คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #294 : Remember Me (80% ปีนี้เรื่องบังเอินจะหมดได้หรือยังจ๊ะ)
อยู่มาวันหนึ่ง โคโคนะ อิชิมิเนะ หญิงสาววัยยี่สิบเจ็ด ยึดอาชีพนักแปลอิสระเพื่อเลี้ยงชีพอยู่ที่นอร์ธแคโรไลน่าในปี 2021 ก็ได้ย้อนเวลากลับมาในปี 2013
โดยไม่มีต้นสายปลายเหตุ ไม่มีสัญญาณบอกกล่าว และไม่ได้เป็นเพราะว่าเธอตายแบบกะทันหัน หรือด้วยวิธีการธรรมดาไม่ก็พิสดารพันลึกอะไรก็ช่างอย่างในหนังสือหรือภาพยนตร์ โคโคนะก็แค่ลืมตาตื่นขึ้นมาในเช้าวันหนึ่ง ไม่ทันได้มองเห็นความเปลี่ยนแปลงใดภายในห้องเลยด้วยซ้ำ เมื่อมันจะถูกบดบังด้วยใบหน้าน่ารักบ้องแบ๊วและลูกนัยน์ตาสีฟ้ากลมโตใสแจ๋วของหลานสาวเจ้าของบ้านเช่าวัยสิบเจ็ดที่มีชื่อว่าเอลลี่ ซึ่งจะกำลังส่งยิ้มเผล่มาให้เหมือนการกลบเกลื่อน หรือไม่แน่ว่าหล่อนอาจกำลังสนุกอยู่ต่างหาก แล้วเริ่มต้นเอ่ยขึ้นว่า
“เพราะมีเรื่องผิดพลาดเกิดขึ้นนิดหน่อย หนูเลยเผลอดึงโคโค่เข้ามาด้วยระหว่างการเดินทางข้ามเวลา ซึ่งก็ดันทำให้เกิดเรื่องผิดพลาดขึ้นอีกทีคือเครื่องเกิดเจ๊งกะบ๊ง และนั่นทำให้เราต้องติดแหง็กอยู่ที่นี่ หนูหมายถึงปี 2013 ด้วยกันอีกราวหนึ่งไม่ก็สองสัปดาห์จนกว่าหนูจะซ่อมเครื่องไทม์แมชชีนเสร็จ เอาเป็นว่าหนูจะบอกให้คุณตางดค่าเช่าให้หนึ่งเดือนเป็นการไถ่โทษแทนความสะเพร่าของหนู หวังว่าโคโค่จะไม่ถือสานะ!”
และเจ้าตัวที่ไม่ทันได้ถือสาเพราะยังจับต้นชนปลายไม่ถูกแม้เมื่อหล่อนจะผละจากไปแล้ว ก็ได้แต่กะพริบตาปริบอยู่อย่างนั้น
โคโคนะไม่ได้รู้อะไรเพิ่มเติมเรื่องการเดินทางข้ามเวลาที่ทั้งเหลือเชื่อ บ้าบอ และพิลึกพิลั่นของเอลลี่เลยแม้แต่น้อย หากก็ไม่ได้นึกแปลกใจมากมายเท่าไหร่ เพราะความสติเฟื่องของเด็กสาวผู้หายใจเข้าออกเป็นวิทยาศาสตร์ก็เป็นสิ่งที่เธอได้ประจักษ์มาแล้วตลอดสองปีที่อยู่ใต้ชายคาเดียวกัน (ทำไมโคโคนะถึงไม่เอะใจที่ช่วงนี้เอลลี่กลับมาดูแบคทูเดอะฟิวเจอร์เป็นสิบเป็นร้อยรอบกันนะ) ขณะที่หล่อนเอาแต่หมกตัวซ่อมเครื่องไทม์แมชชีนอยู่ในห้องใต้ดิน โคโคนะก็ตัดสินใจออกไปเดินเตร็ดเตร่บนท้องถนน เที่ยวเล่นเกมจนปรุในอาร์เคดที่ตั้งอยู่ในห้างสรรพสินค้า เข้าโรงดูหนังทุกเรื่องที่ฉายในตอนนั้นทั้งที่เคยดูแล้วและพลาดไป ดื่มด่ำกับบรรยากาศและความทรงจำอันแสนสุขของบ้านเกิดที่เธออยู่มาแทบจะตลอดชีวิต หลังจากไปช่วงเดียวคือตอนเข้ามหาวิทยาลัยกิ๊กๆ ก๊อกๆ ที่นิวยอร์กตามแฟนเก่า เพราะอย่างนั้นโคโคนะเลยไม่ต้องกลัวว่าจะบังเอิญจ๊ะเอ๋กับตัวเองและทำให้เกิดผลกระทบตามมาอย่างพวกทฤษฎีผีเสื้อขยับปีกเข้า แม้ว่าเธอจะไม่เข้าใจอะไรเลยก็ตามแต่
เป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์พอดีที่เอลลี่กลับขึ้นมาร่วมมื้ออาหารค่ำกับเธออย่างเหมาะสม ไม่ใช่รีบกินรีบไปเหมือนอย่างวันก่อนๆ แล้วประกาศขึ้นว่า
“เพื่อเป็นการทิ้งทวนปี 2013 พรุ่งนี้เราจะไปเที่ยวงานแฟร์กันค่ะ!”
