M E S S A F T E R S T O R M "

ลำดับตอนที่ #36 : The Bizarre [Yaoi] (MC)

Application

Warmueller

1 2 3 4 5 6 7 อยากเห็นเวอร์ชั่นมุ้งมิ้งและแผ่รังสีเคะแนะนำสามรูปสุดท้ายค่ะ ถถถถ

#จริงๆเล็งไว้สองคนค่ะ แต่เลือกคนนี้เพราะสีหน้าท่าทางมันดูหาเรื่องกว่า และดูแมนและไม่น่าจะเป็นฝ่ายรับได้ แต่นางนิสัยเหมาะเป็นฝ่ายรับจริงๆนะ 555555 (อาจจะดูสูงและอ้วนกว่าน้ำหนักจริงแต่นางเบาจริงๆเพราะผลพวงจากสัตว์ของนางด้วย...)

"ทำเป็นพูดดีไป แกเองมันก็ไม่ต่างอะไรกับฉันหรอก :)"

บทตัวละคร :: นายเอกคนที่ 1

ชื่อ - นามสกุล // ชื่อเล่น  :: อาเบล โรช อาร์ชบัล Abel Losh Archibald // อาเบล /เบล (ไม่มีใครกล้าเรียกจริงๆ.. เรียกแล้วมีสิทธิ์ถึงตายได้เลย - -;) 

อายุ :: 19

เพศ :: ชาย

ชนิดพลังของสัตว์ที่ได้ :: "เออร์มิน" หรือเพียงพอนหางสั้น (มีสีน้ำตาลที่หน้าท้องสีน้ำตาลอ่อนแต่พอหน้าหนาวขนจะเปลี่ยนเป็นสีขาวเช่นเดียวกับหิมะ เป็นนักล่าขนาดเล็ก(เล็กจริงๆ ไม่เกิน15ซม.และหนักแค่0.3กก.) ที่มุ้งมิ้งแต่สร้างความเดือดร้อนและคุกคามวงจรของสัตว์ท้องถิ่น) สามารถเคลื่อนที่ได้รวดเร็วและว่องไวมาก แม้ว่าจะเป็นสถานที่เล็กจนไม่น่าจะไปได้แต่อาเบลสามารถไปได้ ที่สำคัญสามารถทำตัวกลมกลืนกับธรรมชาติและสิ่งรอบตัวได้จนบางครั้งยากจะสังเกต แต่ประเด็นคืออาเบลมันชอบทำตัวเป็นจุดเด่นน่ะสิ orz....

ลักษณะทางกายภาพ :: อาเบลเป็นคนที่พูดได้เลยว่าตัวเล็กกว่ามาตรฐานผู้ชายทั่วๆไป แม้จะไม่ได้ถึงขั้นเป็นคนแคระแต่ก็คือจัดอยู่ในกลุ่มเตี้ย... ซึ่งเจ้าตัวมักจะบอกว่ามันเป็นเพราะสัตว์ที่ได้รับพลังมาซึ่งก็ไม่รู้ว่าแค่ข้ออ้างรึเปล่า ถถถถ ผมสีน้ำตาลแดงคล้ายสีสนิมยุ่งฟูไม่เป็นทรงเพราะเจ้าของไม่เคยคิดจะสนใจดูแลมันอะไรมากมายนอกจากสระ ผิวขาวจัดแต่ไม่ได้เนียนอะไรเพราะว่ามีรอยแผลเป็นอยู่แทบจะเต็มตัวตามประสาพวกนักเลง ดวงตาสีอำพันที่แฝงแววอันตรายและไม่เป็นมิตรอะไรมากมาย เวลาแสยะยิ้มจะเผยให้เห็นเขี้ยวเล็กๆด้วยซึ่งมันเป็นเอกลักษณ์ของอาเบลเลยแหละ มีมัดกล้ามบ้างแต่ไม่มากมายอะไรตามภาษาผู้ชายที่ออกกำลังกาย(และมีเรื่อง)เป็นประจำ และเจ้าตัวมีรอยสักชื่อ ABEL ขนาดกลางค่อนเล็กตรงอกข้างซ้าย (เหนือตำแหน่งหัวใจไปนิดๆ) และยิ่งเป็นคนชอบใส่เสื้อแหวกอกโชว์แผงอกขาวโคตรๆที่มีกล้ามพอให้ซบนั่นจะทำให้เห็นสองตัวสุดท้าย แม้จะมีแผลเป็นและรอยแผลต่างๆนาๆมันทำให้ยิ่งดูแบดเข้าไปใหญ่ ไม่อยากบอกว่าแม้จะเตี้ยยังไงแต่ก็เป็นผู้ชายที่ถูกโหวตว่ามีรูปร่างเซ็กซี่(ขยี้ใจ)อันดับต้นๆของโรงเรียนเชียวนะเว้ย! (มีหางสีขาวที่ตรงปลายจะเป็นสีดำ แต่ถ้าไม่ย่อ-ขยายตัวหูสีขาวจะไม่โผล่)

