ลำดับตอนที่ #38
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #38 : [ Fic REBORN|KHR] OMEGAVERSE โอเมก้าที่รัก (Yaoi)
"ทำไมต้องแบ่งแยก ก็คนเหมือนกันไม่ใช่รึไง!!"
ชื่อ : คาร์มินิส มาโกะ || Carminis Mako
ชื่อเล่น : มาโกะ / Mako
เมย์จัง / Mei - Chan | มีแค่กลุ่มของเธอเท่านั้นที่เรียกเธอแบบนี้ได้
ความหมาย : คาร์มินิส || ทำนองเพลง
มาโกะ || สวยงาม
อายุ : 21
เพศ : หญิง
สถานะ : เบต้า
รสนิยามทางเพศ : ชาย
สาย : รับ
สัญชาติ : ละติน - ญี่ปุ่น
ลักษณะภายนอก : ร่างบางของสาววัย 23 ปี ผิวสีขาวออกเหลือง ใบหน้าหวานรับกับเส้นผมสีฟ้าอมเขียวน้ำทะเลยาวสลวยจนถึงสะโพกเหยียดตรง ใบหน้าหวานมนดูเรียบเนียน ดวงตากลมโตสดใสสีน้ำเงินเข้มจนออกม่วงนิดๆ คิ้วเรียวได้รูปรับกับดวงตา จมูกเล็กเชิดรั้น ริมฝีปากสีพีชที่มักถูกทาทับด้วยลิปสติกสีธรรมชาติ เรือนกายเล็กที่มีความทะมัดทะแมงแข็งแรง สาวผู้มีบุคคลิกที่ดีในทุกท่วงท่า ไม่เชิงว่าเหมือนคนผู้ดีแต่ก็เป็นคนที่มีท่าทางที่มั่นคง มีความคล่องแคล่ว มักสวมกางเกงมากกว่ากระโปรง มีความแสบอยู่ในตัว
อาวุธ : กรงจักรคู่ : ใช้เป็นบูมเมอแรงก็ได้ ถ้าขว้างไปแล้วก็ยังกลับมาหา หรือจะใช้แยกกันได้ ถึงภายนอกอาจจะดูธรรมดาแต่ว่า มันเหล็กนั้นถูกตีขึ้นมาด้วยวัสดุพิเศษที่สามารถตัดหิน หรือว่าเพชรที่แข็งที่สุดได้เหมือนกันนะ
ธาตุอะไร : พิรุณ
สถานะ : นักฆ่าอิสระ
ลักษณะนิสัย : มีนิสัยที่เรียกได้ว่า 'หัวขบถ' ไม่ชอบอยู่ในกรอบหรือคำสั่งของใครเท่าไหร่ ไม่ชอบอยู่ในกฏเกณฑ์ รักอิสระ รักการเดินทางท่องเที่ยว มีทัศนคติที่ต่างจากคนอื่นก็คือ เธอเกลียดการแบ่งชนชั้นเป็นที่สุด แถมเป็นคนที่ชอบทำอะไรไม่คาดคิดอยู่เสมอ คิดจะทำก็ทำ ไม่มีใครรู้ว่าเธอทำไปเพราะอะไรและมีจุดมุ่งหมายอะไรกันแน่ ไม่ชอบการบังคับขู่เข็ญ การเหยียดหยาม ไม่ชอบยึดติดกับอะไรนานๆ
