[SF EXO] Impossible Miracle Love [คู่จิ้นตามใจฉัน]

ลำดับตอนที่ #38 : [เด็กช่าง's Series] YeolKris BaekDo TaoHun - BaekDo Part 5 [End of Part]

Title: เด็กช่าง's Series - BaekDo Part 5 [End of Part]

Pairing: Chanyeol x Kris // Baekhyun x D.O. // Tao x Sehun

Author: BettyNoona

Note: Happy New Year 2014 (ย้อนหลัง) ค่ะ~ ขอให้ทุกคนมีความสุข มีรอยยิ้ม มีแต่เรื่องดีๆนะคะ และอยู่ด้วยกันไปนานๆนะคะ *โปรยจูบ*

 

Note2: จบแบคโด้พาร์ทแล้ว นี่ยังมันสืมืออยู่เลออ่าาาาาาาาาาาา *ร้องฮร่าย*

 

Note3: ตอนหน้าเป็นเทาฮุนพาร์ทนะคะ ใครรอ #มีไหม เจอกันอีกพาร์ทหน้านะคะ~

 

 

 

_________________________________________

 

 

 

“ตัวเล็กจ๋าข้าวเช้าเสร็จแล้วนะ~” แบคฮยอนเปิดประตูห้องนอนของตัวเองเข้ามาก็เห็นว่าคนตัวเล็กกำลังเก็บที่นอนอยู่ เพราะว่าเคลียร์ปัญหาเรียบร้อยแล้วนั่นล่ะคยองซูก็เลยมานอนที่บ้านของแบคฮยอนได้อย่างสบายใจ 

 

“เดี๋ยวลงไปนะ” คยองซูเงยหน้าขึ้นไปบอกก่อนที่จะส่งยิ้มให้ แบคฮยอนเปิดประตูแล้วเดินเข้ามาด้วยสีหน้าสงสัย

 

“ตัวเล็กทำอะไรอ่ะ” 

 

“ซักผ้ามั้ง ก็เห็นอยู่ว่าเก็บเตียง” แบคฮยอนทำแก้มป่องแล้วกอดเอวคยองซูจากด้านหลังก่อนที่จะซุกหน้าลงกับไหล่ของคยองซูอย่างอ้อนๆ

 

“ตัวเล็กอ่า~~” คยองซูหัวเราะเบาๆก่อนที่จะลูบแขนที่โอบเอวตัวเองไว้

 

“ลงไปก่อนก็ได้เดี๋ยวเราเก็บเตียงเสร็จจะตามลงไป” แบคฮยอนส่ายหน้าไปมากับไหล่เล็ก

 

“ไม่เอาลงไปด้วยกันนะ เดี๋ยวเตียงค่อยเก็บก็ได้เดี๋ยวก็ต้องมานอนใหม่อยู่ดี” คยองซูหัวเราะแล้วแกะมือของแบคฮยอนออกก่อนที่จะหันไปมองแบคฮยอน

 

“รู้แล้วน่า ทำไมขี้อ้อนจังนะลูกหมาตัวเนี่ย~” คยองซูยกมือขยี้เส้นผมของแบคฮยอนจนยุ่งไม่เป็นทรง แบคฮยอนยกมือขึ้นทำท่าหมาแล้วก็ร้องหงิงๆ

 

“งั้นก็รักลูกหมาตัวนี้ให้เยอะๆนะตัวเล็ก~” คยองซูหัวเราะแล้วลูบหัวลูกหมาขี้อ้อนเบาๆ

 

“ก็รักจนไม่รู้จะรักยังไงแล้วเนี่ย” แบคฮยอนยิ้มจนตาหยีแล้วกอดคยองซูไว้

 

“เขาก็รักตัวเล็กนะ รักมากจนเขาก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน” คยองซูยิ้มแล้วอิงหน้าซบกับไหล่ของแบคฮยอนมากขึ้น แบคฮยอนเองก็กอดคยองซูไว้แนบชิด

 

“ตัวเล็กก็รักตัวโตมากนะ” แบคฮยอนยิ้มแล้วกอดคยองซูให้แน่นๆ เอาให้แน่นจนคนตัวเล็กแทบจะจมหายไปกับอกเขาเลยล่ะ เอาให้รักจุกอกไปเลย!!!

 

แบคฮยอนกับคยองซูเดินลงมาด้านล่างก็เห็นอาม่ากำลังนั่งหัวเราะกับรายการตลกตอนเช้า แบคฮยอนจูงมือคยองซูเข้าไปหา พอเดินเข้าไปใกล้อาม่าก็หันมามองก่อนที่จะหันกลับไปดูรายการตลกต่อ แบคฮยอนเดินไปลงนั่งข้างๆแล้วก็กอดอาม่าแล้วเอาหน้าผากไถต้นแขนเข้าอ้อน

 

“ไม่ต้องมาอ้อนอาม๊าลื้ออยู่ในครัวโน้นแน่ะ บอกอาม๊าลื้อด้วยว่าอย่าลืมปลาอาม่า” 

 

“รับทราบครับคนสวย” ตะเบ๊ะท่าให้อีกแน่ะ อาม่าก็เลยหัวเราะอารมณ์ดีแล้วเขกหัวหลานชายสักทีก่อนที่อาม่าจะหันไปยิ้มให้คยองซู ถือว่าเป็นเรื่องราวดีๆเลยนะเนี่ย~

 

“ไปหาอาม๊ากัน” แบคฮยอนจูงมือคยองซูไปหลังบ้าน ก็เห็นอาม๊านั่งหันหลังบนเก้าอี้ไม้ตัวเล็ก

 

“อาม๊าทำอะไรอยู่อ่ะ” อาม๊าหันมาแล้วก็ยิ้มเมื่อเห็นว่าใครมาเรียก

 

“อาคยองซู!! อาม๊าล่ะคิดถึงอยากจะกอดจังเลยแต่อาม๊าทำปลาอยู่เอาไว้คืนนี้นะ” แล้วอาม๊าหันกลับไปควักไส้ควักพุงปลาต่อ

 

“โห้ ลูกตัวเองนี่ไม่มีคิดถึงอ่ะ” แต่อาม๊าก็ไม่ได้สนใจลูกชายตัวเองเลย

 

“ให้ผมช่วยไหมครับ” คยองซูเสนอตัวแล้วเดินเข้ามา

 

