Prison moon

ลำดับตอนที่ #37 : the last time

l  on one belongs here more than you.  l

__________________________________________

APPLICATION

" เพราะพวกเรายืนอยู่บนจุดที่สูงที่สุดและหนาวเหน็บที่สุด

เช่นนั้นเราจึงต้องเชื่อ ว่าสักวันแสงอันเรืองรองจะส่องสว่างมายังพวกเรา "

บทบาท : วีรสตรีธาตุดิน

ชื่อ : เทเรซ่า นอสตัลเจีย / Tereza Nostalgia

ชื่อเรียก : เทเรซ่า / Tereza *ไม่มีชื่อเล่น*

อายุ : 20 ปี

เพศ : หญิง

ประวัติ : 

' once upon a time, in a hopeless city.

people die, our home is destroyed and everything changes to the black.

so, why are you still able to smile? '

[ the bright hope ]

"พวกเราอาศัยอยู่ภายใต้ความสิ้นหวังที่ไร้ทางออก"

             

             อาณาจักรวาเลนไทน์ เขตทุรกันดารเเห่งหนึ่ง

             บ้านเรือนที่เสื่อมสภาพดูราวกับจะไม่มีใครอาศัยอยู่เเล้ว หากแต่ถ้าสังเกตดีๆ ล่ะก็ จะพบผู้คนหลบซ่อนอยู่ภายในนั้น ใบหน้าหมองเศร้า ซูบตอบอิดโรยเหมือนคนป่วยไข้ติดโรค มองแล้วสภาพช่างชวนเวทนานัก หนึ่งในบ้านนับสิบหลังนั่น มีอยู่หลังหนึ่งที่สร้างขึ้นจากฝางและเศษไม้ ไม่สิ คงต้องบอกว่าเป็นเพียงกำบังกันฝนเสียมากกว่า

             ร่างของเด็กหญิงคนหนึ่งนอนหลับใหลอยู่ในนั้น ยามแสงแดดสาดกระทบ เธอห่อตัวหนีราวกับรำคาญ กระทั่งถูกสัมผัสด้วยฝ่ามืออันอ่อนโยน จึงปรือเปิดนัยน์ตาขึ้นจ้องมองเจ้าของรอยยิ้มอ่อนหวานผู้นั้น

             "ตื่นได้แล้ว"

             เด็กหญิงถูกปลุกจากการหลับใหล

             เพื่อที่จะใช้ชีวิตอย่างไร้จุดหมายต่อไปบนโลกที่มืดมน

             เมลิซ่า นอสตัลเจีย เกิดเเละเติบโตขึ้นมาในยุคหลังสงคราม

             เด็กหญิงอายุเพียงไม่กี่ขวบปีในตอนนี้ เธอใช้ชีวิตอยู่ในอาณาจักรวาเลนไทน์ ท้องฟ้านั้นมีสีเทาและบ้านเรือนพังทลาย ทุกอย่างช่างไม่น่าดู ผู้คนหมองโศกและป่วยใจ เว้นเพียงแต่เด็กสาวคนนั้นเท่านั้น..ที่ยังคงยิ้มออกมาอยู่เสมอไม่ว่าเมื่อไหร่

             เทเรซ่า..เธอคนนั้นพี่สาวของเธอ

             หากจะกล่าวว่าโลกนี้โหดร้าย ก็คงพูดได้ว่ามันยังใจดีกับเธอบ้างที่มอบแสงสว่างอันล้ำค่านี้มาให้

             

             ชีวิตของพวกเราเรียบง่าย ซ้ำซาก จำเจ แถมยังน่าเบื่อ..ก็แค่ตื่นขึ้นมา ใช้ชีวิต หาเลี้ยงตน แล้วกลับไปนอน นับเเกะรอเวลาที่จะตื่นมาเจอกับดิสโทเปียน่าหดหู่เหล่านี้อีกครั้ง

             ถึงอย่างนั้นเมลิซ่าก็มีสิ่งหนึ่งที่ไม่เหมือนใคร นั่นเพราะเธอมีเทเรซ่า พี่สาวแสนดีที่คอยอยู่เคียงข้างเสมอ

             เด็กสาวคนนั้นส่องสว่างอยู่ท่ามกลางความมืด เป็นคนที่มักยิ้มแย้มอยู่ตลอดเวลา ทุกเช้าที่ตื่นขึ้นมาเพราะเทเรซ่าช่วยปลุกให้ตื่นด้วยรอยยิ้มอันอ่อนหวาน และเมื่อมองดู ก็จะเห็นปลายนิ้วเรียวทั้งสิบเปื้อนคราบโคลนไว้ ความหยาบกระด้างที่สัมผัสได้ รวมถึงหัวเผือกและมันที่ถูกกองไว้ตรงมุมบ้าน บอกให้รู้ว่าเด็กสาวออกไปตั้งเเต่เช้ามืด เพื่อหาอาหารมาให้กับเรา

             เทเรซ่าเปรียบเสมือนทุกอย่างบนโลกนี้สำหรับเมลิซ่า เธอคนนั้นคอยหาอาหาร ช่วยดูเเล พัดวีให้ยามป่วยไข้ มักจะเข้านอนหลังเธอ คอยเฝ้าให้เมลิซ่าหลับใหล และตื่นก่อนเธอเสมอเพื่อเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับเช้าวันใหม่

             น่าสงสัยจริงๆ ว่าเธอคนนั้นไม่รู้จักเหนื่อยล้าบ้างเลยรึอย่างไร

             "ไม่เหนื่อยสักนิด"

             แต่เมื่อถามออกไป เด็กสาวผู้นั้นก็ตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มเช่นเดิม

             พี่สาวของเธอ..หล่อนเป็นแบบนี้เสมอ

             "ถ้าเกิดว่าต้องทำเพื่อให้มีชีวิตรอดล่ะก็..มากกว่านี้พี่ก็ทำได้"

             เต็มไปด้วยความพยายาม ความหวัง และความกล้าหาญที่มากกว่าใคร ๆ

             ในชีวิตที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง น่าแปลกที่ไฟแห่งความหวังของเด็กสาวคนนี้กลับไม่เคยมอดดับลงเลย เทเรซ่ายังคงใช้ชีวิตต่อไปเช่นเดิม ประดับประดาใบหน้าไว้ด้วยรอยยิ้ม คอยดูแลเเละเลี้ยงดูตัวเธอที่เป็นน้องสาว รวมถึงมอบคำสัญญาที่แสนวิเศษไว้ให้เมื่อยามที่เราไปนั่งรับลมเล่นอยู่บนเนินเขาลูกนั้น

             "พี่จะมอบชีวิตที่ดียิ่งกว่าใครให้กับเมลิซ่า เพราะฉะนั้น..จะต้องสู้ต่อไปนะ"

             สวนดอกไม้เเสนวิเศษ บ้านของเราสองคนที่มีเเต่ความสงบสุข

             พี่น้องทั้งสองนั่งอยู่เคียงข้างกัน เกี่ยวก้อยไว้ด้วยสัญญาพร้อมรอยยิ้มอันอ่อนหวาน

             เพราะพวกเราแตกสลาย พวกเราถึงต้องสู้ต่อไปเพื่อรอคอยเเสงสว่างเหล่านั้น..