เป็นคนที่มีความอดทนสูงมาก เก็บความรู้สึกเก่ง ใจเย็น ชอบอ่านสีหน้าคนอื่นออก แถมเป็นคนกวนTeen หน้านิ่งที่ทำเอาหลายคนหัวร้อนได้เหมือนกัน แต่ถ้าเธอฟิวส์ขาดมานี่ นรกแตกเลยก็ว่าได้ เธอผู้ไม่เคยกลัวใครและชอบท้าทายกับอันตรายอยู่เสมอ ค่อนข้างเจ้าแผนการที่แสบใช่ย่อย มีความเนียนในระดับล้าน อยู่กับเธอเหมือนอยู่กับสัตว์สองประเภทคือ 'งู' และ 'จิ้งจอก' เจ้าเล่ห์กลับหลอกไปมา จนเหยื่อตายใจก่อนจะแว้งกัดทีหลัง เธอสวมหน้ากากเป็นพันเพื่อให้ได้ในสิ่งที่เธอต้องการ
เธอเป็นคนที่รักความยุติธรรม และความเท่าเทียมกันในสังคม ใจดี อ่อนโยน แต่เธอไม่ได้อ่อนแอ นางเป็นคนที่ฉลาดในการใช้ชีวิตและการเอาตัวรอด มีไหวพริบที่ดีและสัญชาตญาณที่ค่อนข้างน่ากลัว มีความรอบคอบ มีเหตุผล มีความเป็นผู้นำที่ยอดเยี่ยม เป็นเซียนเหล้าและพนัน
แต่เวลาต่อสู้หรืออยู่ในโหมดฆ่าใครก็ตาม เธอจะกลายเป็นคนเย็นชาและไร้ความปราณี มีฝีมือที่เฉียบคมและรวดเร็วมาก แถมยังสามารถเอาของที่ไม่น่าจะเป็นอาวุธฆ่าคนอื่นได้อีกต่างหาก เป็นคนที่ S นิดๆเวลาจะฆ่าใครก็ตามจนเหมือนกับเป็นอีกคน
จุดอ่อนของนางก็คือ เวลาผู้ชายชอบยื่นหน้าเข้ามาใกล้ทีไร หน้าเธอจะแดงแจ๋ทุกที แถมยังออกอาการซึนเดเระขั้นสุดด้วย และเวลาที่เธอรู้สึกเศร้าเธอจะไม่ยอมให้ใครเห็นน้ำตาของเธอโดยเด็ดขาด
ประวัติ : เธอเกิดมาในครอบครัวธรรมดาครอบครัวหนึ่ง ที่มีชีวิตประจำวันดูเหมือนกับคนทั่วไปที่มีความสุขดี ถึงจะมีฐานะปานกลางแต่ครอบครัวเธอก็ไม่ได้อดอยากอะไรเลย จนกระทั่ง...ครอบครัวของเธอกำลังจะมีสมาชิกใหม่ขึ้นมา แม่ของมาโกะตั้งครรภ์และให้กำเนิดลูกชายออกมาแต่ว่าเขา...เป็นโอเมก้า ตอนแรกๆมาโกะไม่เข้าใจความหมายของพวก อัลฟ่า เบต้า และโอเมก้าเลยสักนิด จนเมื่อเธอเห็นว่าพ่อและแม่ของเธอไม่ค่อยให้ความสนใจน้องชายของเธอเลยแม้แต่น้อย
"ฮึก ฮือออ ผมเจ็บอ่ะ" เด็กชายที่คล้ายกับเธอร้องไห้งอแงเมื่อตัวเองถูกเหล่าคนอื่นๆกลั่นแกล้งมา
"แค่นี้จะร้องทำไม! รีบไปที่ห้องได้แล้ว..." คำเอ่ยจากผู้เป็นพ่อที่บอกกับลูกชายคนเล็กนั้นช่างเย็นชาและห่างเหิน
เด็กชายได้แต่กลั้นสะอื้นและเดินผ่านห้องอาหารไปด้วยบาดแผลเต็มตัว มาโกะรู้สึกสงสารน้องชายของเธอมาก แต่ก็ได้ยินคำพูดของมารดาที่พร่ำบ่นอยู่เสมอ
"ทำตัวไร้ประโยชน์ซะจริง...มาโกะ ทานเยอะๆนะลูก แม่ทำของโปรดหนูไว้เยอะเลย"
ทำไมล่ะ แล้วมิโนรุไม่มากินข้าวกับเราเหรอ?
