[Fic HxH : Hunter x Hunter] CHECKMATE

ลำดับตอนที่ #39 : -:- Shortfic 1 -:-

Shortfic 1 | HalloweenDay

#เรื่องเกิดในช่วงเวลาหนึ่ง ทามไลน์ไม่แน่นอน

#สปอยตัวหยั่ย ๆ

เสียงดนตรีในเทศกาลยามราตรีดังไปทั่วทุกหนแห่ง

เมืองทั้งเมืองเต็มไปด้วยแสงไฟจากฟักทองแกะสลัก แสงจากตะเกียง และแสงวับ ๆ แวบ ๆ จากบ้านร้างต่าง ๆ และที่ทำขึ้นให้เข้ากับงานในวันนี้

เมืองแห่งพระจันทร์เขตมาเจน่า ในคืนนี้เต็มไปด้วยภูตผีปีศาจ ร้านค้าตามแนวถนนขายแต่สินค้าที่ถูกทำขึ้นมาโดยเน้นภาพลักษณ์จากโลกหลังความตายเป็นหลัก

“ว้าว ! ทางนั้นมีลูกอมค้างคาวด้วยล่ะ !”

เสียงของกอร์นปะปนไปกับหมู่คนกลางถนนคนเดิน เด็กชายสวมเขาแกะสีงาช้างโค้งก้นหอย เสื้อสีน้ำตาลที่ชายเสื้อถูกตัดสลับเป็นฟันปลาเผยให้เห็นหน้าท้องน้อย ๆ เข้ากับกางเกงสีเขียวสด ยาวลงไปเป็นรองเท้าที่ใส่แล้วไม่ต่างจากกีบเท้าแกะจริง ๆ

“เห็นแล้วน่า”

คิรัวร์ในชุดพ่อบ้านแวมไพร์เองก็ไม่น้อยหน้า ชุดสูทยาวสีม่วงลายทางทำให้เด็กชายถูกแปลกไปกว่าทุกที ที่หลังติดปีกค้างคาวประดับไว้เล็ก ๆ แต่พองาม มือถืออมยิ้มไม้กางเขนเข้าปาก

“นายจะตื่นเต้นอะไรขนาดนั้นน่ะกอร์น มันก็แค่งานที่มีลูกอมแปลก ๆ ขายเอง” เขาบ่นอุบอิบ ...แต่ถามว่าตามเพื่อนสนิทไปเลือกลูกอมอันใหม่ ๆ มาใส่ตระกร้าแทนการไปขอตามบ้านไหม

แน่นอนว่าไม่พลาดครับ

“คุเรฮะ ตามมาเร็ว เดี๋ยวก็หลงกันเข้าหรอก !”

เจ้าของชื่อถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ --- เด็กสาวอยู่ในชุดเสื้อแขนยาวสีขาวพองแต่พอดี ริบบิ้นสีดำเล็ก ๆ ผูกที่คอเสื้อกับกางเกงขาสั้นพ่วงมาด้วยสายรัดขาและถุงเท้ายาวที่ไม่ต่างจากเมื่อก่อนเท่าไหร่

แค่มีพร็อบเพิ่มมาเป็นเสื้อคลุมคอปกตั้งสีดำยาว บนหัวสวมเขาสีดำสนิทโค้งดัดไปทางด้านหลัง

ทุกอย่างมาจากพี่สาวฝาแฝดคนพี่อย่างฟีลล้วน ๆ ...

พวกเขาพากันแวะมาเที่ยวงานเทศกาลในสาธารณรัฐฯเฟียโดชาร์ของคุเรฮะเพราะคิรัวร์โพล่งขึ้นมาว่าของกินอร่อย ๆ เพียบ ดังนั้นสำหรับคุเรฮะ การมาครั้งนี้จึงคล้ายการกลับมาเยี่ยมบ้านนิดหน่อย

ยิ่งคืนนี้พระจันทร์บนฟ้าส่องสว่างจ้าเต็มดวง งานยิ่งครึกครื้นแลดูสนุกสนาน และอาจยิงยาวไปถึงเช้าวันใหม่เลยถ้าทำได้

“ที่บ้านนายไม่มีอะไรแบบนี้รึไงกอร์น ?” คิรัวร์หัวเราะเสียงดังเมื่อเพื่อนผมดำตั้งทำท่าจะวิ่งโร่ไปขอขนมกับผู้ใหญ่ --- ที่ยืนแจกขนมต่าง ๆ ให้กับปีศาจน้อยทุกคนหน้าบ้านหลังใหญ่

“ก็ไม่มีน่ะสิ บ้านฉันเป็นแค่เกาะเล็ก ๆ เองนี่นา !”

