คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 1.5 : เดี๋ยว.......จะไปหาแล้วน้า
วันที่ 7 กรกฎาคม เวลา 07.12s น. หน้าบ้านอันปรักหักพัง หมู่บ้านมั่งมีเศรษฐกิจ เขตใกล้ตัวเมือง
เด็กสาวผมทองอ่อนกำลังยืนจ้องมองบ้านหลังหนึ่งที่ไม่ควรจะนับว่าเป็นบ้าน รั้วและประตูเหล็กที่ล็อคไว้อย่างแน่นหนา ภายในมีซากปรักหักพังรกร้างเต็มไปด้วยหญ้าเถาวัลย์รากไม้ที่ขึ้นเต็มไปหมด
เธอมีสีหน้าซีดริมฝีปากเม้มแน่น ราวกับกำลังครุ่นคิด
ชายหนุ่ม ผู้ขับรถพาเธอมาส่งจำเป็นต้องเดินลงมายืนเป็นเพื่อนเพราะสถานที่นี้ ท่าทางจะไม่ใช่จุดหมายสุดท้ายของเด็กสาว และหากกลับไปตอนนี้ คงจะไม่ปลอดภัยกับตัวเด็กสาวเองเป็นแน่
'ตอนมาถึงแรกๆยังดูมีความสุขอยู่เลย ... ทำไมตอนนี้ถึงได้ดูเสียใจแปลกๆ ..' พนักงานขับรถคิดระหว่างจ้องมองเรือนร่างอันแสนเล็กเรียวบางแต่กลับอวบอิ่มของเธอ 'จะไปตอนนี้ ถ้าเธอโดนลากไปทำอะไรเข้า มีหวังตรูซวยแน่ๆเลย ... ทำไมต้องมาเจอเหตุการณ์แบบนี้ด้วยนะ'
หลังจากเวลาผ่านไปกว่า 5 นาที เด็กสาวกลับไม่ยอมเอื้อนเอ่ยใดๆ กับเขา ทำให้เขาจำเป็นต้องเริ่มเปิดบทสนทนาเอง
"คุณหนูครับ เราจะไปกันต่อเลยไหมครับ?"
"ที่นี่.." เด็กสาวไม่ตอบคำถามของเขา แต่กลับ เอ่ยลอยๆขึ้นมา ทำให้พนักงานขับรถจำเป็นจะต้องทวนคำพูดเธอ
"ที่นี่ ทำไมเหรอครับ ?"
"ที่นี่เคยเป็นบ้าน ที่มีคนอยู่อาศัย ... ทำไม .... มันถึงได้เป็นแบบนี้กันหละ .... เน่ ... ทำไมกันหละ"
"เอ่อ ... " ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกว่าเขาคิดผิดที่ถามออกไป
"ที่นี่ ต้องมีคนอยู่สิ ... เน่ เล่นไปไหน ... เล่นไปไหนกันหละ.."
"คือ ...ผมก็ตอบไม่ได้นะครับ""
"อึก .. ฮึก ... แล้วเล่นไปอยู่ที่ไหน ... แล้วเล่น ... จะทำยังไง เล่นจะร้องไห้ ... ฮึก ... เสียใจแค่ไหน ..... อึก" เด็กสาวเอ่ยเสียงสั่น สะอื้นเป็นระยะ ระยะ
"เดี๋ยวก่อนนะ ใจเย็นนะครับคุณหนู"
"เล่นต้องเหงา ..อยู่ อึก คนเดียว อึก .. ฮึก เล่นจะหลงทาง มั้ย ฮึก"
"อยากรู้ว่าทำไมบ้านเป็นแบบนี้กับคนชื่อเล่นไปไหนใช่ไหมครับ เดี๋ยวผมไปถามให้เดี๋ยวนี้แหละครับ ..." พนักงานหนุ่มเริ่มรู้ตัวว่า ต้องรีบทำอะไรสักอย่าง
แล้วไม่ทันที่เขาจะได้ทำอะไรต่อ..