- Meliza Nostalgia -

             โลกของเทเรซ่าเต็มไปด้วยหมอกขมุกขมัวของความสิ้นหวัง

             ณ อาณาจักรวาเลนไทน์อันเป็นที่หวงแหนขององค์ราชา พวกเขาเหล่านั้นกระจายตัวอยู่กันไปทั่วทุกหนแห่ง มีเพียงแค่ป่าแสนอันตรายและเขตทุรกันดารเก่าๆ ที่พอให้พักพิงอาศัยได้ โลกมันเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ชีวิตหมดอับจนหนทาง กระทั่งพ่อแม่ยังทิ้งเราไปเพราะไม่อาจแบกรับภาระได้อีกเเล้ว

             ในสถานที่แห่งนั้น..ตัวเธอเหมือนกับกำลังปืนอยู่ภายในหลุมลึกที่ไร้ก้นบึ้ง..มีเพียงปากบ่อที่ส่องแสงสว่างริบหรี่ไกลออกไปคอยผลักดันให้ตะเกียตะกายมีชีวิต ไม่รู้เลยว่าเมื่อใดถึงจะไปถึง และไม่รู้เลยว่าเมื่อไหร่พละกำลังนี้จะหมดลง

             แต่ทุกคราที่เหนื่อยล้าจนเเทบขาดใจ..ก็จะมีมือของเด็กคนนั้นยื่นเข้ามาช่วยเหลืออยู่เสมอ..

             "พี่เหนื่อยรึเปล่า"

             เด็กหญิงตัวน้อย ดวงตากลมโตใสซื่อแฝงแววห่วงใย มือเล็กป้อมลูบไปตามนิ้วของเธอที่แตกเเละเเห้งจากการหาเลี้ยงตน ความอ่อนหวานนุ่มนวลเหล่านั้นตกตะกอนอยู่ภายในใจ ความสุขมันปริ่มล้นเปรมปรีได้ง่ายดายถึงเพียงนี้เชียวหรือ..?

             อ้อมกอดอบอุ่นโอบกอดเด็กน้อยเอาไว้ หลบซ่อนม่านน้ำตา แล้วมอบยิ้มที่งดงามที่สุดไปให้

             "ไม่เหนื่อยเลยสักนิด"

             ถ้าเพื่อเธอเเล้ว..ไม่ว่าอะไรฉันก็ทำได้

             เมลิซ่าคือแสงสว่างของเธอ

             ในโลกใบนั้น เด็กสาวนอนฝันร้ายอยู่เสมอ ความหวาดกลัว ความระแวดระวัง สั่นเทาเหมือนแกะสีขาวที่หลุดเข้าไปในป่าลึก

             ทว่าเมื่อรุ่งสางวันใหม่มาเยือน วินาทีที่ได้เห็นใบหน้าที่หลับใหลอย่างสงบอยู่ข้างกาย..สายลมก็พัดผ่านเข้ามาทลายความหวาดกลัวทุกอย่าง สร้างความกล้าและแรงกำลังให้กับเธอขึ้นมา เพราะฉะนั้นเเล้วตราบใดที่ยังมีเธออยู่ เทเรซ่าก็จะสู้ต่อไป เพื่อที่จะได้มีชีวิต และทำตามฝันของเราสองคนให้เป็นจริงได้ในสักวัน

             ทว่าโลกใบนี้..มันกลับเต็มไปด้วยความโหดร้าย..

             วันหนึ่งโลกพลิกกลับกลายเป็นฝันร้าย

             บ้านที่เคยอยู่อาศัย..ถูกเปลวไฟแผดเผาไหม้ไปทั่วทุกย่อมหญ้า

             เช้ามืดของวันใหม่ ท้องฟ้าสีน้ำเงินอ่อนถูกย้อมจนกลายเป็นสีแดงฉาน เสียงกรีดร้องของเหล่าผู้คนดังกึกก้อง ชีวิตเล็กจ้อยในฝ่ามือถูกบีบทำลายไปเรื่อยๆ ร่างของเทเรซ่าราวกับถูกแช่แข็ง เธอหลบซ่อนอยู่ภายใต้เงาของต้นไม้ ผักผลไม้ที่ไปเสาะหามาถูกทิ้งขว้าง และเพียงเเค่เห็นใบหน้าของบุคคลเหล่านั้น ก็ราวกับความกลัวกลืนกินทุกสิ่งอย่างในหัวไป

             กองทัพทมิฬ..สำหรับเธอ เรียกง่ายๆ เเล้วก็คงเป็นปีศาจ

             ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขามาที่นี่ได้อย่างไร ไม่มีใครรู้ว่าเหตุใดพวกเขาจึงต้องทำร้ายเรา สิ่งเดียวที่เทเรซ่ารับรู้ได้ในตอนนั้นคือความกลัว หากไม่ใช่ความกลัวที่จะต้องตาย แต่กลับเป็นความกลัวที่จะต้องสูญเสีย..

             บ้านของเรา..เด็กคนนั้น..น้องสาวของเธอ

             "เมลิซ่า.."

             เพียงแค่นั้นสองเท้าก็ออกวิ่งออกไป

             ไม่สนต่อทั้งเปลวเพลิง ความตาย ซากศพ หรือเลือดเนื้อที่สาดกระเซ็นเปรอะเปื้อน เทเรซ่าออกวิ่งเพื่อตามหาเด็กคนนั้น กระโจนเข้าสู่ความตายเพียงเพื่อเสาะหาแสงสว่างที่กำลังมอดดับของเธอ ในหัวของเด็กสาวเพียงภาวนาซ้ำไปซ้ำมา วอนขอต่อพระผู้เป็นเจ้าว่าได้โปรด..

             อย่าพรากเธอไป..อย่าพาเด็กคนนั้นไปจากเธอ

             ตัวเธอที่โถมเข้าใส่กองเพลิง บุกลุยเปลวไฟเข้าไปในบ้านหลังจ้อย กองฝางเปรียบเสมือนเชื้อเพลิงชั้นเลิศทำให้บ้านถูกแผดเผาวอดวาย เมื่อเข้าไปได้จึงพบกับเด็กคนนั้นที่นอนสลบไสลอยู่ใจกลาง เทเรซ่าโอบอุ้มร่างกายนั้น กัดฟันทนจากความแสบร้อนของเปลวเพลิง พยายามทะนุถนอมเธออย่างดี เเละใช้ทุกพลังที่มีอยู่เพื่อหนีเอาตัวรอดออกมา

             ถึงอย่างนั้นก็สายไปเสียแล้ว

             "เมลิซ่า"

             เสียงของเธอ เอ่ยเรียกร่างที่นอนแน่นิ่งอยู่ภายในอ้อมแขน ใบหน้างดงามเดียงสาถูกแผดเผา เปลวเพลิงลามเลียส่งกลิ่นเนื้อไหม้ลอยฟุ้งชวนอาเจียน มือของเทเรซ่าพองบวมจากความแสบร้อนที่สัมผัสกายนั้น ทว่าให้ตายอย่างไรเธอก็ไม่ยอมปล่อยมือออก

             "ตื่นสิ.."

             "ตอนนี้..ได้เวลาอาหารเช้าเเล้วนะ"

             

             ความหวังเล็กจ้อย..แสงสว่างที่ถูกดับไปแล้ว

             ให้ตายอย่างไรก็ไม่มีวันถูกจุดขึ้นมาใหม่ได้อีก..