น้ำหนัก/ส่วนสูง :: 47 / 161

ลักษณะนิสัย :: อาเบลคือผู้ชายที่มีความขบถอยู่ในตัวสูงลิบลิ่ว นิยามของผู้ชายถ่อยๆที่รวมความถ่อยทุกอย่างไว้ในตัวจนไม่มีใครไม่รู้จัก ปากที่เหมือนจะเลี้ยงหมาไว้เป็นร้อยๆตัว ปากเสียและพูดจาไม่เคยไว้หน้าใคร ต่อให้จะเป็นผู้หญิงรุ่นพี่รุ่นน้องหรือแม้แต่อาจารย์(ที่จะลดความปากเสียมานิดเดียวจริงๆ) หมอนี่แหละทำผู้หญิงร้องไห้มานักต่อนักแล้ว ไม่ใช่แค่คำพูดที่พูดจาโคตรตรงที่พอใจอะไรก็พูดนั่น จนขึ้นชื่อว่าเป็นพวกเย็นชาและไร้หัวใจเพราะการที่ทำหรือพูดอะไรไม่เคยสนใจว่ามันจะส่งผลกระทบกับใครบ้าง ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษอยู่ในตัว คือลงมือกับสัตว์และผู้หญิง ไม่ว่าจะเตะสัตว์ที่นอนขวางทาง ผู้หญิงล้มเขาก็เดินข้าม ผู้หญิงมาชนก็ผลักออกจนอีกฝ่ายล้ม ปัด+กระชากผู้หญิงที่เข้ามาใกล้หรือสารภาพรักจนผิวของพวกเธอขึ้นรอยมือและแดงช้ำ และไม่เคยช่วยเหลือใคร ออกจะไปทางที่ว่าทำให้อีกฝ่ายลำบากมากขึ้นด้วยซ้ำ แม้จะโดนฝ่ายปกครองเรียกไปตักเตือนก็ไม่มีแววว่าจะฟัง กลับกันยิ่งทำมากขึ้นด้วยซ้ำ ขึ้นบัญชีดำของฝ่ายปกครอง แต่เขาสนไหม? ก็ไม่ มีหลายคนสงสัยว่าทำไมถึงไม่โดนไล่ออกซึ่งก็ไม่รู้เหมือนกัน มีเรื่องชกต่อยไม่เว้นแต่ละวันและมีข่าวลือว่าอาเบลเคยฆ่าคน เจ้าตัวมีฉายาที่ในหมู่นักเลงรู้จักกันดีว่า "แวมไพร์สุสาน" เพราะการที่มีเขี้ยวเล็กๆสองข้างนั่นแหละ ไม่อยากบอกว่าฝีมือการต่อยตีของอาเบลก็จัดอยู่ในระดับสูง เจ้าตัวไม่ได้ฝึกการต่อสู้อะไรมาทั้งนั้นแหละ ร่างกายของอาเบลจะเคลื่อนไหวตามสัญชาตญาณล้วนๆ ซึ่งอาเบลนั้นเชื่อในสัญชาตญาณของตัวเองมาก มันจะร้องเตือนยามที่มีอันตราย บวกกับที่เป็นคนที่มีปฏิกิริยาตอบสนองที่ดีถึงดีมาก เพราะว่าการที่ไปหาเรื่องและทำคนหมั่นไส้บ่อยๆ ถ้าไม่มีสองอย่างนี้พูดได้เลยว่าคงไม่ยืนอยู่ถึงทุกวันนี้หรอก เพราะคนเกลียดอาเบลมันมีมากกว่าคนที่ชอบ กินเก่งจัดอยู่ในระดับที่เรียกว่ากระเพาะหลุมดำ ทั้งที่ก็ไม่ได้อ้วนอะไรแต่กลับยัดๆๆเข้าไปได้เหมือนพวกกินไม่เคยอิ่ม แถมยังกินได้เรื่อยๆอีกต่างหาก

อาเบลไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้นอะไร แต่ถ้าใครมาทำอะไรไม่พอใจก็เตรียมโดนเอาคืนได้เลย (ไม่เจ้าคิดเจ้าแค้น?) หรือแม้แต่ว่าถ้าอาเบลหมั่นไส้ใคร คนๆนั้นพูดได้เลยว่าชีวิตอยู่ไม่สุขแน่ ถ้าสถานเบาอาเบลจะเป็นแค่โดนพาลใส่ (นัก Bullying เลยแหละหมอนี่) แต่ถ้าสมมุติว่าไม่จำแถมยังมาด้วยการสั่งสอนหรือกวนประสาทกลับ พูดได้เลยว่าคนๆนั้นงานเข้าขนานใหญ่แน่ๆ อาเบลเป็นคนที่ความอดทนค่อนไปทางสูงแต่ไม่มาก คือไม่ใช่คนโมโหหรือโกรธ หรือแม้แต่หงุดหงิดง่าย แต่มันก็มีขีดจำกัดอยู่ดีนั่นแหละ คล่องแคล่วว่องไวและหนีไวปานวอก รู้จักทางหนีทีไล่และทางหลบหลีกเป็นอย่างดี ความจำไม่ได้ดีมากอะไรแต่บอกแล้วว่าเคลื่อนไหวตามสัญชาตญาณที่มันจะพาอาเบลหนีไปได้ ทำอะไรตามใจตัวเองและเอาตัวเองเป็นที่ตั้ง (เคะราชินี //โดนตบ) นึกอยากจะไปก็ไปนึกอยากจะมาก็มา เป็นคนที่ชอบยืนอยู่เหนือคนอื่น การมองลงมาราวกับว่าอีกฝ่ายนั้นไร้ค่านั่นเป็นความสำคาญอย่างหนึ่งของอาเบล เผด็จการและเอาแต่ใจ ชอบสั่ง เจ้าตัวพูดอะไรก็ต้องทำตาม แถมยังเรื่องมากอีกต่างหาก ไม่นับกับการที่ว่าหน้าหนาและด้านชนิดที่ว่าทำอะไรไม่เคยเกรงใจหรือสายตาและคำพูดของใคร ชอบเห็นคนอื่นอับอาย เขารู้ว่าคนอื่นที่มองก็หัวเราะเยาะและชอบมองไม่ต่างจากเขานั่นแหละ! พวกโลกสวยพวกนั้น!

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าอาเบลนั้นเป็นพวกกล้าบ้าบิ่นขนาดไหน โดยเฉพาะถ้าอยู่ท่ามกลางการต่อสู้ ความใจร้อนมุทะลุมันจะพุ่งทะลุกว่าครั้งไหนๆ อยู่ในระดับที่ว่าไม่กลัวตายเลยด้วยซ้ำ ชอบนักเรื่องท้าทายหรือการที่เอาชีวิตตัวเองและคนอื่นไปแขวนไว้บนเส้นด้ายเนี่ย แม้ว่าจะยืนอยู่บนระหว่างสถานการณ์ที่ความเป็นความตายเท่ากันอาเบลก็ไม่กลัว จะว่าทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลังก็ถูก บอกแล้วไงว่าคนอย่างอาเบลเคยคิดที่ไหน มีแค่สัญชาตญาณและความพอใจเท่านั้น  อีกอย่าง.... เขานั้นเสพติดเลือด ความทรมาน และความเจ็บปวด ไม่ว่าจะเป็นของตัวเองหรือของผู้อื่น (เป็นทั้งเอสและเอ็มค่ะอาเบล ซึ่งอันที่จริงเจ้าตัวจะค่อนไปทางเอ็มมากกว่าเอส แต่จริงๆเขาจะไม่ค่อยรู้ว่าเจ้าตัวเป็นเอ็มค่ะ รู้แค่ว่าเป็นเอส เวลาที่บาดเจ็บหรือมีแผลกระทั่งป่วยก็ไม่เคยรักษา แต่จะให้มันหายเอง ซึ่งอันที่จริงค่อนข้างใช้เวลานานกว่าคนทั่วไป) ความคล่องแคล่วว่องไวในตัวสูง ไม่มีกำแพงหรืออะไรก็ตามที่อาเบลปีนไม่ได้ และพจนานุกรมของอาเบลนั้นไม่มีคำว่าไม่ได้หรือว่าแพ้ มันจะมีแค่คำว่า ชนะหรือตาย เท่านั้น เขาเป็นพวกที่เห็นชีวิตเป็นของเล่นไม่ก็หมากสักตัว ซึ่งถ้าแพ้ ทุกอย่างก็จะจบ แต่เขายังไม่เคยแพ้ก็เท่านั้น 