“ไม่ต้องหรอก ไปกินข้าวเถอะเดี๋ยวอาม๊าทำเอง” อาม๊าหันมาบอกแล้วก็หันกลับไป แบคฮยอนพาคยองซูไปตักข้าวต้มมานั่งกินกับอาม่าที่นั่งหัวเราะกับรายการตลก

 

ดูเหมือนว่าอะไรๆกำลังดีขึ้นเรื่อยๆแบคฮยอนคิดแบบนั้นนะ มันก็เป็นเรื่องดีนะที่ทุกอย่างกำลังดีขึ้นๆ ขอแค่ให้เวลาที่คยองซูมาบ้านเขาแล้วไม่รู้สึกอึดอัดอีกก็พอใจแล้ว เขาแค่อยากให้คยองซูรู้สึกดีกับเขาทุกๆอย่าง เหมือนที่ตัวเขาก็รู้สึกดีกับคยองซูในทุกๆเรื่อง

 

 

กว่าที่อาม๊าจะว่างก็บ่ายแล้วเพราะอาม่าอยากกินปลานึ่ง อาม๊าก็เลยทำให้กินสมใจอยาก หลังจากกินข้าวเสร็จอาม่าก็แอบงีบหลัง อาม๊าก็เลยพาคยองซูกับแบคฮยอนเข้าห้องนอนของตัวเองไปนั่งคุยกัน อาม๊านั่งบนเตียงข้างกับคยองซู ส่วนแบคฮยอนลูกรักก็นั่งที่พื้นนอนซบตักอาม๊าตัวเอง 

 

“อาม๊าล่ะคิดถึงจังเลย อาม๊าดีใจนะที่อายคยองซูมานอนที่บ้าน เมื่อคืนอาม๊านอนเร็วก็เลยไม่ได้เจอเลยแต่เจอตอนนี้ก็ดีล่ะ” คยองซูยิ้มแล้วก็โผตัวเข้ากอดอาม๊าเมื่ออาม๊าอ้าแขนแล้วกอดคยองซู อีกมือก็คอยลูบหัวแบคฮยอน

 

“เพราะอาม๊าอ่ะดูนะอาแบคร้องไห้จนตาบวมคยองซูของอาม๊าก็ยังไม่สนใจเลยอ่ะ” แล้วคนโดนพาดพิงทั้งสองก็หัวเราะสะใจกันใหญ่

 

“อาม๊าเจ้าแผนการมิน่าล่ะอาป๊าถึงยอมสยบตต่อหน้าคนสวยคนนี้คนเดียว” อาม๊าหัวเราะแล้วตบอกตัวเองอย่างภาคภูมิใจ

 

“แหงล่ะอาม๊าซะอย่าง” แบคฮยอนขยับตัวออกแล้วเงยหน้ามองอาม๊าของตัวเอง

 

“อาม๊าอาแบคถามจริงๆ อาม๊ารู้ได้ยังไงว่าอาแบครักคยองซูอ่ะ” อาม๊าเคาะหัวแบคฮยอนไปสักที

 

“ลื้อคิดว่าประตูห้องลื้อมันกันเสียงได้แค่ไหนล่ะ?”

 

จบกัน!!!! หลังจากที่อาม๊าบอกว่าประตูมันกั้นเสียงไม่ได้คยองซูก็ช็อคตาเหลือกไปแล้ว อาม๊ายังบอกอีกว่าได้ยินตอนที่จะเอานมมาให้ดื่มก่อนนอน พอได้ยินก็ช็อคไปเหมือนกันแต่แล้วก็ทำใจได้ แต่คนที่ทำใจไม่ได้ดูท่าว่าจะเป็นโดคยองซูนี่ล่ะ

 

พอเข้าห้องของแบคฮยอนได้ บานประตูปิดเรียบร้อยคยองซูก็ฟาดขาใส่รัวๆเลย นี่ไม่อยากจะบอกเลยนะว่าคยองซูน่ะแชมป์เทคควันโด้รุ่นเยาว์นะ ฮือ.... พี่แบคฮยอนจะไม่ทน!!!

 

“ตัวเล็กเขาเจ็บ!!” คือยกแขนกันไปก็เท่านั้นนั่นแหละ เพราะยังไงก็โดนลูกเตะอยู่ดี

 

“พยอนแบคฮยอน!!!” คยองซูตวาดเสียงดังแล้วยืนหอบเหนื่อย พอแบคฮยอนจะเข้าไปใกล้ก็โดนสายตาพิฆาตจิกซะแทบพรุน

 

“เขาผิดไปแล้ว” แบคฮยอนขออุทรณ์โดยการนั่งคุกเข่าแล้วกอดเอวคยองซูไว้ 

 

“อย่าโกรธเขาเลยนะ เขาผิดไปแล้วผิดไปจริงๆนะ” คยองซูหลับตาแล้วเงยหน้าขึ้นสูดลมหายใจลึก ถ้าเอาจริงๆมันก็ผิดด้วยกันทั้งคู่นั่นแหละ แบคฮยอนผิดแต่เขาก็ผิดด้วยอีกครึ่งหนึ่ง เอาเถอะ..ยกผลประโยชน์ให้จำเลย แต่ดูเหมือนว่าจำเลยจะได้สิทธิพิเศษเยอะเหลือเกินนะ

 

 

ก็นี่นะ... ตัวโตสุดที่รักของคยองซูเลยนะ!!

 

 

“เอาเถอะ เดี๋ยวจะสอบแล้วแบคกี้ห้ามตกเลขอีกนะ” แบคฮยอนทำแก้มป่องแล้วลุกขึ้นยืน

 

“โห้ย.. ตัวเล็กก็รู้ว่าเขาไม่เก่งเรื่องตัวเลข เรื่องความจำนินา”

 

“แล้วจำเรื่องของเราวันแรกได้หรือเปล่าล่ะ” คยองซูปรายหางตามอง แบคฮยอนยิ้มกว้างเอาใจแล้วกอดคยองซูแน่น

 

“แน่นอนจำได้ไม่มีลืมอยู่แล้ว~~” 

 

“ก็ดีถ้างั้นก็ต้องจำสูตรเลขได้สิ” แบคฮยอนอ้าปากค้างทำตาโต นี่พูดเลยว่าพยอนแบคฮยอนจะไม่ทน!!