             ฝ่ามือที่กอบกุมเอาไว้ ค่อยๆ ร่วงหล่นลงไปดั่งนกที่ถูกกระชากปีกออก

             เสียงกรีดร้องร่ำไห้ดังคร่ำครวญไปทั่ว เด็กสาวโอบกอดร่างน้อยนั้นไว้แนบอก ร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่สนสิ่งใดอีกเเล้ว กระทั่งสายตาของบุคคลที่เธอเรียกขานว่าปีศาจ หรือคมดาบที่พาดทาบลงมาก็ไม่อาจสร้างความขลาดกลัวได้อีกเเล้ว ดวงตาน้ำงามเงยขึ้นสบมองยามถูกทาบทับด้วยเงาดำ จ้องเข้าไปในความอำมหิตเหล่านั้น

             ปลายดาบที่แหลมคมมันพาดอยู่บนคอ บาดผิวขาวเป็นรอยลึก ความเจ็บปวดทำให้ต้องข่มฟันกัดกรอด ไร้เสียงร้องคร่ำครวญวอนขอชีวิต เด็กสาวฉาบดวงตาไว้ด้วยความแน่วแน่

             "สักวันมันจะต้องมีคนได้ชดใช้ในบาปนี้"

             คำพูดของเธอ สร้างเสียงหัวเราะให้กับอีกฝ่าย

             รอยยิ้มกรีดลงไปบนใบหน้างดงามนั่น หากแต่มองเเล้วน่าสะอิดสะเอียนเหลือเกิน

             "เจ้ามีแววตาที่ดี"

             เสียงที่เอ่ยออกมา ช่างแสนเฉยเมยและไม่คิดแยแส

             "เเลกกับชีวิตไร้ค่านั่น..มอบมันให้ข้าสักดวงก็แล้วกัน"

             เพียงชั่วพริบตา ฝ่ามือนั้นก็พุ่งเข้าใส่ ความเจ็บปวดมหาศาลพุ่งขึ้นถึงขีดสุด หยดเลือดไหลอาบรินท่วมใบหน้า ดวงตาขวาถูกช่วงชิงไปโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ความเจ็บปวดกัดกินโคนสมองของเธอ สติสัมปัชชัญญะถูกตัดขาด ร่างกายของเด็กสาวล้มลงนอนแน่นิ่งไปท่ามกลางแววตาที่จ้องมองด้วยนัยนะบางอย่างที่ไม่สามารถเข้าใจได้..

             เมื่อลืมตาตื่นขึ้นอีกครั้ง ทุกอย่างรอบตัวก็เหลือเพียงแค่เถ้าถ่าน

             ไม่เว้นแม้กระทั่งร่างในอ้อมแขน ที่กลายเป็นตอตะโกสีดำ ไม่หลงเหลือความงดงามใดๆ อีกต่อไปแล้ว

             ร่างของเทเรซ่าสลบไสลอยู่ภายในป่า ห่างไกลจากเมืองที่เคยเป็นบ้านเกิดซึ่งยามนี้เหลือไว้เพียงเถ้า เด็กสาวตื่นขึ้นมาเพื่อเผชิญกับฝันร้ายที่เป็นจริงอีกครา พร้อมกับการมองเห็นที่หลงเหลืออยู่เพียงครึ่ง

             เช่นเดียวกับเเสงสว่างและความหวังในตัวเธอ

             ครึ่งหนึ่งถูกดับไปแล้ว..มันสูญสิ้นไปพร้อมกับชีวิตของเมลิซ่า

             ทว่า..

             เบื้องหน้านั้นคือหลุมศพที่ถูกทำขึ้นอย่างเรียบง่ายด้วยดอกไม้สีขาวในป่าและป้ายไม้

             เทเรซ่าจ้องมองชื่อที่สลักอยู่บนแผ่นไม้ ลูบฝ่ามือลงบนหน้าดินโดยไม่กลัวแปดเปื้อน หยดน้ำตาไหลออกจากดวงตาข้างซ้ายเพียงครู่ ก่อนถูกปาดทิ้งเพื่อไม่ให้ความอ่อนแอมากลืนกินตัวตนไปได้อีก

             "รอพี่หน่อยนะ.."

             สักวันหนึ่ง จะสร้างฝันของเราให้เป็นจริง

             บ้านหลังน้อยที่เป็นของเราสองคน โลกใบนี้ที่มีเพียงความสงบสุข

             จะต้องทำให้ได้..ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม

             - Tereza Nostalgia -

__TBC?__

ธาตุพลังมานา : ธาตุดิน

ลักษณะนิสัย :

•T H E  S U N

             ตัวตนที่เปรียบเสมือนพระอาทิตย์ดวงโตบนท้องฟ้า สุกสกาวและเต็มไปด้วยความอบอุ่น เทเรซ่าคือหญิงสาวที่สามารถสร้างความหวังและชีวิตให้ผลิบานขึ้นมาได้ เธอเป็นคนที่มีพละกำลังวังชา ตื่นตัวอยู่เสมอ และไม่เคยย่อท้อต่อสิ่งใด ความแข็งแกร่งของเธอคือความกล้าที่จะเผชิญ และความมีน้ำอดน้ำทนต่ออุปสรรคต่างๆ ผู้คนมักย่อท้อเมื่อเจอสิ่งที่ยากเกินไป แต่เทเรซ่ากลับไม่เป็นเช่นนั้นเลย ความล้มเหลวเปรียบเสมือนการผลักดันตัวในรูปแบบหนึ่ง เมื่อล้มเเล้วจึงลุก หรือหากเหนื่อยล้า ขอเพียงพักผ่อนสักครู่หนึ่ง เธอก็จะสามารถลุกขึ้นมาสู้ได้ใหม่อีกครั้งอย่างแน่นอน

             พลังงานที่เผื่อแผ่ให้กับผู้อื่น เหมือนกับว่าตัวตนของเธอ จะส่องสว่างอยู่เสมอ ใครก็ตามที่ได้เข้าใกล้ก็มักจะผ่อนคลายและรู้สึกดีไปด้วย เทเรซ่าเป็นพวกที่ชอบคิดแง่บวก มองไปยังอนาคตมากกว่าจะจมปักอยู่กับอดีต ด้วยภาพลักษณ์ที่ทำให้ผู้พบเจอต้องรู้สึกสบายใจยามอยู่ใกล้ เธอจึงเหมือนกับพลังงานสำรองชั้นยอด ที่ทำให้ผู้เหนื่อยล้ามีกำลังวังชาได้อีกครั้ง ด้วยคำพูดคอยให้กำลังใจกันเสมอจากหญิงสาวผู้นี้ หรือกระทั่งการโอบกอดปลอบโยน ก็มอบให้กันได้อย่างง่ายดาย

             แสงของดวงอาทิตย์จะไม่มอดดับลงโดยง่าย แสงแห่งหวังในตัวเทเรซ่าเองก็ไม่ต่างกัน เธอมีความพยายาม มีความมุ่งหวัง เพื่อจะทำให้สำเร็จเเล้วต่อให้เหนื่อยยากลำบากแค่ไหนก็จะอดทน ถึงจะต้องใช้เวลานานหลายปีเป็นดีดัก หรือจะต้องพยายามหนักหนาเสียจนเหนื่อยซะร่างแทบขาด เธอก็จะทำมันต่อไป จนกว่าจะสำเร็จลุล่วงในเป้าหมายของเธอให้ได้