อันที่จริงนั้นอาเบลเป็นคนป่วยง่ายและป่วยทีจะค่อนข้างหนัก ซึ่งเจ้าตัวจะขังตัวเองอยู่ในห้องไม่ก็ออกไปข้างนอกที่ๆไม่มีคนทั้งวัน ทั้งยังเกลียดเข้าไส้กับการถูกห่วงและถูกเห็นใจ หลอกลวงปลิ้นปล้อนเป็นบ้า!!! อยากเห็นเขาตายนักไม่ใช่รึไงก็ปล่อยเขาตายไปสิ!! อย่ามายุ่งกับเขา!! แม้แต่เพื่อนเพียงคนเดียวของเขานั้นแม้จะรู้ว่าเขาป่วยหรือบาดเจ็บ แต่ถ้ายามใดที่อาเบลป่วยขึ้นมาอาการพยศและหัวขบถจะทวีขึ้นอีกหลายเท่า แม้จะห่วงยังไงแต่คืออาเบลจะไม่ฟังใครเลยแม้แต่เขา.....

อาเบลเป็นคนที่ขวางโลก ไม่ชอบทำตามใครและชอบทำอะไรสวนกระแส มองโลกในแง่ลบ และไม่เคยเชื่อใจใคร เขาเกลียดทุกคน เพราะพวกมันหลอกลวง ทำเป็นว่าเขาว่านิสัยเสียและชอบรังแกคนอื่น แต่พวกมันก็ไม่เคยมาช่วยพวกคนที่โดนเขารังแก เขาก็แค่ทำตามสิ่งที่พวกมันต้องการ ขนาดพวกที่เรียกตัวเองว่า 'เพื่อน' ยังนิ่งเฉยเลยด้วยซ้ำ ถึงแม้มันจะมีบางช่วงที่มีคนอยากเป็นฮีโร่ แต่สุดท้ายไอ้หน้ากากกล้าๆนั่นก็แค่ของหลอกลวง พวกมันชอบบอกว่าจิตใจของเขามันต่ำ ดำมืด แล้วพวกมันดีตรงไหน? ข้างในนั้นมันก็เน่าเหม็นกันทุกคนนั่นแหละ อยู่ที่ว่าจะแสดงออกมารึเปล่าแค่นั้น

สิ่งเดียวที่อาเบลมีความเมตตาให้คือ คนสูงอายุ ไม่ใช่แค่แก่กว่า แต่ต้องจัดอยู่ในคนสูงอายุ จะเป็นคนกลุ่มเดียวที่พูดได้เลยว่าอาเบลยอมเอาตัวเข้าปกป้องโดยไม่สนว่าตัวเองจะบาดเจ็บ และเป็นคนกลุ่มเดียวที่อาเบลยอมช่วยเหลือและเชื่อฟัง พูดได้เลยว่าจากคนแข็งกร้าว ก้าวร้าว หัวดื้อหัวรั้นและเกลียดการถูกสั่งสอนนั้นจะลดลงจนชนิดที่ว่าไม่เชื่อสายตาว่ามันจะเป็นคนเดียวกันกับคนที่รังแกผู้หญิง และอีกประเภทหนึ่งที่อาเบลยอมลดการ์ดให้ คือคนจน(ชนิดขอทาน ก็คนจนนั่นแหละ) ที่แม้ว่าปากจะกล้ากัดแขวะพวกเขา แต่สุดท้ายก็ยอมช่วยไม่ก็ให้เงินจำนวนที่ว่าพวกนั้นจะมีกินไปหลายวันเลยแหละ มันเป็นความใจดีแค่กับสองกลุ่มนี้เท่านั้น

คำนิยามสั้นๆ :: "ปากหมา" "หน้าตัวเมีย" "ถ่อย" "หยาบคาย" "ผู้ชายเลวๆ" "หน้าด้านหน้าไม่อาย" "เตี้ยแต่บอดี้ขยี้ใจ" (อันสุดท้ายบอกเลยว่าอาเบลไม่ปลื้มกับคำว่าเตี้ยนี่แหละค่ะ เขาไม่ได้เตี้ยอะไรขนาดนั้นนะ!)