ตั้งแต่ในวันนั้นเธอก็เกิดคำถามขึ้นในใจ เธอแอบเห็นพ่อและแม่กระทำกับน้องชายของเธอราวกับทาส แต่กลับเป็นพ่อแม่ที่ดีให้กับเธอ อาหารของเขาในแต่ละมื้อมีแค่ขนมปังกับแยมและวก้น้ำเปล่าเท่านั้นเอง ส่วนห้องที่มิโนรุนอนนั้นคือห้องใต้หลังคาก็มีเพียงแค่ฟูกเก่าๆที่ฝุ่นเครอะ พวกหนูและแมลงสาปก็เยอะ ไหนจะพวกหยากไหย่แมงมุมหนาทึบนี่อีก
"มาโกะ เดี๋ยวพ่อกับแม่จะไปทำธุระสัก 3 วันนะลูก หนูอยู่ได้ใช่มั้ย?" มาโกะวัย 12 พยักหน้ารับก่อนที่สองสามีภรรยาจะนั่งรถแล้วเดินทางออกไป
ก๊อกๆ
"คะ ครับ?" เด็กชายวัย 6 ปีแง้มใบหน้าออกมาจากฝ้าเพดานที่มีบันไดขึ้น มาโกะยิ้มให้กับน้องชายของตัวเองและกวักมือให้เขาลงมา
เนื้อตัวของมิโนรุมอมแมมและบางทีมีบาดแผลที่ยังไม่หายดี มือของเธอเอื้อมไปลูบผมชี้หยาบๆนั้นด้วยความอ่อนโยน
"ไปอาบน้ำกันนะ หิวรึยัง? จะทำอาหารไว้ให้(^^)" สิ่งที่เธอมีต่อคนตรงหน้านั้น เธอแสดงออกกับเขาคือคนในครอบครัวเดียวกัน
มาโกะแอบทำแบบนี้ทุกครั้งเวลาที่พ่อแม่ของเธอไม่อยู่หรือว่าหลับไปแล้ว โดยเริ่มจากแอบเอาอาหารขึ้นมากินบนห้องและแบ่งให้กับน้องชาย แอบทำเสื้อผ้าจากชุดของเธอ ทำแผล สอนหนังสือให้ และช่วยทำความสะอาดปรับแต่งห้องนอนใต้หลังคานั่นเสียใหม่ สายสัมพันธ์ของทั้งสองนั้นก็แน่นแฟ้นขึ้นเรื่อยๆ
"พี่ครับ นี่มันอะไรหรอ?" มิโนรุวัย 9 ปีกำลังชี้เปลวไฟที่พวกอัลฟ่าห่อหุ้มอาวุธอยู่ มันเป็นสีเหลือง
"เปลวไฟน่ะ น่าจะเป็นธาตุอรุณล่ะมั้ง" มาโกะวัย 15 ตอบด้วยความไม่แน่ใจ
"อรุณ? มันคืออะไรเหรอฮะ?"
"เป็น 1 ในธาตุทั้ง 7 น่ะคล้ายๆกับสายรุ้งยังไงล่ะ"
"ผมอยากมีบ้างจัง...ผมจะทำได้มั้ยนะ?"
"มิโนรุทำได้แน่นอน น้องของพี่เก่งอยู่แล้วนี่เนอะ(^^)" เธอกอดคอน้องชายแล้วยิ้มให้กำลังใจ มิโนรุมองพี่สาวของตัวเองแล้วยิ้มอย่างมีความหวังก่อนจะพยักหน้า
"อื้อ!"
แต่ว่า....
ครืนนน เปรี้ยงงง!!
