เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #395 : Chap.After9-6 คดีลึกลับในห้องปิดตาย ตอนที่สอง

Chap.After9-6 คดีลึกลับในห้องปิดตาย ตอนที่สอง

.............................................................................................

.............................................................................................

...............................................

..........

แอ๊ด ...... ตึ้ง .....

"มาแล้วเรอะ .... มีใครรู้หรือป่าว ..."

"ไม่มีหรอกน่า.... ทางนั้นก็รู้ว่ามาด้วยกัน ก็ไม่มีใครสงสัยอยู่แล้ว"

"อืม... ว่าแต่ ... ร่างกายของเธอเป็นยังไงบ้าง ?"

"ได้ยาเข้าไปออกฤทธิ์ค่อนข้างดีเลยหละ ถึงจะออกฤทธิ์ช้าไปหน่อย แต่ไม่น่าจะตื่นแน่ๆ"

"อืม ดี ... มาๆๆ ... ขอชั้นอุ้มเอง"

"เห้ยๆ ไม่ต้องเลย ชั้นจะอุ้มเธอไปวางเอง"

"เหอะ ...."

"วางลงบนเตียงเบาๆหละ .... เดี๋ยวเธอจะบอบช้ำเอา ...."

ฟุบ .... หนุบ ... ....

"พูดยังกับว่าเรื่องที่จะทำต่อไปนี้ไม่ทำให้เธอบอบช้ำยังงั้นแหละ ..."

"เหอะๆๆ .... ก็นะ .... ชั้นไม่อยากจะให้เธอบอบช้ำจากน้ำมือของคนอื่นที่ไม่ใช้ชั้นหน่ะสิ ...."

"พูดไปได้ .... แค่วางลงเตียง"

"เออๆ อย่าทะเลาะกันแค่เรื่องแค่นี้เหอะ ..... มาดู ..... ส่วนต่อไปดีกว่า ....."

ฟุบ ... ฟุบๆๆ ....

ดึ๋ง ...

"โอ้ ดูสิ สนามหญ้ายังไม่มีเลย ...."

"โอววว .... สวยงามจริงๆ .... ดูหน้าอกคู่นี้สิ ....."

"ไม่ได้ศัลยกรรมมาซะด้วยนะ .... เกิดจากไขมันสะสมถูกจุดล้วนๆ"

"เห้ยๆ พอละ ..... เริ่มเลยดีกว่า ..... เอายามาให้เธอกินซะ .... มันจะได้เหมือนกับว่าเธอแค่ .... ฝันไป"

"อืม .... "

ฟุบ .... ฉึก ..

...........

................................................

................................................

...........

-----------------------------

หนุบ .... หนุบ .. หนับ ....

ความรู้สึกแบบนี้มัน ....

"อะ ... อึก ... ? ... "

หน้าอกของเรากำลัง ?

"อา .... หน้าอกของริฟ่าจังนี่นุ่มนิ่มดีจังเลยนะจ๊ะ"

เสียงนี้มัน .... ชายร่างท้วมใส่แว่น .... ชัดเลย เจ้าของอนิวาโค้นี่ฟร่า!!

เห้ยๆๆ!!!

ขยับตัวไม่ได้เลย .... เหมือนร่างกายมันไม่ยอมทำตาม

ต้องรีบ .....

"เอะ ? .... คะ? มะ หมายความว่ายังไงคะ พี่เจ้าของอนิวาโค้"

อ้าว ... แล้วไหง .... ตรูพูดเหมือนยังเป็นริฟ่าอยู่ ...ฟระ ทำไมพูดแบบตนเองไม่ได้ ...

ไม่ได้ ต้องรีบ .... ผลักออก

"อื้ออออ! งะง้า!!! .."

เห้ยยย ตรูร้องซะเสียงหลงเลยฟระ

แล้วยังไม่ทันที่ผมจะได้ทำอะไร

"ขอพี่มากกว่าหน้าอกของริฟ่าหน่อยนะจ๊ะ ......."

มากกว่า? ..... มากกว่าอะไรฟระ

ยังไม่ทันคิดอะไรต่อ เจ้าของอนิวาโค้ชายร่างท้วม

"มะ ... ไม่นะ!! ยะ อย่านะคะ ... พี่ชาย งะ อ้า!!"

ทำไมกัน!! เราถึงได้ร้องแบบนี้ ..... ครางแบบนี้ ....

เหมือนยอมเลยเฟ้ย .... เห้ยๆ ....

"แหม่ .... ร้องแบบนี้ ... แปลว่ายอมสินะ .. งั้นขอหม่ำหละนะ! ริฟ่าจัง ริฟ่าจังอยากจะให้พี่หม่ำใช่ไหมหละ? หืม?"

แล้วชายร่างท้วมแว่น ก็โผโถมกดพุงป่องๆของเขาทับร่างกายของริฟ่า .... ก่อนจะโลมเลียแก้มไปมา

"อะ อ้า!! พะ พี่ชายคะ ... ง้า!!!!"