 

“ไม่นะ~~ มันไม่เหมือนกันนะ ยังไงก็ไม่เหมือนกัน” ร้องไปเถอะเพราะยังไงแบคฮยอนก็ต้องโดนติวเข้มวิชาคณิตที่แสนเกลียดอยู่ดี

 

 

 

“ฮัลโหล มีอะไรวะ” แบคฮยอนรับสายที่โทรมากวนปลุกแต่เช้า คอก็หนีบมือถือไว้ส่วนอีกสองมือก็เปิดประตูที่ต่อกับระเบียงออกไปเพราะไม่อยากให้เสียงเขาคุยปลุกคนตัวเล็กที่ยังหลับสบายอยู่

 

“ไม่มีไรโทรมาถามเฉยๆว่าที่บ้านโอเคดีแล้วใช่ไหม” 

 

“เออ กูว่ามึงคงอยากรู้มากกว่ามั้งไอ้เทา” แบคฮยอนหัวเราะลงคอ

 

“อะไรล่ะพวกกูห่วงมึงหรอกนะ รู้งี้ไม่โทรมาถามดีกว่า”

 

“เออๆ ดีแล้วขอบใจว่ะ ว่าแต่มีแค่นี้เหรอขอไปนอนต่อก่อนนะกูง่วง ห่.โทรมาทำไมแต่เช้าแบบนี้” แล้วแบคฮยอนก็กดตัดสายไปเลย ไม่ต้องรอให้ปลายสายได้ล่ำลาอะไรสักคำ แบคฮยอนเดินกลับเข้าด้านใน ปิดประตูระเบียงก่อนที่จะเดินกลับไปนอนบนเตียง คยองซูลืมตาขึ้นมองแล้วเอ่ยถามด้วยเสียงที่ยังไม่ตื่นดี

 

“ไปคุยกับใครมาน่ะ”

 

“ไอ้เทาน่ะมันโทรมา นอนเถอะ” แบคฮยอนดึงคยองซูเข้ามากอดแล้วก็จูบที่หน้าผากมนเบาๆ

 

ห้วงฝันที่มีกันแค่สองคน มักจะสวยงามและหวานล้ำเสมอ แม้ยามหลับฝันแบคฮยอนก็ยังไม่ยอมปล่อยมือจากคยองซูเลยแม้แต่นิดเดียว ไม่ว่าจะนานแค่ไหนทั้งสองคนก็คงจะไม่ปล่อยมือจากกัน ไม่ว่าจะยามหลับหรือตื่น

 

ก็ตัวโตเขารักตัวเล็กของเขามากนินะ ..... ใครว่าคยองซูรักและหวงแบคฮยอนอยู่ฝ่ายเดียวล่ะ แบคฮยอนก็รักและหวงตัวเล็กของเขาไม่แพ้กันหรอก ตัวเล็กของแบคฮยอนน่ะไม่ยอมให้ใครได้แตะหรอก นี่พูดจากใจเลย ใครกล้าแหยมล่ะก็ ตาย!!

 

ดูโหดเนอะ... แต่แบคฮยอนรักคยองซูมากจริงๆนะ

 

 

 

 

“ไง วันนี้ฉายเดี่ยวหรือไง” คยองซูหันไปมองก็เห็นเด็กต่างโรงเรียนยืนอยู่ด้านหลัง หัวโจกของกลุ่มฝั่งตรงข้ามที่มักจะมีเรื่องกับพวกแบคฮยอน

 

“ก็อย่างที่เห็น” หันกลับมาเลือกของต่อ อาม๊าให้มาซื้อของตามรายการที่อาม๊าบอกและแบคฮยอนจดให้ ถ้าถามว่าแบคฮยอนไปไหน อาม่าใช้ให้เติมน้ำใส่ตู้เย็นน่ะสิไอ้ลูกหมาของเขาก็เลยไม่ได้มาด้วย

 

“โดนทิ้งเหรอไง ยังไงก็มาหาได้นะ ถึงจะไม่นิยมผู้ชายแต่ถ้าเป็นนายฉันก็โอเค” คยองซูถอนหายใจแล้ววางขวดซอสที่หยิบมาดูคืนกับที่

 

“แล้วถามหรือหรือเปล่าว่าฉันต้องการนายหรือเปล่า? คำตอบก็คือไม่ ไปซะเถอะไป” ไล่มือชิวๆแล้วก็หันกลับมาเลือกขวดซอสต่อ ตัวโตของเขานี่ลายมือย่ำแย่จริงๆ นี่คยองซูเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าที่หยิบๆมานี่หยิบถูกบ้างหรือเปล่า

 

“ปากดีจังนะ มาด้วยกันหน่อยสิ” แล้วมันก็ฉวยมือคยองซูแล้วลากออกจากร้านทันที คนตัวเล็กก็ตกใจทำตาโตถลาเดินตามมันมา

 

“ปล่อยนะ บอกให้ปล่อย!!” พยายามดึงมือกลับแต่อีกฝ่ายก็กำรอบข้อมือเขาแน่นเลย

 

“อย่าโวยวายไปหน่อยเลยน่า ของเคยๆอยู่ไม่ใช่หรือไง” นี่พูดเลยว่าโดคยองซูขึ้น!!! อยากจะซัดมันแต่ไม่เอาดีกว่า

 

“แบคกี้ช่วยเราด้วย!!!” เพราะเห็นน่ะสิว่าแบคฮยอนเดินมาตามแล้ว ตัวโตของเขานี่ใช้ได้จริงๆ

 

“เฮ้ยตัวเล็ก ไอ้เห.มึง!” แบคฮยอนรีบวิ่งเข้ามาดึงคยองซูออกแล้วจัดการถีบยอดอกมันสักที เอาให้หงายเลย!! มันบังอาจมากมาจับมือของตัวเล็กได้ยังไงวะ!!!

 

“ตัวเล็กเป็นอะไรหรือเปล่า ไหนเอามือมาดูสิ” เพราะเห็นคยองซูจับข้อมือตัวเอง แบคฮยอนก็เลยดึงมือนั้นมาดูเบาๆ

 

“ไอ้เห.แม่.!” แบคฮยอนจะหันไปกระทืบซ้ำแต่คยองซูจับแขนไว้ พอเห็นข้อมือขาวๆของคยองซูเป็นรอยแดงนี่ขอบอกเลยว่าพยอนแบคฮยอนแทบลุกเป็นไฟ

 

“ตายเถอะมึง!!”