•A C T I V E L Y

             คล่องแคล่วปราดเปรียว หญิงสาวผู้กระตือรือร้นเหมือนกับแมวป่าผู้ว่องไว หากจะกล่าวว่าเทเรซ่าอยู่นิ่งไม่ค่อยได้คงเห็นได้ว่าเป็นความจริง ใช่ว่าจะเป็นสตรีสมาธิสั้นเเต่อย่างใด เพียงแค่ไม่อยากปล่อยเวลาให้สูญเปล่าเท่านั้นเอง เป็นหญิงที่มักใช้ทุกเวลาชีวิตให้คุ้มค่าอยู่ตลอด รักการขยับเขยื้อนเพื่อทำงาน หรือการทำอะไรสักอย่างที่เป็นประโยชน์ หากไม่เหนื่อยจนอยากตายจริงๆ เทเรซ่าก็คงไม่ใช้เวลาไปกับการนอน หรือนั่งเฉยๆ ให้รากมันงอกเป็นแน่

             เธอเป็นคนขยัน ผนวกกับความอดทนจึงทำให้ทำงานได้อย่างหลากหลาย หนักเอาเบาสู้ ทำมันเสียทุกอย่างตั้งแต่เข็นสากกะเบือยันต่อเรือรบ ถือคติประจำใจว่า 'ไม่ว่าอะไรฉันก็ทำได้' ท่องเสียสามครั้งเเล้วลงมือทำเลยไม่ต้องไปนั่งคิดอะไรมาก เทเรซ่าเป็นพวกไม่ชอบคำนวณผลลัพธ์ เธอคิดอยู่เเค่ว่า ถ้าเราพยายามอย่างเต็มที่ สิ่งที่ออกมาก็จะตอบสนองต่อความพยายามของเราเอง

             แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ที่เธอมักทำเรื่องต่างๆ ได้ดีเยี่ยมค่อนไปทางเพอร์เฟคอยู่ตลอด เป็นเพราะตัวเทเรซ่ามีทักษะการเรียนรู้ที่สูงกว่าคนวัยเดียวกัน เธอฉลาดมากกว่าที่ใครคิด หัวไว เข้าใจอะไรง่าย จัดการกับสถานการณ์ต่างๆ ได้อย่างดีเพราะมีประสบการณ์มากจากการผจญภัยและทดลองลงมือทำ นั่นจึงทำให้เธอเป็นคนที่เก่งกาจกว่าใครๆ เรียกได้ว่ามีทั้งพรสวรรค์และพรแสวง คงไม่แปลกนักหรอกหากหลายคนจะนิยมชมชอบเธอ หรือเกิดนับถือในตัวผู้หญิงคนนี้ขึ้นมาจากสิ่งที่เธอเป็นอยู่ในตอนนี้

•S M I L E

             เอกลักษณ์อย่างหนึ่งของเทเรซ่าคือรอยยิ้ม ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ เธอก็ระบายรอยยิ้มอันอ่อนหวานประดับใบหน้าเอาไว้เสมอ เป็นคนที่ต่อให้ทุกข์ สุข หรือเศร้า ก็สามารถยิ้มออกมาได้ เหมือนกับว่ามันเป็นแค่การสวมหน้ากาก ทว่ารอยยิ้มของเทเรซ่านั้นมาจากใจจริงแท้แน่นอน เธอยิ้มเพราะมีความสุข และเธอยิ้มเมื่อทุกข์เพื่อเป็นกำลังใจให้ตนเอง สำหรับเทเรซ่า รอยยิ้มมันเปรียบเสมือนกับยาวิเศษ เพราะฉะนั้นเเล้วเธอถึงได้เลือกจะยิ้มมากกว่าร้องไห้หรือโศกหมองอย่างไรเล่า

             มีบางครั้งที่มีคนด่าเธอว่าโง่งมเพราะรอยยิ้มเหล่านั้น หากเทเรซ่ากลับไม่เคยใส่ใจมันเลย คนเขาอยากจะว่าจะพูดอะไรก็ปล่อยมันไปตามยถากรรมนั่นแหละ โลกนี้สิ่งที่ห้ามยากสุดก็คือปากคน ดังนั้นเเล้วก็ไม่ต้องไปเสียเวลามานั่งเอามาจับใจความให้เหนื่อยหรอก เทเรซ่ามักจะไม่สนใจหรือแยแสในเรื่องแย่ๆ รอบตัวเธอ ทำตัวเหมือนกับว่าไม่ได้เห็นไม่ได้ยินอะไรพวกนั้นเลย เธอไม่ชอบเก็บคำด่า หรือเรื่องห่วยแตกมาไว้ในหัวให้รกสมองหรอกนะ

             เสน่ห์ที่แฝงเอาไว้กับรอยยิ้ม ถึงจะพูดว่าถูกด่าทอเพราะรอยยิ้มอยู่บ้าง แต่ก็ไม่นานนักหรอก เพราะตัวตนของเทเรซ่ามักทำให้ผู้คนรอบตัวเธอตกหลุมรักในความสดใส ส่องสว่าง และอ่อนหวานเหล่านั้นอยู่เสมอ เทเรซ่าเป็นคนดี ไม่ว่าใครก็พูดแบบนั้น และคนที่ดีย่อมเหมาะกับการได้รับความรักจากผู้คน ไม่ว่าใครก็เอ็นดูเธอกันทั้งนั้น แต่ก็ใช่ว่าเธอจะใช้ความเอ็นดูเหล่านั้นมาหาผลประโยชน์ใส่ตนเสียเมื่อไหร่

•P U R E

             จิตใจที่บริสุทธิ์สะอาดเเละผุดผ่อง หญิงสาวผู้นี้เป็นมนุษย์ธรรมดาที่มีความโกรธ โลภ และหลง หากทว่าน้อยครั้งนั้นที่จะเห็นเทเรซ่าเเสดงด้านลบออกมา หรือกระทั่งคิดอะไรที่มันไม่ดีในหัวก็ตาม เธอเติบโตมากับสภาพเเวดล้อมแย่ๆ ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่สูญเสียตัวตนของตนไป เป็นคนที่ตั้งมั่นอยู่กับทัศนคติของตนได้อย่างดีเยี่ยม ไม่เบี่ยงเบนไปในทางไม่ดี กระทำในธุรกิจที่ถูกต้องแม้ว่าจะทำให้ใช้ชีวิตลำบากไปซะบ้าง เเต่เธอว่ามันก็คงดีกว่าการทำเรื่องเลวร้ายเพื่อให้มีชีวิตรอดนั่นแหละ เเบบนั้นเเล้วจะมีเกียรติอะไรได้?

             เทเรซ่าเกิดมาในชนชั้นที่ต่ำ หากเเต่กลับยึดมั่นในเกียรติยศประหนึ่งว่าเป็นชนชั้นสูง ในทางเดียวกันเธอก็มีความอ่อนน้อมและถ่อมตน ไม่ก้าวข้ามหัวผู้ใหญ่ รวมถึงไม่ให้ใครมากดขี่ตัวเองได้ง่ายๆ ปกป้องสิทธิของตนเเละคนรอบข้างอยู่เสมอ เธอคือคนที่พร้อมจะก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยเหลือใครสักคน เทเรซ่าใจดี..และบางทีก็ดูจะมากเกินไป เมื่อเธอพยายามช่วยเหลือใครต่อใครไปเสียหมด จนบางครั้งผลของความใจดีนั้น ก็ย้อนกลับเข้ามาเล่นงานเธอในท้ายสุด

             แต่ถึงแม้บางคราจะถูกหักหลังหรือทำร้ายใส่ หญิงสาวก็ยังคงไม่ลดรอยยิ้มของตนไป เธอมักกล่าวคำว่า ไม่เป็นไร อยู่เสมอจนกลายเป็นคำติดปาก ไม่ถือโทษโกรธเคืองอะไไรเลย จนน่าสงสัยเสียจริงว่า ตัวเธอนั้นโกรธเคืองผู้ใดไม่เป็นเลยงั้นหรือ..?