คุเรฮะยืนกอดอกไขว้ขาพลางเอนพิงต้นไม้ใหญ่ ตระกร้าฟักทองของเธอจะว่าน้อยก็ไม่ จะว่ามากก็ไม่

...เพราะยังไม่ทันก้าวเท้าออกจากรั้วบ้าน ทั้งพ่อแม่พี่ ๆ รวมไปทั้งพวกพ่อบ้านก็พากันมาใส่ขนมและลูกอมให้คนละนิดละหน่อยจนล้นตระกร้า แม้แต่เซ็นจิที่ไม่ชอบขี้หน้ากันเท่าไหร่ยังแอบหย่อนมาให้ตอนเธอเดินผ่าน ส่วนซีริลก็ฝากมากับพี่ใหญ่แทน

และทุกอันเป็นดาร์คช็อกโกแลตหมดเลย

...ก็ไม่เลวล่ะมั้ง

ก่อนออกมาหาพวกกอร์น เดเรคช่วยเอาขนมบางส่วนที่ล้นไปเก็บไว้ให้ก่อน ใบหน้าอ่อนโยนยิ้มบางให้เหมือนทุกครั้ง ตามมาด้วยคำพูดธรรมดาแต่บรรยากาศรอบตัวกลับแฝงไปด้วยนัยยะประหลาด

‘ขอให้สนุกนะครับ’

“เอ้า ! เร่เข้ามา เร่เข้ามา เด็กน้อยทั้งหลายจงฟังทางนี้ ! ข้าจะเล่าตำนานเก่าแก่ของวันฮาโลวีนให้ทุกคนฟังเอง !!”

เด็กสาวกะพริบตาปริบ

ชายชราในชุดพ่อมดดูเก่าแก่ชวนให้ดูขลังยามมองผ่านตาเคาะไม้เท้าลงกับพื้นดัง ๆ จนเสียงเจี๊ยวจ๊าวเงียบลง เด็กเล็กรวมไปถึงผู้ใหญ่พากันไปรุมล้อมคน ๆ นั้น --- นั่นคงเป็นพวกนักเล่านิทานที่พเนจรเล่าเรื่องราวต่าง ๆ ไม่เป็นหลักแหล่ง

จะว่าเป็นครั้งแรกเลยก็ได้ที่เธอได้เห็นนักเล่านิทานตัวเป็น ๆ ยืนอยู่ไม่ไกล

“รู้กันรึเปล่า และสิ่งที่รู้มาใช่เรื่องจริงหรือไม่ ข้าจะแจ้งให้กระจ่างชัดเอง” ไม้เท้าของพ่อมดเฒ่าแกว่งขึ้นด้านบน มีแสงสีเขียว ฟ้า แดง พร่างไปด้วยแสงสีขาวระยิบระยับเหมือนดาววิ่งตามชวนให้เด็ก ๆ ตาโตกันใหญ่

อาจจะเป็นเน็น --- แต่เธอใช้เงียวมองแล้วไม่พบอะไร --- งั้นนั่นก็คงเป็นลูกเล่นอะไรสักอย่างในไม้เท้านั่นแหละ

เสียงแหบกังวานกดต่ำ เริ่มต้นเล่าเรื่องราว

“เทศกาลวันฮาโลวีนนั้นมีชื่อเรียกอีกชื่อคือ เทศกาลแห่งความตาย” ควันสีดำพวยพุ่งออกมาจากแขนเสื้อยาวกรอมเท้า ดูตระการตาให้คนฟังมองตาไม่กะพริบ

“ชนเผ่าโบราณเชื่อว่าวันนี้เป็นวันที่โลกคนเป็นและโลกคนตายโคจรเข้ามาอยู่ใกล้กันมากที่สุด ...และนั่นทำให้วิญญาณทั้งหลายสามารถผ่านเข้าออกทั้งสองโลกได้อย่างอิสระ”

เด็กคนที่ยังไม่รู้ก็พากันร้องผวา ส่วนเด็กที่รู้แล้วก็ยังตื่นตาตื่นใจไปกับน้ำเสียงและการแสดงประกอบของพ่อมดชราตรงหน้าอยู่ดี

“วิญญาณของบรรพบุรุษและญาติพี่น้องที่เคารพจะได้รับการต้อนรับกลับบ้าน ส่วนวิญญาณร้ายจะถูกขับไล่ด้วยการแต่งตัวเป็นผีปีศาจซะเอง เพราะฉะนั้น...บางทีตอนนี้เราอาจจะเดินปะปนอยู่กับเหล่าดวงวิญญาณคนตายก็เป็นได้”

เสียงของเด็ก ๆ พากันเงียบลง

เงียบลง...