 

“อย่านะแบคกี้ พอเถอะอาม๊าฝากซื้อของนะปล่อยไปเถอะ” คยองซูกอดแขนแบคฮยอนไว้แล้วดึงแบคฮยอนไปอีกทางปล่อยให้มันคนนั้นนอนจุกไปเถอะ ตอนที่เดินผ่านคยองซูแอบเหยียบมันไปอีกสักที ไม่ได้หรอกต้องขอเอาคืนสักนิดนึง

 

แม้แบคฮยอนดูจะไม่อยากแต่ก็ต้องยอมตามใจ ตัวเล็กว่าไงพยอนแบคฮยอนก็ยอมเดินตาม คยองซูกอดแขนของแบคฮยอนไว้แน่นด้วยมือข้างเดียว ส่วนอีกมือก็หยิบของตามใบรายการแล้วส่งให้แบคฮยอนถือไว้ จนเข้าตัวจะหอบไม่ไหวนั่นแหละเลยต้องให้คยองซูปล่อยมือแล้วหอบของพวกนั้นไปไว้ที่โต๊ะคิดเงิน

 

 

หลังจากให้อาเจ๊ร้านขายของคิดเงินเสร็จ แบคฮยอนก็หิ้วถุงพวกนั้นกลับมาเองโดยที่มีคยองซูเดินอยู่ข้างๆ แบคฮยอนทำหน้าที่คยองซูมองก็รู้ว่างอนแต่ก็นะ... เขาก็ไม่ได้อยากให้มีเรื่องนินา

 

“อาม๊า!!! เพราะอาม๊าเลยอ่ะ!!” มาถึงบ้านได้แบคฮยอนก็ตะโกนเสียดังพร้อมกับทำหน้างอนเดินเข้ามาในบ้าน

 

“อาม๊าอะไรอาแบค” อาม๊าหันไปมองแบคฮยอนทีเดินหน้ามุ่ยมาวางของแล้วก็ลงนั่งขัดสมาธิ กอดอกใส่จนอาม๊าอยากจะพุ่งตัวไปเขกหัวให้รู้แล้วรู้รอดไป

 

“ก็อาม๊าอ่ะใช้คยองซูของอาม๊าไปซื้อของดูที่ข้อมือดิอาม๊า” ทั้งอาม๊าแล้วก็อาม่าหันไปมอง คยองซูก็พยายามจะซ่อนรอยมือแดงๆที่รอบข้อมือแต่ก็ไม่อาจพ้น

 

“ตายแล้วอาคยองซูของอาม๊า ใครทำอะไรบอกอาม๊ามา!!”

 

“ไม่มีครับ จริงๆนะ” แต่ไม่มีใครเชื่อ ก็หลักฐานคาตาซะขนาดนี้

 

“ใครทำอะไรลื้อบอกมา!” ทีนี้อาม่าออกโรงเองเลย 

 

“ก็ไอ้คนที่มันชอบมาหาเรื่องอาแบคอ่ะแหละ”

 

“ไอ้ตัวสูงๆนั่นอะนะ? ที่ชอบมาหาเรื่องลื้อบ่อยๆอะนะ ไม่ได้ล่ะอาม๊าต้องไปด่ามัน!! แล้วมันทำอะไรลื้ออีกหรือเปล่าอาคยองซู” คยองซูก็ยังส่ายหน้าไปมาแต่เป็นแบคฮยอนที่ตอบแทน

 

“มันก็จะลากคยองซูไปปล้ำอ่ะดิอาม๊า!” อาม๊ากับอาม่าลุกขึ้นยืนแล้วทำเสียงตกใจ

 

“ห๊ะ!! ว่ายังไงนะ!!!” อาม่าทรุดตัวลงนั่งกับโซฟาอย่างกับคนจะเป็นลม ทั้งแบคฮยอนกับคยองซูก็เลยลุกขึ้นไปช่วยกันดูแลอาม่า ส่วนอาม๊าก็เดินลิ่วๆไปหลังบ้านก่อนที่จะกลับมาพร้อมกับอีโต้เล่มใหญ่ในมือ

 

“เดี๋ยวอาม๊าจะไปสับๆๆมัน!!” แล้วอาม๊าก็เดินออกจากบ้านไปเลย คยองซูหันไปมองอย่างตกใจแต่ก็ไม่ได้ห้ามปรามอะไร เพราะนี่ล่ะคือสิ่งที่เฝ้ารอ ให้อาม๊าจัดการรับรองว่ามันโดนหนักแน่ๆ

 

นี่โดคยองซูไม่ได้ร้ายนะ ก็แค่แอบยิ้มมุมปากแล้วแอบสะใจแค่นั้นเอง .... ก็ช่วยไม่ได้อยากบังอาจมาแตะต้องตัวเขาเอง เขารู้ว่าอาม๊าไม่ใช้อะไรในมือหรอกก็แค่ถือไปขู่ หึหึ.. ไม่รู้ซะแล้วว่าคยองซูน่ะเป็นลูกรักของบ้านนี้นะ

 

 

 

 

 

วันนี้มีปาร์ตี้สละการเป็นอิสระเพราะต้องเตรียมอ่านหนังสือสอบกันที่บ้านของเซฮุน เพราะวันนี้พ่อกับแม่เซฮุนไม่อยู่อีกแล้ว บางทีก็รู้สึกสงสารมันนะแต่เรื่องปัญหาครอครัวไม่ใช่อะไรที่จะแก้ไขได้ด้วยมือของคนอื่นหรอก มันคงต้องเป็นเซฮุนและพ่อกับแม่มาคุยกันเอง

 

เซฮุนที่ไม่ค่อยเป็นพวกขี้เมาหรือเป็นพวกเทหายๆวันนี้กลับดื่มเอาๆจนเทาต้องห้ามและคยองซูที่ก็คอยห้ามเหมือนกัน เป็นห่วงเพื่อนก็ห่วง จะว่าเปลืองเหล้าก็ใช่ เปล่าไม่ใช่คยองซูคิดแต่เป็นฮวางจื่อเทาต่างหากที่แซะโอเซฮุนจนมันถีบคว่ำเข้าให้ คู่นี้นี่ยังไงกันนะรักกันด้วยลำแข้งตลอด บางครั้งคยองซูก็เคยคิดนะว่าเทาจะโกรธเซฮุนบ้างหรือเปล่า แต่ก็เปล่า เพราะทุกครั้งที่พวกมันเล่นอะไรกันแรงๆ ไม่เคยมีฝ่ายไหนโกรธกันเลยสักนิด

 

นี่ถ้าแบคฮยอนโดนเขาเลี้ยงด้วยลำแข้งแบบนี้ เจ้าตัวจะโกรธหรือเปล่านะ... อืม.. น่าลอง

 