•A N G R Y

             โลกที่เต็มไปด้วยความหม่นหมองอยู่เเล้ว ก็ไม่ควรไปทำให้หมองเศร้ามากยิ่งขึ้นด้วยการทะเลาะเบาะเเว้ง หรือโกรธเคืองกันเอง เทเรซ่าจะยิ้มรับคำพูดที่ว่า เธอดูใจดีจนเหมือนจะโกรธใครไม่เป็นเลย ก่อนจะตอบกลับไปว่า "จริงๆ เเล้วก็โกรธอยู่ออกบ่อยนะ?" สร้างความฉงนให้กับคนอื่นว่าเธอไม่โกรธเอาเสียตอนไหน แน่ล่ะ..พวกเขาจะรู้ได้อย่างไร ในเมื่อเทเรซ่าไม่ยอมแสดงความโกรธเกรี้ยวเหล่านั้นออกมาให้คนเขาเห็นเลยแบบนั้น

             เทเรซ่าเก็บงำความรู้สึกตนเองได้เก่งประหนึ่งนักแสดงละครเอกในโรงละคร เธอซ่อนความรู้สึกแง่ลบทุกอย่างลงไปให้ลึกที่สุดอยู่เสมอ หลายครั้งที่นึกโกรธหรือหัวเสีย แต่ก็พยายามผ่อนคลายตัวเอง ไม่ให้เกิดปะทุขึ้นมาจนเกิดความวุ่นวาย คนเขาว่า โกรธคือโง่ โมโหคือบ้า ดังนั้นเธอจึงพยายามไม่โกรธ รวมถึงคอยช่วยเกลี่ยกล่อมสถานการณ์คุกรุ่นให้บรรเทาลงด้วยเช่นกัน

             สงคราม ความรุนแรง และความตาย สามสิ่งที่เกี่ยวโยงกัน เทเรซ่าเกลียดสิ่งเหล่านี้ เธอไม่ชอบมันเพราะมันทำให้ผู้คนเจ็บปวดอยู่เสมอ ไม่ว่าเมื่อไหร่มนุษย์ก็ต้องเสียคนสำคัญไปให้กับสิ่งเหล่านั้น เธออยากให้โลกนี้สงบสุข..การฆ่าฟันไม่ใช่เรื่องที่เธออยากทำซะเท่าไหร่ ทุกครั้งที่มีหนึ่งชีวิตจบสิ้นไป ไม่ว่าเป็นคน สัตว์ หรือสิ่งใด หญิงสาวก็มักสวดภาวนาให้กับพวกเขาอยู่เสมอ

             แต่ในท้ายสุดเเล้ว ถึงเเม้เทเรซ่าจะเกลียดชังในสงคราม แต่ว่าถ้าหากทำแล้วมันจะจบความโศกเศร้าของผู้คนลงได้ เธอก็พร้อมเสียสละที่จะทำ เพื่อให้รอยยิ้มกลับคืนมาสู่ทุกคนได้เช่นกัน

•I N S I D E

             ราตรีที่เต็มเปี่ยมด้วยฝันร้ายไม่รู้จบสิ้น เพราะเทเรซ่าเป็นมนุษย์ เธอจึงไม่สามารถละทิ้งทุกอย่างไปได้อย่างสมบูรณ์ การแสดงออกของเธอ บ่งบอกให้รู้ว่าเธอจะก้าวต่อไปเสมอ และความสิ้นหวังทุกประการก็ไม่สามารถทำอะไรเธอได้เลย แต่ใครจะรู้เล่าว่า ในความเป็นจริงนั้น จะเป็นเธอเองที่มักนอนฝันร้าย ตกอยู่ในความเหนื่อยล้าที่สิ้นหวังอยู่เสมอเมื่อต้องอยู่เพียงลำพัง

             เทเรซ่าอ่อนล้า ตัวเธอเหมือนกับหุ่นที่พยายามมุ่งลุยต่อไปไม่หยุดยั้ง โดยที่ไม่ได้รับการซ่อมแซมหรือเยียวยาอะไรเลย ในขณะที่ยิ้มอยู่ ก็ครุ่นคิดว่าจะต้องทำแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่? ใต้ความสดใส ก็คือความสับสนและไม่เข้าใจ ว่าท้ายสุดเเล้วตนกำลังทำอะไรอยู่กันแน่?..มันมีหลายครั้งที่เทเรซ่ามักหนีไปร้องไห้อยู่คนเดียวเพราะเธอเหนื่อยเกินจะทนไหว เธอใช้เวลาอยู่กับตัวเองเพื่อพยายามปลอบประโลม และให้กำลังใจตนเป็นส่วนมาก

             ภาพลักษณ์ยามที่อยู่ท่ามกลางผู้คน กับตอนที่อยู่เพียงลำพังนั้นแตกต่างกันฟ้ากับเหว ผู้คนเรียกขานเธอว่าเป็นแสงสว่าง เปรียบเสมือหวังอันเจิดจัรส ดั่งอาทิตย์ทินกรที่คงไม่มีวันมอดดับ แต่ท้ายที่สุดเเล้ว เบื้องลึกในจิตใจกลับกำลังแตกสลายลงไปทีละน้อย และเฝ้ารอใครสักคนที่จะเข้ามาช่วยปลอบประโลม หรือเป็นแสงสว่างแห่งหวังให้กับเธอ ได้เหมือนที่เธอเป็นให้กับผู้อื่นบ้าง..

•C E L E B R A T I O N

             เสียงดนตรี การเต้นรำ อาหารเลิศรสกับเครื่องดื่มชั้นเลิศ ทุกอย่างที่หมายถึงการเฉลิมฉลอง มันคือสิ่งที่เทเรซ่าหลงรักอย่างหมดใจ เธอชอบที่เต้นรำไปกับผู้คนมากมาย สนุกสนานในงานฉลองกับธรรมชาติ อาหารเเละเครื่องดื่มแสนอร่อย มันเป็นเครื่องชูกำลังชั้นดีแก่หญิงสาวคนนี้ ครั้งหนึ่งเทเรซ่าเคยพูดเอาไว้ว่า ต่อให้เครียดหรือเหนื่อยจัดขนาดไหน ขอแค่ได้ปลดปล่อยสักหน่อย เธอก็จะหายเป็นปลิดทิ้งได้อย่างง่ายดาย และคำพูดนั้น ก็ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นเเต่อย่างใดซะด้วยสำหรับเธอคนนี้

             เทเรซ่ารู้จักตัวเองดี เธอรู้ว่าตัวเองต้องการอะไร และอยากได้สิ่งไหน เพราะฉะนั้นเมื่อเศร้า เธอจึงสามารถจัดการกับความเศร้านั้นได้อย่างเป็นระบบระเบียบ การร้องไห้คือปลดปล่อยในขั้นแรก ทำให้หัวใจผ่อนคลาย ไม่หนักอึ้งจนเกินไปกับการแบกรับภาระ (แต่ก็เป็นเรื่องที่คงให้คนอื่นมาเห็นไม่ได้นัก) และอย่างที่สองนั่นคือการเลี้ยงฉลอง คนอย่างเทเรซ่า ต่อให้พรุ่งนี้โลกจะแตก เธอก็ยังสามารถจัดงานเลี้ยงฉลองเพื่อชโลมหัวใจล้าๆ ของตัวเองได้อยู่ดีนั่นแหละ