“แต่ระวังไว้นะ เผลอไปเมื่อไหร่อาจจะถูกคนตายดึงไปอยู่ที่โลกฝั่งนั้นไม่ได้กลับมาอีกเลย”

เด็กน้อยปิดเปลือกตาลง พักสายตาจากแสงไฟทั้งหลายที่วูบวาบรอบตัว หูเงี่ยฟังเสียงเล่าที่เริ่มแผ่วลงเรื่อย ๆ

“คิรัวร์ ? กอร์น ?”

เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกทีเด็กทุกคนรวมถึงนักเล่านิทานเฒ่าก็เหมือนแยกย้ายกันไปคนละทางเสียแล้ว แต่ความคึกคักยังคงไม่หายไป ผู้คนยังเดินไปมาดูร้านค้าและซื้อขนมไม่เปลี่ยนไปจากตอนแรกที่มาเท่าไหร่

...รึเปล่า ?

เด็กสาวผมยาวสีดำหันซ้ายขวา ขมวดคิ้วกับเพื่อนชายที่ไร้การตอบรับ สองคนนั้นคงพากันล่าขนมจากผู้คนรวมถึงหาของกินกันจนเพลินแหง ส่วนเธอก็เผลอหลับไปงีบนึงอยู่ตรงนี้

อย่างนี้นับว่าหลงกันได้ไหมนะ

ร่างเล็กในชุดปีศาจน้อยก้าวเท้าออกไป ไม่แตกตื่นกับการพลัดหลงในครั้งนี้เหมือนเด็กทั่วไป การหาตัวเจ้าตัวแสบทั้งสองคนน่ะไม่ใช่เรื่องยากหรอก สัก 5 นาทีก็คงเจอ—

หมับ !

มือซีดผอมแห้งยื่นมาจับแขนข้างนึงไว้ ตาคมสีผสมหันไปหา เห็นเป็นร่างที่ผอมจนเนื้อหนังหุ้มติดกระดูก นอกจากแขนและขาแล้ว ทุกส่วนล้วนเก็บซ่อนไว้ใต้ผู้คลุมสีดำยาว ราวกับเป็นขอทานที่ต้องการเงินและหาอาหารจากผู้ที่ผ่านทาง

แต่เมืองนี้ไม่มีขอทาน

ดวงตาสีแดงเสี้ยวมองกร้าว สะบัดแขนออกฉับพลันจนร่างตรงหน้าล้มกระเด็นไป ร่างทั้งร่างสั่นเทิ้มราวกับไม่พอใจ เสียงขู่ในลำคอดังออกมา ขาตั้งท่ากระโดดเข้าใส่อีกครั้ง

ก่อนที่ภาพทุกอย่างจะมืดลง

“ไสหัวไป”

เสียงทุ้มต่ำไร้ความเป็นมิตรดังมาจากด้านบน คุเรฮะมองผ่านรอยแยกของผ้าคลุมสีดำที่ปิดร่างเธอไว้ ร่างผอมแห้งในชุดคลุมสั่นระริกคล้ายหวาดผวา ก่อนจะคลานหายลับไปในความมืดที่เป็นป่าข้างทาง

เสียงจอแจรอบด้านเงียบลงชั่วขณะ เด็กใต้ผ้าคลุมยาวสังเกตได้ว่าทุกคนมองมายังทางนี้ด้วยความสงสัย แต่แค่พักเดียวก็หันกลับไปราวกับก่อนหน้านี้ไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น

“...”

ใบหน้าฉงนปนประหลาดใจเงยหน้ามองผู้ช่วยเหลือตัวสูง ผ้าคลุมสีดำถูกปัดออก มือสังหารตัวน้อยรับรู้ได้ว่าตัวเองถูกมือหนาของคนตรงหน้าช้อนเข้าที่รักแร้ อุ้มขึ้นมานั่งมาท่อนแขนแข็งแรงโดยไม่ถามความสมัครใจสักคำ

เธอเองก็ไม่มีความรู้สึกต่อต้านอะไรจนน่าแปลกใจ

ทำไมกัน

“ไง เจ้าก้อนแป้งน้อย”

“...”