"ใครจะดูแล อึก ... เล่น ฮื้อ~แง้~~!!!" เด็กสาวก็ร้องไห้ออกมาเสียงดัง
เสียงของเธอทำให้ชาวบ้าน ในละแวกนั้นที่กำลังเดินทางออกไปทำงานหรือกลับมาจากซื้อข้าวของยามเช้า เริ่มโผล่หน้ามามอง
'ชิบหายแล้ว ...' และไม่ต้องรอการตอบกลับของเธอ เขาได้แต่คิดแบบนั้น พร้อมเดินจ้ำอ้าว เข้าไปหา ชาวบ้านแถวนั้นเพื่อถามข้อมูลให้กับเด็กสาวทันที ก่อนที่เขา จะโดนชาวรุมจวกล้วงข้อมูลพร้อมป้อนความผิดให้แทน
เวลา 14.10 น. บนรถแวนโดยสารส่วนบุคคลขนาดครอบครัวหมายเลข 3 ที่ติดโลโก้ ของสายการบิน โมเอะโมเอะคิ้วแอร์ ที่กำลังแล่นบนถนนเส้นหลัก สายออกสู่เขตนอกเมือง
บรื้น~
"ฮื้มม ฮืมม ฮื้ม" เด็กสาวผมทองอ่อนแสนน่ารักที่นั่งข้างคนขับกำลังนั่งเตะขา ฮัมเพลงระหว่างจ้องมองรูปภาพของชายหนุ่มหน้าตาธรรมดาๆ ดวงตาสีน้ำตาลผิวขาวออกเหลืองไว้ผมสีดำยาวนิดๆแบบไม่จัดทรงอะไร สูงราว 175 เซนติเมตร หรือจะเรียกได้ว่ามาตรฐานชายธรรมดาทั่วๆไปก็ได้
"ดูดีใจจังเลยนะครับ" พนักงานขับรถ เอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มแห้งๆกับเด็กสาว ในระหว่างที่รถกำลังจอดติดการจราจรอันหนาแน่นอยู่
"อื้อ! ... เดี๋ยวเราจะได้เจอกับเล่นแล้วนี่นา!" เด็กสาวเอ่ยด้วยความดีใจสุดกู่ หันมายิ้มอย่างพึงพอใจพร้อมกับหน้าอกคู่นั้นที่กระเด้งตามแรงหัน
"ครับ ดีใจด้วยนะครับ คุณหนู"
"ลูกของเราโตมาหล่อมากเลยเนอะ" เด็กสาวเริ่มเพ้อรำพึงถึงคนในภาพพร้อมยื่น
".... ฮ่ะๆๆ" พนักงานขับรถหัวเราะเล็กๆ แล้วหันไปเขยื้อนรถต่อ
เป็นเวลา 7 ชั่วโมง กว่าจะจบเรื่องทั้งหมดได้ เขาต้องทั้งตามหาข้อมูลมากมายจากละแวกนั้นกว่าจะรู้เรื่องทั้งหมด กว่าจะมานั่งอธิบายให้เด็กสาวฟังอย่างละเอียด ทุกๆเรื่อง กว่าจะโอ๋ให้เด็กสาวหยุดร้องไห้ได้ ไหนจะต้องพาเด็กสาวไปซื้อดอกไม้มาวางหน้าบ้าน พาเด็กสาวไปถามหาข้อมูลคนที่เธอต้องการต่อจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า จนกระทั่งได้ข้อมูลทั้งหมด และที่อยู่เรียบร้อย ไหนจะต้องพาเธอไปทานข้าวอีก เงินก็ต้องควักกระเป๋าจ่ายเองทั้งหมด เพราะเด็กสาว ดันไม่มีเงินตราของประเทศนี้เลย
'เห้อ ... กว่าจะหมดเรื่องหมดราว ทิปก็ไม่น่าจะได้จากเด็กคนนี้ด้วย ... แต่ไม่ทำให้เด็กเสียใจจนมีปัญหา แล้วโดนไล่ออกก็ดีแล้วหละนะ' เขาคิดในใจระหว่างเขยื้อนรถ และเหล่มองหญิงสาวที่แสนน่ารัก ที่ส่ายหน้าส่ายตัวไปมาหน้าอกกระเพื่อมอย่างออกรสออกชาติ 'กำไรอย่างเดียวที่คิดได้สำหรับงานนี้ ก็ไอ้นี่แหละ อย่าหาว่าน้าลามกเลยนะ คุณหนู .... ใหญ่เกินเด็กดีแท้'
"เล่น ... เดี๋ยวคุณพ่อจะไปหาแล้วน้า เล่น! คิก" เธอเอ่ยยิ้มหวานพร้อมจ้องมองไปยังภาพ โดยไม่ได้แคร์อะไรหรือสายตาใครทั้งสิ้น เพราะเธอ ... กำลังจะได้เจอเขาแล้ว คนที่เธอหวังจะเจอมาตลอดทั้งชีวิต ... เขาคนนั้น ลูกของเธอ
ว่าแต่ ... คุณพนักงานจะได้เหรียญดีเด่นกับเขาไหมนะ ทำถึงขนาดนี้แล้วแท้ๆ
ตอนที่ 1.5 : เดี๋ยวคุณพ่อจะไปหาแล้วน้า
=========================================================================
ความคิดเห็น