ลักษณะการพูดจา :: พูดจาค่อนข้างห้วนและมักจะมีรอยยิ้มกวนประสาทหาเรื่องประดับอยู่เสมอ แทนตัวเองว่า "ฉัน" ไม่ว่าอีกฝ่ายจะแก่กว่า จะเรียกผู้ชายว่า "แก" และเรียกผู้หญิงว่า "เธอ" บางทีก็จะเรียกว่า "คุณหนู" หรือ "คุณผู้หญิง" ยกเว้นกับผู้ใหญ่ที่จะแทนตัวเองว่า "ผม-คุณ" ไม่เคยมีหางเสียงหรือคำลงท้ายใดๆทั้งสิ้น แม้จะไม่พูดหยาบแบบภาษาพ่อขุนให้เห็นบ่อยๆแต่คำสบถนี่ถ้ามันเป็นรูปธรรมคงมีแต่คำสบถของอาเบลอยู่เต็มมหาลัย

- ตัวอย่างคำสบถ: หอกหักเอ๊ย! / นรกเหอะแม่ง (สบถส่วนใหญ่จะใช้กับตัวเองค่ะ แบบเจอเหตุการณ์แย่ๆแบบที่เจ้าตัวไม่ชอบอะไรทำนองนั้น)

- "อาจารย์มีเรื่องอะไรจะพูดกับผมเหรอครับ?" //ปิดปากหาวและยกมือแคะหูไปด้วย ตาไม่สบมองไปทางอื่นแบบเห็นชัดๆว่าเมิน// "อาจารย์ซีปปากแตกรึไงครับ? พูดอยู่ได้ ผมรูดให้เอาไหม?"

- "แกไม่ใช่เพื่อนฉัน ฉันยอมรับว่าแกน่าสนใจแต่อย่าเหมารวมว่าฉันเป็นประเภทเดียวกับแกเด็ดขาด" "ดูถูกกันอยู่รึไงวะไอ้เวรนี่!" //พูดกับเพื่อนที่มีแค่คนเดียวนั่น

- "ถ้ามีเวลามานั่งอ้าขารอให้โดนฟัน ฉันแนะนำว่าเธอควรเอาไอ้ก้อนไขมันของเธอไปอุดหน้าพวกมันและจัดการบุกเองดีกว่านะ กล้าอ่อยขนาดนั้นเรื่องแค่นั้นเธอก็คงทำได้มั้ง ฉันแนะนำให้แล้วนะคุณผู้หญิงอย่าลืมเอาไปใช้ซะละ"

- "ไร้สาระ น่าเบื่อเป็นบ้า อย่าพล่ามให้มากจะลงมือก็ทำเลยดีกว่า ดีแต่เห่าอยู่ได้ ฉันฟังภาษาแกไม่ออกหรอกนะ"

หมายเหตุ: อาเบลทำบ่อยมากคือการที่ชูนิ้วกลางใส่ครูแบบ "ตรูรำคาญมึงบ่น" ซึ่งจะให้นิ้วกลางตลอดบ่อยๆเวลาเจ้าตัวถูกบ่นหรือถูกเตือน และเอกลักษณ์อีกอย่างคือการที่ใช้สัญลักษณ์นิ้วโป้งคว่ำในแทบจะทุกๆกรณีค่ะ

หอพักที่อาศัย :: หอเอาท์เทอร์

ค่าความปกติของตัวละคร :: มองภายนอกก็ไม่มีใครมองเขาเป็นคนปกติอยู่แล้วจากการที่ชอบทำร้ายผู้หญิง แต่ก็ไม่ได้แปลกอะไรขนาดที่ว่าโรคจิตหรือไม่เต็มเต็ง แต่จริงๆแล้วอาเบลนั้นไม่ค่อยมีความปกติในเรื่องของความสัมพันธ์และความคิดแบบที่มนุษย์ควรมี มองทุกอย่างแย่และร้ายไปเสียทั้งหมดและเกลียดทุกสิ่งทุกอย่าง แต่อันที่จริงๆก้นบึ้งของหัวใจ ตัวตนของอาเบลนั้น ก็ยังพอมีความปกติแบบมนุษย์ทั่วไปเหลืออยู่ เห็นได้จากที่ยังช่วยคนแก่และคนจนแบบนั้นแหละ