ชายร่างสูงตรงหน้าสวมเครื่องแต่งกายหลายอย่างคล้ายเธอจนน่าแปลกใจ เพียงแต่เขาบนหัวนั้นใหญ่และดัดยาวกว่าจนน่าเกรงขาม ใบหน้าคมคายครึ่งบนมีหัวกะโหลกตัดครึ่งประดับไว้

ในดวงตากลวงโบ๋ของหัวกะโหลกมีแต่สีดำมืดมิดทำให้มองไม่เห็นดวงตา เขาก้มลงมองตระกร้าฟักทองในมือเธอ แว่วเสียงหัวเราะในลำคอ ก่อนจะพาเดินออกไปท่ามกลางความงงงวยของเด็กบนอ้อมแขน

“ไปไหน... ?”

“วันฮาโลวีนพวกเด็ก ๆ จะออกขอทานเอาขนมกันไม่ใช่รึไง”

“...”

การละเล่นในวันฮาโลวีนกลายเป็นวันเด็กขอทานไปเลยเมื่อชายคนนี้เอ่ยปากพูด...

ดวงตาคมกะพริบปริบ ระหว่างที่ถูกอุ้มไปมาด้วยคนแปลกหน้าเธอก็หันไปมองรอบ ๆ แม้จะดูเป็นเทศกาลครื้นเครง แต่ก็พอสังเกตได้ว่าบรรยากาศต่างไปจากเดิม

ก่อนจะรู้สึกตัวอีกทีเมื่อน้ำหนักของตระกร้าในมือเพิ่มขึ้น เด็กน้อยก้มมองก่อนจะทำหน้าตายเมื่อข้างในเต็มไปด้วยขนมหวานหลากสี

“ทำไม ไม่ชอบรึไง ?”

“อือ ไม่ชอบ”

“แล้วทำไมถึงไม่ชอบล่ะ” ชายแปลกหน้าพาเด็กน้อยเดินไปกับฝูงคนที่แม้จะเยอะแต่ก็ไม่มีชนหรือกระทบไหล่กัน เหมือนพาเดินชมงานไปเรื่อย ๆ ฆ่าเวลา

คุเรฮะอยู่ใกล้คนอุ้มจนมองเห็นว่าผมของคนตรงหน้าเป็นสีดำแซมแดงคุ้นตา จอนผมด้านหน้าข้างนึงถักเป็นเปียเล็ก ๆ แต่กลับไม่ได้ลดกลิ่นอายความน่าเกรงขามรอบตัวลงไปเลยสักนิด

และกลิ่นอายที่ว่านั่น ลึก ๆ เธอกลับรู้สึกว่าคุ้นเคย

...ชวนให้โหยหาอย่างบอกไม่ถูก...

“เพราะมันหวานเกินไป” เธอตอบเสียงแผ่ว เป็นคำตอบที่ใครถามมาก็ตอบแบบนี้ไปซ้ำ ๆ จนชาชิน

แต่คำตอบจริง ๆ นั้นแม้แต่เธอยังไม่รู้เลย

“หึ...”

แว่วเสียงหัวเราะ มือข้างที่อุ้มกระชับเข้าหา “เลือกอันที่ชอบขึ้นมาให้ฉันทีสิ”

เด็กสาวเลิกคิ้วสงสัยแต่ก็ทำตามที่บอก มือเล็กขาวซีดล้วงลงไปในตระกร้า ควานหาดาร์คช็อกโกแลตที่พวกคราวน์พากันให้มา ยังดีที่เดเรคเหลือไว้ให้บางส่วน

“แกะแล้วป้อนด้วย”

คุเรฮะลอบกลอกตาเล็กน้อย ...เอาแต่ใจชะมัด

แต่ก็ทำตามอย่างไม่อิดออด เด็กสาวแกะห่อขนมออกแล้วหยิบขนมสีน้ำตาลเข้มขึ้นมาดันใส่ปากคนที่อ้าลงอยู่ --- ซึ่งคนถูกป้อนมีทีท่าพอใจน่าดู

รอบด้านยังคงเต็มไปด้วยเงาสีดำที่เดินผ่านกันไปมา

“ว่าแล้วเชียว นี่มันรสโปรดฉัน”

“ชอบขม ๆ เหมือนกันเหรอ ?”

“ใครว่าล่ะ” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ ดวงตาที่กลมกว่าเขากำลังฉายแววไม่เข้าใจ เด็กน้อยมุ่นคิ้วใส่เมื่อมือข้างที่ว่างของเขาล้วงเข้าไปในตระกร้า หยิบลูกอมขึ้นมาห่อนึง

ฟันคม ๆ ของเขากัดถุงห่อออก ยกขึ้นมา แล้วดันมันเข้าปากเด็กน้อยไปโดยไม่ถามอะไรสักคำ

“... !”