             สาเหตุที่ชอบมันเสียขนาดนี้ ก็คงเพราะงานฉลองมันมักมาพร้อมกับความสุขสนุกสนานกระมัง? ผู้คนน่ะมักหัวเราะ ตบมือยินดี และยิ้มกว้างๆ เสมอเลยไม่ใช่หรือไงเมื่อพวกเขามีงานเฉลิมฉลอง เช่นนั้นมันก็ดีเเล้วล่ะ เพราะเทเรซ่าเอง ก็อยากให้ทุกคนสามารถยิ้มอย่างมีความสุขได้มากที่สุดเช่นกัน

•G E N T L E N E S S

             อ่อนโยนอยู่เสมอไม่ว่ากับใครก็ตาม แม้จะเป็นตัวตนที่แข็งแกร่งเหมือนผาสูง แต่ก็ไม่ได้กระด้างจนน่ากลัว หรือตึงเครียดจนเกินไป เทเรซ่าเป็นคนที่อ่อนโยนมาก เธอมักคอยดูแล ให้ความช่วยเหลือ ห่วงใยต่อผู้อื่น ทั้งรอยยิ้ม แววตา หรือสัมผัส ก็มักมีความอ่อนโยนที่ทำให้หัวใจของผู้รับรู้สึกอบอุ่นแอบแฝงเอาไว้ หากให้เปรียบแล้ว เธอก็คงเหมือนกับพี่สาวแสนดี ที่พร้อมจะรับฟังเราและโอบกอดเราเอาไว้ในค่ำคืนที่หนาวเหน็บนั่นแหละ

             เทเรซ่าเป็นทั้งผู้ฟังเเละผู้พูดที่ดี เมื่อมีคนอยากระบายอะไรสักอย่าง เธอจะนั่งฟังเขาเงียบๆ ด้วยความใส่ใจ ก่อนจะมอบคำเเนะนำกลับไปสำหรับบางคน หรือถ้าหากมองเเล้วผู้พูดเพียงต้องการใครสักคนมารับฟัง เธอก็จะไม่กล่าวอะไรออกไป พูดได้ว่าเป็นสตรีที่มองคนออก รู้ในสิ่งที่คนต้องการ และคาดเดาจิตใจเหล่านั้นได้จากการสังเกต เทเรซ่ารู้เรื่องของคนรอบตัวดีประหนึ่งว่าเป็นตัวเธอเอง ทั้งนี้ก็เพราะมักจะคอยใส่ใจเรื่องต่างๆ อยู่เสมอนั่นแหละ

             แต่น่าแปลก ที่ว่าถ้าเป็นเรื่องของตนเเล้ว กลับหลงๆ ลืมๆ จำไม่ได้เสียอย่างนั้น เทเรซ่าสามารถร่ายอาหารโปรดของคนสนิทได้อย่างไม่ผิดเพี้ยนไปสักองค์ประกอบ แต่พอเขาถามกลับว่าเธอชอบอะไรล่ะ อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม? เทเรซ่ากลับตอบไม่ได้ เธอมักลืมว่าตัวเองชอบอะไร หรือขนาดเรื่องที่ว่าวันเกิดวันอะไร ยามนี้กลับจำไม่ได้ไปเสียแล้ว เมื่อมีคนถามเธอว่าต้องการอะไร เทเรซ่าก็จะตอบกลับไปแค่ว่า 'อะไรก็ได้' แค่นั้น

•P R O M I S E

             คำสัญญานั้นสำคัญเหนือสิ่งอื่นใดสำหรับเทเรซ่า หญิงผู้นี้ให้คำมั่นต่อคำพูดของเธอ ถึงจะเป็นพวกที่พูดเจื้อยเเจ้วได้เหมือนนกน้อย หรือเก่งเรื่องการใช้วาจาขนาดไหน ก็ไม่ใช่ว่าจะพูดส่งเดชไปเรื่อย คุณสามารถให้น้ำหนักกับคำพูดของเธอได้อย่างเต็มร้อยเสมอ เพราะถ้าเทเรซ่าพูดออกไปแล้ว มันจะไม่มีวันกลับแตลงเป็นอย่างอื่นอย่างแน่นอน 

             สมองของเธอคิดก่อนที่จะพูดออกไป ทุกคำพูดและทุกประโยค มันผ่านกระบวนการคิดมาอย่างดีแล้วอย่างถึงที่สุด เทเรซ่าถึงถูกเรียกว่าคือผู้เป็นเลิศในวาจาอย่างไรเล่า คำพูดในเบื้องแรกคือการไม่สร้างความขัดเเย้งระหว่างกัน เช่นนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะเห็นเธอกล่าวขัดหรือว่าอะไรใครเขาเข้าสักก่อน เว้นแต่จะไม่ดีจริงๆ เทเรซ่าถึงคิดจะเข้าไปหาเรื่องใครได้ (ซึ่งอันนี้คนถูกหาเรื่องก็คงต้องพิจารณาตัวเองเสียหน่อย ที่ทำให้แม่พระ (?) เปิดปากด่าตนได้เช่นนี้) หรือต่อให้เถียงกัน หล่อนก็ชอบเป็นฝ่ายยอมลงให้อยู่ดี

             มีอย่างหนึ่งที่เทเรซ่าจำได้แม่นเเละไม่เคยลืม นั่นคือคำสัญญา เธอไม่ใช่คนที่พูดสัญญาพร่ำเพื่อ เพราะคิดว่าถ้าทำไม่ได้ พูดไปก็คงสร้างความผิดหวังให้กันเปล่าๆ ดังนั้นเมื่อได้สัญญากับใครไป..เธอก็จะทำให้ได้ ไม่อย่างไรก็ตาม

•H O W E V E R

             ลำดับความสำคัญของเทเรซ่า ตัวของเธอจะอยู่รั้งท้ายชาวบ้านเขาอยู่เสมอ เทเรซ่าให้ความสำคัญกับคนรอบตัวมากกว่าตนเอง เหมือนจะพูดว่า ฉันเหนื่อยได้ แต่เธอน่ะไปพักเถอะ ถ้าเทเรซ่าอดอาหารแล้วจะทำให้มีคนได้กินอิ่มเพิ่มขึ้นมา เธอก็สามารถทำได้โดยไม่บ่นกล่าวอะไรเลย ชอบทรมานตัวเองทางอ้อมแบบไม่รู้ตัวเท่าไหร่ ไม่ได้ดูแลตนเองดีมากนัก จนถูกดุก็หลายครั้งหลายครา ถึงอย่างนั้นกลับยังไม่สำนึก ขนาดยังไม่นอนมาสองวัน ยังจะวิ่งโร่ไปช่วยคนเขาทำงานอยู่เลย