เพราะชีวิตวัยผู้ใหญ่ที่วุ่นวายก่ายกองกับกองงานที่สุมหัวจนโคโคนะแทบไม่เคยได้ออกไปใช้ชีวิตลัลล้าโดยไม่ต้องคิดอะไรเหมือนอย่างสมัยวัยรุ่นอีก การข้ามเวลาครั้งนี้เลยไม่ต่างจากการลาพักร้อนเพื่อชาร์จพลังงานกลับคืนมาอีกครั้ง เป็นโอกาสที่หาได้ยากยิ่ง และโคโคนะก็คิดว่าเธอกอบโกยมันได้อย่างเต็มที่แล้ว เป็นเพราะความอึกทึกครึกครื้นและความมีชีวิตชีวาของงานแฟร์ที่ห่างหายไปนานมากแล้วทำให้เธอคิดอย่างนั้น เอลลี่ที่ยังเป็นเด็กน้อยพลังงานล้นเหลือก็แสนจะคึกคัก ชวนเธอไปเล่นแทบจะทุกเครื่องเล่นน่าหวาดเสียวจนคนอายุมากกว่าเป็นต้องมึนหัวมวนท้อง รู้สึกวิงเวียนเหมือนอยากจะเป็นลมอยู่หลายครั้ง แต่ก็ใช่ว่าโคโคนะจะไม่สนุกไปกับมัน เธอยังคงพูดคุยหัวเราะกับเอลลี่มาจนถึงช่วงพักที่เดินหาโต๊ะว่างแล้วนั่งกินอาหารที่ซื้อมาเต็มไม้เต็มมือด้วยกัน
ท้องฟ้ามืดแล้วในตอนที่เอลลี่บอกว่าขอตัวไปเดินย่อยอาหาร ถึงโคโคนะจะมั่นใจว่าหล่อนแอบไปหาหนุ่มน้อยน่ารักที่เจอตอนต่อคิวรอเล่นรถไฟเหาะต่างหาก ความคิดของโคโคนะที่นั่งอยู่คนเดียวล่องลอยไปเรื่อยเปื่อยขณะมองดูผู้คนและแสงสีเบื้องหน้าอย่างไม่จับจด ก่อนที่นั่งฝั่งตรงกันข้ามซึ่งเคยเป็นของเอลลี่จะถูกแทนที่ด้วยคนแปลกหน้าให้โคโคนะรีบหันขวับกลับมาด้วยความตกใจ เพื่อที่จะได้ตกใจยิ่งกว่าเมื่อเห็นว่าคนที่ควรแปลกหน้ากลับไม่ใช่คนแปลกหน้า...อย่างน้อยๆ ก็สำหรับเธอ!
โคโคนะจำใบหน้าของเด็กหนุ่มคนนี้ได้ และเธอหมายถึงในแบบที่โตกว่านี้มากหน่อย จากหน้านิตยสาร ในอินเทอร์เน็ต หรือบนจอโทรทัศน์ เพราะทาเกยูกิ มายูมิ...ในอีกหลายปีต่อจากนี้...ก็คือหนึ่งในนักแสดงดาวรุ่งพุ่งแรงจากหนังรวมฮีโร่ แม้ว่าคำวิจารณ์ของหนังจะผสมกันไป แต่รายได้ที่เรียกว่าถล่มทลายก็ทำให้นักแสดงวัยรุ่นกอดคอกันดังยกแผง ไม่ใช่แค่นั้น โคโคนะยังมั่นใจว่าเคยเห็นเขาในเมืองเล็กแบบนี้ปีละครั้งสองครั้ง พอลองไปค้นประวัติดูถึงได้รู้ว่าบ้านเกิดของเขาก็อยู่ที่วิลมิงตันเหมือนกัน
แต่เหตุผลที่ทำให้โคโคนะสะดุ้งเฮือกจนตัวโยนนั้นมาจากคำพูดของเขาที่ว่า
“เธอโคตรน่ารักเลย มากับเพื่อนก็แปลว่ายังไม่มีแฟน งั้นขอจีบได้ป่ะ?”
แบบที่โคโคนะมั่นใจเลยว่าไม่ได้หูฝาดไปเอง!