เห้ยๆ ตัวเราที่โดนขนาดนี้แล้วไม่ตอบโต้แบบนี้ ....

ฝันอยู่แน่ๆ .... ชัดเลย ....

ตื่นๆ ...

-----------------------------

"อะ ... ?"

ริฟ่าสะดุ้งตื่นขึ้นมา ... ภายในห้องอันมืดมิด ..... มีเพียงแสงสลัวๆ ส่องสว่าง

"อื้ออออออ!! อื้ออออ!! อื้ออ!!!!!!"

พร้อมกับเสียงอะไรบางอย่าง อยู่เบื้องหน้าของผม .... ?

เสียงร้องของคนเหรอ .... ทำไมไม่ร้องดีๆ หรือโดนปิดปาก ?....

ผม ไม่สิ ... ริฟ่าค่อยๆ ...

จ้องมองภาพข้างหน้า .... ก็ได้เห็น ....

ชายอ้วนสวมแว่น ..... กำลังโดนมัดแขนเอาไว้ และดิ้นทุรนทุรายอย่างทรมาน อยู่

โดยมี ..... คนที่ยืนข้างๆเขา กำลังทรมานเขาอยู่ .....

"!@%^^@!%^&"

"!@^%^@!%!@"

"!^@%&@!%@!%#*"

ไม่ใช่แล้วๆๆๆ นี่มันคดีลึกลับในห้องปิดตาย ตอนที่สองหรือไงกัน!!

ริฟ่าฟังไม่ค่อยถนัดเลย .... เหมือนกับ ....

คนที่กำลังทำร้ายชายคนนั้น จะบอกให้เอาอะไร ที่ซ่อนไว้ .... หรืออะไรสักอย่างมา

แต่ไม่ไหว ..... สมองมันเบลอไปหมด .....

หรือว่านี่เราจะ .... ฝันไปอยู่อีก ......

รีบหลับตาแล้วตื่นอีกรอบดีกว่า .... ไม่ไหวเลย ...

ไม่ไหวเลย ...

...........................................................

และเมื่อคิดได้แบบนั้น ... ผมก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาจริงๆ

"อะ!!! ... อึก .... อือ?"

ร่างกายของริฟ่า ค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ มองซ้ายมองขวา อย่างงุนงง

ตรูฝันจริงๆด้วยแฮะ .... เล่นเอาซะหลอนเลย ....

ว่าแต่ ร่างกายนี้ เกิดการฝันได้ แถมยังฝันเป็นเรื่องแบบนั้น ....

มันไม่มีที่มาที่ไปเลยแฮะ หรือเพราะร่างกายนี้ดันไปชอบเจ้าของอนิวาโค้เข้า

ร่างกายเลยรวมทั้งหมดมาเป็นคลื่นความฝันของร่างกาย

ไม่ๆ ไม่น่าใช่ ....

อึก!!

ร้อนไปทั้งตัวแถม มึนหัวจริง .... คิดอะไรในร่างนี้ไม่ออกเลยแฮะ

ไว้ค่อยคิดก็แล้วกัน ....

"อะ .... น้องริฟ่า .... ตื่นแล้วเหรอคะ ...."

แล้วเสียงของหญิงสาวคนหนึ่งก็ดังขึ้น ข้างๆร่างกายของริฟ่า .....

ผมสีน้ำตาลรวบผมไปทางซ้าย .... หน้าตาสวยกำลังดี หุ่นสวยเข้ารูปแบบนี้ .... และไฝเสน่ห์ที่ตาซ้าย

คุณเจน ... นี่นา ....

ริฟ่าเอียงคอไปด้านซ้าย แต่ทำไมเหมือนเสียงพี่เขามาจากด้านขวาเลย ....

ตาก็พร่าแปลกๆ .... นี่ริฟ่าเพี้ยนขนาดนั้นเลยหรือไงนะ ....

"พี่ ? ... เจน? คะ ... เกิดอะไร ? .... อะ อา ..."

ริฟ่าเอ่ยออกมาด้วยเสียงสั่นเครือสงสัย งงๆ

ร่างกายสั่นสะท้าน เหมือนกับลูกแมวที่กำลังกลัวแปลกๆ ....

อันนี้ไม่ได้แสดงครับ ... ร่างกายมันไปเอง ....

หญิงสาวผมสีน้ำตาลรวบผมไปทางซ้ายที่ผมเรียกว่าเจน

ก็ค่อยๆแสดงสีหน้าเป็นห่วง ก่อนจะเขยิบกายเข้ามาใกล้ๆ

"น้องริฟ่า สลบไปที่โรงอาบน้ำหน่ะค่ะ .... รู้มั้ยคะ ... พี่เป็นห่วงมากเลย! ... ทีหลังจะไปไหน ต้องไปกับพี่นะคะ เข้าใจไหม!"