"มิ...โนรุ" หลังจากที่กลับจากโรงเรียนภาพตรงหน้ากลับติดตาเธอไปชั่วชีวิต เข่าทั้งสองไร้แรงยืนและทรุดลงนั่งที่หน้าประตูบ้าน สายฝนที่เทลงมานั้นบาดผิวกายจนเจ็บ แต่เธอกลับไม่ใส่ใจ
ภาพที่พ่อของเธอกำลังยืนมองน้องชายที่นอนหงาย ในมือของผู้เป็นพ่อถือมีดที่อาบเลือดเอาไว้ ส่วนแม่ของเธอนั้นนั่งคร่อมร่างน้อยและเอามือบีบที่ลำคอ มาโกะที่ได้สติรีบวิ่งไปห้ามทันที
"พ่อแม่ ทำอะไรกันคะ!"
"หืม? อ้าว กลับมาแล้วเหรอมาโกะ รอเดี๋ยวนะลูก แม่ขอจัดการ'ขยะ'ก่อนนะ(^^)" หญิงสาวเอ่ยด้วยสีหน้ายิ้มแย้มมือเรียวบีบคอหอยของน้องชายแน่นขึ้นจนเด็กน้อยหน้าซีดตาเหลือก
"แม่คะ ปล่อยมิโนรุนะ! นั่นน้องชายของหนู ลูกชายของพ่อแม่นะคะ"
"พูดอะไรน่ะลูก แม่มีมาโกะคนเดียวนะ เจ้านี่มันก็แค่เศษขยะเท่านั้น"
"อ อั่ก! พะ พี่คะ ครับ..."
"ใครเป็นพี่แกไม่ทราบ ไอ้เด็กเหลือขอ!" ชายหนุ่มกระทืบมือน้อยๆเต็มแรงจนเธอได้ยินเสียงกระดูกหัก
กร๊อกก!!
ปึ่กๆๆๆ!!
"หยุดนะ...หยุดสิ...หยุดได้แล้ว" เธอมองภาพที่น้องชายของเธอกำลังถูกพ่อและแม่กระทืบและเหยียบย่ำน้องชายอย่างแรง ริมฝีปากเล็กนั้นกระอักเลือดมากมายก่อนที่จะสบตาเธอแล้วพูดพึมพำบางอย่าง ก่อนจะยกยิ้มให้และหมดลมหายใจไป
"เฮ้อ ตายสักที...เอาล่ะ เก็บกวาดกัน---" แต่ยังไม่ทันที่ทั้งสองจะได้แตะตัวเด็กชาย เสียงตะโกนลั่นพร้อมกับการระเบิดของเปลวไฟก็เกิดขึ้น
"อย่าเอามือนั่น....แตะต้องมิโนรุนะ!!"
พรึ่บบบ!!
"ว้าย! เปลวไฟ...สีฟ้านี่" หญิงสาวผละถอยห่างเมื่อความร้อนของเปลวไฟสัมผัสที่มือ ก่อนที่จะเหลือบไปเห็นร่างของสามีที่มีเปลวไฟสีฟ้ากำลังเผาที่ชายกางเกง
"คุณคะ ไฟมัน!"
"เฮ้ย อะไรวะเนี่ย!!"
ตึกๆๆ
ชิ้ง!
"ฉันไม่ยอมให้แตะต้องมิโนรุหรอก!" เธอหยิบกรงจักรที่ประดับไว้ในห้องนั่งเล่นออกมายืนคั่นกลางระหว่างทั้งสองและศพของมิโนรุ เปลวไฟสีฟ้าห่อหุ้มอาวุธเอาไว้ทั้งสองข้าง ดวงตาคู่สวยวาวโรจน์และจ้องมองสองสามีภรรยาด้วยความโกรธจัด
"มาโกะ...ลูกมีพลังนั่น โอ้ ช่างวิเศ---"
"หุบปากไปซะ!" เธอตวาดลั่นพร้อมกับเปลวไฟสีฟ้าที่เริ่มลุกลามจนเผาร่างของผู้เป็นพ่อ
"อ๊ากกก!!"