ถ้าเป็นเขาในอนาคตที่อายุห่างกันแค่สี่ปีก็ไม่แน่ ไม่สิ เธอจะประเคนเบอร์โทรศัพท์แถมที่อยู่บ้านให้เขาไปเลยด้วยซ้ำเถอะ! แต่สำหรับทาเกยูกิในวัยเดียวกับเอลลี่ที่มองเป็นน้องเป็นนุ่งนี่ไม่มีทาง เพราะอย่างนั้นโคโคนะถึงได้ตอบกลับไปด้วยเสียงดังฟังชัดว่า
“โนเวย์!”
“ทำไมไม่ได้? เพราะผมเด็กกว่าเหรอ?” เขาสวน “ขอทีเหอะ มันจะสักเท่าไหร่เชียว”
“ขอบใจที่พูดอย่างนั้น แต่ต่อให้หน้าตาฉันจะเป็นยังไง ตอนนี้เราก็อายุห่างกันเกินกว่าที่ฉันจะสนใจเด็กอย่างเธอ ส่วนคำตอบของคำถามข้อแรก ไม่ว่าเธอจะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่ แต่ฉันมาจากอนาคตในอีกแปดปีข้างหน้าที่เธอจะได้เป็นดาราดัง มีชื่อเสียงใหญ่โต ขณะที่ฉันเป็นแค่นักแปลหนังซีรีส์กิ๊กก๊อกไปวันๆ และไม่แน่ว่าสักวันอาจจะได้แปลผลงานของเธอด้วยซ้ำไป เพราะงั้นอย่าเสียเวลามาสนใจผู้หญิงกระจอกงอกง่อยที่ไม่ว่าตอนนี้หรือตอนไหนก็ไม่มีวันคู่ควรอย่างฉันเลย เชื่อสิ”
เรียกเสียงหัวเราะที่ฟังดูขบขันมากจากเขา ทั้งที่เธอกำลังพูดความจริง — ถึงฟังอย่างไรก็ดันดูไม่จริง — อยู่แท้ๆ
“เชื่อก็บ้าแล้ว”
“อ๋อเหรอ คุณทาเกยูกิ มายูมิ”
“นี่ผมบังเอิญแนะนำตัวเองหรือเปล่า?”
“งั้นฉันชื่ออะไร?” เมื่ออีกฝ่ายเม้มปากทำท่าครุ่นคิด จึงเป็นทีของโคโคนะได้เปล่งเสียงหัวเราะรวนร่าออกมา “ก็แปลว่าไม่”
“งั้นก็บอกมา”
“โคโค่”
“ชื่อเต็มสิ”
“ไม่บอก ขืนเธอตามหาฉันในอดีตก็แย่สิ”
“ผมไม่เชื่อเรื่องเหลวไหลแบบนั้นหรอกน่า” ด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ แต่ก่อนที่โคโคนะจะได้ย้อนกลับไปแบบที่อาจเป็นไม่รู้จบจนเธอเหนื่อยหน่ายใจเลยก็ได้ ป่วยการที่จะต่อล้อต่อเถียงกับพวกช่างตื๊อ โคโคนะคิด หาทางชิ่งเอาเลยง่ายกว่า
“โทษที แต่ฉันต้องพาน้องกลับบ้านแล้ว”
“ถามจริง”
“จริง”
“งั้นเราจะได้เจอกันอีกไหม?”
โคโคนะอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา ครั้นแล้วก็ตัดสินใจหยิบปากกาหมึกซึมที่พกติดตัวไว้เสมอแล้วคว้าทิชชู่ที่ยังไม่ได้ใช้เข้ามาใกล้ตัว ก่อนก้มหน้าเขียนอะไรยุกยิกลงไปบนนั้น
“ไว้เจอกันในอีกแปดปีข้างหน้าแล้วกัน”
จากนั้นก็ยัดทิชชู่ใส่มือของทาเกยูกิที่มีสีหน้างงงวยเป็นการทิ้งท้าย จังหวะที่เขาก้มหน้าลงไปอ่านปุ๊บโคโคนะก็ถือโอกาสนั้นเผ่นหนีปั๊บ ขอบคุณผู้คนที่พลุกพล่านมากขึ้นในตอนกลางคืนจนทำให้เขาคลาดกับเธอก่อน เพราะย่อมไม่มีทางที่ผู้หญิงปวกเปียกอย่างเธอจะหนีเด็กหนุ่มนักกีฬาแบบนั้นพ้น ถึงจะเป็นอะไรที่น่าอับอายชะมัดยาดก็ช่างมันแล้ว ในเมื่อยังไงเธอกับเขาก็ไม่มีวันได้กลับมาเจอกันอีก ต่อให้ผ่านไปอีกแปดปีข้างหน้า...อย่างที่เธอเขียนลงไปในทิชชู่แผ่นนั้นก็ตาม
_______________
ความคิดเห็น