“เฮ้ยมึงเบาๆ ไอ้ห่.ชานยอลก็เลิกเทให้ไอ้เซฮุนได้แล้ว!!” เทาหันมาทำหน้าหงุดหงิดใส่ชานยอลที่ตั้งตัวเป็นบาร์เทนเดอร์กิตติมศักดิ์ ไอ้เจ้าตัวก็เลิกคิ้วแล้วชงเหล้ากรอกเข้าปากต่อ

 

“มึงก็เลิกยกหายๆได้แล้วแม่งเปลืองเหล้า” เทาดึงแก้วจากมือเซฮุนออก แต่เซฮุนสะบัดสายตากลับมามอง แล้วอยู่ๆเจ้าตัวก็น้ำตาไหลเฉยเลย เทาดึงเซฮุนมากอดปลอบเข้าโลกส่วนตัวกันไป ที่เหลือก็ได้แต่นั่งมองหน้ากัน

 

“แบคกี้อย่าดื่มเยอะสิ ชานยอลด้วยเดี๋ยวเถอะจะบอกน้องคริส” แค่ได้ยินชื่อชานยอลก็สำลักเหล้าที่ดื่มเข้าไปแล้ว เป็นที่พออกพอใจของพยอนแบคฮยอนหนักหนาล่ะนี่บอกเลย

 

“อย่าพูดชื่อนั่นดิวะ ขนลุกเลยเนี่ย” ชานยอลทำท่าขนลุกขนพอง คยองซูก็เลยจัดการฟาดแขนเข้าให้ สุดแรงเลยเถอะ แบคฮยอนก็หัวเราะกลิ้งแล้วทำเป็นเนียนนอนหนุนตักคยองซูซะเลย

 

“ไอ้เซฮุนนี่เป็นเอามากนะ สงสัยเรื่องนี้จะหนักจริงๆล่ะว่ะ” ชานยอลบุ้ยปากไปทางเทาที่ลูบหัวเซฮุนเพื่อปลอบ ตอนนี้พวกเขาวางเหล้าล่ะเปลี่ยนมานั่งกินขนมเล่นดีกว่า แลดูจะตายน้อยกว่า

 

“ได้ยินเทาบ่นว่าช่วงนี้พ่อกับแม่ของเซฮุนบินไปประชุมที่ต่างประเทศเป็นอาทิตย์ๆเลย รู้ใช่ไหมว่าอาทิตย์หน้าวันอะไร” แบคฮยอนกับชานยอลมองเซฮุนแล้วก็ถอนหายใจ อาทิตย์หน้าที่จะถึงนี้ก็วันเกิดเซฮุนนั่นแหละและพ่อกับแม่ก็คงไม่ว่างมาอีกล่ะสิเจ้าตัวแสบของกลุ่มถึงได้น็อตหลุดเอา

 

“น่าสงสารมันนะ” แบคฮยอนเงยหน้ามองคยองซูที่ก้มหน้าลงมามองเช่นเดียวกัน 

 

“แต่เราก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี อย่างว่าแหละปัญหาใคร คนนั้นรู้วิธีแก้มากที่สุด” คยองซูลูบหัวของแบคฮยอนเบาๆ ชานยอลลุกขึ้นยืนแล้วบิดขี้เกียจ

 

“นอนล่ะ เดี๋ยวกูนอนข้างล่างเอง” แล้วชานยอลก็เดินเซๆไปที่โซฟาตัวยาวแล้วล้มตัวลงนอนซะเลย เทาก็ค่อยๆประคองเซฮุนที่หลับแล้วขึ้นอุ้มแนบอก

 

“พวกมึงก็ไปนอนที่ห้องรับแขกแล้วกันนะ ถ้ายังไงฝากปิดไฟด้วย” แล้วเทาก็อุ้มเซฮุนขึ้นไปชั้นบนของบ้าน บ้านของเทามีสามห้องนอน ห้องของพ่อแม่ ห้องของเทาเองและห้องรับแขก แบคฮยอนส่งเสียงรับรู้

 

“ตัวเล็ก~” เมื่อเทาขึ้นไปแล้ว และมั่นใจว่าชานยอลหลับแล้วแบคฮยอนก็คว้ามืออีกข้างของคยองซูมากุมไว้

 

“ตัวเล็กโอเคกับบ้านเขาแล้วใช่ไหม” คยองซูที่ก้มหน้ามองแบคฮยอนอยู่ก็ยิ้มแล้วพยักหน้าให้

 

“อืม เราโอเคแล้ว” แบคฮยอนยิ้มแล้วจูบที่หลังมือของคยองซู

 

“ดีแล้วล่ะ เขาไม่อยากให้ตัวเล็กคิดมากอีก เขาไม่รู้ว่าที่ตัวเล็กชอบทำหน้ากังวลน่ะรู้สึกหรือกำลังคิดอะไรอยู่ แต่เขาบอกแล้วว่าเขาจะไม่ปล่อยมือจากตัวเล็กนะ” คยองซูก้มลงทาบริมฝีปากลงที่ริมฝีปากของแบคฮยอนสักหนึ่งจุ๊บ

 

“รู้แล้ว ก็ลองปล่อยดูสิรับรองศพไม่สวยแน่ๆ” คยองซูหัวเราะเบาๆ แบคฮยอนเอื้อมมือขึ้นลูบแก้มของคยองซูเบาๆ

 

“หู้ย.. เมียใครเนี่ยดุจัง~” 

 

“เมียชานยอลมั้ง” แบคฮยอนผุดลุกขึ้นนั่งแทบจะทันที

 

“เฮ้ย!! ไม่เอานะห้ามเลยนะ นี่ถามจริงๆมีซัมติงกันหรือเปล่าเนี่ย สังเกตหลายทีแล้วนะทำไมตัวเล็กชอบไปยุ่งกับมันจังเลยอ่ะ” แบคอยอนตีสีหน้าจริงจังที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเครียดมากขนาดไหน

 

“แต่ชานยอลมีน้องคริสแล้วนะ แบคกี้คิดอะไรไม่เข้าท่าเลยอ่ะ” แบคฮยอนส่งเสียงเหอๆก่อนที่จะมองค้อนใส่คนตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้า

 

“มีแล้วยังไงล่ะ ห้ามเลยนะห้ามปันใจไปให้ไอ้หูกางหรือจะใครก็แล้วแต่เลยนะ ตัวเล็กมีเขาได้แค่คนเดียว!” คยองซูหัวเราะแล้วหันไปหยิบขวดน้ำเปล่ามาเทน้ำดื่ม

