บทกวีของนางฟ้าสีน้ำเงิน

ลำดับตอนที่ #34 : เขานั้นนั่ง อย่างคนเหงา เฝ้าคอยใคร?

 

 

เขานั้นนั่ง อย่างคนเหงา เฝ้าคอยใคร
นามปากกา กุหลาบน้ำเงิน
ขออุทิศแด่ ชายคนหนึ่ง ผู้ซึ่งฉันไม่รู้ว่าเขาโศกเศร้าด้วยเรื่องใด



 

๐ฉันเห็นเขา นั่งนิ่งขรึม ตาขืนข่ม
หลิวลิ่วลม ร้างใบ ดุจไร้หวัง
ลมหนาวนัก นกเนาลับ กลับรวงรัง
เขานั้นนั่ง อย่างคนเหงา เฝ้าคอยใคร?

๐ฉันเห็นเขา ข่มตา พิงต้นหลิว
ลมพัดพริ้ว ทิวสนเสียด เสียงร่ำไห้
ฟ้าก็หยัน จันทร์ก็เย้ย เหยียบย่ำใจ
คนสิ้นไร้ จึงเงยหน้า ด่าแสงจันทร์

๐ฉันเห็นเขา ตะโกนกู่ ก้องฟ้ากว้าง
เขาครวญคราง ดังว่า จะอาสัญ
ทรุดเซซัด โศกเศร้า แสนหวาดหวั่น
อดีตอัน ขื่นขม คงกรบตา

๐ในวันนี้ ที่ต้นหลิว ลมลิ่วแผ่ว
นานมาเเล้ว มิเห็นเขา มาเฝ้าท่า
คนสิ้นไร้ เขาวอดวาย ใต้จันทรา
เพราะหมดสิ้น ศรัทธา ต่อฟ้าดิน