สลบไปที่โรงอาบน้ำงั้นเหรอ .... ได้ยังไงกัน

ร่างกายนี้ เราก็สร้างมาให้เป็นเด็กสาวปกติๆ ไม่ได้ขี้โรคอะไร

อยู่ๆจะไปสลบที่โรงอาบน้ำได้ไงกัน ... บ้าไปแล้ว

หรือตอนสร้างจะพลาด .... ทำให้เกิดแพ้อะไรบางอย่างงั้นเหรอ ....

"หนะ ... หนู ..... อึก ...."

ผมพยายามจะเอ่ย แต่อยู่ๆก็รู้สึกร้อนและสั่นสะท้านไปทั่วทั้งร่างกาย

รู้สึกร่างกายมันร้อนและหนักอึ้งไปหมดเลยแฮะ ....

ควบคุมร่างกายยากชะมัดเลย .... แรงก็ไม่มี .... ดันตัวยังแทบไม่ขึ้น

แถมยังรู้สึกว่า .... ภาพด้านหน้า จะเบลอมากขึ้นไปอีก

"..........อึก .. อือ .... ปวดหัวจังเลยค่ะ ..... "

บ้าจริง .... เอาไงดีฟระเนี่ย ....

"ก็เพราะริฟ่าเป็นไข้หวัดใหญ่ยังไงหละ .... ป่วยหนักมากนะเรา .... ยังจะดื้อไปไหนคนเดียวอีกมั้ยหืม?"

"อะ ... อา ...."

คิดอะไรไม่ออก ได้แต่ตอบรับตามไปเท่านั้น ..... ไม่เป็นไร ....

ไม่เป็นไร ... ยังไงก็ผู้หญิงด้วยกัน แถมพี่เขาก็เป็นห่วงเรามาก .... น่าจะไม่เป็นไร

"คะ ...."

หญิงสาวไกด์ ที่จ้องมองริฟ่าอยู่นั้น ตอนนี้ .... ผมแยกแยะไม่ออกว่าเธอแสดงสีหน้าแบบไหนอยู่

แต่รู้ว่าเธอค่อยๆขยับกายเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น ยื่นแขนซ้ายที่เรียวงามมาให้ผม ? ...มาจากมุมซ้ายของเตียง?

เอะ ไม่สิ .... ท่าทางริฟ่าจะเบลอมาก ... มาจากมุมขวานี่ ...

"ดีมากเชื่อฟังพี่แบบนี้แหละ .... "

"คะ ...."

"เอาหละหลับตา อ้าปากนะ... แล้วกระจายเวทย์อ่อนๆออกมา....พี่จะป้อนยา ทานยานี่แล้ว นอนพักผ่อนนะ ....  คิดแต่เรื่องสบายๆเข้าไว้ เช่นจะเชื่อฟัง จะเป็นเด็กดี หรือจะรักพี่ อะไรแบบนี้นะจ๊ะ"

ไม่ไหว ... มองไม่เห็นอะไรอยู่แล้ว ... คงป่วยหนักจริงๆ ....

หลับตาไปเลยก็ดี ....

"อะ อา ...."

ริฟ่าหลับตา และอ้าปากตามที่พี่เจนบอก .... และพยายามคิดแต่เรื่องตามที่พี่เจนบอก

........

ว่าแต่ ... มันแปลกๆ และคุ้นๆอยู่นะ ...

ไม่เป็นไร .... ไม่เป็นไร ....

เวลาผ่านไปสักพัก

อะไรบางอย่างที่อ่อนนุ่ม .... ก็ประกบเข้ามา ที่ปากของริฟ่า

"อื้ออ!!!!"

พร้อมกับดัน เม็ดอะไรบางอย่างเข้ามาในลำคอของริฟ่า ....และมีอะไรเหมือนควันโพยพุ่งภายในปาก

ไม่ใช่แล้ว !!! นี่มัน .... นี่มัน ....

ฟู่วววววววว~~~~~

"อึก ...."

ไม่ไหว ...... ไม่เหลือ .... สติของร่างนี้แล้ว ....

....................................................

.............

"จุ้บ .... อึก .... อืม ....."

"จุ้บ ... อึก ... อะ ... อา ...."

"อา .... น้ำตาไหลเลยเหรอ ... คงจะเป็นจูบแรกของเธอสินะริฟ่า ....."

"......"

"ยาได้ผลดีจริงๆ .... น่ารักจริงๆ ริฟ่านี่ .... ตามผลในใบสุขภาพจริงๆด้วย .... "

"อา ......"

".... คนที่ไม่มีภูมิคุ้มกันสารเสพติดเวทย์ ยังหลงเหลืออยู่บนโลกใบนี้จริงๆ ..."

"เตรียมส่งเรื่องให้ทางศูนย์ใหญ่ได้เลย ...."

"อืม ..."

.................

........................................

....................................................................................................

....................................................................................................

End Chap.After9-6 คดีลึกลับในห้องปิดตาย ตอนที่สอง