 

“แบคกี้คิดมากไปแล้ว ตอนนี้เรากับชานยอลไม่ได้มีอะไรกันสักหน่อย”

 

“งั้นแสดงว่าเมื่อก่อนมีเหรอ!!!” แบคฮยอนทำตาโตเท่าที่ตาของตัวเองจะอำนวย คยองซูแอบหัวเราะคิกคักอยู่ในใจ

 

“ถ้าถามเราก็จะบอกก็แล้วกันนะ เมื่อก่อน.. ก่อนที่เรากับแบคกี้จะรักกันอ่ะ เรา.....” คยองซูเว้นช่วงนาน แบคฮยอนก็กลั้นลมหายใจอย่างลุ้นๆ จนแทบจะขาดอากาศหายใจตาย คยองซูยิ้มนิดๆอย่างเขินอาย

 

“เราเคยรักชานยอลมากก่อน แบคกี้เป็นผู้ชายคนแรกของเราแต่ชานยอลเป็นผู้ชายคนแรกที่ได้เฟริสคิสของเราไป” ประโยคยืดยาวจากริมฝีปากรูปหัวใจของคยองซูทำเอาแบคฮยอนแทบอยากจะลุกขึ้นแล้วไปกระทืบไอ้ตัวที่นอนกรนอยู่ที่โซฟาให้ตายคาเท้านัก!

 

“จริงเหรอตัวเล็ก!!!” แบคฮยอนจับแขนของคยองซู จะบีบก็ไม่กล้าบีบแรงกลัวว่าคนตัวเล็กจะเจ็บ จะเขย่าก็ไม่กล้ากลัวคยองซูโกรธ เออ.. พยอนแบคฮยอนนี่โคตรกลัวเมียเลยอ่ะให้ตายสิ คยองซูกัดริมฝีปากของตัวเองแล้วก็ก้มหน้าลงแอบยิ้มกับตัวเอง 

 

“อืม...” ไม่จริงหรอก หลอกง่ายชะมัด! แต่ไม่ได้พูดหรอก คิดในใจ เขาเคยไปรักชานยอลที่ไหนล่ะ แล้วไอ้เรื่องเฟริสคิสอะไรนั่นก็ไม่ใช่อีกนั่นแหละ ก็พยอนแบคฮยอนน่ะเป็นคนแรกของโดคยองซูทุกอย่างเลยนะ

 

“ไอ้เห.ชานยอล!” แบคฮยอนเอ่ยเรียกชื่อศัตร์คู่แค้นลอดไรฟัน พรุ่งนี้เช้ามึงตายแน่!!

 

“แต่ตอนนี้ชานยอลก็มีน้องคริสแล้วนะ” แบคฮยอนทำหน้าเหมือนโกรธแค้นชานยอลมาสักร้อยชาติ พันปี หันไปมองแล้วคาดโทษไว้ให้มัน(โดยที่เจ้าตัวก็ยังไม่รู้ตัวเลยสักนิด)

 

“ถ้ามันยังไม่ได้กันก็ไม่นับหรอก!” ดูท่าว่าไอ้ตัวโตของเขาจะกู่ไม่กลับซะแล้วสิ

 

“ต่อจากนี้ไปห้ามตัวเล็กเข้าใกล้ไอ้ชานยอลอีกนะ” อยากจะหัวเราะก็หัวเราะไม่ออก ไม่รู้จะทำอะไรก่อนดี ในระหว่างที่กำลังหัวเราะคิกคักอยู่ในใจนั้น อยู่ๆแบคฮยอนก็ดึงคยองซูให้เข้าไปใกล้แล้วทาบริมฝีปากเข้ากับกลีบปากนิ่ม คยองซูปิดเปลือกตารับสัมผัสที่แบคฮยอนป้อนให้ สองมือก็เลื่อนขึ้นโอบรอบลำคอของแบคฮยอน คยองซูค่อยๆเอนหลังลงนอนกับพื้นเมื่อแบคฮยอนค่อยๆโน้มตัวขึ้นคร่อมทับ

 

“แบคกี้นี่มันข้างล่างบ้านนะ” คยองซูเบี่ยงหน้าหนี แบคฮยอนก็ตามมาคลอเคลียที่แก้ม

 

“ถ้างั้นขึ้นข้างบนกัน เรามีเรื่องต้องเคลียร์กันอีกยาว” แบคฮยอนจูบซับที่แก้มอีกครั้งก่อนที่จะผละถอยออกมาแล้วฉุดคยองซูให้ยืนขึ้น คนตัวเล็กกว่าเดินเลี่ยงไปปิดไฟตามที่เทาบอกแล้วทั้งคู่ก็เดินตามกันขึ้นไปด้านบนปล่อยให้ไอ้ตัวนอนกรนนอนอยู่ที่เดิม

 

 

แบคฮยอนที่เดินตามหลังมาปิดประตูห้องนอนก่อนที่จะดึงคยองซูให้มาพิงหลังกับประตู ส่วนตัวเองก็ยืนคร่อมทับกั้นไม่ให้คยองซูหนีไปไหน แบคฮยอนโน้มหน้าลงมาใกล้ มองจ้องกับดวงตาโตของคนที่เงยหน้าขึ้นมาหา แบคฮยอนโน้มหน้าลงไปใกล้มากขึ้นอีก ก้มลงไปใกล้จากนั้นก็เอียงหน้าเพื่อให้ได้องศาแล้วทาบริมฝีปากลงไป 

 

คยองซูที่โดนเกี่ยวเอวแนบชิดจนทุกส่วนแนบสัมผัสกัน สองแขนเอื้อมขึ้นกอดรอบคอของแบคฮยอนแล้วปล่อยสัมผัสให้เลยตามเลย ฝ่ามือของแบคฮยอนสอดเข้าใต้เสื้อ สัมผัสลูบไล้ผิวเนื้อเนียน แบคฮยอนละจูบออกแล้วเข้าซุกไซร์ที่ซอกคอขาว 

 

คยองซูโดนเกี่ยวเอวแล้วรั้งให้ก้าวเท้าตามมา แบคฮยอนลงนั่งที่ขอบเตียงแล้วรั้งให้คยองซูลงนั่งคร่อมที่ตัก คนตัวเล็กบนตักละจูบออกแล้วไล้มือตามโครงกรอบหน้าของคนที่อยู่ในสายตาเขาตอนนี้ ไล้ปลายนิ้วตามเครื่องหน้าของแบคฮยอนแล้วหยุดที่ริมฝีปากบางของคนตรงหน้า