เสียงอู้อี้ของเธอร้องประท้วง มือเล็กทุบอกแกร่งของเขาอย่างไม่พอใจ แต่นั่นไม่สะเทือนอะไรทั้งสิ้น

“เจ้าก้อนแป้งแบบเธอน่ะชอบของหวานแบบนี้ต่างหาก”

เด็กน้อยพ่นลมหายใจออกจมูกพลางมองด้วยสายตาปลาตายสุดฤทธิ์

ให้ตายสิ...

—ก่อนที่มือหนาจะเอื้อมขึ้นมาอีกครั้ง จับหัวทุย ๆ ของเด็กตัวเล็กให้ซบไปบนไหล่เขา ... คุเรฮะเลิกคิ้วใส่เป็นคำถาม แต่สิ่งที่ตอบกลับมาคือรอยยิ้มมุมปากที่ดูแล้วคล้ายกับ... ใครบางคนรู้จัก

“หลับซะ เดี๋ยวจะพาไปส่ง”

...

สัมผัสที่ปัดผ่านผมหน้าม้าอย่างแผ่วเบาทำให้เปลือกตาค่อย ๆ ลืมขึ้นเชื่องช้า กลิ่นอายของโคโลญจน์ที่จำได้ไม่ลืมลอยมาแตะจมูก เด็กน้อยปรือตาขึ้นมาในอ้อมกอดแข็งแรง

“ตื่นแล้ว ๆ ~”

น้ำเสียงดี๊ด๊าเหมือนทุกครั้ง --- ร่างสูงในชุดองเมียวจิสีสดใสยิ้มแป้นแล้น ผมสีฮอตพิ้งค์ถูกจัดทรงให้ลู่ลงมาตามกรอบหน้า ฮิโซกะคลอเคลียปลายจมูกกับเหม่งเด็กในอ้อมกอด

“เห็นพวกกอร์นบอกว่าสลีปปี้หายไประหว่างทาง ฉันมาเจออีกทีนอนหลับปุ๋ยบนม้านั่งริมทางซะงั้น”

เขาทำเป็นยักคิ้วหยอกล้อ “ดีนะเนี่ยที่ยังไม่มีใครมาหิ้วไป”

คนเพิ่งตื่นกะพริบตาปริบ ๆ แต่ยังปรือเหมือนตื่นไม่สุด โจ๊กเกอร์หนุ่มลุกขึ้นโดยที่ไม่คิดปล่อยเจ้าเด็กขี้เซาให้ลงเดิน สองขาก้าวยาวสลับสั้นด้วยนิสัยกวน ๆ ของตัวเอง

“อืม~ ระหว่างพาสลีปปี้ไปส่งให้เจ้าสองหมาแมวนั่นกับหิ้วไปเที่ยวกับฉัน อันไหนน่าสนุกกว่ากันนะ !”

มือขาวซีดยื่นขึ้นมาจับเข้าที่สาบเสื้อตรงอกคนอุ้ม ดวงตาคมสีแดงเสี้ยวปรือลงแล้วหลับต่อหน้าตาเฉย

“ยังไม่อยากกลับ...”

ฮิโซกะหัวเราะร่า “โอเค งั้นไปเดทกับฉันสินะ~ !”

ร่างสูงของฮิโซกะฮัมเพลงแล้วพาเจ้าเด็กขี้เซาในอ้อมกอดเดินไปถ้วนทั่ว แม้เด็กมันจะไม่ตื่นขึ้นมาพูดคำว่าทริคออร์ทรีตใส่เขาเหมือนเด็กคนอื่น ๆ ก็เถอะ --- แต่การที่ยอมหลับปุ๋ยแล้วปล่อยให้เขาพาไปนู่นนี่ตามใจนั่นก็เป็นการทริคที่ไม่เลวเลยล่ะ

ในชั่วขณะนึงคุเรฮะปรือตาขึ้นมา หัวทุย ๆ ขยับเข้าไปซุกเข้ากับต้นคอของอีกฝ่ายอย่างงัวเงีย

อา...

รสหวานของลูกอมยังติดอยู่ที่ปลายลิ้นอยู่เลย

Talk: ช่วงนี้กิจกรรมเยอะและการสอบไฟนอลกำลังใกล้เข้ามาแล้ว เอาตอนพิเศษฮาโลวีนไปก่อนนะ !