"ทำไมลูกต้องทำเพื่อมันขนาดนี้ด้วยล่ะ! มันเป็นโอเมก้านะ!" หญิงสาวตะโกนหวังเตือนสติแต่นั่นกลับทำให้เธอยิ่งโมโห
"คำก็โอเมก้าสองคำก็โอเมก้า จะอัลฟ่า เบต้า หรือโอเมก้าทุกคนก็มีจิตใจ มีความเป็นมนุษย์ไม่ใช่รึไงกัน!!"
"..." หญิงสาวสะอึกไปเหมือนพูดไม่ออก
"เกลียด...ฉันเกลียดคนพวกนี้ที่สุดเลย!!" เธอตะโกนใส่หน้าของทั้งสองก่อนที่เปลวไฟจะดับลง
หมับ! ตึกๆๆ!
เด็กสาวรีบพยุงตัวน้องชายแบกขึ้นหลังและวิ่งออกไปนอกบ้านทันทีโดยไม่ฟังคำทัดทานใดๆของผู้เป็นพ่อและแม่เลยแม้แต่น้อย
"มาโกะ กลับมานะ จะไปไหนน่ะ มาโกะ....มาโกะะะะ!!"
หลังจากนั้นมาโกะได้พามิโนรุไปให้หมอรักษา แต่ว่าพวกเธอมาช้าเกินไป...น้องชายของเธอได้จากไปเพราะเสียเลือดมากและอวัยวะภายในหลายแห่งเสียหายอย่างหนัก ก่อนที่เธอจะฝังน้องชายของเธอไว้ที่บนภูเขาซึ่งเป็นสถานทีที่เธอชอบมานั่งชมพระอาทิตย์ตกกับน้องชายเธอทุกครั้งที่พ่อแม่ของเธอไม่อยู่บ้าน และ
ตัวตนของเธอได้เปลี่ยนไปตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา...
เธอกลายเป็นหัวโจกของเหล่าอันธพาล นักเลงและเด็กจรจัด ตั้งแต่อายุ 16 โดยเธอจะฆ่าพวกที่เป็นคนใหญ่คนโต โดยคนส่วนใหญ่จะเป็นพวกอัลฟ่าและมีโอเมก้าหลายคนถูกกดขี่ราวกับทาส คอยช่วยเหลือเหล่าโอเมก้าที่กำลังจะถูกฆ่าหรือขายอย่างผิดกฏหมายโดยไม่ยินยอม จนมีคนตั้งฉายาให้เธอว่า 'นางฟ้าหัวกบฏ' ถึงเธอจะเป็นเบต้าและมีโอเมก้าหลายคนเคารพ เธอกลับให้ทุกคนอยู่กันด้วยความเท่าเทียม
จนกระทั่งวันหนึ่ง เธออายุ 20 ได้นั่งชมพระอาทิตย์ตกยามเย็นที่หน้าหลุมศพของน้องชายเธอเหมือนกับทุกวัน เธอมองป้ายชื่อและนึกถึงรอยยิ้มที่สดใสของเด็กชายตัวน้อยที่จากไป เธอกอดเข่าร้องไห้ด้วยความคิดถึงและโหยหา จนตะวันลับฟ้าเธอจึงกลับไปโดยที่ไม่สังเกตเลยว่ามีคนๆหนึ่งกำลังมองเธออยู่
วันต่อมามาโกะทำเหมือนอย่างเคยทุกครั้ง แต่ว่าคราวนี้กลับมีช่อดอกลิลลี่สีขาวเล็กๆวางอยู่ที่หน้าหลุมศพ ตอนแรกเธอก็ไม่ได้คิดอะไรจึงหาแจกันมาเปลี่ยนให้แต่ว่าดอกลิลลี่นั่นก็มีอยู่ที่หน้าหลุมทุกวัน
"ใครกันเนี่ย?" มาโกะหยิบช่อดอกลิลลี่ช่อใหม่ขึ้นมาดูด้วยความสงสัย ก่อนที่เธอจะได้ยินเสียงฝีเท้าของคนๆหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง
เมื่อหันหลังไปก็พบกับชายคนหนึ่ง รูปร่างหน้าตาดีและมีรอยยิ้มอ่อนโยนประดับบนใบหน้า เธอขมวดคิ้วและหยิบกรงจักรออกมาเตรียมป้องกันตัว
"วางใจเถอะขอรับ ผมมาดี"
"ความรู้สึกนี้...คุณคงเป็นอัลฟ่าสินะ" มาโกะตั้งท่าต่อสู้พร้อมกับเปลวไฟสีฟ้าที่ห่อหุ้มอาวุธของเธอเอาไว้
ชายหนุ่มยกยิ้มอ่อนให้พร้อมกับเดินเข้ามาอย่างไม่กลัวเกรง และพูดขึ้นด้วยความชื่นชม
"ขอรับ ผมเป็นอัลฟ่า...ชื่ออาซาริ อุเก็ทสึขอรับ ขอทราบชื่อของคุณได้หรือไม่? 'นางฟ้าหัวกบฏ'"
"มาโกะ.....คาร์มินิส มาโกะ ที่คุณมาที่นี่ต้องการอะไร?"
