้ามาเสมอ .. ฉันอยากให้นายยอมรับและสู้กับมันต่อไป ถ้าเหนื่อย ฉันก็ยังอยู่ตรงนี้ เป็นกำลังใจให้นะ : ) “
“นูน่า...”
“ฮื้ม?”
“กลับมาเยี่ยมด้วยนะ”
TALK
หายอีกแล้วค่า...
ตอนนี้อาจยังคงหน่วงๆงงๆ เนื่องจากสมองที่ยังไม่เข้าที่ของไรท์
จองกุกกี้มีความรักกก(เก่า)ด้วยย ความรักให่นั้นจะใช่หมูรึเปล่าๆๆ
มีจินวีนิดๆสลับตัดตอนกันปายย
ตอนหน้าจะเริ่มความเข้มข้นแล้วค่ะสัญญา55555
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและติดตามฟิคเรื่องนี้นะคะ : )
#ฟิคคุณหนูชิมชิม
ความคิดเห็น