 

“เรื่องชานยอลไม่มีอะไรจริงๆนะ แบคกี้อย่าคิดมากเลย” เอาเถอะ ไม่อยากแกล้งแล้วเดี๋ยวไอ้ตัวโตของเขาจะคิดมากจนตัวบวมกว่านี้ แค่นี้ก็บวมจนจะปริอยู่แล้วเนี่ย

 

“ก็หมั่นไส้มันอ่ะ” คยองซูหัวเราะคิกคักแล้วก็โน้มคอคนที่อยู่ต่ำกว่าเข้ามากอดแนบอก สองมือลูบไล้เส้นผมของแบคฮยอนไปมา

 

“แบคกี้ผมยาวขึ้นแล้วนะ ไปตัดได้แล้วมั้ง” แบคฮยอนรั้งให้คยองซูเข้ามาแนบชิด

 

“ถ้าตัวเล็กว่าแบบนั้นเขาก็จะไปตัด” คยองซูปล่อยมือที่โอบกอดแล้วก้มลงมองหน้าสบตากับแบคฮยอน

 

“แล้วแบคกี้รำคาญผมหรือเปล่า ถ้าไม่ก็ไม่ต้องตัดก็ได้นะ ไว้ผมยาวก็ได้ถ้าชอบ”

 

“ไม่หรอก ตัวเล็กว่าไงเขาก็ว่างั้น” แล้วแบคฮยอนก็เลยกอดคยองซูให้แน่นๆแล้วอิงหน้าซบที่อกเข้าอ้อนซะเลย คยองซูยิ้มแล้วโอบกอดแบคฮยอนตอบ

 

“ถ้าเขาบอกให้ไปตาย แบคกี้จะไปเหรอ” ไม่มีเสียงตอบแต่แบคฮยอนก็พยักหน้ารับ

 

“ถ้าขอแค่ตัวเล็กบอก เขาก็พร้อมที่จะทำทุกอย่าง” คยองซูกอดแบคฮยอนให้แน่นๆ แค่คนๆนี้ไม่ต้องพูดอะไรเขาก็รับรู้ได้แล้วว่าแบคฮยอนน่ะรักตัวเขามากขนาดไหน

 

“แบคกี้ไม่ต้องทำทุกอย่างที่เราบอกก็ได้นะ” แบคฮยอนส่ายหน้า

 

“ไม่เอาอ่ะ ขอแค่ให้มีตัวเล็กอยู่เขาก็ทำได้ทุกอย่างนั่นแหละ ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม” 

 

“แบคกี้รู้ใช่ไหมว่าเรารักแบคกี้มาก” แบคฮยอนขยับกอดรั้งคนตัวเล็กบนตักให้เข้ามาแนบชิด จนด้านล่างสัมผัสกัน

 

“รู้อยู่แล้ว ก็ตัวเล็กมีแต่พี่ชายคนหล่อนี่นะ” อยากจะฟาดมือใส่สักทีแต่ก็เอาเถอะยกผลผระโยชน์ให้ เพราะมันก็เป็นความจริงนะ เขาก็มีแต่แบคฮยอนจริงๆนั่นแหละ

 

“อ๊ะ.. แบคกี้อย่าสิ” คยองซูฟาดมือเข้ากับไหล่ของคนที่ล็อคเอวตัวเองแล้วขยับล็อคตัวเข้ามา จนอะไรๆมันรู้สึกถึงกัน

 

“อื้อ.. ตัวเล็กอ่ะ” แบคฮยอนเงยหน้าขึ้นสัมผัสเข้าที่ซอกคอ รอยสีจางถูกแต้มลงบนซอกคอขาวของคยองซู 

 

“แบคกี้ไม่เอา” ร้องห้ามเสียงเบาๆ แล้วใครล่ะจะหยุด

 

“พอก่อน ไม่เอานะเหนื่อยแล้ว” แต่แบคฮยอนก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลย ซ้ำยังจะรั้งเอวเล็กให้เข้ามาแนบชิดมากกว่าเดิมอีก อะไรๆที่มีก็ยิ่งสัมผัสกันจนความรู้สึกค่อยๆพุ่งสูงขึ้นตามลำดับ

 

“ขอสักรอบไม่ได้เหรอ นะ...” คยองซูไม่ได้เอ่ยตอบรับแต่ขยับเอวเข้าเบียด แบคฮยอนกำลังจะพลิกตัวให้คยองซูลงนอนที่เตียง แต่เจ้าตัวกลับขยับตัวแล้วลุกขึ้นยืนยิ้มหน้าแป้นแล้น

 

“ไม่มีทาง เซลฟ์เซอร์วิสไปนะเราจะเข้าไปอาบน้ำคงอีกสักพักใหญ่ๆยกเตียงให้ก่อนเลย” คยองซูยักไหล่แล้วเดินหมุนตัวเดินไปเข้าห้องน้ำซะเลย แบคฮยอนที่ยังนั่งทำหน้าเหวออยู่ก็มองตามแล้วรีบลุกขึ้นตามไปเคาะประตูห้องน้ำ 

 

“ตัวเล็กออกมาก่อน ไม่เอานะอย่าเล่นแบบนี้!!” คือพี่พยอนจะขาดใจตายแล้วไง ทำไมต้องยั่วให้อยากแล้วจากไปทุกทีเลยอ่ะ!! นี่โดคยองซูเป็นสิบล้อเหรอ!? เลี้ยวมาให้อยากแล้วก็จากไป!!