"เปล่าเลยขอรับ ผมแค่อยากจะมาดูคนที่บอสของวองโกเล่กำลังสนใจอยุ่ในตอนนี้น่ะขอรับ"
"วองโกเล่? องค์กรที่มีแต่พวกอัลฟ่านั่นน่ะเหรอ คิดจะทดสอบความอดทนของฉันรึยังไงกัน" มาโกะเอ่ยด้วยคำพูดที่ไม่ค่อยจะสบอารมณ์เท่าไหร่
เธอเริ่มมีอคติกับเหล่าอัลฟ่านับตั้งแต่วันที่น้องชายของเธอถูกกลั่นแกล้งและไร้คนยื่นมือเข้ามาช่วย การที่พวกเขากระทำกับเหล่าโอเมก้าอย่างไร้ความเป็นมนุษย์การที่เธอจะตอบแทนผลกรรมของพวกมันกลับก็ไม่แปลก
"การที่ฉันคอยช่วยเหลือโอเมก้า ไม่ได้แปลว่าฉันจะเป็นโอเมก้า...ฉันเป็นเบต้า แต่ก็เป็นมนุษย์ ไม่ว่าจะชนชั้นไหนก็เป็นมนุษย์เหมือนกันไม่ใช่เหรอ?"
"..."
"ความเจ็บปวดของพวกเขา ฉันน่ะเข้าใจดี...พวกเขาถูกทิ้งขว้างไร้คนเหลียวแลไม่ต่างกับเศษขยะ พวกเขาแทบจะไม่ได้สัมผัสสิ่งที่เรียกว่า'ความสุข'เลย"
"แต่น่าชื่นชมที่เหล่าโอเมก้าให้ความเคารพคุณนะขอรับ"
"ฉันไม่ได้ต้องการแบบนั้นสักหน่อยนี่"
"แล้วถ้าเกิดอยู่ในช่วงฮีทล่ะขอรับ คุณจะทำยังไง?"
"จะมีโอเมก้าที่ยังไม่เข้าช่วงฮีทมาบอกฉันเอง และฉันจะออกไปหาซื้อยามาให้พวกเขา ฉันไม่ปล่อยให้พวกเขาทรมานนานหรอก" มาโกะตอบด้วยความฉะฉานและตรงไปตรงมา
"ไม่น่าเชื่อเลยนะขอรับว่านางฟ้าหัวขบถที่ใครๆต่างก็หวั่นเกรงจะเป็นเบต้า แถมยังเป็นผู้หญิงอายุยังน้อยแบบนี้เสียด้วย"
"แล้วมันทำไมงั้นเหรอคะ"
"สนใจ....มาเข้าวองโกเล่กับผมมั้ยขอรับ?"
"ขอปฏิเสธ!!"