              เพราะไม่ว่าอย่างไรสำหรับเทเรซ่า ความสุขของคนรอบตัวก็คือความสุขของเธออยู่ดี ต่อให้ตนต้องเหนื่อยล้าหรือเจ็บปวดขนาดไหน มันก็ไม่เป็นอะไรเลย ขอแค่ว่าเธอสามารถทำให้พวกเขายิ้มออกมาได้ นั่นก็มีความสุขมากแล้ว หลายคนชอบถามว่าทำไมเธอถึงต้องพยายามทำเพื่อคนอื่นขนาดนั้น บางทีเทเรซ่าคงตอบได้แค่ว่า มันเป็นความสุขของเธอ แต่หากถามลึกลงไปในจิตใจแล้ว คุณก็คงได้ยินเสียงเบาๆ กระซิบตอบกลับมา ว่านั่นคือวิธีเดียวเท่านั้น ที่จะทำให้เทเรซ่าสามารถจุดประกายให้กับตนเองต่อไปได้

             ถ้าเป็นตนเองแล้ว มันก็จะเต็มไปด้วยความว่างเปล่า..เทเรซ่าไม่มีจุดหมายในการใช้ชีวิต ทุกย่างก้าวของเธอในตอนนี้ ล้วนทำไปเพื่อคนอื่น และเมื่อมนุษย์มีจุดหมาย พวกเขาก็เหมือนกับได้รับสถานที่ยึดเกี่ยวตัวตนเอาไว้ ดังนั้นถ้าหากวันหนึ่ง เทเรซ่าไม่หลงเหลือจุดหมายใดๆ ที่ได้รับฝากฝังไว้อีกแล้ว เธอก็คงไม่อาจตัดสินใจได้เช่นกัน ว่าจะทำเช่นไรต่อไปดี..

•A D V E N T U R E

             หญิงสาวนักผจญภัย ถึงอายุจะมีเพียงเท่านี้ แต่กลับออกเดินทางไปเสียทั่วรอบอาณาจักร พอสูญเสียน้องสาวไป เทเรซ่าก็ร่อนเร่ไปเรื่อย การที่เธอออกเดินทางไปรอบๆ ทั่วพื้นที่แบบนั้น ทำให้ได้รับประสบการณ์ต่างนามามากมาย ทั้งอาศัยในป่า หรือลอบเนียนๆ เข้าไปอยู่กับผู้คนในเมือง เทเรซ่าล้วนผ่านมันมาหมด ขนาดนอนในกล่องข้างถนนเธอยังเคยทำมาเเล้วด้วยซ้ำเลย

             เห็นหน้าหวานดูคุณหนูขนาดนี้ ใครจะรู้ว่าทักษะการใช้ชีวิตจะเป็นเอกจนชายหลายคนยังนึกเกรง เทเรซ่าไม่เรื่องมากสักเท่าไหร่ในเรื่องการกินอยู่ นอนกลางดิน กินกลางทราย จะอะไรก็ช่าง ถ้ามีชีวิตรอดต่อไปได้ก็ถือว่าไม่มีปัญหานักหรอก และเพราะดวงตาข้างขวาที่บอดไปแล้ว ผนวกกับการร่อนเร่นั้นไม่ได้ง่ายดายสักเท่าไหร่โดยเฉพาะเมื่อยามกลางคืนมาถึง เทเรซ่าจึงลับสัญชาตญาณเเละทักษะของเธอได้จนคมกริบ บางทีถ้าให้เธอหลับตาเดิน ก็คงเดินได้คล่องแคล่วว่องไวยิ่งกว่าลืมตาอีกด้วยซ้ำกระมัง

             และด้วยการที่เห็นโลกมาอย่างหลากหลายในระยะเวลาสี่ปีนั้น จึงทำให้เทเรซ่ามีการตัดสินใจที่เฉียบแหลมและครอบคลุมมากกว่าคนอื่น เธอจึงเหมาะจะเป็นผู้นำหรือผู้ช่วยใครสักคน แต่ต่อให้ไม่ได้เป็นผู้นำเทเรซ่าก็ไม่ค่อยสนหรอก เธอคิดแต่ว่า จะทำประโยชน์อะไรให้กับคนอื่นได้รึเปล่าเป็นหลัก เท่านั้นแหละ

สิ่งที่ชอบและไม่ชอบ :

}} ชอบ

♠ งานสังสรรค์ ; เพราะมันทั้งสนุกสนาน..และเต็มไปด้วยความสุข

♠ ดอกไม้ ; กลิ่นหอมเเละสีสันสวยงาม สิ่งประดับสรรค์สร้างที่แสนเลิศล้ำของพระบิดา

♠ นก ; มันดูมีอิสระดีล่ะมั้ง?

♠ เสื้อผ้าสวยงาม ; เธอก็แค่อิสรตรีธรรมดา ย่อมไม่แปลกหรอกที่จะชอบชุดสวยงามเหล่านั้น

♠ ความสงบสุข ; แค่อยากรู้เท่านั้นเอง ว่าชีวิตที่สงบสุขนั้นมันจะวิเศษถึงเพียงไหน..

♠ อาหารเลิศรส ; เพราะมันทำให้มีความสุข ร่างกายเเข็งแรง และรู้สึกมีกำลังขึ้นเมื่อได้ทาน

ไม่ชอบ {{

♠ ความรุนเเรง ; ผู้คนล้มตาย เจ็บปวด และทรมานเพราะความรุนแรงเหล่านั้น

♠ ความตาย ; เพราะมันพรากสิ่งสำคัญไปจากเราอยู่เสมอ

♠ อยู่ตัวคนเดียว ; มันวังเวง..แถมยังทำให้หดหู่เเละอ้างว้างไปเสียหมด

♠ ของรสเผ็ด ; แสบท้องทุกคราที่ได้กินสิน่า

♠ งู ; อันที่จริงเรียกว่ากลัวคงฟังเข้าใจง่ายกว่า..

ลักษณะภายนอกคร่าวๆ : หญิงสาวผู้เติบโตจากดินโคลน หากความงามกลับผลิโฉมอวดกายดั่งดอกผกาที่เปราะบาง ดวงหน้าพริ้มเพราสวยสง่าราวกับชนชั้นสูง ผิวกายขาวสะอาดสะอ้านเปื้อนคราบดินโคลนอยู่เสมอจากการใช้ชีวิต ปลายนิ้วเรียวกับฝ่ามือเล็กๆ น่าเสียดายที่มันหยาบกระด้างเกินบรรยาย เส้นผมของเธอเป็นสีน้ำตาลทอง หยักศกเล็กน้อยและยาวถึงกลางหลัง เครื่องหน้าอันสมบูรณ์แบบ ริมฝีปากระเรื่อมักวาดรอยยิ้มเปี่ยมความเชื่อมั่น ดวงตาสีเขียวอ่อนดูบริสุทธิ์สุกสกาวด้วยความหวัง เว้นเพียงดวงตาข้างขวานั้นที่ไร้เเวว เป็นเครื่องสื่อความหมายว่ามันเป็นเพียงของประดับเท่านั้น (171ซม. l 50กก.)

