คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #295 : Tiny Moves (10% กับไทนี่ฟิค (เศษฟิค) แต่ฮูแคร์ อิอิ)
โรนา ทานากะไม่เคยนิยมชมชอบหรือว่าสนใจเรื่องของการเต้นรำมาก่อนในชีวิต กระทั่งเธอได้รับชมการแสดงในโรงละครเล็กๆ จากเด็กหนุ่มที่มีชื่อว่าอิจิตะ อิโนะอุเอะ
แต่แม้ว่าจะเป็นเพื่อนร่วมโรงเรียนเดียวกันมาตลอดสามปี เธอกับเขาก็ไม่เคยพูดคุยกันหรือว่ามีความทรงจำอะไรร่วมกันแม้สักอย่างเดียว อิจิตะมีกลุ่มเพื่อนชายหญิงที่ล้วนแล้วแต่เป็นคนดังของตัวเอง ขณะที่โรนาก็มีเพื่อนสนิทเป็นหนุ่มเนิร์ดบ้าเทคโนโลยีที่ใช้ชีวิตแบบไม่เป็นจุดสนใจใครของตัวเอง พวกเขาต่างไม่เคยให้ความสนใจในเรื่องของกัน เรื่องนั้นโรนาพูดแทนตัวเองได้ แต่เธอแน่ใจว่าอิจิตะคงไม่ได้ต่าง ไม่อย่างนั้นเขาก็คงไม่แสดงสีหน้าประหลาดใจในตอนที่มองมาเห็นเธอซึ่งนั่งแถวหน้าสุดหลังจบการแสดงปิดท้าย เหมือนกับที่เธอเองก็ไม่เคยรู้มาก่อนว่าเขาจะเป็นนักเต้นที่ขึ้นแสดงร่วมกับยูริ โอกะ เพื่อนสนิทของพี่ชายที่ชักชวนเธอมาใช้เวลาในคืนวันพุธกลางสัปดาห์เพื่อเป็นกำลังใจให้เพื่อนรักด้วยกันแบบนี้
“โรนา!”
เรียกให้เจ้าของชื่อที่กำลังลอยเหม่อเป็นต้องสะดุ้งเฮือก ขณะทอดมองรถราที่ผ่านไปมาบนท้องถนนอย่างไม่จับจดอยู่หน้าโรงละครซึ่งเธอตัดสินใจไม่ตามพี่ชายเข้าไปหาเพื่อนแล้วออกมายืนรออยู่ข้างนอกแทน
ก่อนอิจิตะจะเอ่ยคำพูดประโยคแรกสุดในชีวิตกับเธอที่ก็ชวนให้ฉงนใจได้ไม่แพ้กับเรื่องราวของก่อนหน้าว่า “เธอจะช่วยเก็บเรื่องนี้เป็นความลับได้ไหม?”
โรนาตอบรับพร้อมกับเสียงหัวเราะรวนร่า บอกว่าคนที่มีเพื่อนสนิทไม่สนโลกแค่คนเดียวอย่างเธอจะเอาไปบอกใครต่อได้ เมื่อนั้นสีหน้าที่แฝงไปด้วยความไม่แน่นอนของเขาจึงค่อยเปลี่ยนไปเป็นความโล่งอก ก่อนที่โรนาจะคิดว่านี่เป็นโอกาสให้เธอได้เอ่ยปากชื่นชมการแสดงอันงดงามให้เจ้าตัวฟังโดยตรง ไม่ใช่แค่ฝากยูริไปอย่างที่ตั้งใจไว้ในทีแรก เธอพยายามถ่ายทอดความรู้สึกออกมาจากใจจริง แม้จากสายตาของคนที่ไม่รู้เรื่องการเต้นรำอะไรเลยสักอย่างให้อีกฝ่ายได้รับรู้ และในตอนที่ริมฝีปากของอิจิตะยกขึ้นเป็นรอยยิ้มกว้างยามเอ่ยขอบคุณด้วยน้ำเสียงแจ่มใส เด็กหนุ่มคนดังกับใบหน้าหล่อเหลาเปล่งประกายอย่างที่โรนาไม่เคยกล้าอาจหาญแม้แต่การเหลือบแลมองให้นัยน์ตามัวพร่าลงไป ก็จะได้กลายมามีตัวตนที่ชัดเจนที่สุดในสายตาของเธอเป็นครั้งแรก
ก่อนเสียงตะโกนเรียกของพี่ชายที่เดินออกมาจากโรงละครมาพร้อมกับยูริจะทำให้โรนาจำต้องบอกลาเขาก่อนทั้งที่มีเรื่องอยากคุยด้วยอีกตั้งมาก ทว่ากลับเป็นอิจิตะเองต่างหากที่รั้งเธอไว้ด้วยคำถามประโยคเดียวว่า
“แล้วพุธหน้าเธอจะมาอีกไหม?”
โรนาที่แต่ไหนแต่ไรก็ไม่ได้นิยมชมชอบเรื่องของการเต้นรำ และเหตุผลเดียวที่เธอมาที่นี่ในวันนี้ก็แค่เพราะพี่ชายชวนมาเท่านั้น แต่โรนาจะโทษว่าเป็นเพราะแรงดึงดูดที่ทำให้ศีรษะของเธอผงกตอบรับ ถึงจะไม่อาจปฏิเสธความร้อนที่ทำให้พวงแก้มและใบหูของเธอเหมือนจะไหม้ กับจังหวะการเต้นของหัวใจอย่างที่เธอลืมเลือนมันไป เพราะรอยยิ้มกว้างๆ กับคำว่า “แล้วฉันจะรอนะ” จากเขา
_______________
ความคิดเห็น