ของที่ชอบ : ข้าวออมเล็ต - ที่จริงชอบกินไข่แหละแต่ข้าวออมเล็ตจะชอบเป็นพิเศษเพราะมันเป็นเมนูโปรดของมิโนรุน้องชายของเธอ
ฝน - ชอบนั่งฟังเสียงฝนข้างหน้าต่าง และเมื่อฝนหยุดเธอจะออกมาเหยียบแอ่งน้ำเล่นด้วยเท้าเปล่า
ชามะลิ - ชอบกลิ่น จบมะ?
เมล่อน - หอมๆหวานๆ ฉ่ำและอร่อยมากกกก
ของที่เกลียด : อัลฟ่า - ชอบคิดว่าตัวเองเป็นใหญ่ ไร้สาระที่สุด! (ประเด็นคือเมื่อตอนเด็กๆมิโนรุถูกทำร้ายจากพวกอัลฟ่าบ่อย จึงเกลียดไปโดยอัตโนมัติ)
พวกแบ่งแยกชนชั้น
กลัว/แพ้ : กลัวฟ้าผ่า - ภาพฝันร้ายที่น้องชายของเธอถูกฆ่าตายตามมาหลอกหลอน จนทำให้นอนไม่หลับหรือฝันร้าย พอสะดุ้งตื่นมาจะร้องไห้
คู่ : อาซาริ อุเก็ทสึ (อัลฟ่า)
สถานการณ์การพูดของตัวละคร :
มักแทนตัวเองว่า ฉัน และแทนคนที่อายุน้อยกว่าว่า เธอ หรือ นาย แต่ถ้าอายุมากกว่าจะเรียกว่า คุณ และจะมีหางเสียงถือแม้จะไม่เต็มใจที่จะคุยก็ตามที
"เรียกฉันว่า มาโกะ หรือเมย์จังก็ได้...เป็นโอเมก้าแล้วไงล่ะ ฉันไม่เหมือนพวกเบต้าคนอื่นๆหรอกนะ" มาโกะว่าปนตำหนิเล็กน้อยก่อนจะยกยิ้มใจดีให้กับโอเมก้าที่เธอเพิ่งช่วยเหลือออกมา "ที่นี่คือบ้านของพวกเธอ...ทำตัวตามสบายเลยนะ(^^)"
"ฉันบอกแล้วไงคะ ว่าเกลียดอัลฟ่า แล้วก็เรื่องคู่แห่งโชคชะตาน่ะ ฉันไม่เคยเชื่อเลยสักนิดเดียว!!" มาโกะตวาดลั่นด้วยความรำคาญใจเมื่อโดนตามตื้อ
"มิโนรุ...สบายดีมั้ย? วันนี้พี่มาเยี่ยมแล้วนะ" มาโกะคุกเข่าลงพร้อมกับลูบแผ่นหินสลักชื่อของน้องชายของเธอเอาไว้ เสียงหวานเอ่ยแผ่วจนแทบจะกลืนไปกับสายลม
เพิ่มเติม : - เป็นนักฆ่าและมีกลุ่มเป็นของตัวเองซึ่งก่อตั้งเพื่อช่วยเหลือเหล่าโอเมก้าที่ไม่ยินยอมและถูกบังคับ หรือกำลังจะถูกกำจัด ซึ่งเธอเป็นหัวหน้ากลุ่ม 'กลุ่มกบฏสีฟ้า'
- มีความสามารถในการเล่นกีต้าร์และร้องเพลงได้เพราะ
- มีฝีมือการต่อสู้ในระยะประชิด และถนัดกีฬาผาดโผน และ ฟรีรันนิ่ง
- น้องชายของมาโกะชื่อ มิโนรุ (เสียชีวิต)
- เวลาจะออกไข้างนอกจะเป็นรูปข้างบน แต่เวลาใช้ไฟหรือตอนที่เป็นนักฆ่าจะเป็นอีกแบบ ดังรูปค่ะ (ตาจะเปลี่ยนเป็นสีฟ้าเมื่อใช้ไฟ)
Talk บอสวองโกเล่รุ่นที่ 10 ในเรื่อง
'งายยย.....คุณผู้พิทักษ์และนักฆ่าของโผมมม'เสียงทุ่มนุ่มน่าฟังชวนผ่อนคลายเอ่ยถามผู้พิทักษ์และนักฆ่าทั้งหลายในห้องโถงนั่งเล่นอย่างร่าเริง
: ช่วยทำตัวให้น่าเคารพหน่อยก็ดีนะคะ (=_=)
' เอ้า! ฮึบ!' กระโดดนั่งลงเก้าอี้อย่างสนุกสนานแล้วยิ้มให้
: (=A=;;)
'อ่าๆ ใจเย็นๆนะทุกคน ก็วันนี้ผมก็มีเรื่องจะคุยด้วยละนะ' เท้าคางมองแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
: // กอดอกนั่งฟังด้วยสีหน้าเบื่อขั้นMax
' พวกเรานะ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว เราก็แก่ขึ้นเรื่อยๆแล้ว ทำไมเรา...'