 

“อยากมากก็ไปใช้น้องนางที่เตียงไป” คยองซูตะโกนออกมาจากในห้องน้ำ

 

“ไม่เอาอ่ะ ตัวเล็กออกมาเถอะนะ” แต่คนด้านในก็ไม่ยอมตอบรับ คยองซูเดินไปลงนั่งที่ขอบอ่างน้ำแล้วหยิบมือถือในกระเป๋ามาเปิดเล่น

 

“ตัวเล็กอ่า~~” ส่งเสียงกระเง้ากระงอดไปก็ไร้ประโยชน์นะพยอนแบคฮยอน คนด้านนอกก็คอตก อยากจะกอดคนตัวเล็กใจจะขาดแต่ก็โดนหักอีกแล้ว แต่ไม่เป็นไรนินะ เดี๋ยวค่อยลักหลับเอาก็ได้

 

“อย่าคิดว่าจะลักหลับนะ โดนดีแน่ๆ” ความหวังในใจก็ริบรี่แล้ว ทุกอย่างมอดดับฝันเลย นี่พูดเลยว่าพี่พยอนขอนอนเหี่ยวดีกว่าจะมาใช้บริการน้องนางทั้งห้าของตัวเอง อะไรก็ไม่เร้าใจเท่าตัวเล็กหรอกนะ แบคฮยอนเดินคอตก หูตก หางตกกลับไปที่เตียง นั่งหมดอาลัยตายยากอยู่ที่ขอบเตียง เหมือนโลกจะดับสลายต่อหน้า

 

ตัวเล็กก็แบบนี้อ่ะไม่เคยเข้าใจเขาเลยว่าเขาอยากกอดตัวเล็กมากแค่ไหน ก็อยู่ด้วยแล้วมันก็อยากอ่ะ มันก็ห้ามไม่ได้อ่ะ นี่บอกเลยว่าพยอนแบคฮยอนก็อยากนอนกอดเมียป่ะ!!

 

คนในห้องน้ำก็หัวเราะคิกคักอารมณ์ดีที่ได้แกล้งคนตัวโตนั่น คยองซูเช็คทุกอย่างในโทรศัพท์เสร็จก็จัดการอาบน้ำแล้วเปลี่ยนชุดเป็นชุดคลุมอาบน้ำตัวสั้นสีขาวที่มีอยู่ในห้องน้ำ หลังจากที่จัดการทุกอย่างเรียบร้อยคยองซูก็ค่อยๆเปิดประตูห้องน้ำออกมาก็เห็นแบคฮยอนนอนหันหลังให้อยู่บนเตียง

 

คนตัวเล็กค่อยๆแอบย่องไปด้านหลัง พอเข้าไปใกล้เตียงก็ต้องเงี่ยหูฟังว่าคนที่นอนหันหลังนั่นน่ะพูดอะไร เสียงบ่นพึมพำเบาๆของคนที่นอนหันหลังเรียกให้คยองซูกัดริมฝีปากกลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้

 

“ตัวเล็กอ่ะใจร้าย คอยดูนะเดี๋ยวเขาจะร้องไห้ให้ดูเลยคอยดู ทำร้ายจิตใจพี่แบคเหลือเกิน ฮือ... พี่แบคก็มีหัวใจนะถึงหัวใจจะให้ตัวเล็กไปหมดแล้วก็เถอะ คนน่ารักทำไมต้องใจร้ายด้วยอ่ะทำไมตัวเล็กไม่เข้าใจพี่แบคอ่ะ” 

 

“แบคกี้หันมาหน่อยสิ” คยองซูสะกิดไหล่ของคนนอนหันหลังให้ แบคฮยอนหันกลับมามองก็เห็นว่าคยองซูในชุดคลุมอาบน้ำยืนอยู่ข้างเตียง

 

“ใครบอกว่าเราไม่เข้าใจล่ะ” คยองซูค่อยๆคลายปมเชือกของชุดคลุมออก เมื่อปมเชือกคลายก็เผยให้เห็นผิวกายขาวเนียนที่ไร้สิ่งปิดปิดภายใน แบคฮยอนทำตาโตแล้วค่อยๆลุกขึ้นนั่งอย่างตกใจ คยองซูค่อยๆคลานขึ้นบนเตียง ไล้ไต่นิ้วไปตามโครงกรอบหน้าของแบคฮยอน

 

“ตะ... ตัวเล็ก”

 

“คืนนี้เขาจะยอมแบคกี้เป็นพิเศษเลย ไถ่โทษที่แกล้งก็แล้วกันนะ” แม้แบคฮยอนจะไม่ค่อยเข้าใจความหมายแฝงในประโยคคำพูดก็เถอะ แต่นี่ก็ถือว่าเป็นเรื่องดีๆเลย เพราะฉะนั้นถ้าไม่คว้าไว้ก็โง่น่ะสิ!!!!

 

“ขอสัก 3รอบนะ” แบคฮยอนดึงแขนคยองซูให้เข้ามาใกล้ คยองซูโน้มหน้าเข้าไปแตะริมฝีปากสัมผัสกันเบาๆ

 

“คืนนี้เราจะตามใจแบคกี้เลย... ทุกอย่าง” คนที่เมื่อกี้ยังหงอยเหงาก็ค่อยๆวาดรอยยิ้มจนเต็มใบหน้าแล้วก็ดึงคยองซูเข้ามาใกล้จนห่างกันเพียงแค่ลมหายใจกั้น

 

“รักตัวเล็กที่สุดเลย!!” แบคฮยอนดันคยองซูให้ลงนอนที่เตียงแล้วตัวเองก็ขึ้นคร่อมทับ 

 

“รักเฉพาะเวลาเรื่องบนเตียงเหรอ?” แบคฮยอนยกยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วโน้มใบหน้าลงชิดก่อนที่จะป้อนจูบให้

 

“เวลาไหนก็รักครับ!! จะบนเตียง ระเบียงหรือห้องครัวก็รักหมดแหละ!!”

 

“ทะลึ่งแล้วนะ” ฟาดไหล่เข้าให้หนัก แบคฮยอนหัวเราะเสียงร่าก่อนที่จะก้มลงป้อนจูบให้ คยองซูหลับตาตอบรับทุกสัมผัสด้วยความเต็มใจ

 

 

 

 

เอาน่า... ถือซะว่าให้ความดีความชอบไอ้ตัวโตของเขาล่ะกันเนอะ ถึงพรุ่งนี้จะเจ็บตัวก็เถอะ เพราะรักหรอกนะถึงยอมน่ะพยอนแบคฮยอน!!

 

 

 

คอยดูเถอะตัวเล็ก... ตัวโตจะเอาขึ้นทบต้นทบดอก ทบดอกทบต้น หักล้างหนี้สินให้ครบถ้วนเลย!! 

 

 

 

พรุ่งนี้หวังว่าโดคยองซูคงจะสบายดีนะ... แต่ถึงจะไม่สบายก็มีพยอนแบคฮยอนอยู่เคียงข้างอยู่แล้วนินะ ก็ตัวโตน่ะไม่เคยห่างตัวเล็กเลยนะ.. แม้สักวินาที 

 

 

 

 

พยอนแบคฮยอนรักโดคยองซูมากนะ .... โดคยองซูก็รักพยอนแบคฮยอนมากเหมือนกันนั่นแหละน่า.....