รู้สึกยังไงกับฝ่ายบิชาร์ท ? :: "พวกตัวประหลาด" ชายหนุ่มวัยมุทะลุตอบโดยไม่คิดขณะที่จิ๊ปากและส่ายหน้าไปด้วย "พวกที่มีร่างกายจริงๆเป็นสิ่งของมันนับว่าเป็นสิ่งมีชีวิตงั้นเหรอ?" รอยยิ้มร้ายประดับมุมปากขณะที่แสร้งคิด "ลองคิดดูสิ มันไม่เรียกว่าสิ่งมีชีวิตแล้วนะ" ก่อนที่จะหัวเราะออกมาอย่างสะใจขณะที่ดวงตาก็แฝงไปด้วยความมุ่งร้ายและรู้เท่าทัน "อะไร? คิดว่าฉันพูดแรงรึไง? แกก็เห็นเหมือนกับฉันแต่แค่ไม่พูดออกมาก็แค่นั้นแหละ"

รู้สึกยังไงกับนายเอกของเรา ? :: "พูดเพ้อเจออะไรของแก นายเอกบ้าบออะไร" ชายหนุ่มสะบัดมือไล่ด้วยท่าทางรังเกียจเสียเต็มประดำ "โทษทีนะ ฉันไม่ชอบคุยกับคนบ้าสมองเน่าๆ พูดไปเสียเวลาเปล่าๆ"

อยากคู่กับคนแบบไหน :: "ไม่มี" คำตอบถูกตอบออกมาทันทีพร้อมกับที่ใบหน้านั้นเรียบเฉยแต่แววตานั้นทอประกายแข็งกร้าว "พวกมันไม่ชอบฉัน พวกมันชอบมองว่าตัวเองสูงส่งและบอกว่าฉันเป็นพวกเดนตายที่นรกส่งมาเกิด แล้วทำไมพวกมันถึงคิดว่าตัวมันสูงส่งและเป็นคนดีนักหนาล่ะ?" มือขาวจัดนั้นตะปบเข้าที่ลำคอคนถาม ก่อนที่จะยื่นหน้าไปจนชิด "ถ้าแกกล้าถามอะไรกับฉันแบบนี้อีกเป็นครั้งที่สอง รับรองว่าแกไม่รอดไปแบบครั้งนี้แน่"

เพิ่มเติม :: อาเบลมีพลังเพิ่มเติมคือสามารถย่อขนาดตัวเองได้ค่ะ ไม่ใช่ว่าเพิ่มลดส่วนสูงนะ อัตราส่วนเท่าเดิมแต่แค่ลดขนาด นั่นถึงเป็นสาเหตุที่ว่าแม้ที่จะเล็กขนาดไหนก็ไม่เกินมือของอาเบล เล็กที่สุดคือสามารถย่อได้เท่ามดค่ะ แต่ถ้าขยายใหญ่จะได้แค่ตัวเท่าที่เห็นนี่แหละค่ะ แต่มันก็มีขีดจำกัดของมัน มันอยู่ที่ว่าตอนนั้นอาเบลมีความ 'อ่อนล้า' มากแค่ไหน ถ้าร่างกายแข็งแรงปกติจะสามารถย่อ/ขยายขนาดตัวได้ 7-8 ครั้งต่อวัน แต่ถ้าแบบปกคิคือมีเรียนอยู่โรงเรียน อาเบลจะใช้ไม่เกิน 5-6 ครั้ง แต่ถ้าเหนื่อยจะได้ 3 ครั้ง ซึ่งถ้าฝืนใช้เกินจำนวนนั้น ผ่านไปประมาณ 5 นาทีสีผมของอาเบลจะค่อยๆซีดและจางลงเรื่อยๆ และเมื่อครบประมาณ 10 นาทีให้หลังตัวของอาเบลจะหดลงจนสามารถอยู่บนฝ่ามือได้ (สูงประมาณคืบ) และมีผมจะกลายเป็นสีขาวบริสุทธิ์ แน่นอนว่าอาเบลในตอนนั้นจะอ่อนแอมากจนพูดได้เลยว่าแทบทำอะไรไม่ได้เลย ซึ่งนั่นหมาายความว่าร่างกายถึงขีดจำกัดแล้ว ถ้าสมมุติว่าแค่เพลียหรือเหนื่อยหนักหน่อยสีผมจะซีดลงเฉยๆค่ะ

คือไม่แน่ใจนะคะที่ถามว่า "รู้สึกยังไงกับนายเอกของเรา" มันหมายความว่ายังไง......... ไว้เดี๋ยวจะมาแก้ให้ก็แล้วกันค่ะ