เสียงพูดที่ชวนผ่อนคลายก่อนหน้านี้ได้หายไปพร้อมกับเสียงที่ทำให้ทั้งห้องนั้นเงียบและกดดันขึ้น
: พูดมาสักทีสิ จะรอใครมาตัดริบบิ้นเปิดพิธีรึไงมิทราบ!
' อะๆๆ...ผมไม่พูดอ้อมไปแล้วมากๆแล้วสินะ เฮ้อ..... งั้นฟังคำสั่งของผมให้ดี'
ใบหน้าที่ยิ้มอย่างรอยยิ้มอย่างร่าเริงหายไปพร้อม กับมีหน้าเรียบเฉยและรอยแสยะยิ้มอย่างน่ากลัว
: ว่ามาสิคะ
'จงไปหา โอเมก้า(หรืออัลฟ่า/เบต้า) ของคุณให้พร้อมก่อน 1 เดือนที่จะถึงงานเต้นรำ ถ้าหาไม่เจอพวกคุณเตรียมตัวรับบทลงโทษจากผมได้เลย หึๆ555555+' เสียงขำชวนขนลุกได้หายไปพร้อมกับหมอกของผู้พิทักษ์สายหมอก เมฆาและบอสของพร้อมเขา และกลับมีกระดาษวางอยู่บนโต๊ะ
: ให้ตายสิ ก็รู้อยู่ว่าเราไม่ชอบงานพวกนี้ // เดินไปหยิบกระดาษมาอ่าน
(ในกระดาษเขียนว่า)/ ถ้าหาไม่ได้ผมจะส่งพวกคุณไปทำโทษที่แดนทมิฬ (เป็นที่ฝึกที่มืดมิดและเป็นที่ทำโทษของวองโกเล่ของโลกนี้)/พร้อมกับมีเสียงสยองลอยมาตามลม
: แกร๊บ! (^^)+ ไอ้บอสเจ้าเล่ห์นักนะ!! // ขยำกระดาษและปาทิ้งพร้อมตะโกนด่า
Talk naki
สวัสดีจ้าาาาา ชื่ออะไรจ๊ะ?
: PT. จ้า ยินดีที่ได้รู้จักเน้อ
จ้าๆ แล้วคิดว่าตัวท่านจะนกไหม?
: ไม่รู้จิ ก็เลือกคู่ที่ไม่น่าจะนกอ่ะนะ
อยากบอกอะไรกับไรท์ไม่จ๊ะ?
: ขอให้ไม่นกเน้อ
ทำไมถึงมาสมัครของไรท์ละ?
: โอเมก้า ได้ทั้ง NL Yuri Yaoi ครบรสเลยจ้าาาา
สุดท้ายนี้อยากบอกอะไรลูกๆของท่าน?
: นกก็ช่างเถอะ ถือว่าได้ร่วมสนุกก็โอเคแล้วเนอะ
จ้าๆ นั้นก็โชคดีนะ!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น