ความสามารถพิเศษ : 

♠ ประสารทรับรู้ ; รับรู้ได้ถึงเสียง การเคลื่อนไหว การไหวสะเทือน หรือสิ่งต่างๆ รอบตัวได้อย่างยอดเยี่ยม สัญชาตญาณถูกลับจนคมกริบ กระทั่งหลับตา เทเรซ่าก็สามารถเคลื่อนไหวอย่างคล่องเเคล่วหรืออาจจะมากยิ่งกว่าตอนลืมตาอยู่ได้เลยด้วยซ้ำ

♠ ควบคุม ; เธอควบคุมผืนดินได้ดั่งใจ บิดเกลียวรูปร่างของมันได้ตามเท่าที่ต้องการ

♠ ทหารอารักษ์ ; สร้างรูปปั้นที่มีคุณสมบัติของดิน (หิน, ทราย, โคลน) เพื่อเข้าต่อสู้กับศัตรู จำนวนอย่างมากคือ 10ตัว / 1ครั้ง

♠ การสร้าง ; สร้างอาวุธระยะใกล้ด้วยดิน มีคุณสมบัติเด่นด้านความแข็งแรง (Ex. ขวานใหญ่, กระบอง, หอก เป็นต้น)

จุดอ่อนของพลัง : 

♠ ศัตรูธรรมชาติ ; ธาตุดินของเธอจะเเพ้ทางกับธาตุไฟ ถ้าต้องสู้กับผู้มีมานาธาตุไฟจะลำบากเป็นพิเศษ

♠ ศิลปะการต่อสู้ ; รูปแบบของเทเรซ่าคือเวทมนตร์ ดังนั้นเธอจึงเสียเปรียทุกกรณีเมื่อต้องสู้ด้วยมือเปล่า

♠ ระยะฟื้นพลัง ; มีช่วงจังหวะคลูดาวน์ในการใช้อาวุธ (อธิบายเพิ่มเติมในหัวข้อ 'อาวุธที่ใช้' )

อาวุธที่ใช้ : 

♠ ต่างหูประดับ ; เป็นต่างหูรูปดอกไม้สีนวลประดับไว้ที่ใบหูซ้ายเพียงข้างเดียว กลีบดอกทั้งห้ามีผลทางเวทที่แตกต่างกันไป และจะตอบสนองต่อพลังมานาธาตุดินเท่านั้น 

             *กลีบดอกที่ 1, 2 - โล่ ; เป็นโล่เวทที่แข็งแรงและทนทานมาก ระดับความแกร่งจะไล่ไปตามระดับชั้น

             *กลีบดอกที่ 3, 4 - การรักษา ; กลีบดอกที่3มีฤทธิ์ช่วยในการห้ามเลือด, กลีบดอกที่4มีฤทธิ์ช่วยในการฟื้นฟูกำลังกาย

             *กลีบดอกที่ 5 - โจมตี ; กลีบดอกที่5จะพิเศษกว่ากลีบดอกอื่น เพราะมันสามารถแบ่งร่างออกเป็นคมดอกไม้นับร้อยได้ ก่อนจะกลายสภาพเเข็งตัวเพื่อใช้โจมตีคู่ต่อสู้ เปรียบเสมือนมวลหอกขนาดยักษ์ที่พุ่งเข้าใส่คู่ต่อสู้ด้วยความรุนเเรงมหาศาลนั่นเอง

             [ ระยะฟื้นพลัง :: การใช้งานอาวุธคือการเติมพลังมานาเข้าไปเพื่อให้ระบบเวททำงาน ดังนั้นจึงต้องมีช่วงระยะฟื้นพลังหลังจากใช้งานด้วย โดยกลีบดอกที่ 5 จะใช้เวลาฟื้นพลังอย่างต่ำ10นาที กลีบดอกที่3,4ใช้เวลา5นาที ส่วนกลีบดอกที่1,2ใช้เวลา2นาที ทั้งนี้ทั้งนั้นสามารถนำออกมาใช้ก่อนได้ แต่ประสิทธิภาพจะลดหลั่นลงไปตามมานาที่ได้รับไปในขณะนั้น ]

♠ มณี ; เพราะทักษะของเทเรซ่าโดดเด่นในเรื่องเวทเป็นหลัก เธอจึงมีอาวุธอีกชิ้นเป็นอัญมณีที่เป็นตัวช่วยในการควบคุมพลังมานา อีกทั้งมันยังช่วยเสริมให้พลังมานาเเข็งแกร่งมากขึ้น รวมทั้งทำให้ผลเวทออกมามีประสิทธิภาพสูงอีกด้วย

             *มณีดังกล่าวคือดวงตาข้างขวาของเทเรซ่า มันเป็นแร่หายากชนิดพิเศษที่ช่วยส่งเสริมพลังเวท และแน่นอนว่าด้วยการใส่ดวงตาดวงใหม่นี้เข้าไปแทน จึงทำให้เทเรซ่าไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยดวงตาข้างขวาของเธออีก*

เพิ่มเติมและอื่นๆ :

♠ ไม่มีใครทราบว่าแท้จริงในปัจจุบันนี้ บิดา-มารดาของเทเรซ่ายังมีชีวิตอยู่หรือไม่ หรือเป็นใครกันแน่

♠ หลุมศพของน้องสาวถูกสร้างไว้ที่เนินเขาที่โปรดของทั้งสอง ประดับประดาด้วยแปลงดอกไม้สีขาวอย่างที่เด็กคนนั้นชอบ

♠ ตั้งเเต่เมลิซ่าตายก็ออกเดินทางไปทั่วเพื่อหาเลี้ยงชีพตนเอง ทำให้ได้รับประสบการณ์ในการเอาตัวรอดมามาก

♠ ตอนที่เกิดเรื่องขึ้นเทเรซ่าอายุ15 เธอเริ่มออกเดินทางหลังจากนั้นหนึ่งปี (หรือคืออายุ 16ปี)

♠ ดวงตาข้างขวานั้นได้รับการผ่าตัดจากการหมอแปลกหน้าท่านหนึ่งที่บังเอิญพบเข้าขณะร่อนเร่ไปเรื่อยในวาเลนไทน์

♠ ไม่ทราบนามและที่มาที่แน่ชัดของหมอท่านนั้น เทเรซ่าเพียงบังเอิญช่วยเขาไว้จากสัตว์ประหลาด เขาจึงตอบแทนเธอด้วยตาข้างนี้

♠ ลักษณะการพูดจาเป็นแบบชนชั้นกลาง ไม่รู้ภาษาของชนชั้นสูง มีความเป็นกันเองและกะตือรือร้นเสียส่วนมาก

♠ นิยมสวมใส่เสื้อผ้าสีเข้ม เคลื่อนไหวสะดวก แต่ปกปิดใบหน้าและผิวกายเป็นส่วนใหญ่

♠ ชอบเอาสมุนไพรมาป้ายหน้า เพื่อปกปิดความงามเอาไว้ เป็นการเลี่ยงอันตรายรูปแบบหนึ่ง

♠ เทเรซ่าเเพ้สุรา ดื่มเเล้วจะผื่นขึ้น คอร้อนผ่าวไปหมด (ควรทำให้อาเจียนและดื่มน้ำสะอาดมากๆ เป็นการล้างคอตาม)

______________________________________________

O T H E R  P R O F I L E

______________________________________________

Meliza Nostalgia [13 yrs]

Status :: Dead

[ น้องสาวตัวน้อยของเทเรเซ่ เธอเป็นเด็กที่ใสซื่อและเปราะบางกว่าใครๆ หากทว่าช่างน่าเสียดาย ที่ชีวิตอันแสนล้ำค่ากลับแตกดับไปเสียตั้งแต่ยังวัยเยาว์ เด็กหญิงตัวน้อยสิ้นใจในอ้อมกอดของพี่สาว ทิ้งไว้เพียงคำสัญญาที่สำคัญที่สุดต่อสายสัมพันธ์ของคนทั้งสอง ]

     

       

Z Y C L O N